[Ame] Rutin Eskort II

[Takashi Raiden]

Ormanda ilerlemeyi sürdürüyorduk. Ne kadar hızlı gitmeye çalışsak da ormanın doğası buna izin vermiyordu. Şu bitkiler yüzünden ağaçların üstünden gitmeyi düşündüm fakat adamın orada gitmesi imkansız bir şey olurdu. Sıradan bir çaycıydı sonuçta. Onu taşıyarak gitmemiz de oldukça zordu. Diğer şartları düşününce burası daha güvenliydi. Çaycı ağlamaya devam ediyordu. Ve çocuğunun ismini sayıklayıp duruyordu. Onu gerçekten seviyordu anlaşılan. Ama gerçekten sevseydi zindana girme riskine karşılık bu ormana girmezdi. Adamın sesinin dışında yağmur sesi vardı ve ormandaki böceklerin.

Biraz daha ilerleyince yağmurun şiddetinin arttığını fark ettim. Bu köye yaklaştığımız anlamına geliyordu. Görevimiz sonlanmak üzereydi artık. Ağaçların önümüzü kapatmasına rağmen uzaktaki köy duvarlarını hayal meyal görebiliyordum. Ronin'e bakınca derin düşünceler içinde olduğunu anladım. Görev bitmek üzere olmasına rağmen ortam çok sessizdi. Normalde insanlar görevlerini bitirince sevinirdi. Fakat bu görev için sevinemiyordum. Ne kadar suçlu olsa da kötü bir niyeti yoktu adamın. Ama elimizden bir şey gelmezdi. Bana emredildiği gibi görevi tamamlamam lazımdı. Sonuçta bu adamı daichou binasına götürmezsek başkası onu bulacaktı ve biz de ceza alacaktık. Çaycının zindana gideceğini düşünmek beni biraz mutsuz yapsa da görevimi bitirmenin huzuruyla düşüncelerimden kurtuldum ve gereksiz düşüncelerden arınmış bir beyinle yoluma devam ettim.

[GM - Naruto]

Out: Kamanosuke tekrar pas.

Köyün ana girişine, bata çıka, varıyorsunuz en sonunda. Üstünüze şöyle bir bakıyorsunuz, botlarınız çamur ile kaplanmış, giysilerinizin orasına burasına yapraklar takılmış, yeşillenmiş. Efor sarfettiğiniz için biraz terlediğinizi bile söyleyebilirsiniz. Ancak ana yola çıkıp, köy kapısına varmanızla beraber buna değmiş oluyor. Zaten üzerinizdeki kiri yağmur bir süre sonra yıkayacak, kurtulacaksınız. Köyün ana kapısından giriş yapıyorsunuz.

Eleman hala ağlamakta ve size eşlik etmekte. "Lütfen... Bırakın beni. Kaçtı deyin! Ne bileyim, 20 kişiydiler falan deseniz inanmazlar mı? Kim olduğumu da söylemezseniz unutulup gitmez mi? Lütfen! Acıyın bana!" Söylediği şeyler pek mantıksız değil, ancak sistemin nasıl işlediğini bilmeyip öngörü yaptığı belli. Ancak uzak tahminler değiller. Çok ufak bir ihtimalle işe yarayabilir, ancak seçim size kalmış.

[Takashi Raiden]

Ormanda uzun ve çamurlu bir yolculuğun ardından köy kapısına sonunda varmıştık. Botlarım tamamen çamurla kaplanmış, üstüme de bol bol yaprak yapışmıştı. Şuan birisi beni ormanın içinde görse fark etmezdi büyük ihtimalle. Tam bir ağaç gibi gözüktüğüme emindim. Biraz da terlemiştim. Büyük bir olay yaşamasak da o kadar çamurda bata çıka ilerlemek de yorucu işti. Bunu bir daha asla yapmayacaktım. Yine de sonunda başarmıştık. Köy kapısı karşımızda duruyordu.

Sertçe yağan yağmur üzerimdeki kirleri temizlerken Çaycı konuşmaya başladı "Lütfen... Bırakın beni. Kaçtı deyin! Ne bileyim, 20 kişiydiler falan deseniz inanmazlar mı? Kim olduğumu da söylemezseniz unutulup gitmez mi? Lütfen! Acıyın bana!" Adam hala inancını kaybetmemişti. Onu bırakacağımızı düşünüyordu. En azından öyle umuyordu. Ben de onu bırakmak istiyordum. Adamın ailesine kavuşmasından mutsuz olacak birisi yoktu aramızda. Onların mutsuz olacağı şey bizim başımızın da derde girme şansıydı büyük bir ihtimalle. Burası son duraktı. Artık kararımızı vermemiz gerekiyordu. Onu bırakmama en büyük engel Ronin'di. Onun da aslında adamı bırakmak istediğini hissedebiliyordum. Fakat başka bir şey bu duygusunu bastırıyor gibiydi. Eğer Ronin'i ikna edebilirsem çaycı kurtulurdu. Adama beklemesini işaret ettim ve beyin fırtınasına başladım.

Hem adamın kurtulacağı, hem de başımıza bela almayacağımız bir yol olmalıydı. Olmak zorundaydı. Tüm olasılıkları gözden geçirmem gerekiyordu. Adamı teslim edersek rahat bir şekilde ayrılırdık. Ama adamı bıraktığımızı söylersek büyük ihtimalle zindana giren biz olurduk. Onun söylediği gibi yapıp kaçtığını söyleyemezdik. Sıradan bir çaycı 3 chuuninden kaçamazdı. Adamı bırakıp köyden kaçabilirsek kimseye bir şey olmazdı. Ama bunu ben de istemezdim. Onu zindana göndermekten başka bir şansımız yok gibiydi. Adamı zindana gönderdikten sonra onu kaçırma ihtimali zordu. Zindan sıkı güvenlikliydi. Bir klonu göndersek büyük ihtimalle fark ederlerdi. Yapabileceğimiz 2 şey vardı. Yalan söylemek ya da onu bıraktığımızı kabullenmek. Yalan söylersem de büyük ihtimalle yakalanacaktım fakat bu zavallı adamı zindana yollamaktan daha iyi bir karardı benim için.

Bunları düşünürken önümde duran en büyük engeli unutmuştum, Ronin. Onu ikna etmek hepsinden daha zor olacaktı büyük ihtimalle. Davranışlarından anladığım kadarıyla adama acımıyordu. Ya da bunu belli etmek istemiyordu. Eğer acıma duygusunu kaybetmişse benim görevim ona bu duyguyu geri kazandırmak olmalıydı. En azından bu adam için. "Ronin" diyerek başladım konuşmama. "Görevimiz bu olsa da adamı gerçekten zindana götürmek istemiyorsun değil mi ? Ne kadar kötü çocuğu oynamaya çalışsan da aslında iyi biri olduğunun farkındayım. Hadi kardeşim, bu adam zindana gittiğinde ailesine ne olacağını düşün. Bu çocuk senin yaptığın gibi küçük yaşta çalışmak zorunda kalcak." Bu onu ne kadar etkiler bilmiyordum ama etkilemesini umuyordum. "Yahiko timini hatırla. Onlar bu adamı dövdüler diye ne kadar sinirlenmiştin. Eğer zindana giderse büyük ihtimalle daha kötüleri olacak. Ona işkence edecekler. Sence sıradan bir çaycı işkenceleri kaldırabilir mi ? Eğer adamı saldıktan sonrasını düşünüyorsan merak etme. Hem adamı salıp hem bize sorun çıkarmayacak bir planım var. Eğer plan işlemezse tüm sorumluluk bende. " Aslında hiçbir planım yoktu. Daichou binasına gittikten sonra tamamen doğaçlama yapacaktım. Ama bu kötü sistemin zararını sivillerin çekmesine izin veremezdim. Ronin'in gözlerine bakıyordum. Vereceği cevap için ona odaklanmıştım sadece.

[Kenta Ronin]

Köyüme girdiğimde kuru ve çamurdan sıkılaşmış tenime değen yağmur damlaları rahatlamamı sağlıyor ve üzerimdeki çamuru döküyordu. Ormandaki engeller hızlı dönüşler ve sürekli hareketlilik gerektirdiği için üzerimde ter oluşmuştu ama o ormandan çıkıp tekrar köye döndüğümüzde rahatlamıştım, artık yapmam gerekeni düşünmeme gerek yoktu çünkü gelmiştik. Burası yolun sonuydu ve artık bazı şeyler için çok geçti.

Köyün ana kapısından girdikten sonra herif hâlâ onu bırakmamız için yalvarıyordu. "Lütfen... Bırakın beni. Kaçtı deyin! Ne bileyim, 20 kişiydiler falan deseniz inanmazlar mı? Kim olduğumu da söylemezseniz unutulup gitmez mi? Lütfen! Acıyın bana!" cidden umuduna hayran kalmıştım fakat öyle ya da böyle bir suçluydu o, önceden uyarılmış ve olacakları göz önünde bulundurmuş bir suçluydu. Raiden konuşmaya başladı "Görevimiz bu olsa da adamı gerçekten zindana götürmek istemiyorsun değil mi ? Ne kadar kötü çocuğu oynamaya çalışsan da aslında iyi biri olduğunun farkındayım. Hadi kardeşim, bu adam zindana gittiğinde ailesine ne olacağını düşün. Bu çocuk senin yaptığın gibi küçük yaşta çalışmak zorunda kalcak." "Yahiko timini hatırla. Onlar bu adamı dövdüler diye ne kadar sinirlenmiştin. Eğer zindana giderse büyük ihtimalle daha kötüleri olacak. Ona işkence edecekler. Sence sıradan bir çaycı işkenceleri kaldırabilir mi ? Eğer adamı saldıktan sonrasını düşünüyorsan merak etme. Hem adamı salıp hem bize sorun çıkarmayacak bir planım var. Eğer plan işlemezse tüm sorumluluk bende. "

Yazık, hala içerisindeki duygu bozuntuları bir sivilin onu kandırmasını sağlamıştı. Çok zayıfsın Raiden, bir savaşta düşmanın ağlarsa onu bile affedersin... Konuşmaya başlamadan önce Raiden'ın durdurduğu adamı daichou binasına yürümesi için ittirdim son durağımız orasıydı "Bak, hala olayın ciddiyetini anlayamamışsın. Biz birer Chuunin'iz ve görevimiz bir sivili köye getirmek ve o yasalara göre suçlu sayılıyor, onu bırakmamız bir sivil tarafından kandırılıp görevde başarısız olmamız demek. Hepsini geçtim bize verilen görev adamı alıp getirmek her kim olsun her ne olsun bunun için yola çıktık ama senin ayrıntılara inmen yalnızca kafandaki duygu bozukluklarıyla zayıflığını ortaya çıkarıyor. Şimdi, gidiyoruz ve binanın önüne bırakıyoruz umarım bir daha aynı göreve düşmeyiz beni zayıflatıyorsun."

[out]

Özgeçmiş güncellemesi : Ronin acıma duygusunu azaltıp bunu dışardan incelediğinde (Raiden) ne kadar zayıf düşürücü bir duygu olduğunu fark etti, bu duyguyu içinden tamamen kaldırıp soğukkanlı olmaya yönelecek.

[GM - Naruto]

Köyün ana yolundan ilerlemekten ziyade, devriye platformlarına çıkıyorsunuz zıplayarak. Bunu yapmak için adamı ikiniz beraber tutuyor ve zıplıyorsunuz. Sıkıntısız bir şekilde, sivillerin görüş açısından çıkıyorsuunz. Bu platform sizi doğruca Daichou binasına götürecek. Platformlar, yerden 20 metre yukarda ve diğer binaların en üst katı civarlarına denk geliyor. Buradan, kabloların arasından sokağı rahatça görebiliyorsunuz. Çevreye baktığınızda, köyün ne kadar büyük olduğunu hatırlıyorsunuz. Alabildiğince bina, boru, ve kablo. Arada çakan şimşekler ile aydınlanıyor sanki ortam.

Eleman neredeyse kabullenmiş durumda kaderini. Sessizce ağlamaya devam ediyor çocuğunun ismini sayıklayarak. Yapabileceğiniz bir şeyler varsa, şu andan itibaren yapmazsanız, bir şansınız olmayacak.

[Kenta Ronin]

Kısa yoldan daichou binasına ulaşmak için adamı kollarından tutarak devriye platformlarına çıkmıştık. Yukarı çıktığımızda sokağı rahatlıkla görebiliyorduk. Buradan köyün her bir kesimini rahatlıkla incelemek mümkündü. oldukça bina, boru ve kablolar vardı. Artık sona yaklaşıyorduk, belki de hata yapıyorduk ama adaleti sağlıyorduk. Belki bir çocuğu babasız bırakıyorduk ama ormana bundan önce girenlerin hakkını yememiş olup bundan sonra girmeye çalışanlar içinde ders veriyorduk.

En üste, daichou binasına ulaştığımızda adamı bizi bekleyen ANBU timine bırakıp görevi sonlandıracaktık ve eve gidip yahiko ormanında edindiğim tecrübeleri gözden geçirecektim, bir de Raiden'ın tepkilerinin sebebini arayacaktım. Evet üzülüyordu ama izin verseydim köye ihanet edecekti hemde oldukça basit bir olaydan dolayı, neyse ki bu adam benim duygularımı çalabilecek kadar zeki değildi. Ama yine de elimde olsa onun zindanlarda çürümesine izin vermezdim, ben yalnızca olması gerekeni yapıyordum. "Ailene göz kulak olmaya çalışırım, belki izin alabilirsem arada bir çocuğunla görüşmene izin alabilirim ama bütün bunların bizim isteklerimiz olmadığını unutma. Biz yalnızca kurala uyan askerleriz, üzgünüm."

[Takashi Raiden]

"Bak, hala olayın ciddiyetini anlayamamışsın. Biz birer Chuunin'iz ve görevimiz bir sivili köye getirmek ve o yasalara göre suçlu sayılıyor, onu bırakmamız bir sivil tarafından kandırılıp görevde başarısız olmamız demek. Hepsini geçtim bize verilen görev adamı alıp getirmek her kim olsun her ne olsun bunun için yola çıktık ama senin ayrıntılara inmen yalnızca kafandaki duygu bozukluklarıyla zayıflığını ortaya çıkarıyor. Şimdi, gidiyoruz ve binanın önüne bırakıyoruz umarım bir daha aynı göreve düşmeyiz beni zayıflatıyorsun." Ronin'i artık tanıdığımı sanmıyordum. Benim tanıdığım Ronin bu değildi. Bir yandan haklıydı. Ama yanıldığı bir şey vardı. Bizim görevimiz bu adamı zindana götürmek olsa da, bir shinobinin asıl görevi sivilleri korumaktır. Fakat bizim yaptığımız şey bunun tam tersiydi. Yine de Ronin'le kavga etmek istemiyordum. Söylediğini kabullenmekten başka seçeneğim yoktu.

Adamı birlikte tuttuk ve devriye platformuna zıpladık. Burası hem kestirmeydi hem de sivillerden uzaktı. Bir sivili zindana götürdüğümüzü görmemeleri gerekirdi. Eğer siviller sebepsiz yere yakalanan kişileri görürseler bu bir isyana kadar gidebilirdi. En iyisi bunu bilmemeleriydi. Ve bunun için de yerden 20 metre yüksekte olan platformlar vardı. Hiçbir sivil burayı göremezdi. Fakat biz buradan aşağı baktığımızda her yeri görebiliyorduk. Tüm şehir ayaklarımızın altındaydı. Amegakure'nin bu kadar büyük olduğunu unutmuştum neredeyse. Büyük olduğu kadar, içinde yaşayan insanların sayısı da fazlaydı. Onları korumak bizim işimizdi. Ve bu adam da onlardan biriydi. Platformda ilerlerken bir kez daha düşündüm yaptığımızı. Doğru olan bu değildi. Ama yapmamız gerek buydu. Ronin'in duygusuz konuşması olmasa şuan adamı bırakmış olabilirdim. Belki de zindandaki biz olurduk.

Ne yapmam gerektiğimi düşünürken adamın ağlaması düşüncelerimi cidden etkiliyordu. Ama bana emredileni yapmalıydım. Bu beni sinirlendiriyordu ama başka bir şey yapamazdım. Üsttekilerin oynadığı satrançtaki piyonlardan ibarettik sadece. Eğer Ronin olmasa çoktan feda edilen bir taş olmuştum. O an söylediği ne kadar duygusuzca gelse de o olmasa ölmüştüm. "Sağol" dedim onun duyabileceği kısık bir seste. İlerlemeye devam ederken çakan şimşekler düşüncelerimi yarıda kesti birden. Sonra Ronin konuşmaya başladı "Ailene göz kulak olmaya çalışırım, belki izin alabilirsem arada bir çocuğunla görüşmene izin alabilirim ama bütün bunların bizim isteklerimiz olmadığını unutma. Biz yalnızca kurala uyan askerleriz, üzgünüm." Ronin'in duygusuz birine dönüşmediğini biliyordum. Sadece görevini daha fazla önemsiyordu. Görevi bitireceğimiz yere yaklaşırken adama bir kez daha acıdım. Adamdan çok geride kalacak çocuğa acıyordum doğrusu. Adamın zindanda ne kadar duracağı hakkında bir bilgimiz yoktu, ama uzun bir süre olacağını hissediyordum. Zavallı çocuk babası olmadan büyümek zorundaydı. Belki de köye karşı bir nefret besleyecekti içinde. Ronin'e güvensem de babası elinden alınmış bir çocuğun içindeki nefret duygusunu yok edemezdi. Kimse bunu yapamazdı. Ama ikimiz bir olursak olanları düzgün bir şekilde anlatıp nefretin oluşmasını engelleyebilirdik belki. "Ailene birlikte göz kulak olacağız. Eğer yetkililerle görüşme fırsatını bulursak, seni çıkaramasak da cezanı azaltabiliriz diye umuyorum. Bu arada senin gitmene izin verseydik ölürdün. Yahiko timi seni görmüştü. ANBU da köyden dışarı kaçmana izin vermezdi. Üzgünüm, elimizde olan bir şey değil. "

[GM - Naruto]

Out: Kamonosuke'nin sizin yanınızda konuşmadan durduğunu varsayın.

Daichou binasına varıyorsunuz, yanınızda eli kolu bağlı ağlak çaycıyla. Devriye platformundan aşağı inip, girişe geliyorsunuz. 4 kişi sizi beklemekte. Üstlerinde siyah pelerin var, iki yakasını da önlerinde birleştirmişler, yani sadece kafaları görünüyor. Suratlarında birer maske var. Maskeler dümdüz, sadece gözler için delik var. Hepsi hemen hemen aynı boyda. Birbirlerinin kopyası gibiler resmen, ufak tefek boy farkları ve üzerlerindeki pelerinin eskimişlik seviyesi farklı olmasa. Elemanı onlara doğru iktiriyorsunuz. Adam sular seller gibi ağlıyor, ama gözündeki yaşlar kurumuş resmen. "Teşekkürler." diyor içlerinden bir tanesi. Sesi aşırı derinden ve tok geliyor, soğukluğu hissedebiliyorsunuz. 2 tanesi, adamın koluna giriyor, ardından Shunshin ile ortamdan kayboluyorlar. Normalde, shunshin ile yapılan hareketleri izleyebilirsiniz, ancak bu dörtlü o kadar hızlı ki, bir anlığına gerçekten kaybolduklarını sanıyorsunuz. Nereye doğru gittikleri hakkında bir fikriniz yok.

Boş bir şekilde, Daichou binasının önünde kalıyorsunuz. Adamın ağlamaları duyulmuyor. Etrafta sadece sağanak yağışın sesi var. Birbirinize bakıyorsunuz. Göreviniz tamamlandı. Adamın çaycı dükkanına uğradığınız bir RP yapabilirsiniz, ancak oraları fazla detaylandırmamanızı isteyeceğim sizlerden.

Ödüller:

• Ronin: 20GP

• Raiden: 20GP

• Kamonosuke: 5GP

[Kenta Ronin]

Devriye platformlarından Daichou binasına varmıştık. Artık çaycının kaçmaya çalışıp çalışmayacağı umrumda değildi. Eğer bıraksak vicdan azabı çekecektim fakat şimdi de durumum iyiye gitmiyordu, değişecektim... Bugüne kadar adaletten yana oldum ama adalet bile çözüm olmuyordu. Burada, basit bir görevde bizzat yaşadım ve son olarak doğru kararı verilen görevi yerine getirip köye sadıklığımı devam ettirmemiz yönünde kararlaştırmıştık. Hatalı olan adalet değildi, burada ki adalet olduğu savunulan gereksiz korkak kurallardı.

Devriye platformundan aşağıya inip girişe geldiğimizde ANBU ekibi oradaydı. Üstlerinde ki siyah pelerinler ne kadar gizliliği için olsa da benim için yahiko timini andırıyorlardı ve onlara içten içe kin beslemeye başlamıştım. Kötü adamlardan alınan teslimatı diğer kötü adamlara götüren bir aracı gibi hissediyordum. Kendi kanından, canından, kardeşini satmış gibi bir his vardı içimde. Çaycıyı ANBU ekibine doğru ittirdik ve belkide ağlamasını son kez duymuştum. ANBU ekibinden biri teslimatı alıp "Teşekkürler" demişti ciddi bir ses tonuyla. İstemeden beynimde yahiko timiyle ANBU ekibinin konuşmalarını karşılaştırmıştım "Pakedi gecikmeden Daichou binasının önüne götürün." ardından "Teşekkürler" neydi bu? Şimdide suratınıza yumruğu geçirmemem için hızlıca kaçacak mısınız yoksa? Ben içimden bunu söylerken ikisi adamın koluna girip hızlıca ortamdan kaybolmuşlardı, bu kadar hızlı shunshin yapanı daha önce gördüğümü hatırlamıyordum.

Şimdi çaycı zindana girecek, karısı ve çocuğu eğer onlar için bir şey yapmayı düşünmezsem kendi başının çaresine bakmak zorunda kalacaklardı. En yakın zamanda dükkana uğrayıp olayı güzel bir şekilde lehime sonuçlanabilecek türden anlatıp onları kendime çekebilirsem belki onlara düzenli bir yaşantı kurabilirdim. Belki gerçekten bu köydeki adaletin yanlış olduğuna ikna olup adamı içerden kaçırma planları yapardım. Öyle ya da böyle bazı şeyler kesinleşmişti, ilki ne bu köyden nede bu köyün görevlendirdiği herhangi bir takımdan bir bok olmayacaktı. İkincisi Raiden ile yollarımız şimdilik ayrılıyor gibiydi.

out :

kişilik güncellemesi;

ronin artık buradaki adaletin doğru olmadığının farkına vardı -gerçek adalet bu deyil- ve köyün değil, kendi adaletini kullanmayı tercih etti ve artık olayları sakin bir şekilde değil, zorunda kalması durumunda çakrası ile halledecekti.

özgeçmiş güncellemesi;

ronin'in köyüne ve raiden'a güveni azaldı.

[Takashi Raiden]

Platformdan inip daichou binasına vardığımızda bizi bekleyen 4 kişiyi gördük. Üzerlerindeki siyah pelerinler tüm vücutlarını gizliyordu. Sadece kafaları gözüküyordu. Fakat suratlarını göremiyorduk. Hepsi aynı maskeyi takmışlardı. Dümdüz, sadece gözler için delik olan bir maske. Boyları arasındaki az olan farkı saymazsan birbirlerinin klonu gibiydiler. Biraz ürkütücü gözüküyorlardı. Ama görevi tamamlamak zorundaydık. Zavallı çaycıyı adamlara doğru ittirdik. Bunu yapmak istemiyordum. Tek çarem bu olsa da yapmak istemiyordum. Bu adalet değildi. Adalet düzenin sağlanması için olan bir şeydi ama bu adalet değildi. Adaletin masumları koruması gerekiyordu, onları zindana atarak cezalandırması değil. Bunu yapmak içimde garip bir his uyandırıyordu. Adaletin ve halkın koruyucusu olan bir shinobi gibi değil, sadece emirleri yerine getiren bir köpek gibi hissediyordum.

Çaycının ağlaması devam ederken "Teşekkürler." dedi içlerinden biri. Gerçekten korkmuştum. Bir insanın ses tonu bu kadar soğuk olamazdı. Hiçbir şey olmamış gibi teşekkürler demişlerdi. Bir açıklamayı hak ediyorduk. Ve adamın cezasını hafifletmek için biraz konuşmalıydım. "Hey, adam hakkında biraz ko-" Adamlar shunsinle ortadan yok olmuşlardı. Bu neydi lan ? İki seferdir beni dinlemeden hızlıca gidiyorlardı. Hiç bir boka yaramamıştım. Amacım bu adamı kurtarmaktı ama sadece olanları izledim. Tüm yol boyunca olanları izledim. Ronin'i ikna edemedim, ANBU'yla konuşamadım. Ve hepsinden öte adamı kendi ellerimle ölüme götürdüm.

En azından adama olan sözümü tutup ailesinin yanına gitmeliydim. Ama bir düşününce ne diyecektim ki? 'Merhaba bayan, kocanızı köyün en boktan yeri olan zindana götürdüm. Oradan çıkması imkansız ve büyük ihtimalle onu öldürecekler. Ha bi de hiçbir suçu yok tek istediği size daha iyi bakmak için para kazanmaktı. Şimdilik görüşürüz.' Bunu dersem bana saldırırlardı, bu konuda hiçbir şüphem yoktu. Onların yüzüne bakamazdım. Söz vermiş olsam da bunu yapamazdım. En azından şimdilik değil.