[Ame] Rutin Devriye I

[Shinohara Izumi]

"Tavırlara bak ya! Hayır, özlememiş olmasını anlardım belki! Ama bu hareketleri, kabul edemezdim! Küsecektim Inochi'ye!"

Belki birkaç dakikalığına.
Akrabasıydı o, tanıdığı tek Shinobi akrabasına küsecek miydi? Hayır. Ama neden böyle yaptığını öğrenmeliydi. Aralarında oluşmasından endişelendiği sorunları giderebilirlerdi. Şimdi miydi ama? Hayır, kesinlikle şimdi değildi. Birilerine sinirlenmiş olmalıydı. Tipine bakarsak, yağan yağmura bile sinirlenmiş olabilirdi. Ya da bulutlara falan, tipik bir sinirlilik gibiydi sahip olduğu. Hep sinirli, hep soğuk gibiydi. Hayat yaşanabilir miydi böyle? Somurtarak, üzülerek? Sanmıyordu. Hiç sanmıyordu.

Bu arada, ufakça bir kız... Nereye koştuğu belirsiz. Ama koşuyor, kimse koşmuyorken, minik adımlarıyla bir yere ulaşmaya çalışıyor, bir şeyler saklıyor ya da daha kötüsü... Bir şeylerden kaçıyor. En ufak bir sorun bile Izumi'nin alanıma girerdi, ve Izumi'nin alanıydı burası. En küçük sorun bile ihtimal dahilinde ise, Izumi o duruma dahil olmalı, engellemeliydi. Şimdilik: "Sen Inochi ile kal. Ben bakarım, gerçi istersen sen de gel ama bu adamın yanında birilerinin durmasını istiyorum." diyecekti ve ardından platform üzerinden, eğer gerekliyse platformdan inecek ve binaların üzerinden takip edecekti kızı. Bir süre dahil olmayacaktı ama kızın başına bir şey gelecekse dahil olurdu ancak. Şimdilik kızın görüşünden uzak duracaktı.

[GM - Naruto]

Izumi: Platformlar seni rahatça gitmek istediğin yere ulaştırabilir. Zaten çatılarda durabileceğin düz bir zemin yok, kablo ve borular ile kaplılar. Kızın döndüğü sokağa giriyor ve arkasından hızlıca yürümeye başlıyorsun. Onun koşma hızı, senin seri hareketle yürüme hızın. Yağmur, tüm sertliği ile devam ediyor. Bir süre daha kızı takip ediyorsun, ancak git gide uzaklaşmaktasın devriye noktasından. Düşünümyor da değilsin, zaten bu kadar çok uzaklaşmışken, başka bir devriye de, eğer bir olay varsa, duruma müdahale edebilir. Seçim senin.

Dipnot: Eiji isterse Inoichi'yi takip etmeyi tercih edebilir. Eğer böyle yapacaksa, yukarıda yazılanları kendi için de yazılmış olarak algılayabilir.

Eiji, Inochi: Beklemenin size bir şey kazandırmayacağına karar verip yavaş bir tempoyla rotanızda ilerlemeye başlıyorsunuz. Sokakların geneli dolu, ancak siz Daichou binasından uzaklaşmaya başlayınca insanlar seyrekleşiyor. Ortalık sakin. Rutin bir devriye.

[Shinohara Izumi]

Bu minik hatun kimdi, nereye gidiyordu ve neden böyle rastgele bir günde hızlı hızlı gidiyordu? Bu soru cevapsız kalamazdı. Izumi bu sorunun yanıtını mutlaka bulmalıydı. Başkasına bırakırsa, ehemmiyetini anlamayacaklarından korktu Izumi. Başkasına bırakırsa, boş vereceklerinden korktu Izumi. "Nereye gidiyorsun..." diye fısıldadı kendi kendine sanki kızla konuşuyormuş gibi. Hiçbir şey olmaması da çok büyük bir ihtimaldi. Sadece yağmurda ıslanmak istemeyen, üşüyen bir kız olabilirdi mesela. Ya da bir ilaç, acil bir ilaca ihtiyacı olan, bu yüzden de koşması gereken biri de olabilirdi.

Ama o minik ihtimaller, yüzde üçlük, ikilik ihtimallerdi Izumi'yi korkutan. Rutin bir kontroldü sadece bu, ama böyle durumların yaşanmasını engellemek için yapılan rutin kontrollerdi. Bu rutinlikte bir şeylerin yaşanmayacağına dair bir şeyler yazmazdı hiçbir yerde. Yaşanırsa, engellemek içindi rutinler. O yüzden olmaz demeyecekti Izumi. Başkasına bırakmayacak, aylaklık etmeyecekti. Zaten onun boşluğunu doldurabilecek biri kendi kanından iki kişi vardı. Arkadaşını daha yeni tanısa da, güveniyordu. Ama Inochi'ye hayatını emanet ederdi. Her ne kadar sinirli ve kızgın tavırlara sahip olsa da, onu da yumuşatması sadece üç gününü alacaktı Izumi'nin.

"Sen..." dedi hatuna, ama kendi kendine konuşuyordu. Öylesine konsantre olmuştu ki, sanki cevap bekliyordu kızcağızdan. "Sorun ne?" dedi devamında. Öylesine fısıldıyordu ki, kendini bile duyamıyordu yağmur damlalarından. Takibe devam etti.

[Shinohara Inochi]

Izumi'yi kafamı taktığım tek ayrıntısı ile uğraşmak üzere gönderdikten sonra devam ettiğimiz devriye, her zamanki gibi son derece sakin bir şekilde devam ediyordu. Aklımda bir pürüz kalsın istemiyordum, Izumi'nin gidişi kafamın rahat olmasını sağlamıştı. Her anlamda.

İnsanların işlerinin daha çok düştüğü Ame-chou binası etrafında daha fazla vücut gözlemlerken rutin kontrolümüzün yörüngesini takip ettikçe yakınımızdaki insan sayısı azalıyordu. Elektrik kabloları gibi, köyün dış kesimlerinden seyrek başlayıp Daichou binasına doğru gidiyordu bu ufak ama çok, simsiyah kablolar. Hatta Ame-chou'nun bunlara dokunmaması için geçerli bir sebebi olduğunu, bu sebebin de köy sakinlerine gökyüzünü göstermemek isteyişi olabileceği bile düşüncelerimin arasındaydı. Her neyse, görebildiğim bulut sayısı artmıştı. Eğer gökyüzünü izlemek isteyen birileri varsa köy meydanının dışına çıkmaları gerekiyordu. İlginç bir köyde yaşıyordum.

[Takahiko Eiji]

Izumi-San'a bakarak bir komut beklerken, bir yandan da ilerlemeye başlayan Inoichi-Senpai'nin adımlarını dinliyordum. Yağmurun ıslattığı devasa platformlarda pek de zor değildi bu adımları takip etmek. Yalnızca benim için değil, az çok eğitim almış herhangi bir shinobi için geçerliydi söylediklerim. Gerçi, kendini gizlemek konusunda yeterince ustalaşmış shinobileri takip etmek böylesi bir zeminde bile pek kolay olmazdı ancak, konumuz bu değildi nihayetinde. Gelmemin gerekli olmadığı bildirildiğinde, hafifçe başımı sallayarak başparmağımla kınından nazikçe çıkardığım katanamı yerine geri soktum. Izumi-San, bu işi sorunsuzca halledebilirdi; ki bir problem olup olmadığı bile belli değildi henüz. Belki de yalnızca okuluna yahut yaşlı büyükkannesine giden, ama koşmayı tercih eden ufak bir kızdı. Shinobilik yaşamında, hele de Amegakure'de iseniz böylesi pozitif düşünmek her zaman zararınıza olur, ancak yapabileceğim pek bir şey yoktu bu konuda. Asli görevimiz hala devam ediyordu ve ekibimizden biri bile bu iş için yeterli görünmüştü gözüme. Ortalık hala sakindi. Inoichi-Senpai'yle hiç muhattap olmadan -ikimiz için de en iyisi buydu bence- yürümeye koyuldum ben de, gözlerimi ve hislerimi dört açarak.

[GM - Naruto]

Eiji, Inochi: Devriye rotanızda yürümeye devam ediyorsunuz, Izumi'yi geride bırakarak. Her zamanki şeyler. Yağmur, karanlık sokaklar ve demir platformlar. Kablolar, paratonerler ve şimşekler. Izumi'den bayağı uzaklaşıyorsunuz. Ama hala bir şeyler olmuyor. Resmen, sıkılıyorsunuz bu yağmurun altında.

Izumi: Kız koşarak bir dükkanın içine dalıyor. Platformdan çevreyi gözetliyorsun, ardından dükkana odaklanıyorsun. Bir marangoz. İçerisinin ışıkları yanıyor, haliyle. Ardından, bir sandalye kırılma sesi geliyor içeriden, ve bir uğultu. İki erkeğin tartışma sesini duyabiliyorsun. Bir tanesi gerçekten sinirli.

[Shinohara Inochi]

Alışıktım yağmurun altında, bir santimetre bile kıpırdamadan saatlerce gökyüzüne bakıp düşüncelere dalmaya. Fakat bu kez duymaya alışık olmadığım sıkıntı hissiyle birlikte, yürüyordum. Yine de zor bir durum değildi benim için. Tek olumsuz yanı psikolojik olarak görevin süresini uzatmasıydı. Çok daha hızlı bir şekilde üstümüze düşeni halletmemiz mümkünken böylesine hem boş, hem de içimde saklı tuttuğum tarafımı ortaya çıkaramadığım görevler vakit kaybı gibime geliyordu. Her neyse, henüz yukarıdan yapmamız gerektiği söylenen şeylere karşı koyma lüksüm yoktu.

Yürüyüş yolunu ayaklarımla takip ederken kafamı hafifçe Eiji-san'a çevirdiğimde sebebini merak ettiğim bir konu olduğunu fark etmiştim: Neden benimle kalmayı seçmiş ve Izumi'yle gitmemişti, ona doğrudan söylemediğim için mi yoksa Izumi'nin lafını ciddiye aldığı için miydi? Eğer ilk ihtimal göz önündeyse, ilki Izumi olmakla birlikte, çok uzun zamandan beri benim yanımda kalmayı tercih eden ikinci insandı.

Üzerinde yürüdüğümüz platformlara dönüp birkaç saniyeliğine hala aynı doğrultuda gidip gitmediğimizi kontrol ettikten sonra yine Eiji-san'a bakacak ve biraz sıkıntıyı gidermek, bir miktar buzları eritmek amaçlı, biraz da yapım gereği bir çift laf edecektim. Hem böylece merak ettiğim sorunun cevabına yönelik tahminler de yürütebilirdim. Fakat konuya nereden girecektim... Görev? Çok basit. Akademi yılları? Fazla klasik. Amegakure, köy, Ame-chou, shinobiler? Soru sormaktaki amaçlarımla uyuşmuyor. Dış görünüm, evet, şimdi sıra kafamın takıldığını söyleyeceğim ayrıntıyı bulmaktaydı. Görüntüsü herhangi bir Ame shinobisine göre canlı da sayılsa yaş grubumuz gereği bu gayet normaldi. Açık saç rengi, açık renk gözleri, hayır. Gözlerimi, onu süzercesine aşağı indirdiğimde Eiji-san'ın katanası dikkatimi çekmişti. Hem ortak noktamız, hem de shinobi hayatının ince bir ayrıntısıydı. Buradan girecektim. "Eiji-san, bu gidişle Ame-chou silahlarımızı kendi müsait yerlerimize saplattırana kadar canımızı sıkacak, ha?" Ses tonumdan korkup kaçması olağandı ama daha önce de duymuş, hatta tepki bile vermeden görevine devam etmişti. Takahiko Eiji, diğerlerinden, umrumda olmayanlardan farklı bir insandı.

[Shinohara Izumi]

Bir şeyler olduğuna emindi. Yanlış bir şeyler, olmaması gereken türden şeylerin yaşanacağını nedendir bilinmez, hissetmişti. Sakindi hala, belki biraz etkilenmişti ruhu yağmurdan, ama oldukça sakindi. Sakinliğini bozması için hiçbir sebep yoktu zaten! Rutin bir kontroldü ama, kontrolün dışına çıkan şeyleri engellemek için buradaydı zaten. İndi hızlıca, bir yağmur damlası gibi sessizce indi. Sessiz gelen bir ölüm gibi, sessiz bir rüzgar gibi indi platformlardan!

Genel ruh haliydi zaten bu sessizlik. İçerideki çok sesliliği sessizliğiyle bozmayı planlıyordu Izumi. Bir sorun varsa, ülkenin güvenilir bir savunucusu, Shinobi'si olarak çözmeyi planlayarak gidiyordu. Kavga varsa ayırmaya gidiyordu. Anlaşmazlıkları çözmeye, küskünlükleri bitirmeye gidiyordu. Izumi, yanlış bilinenleri düzeltmeye, zorlukları yenmeye gidiyordu. Kırılan sandalyeleri tamir etmeye, kırılan kalpleri ise onarmaya gidiyordu. Hızlıca, birileri yaralanmadan koştu Marangoz'a. Umuyordu, birilerinin yaralanmamış olmasını umuyordu. İçeri girmeden hemen önce kapüşonunu çıkaracaktı ve kapı kapalıysa açacak ve karizmatik şekilde içeri girip etrafa bakacaktı. İçeri girdiğinde her şey için geç olmamış olmasını dileyerek giriyordu içeri. "Neler oluyor burada?"

[Takahiko Eiji]

Fazlasıyla klişe olduğunu söylemek, pek de yanlış olmazdı konumumuz için. Bir chuunin olarak yegane görevlerimizden biri saatler süren bu yolu katetmek ve her şeyin güvenli, doğru ilerlediğine emin olmaktı. Bir problemim olduğunu söyleyemezdim bununla. Ancak bir süre sonra aynı şeyleri yapmak insana sıkıntı vermeye başlayabiliyordu. Loş hava, devasa yükseklikte binalar ve bazen zeminini bile göremediğimiz karanlık sokaklar. Sürekli devam eden yağmur, damlaların platformlara ve tüm köyü kaplamış kablo sistemine düşerken çıkardığı yırtıcı ses. Islak zemin, ıslak kıyafetler ve ıslak saçlar. Shinobi yolum, şuanlık bunlardan ibaretti tamamen ve bu konuda yapabileceğim pek bir şey olduğunu söylemem de mümkün değildi. Gelişi böyleydi bana da, pazarlama taktikleri ne kadar işe yarayabilirdi ki?

Bir yandan platformu adımlarken, diğer yandan Izumi-San'ın arkasından gitmeme kararımı içten içe yeniden yargılıyordum. Bir problem olacağından değildi, herhangi bir olayın altından kolayca kalkabileceğine emindim ancak zaten oldukça tehlikesiz geçen bu devriyede çıkan tek olaya üç kişilik ekibimizden tek kişi göndermenin mantığı sorgulanabilir düzeydeydi. Ancak, çoktan yollarımızı ayırmıştık ve bu saatten sonra yapabileceğim pek de bir şey kaldığını sanmıyordum. Yalnızca ona şans dileyecektim, ve olası tehlikelere karşı Inoichi-Senpai'yle birlikte hazırlıklı olacaktım. Inoichi-Senpai demişken, bir anlığına kafasının benim olduğum tarafa doğru baktığını görür gibi olduğumda hafifçe ona döndüm ben de. Düşünceli ifadesi, bir miktar kafamı karıştırmıştı ancak fazla kurcalamak istemediğim için ağzımı açmadım. Bir süre sonra gözleri, hafifçe bel hizama gelip katanama odaklanmıştı. Bu, hoşlandığım konulardan biriydi işte. Hafif esprili söyleyişine yarım sırıtarak karşılık verdim ve yağmurda duyulabilecek bir sesle, ancak hafifçe cevap verdim: "Birbirimize saplamaya çalışmak daha eğlenceli olabilirdi, ancak ne yaparsın, köy kanunları." Sesinin bir miktar hırıltılı ve boğuk çıktığını söyleyebilirdim. Ya da yağmurun verdiği bir etkiydi bu. Yalnızca, sıradan bir insan için oldukça korkunç olabileceğini düşünmüştüm o anda. Hazırlıksız olmasam, etkilenmem işten bile değildi. "Silahlara karşı ilgimiz ortak gibi duruyor, Inoichi-Senpai. Yalnızca farklı kategorilerde çalışıyoruz."

[GM - Naruto]

Out: Konunuzu hızlıca bitirmek zorundayım gençler. Özürlerimle. Sözüm olsun daha kaliteli şeylerle geleceğim bir dahaki sefere.

Izumi marangoza dalıyor, içeride tartışan 2 kişi görüyor. Olayı yatıştırıyor, alacaklı meselesi olduğunu öğreniyor. Rutin şeyler. Ardından, kızın ve dükkânın güvenli olduğunu kesinleştirdikten sonra rotasına geri dönüyor. Olaysız bir şekilde, sohbet ede ede devriye görevinizi tamamlıyorsunuz.

RP yapmanıza gerek yoktur. Görev tamamlanmıştır.

Ödüller:

Izumi: 20GP

Inochi: 20GP

Eiji: 20GP