[Isao] Aktif Operasyon

[GM - Naruto]

Sabah günün ilk ışıkları ile gelen çağrı üzerine kendini Daimyo Binası'nda buluyorsun. Daimyo Binası'nın 2. katına çıkıyor ve burada brifinglerin verildiği bir odaya giriyorsun. Odada seni, daha önce köyde birkaç gördüğünüz Jouninlerden biri karşılıyor. Sana karşı oldukça saygılı bir tavır takınarak seni selamladıktan sonra, hemen konuya giriyor. Jounin sana gece orta yaşlı bir shinobinin saldırıya uğraması nedeniyle hastaneye kaldırıldığını, shinobinin yaralarına bakılırsa bu yaraları büyük bir hayvanın yapmış olabileceğini söylüyor. İşin sıkıntılı kısmının ise söz konusu saldırının Kiyonaga Tapınağı etrafındaki ağaçlık alanda meydan gelmiş olmasını söyleyen Jounin, senin görevinin böyle bir hayvanın varlığını araştırman ve eğer bu hayvanı bulursan onu yok etmen olarak söylüyor.

Aldığın bu görevin ardından, eğer kafanda bir sorun yoksa, Daimyo Binası'ndan çıkarak görev için hazırlıklarına başlıyorsunuz. Bu işleri de hallettikten sonra, artık göreve başlamak için hiçbir engelin kalmıyor.

Pasiflik sınırı şimdilik 48 saattir, konu ilerledikçe ve uygunluk durumu da söz konusu olursa, pasiflik sınırı 24 saate çekilecektir.

[Akinori Isao]

Tik-tak, tik-tak, tik-tak...
Sus, susadur, susadursun. Hepiniz susun. Gecenin çığırışlarına kulak kabartın. Umarsızlığın o rahat bakışlarından sıyrılın ve geceye kulak kabartın. Susun ve geceye kulak kabartın. Olanları olanca ağırlığınızla hissedin ve geceye kulak kabartın.

Yatağın yanındaki aynadan yüzüme bakarken gelen haber ile irkilip usulca yatağından doğruldu. Olanları, olacakları, olma ihtimali olanları umursamıyordu. Yalnızca donuk bakışların ardında kalan amaçlar bir önem arz etmekteydi. Gerisi ancak boş yığınların çığırtıları olarak adlandırılabilirdi. Olanların hiçbiri önem arz etmiyordu. Önem neydi sahi? Önemli olmak için ne yapmak gerekiyordu? Bir yığın moronun beğenisini kazanmak mı? Yoksa beğeni arzusunun seni yok etmesine/ yönetmesine izin vermek mi?

Yatağından küfürler eşliğinde doğrulurken olanlardan, olacaklardan bihaberdi. Umursamıyordu da aslına bakılırsa. Yalnızca gerekli bir iş olacağını umuyordu. Gerçi henüz ilgisini çeken, önemli/ gerekli bir iş ile karşılaşmış bulunmamaktaydı ancak umutsuz da sayılmazdı. Belki amaçları uğruna ona hizmet edecek bir "şey" ile karşılaşırdı. Kim bilir? Aslına bakılırsa bunlar umrunda değildi. Tek önemsediği şey en iyi olmaktı. Bunun dışındaki herhangi bir olgu/ realite bir önem arz etmemekteydi. Etmesine de gerek yoktu. Sahi etse ne olacaktı? En iyi olmasına yardımcı mı olacaktı? Amaçlarına mı hizmet edecekti? İnsanları felaha mı erdirecekti? Hayır. O zaman ne gerek var etkileşimde bulunmaya insanlıkla?

Daimyo. Gereksiz. Otorite zaafiyetinin bulunduğu bir ortamda asla en güçlü yoktur. Hele ki bizim gibi yarı-kozmopolit bölgelerde asla en güçlü yoktur. Eğer olsaydı; bu durumda olunmazdı. Otorite kendini dinlettirir. Güç kendini dinlettirir.

Daimyo binasına giriş yaparken ciddi bir durum havası verilmişti. Kapıda karşılayan Jounin, brifing odası, bu saygı, kalabalık ortam... Yolunda gitmeyen bir şeylerin olduğu rahatlıkla sezilebilirdi. Ki nitekim gerçek de o yöndeymiş. Kiyonaga Tapınağı civarında bir shinobiyi hastaneye kaldırtabilecek büyüklükte bir "hayvan" saldırısı. Eğlenceli, ancak gereksiz bir iş. Amacına hizmet etmeyecek. Büyük ihtimal. Yine de keyifli. Hem de işin ucunda yok edilecek bir hayvan var. Daha da keyifli.

Sorulacak herhangi bir soru yok, hazırlıklar tamam. Jutsular biliniyor. Yapılacak başka bir şey kalmadı. Let the hunt begin!

[GM - Naruto]

Görevin icabı gitmen gereken Kiyonaga Tapınağı'na varabilmek için, ilk durağın Mezarlık oluyor. Cesetlere ayrılmış bu havalı alanda ilerlerken, gözün geleneksel mezar taşları ve yeşil dışında pek de bir şey görmüyor. Mezarların arasında ilerlerken, dikkatini dua eden birkaç insan çekse de, şu an için onların en az mezar taşları kadar önemsiz olduğu düşüncesiyle umursamaz bir şekilde devam ediyorsun ilerlemene. Ancak bu ilerlemen sen neredeyse çıkışa varmışken zoraki bir şekilde duruyor. Sağ tarafından koşarak tam önünde duran ve senin de durmana neden olan, yaklaşık 8 yaşındaki üstü-başı hafif kirli, yanakları kızarmış, siyah kısa saçlı bir çocuk çatık kaşları ile seni süzüyor. Kısa boyuna rağmen heybetli bir görüntüsü olan çocuk, bu heybetine yaraşır bir ses tonuyla “En azından çıkarken arkanı dön ve dua et! Yoksa sen ölünce, senin de arkandan kimse dua etmez!” diyor. Cümlelerinin ardından ellerini beline koyan çocuk, senin dua etmeni beklemeye koyulmuş gibi görünüyor.

[Akinori Isao]

Ölümler
ölümlere ulanmakta ustadır
hayatsa bir başka hayata karşı.

İnsan; doğar, yaşar ve ölür. Ne kadar da garip. Hep aynı şekilde olmuş, olagelmiş bu düzen hiç bozulmadı mı acaba? Acaba ölümsüzlük mümkün olmadı mı? Ölmeyen herhangi biri gözüne çarpmadı mı kimsenin? Yoksa her hayat taşlara mı ayarlıdır? Sonunda herkesin başına gelecek şey bir taş mıdır? İsimlerin yazılı olduğu, yolun kenarında kalan bir taş mı? Acı... Çok acı... Belki yine biri geçerken yoldan fark edecek insanları, yine anlayacak insanın ölümlü olduğunu. Sıkıntılı bir durum.

Dua eden insanlar. Yeşilin içinde kaybolmuş ruhlar. Acılı anneler, eşler, çocuklar. Ne kadar da rutin. Önemsiz. Gereksiz. Ancak zaruri. Hayat bunlarla kaim. Eğer acı çeken insanlar olmasa, kim üstlenecek hataları? Kim üstlenecek suçları? Acı çeken insan varsa eğer acının bir de sebebi olmak zorunda değil midir? Sonuçlar, sebeplerin bir yansıması ise eğer, acı veren olguların varlığı aşikâr demektir ki, bu mükemmel bir şey! Demek ki her zaman manipüle etmeye müsait insanlar olmuştur ve olacaktır!

Yürüyüşün rutinini bozan şey bir çocuk mu? Gerçekten ufak bir çocuk mu benim yürüyüşümü engelliyor? Lanet vicdanım... Şuan bu çocuğu öldürmemek için ne gibi bir sebebim olabilir? Görevimi yapmamı engelliyor -ki aynı zamanda bana emir veriyor. Dua etmemi söylüyor. Yazık çocuk... Yazık. Ölüm ile beni korkutuyor. Normalde küfredip geçiştireceğim bir çocuk şuanda belki bana bilgi sağlayabilir. Bir şeyler görmüş, biliyor gibi bir hali/ ahvali var. Merak konusu. Ancak bu yine de bacak kadar bir çocuk olduğu gerçeğini değiştirmez ne yazık ki. Yazık sana çocuk... Çünkü hala çocuksun. Ah bir büyüyüp de yaşamın tadını alsan! Belki o zaman seni kaale almak mümkün olur.

Usulca kırılan dizler, yüze takılan uçarı gülümseyiş ve motor!

"Hayırdır delikanlı, ne bu telaş? Ne bu korku? Ölüme gitmiyoruz ya. Sadece yukarı; tapınağa gidiyorum. Yoksa bilmem gereken bir şey mi var?"

Ne kadar da acıklı ve saçma. Ufak bir çocuğun maskarası olan koca bir adam. İşte bu siyaset. Atları eğitme sanatı. Ve acıklı. Ve saçma. Ve budalaca. Ancak insanoğlunun varoluşundan itibaren bu şekilde olmuş/ gerçekleşmiş olaylar. Her zaman bir maskara olagelmiş. Kaçarı yok herhalde insanlığın bu acıdan. Gerçi, önemi de yok...

[GM - Naruto]

Yüzündeki sahte gülümseme ile çocuğun boyuna kadar dizlerini kırıyorsun ve cümlelerini sıralıyorsun. Çocuk senin söylediğin cümleleri hiç beklemiyormuş gibi şaşkın bir ifade ile karşılık veriyor sana. Tam bu esnada çıkan bir hafif bir rüzgar ile saçların dalgalanmaya başlıyor ve alın bandını kapatan perçemlerin rüzgarla beraber havalanıyor.[*] Alın bandın tüm parlaklığı ile ortaya çıktığı anda ise, karşındaki çocuk sağ elinin tüm parmaklarını kapatıyor ve sadece baş parmağı ile sanki kendi alnında da bir alın koruyucu varmış gibi, alnını işaret ederken “İşte bu yüzden.” diyor girizgah olarak. Küçük çocuk birkaç saniyelik sessizliğinin ardından elini tekrar salıyor ve ardından “Senin shinobi olduğunu gördüm ve shinobiler ölür! Bu değişmez bir kuraldır. Bu yüzden dua etmelisin ki, sen öldüğünde de senin için dua eden biri olsun.” diyor. Ancak çocuk bunları söylerken, gayet normal bir durumdan bahseder gibi, epey duygusuz bir ses tonu takınıyor. Sanki ne ölüm ne de shinobiler bu çocuğa bir korku vermiyor gibi.

[*] Alın bandını nereye taktığını karakter kartında göremedim, bu yüzden default olarak alnında olduğunu varsaydım, bilgin olsun.

[Akinori Isao]

"İnsanlar doğar, büyür ve ölürler ufaklık. Bana özel bir durum değil bu. Yani çok da kafaya takma o yüzden. Akacak kan damarda durmaz sen rahat ol."

Piç. Beni tehdit edecek kadar küstah olmanı gerektirecek ne yaşadın be ufaklık? Sana bu egoyu, kendine güveni veren şey ne? Umurumda değil gerçi ama yine de merak ettim. Ayrıca ölmemi gerektirecek olan şeyi de söylemedi. O da önemli değil. Ama sanırım bildiği bir şey, bir olay var. İlginç. Kendimi sana tutsak edip ne olduğunu sormayacağım ufaklık. Olan olsun bakalım.

Saçma. Genel olarak her şey saçma. Bu halde olmaması gerekiyor. Dünyanın, insanların, olayların. Ancak umursayan yok du durumu. Bunu hakedecek insanoğlu ne yaptı? Böyle olmasını gerektirecek? Bu işleyişi gerektirecek. Uff. Ne saçma, ne budalaca! İnsanoğlu çok aciz, ve çok güçlüymüş gibi davranıyor. Ölecek insanoğlu. Kurtuluşu yok, ancak bu tavırları, bu küstahlığı ölümünü hızlandıracak. Ve kimse bu lanet olayın farkında değil. Hepsi böcekler gibi ezilecek. Hepsi acılı ölümler tadacak. Hepsi hak ettiği şekilde yok olacak. Ve sonuç olarak insanoğlu yok olacak. Beni keyiflendiren de bu ya. Bütün gereksizliğin temizlenmesi. Bunu hak etmemiş olsa bile insanoğlunun başına gelmesi gereken bu. Doğa kanunu. Nothing to do sir, nothing to do.

Olduğum yerden ayaklanırken kaşlarımı çatmış vaziyette, rüzgarın perçemlerim ile oynamasına izin vererek kafamdaki alın bandımı çözmeye başlamıştım. Olacaklar pek hayırlı görünmüyordu. Yapacak bir şey yok. Başa gelen çekilir. Alnımdan aldığım alın bandımı uyluğuma bağlarken gözümü de çocuktan ayırmıyordum. Tekrardan yola koyulacağım ancak bunu yapmalı mıyım onu da bilmiyorum. İçimi şüphe kapladı.

Neyse, yapacak bi şey yok.

"Görüşürüz ufaklık. Yolcu yolunda gerek. Ölürsem söylerim.

Piç.

[GM - Naruto]

Sözlerinin ardından çocuğun bakışlarındaki gerginliği rahatlıkla görebiliyorsun. Bu tatsız görevin davetsiz misafiri, şu an içinde bulunduğu yerin kasvetini bakışlarına yüklerken, sen de alın bandının yerini değiştiriyorsun. Çocuğa selam verdikten sonra, onun yanında geçip yolunda ilerlemeye devam ediyorsun. Ancak kulakların istemsizce duyacağı birkaç cümleyi arıyor. Sana bunu yaptıran şey ise, shinobi içgüdülerinden başka bir şey değil. Sessiz geçen birkaç adımın ardından kısa bir nefes alışı duyan kulakların, çocuğun mırıltısı ile “İnsanlar doğar, büyür ve ölürler.” dediğini duyuyor. Senin sözlerini, sanki içinde derin bir anlam varmış gibi tekrar eden çocuk, “Sen de böyle diyordun ahmak!” diyor ve ardından da koşma sesleri çalınıyor kulağına. Kafanı hafifçe çevirip baktığında ise, çocuğun hemen arkandan koşarak gelmeye başladığını görüyorsun. Çocuk tam yanından geçip giderken, çocuğun durmadan bir şeyler bıdırdandığını duyuyorsun, ancak net bir şekilde ne dediğini anlayamıyorsun.

Çocuğun gittiği güzergah, seninki ile aynı gibi duruyor. Bu yüzden istersen hızlı bir şekilde çocuğun peşine takılabilir, istersen de görevine odaklanabilirsin. Burada seçim tamamen sana kalmış durumda.

[Akinori Isao]

Bir gün kadar gecikeceğimi belirtmek durumunayım.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

İlk pasiflik uyarısını vermek durumundayım.

[Akinori Isao]

Zihinlerde yankılanaduran sesler olanca kuvvetleri ile insanları yok etmeye çalışıyorlardı. Ölüm. Ne kadar da acıklı bir şey. İnsanların belki de en büyük korkusu. Belki bir gün ölüm de ölür. Seni de vururlar ey acı! Annelerin çığlıklarını vururlar. Babaların gizlice döktüğü göz yaşlarını vururlar. Kardeşlerin nefretini vururlar bir gün. Ölümü de vururlar bir gün elbet!

seni de vururlar bir gün ey acı
uçuşup durduğun kanatlarından
sazın, sözün, türkülerin tükenir
ellerin koynunda kalakalırsın

Ahmak... tch. Bu çocuklar beni deli edecek çocuklar. Büyüyememiş çocuklar. Hayat bu işte! Hayat bu çocukların gözlerinden okunan nefretten ibaret. Belki birazcık da merhamet... Ancak daha fazlası değil. Hayat dört şeyle kaimdir; su ve ateş ve toprak; ve rüzgar. Bunlar işte hem merhamet, hem de nefretin içindekiler. Ateş ve rüzgar; acı. Toprak ve su; merhamet. İnsan; bir yığın duygu: gereksiz duygu. Ancak önemsiz konular bunlar. Önem arz eden yegâne şey içinde bulunulan durum. İnsanların dertleri, sorumlulukları, acıları; sevdikleri ve acıyacakları. Önem arz eden olgular/ durum işte budur.

Ne yapmam lazım? Nasıl davranmam lazım? Baba? Yardım etmeyecek misin? Anne, dua etmiyor musun yoksa? Ah! Ne yapmam lazım? Nasıl kurtulacağım bu bok çukurundan? Ya başarısız olursam?! BAŞARISIZ OLURSAM? Ne yaparım ben o zaman? Hayır! Olamam! Başarısız olamam! Ben bu değilim! "SENİ KÜÇÜK OROSPU ÇOCUĞU NEREYE KAÇTIN?!" Çocuk! Benden kaçamayacaksın ey küçük çocuk! Senin yüzünden başarısız olamam! Senin küçük şakaların beni bir bok çukuruna itemez! Ben bana verilen görevi yapacağım ve sen önüme çıkamayacaksın küçük piç! Seni yakalayacak ve senden bildiğin her şeyi alacağım seni ufak piç!

Yazık... Hâlbuki içine attıkları ile büyürdü insan. Şimdi ise ufak bir çocuğun peşinden deli danalar gibi koşan bir adam görüyoruz. Eşek kadar kendine hakim olamayan bir adam. Yazık. Ya baban bu halini görseydi? Tch.. Aciz. Acz. Elinden hiçbir şey gelmiyor ve sen çözüm olarak delirmeyi buluyorsun. Pekâlâ. Let the war begin then!