[B - Rank | Shusa & Eijiro & Yoshiro] Şelalenin Sesi

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Takigakure'nin serideki halinden farklı olduğunun bilincindeyiz, kendimiz bir şeyler uydurmak istedik, sorun yok, her şey kontrol altında

Takigakure, Irmak Ülkesi'de bulunmakta. Günışığı Ülkesi ile sınır olduklarından, buraya ulaşım sizin için zor değil, fakat iklim ve çevre değişimi sizi oldukça hazırlıksız yakalıyor. Irmak Ülkesi'ne girdiğinizde sizi bol ormanlar, her bir kaç kilometrede bir irili ufaklı köprüler ve neredeyse hiç kesilmeyen, her zaman kulağınızın bir köşesinde olan akarsu sesi karşılıyor. Yolculuğunuzu bir kaç kervana eşlik ederek tamamlıyorsunuz, ismini bile hatırlamadığınız bir kaç yerleşim yeri aştıktan sonra, Takigakure'ye ulaşıyorsunuz. Yolculuk ücretini ise Nikkougakure'nin görev sonucundan keseceğinden hemen hemen emin gibisiniz.

Bu yerleşim yerlerinin isimlerini çok hatırlamasanız da, görüntülerini unutmuş değilsiniz. Bir çoğu bir veya bir kaç ırmak ile bölünüyor ve bazı binaların akarsu üzerine kurulan platformlarda olması dikkatinizi çekiyor. Takigakure'de buna benzer bir ortamda bulunuyor; büyükçe bir tepeden akan genişçe bir şelale, bir ırmak oluyor ve köyü ortadan ikiye bölüyor. Bu ırmağın yerle buluştuğu yerde ise Daichou binası bulunuyor, sırtına vuran sular binanın altından ırmağa dönüşüyor ve köyün ortasından, sayısız başka ırmakla birleşerek, hiç bilmediğiniz yörelere dağılıyorlar.

Çevre yapılar köyün dış surlarında tek katlı başlıyor ve Daichou binasına doğru katları artıyor, lâkin 3 katlıdan büyüğünü görebilmiş değilsiniz. Ayrıca, köy hemen hemen yarım daire şeklinde, bu yarım dairenin çapı ise bir tepeye denk geliyor. Köyü ikiye böylen akarsu ise, tam merkezde bulunuyor ve çapa dik olacak şekilde dışa doğru akıyor.

Surlara yakın bir yerde, civardaki tek 2 katlı bina olan bir handa kalmaktasınız. Han, biraz daha modern bir yapıya sahip, yataklar normal ve odanın ortasında bir masa bulunmakta. Genişçe bir camdan içeri giren ışık tam da bu masaya vurmakta.

Pasiflik 24 saattir. Göreviniz ile alakalı detaylı bilgi, bir sonraki mesajda verilecek.

[Kumagari Eijiro]

Aldık başımızı gidiyoruz bir yerlere bakalım. Bu işin sonunda götümüzden kan gelmezse iyidir. İki tane köy birbiriyle sikişiyo muymuş ne yapıyormuş, biz de bunların aralarını bozmak için yola çıktık, bak bak bak. Neyse canım, atraksiyon varsa ben de varım beni biliyorsunuz. Zaten benim gibi seks makinesinden daha iyi biri bulunamazdı bu görev için. Gideceğimiz yer Allah’tan çok uzak değilmiş de kolayca ulaşacakmışız. Ben aksiyon adamıyım kardeşim, karşıma iki adam koyun dayak atayım, yürütmeyin beni. Geldiğimiz yer de bizim amına koduğum köyünden farklı he. Ağaçlar, akarsular falan mis gibi ortam. Bizim köyde daha su yeni geliyor anasını satayım. Belediye çalışmıyor arkadaş, nerede bizim duble yollar?! Gerçi bizim de ayranımız yok içmeye, tahtırevanla gideriz sıçmaya. Vallahi konforlu bir yolculuk sürmedik desem yalan olur. Nereden geliyor bu paralar böyle hacı? Gerçi bizim başgan kesin bizim götümüzden keser ama ne yapsın kerata onun da cepte yok ki. Aklımda “Hatayı tespih yapmış sallıyormuşum” melodisi ile bir şekilde bitirdik yolculuğu esselam.

Vallahi mekan güzel hacı. Girişten itibaren küçük küçük evler, gittikçe büyüyor fakat öyle rezidans falan değil yani en fazla üç kat ama bu da yeter be ne diyorsun. Biz de girdik bir hana oturuyoruz bizim koçlarla. Kaldığımız yer fena değil Allah’a şükür. Totomuzu düzgün yerlere koyalım yahu haksız mıyım. Yanıma da iki tane eleman vermişler, sanki ben herkesi tokatlayamayacakmışım gibi. Ulan zaten bir tanesi boyu çok affedersiniz çükümden hallice, bu adam bizim yanımızda olsa ne olacak olmasa ne olacak. Diğeri de benim gibi taşşaklı bir abimize benziyor. Ben bu adama güvenirim arkadaş. Karşımıza çıkanları biz bununla tokatlarız, diğer bebe de anca alkış tutar. Ben yiğidoyla arayı sıcak tutayım da göte gelmeyelim.

“Ya hacı sen esaslı bir kardeşimize benziyorsun. Biz ikimiz ne yapıyoruz biliyor musun? Herkesi kafa göz dağıtıyoruz. Şu bebeye bak, sikim kadar boyu var türlü türlü huyu var. Bundan bize fayda gelmez. Belki malafat gibi uzuyor kısalıyordur ama emin de olamıyorum şimdi. Biz sırtlarımızı birbirine verdik mi, bizi kimse dövemez hacı sen bana güven. Biz bir şekilde bu bebeyi koruruz, o da bize masaj falan yapar. Herkes mutlu mesut geçiniriz.”

[Chisa Shusa]

Takigakure, Günışığı Ülkesi ile aynı sınırları paylaştığından dolayı yolculuğumuz çok da uzun sürmemişti. Sadece attığımız her adımda değişen çevre koşullarına alışmam biraz zaman almıştı. Bu yolculuk sırasında Günışığı Ülkesinin uçsuz bucaksız çayırlarının, yerini devasa ağaçlara ev sahipliği yapan ormanlara bırakmasını aşama aşama izleme şansı elde etmiştim. Nikkougakure'de sürekli esen rüzgarın kulaklarımızda bıraktığı uğultunun kaybolmasına ise kolay kolay alışabildiğimi söylemem. Sürekli bir uğultunun hakim olduğu Nikkougakure'den ayrılıp türlü türlü canlının yaşadığı, kuşların çeşitli melodilerle yolculuğumuza eşlik ettiği bir ormana girince bir anlığına afallamadığımı söylersem yalan olur. Neyse ki çok geçmeden ormanın dört bir tarafına yayılmış olan akarsular bu eksikliği gidermeme yardımcı oldu.

Ama beni asıl zorlayan şey büyük ihtimalle uzun süreli bir casusluk görevine çıkmış olduğumdan dolayı yolun yarısına kadar bana eşlik eden İdio'dan ayrılmak olmuştu. Bu yolculuk sırasında, günümün büyük bir çoğunluğunu birlikte geçirdiğim oda arkadaşımı, uzun süre -belki de olayların aksi yönde gelişmesi sonucunda sonsuza kadar- göremeyecek olmanın yükünü taşıyamadığımı fark ettim. İdio, yolun yarısında bizden ayrılıp Nikkougakure'ye geri dönerken gözümden birkaç damla yaş akmadı değil. Umursamazlığını, çılgınlar gibi eğlenmesini ve en önemlisi de kendine has o tiz kahkahasını aklımdan hiç çıkarmayacağım. Neyse ki yalnızlığıma derman olması için Suno'yu yanıma aldım. Onu yanımda getirmem ne kadar yasal, köy kurallarına ne kadar uygun bilmiyorum ama yalnızlık çekmektense birkaç kuralı çiğnemeyi tercih ederim.

Yolculuk boyunca Suno ile birlikte diğer iki görev arkadaşımın arkasından ilerlemeyi tercih etmiş ve onlarla pek diyalog içerisine girmemiştim ama Takigakure'ye vardığımızda işler biraz değişti. Yerleşkeler köy sınırları içerisine sığmamış olsa gerek dıştaki surların dışına taşmıştı. Bu yüzden köy surları dışında da tek tük insanlar ile karşılaşmaya başlamıştık. Halkın arasına karışmış olduğumuzdan dolayı arkadan ilerlemekten vazgeçip diğer iki chuunine eşlik etmeye karar vermiştim.
Bu civarlarda fakir halk yaşıyor olmalı ki evler tek kattan yukarısına çıkmıyordu. Bu yüzden tek katlı yapıların arasında dev gibi duran hanı bulmamız pek zor olmamıştı bu aşamada. İşlekliği sağlamak ve bir kez gelen insanın ilgisini çekip bir kez daha gelmesini sağlamak adına olsa gerek bu mekana yatırım yapıldığı belli oluyordu.

Bizim için ayrılan odaya geldiğimizde benden önce odanın içine dalıp saatler süren yolculuğun yorgunluğuyla kendisini yataklardan birinin üstüne atan Suno'ya sinirli sinirli bakıp yanına gittikten sonra onu yataktan aşağıya itekledim. Çantamı çıkarıp bir kenara koymamın ardından odanın ortasındaki masaya kurulmuş olan diğer iki chuuninin yanındaki boş sandalyeye attım kendimi. Ben tam yanlarına geldiğimde mavi saçlı eleman benim hakkımda atıp tutuyordu. Yok kısa boyluymuş efendim, yok masaj yapmaktan başka bir şey yapamazmış. İç geçirip bu konu hakkındaki sessizliğimi korumayı tercih etmiş ve yanından ayrılmamla kendini yeniden yatağın üstüne atmış olan Suno'ya dönüp bir parmağımla yeri göstererek "Senin yerin burası. Beni daha fazla sinirlendirmeden yatağın üstünden iner misin?" dedim ancak ses tonum bir ricadan çok emri andırıyordu. Ah bir de bana havlayarak karşılık vermez mi?

[Daisuke Yoshiro]

Açıkçası bu görevi seçerken benim için pek de zor olmayacağını düşünmüştüm. En azından yolculuk zor olmayacaktı. Fakat yolculuk esnasında bitmek bilmeyen akarsu sesi çişimin gelmesine sebep olmuştu. Çişimin geldiğini her hissettiğimde birlikte yol aldığımız sik kadar boyu olan çocuğa bakıp bakıp düşüncelerimi farklı yöne çekiyordum. Zaten bir yerden sonra tamamen psikolojik bir durum olduğunu kavrayıp akarsunun sesine alışmıştım. Ama hala aklımın bir köşesindeki soruya hala bir yanıt bulamamıştım; bu cücenin burada ne işi var lan?

Köye vardığımızda ilgimi çeken ilk şey coğrafi özellikleri olmuştu. Etkilendiğimden değil fakat şelalenin olduğu yere Daichou binasının kurulması bir hayli dikkatimi çekmişti. Güvenlik için gayet uygun gibi gözüküyordu. Sırtını duvara yaslayıp karşısına çıkan bütün kötülüklere göğüs gereceğini hissettirmişti bana. Bu his görevimizin bir hayli zor geçeceğini düşünmeme yol açmıştı. Bu ülkede bir göreve çıkmak için Suiton türü jutsular kullanabilmek şart gibiydi. Aslında Daichou binasına sızmak Suiton kullanıcıları için çocuk oyuncağı gibi gözüküyordu. Şelaleden zorlu bir atlayışın ardından gerisini girişimdeki kişinin yetenekleri halledebilirdi.

Kalacağımız yere vardığımızda hep birlikte bir masanın etrafında oturmuştuk. Belki bu iki eleman görevimiz hakkında birkaç beyin fırtınasında bulunur diye beklerken bana en adam akıllı görünen adam konuşmaya başlamıştı. Haksız konuşmuyordu fakat biraz fazla heyecanlı gibiydi. Cüce elemanın bize ayak bağı olacağına adım gibi emindim. Tam mavi saçlı elemana birkaç laf edecekken aşağılardan bir yerden birisi konuşmaya başladı. Kim olduğunu söylememe gerek yok sanırım. İşte o eleman konuştuktan sonra büyük bir tereddüte düşmüştüm. Ulan bu odada bizden başka birisi mi var? Gözümü cücenin yatağına doğru çevirdim ve hiçbir şeyin olmadığını gördüm. Adam hem cüce, hem deli. İşte bu ülkenin bu yüzden devrime ihtiyacı var. Gereksiz insanları ülkeyi koruması için koyuyorlar, sonra neden gelişemiyoruz diye ağlıyorlar...

Bu iki dangalağa cevap vermek yerine pencereye doğru yönelip dışarıyı gözetleyecek, çevremizdeki ne gibi mekanların olduğuna ve dışarıda ne kadar insan olduğuna bakacaktım. Kısa bir gözetlemenin ardından pencereye arkamı dönecektim. Pencereden içeriye doğru dolan gölgemle birlikte daha otoriter bir havaya sahip olacağımı düşünerek önce mavi saçlı elemana "Burada vurdulu kırdılı bir iş yapmaktan uzak durmalıyız. Sakin ol, başıma dert açma." diyecektim. Cüce olana ise... Gözümü ona dikip "Sen ise... Sadece sus. Olur mu?" diyecektim. Gözlerimi o cevap verene kadar ondan çevirmeyecektim. Eğer burada birisi yakalanacaksa muhtemelen bu çöp olacaktı.

[GM - Naruto]

İyi, Kötü ve Çirkin… Bu üçlüyü belki de en iyi özetleyecek klişeye dönüşen tabirlerden biri bu olsa gerek… Kendi hayal dünyasında sıkışmış, gerçekliği yok sayan Shusa, İyi… Daha ağızların ilk açıldığı anda emirler yağdıran ve kasvetli havasıyla insanın yaşam enerjisini sömüren Yoshiro, Kötü… Ağzından sözcükler yerine küfürler kusan ve bunu normal bulan Eijiro, Çirkin! Ne takım ama!?

Neredeyse hepiniz güzelce birbirinizi terslemenizin ardından, sahip olduğunuz takım içgüdüsü ile odanın içinde dört bir yana dağılmış durumdasınız! Shusa alışageldiği muamele karşısında hayalindeki dostu ile iletişime geçerken, Yoshiro da tekrar dışarı dönerek camdan dışarıya bakıyor. Görülebildiği kadarıyla çevredeki tüm yapılar tek katlı ve çoğunluğu ev olarak kullanılıyor gibi görünüyor. Dışarıda normal bir yaşantının olduğunu söylemek mümkün ve tek-tük Takigakure shinobileri de gözünüze çarpıyor. Hanın 2. katında olan odanızın camından görünen görüntülerden biri de, Daichou Binası oluyor. Görüntüsü neredeyse elle çizilmiş kadar güzel olsa da, buranın güzelliğine kapılmanın çok ötesinde bir yapıya sahip olan Yoshiro tekrar arkadaşlarının arasına dönüş yapıyor. Tabi bir anda sanki sözleşmiş gibi hepinizin aklından görevle ilgili detaylar geçiyor…

Nikkougakure’de size görevle ilgili verilen brifing aklınızdan geçerken, içinizden iki ismi sayıklıyorsunuz. Bunlardan ilki Yano Jin takma isimli erkek shinobi ve diğeri de Minami Fuki isimli kunoichi… Size brifingi veren Jounin, iki shinobinin eşkalini açıklamış olsa da, elinize bir resim vermiyor. Yakalanmanız halinde bu resimlerin başınıza bela açacağını bildiği için böyle bir yolu tercih ettiklerini belirttikten sonra, iki shinobinin de görünümlerini değiştirmiş olma ihtimali üzerinde de duruyor. Jin ve Fuki’den gelen son istihbaratın üzerinden çok zaman geçmemiş ise de, bu iki shinobiden biri ile irtibata geçmeniz ve ardından Otogakure ve Takigakure ilişkileri hakkındaki son durumları öğrenmeniz, ardından da bu bilgileri Nikkougakure’ye getirmeniz gerektiği size açık bir şekilde anlatılıyor. Ancak burada dikkat etmeniz gereken hususların başında, Jin ve Fuki’yi hiçbir şekilde açığa çıkarmamanız ve ayrıca, kendinizi de hiçbir şekilde açık etmemeniz oluyor. Zira görevdeki kişi sayısının artması durumunda, Nikkougakure’nin adımlarının açık edilme ihtimalinin artacağı ve bu sebeple de bu görevde özellikle önceliğin üçünüz olduğu net bir şekilde size anlatılıyor. Bu uyarıların ardından da Jounin Jin’in Takigakure’de Jouninlik yaptığını, Fuki’nin ise Chuunin olduğunu söyledikten sonra, sizi tüccar olarak Takigakure’ye sokabileceklerini anlatıyor. Sonrasında da, işte buradasınız…

Görevle ilgili bu açıklamaları bir kez daha aklınızdan geçirmenizin ardından, görevinizin nasıl başlayacağı ve nasıl bir yol izleyeceğiniz hususlarını kafanızdan geçirmeye başlıyorsunuz.

[Kumagari Eijiro]

Ben açtım ağzımı adam akıllı söyleyeceklerimi söyledim kardeşim. Bizde durum böyle yani işine gelirse. Biz delikanlı adamız, bizde yamuk olmaz icabında anlatabiliyor muyum? Bizim bebeye baktım çevirmiş kafasını yatağa doğru abuk subuk hareket yapıyor amına koduğum dangalağı. Deli midir nedir arkadaş. Nereden aldık başımıza böyle bir belayı. Otur evinde oyununu oyna sütünü iç, ne işin var senin böyle işlerde. Neyse sonra bizim koçero açtı ağzına. Açmaz olaydı. Ağzına vuracaktım az daha. Bu ne şekilli laflar lan böyle. Sen kimsin birader? Sen kim oluyorsun da bana böyle artislik yapıyorsun? Kodum mu ağzına gömerim yerine. Laflarından sonra elemana döndüm, dedim ki “Aslan. Sen kime şekil yapıyorsun böyle? Akıllı ol, edebinle otur almayayım ayağımın altına.” Paşamıza bak ya. Emirleri o verecek aklı sıra. Ben buna kıl oldum birader. Görevde bir sıkıntı çıktı mı atarım vallahi bunu ateşe.

Görev demişken… Biraz sakinledikten sonra aklım başıma geldi tekrar. Bu adam benim sinirlerimi iyice hoplattı birader ama iş daha önemli. Elimizde iki tane isim var, birini bulsak kâfi. Biri avrat diğeri davar. Hangisi olduğu önemsiz benim için, sağlıklı olsun yeter. Buraya sikişe gelmedik sonuçta bir amacımız var hacı ayıktın mı? Elemanları güzelce anlattılar da elimizde bir fotoğraf yok ki kahvede batak atan amcalara soralım da bize gösteriversinler. Bir şekilde bulacağız işte. Bulduktan sonra da bilgi alıp tekrar köye döneceğiz. Plan basit, yapması pek de basit değil sanki. Biz bu adamları nerede bulacağız? Bizi kimse fark etmeyecek mi? Ben neden bu kadar seksiyim? Kafamda deli sorular birader. Ama ne demişler, başlamak bitirmenin yarısıdır. Biz Allah’ın izniyle bir başlayalım da her şey muradına erer elbet.

Bizim erkek reyiz karıdan daha taşşaklı bir elemanmış köyde. Ya bu karılar da pek bir iş beceremiyor işte ama ne yapalım, onlar da insan işte. Bizim köyün başında da bir karı var, köy hâlâ olduğu yerde sayıyor. Neyse siyaset yapmayalım vallahi kellemizi alırlar. Biz emir kuluyuz aga, şunu yap dersin yaparız. Burada tek başımayız. Yakalanır da kimliklerimiz açığa çıkarsa daha yeni kurulmaya başlayan köy mahvolur bir arpa boyu yol kat edemeyiz. Gizlilik şart. Bir yılan gibi sessiz ve soğukkanlı ilerlememiz lazım. Tsss. Boş boş oturmak yetti canıma gayri. Kalkıp arayacağım bu bebeleri. Tek başıma giderim gitmesine ama yanımda biri olsun da canım sıkılmasın. Küçük bebeyi alacağım yanıma, diğerine çok fena kıl oldum. Hem çocuğa bir iki abi nasihati veririm gidip yatakla bakışmasın canım. Adam olsun az.

“Lan bıcırık. Sen benle gel de başlayalım aramaya artık. Burada biraz daha durursak ben dalarım bu elemana.” dedikten sonra ayağa kalktım. Sarı çük kafa da benimle gelmeyi kabul ederse beraber çıkar kimseyle muhatap olmadan işimizi halletmeye çalışırdık. Derse ki yok aga ben senle gelmem, tek başıma da çıkar aslanlar gibi işimizi yaparız icabında.

[Daisuke Yoshiro]

Köye camdan ufak bir göz atmamla birlikte aldığım bilgiler gayet kısıtlıydı. Birkaç shinobinin etrafta gezdiğini görmemin yanında etraftaki binaların tek katlı olduğunu görmüştüm. Bu da şuanki konumumuzun surlara daha yakın olduğunu gösteriyor olmalıydı. Yani Daichou binasına uzakta sayılırdık. Gerçi şuan nerede olduğumuz pek de bir anlam ifade etmiyordu. Konumumuzdan çok etraftaki shinobilerin dikkatini çekmemek daha önemliydi. Mavi saçlı eleman neyse de, şu şizofren cüce resmen insanların gözüne batacak kadar rahatsız edici bir görünüme sahipti. Onu yalnız bırakmakta ve bizden uzak tutmakta fayda vardı.

Takım arkadaşlarıma yönelttiğim talimatlara aldığım cevaptan sonra karşımdaki insanları şimdiden az çok tanıdığımı anlamıştım. Şimdiye ya onları kontrol edecek, ya da ayağımın altından gitmelerini sağlayacaktım. Ya da hepsini teker teker öldürüp bütün kanıtları ortadan kaldıracaktım. Mavi saçlı eleman kendi kendine konuşup bana atar koyduktan sonra gözlerimi ona yöneltmeye başlamıştım. O an ona karşı nefret kusuyordum. Bana gösterdiği saygısızlığı yaşına yormaktan başka çarem yoktu. Maç daha yeni başlamıştı. Söylediklerini götüne sokmak için yeterli zamanım vardı.

Peşime taktıkları çöpleri bir kenara bırakalım ve görevimize geçelim. Görevimiz tam olarak "Köyümüzden 3 kişiyi nasıl çöpe atarız?" onu anlatıyordu. Bize söyledikleri kişilerin gözlerinin rengini bile söylememişlerdi. Hissederek bulmamızı falan bekliyor olmalılardı. Ya da köye girince boynumuza bir pankart asıp isimlerini mi yazmalıydık yoksa? Aslında bu göreve başlarken aradığımız elemanların da bizden haberleri olduğunu düşünüyordum. Yani bu işler biraz böyle yürür, değil mi? Demek ki böyle yürümüyormuş. Götümüzü tehlikeye atıp elemanları bulup bilgi alacakmışız. Peki, öyle yapalım!

Başımın belaları çok güzel bir planla benden uzak durmayı seçmişlerdi. Yaptıklarının ne kadar mantıklı olduğu hakkında onları tebrik etmek isterdim ama çok da sikimde değildi. Bir an önce başımdan ayrılmalarını bekleyecektim. Onların siktir olup gittiğinden emin olduktan sonra kendi planıma geçecektim. Benim planım ise kaldığımız hanı işleten birilerini bulup onlardan birkaç bilgi almak olacaktı. Bu tür işleri yaparken her ne kadar midemin bulandığını hissetsem de içinde bulunduğum durum insanlarla iletişim kurmamı zorunlu bir hale getirmişti. Bizimkilerin gittiğinden emin olduktan sonra handaki bir işletmeciye "Burada kervanımızı koruması için birkaç shinobi kiralayabilir miyiz?" diye soracaktım. Bu sorunun almak istediğim cevapları karşılayacağını düşünüyordum.

[Chisa Shusa]

Eijiro ve Yoshiro geçen her saniye birbirlerine olan saygılarını kaybediyor ve iğrenç insan kimliklerini daha da sahipleniyorlardı. Bana laf söylenmesine alışığım. Artık söylenilenleri umursamama gibi bir bağışıklık kazandım. Ki insanların benimle dalga geçmesine, kabiliyetlerime güvenmemesine anlam verebiliyorum. Ben olsam ben de aynısını yapardım sanırım. Kim ön yargı gütmeden yaklaşabilir ki benim boyumdaki birisine? Ama neden birbirlerine sataştıklarını henüz çözebilmiş değilim. Nasıl bir ego savaşıysa artık... İkisi de lider konumuna geçebilmek için birbirini ezmeyi çoktan göze almış. Odaklanmamız gereken şeyin bu olmadığını, önümüzde takımca başarmamız gereken bir görev olduğunun farkında değiller mi?

Mavi saçlı chuuninin bana seslenmesi ile birlikte bakışlarımı ona çevirdim. Her ne kadar saçma sapan bir lakap takarak gururuma hakaret etmiş olsa da sesimi çıkarmaya niyetim yoktu. Bilmiyorum, belki de normal bir zamanda bu kadar baskı altında kalsam birisine patlayabilirim ama şimdi ortamdaki gerilimi daha da arttırıp görevi riske sokmak istemiyorum. Çünkü çakan en ufak bir kıvılcımda bütün takımın alev alacağı ortada. Zaten Eijiro ve Yoshiro arasındaki ilişki saç telinin üzerinde duruyor, birbirlerine girmelerine engel olmalıyım şu an için. Nikkougakure'ye dönünce ne bok yiyeceklerse yesinler.

İlk olarak oturduğum sandalyeden kalkıp yatağın bir kenarına kıvrılmış olan Suno'nun yanına gidecektim. Ben yanında değilken rahat bir uyku çeksin de uyanık kalıp benim için endişelenmesin. Hem ben burada değilken yatağı kullanmasında bir sakınca yok. Geri döndüğümüzde onu yeniden yere indirip rahat bir uyku çekebilirim. "Ben köyde kısa bir yürüyüşe çıkacağım. Seni de yanımda götürmek isterdim ama fazla dikkat çekmememiz gerekiyor. Burada benim dönmemi bekle ve ne olursa olsun odadan dışarıya çıkma tamam mı?" diyecektim kafasını okşayarak. Herhangi bir karşılık vermemesi olumlu bir cevaptı büyük ihtimalle.

Daha sonra mavi saçlı çocuğun peşinden ilerlemeye başlayacaktım. Görevimiz Takigakure'ye sızmayı başarmış iki shinobiyi bulup onlardan güncel bilgileri almaktan ibaretti. Ne kadar da kolay bir şeymiş gibi duruyor değil mi? Ancak şöyle ki elimizde onların herhangi bir fotoğrafı yok. Sadece buraya gelmeden önce bize anlatılan dış görünüşleriyle kafamda oluşan simalarının da bu iş için yeterli olacağını sanmıyorum. İnsanlara Jin ve Fuki'yi nerede bulabiliriz diye soracak halimiz de yok. Bence ilk aşamada sadece gözlem yapmalıyız. Halkın arasına nasıl karışabileceğimizi, kendimizi onlardan birisiymiş gibi nasıl gösterebileceğimizi iyice öğrenmeliyiz. Ki bu benim için bir hayli zor olacak. 1.30 boyumla resmen sırıtıyorum insanların arasında. İlk bakışların her zaman üzerimde olacağını biliyorum. Belki de bu yüzden tek başıma takılıp diğerlerini riske atmamam daha yararlı olacaktır görev için. Gerçi Eijiro'ya seninle gelmiyorum diyip tatsızlık çıkarmanın da bir anlamı yok. Kendimi bir şeyler yapabileceğime dair kanıtlamam gerekiyor sadece.
"İlk önce Fuki'den başlamalıyız bence. Diğer eleman jounin olduğundan ona ulaşmak için yetkimiz olmayan yerlere girmemiz gerekebilir. Fuki ise bizim gibi chuunin olduğu için ritüellerini az çok biliyoruz. Gün içinde bizim gibi nöbet tutuyor, boş zamanlarında bizim yaptıklarımızı yapıyor olmalı. Şu an için yapabileceğimiz tek şey tüccar kimliğimizin arkasına sığınıp gözlem yapmak. En mantıklı hareket bu gibi. " diyecektim. Ama yine de "Var mı daha mantıklı bir fikrin?" diye sormayı da ihmal etmeyecektim. Boşu boşuna olayı bir ego savaşına döndürmenin bir mantığı yok.

[GM - Naruto]

Out: Yoshiro, Fuki ve Jin'in eşkalleri size anlatılmış halde, yani göz renginden saç rengine kadar her şeyi biliyorsunuz. İkisinin de saç rengini, uzunluğunu, dudağının çapını, vs. vermek yerine, eşkallerini biliyorsunuz demekle yetinebileceğini düşündüm. Eğer isterseniz, adamlar size detaylı detaylı anlatabilirim. Şahsi fikrim çok gerekmediği yönünde, boşuna bilgi kalabalığı yapsın istemedim. Zaten RP içinde eğer eşkale göre arama yapma durumunuz olursa ayrıca bu noktada size bildirimlerde bulunacağım.

Eijiro’nun Yoshiro’nun laflarına cevabı, bildiğin posta koymak yoluyla oluyor. Ancak Yoshiro Eijiro ve Shusa’nın kendisini rahat bırakmalarını istediği için, herhangi bir cevap verme gereği duymuyor. Eijiro’nun arama fikrine katılan Shusa da fikirlerini belirttikten sonra, Eijiro ve Shusa dışarıya çıkıyorlar.

Eijiro ve Shusa; Kaldığınız yerden dışarıya çıktığınızda, ilk olarak Takigakure shinobileri gözünüze çarpıyor. Yüzlerindeki memnun ifade, adamların hayat standartlarını işaret ediyor gibi duruyorken, halkla sürekli gülüşmeli diyaloglara girmeleri diğer bir detay olarak hafızanıza kazınıyor. Halktan kişilerin de yüzlerindeki tatlı ifade, bulundukları konuma rağmen rahat bir hayat yaşadıklarını gösteriyor. Nikkougakure’nin aksine, buradaki halkın geçim derdi gibi bir sıkıntı olmadığını düşünmeye başlıyorsunuz. Bu esnada küçük adımlarla yolda ilerlemeye başlıyorsunuz.

Bulunduğunuz yer, Daimyou Binası’na göre sağda kalıyor. Köyün ortasından geçen ırmaktan, en az Daimyo Binası kadar uzak durumdasınız. İki yanı da tek katlı yapılar, buraların genellikle ev niteliğinde olduğunu söylüyor sizlere. Ancak az sayıda da olsa yiyecek-içecek, kıyafet ve takı gibi ıvır zıvır satan yerler de mevcut. Ne var ki bu kişilerin tüccardan ziyade esnaf tadında insanlar olduğu da aşikar.

Yoshiro; Eijiro ve Shusa’nın gitmesinin ardından kendine daha iyi bir çalışma ortamı bulduğun düşüncesiyle, aşağıya iniyor ve hanın işletmecini buluyorsun. Henüz erken saatler olması nedeniyle hanın alt katında, kahvaltı yapmakta olan bir çift dışında kimse bulunmuyor. Hancıya shinobi kiralamak istediğini söylediğinde, hancı sanki bu tür olaylara alışık gibi kafasını sallıyor ve “Kaç kişi istediğinizi söylemeniz yeterli. Tabi bir de ne tür shinobiler aradığınızda… Bilirsiniz, kalite arttıkça fiyat da artar.” diyor ve piç gibi sırıtmaya başlıyor. Adamın bu cümlelerinden her ne kadar söylemese de çıkardığın bir diğer şey, eğer kendisi shinobi bulursa senden komisyon ücreti alacağı oluyor!

[Daisuke Yoshiro]

Sanırım takım arkadaşım gerçekleri duymaya biraz cesaretsizdi. Yaptıklarıyla dediklerimi teker teker doğru çıkarıyordu ama bunu pek taktığını düşünmüyordum. Dediklerine bir cevabım yoktu. Boşu boşuna tartışmaya girip daha fazla zaman kaybetmek istemiyordum. Ne de olsa onlara kimin daha iyi olduğunu göstermek için yeterli zamanım vardı fakat görev için biraz acele etmem gerekiyordu. Ayrıca şu cücenin başımdan gitmesi çok iyi olmuştu çünkü giderken tekrar şizofren gibi konuşup beni germişti. Odada birilerinin olduğunu düşünmeye başlıyordum yavaş yavaş. Muhtemelen bu çocuk bizi de delirtmeye çalışıyordu. Ya da kendisi toptan deliydi.

Handaki ufak turumun ardından birilerini görmem içimi rahatlatmıştı. Fakat gördüklerim beni pek de iyi etkilememişti. Kahvaltı eden bir çifti gördükten sonra cebimde hiç para olmadığını ve karnım acıkırsa elimden hiçbir şeyin gelmeyeceği aklıma gelmişti. Bu da moralimi biraz bozmuştu. Zenginin parası züğürdün çenesini yorardı işte. Fakirlikten kokan ağzımın benim nereden geldiğimi ortaya çıkarmamasına bir hayli şaşıyordum. Bizim kadar boktan bir köyden bu dünyada bir tane daha olması imkansız gibiydi. Resmen başarısızlıklar üzerine kurulu köyümüzün başındaki orospu yüzünden fakir diye adımız çıkmıştı. İnsanların bu saçmalığa daha ne kadar boyun eğeceğini merak ediyordum.

Hancıyı bulduktan sonra aldığım cevap açıkçası biraz sinirlerimi bozmuştu. Az önce paramın olmadığını düşünüp canımı sıktıktan sonra başıma böyle bir şeyin gelmesi beni iyice çıldırtmıştı. Aklımda yapabilecek tek şey vardı o da kendimi kandırmaktı. Paramın olduğunu düşünerek adama cevap verirsem doğru yola çıkacağımı düşünüyordum. Böyle saçma bir olay için param olsa da vermezdim zaten. Aç gözlü, çakal orospu çocuklarına yedirecek para yoktu bende. Cebimde bi ton para olduğunu hayal ederek adama "Minami Fuki. Ben bu ismi arıyorum. Arkadaşlarım tek başına gayet iyi bir iş çıkardığını söylüyor." diyecektim. Bunları söylerken adama bu konuşmayı daha fazla uzatmamak için ciddi bir üslup ve ifadesiz bir suratla konuşacaktım. Adamın, karşısında zamanı kıymetli ve bu konuşmayı daha fazla sürdürmek istemeyen birisinin olduğunu düşünmesini umacaktım.