Sabahın körü. 7 miydi? 8 miydi? Neden bu kadar erken bir kahvaltı yapıyoruz diye soracak olursanız abim ve babamın sorunlu olmalarını sayabilirim. Delice düzen manyağılar ve bu yüzden bu tür toplantıları salakça bir şekilde düzenliyorlar. Herkes tam zamanında gelmesi gerekiyor gibi bir de işler yapıyorlar. Abim değil de, babam genelde tüm olay yüzünden stres oluyor. Ben de inadına geç geliyorum. Abim evleneli 2 sene oldu. İki gün önce bu kahvaltı için tarih ve zamanı bildirdi kardeşim benim eve gelip. Ailemden o kadar ayrıyım ki... Neredeyse aylardır görüşmüyoruz. Çok da uzakta oturuyor sayılmazlar ama gene de yanlarına gitmiyorum. Nedenini hepimize tek tek bakarsanız anlayabilirsiniz bence.
İsteksiz bir biçimde kapıya geldim. Elimde yolda gelirken aldığım poğaça torbası vardı. Ayaklarım geri geri gidiyorlardı resmen ve sürekli kendime bu lanet ortamda olmak isteyip istemediğimi soruyordum. Sonra da zaten çok kısa bir zamanlığına burada bulunacağım diye kendimi kandırıp kapıyı çaldım. İçeriden çok ses gelmedi ilk başta, ben de iptal olmuştur diye sevinip hemen dönmeyi planladım ama tam ben hareket ettiğimde kapı açıldı. Talihime lanet edip kapıyı açan kişinin abim olmasını diledim en azından ve kapıya döndüğümde abimin gülümseyen suratını gördüm. "Nishiyama!" dedi sevinçle ve beni tuttuğu gibi kendine çekti. Ailemde beni her zaman olduğum gibi kabul eden biri varsa o da abimdir. Her zaman açık görüşlü olmuştur. Çocukluğumdan beri beni koruyup kollamış ve her zaman beni savunmuştur. Çok güçlü bir shinobi olduğunu biliyorum. Benden de 7 yaş büyüktür. Tabi ki bu aşırı sıcak karşılamasına mal gibi durarak tepki veremeyeceğim için ben de ona sarıldım güçsüzce. Abim için bilmeniz gereken başka bir şey varsa da, beni her türlü dövebileceğidir. Hiç bir zaman üstünde genjutsu kullanmaya kalkmadım ama beni yakalarsa her türlü gebertebilir. Eskiden onunla boğuşurduk ama abimin hiç bir zaman bana çok sinirli olduğunu hatırlamıyorum."Hoşgeldin! Gir gir, bizimkiler içerideler!" diyerek beni sırtımdan içeriye ittirdi. Abimin bekar evini hatırlıyorum da... Bok içinde yüzüyordu. Şuanki evi inanılmaz düzenli. Yenge hanım ile temizlik konusunda çok kavga ettiklerine eminim ama abim öyle gereksiz kavgalar çıkaran biri değildir bu yüzden fazla kavga ettiklerini sanmıyorum. Tamam, itiraf etmeliyim ki abimden nefret ediyorum. Beni sevmesinden, her zaman alttan almasından, insanlarla olan iyi ilişkisinden, uyumlu biri olmasından, saygı duyulmasından, güçlü olmasından, katanasından, boyundan, kilosundan kısacası her şeyinden nefret ediyorum! Yengem o kadar iyi bir kadın ki, mükemmel evliliklerinden de nefret ediyorum. Neden ben bu kadar mutsuzken o tam tersi derecede mutlu olmak zorunda? Kıskanmak mı? Evet belki kıskanıyorum ama ona o kadar hayranım ki! Benim erkeklerden hoşlanmamın nedeni bile olabilir. O yüzden ondan nefret ediyorum.
İçeri girdiğimde aldığım tepkiyi toplasam, abimin tepkisinin yanından bile geçemez. Saçının bir tarafını kazıtmış, her yeri piersingli, vücudu dövme dolu Nishiyama... Ailesi tarafından onaylanmayan evlat. Bir tek yengem kalkıp hoş geldin diye sarıldı diyeyim ben size. "Poğaça mı! Düşünceli seni..." dedikten sonra aldı elimden poşeti. Bu arada babamın dalga geçercesine kıkırdadığını duydum. Sakin ol Nishi, bu sadece bir kahvaltı olacak. Sonra işim var deyip gidebilirim. Derin bir nefes aldıktan sonra kafamı bunlara çevirdim. Babam yüzüme bile bakmazken annem sadece kafası ile selam verdi. Sadako'yu da en kenara sıkıştırmışlardı bu yüzden kız oradan kalkamıyordu. Bana el sallayıp "Hoş geldin abi!" dedi sanki fısıldıyormuş gibi. Ben de ona gülümseyerek cevap verdim ve geçip bana ayrılan yere oturdum. Annem ile abimin arasına. Karşımda ise babam vardı. Oturduğumda kafamı kaldırıp onla göz göze geldim. Yüzünü buruşturup "Gözlerine ne yaptın öyle?" dedi tiksinirmiş gibi. Cevap vermeyi planlamadığım için kafamı eğdim yemeklere bakmaya başladım. Kız kardeşim de atladı kısık sesi ile, "Buna göz dövmesi diyorlar baba." şeklinde açıkladı durumu. Babam ise "Her ne boksa! Geç kaldın Nishiyama, bari özür dile." diyerek üstüme gelmeye devam etti. Abime dönüp "Özür dilerim." dedim uslu bir çocuk olup. İçimden ise babamı şuracıkta öldürmek geçiyordu ama herif hayvan shinobinin teki. Ona saldırırsam ebemi siker. Abim ise gülümseyip "Hiç sorun yok! Değil mi tatlım?" diye danıştı yengeme. Yengem de tatlı bir şekilde gülümsedi. Hepsinin tabağına baktım. Yemeğe başlamışlardı bile. Bu yüzden sanırım ben de yemekte serbesttim. Yengemin yaptığı çeşitli şeylerden tabağıma almaya başladım. Annem de bir şeyin tarifini sorduğundan konu benden uzaklaştı.
Bir süre mal mal konulardan bahsettiler. Annem ve kardeşimin çalıştığı kafedeki iyi giden işlerinden. Yengemin komşularından, kız kardeşimin okuldaki derslerinden. Bir ara babam abime "Kusagakure nasıldı?" diye sordu. Abim de "Rüzgarı yüzünden kulaklarım duymaz oldu. Zaten tüm çim kafalar bağırarak konuşuyor." şeklinde yanıtlayınca birden heyecan yaptım. "Kusa'da mıydın?" Sonunda kafamı kaldırmıştım yemekten. "Evet neredeyse 1 ay kaldım. Neden heyecanlandın?" Heyecanımı bu kadar gösterdiğim için utanıp biraz gözlerimi kaçırmak zorunda kaldım. "Ben... Sasaki'den mektup aldım da." dedim fısıltı gibi ama hepsi duymuştu. Babam bile şaşkın bir şekilde "Sasaki mi? Hani şu tüccarların oğlu?" diye sordu. Kafamı sallamakla yetindim. Hepsi birden uğultu yarattılar. Tüccarların öldüğünü biliyorlardı. Abim de yengeme Sasaki'nin eski arkadaşım olduğunu ve öldüğünü sandığımızdan bahsetti. Sonra da bana dönüp "Kusagakure'de miymiş?" diye tahmin yürüttü. Tekrar kafamı olumlu salladım. "Eee, kaç sene oldu neden hiç iletişim kurmamış?" "Bir kaza geçirmişler. Ailesi ölmüş, Sasaki ise travma yüzünden geçmişi pek hatırlamıyormuş." "Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim Nishi." "Ben de..." "Peki seni hatırlıyor mu?" "Çok az hatırlıyor sanırım."
Abim beni bu konuda sorguya çekerken babam atladı konuşmaya. "Sasaki hatırlasa ne olacak? Şu tipine bak, uzaylı gibi bir şeysin. Görse korkar lan." Kafamı kaldırıp baktım babamın yüzüne. Neden bu kadar üstüme geliyordu ki? Geldiğimden beri konuşmamıştım ve konuştuğum an bana sataşmıştı. "Baba!" Abim her zamanki gibi beni korumaya çalışıyordu. O sataşmasa korunacak bir şey de kalmazdı tabi ki. Babam beni gösterip "Sence bu normal mi şimdi?" dedikten sonra kendimi tutamadım. "Rahatsız olduysan gidebilirim." dedim nefret dolu bir şekilde. "Nishiyama! Böyle bir şey yapmayacaksın!" dedi abim bu sefer de bana dönerek. Aramızı yatıştırmaya çalışıyordu belli ki ama şurada tek abimi ve hadi biraz da yengemi sevdiğimi düşünürsek diğerleri bana sataştı mı sorun çıkarabilecek duruma gelebilirim. Babam ağzını bir şey söylemek için açtı tekrardan ama abim hızlı davranarak "Konu kapanıyor! Chieko ile size bir şey söyleyeceğiz. Yemek bittikten sonra söyleyecektik ama..." bana döndü endişeli bir şekilde "Erken gitme gibi bir şeyiniz olursa diye..."
"Çocuğumuz olacak." Ne??? Çocuk mu? Masada bir uğultu daha başladı. Ben de kafamı kaldırıp şaşkın şaşkın abime bakıyordum. Annem direkt çığlığımsı bir sesle "Tebrik ederiiim!" dedi. Babam ise deminki rahatsız bakışlarından kurtulmuş abimi tebrik ediyordu. Sadako da "Hala mı olacağım?" diyordu. Diyecek bir şey bulamıyorum yani. Kahvaltının tadını kaçıran ben, tekrar insanları mutlu eden o olmuştu. Herkes tebrik ettikten sonra abim heyecanla bana döndü. Neden benden bu kadar yorum bekliyordu bilmiyorum ama "Ben seni yakında amca yapacağım. Ben ne zaman amca olacağım peki, ha?" dedi ve dirseğiyle dürtüp gülümsedi. Ben de ayıp olmasın diye tedirgin tedirgin gülümsedim. Belki de çıkıp hiç bir zaman evlenmeyeceğimi, erkeklerden hoşlandığımı hatta geçen gün birisi ile öpüştüğümü söylemeliydim? Söylersem babamın beni direkt evlatlıktan reddedeceğini tahmin edebilirsiniz. "Tebrik ederim." dedim kibar bir şekilde. Babam da hemen "Çocuğu bununla tanıştırmayalım. Yoldan çıkarır vallahi!" şeklinde bana sataştı. Abim ise kıkırdayarak bana döndü. "Şaka mı yapıyorsun? Çocuğumun Nishi gibi farklı ve kendinin farkında olması en çok istediğim şey! Doğunca yanımızda olacaksın değil mi?" Bu söylediklerine inanamayarak baktım. Farklı ve kendinin farkında mı? Kendimin farkında mıyım gerçekten? Kim benim gibi bir çocuğu olmasını ister ki? Şaşkın şaşkın bakıyordum abimin yüzüne. "Salaklaşma Kimitada, erkek olursa verme şunun yanına bari." dedi babam. Annem ile kıkırdamaya başladılar ama abim bana güven verici bir şekilde gülümsedi. Kafasından ne geçiyordu bilmiyorum. Ben kendimden, ondan ve hatta diğer herkesten nefret ederken neden beni övmeye çalışıyordu? Sasaki'nin en son mektubu geldi aklıma. Neden beni yüreklendirmeye çalışıyorlardı? Acaba gerçekten kendim ile savaşmaya mı başlamalıydım?
"Ellerini bile boyamışsın." Buraya geldiğimden beri annem ilk defa bana yönelik bir şey sordu. Aklıma ettiğimiz kavgalar geldi tabi ki. Ben yeni eve taşınırken bile bir şey söylememişti. Benim bu sessiz yanım, kelimeleri seçemeyişim annemden aldığım bir şey sanırım. Anneme şöyle bir baktım sadece gözlerimi çevirerek. "Seni ilgilendirmez." Kaç sene oldu bilmiyorum ama uzun zamandır annemle hiç düzgün konuşmadım. Her dediğini tersliyorum. O da fazla uzatmıyor. Benim hatırladığım, ben küçükken annemin harika bir insan olduğuydu. Onu çok sevdiğim zamanları hatırlıyorum. Ben akademiye başladığımda babamla aralarında bir kaç sorun oldu. Sanırım o zamanlar büyük bir bunalıma girdi. Küçük olduğum için olayların farkında değildim, annem de fazla anlatan bir kadın olmadığı için birden kötüleşerek bize nefretini yansıttı. Babam ile çok bağlılar. Bırakamadı bu herifi ve sonunda sinir hastası oldu çıktı. O zamanlar onu rahatlatacak tek kişi abimdi ama abim de pek kadın ruhundan anlayan bir herif değildir. Tamam cana yakındır ama odunun tekidir. Herhalde geçmişte şimdikinden daha odun olduğu için annemi rahatlatamaması normal. Şuan ise insanlar annemle iyi geçinmeye kalksa da ben onla uğraşamıyorum. Her seferinde tersliyorum. En çok da Sadako'ya üzülüyorum aslında. Aynı evde, aynı kafede tüm gün onunla birlikteler. Kızı nasıl bastırdıysa artık yüksek sesle konuşamadığını siz bile fark etmişsinizdir.
"En son hangi göreve çıktın Nishi?" Abim benim de konuşmaya dahil olmamı istemiş olmalı. "Hastane'den bir şey çalmışlardı." dedikten sonra direkt babam ben ve eskiden yaptığım hırsızlıklar ile ilgili bir şeyler homurdandı. Abim ise onu takmadan "Ah, duymuştum. Ne çalmış ki?" devam ettirdi konuşmayı. Ben de omzumu silkip yemeğe devam ettim. "Bilmiyorum. Görmedim ne çaldığını." Kafamı kaldırıp yengeme baktım. "Yemekler çok güzel olmuş ellerinize sağlık." Oldukça kibarım değil mi? Annem ve babama olmadığım kadar... Yengem gülümseyip "Afiyet olsun." dedi. Abimin mutlu olması hoşuma gitmiyor değil ama gene de ondan nefret ediyorum. Sadako'ya gelince... Onunla aramızda 6 yaş var ve ben 14 yaşında Chuunin olduktan sonra evi terk ettim. Yani kardeşimin büyüyüşünü görmedim sayabilirim. Ne yazık ki Sadako ile yeterli bir yakınlığımız yok. Onun annem ve babam tarafından sessizleştirilmesini uzaktan izliyorum sadece ve abim gene engellemiyor bu durumu. Ben ise tam anlamı ile bencilin teki olduğum için karışmıyorum işlerine.
Neden mi bencilim? Annemi düzeltmeye çalışmak yerine onu kaybettiğimi ve bundan sonra dönüştüğü kişi ile uğraşmak istemediğim için onu terslediğimi söyledim. Kardeşimin durumuna sessiz kalıyorum. Abimin mutluluğunu ise kıskanıyorum. Babam konusuna değinmiyorum bile. Dediklerine ses çıkarmamamın nedeni onu alt edemeyecek olmam. Bu yüzden rahatça kendimi bencil olarak adlandırabilirim. "Kusagakure'de sabahları soğuk geldi bana. Geceleri ise piştim!" Abimin Kusa'ya gittiğini bilseydim Sasaki'yi görmesini söyleyebilirdim. "Çünkü sıcaklık sabah ve akşam olarak çok fark etmiyor orda." Bu yüzden atkı takabiliyor demek ki. Peki ya şu dilsiz kız? O da orada değil mi? İnsanların bağırarak konuştuğunu söylemişti. Zavallı kız...
"Kafede işler güzel gidiyor yakın bir zamanda iyi bir mevkiye taşınabiliriz." Zengin kesimler... Ishigakure'deki ayrımcılık işte. Ailedeki herkes bana göre iyi bir mevkide oturuyor zaten ama bunun nedeni babam ile annemin ikisinin çalışması ve abimin de Jounin maaşının olması. Ben ise basit bir Chuunin maaşı ile stüdyo dairede yaşıyorum. Tabi ki bundan mutsuz değilim. Zaten daha büyük bir ev benim için sadece telaşlanacak fazla şey demek oluyor. Belli bir süre sonra yemekler bitmiş herkes sadece konuşmaya başlamıştı. Abim de yengeme masa konusunda yardım ederken ben sesimi biraz yükselterek ortaya "Benim... Gitmem gerek. Öğleden sonra işim var hazırlanmalıyım." dedim. Babamın yüzüme bile bakmadan kafasının sallamasını, annemin sanki yokmuşum gibi davranmasını geçersek Sadako ve yengem olumlu tepkiler verdiler. "Ben seni geçireyim Nishi!" diye atladı abim. Zahmet olmamasını söylesem bile pek umursamadı. Kapıda ayakkabılarımı giyerken ise biraz kısık bir sesle konuşmaya başladı. "Seni böyle bir durumda bırakmak istemezdim, özür dilerim." Kafamı kaldırıp abime baktım. Büyük ihtimal ile ailevi toplantılarda dışlanmamdan bahsediyordu. "Önemli değil. Bunu göze alıp geldim zaten." dedim ayakkabımı tamamen giydikten sonra. Ayağa yeni kalkmıştım ki abim omuzlarımdan tutup sıkıca sarıldı. "Bu çocuk yeni bir başlangıç olacak Nishi. Lütfen arayı açma." "Ben..." "En azından benden uzaklaşma." "..." Abim beni bırakınca biraz geriledim ve kafamı olumlu anlamda salladım. "Teşekkürler. Bir genin takımı alacağım. Bir hafta sonra falan. Beni akademide beni bulabilirsin. " "Arada uğrarım." "Söz mü?" "Abi..." "Söz ver bana Nishi!" "..." kafamı eğdim ve geriye döndüm. "Söz." Eve dönerken de kafamdan bir sürü düşünce geçiyordu. O kadar karamsar bir şekilde hareket ediyordum ki yolda beni takip eden olup olmadığına bile bakmadım.
