[Takım Kyuu] Savaş Suratını Göster Asker!

[Sanzen Kyuu]

Geninlerim, geninlerim diyorduk değil mi? Akira ve Shou. Kafa dengi çocuklar aslında. Birbirlerine karşı olan tutumları da -kavga kısımlarından bahsetmiyorum bu noktada- takdire şayan denilebilecek seviyede. Tabii ki kusurları ve eksikleri var, ben de bunları kapatmak için başlarında duruyorum zaten.

Birincisi, dikkatsizlikleri. Dikkatsizlik denmez aslında. Odak bozuklukları diyelim. Benden kaynaklanıyor da olabilir fakat söylediklerime kendilerini tam olarak veremiyorlar. Pür dikkat beni dinledikleri doğru, fakat bunu uygulamaya geçirme aşamasında çuvallıyorlar. Düzelecek, düzelecek. Bugün, üçümüz de birbirimize gerçek yüzümüzü göstereceğiz. Savaş suratımızı! Vakit, geldi çattı artık. Vay canına, elli elli beş yaşında, emekli, tüm günü strateji oyunları oynayarak geçiren bir shinobi gibi hissettim kendimi. Bizden geçti artık evlatlarım der gibi hissettim.

Bunu bir kenara bırakacak olursak, gerçekten de, büyüyorum anlaşılan. Yani, eskiden, takımımın olduğu zamanları hatırlıyorum da. Ah, sensei. Başımızda var olan bir senseimiz vardı, vay canına! Şimdi ben o sensei oldum çıktım! Peki, ben de onların bana güvenmesini sağlayabilecek miyim? Gülümseyerek önlerine atlayacağım zamanlar olacak mı, tıpkı o zamanlardaki gibi?

Ah hadi ama Kyuu, çocukça düşünceleri bir kenara bırak! Sonrasını hatırlasana aptal herif! Hani şu, ah evet, o hatırlamak bile istemediğin görevi bir hatırlasana! Senseilerinizin intikamı uğruna. Onu hatırla, o, gülüşü hala gözlerinin önünde değil mi? Sana gördüğün en güzel kareyi sorsalar, sanırım, onun gülüşü olduğunu söyleyeceksin.

Hala sırılsıklam aşıksın değil mi? Adı, anılarınız aklına geldiğinde vücut sıcaklığın artıyor, hafiften ter ve çarpıntı bastırıyor. Hala mı? Onu son bir kez olsun görmek isterdin değil mi? İsterdin, evet. Fakat onu görememek de senin suçun! Senin yüzünden, hepsi, hepsi senin yüzünden! Tanrım, şu haline bir baksana. Acınacak haldesin.

Tıpkı o zamanlardaki gibi, elinde kitabın açık bir şekilde duruyorsun, fakat okumuyorsun. Sadece, sadece seyrediyorsun. Belki arkandan sessizce yaklaşırmış gibi yapar, fark etmene rağmen sesini çıkarmazsın. O da senin kaldığın satırı tahmin edip, oradan sesli bir şekilde okumaya başlar diye. Fakat, olmayacağını biliyorsun. Bazen, bazen kitap okurken onun sesini duyar gibi oluyorsun değil mi? Belki de bu yüzden, belki de sadece bu yüzden sürekli kitap okuyorsun. Bunu sürekli yaparsan, o da sürekli yanındaymış gibi hissedeceksin çünkü değil mi?

Kitap okurken, kitap okurken sevdiklerin sana daha yakın. Sevdiklerine onlar gitmeden önce değer vereceğin zaman neredeydin? Kitap okuyordun, değil mi? Senin için duygular sadece öldükten sonra mı belirgin hale geliyor yani? Senin değerini kazanması için bir insanın, ölmesi mi lazım Kyuu! Bu geninler peki, onların da mı?!

Ah, her neyse. Her neyse, güzel bir sabah. Geninlerim, umarım söylediğim gibi akademiye gelirler. Bugün, ilk antrenmanımızı yapacak olmamıza rağmen onları biraz yoracağım sanırım. Biraz denemeyecek kadar belki de. Sadece birbirleriyle günlük hayat dışında, savaş gibi durumlarda da bu kadar yoğun bir uyum içerisindeler mi merak ediyorum. Katon ve Suiton, iki zıt element. Tıpkı bu ikisi gibi. Fakat, bir noktada, birleştiklerinde. Ortaya güçlü başka bir şey çıkarıyorlar. Ve işte ortaya bir şeyler çıkarmaları adına, bugün. Her neyse.

Eğitim alanına ''Sabah dokuzda, bir savaşa gelir gibi akademinin orada olun. -Kyuu'' gibilerinden, gelmeleri gerektiğine dair, ikisine de not göndermiştim. Umarım ikisinden biri almıştır. Ben mi? Ben buraya bir saat erken gelip, yapmam gerekenleri yapacağım. Her neyse, yanımda, geçen sefer de yanımda olan iki zil var. Mavi ve kırmızı iki zil. Bu ziller, içerisine bir not iliştirilebilecek şekilde iki zil. Buraya da ''Doğru'' ve ''Yanlış'' yazacağım.

Yani, normal şartlarda doğru ve yanlış yazmam gerekiyordu. Bense ikisine de ''Yanlış'' yazdım. Sınav, tam olarak bu noktada başlıyor. Öncelikle, ilk sınav için büyük bir alan belirledim. Alanın, başı olarak belirlediğim noktaya ucunda ''Sınır'' yazılı bir not olan kunai ve onun hemen bir metre gerisine yani alan olarak belirlediğim kısımda, benim bulunduğum yere yakın kısma da ''Sınırdan bir adım bile ayrılmayın.'' yazan bir not ile, kunai bıraktım.

Bu işi sevdim aslında. Yani, sağa sola ucunda not olan kunailer fırlatma işini. Sık sık yapacağım gibi görünüyor, neyse neyse.

Bunları yapalı, bir saat oluyor. Yani, buluşma saati. Umarım oraya varmışlardır. Şu an, mezarlıktayım. Dostlarımı, ziyaret etme vaktinin gelmiş olduğunu düşünüyorum. Kinjo, Tameshi, Toyo. Üçünüzü de, üçünüzü de öyle çok özlüyorum ki.

Kinjo, suskun çocuk. Gözleriyle, tüm dertlerini anlatabilecek kadar içten olan sen, benim yerimde olsan bu çocuklarla ne yapardın? Dostlukları gerçekten senin gözlerinle bahsettiğin kadar derin mi? Umuyorum, onlar en az senin kadar iyi dostlardır. En az senin kadar samimi, en az senin kadar sırdaş, en az senin kadar.

Peki ya sen, Tameshi? Onlarla ağlar, onlarla gülerdin değil mi? Sen, tanıyabileceğim en iyi yoldaşsın sanırım. Bu iki çocuğu benden daha çok hak ettiğine eminim. Ben ki, geri adım atmak nedir bilmeyen bir düşüncesizken sen, bizler için geride kalan olacak kadar fedakardın. Bu çocuklar, bu ikisi, işte böyle bir senseiye layık olurdu, benim kadar acizine değil.

Sana gelelim, sevgilim. Sana gelelim Toyo, sana gelelim ışığım. Sen, onların da karanlığına ışık olurdun değil mi? Onlara da sevgili dolu gülümseyip, içlerini ısıtırdın. Ne var, biliyor musun Toyo? Sen güneş gibisin, içimi ısıtıyorsun fakat bakılamayacak kadar parlaksın. Belki de, şu anda Güneş'te, belki de şu an güneşlesindir. Belki yanımda, belki de cennette. Fakat, söylemek istediğim tek bir şey var. Her neredeysen, umarım mutlusundur. Umarım hala gülümsüyorsundur. Umarım, sana karşı olan hislerimin hiç bitmeyeceğinin, hala farkındasındır Güneşim.

Görüşürüz, dostlarım. Kendinize iyi bakın, olur mu? Ben de size bakıyor olacağım. Ne zaman kafamı yukarı kaldırıp gökyüzüne baksam yani. Burası hala çok ıslak, hala yağmur yağıyor. Bu düşen, sizlerin gözyaşları değil, değil mi dostlarım? Ben derinlemesine mutsuzum evet, fakat sizler değilsiniz, öyle değil mi?

Görüşürüz, tekrardan görüşürüz.

Buluşma saatini yarım saat falan geçmişti sanırım. Yola çıkmıştım. Beni yarım saat beklediklerini düşünüyorum, sonuçta onlara ayrılmayın diye not bırakmıştım. Şayet ayrıldılarsa bu benim sorumsuz bir sensei olduğumu değil, onların söz dinlemeyen öğrenciler olduğunu gösterir. Her neyse, her halükarda, kaybedecek bir şeyim olduğunu sanmıyorum.

Yavaşça belirlediğim alana doğru ilerleyecek ve onları görebileceğim ana kadar bekleyecektim. Yani, hala alandalarsa.

[GM - Naruto]

Mezarlıktaki ziyaretini sonlandırıp, çok da yetişme amacı gütmeksizin akademiye doğru ilerliyorsun. Akademi binasının en büyük antrenman salonunu öğrencilerin için erkenden hazırlamış olsan da şu an yanlarına varışın, ziyaretin ve telaşsızlığın dolayısıyla, belirlediğin saatten bir saat sonra, yani sabah 10 civarlarında oluyor. Akademiye girişinle kapıda görevli olan, çıtı pıtı hanım hanımcık bir kız "Hala aşağıdalar Sanzen-san." diyor gülümseyerek. Bir iki dönem gerinden gelen bir Chuunin olduğunu biliyorsun bu kızın ve söylediği cümleyle hem öğrencilerinin emrettiğin gibi yerlerinden ayrılmadığını, hem de kaptanlığa başlamanın çevredekilerin sana olan saygısını nasıl arttırmaya başladığını anlıyorsun. Tamam, zaten köyde Shinobi kesimi enseye şaplak göte parmak modunda değil ama... "-san" mı? Sen daha bir şey sormadan bilgilendirilmek mi?..

Seçtiğin salon, 2. bodrum katında. Akademi öğretmenleri genellikle bir üst kattaki daha ufak olan salonlarla yetiniyor mini mini birleri çalıştırırken. O sebeple bu büyük salon ve bulunduğu kat, pek kullanılmıyor. Rahatsınız yani bugün, zaman kısıtlamanız yok. Yani, belki vardır gibi bir düşünce kafanın derinliklerinde vardıysa da, senin birinci bodrum kata geçmenle karşına çıkan bir akademi hocası "Rahatına bak Sanzen, bir sıkıntı olursa odamdayım." diyerek bu sorunu da sen sormadan cevaplıyor. Bu adamı da tanıyorsun, ortayı biraz geçgin yaşta, sana son senende eğitim vermiş babacan bir tip. Yanından geçerken omzuna destekleyici bir şekilde pat-pat yapıp, çıkıyor merdivenlerden gidiyor bir şey olmamış gibi. Sen de yoluna devam ediyorsun, son merdivenleri de inip, koridorda büyük salona doğru ilerlemeye başlıyorsun.

Kapıya yaklaştıkça öğrencilerinin sesi daha net duyulmaya başlıyor. Akira'nın cartlak sesi Shou'nunkini bastırıyor olsa da ikisinin de hararetli bir tartışma içerisinde olduğunu farkedebiliyorsun. Ama yine de çat diye ortama girip kendini göstermeyi tercih etmiyor, şöyle kapının kenarından gizlene gizlene incelemeye başlıyorsun öğrencilerini. "YEK YEA! SEN MARU'YU YASAKLARSAN BEN DE MOR CÜCE'Yİ YASAKLARIM!" diye bağıran Akira'yı görmenle "Oha." diyorsun. Oha, bildiğin kart oynuyor bunlar. İstediğin gibi giyinmişler, kuşanmışlar, hatta dizlik falan takarak bu giyinme işini abartmışlar, sonra da yayılmış kart oynamaya başlamışlar. Alınlarındaki bantlar da yeni mezun olduklarını kafalara kakarcasına pırıl pırıl parlıyor. Tek bir çizik bile yok ikisinde de... Shou'nun elinden zorla aldığı kartı uzakta bir kart destesine koyarken incelemeyi ihtimal etmeyen Akira "Oha lan iyi ki yasaklamışım." diye mırıldanıp kıkırdıyor. Shou da Akira'nın sağ kulağına hafif bir tokat geçirip "Çok konuşma da hamleni yap la bebe!" diye azar çekiyor. Seni fark etmiş değiller, nasıl bir oyun oynadıklarını da sen bilmiyorsun. Yeni popülerleşmiş saçma sapan oyunlardan biridir herhalde, hep vardır böyle oyunlar, umursadığın söylenemez.

Kapalı konu

Antrenman salonu; geniş, sağa sola kaldırılmış çalışma aletleri ve mankenleri alana çekilmediği sürece boş, penceresiz olmasına rağmen ferah ve aydınlık bir bölge. Akademi dışında antrenman yapmaya uygun geniş bir bölge yok ve Ame sokakları da bildiğin gibi dar, karman çorman, bolce engebeli. İster salonda kalırsın, ister sokaklara geçersin, istersen de biraz salonda kalıp ondan sonra lokasyon değiştirirsin. Seçim senin.

Pasiflik süresi 48 saattir.

[Sanzen Kyuu]

Hadi ama, hadi ama. Gecikmiş olamam değil mi? Gecikmişimdir bence. Bu kadar zaman geçti, kesin gecikmişimdir. Lanet mezarlık, zaman kavramımı yitirmemi sağlıyor. Her neyse, dert yakınmayacağım. Geç kalacağımın bilincinde olarak çıktım zaten yola. Telaşlanmaya gerek yok.

Akademi girişindeki hoş görevliyi, ''Bilgilendirme için teşekkürler.'' diyerek karşılamıştım gülümseyerek. Ardından alt kata doğru yürümeye başlamıştım.

Ve hemen ardından, yaşlı kurtlardan birini görmek. Saygın shinobilerimizden bir akademi öğretmeni. Eah, ismini hatırlayamadım şimdi. Çok da önemi yok gerçi. Şayet başarılıysan, isminin bilinmesine gerek yoktur bence. Yapılanlar, yapandan önce gelmelidir.

Huh! Sanırım burası, sonunda içeriye girecektim ki. Ya da bir saniye, hazır sesleri falan gelmişken, şöyle bir beklesem, dinlesem fena olmaz sanki. Nasıl olsa geç kalabileceğim kadar kaldım, fazladan kaybedecek bir şeyim yok diye düşünmüştüm ki ;

''Oha.'' çıkmıştı ağzımdan. Pırıl pırıl, yeni model shinobilerimiz. Zırhlarını da giyerek.. Oyun oynamaya başlamışlardı.. Eğitim.. İşin.. Neresindeydi.. Peki..

Efkarlanmıştım, fakat efkarım çabuk dağılmıştı. Bir kısmı benim hatamdı bunun, o da geç gelmekti. Fakat işe onların gözünden bakacak olursak, ben onların düşmanlarıydım ve hazırlıksız yakalanacak gibilerdi. Buna rağmen, şimdilik insiyatif kullanarak onlara dokunmayacaktım.

Ayaklarımda çakra toplayıp tavana geçecek ve diplerine kadar yürüyüp ''Selam'' diyecektim. Ardından onlara kuralları anlatıp, dışarıya çıkmak üzere hazırlanacaktım. Tabii bunun için aşağıya inmeliydim, öyle de yapacaktım.

''Bugün ilk ve belki de son olan eğitiminiz başlayacak. Öncelikle eğitim'' diye sözümü kesip, zillerimi çıkardıktan sonra onları hafifçe sallayıp birbirine vurarak ''Bu iki zille ilgili.'' diyecek ve zilleri belime geri bağlayacaktım. Bağlarken de ''Bu zillerin birinin içinde doğru, diğerinin içinde yanlış yazıyor. Şu an saat on, saat bire kadar.. Kariyeriniz için.. Bu zillerden biri.. Elinizde.. Olmak.. Zorunda..'' diyecektim tane tane. Hemen ardından ''Fakat, şöyle bir kural söz konusu ki, benden iki zili birden alamaz yani sadece bir zil alırsanız, o zili geri almak adına karşı atakta bulunabilirim. Doğru olan zil kimdeyse, o devam edecek.'' diye sözlerimi devam ettirecektim.

Geninlerimde herhangi bir sıkıntı olmazsa da gidip bir kronometre ya da başka benzer bir alet bulacak ve onu üç saat sonraya ayarlayacağım. Burası bir eğitim alanı, yani bulunduğunu düşünüyorum. Her neyse. Onu kurduktan sonra da, öğrencilerle aramda on-yirmi metrelik bir boşluk bırakacak ve duyabilecekleri bir şekilde ''Başlasın.'' diyeceğim.

Başlasın, en iyi ihtimalle tek kişinin kazanacağı sınav. Hadi çocuklar, size güveniyorum.

[GM - Naruto]

Planladığın gibi ayaklarında çakra topluyor ve tavana geçiyorsun. Yan duvarları kullanırsan bariz bir şekilde fark edileceğin için, tavana sıçrayarak geçmeyi tercih ediyorsun. Neyse ki öğrencilerin kartlara gömülmüş durumda da, bu ani hareket dikkatlerini hiç çekmiyor. Yürüyor yürüyor, tam tepelerinde bitiveriyorsun. Verdiğin selamla da, ikisini birden yerlerinden sıçratıveriyorsun. Akira "Hasss...!" efekti ile elindeki bütün kartları etrafa saçıp, epey bir gerisin geri fırlarken, Shou daha adaplı bir biçimde, abartmadan tırsıyor. Arkadaşı yukarı bakmak haricinde her yere bakıp hala panik yaparken, şoku çoktan atlatmış olan Shou tavana bakıp geri sana selam veriyor. Ardından tam önlerine atlıyorsun ve Akira küçük çaplı bir kalp krizi daha geçiriyor sen üstlerine atladığın kartları iyice dağıtırken. Konuşmanı yapmak için aralarından çekiliyorsun ve Shou da kartları alelacele toplayıp, 10-15 ötedeki arka duvara istiflenmiş mankenlerin ve ekipmanların arasında bir yere koyuyor. Yerden nefes nefese kalkan Akira'nın "Tövbe ya nereden çıktı adam..." diye söylendiğini duyabiliyorsun. Zilleri çıkarmadan başladığın cümlenle artık öğrencilerin, tam karşında yanyana pozisyon almış oluyorlar. Hazırlar ve seni dinliyorlar.

Zilleri göstermenle Akira sağa, Shou sola kafasını yatırıyor. Konuşmanı bitirip, Shou'nun kartları koyduğu duvarın önündeki ekipmanların arasından bir kronometre alıyorsun. Saati ayarlayıp, yerine koyup, tekrar öğrencilerinin karşısında konuşlanıyorsun. Az önce birbirlerine doğru yatık olan kafalar, şimdi öne eğik vaziyette. Düşüncelere boğulduklarını görüyorsun ancak seni anladıklarından da eminsin. Bir çeşit... İç çatışma mı yaşıyorlar şu an dersin? Sence bu iki kafadar, başarı uğruna birbirlerini satacak kişilikteler mi? Hangisi hangisine ihanet edecek, hangisi iyi niyetinin kurbanı olacak?...

İkisinin de aynı anda kafalarını kaldırıp, birbirlerine sırıtmasıyla, olacak olaylar dizisini az çok tahmin edebiliyorsun aslında. Akira "Shocchan!", Shou da "Acchan" diyerek yumruklarını tokuşturuyor. Ardından Akira bildiğin öküz gibi, doğdoğru sana koşmaya başlıyor, tam karşından geliyor. Shou da aynı hızda koşuyor olsa da, önce biraz sağa gitti, ve oradan yay çizerek gelmeyi tercih etti. Akira ile arandaki mesafe 15 adım, Shou ile arandaki mesafe, yay çizerek uzattığından dolayı 20 adım.

[Sanzen Kyuu]

Başlıyor! Başlıyor!

İşte, aradığım şey tam olarak bu.
Dostluk, gerçek dostluk. Başarı uğruna, hırs, zafer uğruna geride bırakılmayacak dostluk. Güç uğruna, terk edilmeyecek dostluk. Ben nasıl olur da bu iki gencin başında olurum anlamıyorum. Asıl benim onlardan öğreneceğim çok şey var!

Her neyse, durumu analiz edecek olursak...
Öncelikle bana doğru gelmekte olan Akira var. Ahmak çocuk. Öncelikle, rakibinin güç seviyesini ve dövüş stilini bilmeli, en azından birkaç tahminde bulunmalısın, değil mi?

Arkada Shou var, muhtemelen beni makasa almayı deneyecekler. Yani bana dosdoğru koşmakta olan Akira, saldırıda bulunmayacak. Ardından gelen Shou'ya karşı bir önlem almam gerekiyor gibi, en azından şimdilik. Ne yapsam, ne yapsam.

Gerçekten, dümdüz bir şekilde üstüme doğru mu koşuyor o? Tch, her neyse.

''Gelin de size shinobi savaş sanatlarını öğreteyim.''

Öncelikle, biraz geri çekilecek ve iki bunshin çıkararak başlayacağım, evet, demode. Evet, epey yetersiz. Fakat bununla yetinmeyeceğim, planım tam olarak bu noktada başlayacak.

''Shinobi Savaş Sanatları 1: Ninjutsu.''

İki bunshini çıkarmamın ardından, iki bunshinden birini, dışarıya Shou'ya doğru yönlendireceğim onun tersi yönünde koşturacak, açısını daraltacağım. Diğeriyle de eşzamanlı olarak Kuroshiki tekniğinin el mühürlerini yapacağım ve Akira'nın gözlerini bulanıklaştıracağım. Bunshinler, teknik yapamıyor. Bu yüzden eş zamanlı tutacağım ve hangimizin gerçek olduğunu bir nebze de olsa anlamasını zorlaştıracağım.

''Shinobi Savaş Sanatları 2: Genjutsu.'' diyeceğim içimden, ve devam edeceğim.

Gözleri bulanıklaşan Akira, Shou'nun desteği olmadan pek müdahalede bulunamayacak gibi duruyor. Ben de, şayet devam etme şansı bulursam, bunshinin oluşturmuş olduğu sisten yararlanıp, diğer bunshini arkaya doğru gönderecek ve bizzat ben önden Akira'ya sol çapraz olacak şekilde gideceğim.

Böylece, iki bunshin onlara saldırmış, arkadaki gerçek bense fırsat kolluyormuş gibi görüneceğim. Tabii ki diğer bunshini ağaç gibi orada bekletmeyeceğim. Bir kunai çektirecek ve dosdoğru, Akira'ya atağa geçireceğim. Savaş alanının kontrolünü elime alırsam, onların da planlarını durdurmuş olurum gibi.

Bunca zaman burada veya herhangi başka bir yerde boş boş durduklarını sanmıyorum, muhtemelen böyle bir şeye karşı hazırlıklı olmuşlardır ve bir planları vardır.

''Shinobi Savaş Sanatları 3: Taijutsu'' diye de sonlandıracağım içimden, final mi olacak yaptığım, yoksa zekice bir savaşın başlangıcı mı, öğreneceğiz.

Göreyim sizi, çocuklar.