[Bachuru&Ishio&Kageri | Aktif Operasyon] Casus ve Sadakat

[GM - Naruto]

Sabah günün ilk ışıkları ile gelen çağrı üzerine kendinizi Daimyo Binası'nda buluyorsunuz. Daimyo Binası'nın 2. katına çıkıyor ve burada brifinglerin verildiği bir odaya giriyorsunuz. Odada sizi, daha önce köyde birkaç gördüğünüz Jouninlerden biri karşılıyor. Size karşı oldukça saygılı bir tavır takınarak sizi selamladıktan sonra, hemen konuya giriyor. Jounin sizlere Umigawa şehrine bir ticaret gemisi içerisinde, diğer köylerden gelecek shinobiler olduğunu ve bu shinobilerin de casusluk amacıyla giriş yapacaklarını söylüyor. Ancak buradaki esas sorunun casusların olmadığını, Umigawa'daki shinobilerin bu istihbari bilgiye rağmen hiçbir önlem almamış olmaları olduğunu size anlatan Jounin, sizde Umigawa'daki shinobilerin sadakatini görüp öğrenmeniz gerektiğini belirtiyor. Bu konuda herhangi bir yetki kısıtlamanız olmadığını belirten Jounin, sizi görevinizin anlaşılmaması konusunda dikkatle ve ısrarla uyarıyor. Aksi bir durumda, Umigawa'daki shinobilerin kontrolünün tamamen kaybedilebileceği noktasında size en kötü senaryoyu anlatıyor.

Aldığınız bu görevin ardından, eğer kafanızda bir sorun yoksa, Daimyo Binası'ndan çıkarak yolculuk hazırlıklarına başlıyorsunuz. Bu işleri de hallettikten sonra, artık yola çıkmak için hiçbir engeliniz kalmıyor.

Pasiflik sınırı şimdilik 48 saattir, konu ilerledikçe ve uygunluk durumu da söz konusu olursa, pasiflik sınırı 24 saate çekilecektir.

[Yumasaki Bachuru]

Önce bir gitar melodisi, sakin geliyordu ama bir anda tellere abandı lanet gitarist. Sonra o garip, orijinal sesiyle radyodaki adam şarkısını söylemeye başlayacaktı son ses; Uyan Suka'm uyan, derin uykudan. Bachuru'yu uyandıran şey bu olmayacaktı, büyük annesinin bu ucuz taktikleri genç adamda işe yaramazdı. Tamam Krachu-san'ı seviyordu ve bu halk şarkısının öyküsü onu her zaman duygulandırırdı ama güzel bir pazar gününün uykusu bu kadar kolay bozulmazdı genç örümcek için. Ama su, özellikle yüzüne çarpan soğuk su yeterli olmuştu. Genç adam yatağından düşer gibi kalkmış, büyük annesini geçerek hemen yüzünü yıkamaya koşmuştu; arkasında duyabildiği tek şey kadının sinirli zırvalamaları ve zaten ıslak olan yüzünü tekrar yıkamasına gerek olmadığı belirtmesiydi taş bir kalple. "Senin boğazını kesip nehre atsalar gene çıkarsın zalim kadın." diye bağırdı genç, evin öbür yanından. Yüzünü ılık suyla yıkaması şoku atlatmasını sağlamıştı ne de olsa, daha kötü sıvılar da zamanında yüzüne temas etmişti uyanması için. Hazırdı, güçlüydü ve tecrübelerinden öğreniyordu.

Büyük annesinin masaya dizdiği kahvaltılıkları, gerçekten eğlenceli ve güzel bir sohbetle götürdüler beraber. Yaşlı kadın uyumaya hazırlandığından sakin ve tatlıydı haliyle. Kahvaltı sonrası çayını içti genç adam, ondan sonra bir tane daha; gün içinde ne yapacağına karar vermeye çalışıyordu, büyük annesinin başında durup gün ışığında derisinin yanıp yanmadığını kontrol edebilir ya da ormana doğru çıkabilirdi. Gerçi köydeki kızlardan biriyle tanışmak için çeşitli alicengiz oyunları denemeyi de istiyordu. Anca omzuna geldiği kaslı bir kız vardı, iriliğine rağmen güzeldi ve işin güzeli sarışındı da; Ehe, örümceklerin de dişileri erkeklere göreceyle daha büyük olur. Bi de pembe saçlı daha küçükçe bir kız vardı; İri olan çiftleştikten sonra beni yer, ben öncesinde hayatımı yaşayayım ya.

"İstifa mı etmeye karar verdin len." dedi büyük annesi bir anda çocuğu ağına takacağı kızları açık kıyafetlerle hayal ettiği düş dünyasından çekip alarak. Sonuçta bir centilmendi, elin kızını bacısını çıplak hayal etmez koskoca Ishio'nun arkadaşına yakışmazdı. "Hani cidden alakasız bi konuda sohbet açmana ne gerek vardı anane, yani bin tane şey var konuşabileceğimiz. Hani, biraz daha dene lütfen bu ne biçim sohbet tabi ki istif-"

"Hayır seni sabah Daimyo hanımın binasına istedi genç bi şinobi de, ondan uyandırdıydım. Gidesin yok baktım, dedim işi mi bırakıyor."

Ben kimle yarışıyorsam bir yetmiş dört boyumla anlamadım, eski kaşar o kadın ona ne laf sokacağım bunadın sen diyeceğim. Örümcek değil o çıyan, dedem çıyan almış. Annem yarı-çıyan. Ağzıma sıçar böyle işte. derken binanın önündeki arkadaşlarıyla karşı karşıya gelmişti bile. Yüzündeki bitkinlik son on dakikadır aralıksız koşuyor olmasından değil de, kıyafetlerini değiştirirken yaşadığı fermuar kazasından kaynaklanıyordu. Ama bunu Ishio ve Kageri'ye söyleyip görev öncesi dalga konusu olmayı ve kendine olan saygısını yitirmeyi hiç planlamıyordu. Biraz önce koşmakta olan ayakları büyük bir memnuniyetle kuğul şinobi yürüyüşü moduna geçmiş ve sol elini kaldırıp kuğul bir selam vermişti. Üçlü; selamlaştıktan sonra içeri girerken Bachuru zırvalamaya başlamıştı bile.

"Ya bizim kendimize özel bir selamlaşmamız niye yok? Böyle şaşalı bir şey, ben elimde örümcek ağı falan çizerim siz de... Takılırsınız öyle. Hani lütfen sanatla arası iyi olanlar kostüm falan tasarlasın, ayrı renklerde çeşitli maskelerimiz olsun. Sadece görüntü ama yani herkes maskenin altında kim olduğunu bilecek yani. Bence mantıklı, öncesinde bahsettiğim örümcek armasının altına da Tuzak Kuranlar yazdık mı bizi kimse tutamaz bence. Düşünün bunu bir."

Görev, daha önce aldıkları görevlerden pek de farklı verilmemişti. Matsu-san bir jounin'e yakışır bir şekilde ciddiyetini karşısındaki kaybedenler kulübüne bakıyor olsa da korumayı başarmış ve olayı özetlemişti. İş garip ve karışıktı, insan ilişkileri ve tahmin gerektiriyordu ve Bachuru tam olarak bir bok anlayabilmişti; batırırlarsa hem köy bir garnizon dolusu şinobiden olabilirdi, hem de üçlü bir garnizon dolusu şinobiye karşı sadece üç kişi kalabilirdi. Bir sorun çıkmadığı sürece sosyal işleri Ishio'yla Kageri'ye bırakırım, onlar büyüğüm zaten. Benim onların yanında lafım geçmez. En iyi ihtimalle bir bok yapmadan görev halletmiş olurum; en kötü ihtimalle de dram dolu saatler yaşarız, ter dökeriz, savaşırız. Ta ki son saniyede büyük bir güç olaya el atıp bizi kurtarana kadar.

Operasyon brifingi bitmiş, gençler kendilerini tekrar gün ışığına göstermişlerdi. Bachuru az önceki esprili düşüncesiyle stresini atmıştı ancak yine de aklına güzel bir olay planı gelmemişti henüz. Olayları akışına bırakmak en doğrusuydu ve önce diğer ikisinin olayı nasıl anladığını dinlemek iyi olacaktı. Tek başına plan yapacak ve bu planı arkadaşlarına empoze etmeye çalışacak bir göt değildi sonuçta. Yolda kısa bir ara verip konuşmak en doğrusu gibi geliyordu gence şimdilik, işin gidebileceği yerler göz önüne alınırsa üçlünün planlarını tenhada yapmaları en doğru şey olacak gibiydi. Gözlerinin açık olduğunu fark etmesi, diğer ikisinin ona bakışları sayesinde oldu. Düşünceli gözlerini tekrar o eski, kapalı gibi görünen kısık haline getirip gülümsedi önce ardından bel çantasının içindeki demirlere bir tık tık yapıp; "Ben hazırım müminler, sizde hazırsanız şimdiden ellerimizi arkaya salıp karizmatik koşuşumuzu yapalım; yola çıktıktan bir süre sonra da oturup iyice konuşalım güzel manzaralı bir yerde. O zamana kadar da herkes düşünmüş olur ne yapıp ne edeceğimizi." dedi arkadaş canlısı sesiyle.

[Kai Ishio]

Daimyo, daimyo, daimyoooo.

Gözündeki çapağı silecek enerjisi bile yoktu. Yüzünün yarısını kaplayan muhtemelen kirli olan bir atlet, üzerine tonlarca ağırlık yükleyen pikesiyle birlikte yatağıyla gerçekten bir bütündü Ishio. Ağzının kenarından akan salyayı geri tıktı dil hamlesiyle. Rutin bir şekilde cikleyen kuşların üzerine annesinin bezgin ses tonu eklenince saatin kaç olduğunu tahmin etmesine gerek kalmamıştı. Muhtemelen horozlar bile toprağa yayılmış yatıyorlardı şu an. "Daimyo binası.. Seni çağırdılar.." Bir üst shinobi, görev aşığı Ishio için bu kelime öbekleri onu yerinden zıplatmaya yeterdi normalde. Bachuru... Dün gece devriye sonrası olayları hatırlamak istemiyordu ancak belinin sol tarafındaki ince ağrı ve ağır yorgunluk gözüne gözüne sokuyordu olanları. Önce atleti attı odanın bir köşesine, ardından ustalıkla atılmış tepiklerle birlikte pikesi duvarda buldu kendini.

Odanın çılgın dağınıklığına rağmen tavandaki çengele askılı kıyafetleri muhtemelen dünyadaki tüm kıyafetlerden daha temiz ve paktı. Hala dik tutmakta zorlandığı vücudu bir baleti andıran hareketlerle giyinmeye başladı. Kitaplar arasına gömülü ekipman çantası ve yatağın altına kaçmış tarak. Elbette tarak. Daimyo kapının önünde beklemediği sürece bu marul görünümlü saçlarla dışarı çıkmayı düşünmüyordu. Fazla pinpirikli de davranmadı. Bachuru'nun tekmeyi yemeden önce söylediği sözler aklındaydı hala, azıcık kadınsı görünümün var. Annesini fazlasıyla andırdığının farkındaydı. Bachuru'nun gudubet suratından, Kageri'nin embesil havasından daha iyiydi bu. Göz bandı da vardı hem. Pek gurur duyduğu birşey olmasa bile farkı bir hava kattığını biliyordu. Fazla tarama yinede sen.

Suratına çarptığı su, ağzına tıktığı krakerlerle birlikte az önceki uyuşukluğunu kısmen atabilmişti üzerinden. Sabahın soğuk sayılabilecek esintisinide arkasına alarak henüz uyanmamış olan sokakları aştı. Binaya varışı Kageri ile eş zamanlı olmuştu. Şükür ki Kageri, Bachuru gibi çenesi düşük biri olmaktan çok uzaktı. Basit bir selamla bile yarı ölü halini ona anlatabiliyordu Ishio. Yakın bir duvara dayadı sırtını ve kalan çapakları temizlemeye koyuldu. "Geldi." Sinir bozucu bir gülümsemeyle sokağın başındaki Bachuru'yu işaret etti. Artık istemese bile ayılacaktı Ishio. Tuzak kuranlar.. Maske, kıyafet.. Başa gelen çekilir durumunu gülümsemesine yapıştırarak tek elini Bachuru'nun omzuna attı. Sabahın bu saatinde, tuvalette bulduğu fikirler üzerine konuşamayacaktı.

Karşısındaki jouninin ona sunduğu saygıya misliyle karşılık verirken dik oturuşunu, ilgili gözlerini sabitledi. Görevlendirildikleri konu fazlasıyla komplikeydi. Bir casus avı değildi bu. Bilgi alma, tekere çomak sokma yahut en basit tabiriyle yok et - gel tarzı şeylerde değildi. Aynı isim için çalıştıkları, kendileriyle aynı sıfata sahip insanları 'sınamaları' gerekiyordu. Ortada bir istihbarat ve buna karşı kulaklarını kapatan yetkililer bulunuyordu. Boylarını aşan bir göreve kalkıştıklarını düşünüyordu Ishio. Üçlünün izleyebileceği birçok yol vardı ancak başarısızlık durumunda yaşanacaklar.. Risk fazlaydı. Buna eş olarak emirlerde kesindi.

"Casus shinobiler konusunda yükümlülüğümüz nedir ? Yetkilerimiz casusları tespit etmek, müdahalede bulunmak gibi durumları da kapsıyor mu merak ediyorum." Üç maymunu oynayan köydaşları kadar bu casusların Umigawa şehrindeki varlığından rahatsız olacaktı Ishio. Net sınırlar çizilmemiş bu görevde, en azından bu casuslar için bazı şeyleri netleştirmek istiyordu. Bu sayede amaçlarını sınıflandırabilecek ve buna göre hareket edeceklerdi. Gerekli cevabı aldıktan sonra Umigawa şehrine doğru yola çıkabilirlerdi.

[Kamiwaza Kageri]

Şeytanlar ve kahramanlarla, iyiler ve kötülerle bezenmiş bir düşten ansızın koparılmıştım. Kanın oluk oluk aktığı, gerçek aşkın öldüğü; fedakarlığın bile geleceği kurtaramadığı bir hayatın portresiydi. Belki gelecek, belki geçmiş; belki de hiç yaşanmamış olan... Kimilerinin kolaylıkla kaçmaya çalışacağı düşe tutundum, sıkıca. Biraz daha fazlasını istedim, daha fazlasını hatırlamayı umdum. Fakat bu, aynı düşümde gördüğüm kahramanların yaptıkları kadar, nafile bir davranıştı. Gördüğüm düş, benden koparılmıştı. Artık neredeyse ondan geriye hiçbir şey kalmamıştı. Gözyaşı ve riyakarlıktan başka, hiçbir şey...

Neler olduğunu anlamaya çalışmaktan vazgeçtim. Sanki aylardan beri, farklı bir şeyi yapıyormuşum gibi! Kendimi, her zaman olduğu gibi, eski mi eski bir evin içinde bulmuştum. İki odalı, klasik Japon mimarisi... Tamamen iyi niyet ile ayakta durduğunu söylersek, yalan söylemiş olmayacağımız kadar kötü durumdaki bir evdi burası, benim evim. Uyuya kaldığım tabureden ayaklandım. Ortalığa saçılmış kitaplar ve parşömenler, neredeyse bitmiş mumlar, shinobi alet ve edevatları...

Tak! Tak! Tak!

Beni gördüğüm düşten kopartan bu olmalıydı, beklenmedik ziyaretçi... Kapıdaki adam kimse, pekala cesur biriydi. Çürümüş evin üstüne yıkılmasından korkmadan, kapıya birbiri ardına yumruk indiriyordu. Koca ev başımıza yıkılmadan önce, kapıdaki adamı durdurmaya karar verdim. Peki ya uyanmasaydım da ev başımıza yıkılsaydı? Sonsuza kadar, destansı düşün içinde yuvarlanıp durur muydum? Keşke yıkılsa mıydı yani...

"Geldim, geldim!"

Beklemekten sıkılmış, ve belki de bu yüzden beni öldürmeye karar vermiş, orta yaşlı bir adam. Shinobi. Elçi... Daimyo binasından çağrıldığımı ve bunun önemli olduğunu, gereğinden fazla bir şekilde vurgulayan adam, ilettiği mesajın hemen ardından; nasıl geldiyse öyle gitmişti. Hangimiz daha çok rahatlamıştık, kestirememiştim.

Çabucak giyinmiş kuşanmış, kendimi Nikkougakure'nin sokaklarına bırakmıştım. Kahrolası ev başıma yıkılmadan evden dışarı çıkabildiğim için mutlu bir şekilde, hızlıca sokakları arşınlamaya koyulmuştum. Kısa süre sonra anlayacaktım ki, sabahın köründe, tek öldürülmeye çalışılan; gördüğü düşten sökülüp atılan, sadece ben olmamıştım. Benim dönemimdeki en kıyak shinobilerden, Bachuru ve Ishio'da, Daimyo binasına doğru sürüklenmişti. Birbirimizi selamladıktan sonra, Bachuru, örümceklerle - kostümlerle - maske ve tuzaklarla dolu hızlı bir giriş yapmıştı. Sabahın köründe neden burada olduğumuzu, neler olacağını veya buna benzer şeylerden bahsetmemişti. Sıradan değil efendim, değil... Ishio şahsına münhasır tabii...

"Kesinikle!" Kim, kostümlerle ve maskelerle dolu bir fetişi reddedebilirdi ki? Düşünmeye gerek yok, varım! "Benim geldiğim yerde, her çocuğun bir maskesi olur. Genelde birbirimizi korkutmak için Tengu maskeleri takardık. Bence Nikkougakure böylesi bir fikre hazır."

Daimyo binasından içeriye teşrif ettiğimiz andan itibaren, maskelerle, kostümlerle ve özel işaretlerle dolu fantezimize ara vermek zorunda kalmıştık. Aslında bakarsanız, bir fanteziden; sadece bir diğerine geçmiştik. Casuslar, dönek shinobiler... Üçüncü sınıf bir polisiye filminden farksızdı. Filmin sonunda ana karakterin (yani biz, başka kim olabilirdi ki) esas kötü adam çıktığı; yanarlı dönerli bir film ise tadından yenmezdi doğrusu. Tabii bu kadar ciddi bir ortamda, bunu paylaşmamayı tercih ettim. Nikkougakure'de kaldığım süre boyunca, bana gösterilen ciddiyet ve saygının aynısını, bende karşı tarafa gösterebilmeyi öğrenmiştim. Neredeyse...

Bachuru sessiz kalmış, Ishio ise görev ile alakalı sorularını sıralamıştı. Fakat kimse, en kötü ihtimalleri gür sesle dile getirmemişti. Madem ellerini kirletmesi gereken benim, hay hay o zaman diye düşündüm.

"Pekala... En kötü senaryo. Umigawa shinobilerinin sadakati bizden yana değil. Niyetimizi anlamadılar ama daha fazla zorlarsak anlayacaklar. Bu durumda... Sonuna kadar gidecek miyiz? Yoksa geri dönüp rapor mu vereceğiz?" Cevabımızı aldıktan sonra ise, bizim kafadarlar ile bir olup, Umigawa şehrine doğru yola koyulacaktık. Diğerlerine bir şeyler söylemesem de, bu işlerin sonunda neler olduğunu görmek için sabırsızlanıyordum. Sonuna kadar gitmek mi? Hiç problem değil efendim! Evet efendim! Kesinlikle haklısınız efendim!

İstikamet, Umigawa.

[GM - Naruto]

Görev için verilen kısa brifing bittikten sonra ilk söze giren Isao oluyor. Isao'nun sorduğu soru görevli shinobinin yüzünde hafif bir tebessüm oluşmasına neden oluyor. Ancak bu tebessümün son derece içten olduğunu anlayabiliyorsunuz. Ayrıca bu tebessümde tam bir hayranlığın olduğunu da söylemek mümkün. Görevli shinobi Isao'nun sorusunun ardından Kageri'nin de bir soru için hareketlendiğini düşünmüş olacak ki, eli ile ona kısa bir süre beklemesi gerektiğini işaret ettikten sonra “Casus shinobiler konusunda herhangi bir yükümlülüğünüz bulunmuyor. Sonuçta elimizde sadece doğruluğu şüpheli bir istihbari bilgi var. Nikkougakure'yi esas tedirgin eden, ülkeye girecek casuslardan ziyade, bu casuslara karşı sessiz kalınması... Dolayısıyla, esas amacınız Umigawa'daki sessizliği çözmek.” diyor. Bu sözleri ile soruya verdiği cevap bitmiş gibi görünürken, görevli shinobi “Ancak... Eğer doğru yaptığınız gözlemler karşısında casusları tespit etmeniz mümkün olursa, sorumluluğu sizin omuzlarınızda olmak kaydıyla, gerekli gördüğünüz müdahaleleri yapabilirsiniz. Tekrar ediyorum, bu konuda sorumluluk tamamen sizin üzerinizde.” diyerek cümlelerini noktalıyor.

Görevli shinobinin verdiği bu cevabın ardından, Kageri'nin sorusu geliyor. Görevli shinobinin az önceki tebessümünün hemen hemen aynısı tekrar belirirken “Bu görevin B-Rank olmasının en büyük nedenlerinden biri de bu. Sonuna kadar gitmek veya gitmemek... Tüm olan biteni gözlemlemek veya oloan bitenin kahramanı olmak... Bunlar tamamen durumun koşulları çerçevesinde sizin vereceğiniz kararlar. Ancak bizim sizden minimum beklentimiz, az öncede söylediğim gibi, Umigawa'daki sessizliği çözmek... Yöntemi ise size kalmış.” diyerek konuşmasını bitiriyor.

Cevaplarınızı aldıktan sonra Umigawa istikametinde yola çıkıyorsunuz. Önümüzdeki yolu olabildiğince hızlı gitmek amacıyla kendinden emin ve temkinli bir şekilde ilerlemeye başlıyorsunuz.

[Yumasaki Bachuru]

İzleyin youtube.com

Güneş gençlerin sağ tarafındaydı hala. Bachuru Konohagakure'ninkiler kadar sık olmadığını duymuştu bir keresinde bu ormanların. Yaşlı tüccar haklı gibiydi, gün ışığı yüzünün sağ tarafında geziniyor ve sadece küçük aralıklarla yerini serinliği getiren gölgeye bırakıyordu. Yerler de yosun kaplı yapışkan nemli toprak değildi, çim ve yabani otlar böceklerin en güzelleri için yuva oluşturuyordu. Bazı serin yerlerde, topraktaki çukurlarda bu ormanların en korkunç avcısı yaşıyordu; tarantula. Bachuru daha önceki gezilerinde bir kaç kere görmüştü, hatta birini avlanırken izleme keyfine bile erişmişti; Kuş da uçabiliyorken yerde tohum aramayı seçmemeliydi abi, gez dallarda yani derdin ne.

Arada bir kafasına giren geçmiş görüntüleri dışında pek de dikkatini dağıtmıyordu genç adam. Gözleri sadece tehditlere değil; klanının armasına, metal tellere veya bu ormanda klanıyla ilgili bulabileceği herhangi bir şeye de dikkat ediyordu. Duracağından değil elbette, köyün verdiği bu görev onun için daha önemliydi. Sonuçta bu dandik bir kedi-köpek kovalamacası değildi, Gün Işığı Ülkesi'nin geçmişi göz önüne alındığında herkesin birbirinin kuyusunu kazmaya hazır olduğu rahatlıkla öngörülebilirdi. Savaş kapanmayacak yaralar açıyordu ve dallardan dallara seken bu üç genç ne yazık ki daha şimdiden evden çok uzaktaydı.

Genç örümcek yine de arkadaşlarının aksine ciddiyetini bozacak bir şeylere ihtiyaç duyuyordu, bir süre sonra mola verecekleri yeri araştırmak için Ishio'nun önüne bir ağacın gövdesinden güç alıp fırlamış ve sonraki ağacın dalında kendini sallayarak diğer ikisinin ilgisini kendi üstüne toplamayı hedeflemişti. Bir sonraki ağacın gövdesinden kendini üç yüz altmış derece ikiliye doğru çevirdikten sonra üstünde durduğu dala çömelmiş ve iki eliyle mola işareti yapmıştı. Umigawa'ya varmadan önce fazla zaman kaybetmeden bir plan yapmaları lazımdı ve ormanın ortasında yaban hayatı dışında hiç bir şeyin olmadığı bu yer tam da Tuzak Kuranlar'ın plan yapabileceği bir yere benziyordu.

"Bu tür durumlar benim kafamı karıştırıyor biraz beyler;" diye söze girdi çömeldiği dala kıçını vurup ayaklarını sallandırırken. Gerçekten de kafası karışmıştı; bir grup casusu, hangi köyden ve ne güçte olurlarsa olsun yakalayıp sorgulamak basit bir görevdi. Ya başarılı olurdun, ya da başarısız. Lakin söz konusu yoldaşlarının tehlikeli olabilecek bir duruma vurdumduymaz yaklaşımı, sessiz kalışı veya en kötüsü köye olan ihaneti olduğunda işler karışıyor. Sadece umurlarında olmayabilir, ciddiye almamış olabilirler, reddedemeyecekleri tehditler veya teklifler gelmiş olabilir yahut sevdiklerinin hayatı işin ucunda olabilir. Köy bir şey, birey ve ailesi başka bir şey. İnsanları öncelikleri yüzünden suçlayamam sanırım.

"Ama anladığım kadarıyla, hissettirmeden kendi yoldaşlarımızın sadakatini sorgulamamız gerekiyor. Aynı zamanda doğru olabilecek bir istihbarat var ve bunun gerçekliğini sorgulamamız gerektiği kanısındayım. Yanlışlarımız çok fazla sonuç doğurabilecekken doğrularımız bile bizi istemediğimiz bir yere götürebilir; bu yüzden her hamlemizi üç kişi düşünürsek, ehe, en azından suçluluğu paylaşmış oluruz kötü bir durumda. Aklıma şehre tamamen olaydan habersiz gibi girmek ve işlerimizi gizli halletmeye çalışmak veya sadakatinden şüphe ettiğimiz yoldaşlarımıza istihbaratı araştırmak için geldiğimizi söylemekten başka bir şey gelmiyor." düşen çenesini geri takmak ve dertlisinden bir iç çekmek için duraksadı genç adam, sonra bir süredir yüzünden düşen gülümsemesini yerine yerleştirdi; "Umuyorum sizin güzel planlarınız vardır."

Bachuru, günün sonunda güvenmediği onlarca insanla karşı karşıya kalabilirdi; daha kötüsü güvenemediği yoldaşlarını arkasına alıp dışarıdan gelen tehditle savaşmak durumuna da düşebilirdi. Ama güvenebileceğini bildiği bir şey varsa, arkadaşlarıydı. Herkes birbirini boğazlayabilirdi, haklı ve haksız sebepleri olabilirdi ve açıkçası Bachuru iki adamın kavga etmesine aldırmazdı. Ama Ishio'nun genç arkadaşına aşıladığı bir rüya vardı tıpkı Kageri'ninkiler gibi; O iki adam o rüyaya zarar vermeye kalkarsa kavgaya üç kişi daha katılır. Gencin gülümsemesi genellikle kurnaz bir tilkininkine benzetilirdi, zaten bu iki pezevengin de Bachuru'nun arkadaşlığın tatlı pembe sıcaklığından dolayı gülümsediğini bilmemesi örümceğin hayatının geri kalanı için daha iyi olurdu.

[Kamiwaza Kageri]

Kendimi hiçbir zaman fatalist birisi olarak görmedim, göremedim. İnandığım, veya inanmak istediğim, onca imkansız ögeye rağmen; kader, hiçbir zaman benim sırtımı yaslayabileceğim bir olgu olmadı. Yol boyunca attığımız her adımın, yolu değiştirdiğine inandım ben. Ama iyi, ama kötü... Ama büyük, ama küçük... Ve şimdi, kelimenin tam manasıyla şimdi, atacağım her adım; yürüdüğüm yolu şekillendirecekti. Risk alacak, büyük ve güçlü adımlarla her şeyi başarmaya mı çalışacaktım? Ya düşersem... Korkak adımlarla, varmak istediğim noktaya asla ulaşamasaydım... Daha mı iyi olurdu yani? Kim bilir... Benim gibi, kader kısmet bilmeyen bir orospu çocuğunun dert edeceği bir şey değil; hiç şüphesiz...

Görevimiz sağ üst köşede belirdikten, ekipman çantamıza şöyle karizmatik bir bakış attıktan sonra... Hazırdık. Ve yola koyulduk. Tereddüt mü? Buralarda ondan bulamazdınız!

Hayır, yoldaşlarımın nasıl insanlar olduğunu anlatacak otorite ben değilim. Bu onların hikayesi, onların yolu. Yolcuğumuzun sonunda, pekala, birbirimizi sırtından bıçaklayacak noktaya gelebilirdik. Kimimiz diğerlerine sırt çevirebilirdi. Yada tam tersi, birbirimizin en iyi arkadaşı bile olabilirdik. Ama onlar hakkında söyleyebileceğim tek şey, bu seviyenin adamları olduklarıydı. Görevi kusursuz bir yüzdeyle tamamlamak mı? Neden olmasın!

Görev demişken... Daha önce de bahsettiğim gibi, ipler tamamen bizim elimizdeydi. Casuslar, ikili ajanlar ve daha ne menem şeyler! Sadece shinobilerin sadakatini öğrenip geri dönebileceğimiz gibi, hem casusları; hem de dönek shinobileri etkisiz hale getirip görevi kusursuz bir başarı oranıyla da bitirebilirdik. Tabii kadere de bir miktar pay vermek lazım. Niyetimizi açığa çıkartıp, hem casusları hem de dönek shinobileri elimizden kaçırabilir; tabiri caizse Umigawa'nın amına koyabilirdik. Pekala, sorulması gereken doğru soru şuydu... Biz üç aptal, hangi şıkkı seçecektir?

Görevde başımıza ne türlü oyunlar ve ilüzyonlar geleceğini düşünen, sadece ben değilmişim meğer. Ben kendi düşüncelerimle güreşirken, Bachuru bir köşede mola vermiş; görev hakkında kafasına takılan düşünceleri paylaşmıştı. Umigawa'ya tamamen rastlantısal bir şekilde girmemiz gerektiğinden, yanlış yerde yanlış zamanda bulunan üç kafadar shinobiyi oynamamızı önermişti. Hm... Eğer ben dönek bir shinobi olsaydım, kirli işler çeviren birisi olsaydım -ki bu bazen doğru- her şeyden şüphe ederdim. Yani üç tane shinobinin, tamamen şans eseri, olayların odak noktasında çıkmasından şüphe etmeyecek kadar aptal olabilirler miydi?

"Hiç kimsenin dikkatini çekmeden şehre girsek bile, şehir içinde yapacağımız en ufak hareket, tüm dikkatleri üstümüze toplar. Eğer ben dönek bir shinobi olsaydım, kimseden habersiz etrafı soruşturan üç shinobinin haberini alsaydım... Eh. Beni asla yakalayamazlardı!" Çarpık bir şekilde sırıtıp, iki yoldaşıma gayri ihtiyari bir bakış attım. Her zaman, ne kadar üstün bir suç dehası olacağımı merak etmiştim zaten... Belki bir gün diye iç geçirdim. Belki bir gün.

"Ne kadar iyi salağa yatabilirsiniz, Bachuru, Ishio?"

Evet, gayet ciddi bir şekilde soruyordum. Palavra ve numara, bir shinobinin en büyük silahı değil miydi sanki? Samuray değildik neticede, işlerimizi kural ve kitabına göre yapalım... "Casusları araştırmak için gönderilen, üç aptalı oynayalım. Hiçbir olaydan haberimiz olmasın. Eğer bize tuzak kurmaya çalışırlarsa... Eh. Onunla da ilgileniriz, değil mi?"

Neden olmasın?

[Kai Ishio]

Hassas dengeyi kavramıştı Ishio. Ve bu denge o kadar hafif etkenlerle sağlanmıştı ki jouninin gururunu okşayan gülümsemesine bile kaskatı bir karşılık vermişti. Bu güne kadar çıktıkları arasında bu kadar serbest sınırlar içeren bir görev sırtlanmamıştı. Üç kişi, sıfır hata. Şayet daimyo gibi ulu biri olabilse ve karar yetkileri elinde olsa, bir shinobiyi sınamak için tam olarak bu tarz birşey hazırlardı. Diğer iki yoldaşıyla kusursuz bir uyum yakalamlıydı. Bu, zafer anıtının önünde elde çekirdek kola takılırken yakaladıkları ortam gibi birşey değildi. Yahut Bachuru ile kek görevlendirmelerin üstesinden geldiği anlardaki gibi.. Ancak sınanma yeri bu brifing salonu değildi.

Kageri'nin sorusu grubun soru işaretlerini yok ettiğinde yola çıkmaya hazırlardı. Yolculuk süresi, görev tanımı düşünülünce hazırlık için zaman harcamasına gerek kalmamıştı. Klasik olarak ekipman çantası, körleştirdiği gözü ve gerektiğinde delice döndürebildiği dili. Ishio bu görevde kendisini geri çekmezse rahatlıkla ön planda olabileceğini biliyordu. Annesinin ona verdiği eğitimler Ishio'yu düz bir shinobi yapmaktansa, kişiye göre değişen hitap yöntemleriyle donatılmış bir insana çevirmişti. Keza Kageri'nin öcülere böcülere takıntılı olması da işlerine yarayacak bir tarafını şekillendirmiş olmalıydı. O adamın araştırmaya değecek, onları sonuca ulaştıracak bilgiyi tanıyabileceğine güveni tamdı. Bachuru ise... Bachuru işte. Ishio'nun milletin kafasına gözüne fırlattığı eğlenceli bir shinobi.

Yapılabilecekler, riskler, olası senaryolar. Üçlünün bu konular hakkındaki sessiz iletişimini bozan Bachuru'nun mola bahanesi olmuştu. Kendini fazla salmadı Ishio. O da bal gibi biliyordu ki Bachuru yorulmamıştı, sadece bu soruların cevapları konusundaki merakıyla baş edemiyordu. Görev yerine gizlice sızmak, shinobi kimliklerini gizlemek... Riski fazla getirisi az bir yol olacağını düşünüyordu Ishio. Sonradan iki dostu tarafından dillendirilen fikir ise Ishio'nun da şu an için en olası olduğunu düşündüğü şeydi.

" Klişe yapayım hadi. En gizli şeylerin, en göz önünde olan şeyler olduğu söylenir. " Bu söylevin doğruluğunu birçok noktada kabul etmişti aslında. " Destek için yollanmış üç chuunin, köyde varlığı resmi olmayan üç shinobiden daha mantıklı bir rol. Ayrıca görece şüpheli shinobilerin arasına katılırsak araştırma yapabileceğimiz alanlar çoğalacaktır. Hatta ortada çift taraflı bir dümen varsa, bizi dahil edebilirler bile. "

Varsa. Ishio bir komplonun içinde yer almak istemiyordu. Cesarete bağlı değildi bu durum. İhanet, sırttan vurma durumu Ishio'nun yumuşak karnıydı. Bu yüzden olasıkları olabildiğince olumlu tutuyor, köydaşlarına karşı önyargılarını temizliyordu. " Oyum destek güç olma fikrinde. Yinede gidip görene kadar net bir yol belirlememe taraftarıyım. " O hassas değişkenler... Ishio hepsini birbir tespit etmeden içi rahat bir şekilde hareket edemeyecekti.

[GM - Naruto]

Umigawa’ya gidilebilecek yollardan çimenlik kısmı fazla olan tarafı seçiyorsunuz. Aslında bu tam olarak bir seçim de değil, zira siz kafanızdaki düşünceler ve planlarla uğraşırken, ayaklarınız en bilindik yola sürüklüyor sizi. Bunun sonucunda da, diğer yollara göre daha uzun, ancak en azından taşlık, yokuş ve çamurluk alanlardan uzak durarak belirlemiş oluyorsunuz güzergahınızı. İçinde bulunduğunuz bu yolda, ormanlık alanlar mevcut. Ancak bu alan öyle daldan dala atlanabilecek kadar sık bir yer değil. Daha doğrusu, bu şekilde ilerlemek çok randımanlı değil, zira giderek bodurlaşan ağaçların arasında ilerlemektense, düz zeminde rahat bir ilerleme yapılabilmesi mümkün. Kısacası, söz konusu güzergahta en büyük rakibiniz, zaman ve doğadaki vahşi hayvanlar.

Her biriniz kafanızdaki planları birbirinize açıklıyor ve en mantıklı olanla işi bitirme çabası içine giriyorsunuz. Nötr bir ortamda düşünülen fikirlerin eksisi ve artısı üzerinde duruyor ve bir karara varmanız gerektiğini düşünüyorsunuz. Bu elbette illaki bir planınız olması gerektiği anlamına gelmiyor. Umigawa’ya daha uzun bir yolunuz olduğu da düşünülürse, en makul planı bulmak için biraz daha zamanınız var gibi duruyor.

Yarım günden biraz daha fazla süren ilerlemenizin ardından, Antik Joushou Şehri’ni teğet geçerek Umigawa’ya doğru ilerliyorsunuz. Seçtiğiniz güzergah itibari ile Joushou’daki hiçbir şeyi göremiyorsunuz. Ancak güzergahınızda ufak bir mistik değişim yaşanmıyor değil. Joushou’nun tarih kokan yapısı yürüdüğünüz yollarda da kendini belli ediyor ve arasından çimenlerin fışkırdığı, taş zeminlerde yürürken buluyorsunuz kendinizi. Etrafınızda neredeyse hiçbir ağaç veya yapı bulunmuyor. Sadece ne zaman yapıldığı tam olarak kestirilemeyen eski taş topraklar ve aralarından fırlayan yemyeşil çimenler… Hava kararmaya başlarken, taşlardaki ufak, doğal parıldamalar...

[Yumasaki Bachuru]

Değişim, bir döngü değil. Yani küller küllere, tozlar da tozlara dönmüyordu genç adamın gerçekliğinde ve rüyalarında. Toz, sonsuz yaşamında tekrar toz halini alıyor diye döngüsü orada sonlanmıyordu yani. Ölümlülük ve geçicilik insanın bu dünyaya verdiği değeri azaltmamalıydı, insan geçici değildi. Heyhat, hiç bir şey geçici değildi. Zaman, hep orada olacaktı; bir gün birileri o zamanı da gezmeyi öğrenecekti. Gerçi, zamanla mekan çoktan gezilebilir kavramlar olduklarını kanıtlamışlardı; Nikkougakure'nin genç örümceğini gördüğünüzde gözlerinde annesiyle babasını kaybettiği zamanları gezebilirdiniz. Çoktan ölmüş Joushou'nun tüccarlarının yanında gezebilirdiniz, şimdi üç gencin yaptığı gibi.

Gezinmekten çok uzaktılar elbette, Bachuru çoktan bulundukları ortamın fantastikliğine hayran kalma olayını Kageri'ye bırakmış ve görev üstüne düşünmeye dalmıştı. Köy, üçlüden casusları durdurmaları adına bir şey istememişti; zaten gerçekten istihbarat toplama niyetinde olan bir köyün de gemiyle casus göndermesinin pek bir anlamı yoktu. Bachuru diğer ikisini görmediği bir gecede ne kadar yeni yetenek keşfettiklerini bilmiyordu ama başka bir köyün gizlenmek ve istihbarat toplamak için gönderdiği bir ekip dolusu shinobiyi alaşağı etmelerinin zor olacağının farkındaydı. Köydekilerin de casuslara verdikleri önemin "Orada konuşlanmış shinobiler bu konuda bir şey yapmıyor, üç chuunin gitsin ve oradakileri bir kontrol etsin." seviyesinde olması ister istemez genç adamı biraz tedirgin etmişti. Yanlış bir hareketlerinde Umigawa Garnizonu köyden kopmak adına gaza gelebilirdi, Çoktan kopmuşlarsa da mezarımı eski evimize yapsınlar.

"Öncelikle," diye söze girdi sessizliği bozarak, diğer ikisi de onun gibi düşüncelere dalmışlardı ve büyük ihtimalle kendi kafalarında sağlam bir fikir oluşturana kadar konuşmayı düşünmüyorlardı. Bachuru'ysa aklına gelen her fikrin üç beyin tarafından tekrar düşünülmesi konusunda ısrarcıydı; "İstihbaratın gerçekliği kanıtlanmış gibi düşünmeyi bırakmalıyız bence. Biliyorum köyün tarihi düşünüldüğünde, diğerlerinin sadakatini sorgulamak daha kolay oluyor. Ama görevimiz bu insanların sadakatini sorguladığımızı hissetmemesiyse, yapmamız gereken şey sorgulamamak olmalı." Yavaşlamış olmaları şimdilik onu rahatsız ediyordu ancak bir sonuca varmaları gerekiyordu. Hedefi olan bir avcı her zaman ne yaptığını bilmeyen gerzeken daha çok doyururdu karnını. Tuzaklar, rastgele dizilmezdi; bir hayvan hedeflenirdi, tavşan tuzağına geyik yakalamak başarı değildi. Sadece aptallığın kanıtıydı.

Tırıs koşusu esnasında yüzünü Kageri'ye çevirdi; "Yalan söylüyorsak ona inanmak durumundayız. Sen de biliyorsun. Kendimizi kandırmadığımız sürece bir sorun olmaz. Sizin önerdiğiniz gibi, başıboş olmaktan ziyade bölgeye varır varmaz sorumlularla görüşüp destek birliği olduğumuzu söylemek ve kimseye fırsat vermemek için hemen hazırlığa başlamak en doğrusu gibi. Birbirimizden ayrılmamaya dikkat etmeliyiz bir de; eğer durum hiç birimizin düşünmek istemediği gibiyse güvenebileceğim insanların yanında olmayı tercih ederim açıkçası."

Köyün gençlere tam yetki vermesinin sebebi, işler kötü giderse onlara suç atmak değildi. Görevi veren insanlar salak değillerdi ve işin içine edeceklerini bile bile üç salağa böyle bir güç vermezlerdi. Ama herkesin söylediği gibi, Nikkougakure'nin altın jenerasyonunun üyesiydi bu üç salak ve köyün geleceği onların kararlarıyla şekillenecekti. "Eğer bizimkilerin karıştığı çirkin bir olay varsa, sebebini sorgulamalıyız öncelikle. Hurra diye adamlara girişmeye kalkarsak sadece salaklık etmiş oluruz, ortama uyum sağlayıp insanların osuruklarının kokusunu aldığımızı belli etmemeliyiz. Osuruğun hangi götten çıktığını bulana kadar da gerekirse arada bir biz de salmalıyız. Bu özellikle sana Ishio, Kageri'yle benim nasıl yalancı itler olduğumuzu herkes bilir."

Aklına gelen şeyleri söylemekten çekinmiyordu genç adam, böyle karışık bir durumda kalacaklarsa eğer beyinlerini ortakmış gibi kullanmaları en doğrusuydu. İşlerin ciddileşeceği yerde oturup bunları konuşmaya fırsatları olmayacaktı. "Eğer bir casusluk olayı varsa, öldürmekten çekinmeliyiz. Bir çatışma çıktığını ve kazandığımızı varsayıyorum elbette. Başka köylerden birinin kanı güç göstermek gibi gereksiz sebepten dökülürse bunu benim midem bile kaldırmaz, onun geldiği yeri düşünemiyorum bile. Bu gereksiz kan bize kişisel düşmanlar kazandırmayacak, sevdiğimiz ve korumaya çalıştığımız herkese düşman kazandıracak yeteri kadar yokmuş gibi."

"Şifreli konuşma konusunda sıkıntı yaşayacağımızı düşünmüyorum. Sohbet esnasında Senin bandının ardındaki mavi gözünün yuvasını sikeyim. tarzı bir şey söylediğimi duyarsan Ishio, orada takılacağın şey göz rengindeki değişiklik. Aklıma gelen çoğu şeyi söyledim, benim kişisel yargımla verdiğim kararlar bunlar. Yine de son sözü söylemek istemiyorum, açıkçası sizin sorumluluğunuzun benim üzerimdeki yükünün bu olmasını istemiyorum; takım kaptanımızın ve acil bir durumda son sözü söyleyecek kişinin Ishio olmasını öneriyorum. Gerisini zaten ben hallederim, hehhe."

Genç adam ardından diğerlerinin fikirlerini dinleyecek ve ortak karara uyacaktı. Sonrasında gençler hızlanırken önü çekecek ve çok gecikmeden Umigawa'ya varmalarını sağlayacaktı sancaktar olarak. Canı sıkılıyordu hafiften, belki bir karar verildikten sonra Kageri'ye büyük annesinden duyduğu son hikayeyi anlatabilirdi. Arada Ishio pezevengine de laf sokardı. Yaptığı mesleğin ne olduğunun farkındaydı Bachuru, eğer bir daha oturup sohbet edememe ihtimalleri varsa; pekala koşarken de yapabilirdi aynısını.