Sıradan Bir Sabah

[Yakkai Tantosha]

Tantosha yine sabah öten horozdan önce kalkmıştı Her sorumluluk sahibi shinobi gibi. Aslinda her shinobinin böyle yapmadığını biliyordu ama yapması gerektiğini düşünüyordu. Ne derler bilirsiniz; "Değişime önce kendinizden ve çevrenizden başlayın. Gerisi zaten gelir." İşte bu düşünce çerçevesinde hareket ediyordu. Kardeşinin yaşayacağı dünyayı şekillendirmeye önce kendinden ve sonrada yakın çevresinden başlamalıydı. Herşeyi onun için yapıyordu. Ailesinden kalan son kişi için. Her ne kadar onu çok fazla önemsesede bunu ona belli etmek de istemiyordu. O hatayı bir kere yapmıştı ve bir daha tekrarlamayacaktı.

Bu arada kardeşi hala uyuyordu. Her ne kadar bizim nazik abimiz kardeşine kıyamasada o da Nikkougakure'nin bir shinobisiydi. Onun da erken kalkması gerekirdi. İyi bir Kunouchi olmalıydı kız kardeşi. Onu uyandırıp birlikte sabah sporu yapmaya teşvik edecekti. "Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur. Ve bir Shinobi için ikisi de vazgeçilmezdir." Böyle düşünüyordu işte Tantosha.

Kardeşinin yattığı odanın kapısına gidecek ve sert bir şekilde üç kez kapısını tıklatacaktı. "Umaruuuu kalk artık. Güneş doğdu bile"

yine free rp için kısa bir tur olsa da napim elimden bu geliyor. Her seferinde bu açıklamayı yapmak zorunda hissediyorum

[Yakkai Umaru]

Bir türlü uyuyamıyordum. Yatağımın, yatakta her dönüşümde çıkarttığı gıcırtılar moralimi bozuyordu. Sanki yatağım, daha fazla hareket edip de ona acı çektirmemi istemiyormuş gibiydi.Belli ki uyuyamayacaktım. Bu yüzden yatağımdan kalktım ve odamın içinde gezinmeye başladım. Bir süre sonra, gezinmeyi bırakıp odamın sol köşesindeki pencereyi açtım ve dışarıyı izlemeye koyuldum. Ay vardı gökyüzünde.Dolunay.Geceyi ağartan bir ışık, çınar dallarında el sallayan koyu bir karanlığın üzerine düşüyordu. Gecenin sessizliği Nikkougakure 'nin üzerine çökmüştü. Derken yüzüme doğru serin bir rüzgar esti ve düşüncelerimi kemiren bilmeceleri çözmeyi başka bir zamana erteledim.Hava oldukça soğuktu. Belli ki günler, yaslı bir kışa yenik düşmüştü. Böyle hüzünlü gecelerde, insanın kalbini ısıtacak tek bir şey vardı. Tatlı! Hemen odamdan çıkmalı ve evdeki tüm çikolataları yemeliydim. Evet, böyle yapmalıydım. Tatlı... tatlı yemek istiyorum. Tatlı!


Gecenin bir yarısı bastıran tatlı krizimi, mışıl mışıl uyumakta olan abimi uyandırmadan mutfağa gidip bulabildiğim tüm abur cuburları odama getirmekle çözmüştüm. Yine de henüz işim bitmemişti. Yapmam gereken çok önemli bir iş daha vardı. Eğer o işi düzgün bir şekilde halledemezsem tüm gecem zehir olabilirdi. Şu an, önümdeki abur cuburları hangi sırayla yiyeceğime karar vermem gerekiyordu. Aldığım abur cuburlar arasında sadece tatlı şeyler yoktu çünkü. Eğer abimden gizlice çekeceğim ziyafetten zevk almak istiyorsam en doğru komboyu seçmeliydim! Önümde iki paket patates cipsi ve iki paket çikolata çubukları vardı. Ayrıca bunların yanında küçük bir şişe kola da yürütmüştüm. Elimdeki seçeneklere baktığımda işimin oldukça kolay olduğunu anlamıştım.

Cips tuzluydu. Tuzlu yiyeceklerin tadı uzun süre damağımızda kalırdı.Bu yüzden de yaşadığımız hazzın şiddeti fazla olmasa da etkisi uzun olurdu. Tatlı yiyeceklerde ise durum tam tersiydi. Bir anlığına ağzımızda dağılan çikolatanın verdiği o güzel hislerin arasına dalsak da kısa bir süre sonra o güzel duygu kaybolurdu ve gerçekliğe geri dönerdik; fakat tuzlu ve tatlı yiyecekleri dönüşümlü olarak yiyecek olursak... işte o zaman, gerçekten de yaşadığımızı hissederdik! Bu yüzden, cipsimi ve çikolata çubuklarımı dönüşümlü olarak yiyecek ve çikolata çubuklarının kurabiye kısımları beni susattığında da kolamı kafama dikecektim. Karbon baloncuklarının kuruyan boğazımı gıdıklamasının ardından susuzluğum dinecekti ve abur cuburlarımı dönüşümlü olarak yemeye devam edebilecektim. Nihihihi! İşte bunun adı, Umaru'nun ölümcül kombinasyonudur!

Abur cuburlarımı yememin hemen ardından göz kapaklarım ağırlaştı ve uykuya daldım. Uyandığımda, odamın kapısı çalıyordu. Kısık gözlerle kapıya baktığım sırada abimin sesini duydum. Abim, beni uyandırmaya gelmişti. Abim ne kadar da mükemmel biriydi böyle! Sabahın köründe beni düşünüp odama kadar geliyordu; fakat müsait bir durumda olmayabilirim diye de odamın kapısını çalıyordu. Abi, seni gerçekten de çok seviyorum. İyi ki bu kadar düşüncelisin. Yoksa odaya girecek ve abur cuburları görece... Eyvah! Midemi doldurmamın hemen ardından uyuduğumdan abur cuburları yediğime dair kanıtları yok edemedim. Eğer abim odaya girer ve yere attığım paketleri görürse bana çok kızar. Ne olursa olsun onu odaya sokmamalıyım; fakat ne yapacağım ki? Lanet olsun! Hiçbir fikrim yok! En iyisi zaman kazanmaya çalışayım.


Kapının arkasındaki abime: ''Günaydın abiciğim! Biraz bekle, üzerimi değiştiriyorum.'' diye sesleneceğim. Bunun ardından, yerdeki çöplere doğru hareketlenecek ve yerdeki çöpleri yatağımın altına iteleyeceğim.

[Yakkai Tantosha]

Kapının arkasında durup kardeşini bekliyordu abimiz. Biliyordu ki eğer kendi spora başlayıp kardeşini burda bıraksa kardeşi akşama kadar yaatdı. Hatta eğer bir süre sessiz kalsaydı da kardeşinin yeniden uyuyacağını bildiği için ara ara bağıracaktı. "Umaru... Umaru hadi..." Kapının hemen ardında bekleyecekti. İçeride kardeşinin giyinmesi bir yana, odanın ne halde olduğunu az çok tahmin edebiliyordu. bu yüzden sinirlenmemek için odaya bakmak istemiyordu.

Halbuki kendi odası hiç böyle değildi. Herşeyi yerli yerindeydi. Sonki evi toplayan bir anne var gibiydi. Tabi Umaru'nun odasının da bunun tam tersi olduğunu düşünüyordu. "Onu alan erkek yandı" diye geçiriyordu ara ara içinden. Daha sonra o tanımadığı adama acımaya başlıyordu önce, sonrada durduk yere sinirleniyordu. "Yok öyle bir erkek" diyordu yarı bağırır yarı fısıldar halde. Elbette birgün olacağını biliyordu ama henüz yoktu. Yani öyle umuyordu abimiz. Henüz rkendi bunun için. Normalde kendi kendine sinirlenme huyu yoktu ama kardeşi onun zayıf karnıydı. Shinobi olma ve yaşama nedeniydi.

"Umaru çabuk!" az evvel düşündükleriyle beraber duygusuz sesine biraz öfke bulaşmıştı bu sefer. Beklemekten sıkıldığından değildi ama kardeşinin öyle anlaması işine gelirdi. Belki odadan çıkma konusunda biraz acele ederdi bu sayede.

[Yakkai Umaru]

Bunu yapmak beni üzüyor. Çöplerimi yatağın altına doğru itelemek içimi parçalıyor. Sevgili cips paketi, çikolata paketi ve boş kola kutusu! Hepinizi kanlı hançerim ile arkanızdan bıçaklamış gibi hissediyorum. Bunu duymak kendinizi iyi hissettirir mi bilmiyorum; fakat sizle beraber geçirdiğim dakikalar oldukça güzeldi. Sizi bitirirken oldukça mutluydum. Umarım bir gün yeniden karşılaşırız. Aaaaaa! Her seferinde aynı şey oluyor. Keşke yediğim cips paketi hiç boşalmasa. Ya da kolamı ne kadar içersem içeyim, asla şişenin dibini göremesem. Yüzlerce, hatta binlerce Jutsu'nun bilindiği bir ninja çağındayız. Buna rağmen hala kendi kendini yenileyen abur cubur paketleri ile ilgili bir Jutsu'nun düşünülmemiş olması gerçekten de çok saçma! Belki de bu işe el atmalıyım. Eğer böyle bir Jutsu yaratmayı başarabilirsem tüm insanlığın kaderini değiştirebilirim. Daha da önemlisi, abim asla abur cuburları gizlice yediğimi fark edemez. Nihihihi!

İnsanlığın kaderini değiştirebilecek fikrimi düşündüğüm sırada, abimin bana seslendiğini duydum. Abimin ses tonundan bana kızdığını anlayabiliyordum. Sanırım beklemekten sıkılmıştı. Ya da böyle yaparak benim daha hızlı hazırlanmamı sağlamak istiyordu. Ah canım abim! Beni ne kadar da iyi tanıyor böyle! Bazen,uyuşuk olduğumdan dolayı abimin odamın önünde kök salmasına neden olabiliyorum; fakat on sekizime bastığımda abimle evleneceğim. Böylece abimin eşi olarak onla aynı odada kalacağım ve abimin her gün kapımın önünde beklemesine gerek kalmayacak. Onun yerine beni alnımdan öperek veya saçlarımı okşayarak uyandıracak. Kyaaa! O günlerin gelmesi için sabırsızlanıyorum.

Tamamdır. Kararımı verdim. Beni bekleyen abimi sıcak bir şekilde karşılayacağım. Hazırlanmayı falan boşverip kapıyı açacak, ardından da: ''Günaydın abiciğim!'' diye bağırıp abimin üzerine atlayacağım. Bu sırada da abimin kafasını göğsüme doğru bastıracağım. Aynen böyle!

[Yakkai Tantosha]

Umaru kapısını açarken abisi de suratını tekrar ifadesiz haline getirmişti. Kardeşini ona abartı yakınlığı hoşuna gidiyordu gitmesine ama onun ikizine olan şeyi hatırladıkça kendini kardeşinden uzaklaştırması gerektiğini düşünüyordu. Kardeşinin kendisinin yanında olmadığı zamanlarda idare etmesini istiyordu.

Kardeşi kendine doğru koşarak gelirken de ona bir ders verecekti abisi. Kenara çekilip onun düşmesini sağlayacaktı. bunu yapmak için Kaiden tekniğini kullanmasına bile gerek yoktu. Ardından "Umaru, ben her zaman seni tutamayabilirim. O yüzden bana güvenip kendini boşluğa bırakamazsın" diyerek kardeşini yerden kaldıracaktı. Bu sözleri söylerken ne kardeşinin nede kendinin üzerindeki etkisini düşünmemişti fakat gerçekten içi kötü olmuştu. Her zamanki gibi içine ağlamaya ama dışına gülmeye başlamıştı kardeşi de ağlamasın diye. Bu nokada az önceki ciddiyetinden de eser kalmamıştı. Gülerek "Ama düştüğünde seni her zaman kaldırırım." Demiş ve sarılmıştı kardeşine.

"Hadi şimdi çıkalım en az on tur koşacaz evin etrafında ona göre. kaytarmak yok." diyip evden çıkmıştı.

[Yakkai Umaru]

Yüzüm soğuk zemine değdiğinde yaptığım hatanın farkına varmıştım. Farkına vardığımı söylemek yanlış olurdu gerçi. Bunu zaten biliyordum. Böyle olacağını zaten biliyordum! Her resmine güneş çizen bir çocuktan farksızdım. Her seferinde, sonucun aynı olacağını bile bile abime yakınlık göstermeye çalışıyordum; fakat ben abimin kalbine dokunmaya çalıştıkça, abim benden daha da uzaklaşıyordu. İkiz kardeşim öldüğünden beri bu durum böyleydi.

İkiz kardeşimin öldüğü gün, gülümsemesini kaybetti abim. Sahte gülümsemelerinin altında, gam yükünün kervanları yürümeye başladı. İçindeki suyu boşaltmasından dolayı kızaran gözlerinin altında, mor çocuklar oluşmuştu o gün. Ertesi gün, yüzüne bir mutluluk maskesi geçirip yoluna devam etti abim. Garip... Kim bir şairi kırsa, şair gidip uzun bir dizeyi kırar. Kim bir alkoliği kırsa, alkolik gidip alkolden bir denize bırakır kendini. Ben de, ikiz kardeşim öldüğünde yağmurun beni ayıplayacağı kadar ağlamıştım; fakat abim bunları yapmak yerine aramıza bir duvar örmekle yetinmişti. Neden bana soğuk davranıyordu ki? Çektiği acıları görmemi mi istemiyordu? Yoksa o gün ondan habersiz yaptıklarımızdan dolayı, kardeşimizin ölümünden beni mi sorumlu tutuyordu? Ya da güçlü biri olmamı istediğinden dolayı mı benden uzaklaşıyordu? Bunun cevabını asla öğrenemeyeceğim sanırım. Yine de, ben abim olmadan; sivri olmayan bir kunaiden,kapısız bir evden, çikolata sossuz bir dondurmadan,yaz sıcağında erimiş bir çikolatadan farksızım. Bana böyle davranmaya devam ederse nasıl ilerleyebilirim ki?


Gözlerimin dolduğu sırada yerden kaldırdı beni abim. Kendisine güvenip kendimi boşluğa bırakamayacağımı söyledi pek de samimi olmayan bir gülümseme ile. Ardından da bana sarılıp, ne kadar düşersem düşeyim her zaman beni kaldıracağını söyledi. ''Aptal abi! Aptal abi! Aptal abi! Aptal abi! Düştüğüm zaman beni kaldırmak için yanıma gelme. Hep yanımda ol ve beni düşmekten koru. Hem... sen yanımda olursan ben zaten hiç düşmem ki. Yeter ki sen benim yanımda ol.'' diye bağırmak istesem de yapamadım. Eğer bu şekilde bağırsaydım, her yönüyle mükemmel olan abimi kendimden daha da uzaklaştırabilirdim.

Peki şu an umutsuz bir durumun içinde miyim? Kesinlikle hayır! Ben, Umaru-sama, ne yapıp ne edip eski abimi geri getireceğim. Bunun için çok çalışacak ve abimin, beni eski günlerdeki gibi sevmesini sağlayacağım. Bu yüzden de az önce beni bırakıp dışarı çıkan abimin peşinden gidecek ve evin etrafında on değil yirmi tur atacağım! Nihihihi! Belki hemen abimin peşinden gitmek yerine önce üzerimdeki pijamaları çıkartmalıyım. Aman, sabahın köründe kimle karşılaşabiliriz ki? Hem pijamalarımı çıkartmazsam evin içine girdiğim gibi uyuyabilirim! Tamam o zaman, karar verilmiştir!

[Yakkai Tantosha]

"BİR, Kİİİ, ÜÇDÖRT. BİR, Kİİİ ÜÇDÖRT... SOLSAĞ, SOLSAĞ BUUGÜN BAYRAMOLSA..." Yüzünde şapşalca bir gülümsemeyle arada kardeşine bakarak evlerinin etrafında koşuyordu Tantosha. Kardeşi ile yan yana koşaya çalışıyordu abisi elinden geldiğince. Az önce söylediklerine ters düştüğünü biliyordu ama yinede onu yalnız bırakmıyordu. Bırakmak istemiyordu. Sanki onu bırakırsa kötü olacak gibiydi.

Tamda bu yüzden Ayağının altındaki taşı fark etmemişti Tantosha ve yere kapaklanmıştı. Çok garip bir şekilde düşerken hiç birşey yapmamıştı düşüşten kaçmak için. Nedenini o an için kendisi de bilmmiyordu ama galiba az evvelki boş boğazlığı yüzünden kendini cezalandırmak için zihninin bilinçsizce verdiği bir tepkiydi bu. Yada cidden tam bir aptaldı abi ve tepki verememişti.

Burnu kanıyordu abiciğin. kardeşi ona el vermeden kalkmayacaktı. Bu hareketinde bile mesaj kaygısı güdüyordu. "Bazen senin de beni kaldırman gerekebilir." diye mesaj verecekti aklınca.

gözlerinizi kanattığım için özür dilerim.
konuya isteyen hiç çekinmeden ve bize sormadan damlayabilir

[Yakkai Umaru]

Sanki bir rüyada gibiydim. Abim önümden koşmak yerine benimle birlikte koşuyordu ve abimin yüzünde oldukça gerçekçi bir gülümseme vardı. Böyle küçük ayrıntılar bile benim için hayati bir önem taşıyordu. Abimin yanımda koşması demek aramızdaki duvarın yıkılması anlamına gelirdi çünkü. Aramızdaki duvarın yıkılması da abimin tekrar beni sevmeye başladığını gösterirdi. Ah, o an o kadar mesuttum ki! Lakin, o an hiç beklemediğim bir şey oldu ve dünyadaki en güçlü ninja olduğunu düşündüğüm abim bir taşa takılıp düştü. Abimin burnu kanıyordu. Aa-abim ölecek miydi? Lanet olası taş abime zarar vermeye devam ederse abimi kaybedebilirdim.

''Seni şerref... şerefi olmayan taş! Şimdi görürsün sen!'' diye bağırdım! Ardından da Niji No Jutsu ile toprağa su boşalttım. Daha sonra da Mizu Subari No jutsu ile suyun üstünde kayarak taşa doğru gittim ve taşa esaslı bir tekme attım! Havaya doğru yükselen taş tam kafamın üstüne düştü ve kafama aldığım darbe ile yere düştüm; fakat pes etmeye niyetim yoktu. Abim gibi olağanüstü derecede güçlü bir ninja bile taştan darbe alabiliyordu. Bu durumda benim taşı tek saldırıda yenememem gayet normaldi. Hemen doğrulup ayağa kalktım ve dibimdeki taşa esaslı bir tekme daha attım. Bu sefer taş havada iken boş boş beklemedim ve o şer...şerefi olmayan taşa mizurappa ile saldırdım! Tepemdeki taşı parçalamakta başarılı oldum; fakat yukarı doğru çıkan su daha sonra aşağıya, kafamın üzerine boşaldı ve sırılsıklam oldum. Aaa! Tam bir aptalım. Yine de abimin intikamını almıştım.

Abime doğru döndüğümde, Niji no Jutsu ile yere bıraktığım su kütlesi yüzünden abimin de sırılsıklam olduğunu gördüm. Abim kolaylıkla üzerine gelen su kütlesinden kaçabilirdi.Öyleyse niye yerden kalkmamıştı? Yoksa onun intikamını almak için verdiğim bu cesurca mücadeleden hareket edemeyecek kadar etkilenmiş miydi? Canım abim benim! Abi dediğin böyle duygusal olmalı. Hemen abimin yanına gidecek ve onu yerden kaldıracağım. Daha sonra da birlikte duş almayı teklif edeceğim. Eminim bu teklifimi kabul edecektir. Sonuçta küçükken beni abim yıkardı. Hem ikimizde sırılsıklam durumdayız.Değil mi?

[Yamakawa Mineko]

Her zamanki gibi sabahın köründe uyanmış ve odamı toplayıp sabah yürüyüşüne çıkmak için hazırlanmaya başlamıştım. Odam dün gece yediğim pizza yüzünden kötü durumdaydı. Normalde böyle sağlıksız şeyleri formumu korumak için pek tüketmezdim. Sonuçta ufacık bir kızım. Kilo almam durumunda ortaya hoş bir görüntü çıkmazdı. Dün pizza yememin sebebide kardeşimin tüm güzel yemekleri bitirmiş olmasydı. Evde sadece 2 günlük ramen kalmıştı. Ramenden nefret ettiğim için Pizza Nikkagakure'den pizza sipariş etmiştim. Yedikten sonra saat geç olduğundan ve o gün ki Şinobi işlerim yüzünden oluşan yorgunluğum sebebiyle etrafı toplamadan uyumuştum. Evden çıkmadan önce odamı temizlemem gerekiyordu.

Kendi kendime '' Kim uğraşacak şimdi bunla. '' diye söylenirken aklıma muhteşem bir fikir gelmişti. Odam dağınıktı çünkü pizza yemiştim, pizza yemiştim çünkü kardeşim tüm yemekleri bitirmişti. Yani tüm suç kardeşim Mineka'nındı. Bu durumda tüm bu pisliği temizlemekte onun sorumluluğu olmalıydı. Yatağımı ve pizzanın hışımına uğramış bir kaç şeyi odamın içinde bir noktaya sirkeledikten sonra önce süpürge ile tüm pisliği tek bir noktada toplayacak sonrada topladığım pisliği kardeşimin odasına sürecektim. En son ise pizza kutusunu alıp itina ile onun yatağının altına iliştirecek ve bir kedi gibi sessizce oradan tüyecektim.

Kendi odama geldiğimde hızlıca üstümü değiştirip rahat bir şeyler giymiş ve günlük yürüyüşüm için dışarı çıkmıştım. Biraz yürükten sonra mal mal hareketler yapan iki velet görmüştüm. İsmen tanımasamda daha önce görev alırken falan görmüştüm bunları. İkiside Şinobiydi. Erkek olan ufacık taşa takılıp kafasını gözünü yarmıştı. Kız olansa sağa sola suiton jutsuları saçıyordu. Kız olanın tipi fena değildi. Saçları uzun ve sarı renkli; boyu ise benden bir parmak daha uzundu. Kızla tanışmak için yanına gidip kızı dürtüp '' Bu sapık seni rahatsız mı ediyor ? '' diyecek ve erkek olana dönüp sert bakışlar atacaktım. Kız belki taciz ediliyordu. Taciz ediliyorsa şu çocuğu dövüp onun kahramanı olur akşamada yatağa atardım.

[Yakkai Tantosha]

Tantosha yerde öylece yatıyordu. Az önceki çarpmannın da etkisiyle burnu kanıyordu. Yinede kalkmaya çalışmıyordu. Kardşinin onu kaldırmasını bekliyordu ama ne yaparsın, işler her zaman beklediğin gibi gitmez hayatta. Tantosha'da şuan tam olarak bu dersin özerinden geçiyordu. Kardeşinin seslerini duydukça hayat daha anlamsız gelmeye başlamıştı ona. Sadece basit bir isteği varı kardeşimden elini tutup kaldırması. Bu kadar basit bir istek sonrası nasıl olmuştu da har yeri su içinde kalmıştı anlayabilmiş değildi. Yinede yerden kalkmayacaktı kardeşinin gerçekten ne yapılması gerektiğini anlayacağını biliyordu.

Nitekim geç de olsa öyle de olmuştu. nihayet o beklediği el gelmişti. Beraberinde bir teklif ile beraber. Çok saçma bir teklif. Henüz sporları bitmemişti. Daha onuncu tura yeni başlamışlardı. Son turu tamamlamadan hayatta eve dönmek yakışmazdı. "Son turu da tamamladıktan sonra gider duşunu alırsın Umaru." Ardından burnunun kanını Alın bandı takılı olmayan koluna sildikten sonra kendisi koşmaya devam edecekti arkasından gelen kızı görmeden.