[Sekki | Aktif Operasyon] Lahit Parçası

[Hideki Sekki]

Adama attığım yıldızları bir şekilde geri çevirmeyi başarmıştı ancak bunu yaparken üstüme gelip baskı oluşturmak gibi mantıklı bir hareket varken muhtemelen kabiliyetinin yetersizliğinden dolayı olduğu yerde karşılamıştı. Bu yüzden bir miktar daha gevşemiştim ancak bu yaptıklarını yanına bırakacağım anlamına gelmiyordu. Tekrar harekete geçtiğinde sol kolum önde arka bacağımı biraz kırıp boyumu az da olsa kısaltmıştım. Temel duruş bu zaten ancak benim için temeller önem arz ediyor, bunun sebebi de ortada değil mi? Güçlüyüm ancak çokta büyük bir hedefim.

Adam üstüme geldiğinde basit bir şekilde yere paralel sallamıştı kılıcını, sadece gücü ile savurduğu kılıcın bir felsefesi yok gibi görünüyordu ve kurtulması da bir o kadar kolaydı. Bir adım geriye atıp karnımı da içim çekmem yeterli olmuştu. Sonrasında geriye attığım adımı yay gibi kullanıp kendimi ileriye ittiğimde fena sayılmayacak bir yumruk atmıştım suratının ortasına. Muhtemelen bir süre baygın kalacaktı, katanası bile elinden fırlamıştı nihayetinde.

Sormam gereken sorular olduğu gerçeği yüzünden bu kadar sert vurmak işime gelmemişti ancak bu şekilde umarım hatalarını az da olsa kavrayabilir. Sonrasında kafesleri açmak için baktığımda kafeslerin zincirlerle kapalı olduğunu görmüştüm ancak bir kaç saniye içerisinde gelen bağırma sesleri adeta yere yığılan adam için yardım çığlığına dönüşmüştü. Duymak dışarıdan zor olsa da biraz önce beni aramak için giden uykulu adamı buraya çekebilirdi. Bu nedenle kafeslere dönüp "Sessiz olun devamı gelebilir." diyecektim yerdeki adamı işaret edip. İşe yaramasını bekliyordum ancak bu heyecanın üstesinden gelememe ihtimalleri de oldukça yüksekti. Adamın fırlamış katanasının kökü ile kolayca kırabilirdim paslı zincirleri bu sırada kafeslerden en yakın olanına gidip onu açarken bir yandan da "Arkelog getirilmiş buraya; burada mı, sizi neden burada tutuyorlar?" diye sorularımı hemen soracaktım. Zamanımız kısıtlı nihayetinde.

[GM - Naruto]

Kafeslerdeki insanların sesini uyarın sayesinde keserken, tek yumruk ile bayıltmayı başardığın herifin katanasını kavrıyorsun. Pek de kaliteli sayılmayan ve ağız kısmı tırtıklı bir hale gelmiş bu katananın kashira kısmı işini görebilecek gibi duruyor. En azından katananın bu işe yarayacak olmasına sevinirken, diğer yandan ilk kafesteki insanlara sorularını yöneltiyorsun. Ancak heyecan içinde olan adamlar kendi aralarındaki heyecanlı iniltiler dışında pek bir ses çıkarmıyor. Birkaç saniye sonra ise, içlerinden biri senin sorunu idrak etmiş gibi “Bizleri köle olarak satacaklar! Ama arkeolog falan bilmiyoruz! Hadi acele et!” diyor sana heyecanını korurken. Katanın kashira kısmı ile paslı kilide vurduğun anda ise, kilit beklediğinden daha sağlam çıkıyor. Birkaç denemenin ardından ancak kilidi kırmayı başardığında ise, kafesteki insanlar hızla dışarı hücum ediyorlar ve doğruca yerde baygın bir şekilde yatmakta olan insana saldırıyorlar! Sen daha adamlara müdahale edemeden, saldırganlar adama vurmaya başlıyor. Birkaç saniye sonra ise, bazı adamların herifin etlerini dişleri ile koparmaya başladığını görüyorsun! Tam anlamıyla şahitlik ettiğini vahşet ortamı, serbest bıraktığın birkaç adamın diğer kafesin kilidini kırması ile daha da büyüyor. Olduğun yerde, donakalmış bir şekilde adamları izlerken, gördüklerine inanmakta güçlük çekiyorsun.

Kaos ortamı birkaç saniye daha devam ettikten sonra, serbest kalan ve el yüzü kan içinde olan bir adam senin yanına gelerek sana teşekkür ediyor. Kafan ise yerde artık tanınmayacak halde olan cesede dönük iken, birden kalabalığın heyecanlı narası ile kafanı geldiğin yöne çeviriyorsun. Tam bu esnada, az önce uykulu bir şekilde devriyeye çıkmış adamın geri dönmüş olduğunu görüyorsun. Kalabalık büyük bir öfke ile adama doğru harekete geçmeye başlarken, bu adamın kaderinin de az önceki adamdan farklı olmayacağını anlayabiliyorsun.

[Hideki Sekki]

Seslenmem ile insanlar susmuştu, bir anda o bağırışlar son buldu. Bu garip değildi, kaçmayı ne kadar istediklerini gösteriyordu bu. Bayılttığım adamın katanasını aldığımdaysa epey yıpranmış olduğunu görmüştüm ilk bakışta ancak kilitleri vurarak açmam için yeterli olacağına inanıyorum. İçeridekilere sorularımı sorduğumda ilk etapta cevap alamamıştım ancak içlerinden birisi heyecanlı bir şekilde köle olarak satıldıklarını söylemişti. Aradığım kişi de burada değildi, açık şekilde ilk duyduğum gardiyanların konuşmasında geçen yere gitmem gerekiyordu ancak öncelik insanlarda.

Kafesi açtığımda ise dışarıya hücum eden insanlar nedeniyle hafiften yana savrulmuştum ancak başımı kaldırdığımda gördüklerim anlatılacak şeyler değildi.İnsanların gördüğü vahşetin kat ve katını baygın olan adam yaşıyordu. Muhtemelen daha uyanamadan çoktan ölmüştü hatta ölmekle kalmamıştı adeta yamyamlığa kurban gitmişti. Bir insanın bu denli öfke uyandırması hayallerime bile gelmiyordu. Midem bulanıyordu gözlerim donuklanmış yaptığım bir hata mıydı diye düşünürken eli yüzü kan içinde olan birisi bana teşekkür etmişti. Başımla hafiften kendimden geçmiş bir şekilde kabul ederken gözüme takılan ceseteyse çığlıkla tepki vermek istesem de ne yapacağımı bile bilemeden kala kalmıştım. Böyle bir şey... Nasıl olabilir...

İleride birisi daha vardı, umarım geri dönmez diye düşünürken kalabalığın hareketlerinden geri dönmeye başladığını fark etmiştim. Sonunda onun da kaderinin aynı olacağını anladığımda insanların en önüne geçmek için hızlıca yerimden fırlayıp muhtemelen aynı şekilde kılıç kabiliyetine sahip bu adamı bayıltmak için elimden geleni yapıp sonrasında sırtıma alıp kalabalığın ilerisine geçip "Bu adamı götürüp sorgulayacağım bu şekilde sizin durumunuzda olan başkası varsa ortaya çıkacaktır, şimdi hemen buradan çıkın düm düz devam edin ben intikamınızı alacağım." diyecektim. Onları sakinleştirmez ancak dışarı çıkmalarını sağlardı belki bir de ekleme yapıp "Dışarıda bir arkadaşım var size yemek ayarlayacaktır az da olsa, hem ailelerinizi düşünün. Bana güvenin, Hideki Sekki intikamınızı alacak söz veriyorum." diyecektim. Yan odada muhtemelen yetenekli ve jutsu kullanmayı bilen insanlar da vardı. Bu adamları bir an önce buradan çıkarıp güvenliklerini sağlamam gerekiyor. Aç ve susamış olduklarını biliyorum, belki sözlerim onları ikna eder ve ne kendilerine ne de başkalarına zarar göstertmezler. Umarım...

[GM - Naruto]

Adama doğru harekete geçen kalabalığın içindeki öfke, senin shinobi kapasiteni zorlayacak cinsten oluyor. Yerinden fırlayıp adama ulaşman sandığında kadar kolay olmazken, iri cüssenin de verdiği avantajla, adeta kalabalığı yara yara en öne geçiyor ve bu noktadan sonra herkesten hızlı davranarak adama doğru hareketleniyorsun. Adam ne olup bittiğini anlamaz bir şekilde öylece donakalmış bir şekilde dururken, elindeki katanasını yere düşürüveriyor. Tamamen teslimiyetçi bu durumu, senin işini bir hayli kolaylaştırıyor ve adamın çenesinin sağ tarafına attığın sert yumruk, onu bayıltmaya yetiyor.

Adamın bayıldığını gören kalabalık heyecan narasını arttırırken, sen kalabalığı sakinleştirmek için konuşmaya başlıyorsun. Gözlerini kan bürümüş kalabalığın öfkeli solukları bile net bir şekilde duyulurken, içlerinden her yeri kan olan bir adam öne çıkıyor ve “Bizi kurtardığın için sözünü dinleyeceğiz. Artık gerisini sana bırakıyoruz!” diyor. Kalabalık da bu adamın sözünü tasdik ederken, ufaktan hareketlenmeye de başlıyorlar. İnsanlar bulundukları yeri terk edip çıkışa doğru ilerledikçe, sessizlik biraz daha büyüyor. O anda, aklına en büyük soru işaretlerinden biri de takılıyor; bunca adamın heyecan naraları acaba nereye kadar duyulmuştur?

[Hideki Sekki]

Öldürmek ve intikam için yanıp tutuşan bu insanların acıları artık sınır noktasına gelmişti ki vahşi bir hayvanın bile yapmayacağı gibi yaşayan bir varlığın etini kemiklerinden dişleri ile ayıklamışlardı. Bunun olacağını bilseydim ilk anda adamın boynunu kırar ve huzurlu bir şekilde ölmesini sağlardım. Bu bir yana kendi düşünceleri için bir şeyler yapıyordu bu adam ve bir ailesi olabilirdi bir yerde. Ne yazık ki bu cesedi görmeleri bile onları daha da derinden yaralayacaktır.

Uyuklayan adamın da aynı şeyleri yaşamaması için hareketlenmiş olsam dahi bunca nefret ile hareket eden bedenin arasından sıyrılmak kolay değildi. İnsanları bir miktar ite kaka kalabalığın arasından sıyrılıp öne geçmeyi başarsam dahi ana görevimden kopuk bir şekilde bu yaptıklarımın bedeli ne olacak diye düşünmemek elde değil; ancak hiç bir şey bir hayattan önemli değil... Adamın karşısına geçtiğimde kılıcını attığını görmüştüm, her ne kadar vurmak istemesem dahi benden bir şiddet hareketi görmezlerse bu insanlar ona yine zarar verebilirdi. Öfkeleri en basit tepkilerinden anlaşılan bu insanlarla konuşmayı denemiştim ve dediklerimi kabul etmişlerdi. Buna karşılık gülümseyip "Teşekkür ederim, şimdi benim arkamdan sessizce gelin yan tarafta kaç kişi var bilmiyorum. Tünel uzun ancak sesler diğer odaya kadar gitmiş olabilir. Hayatınızı tehlikeye atmanızı istemiyorum, yeterince acı çektiniz. Tek sıra olmaya çalışın lütfen." diyecek ve en önden yine yolu tutacaktım. Dışarıdan gelecek birisi olursa seslenmesini istediğim kişiden bir ses çıkmamıştı henüz; pek tabi bu denli uzun bir oyukta her ne kadar yankı olacak olsa da neredeyse on dakikalık sapağa kadar olan yürüyüş ve bir süre de ikinci tünelin mesafesinden duymak çok zor. Şimdilik önceliğim bu insanları sapağa kadar sağ salim ulaştırıp onlar çıkarken diğer odayı temizlemek. Bir de bu sırtıma attığım adamı güvenle kolluk kuvvetlerine ulaştırmam gerekli.

[GM - Naruto]

Adamları istediğin şekilde sıraya diziyorsun ve onlara sessiz olmaları uyarısını da yaparak hareket etmeye başlıyorsunuz. Adamlar senin istediğin şekilde, neredeyse ayak uçlarında yürüyerek hareket ediyorlar ve bu da senin için en azından ilerleme açısından rahatlık sağlıyor. Sapağa varana kadar bu süreç devam ediyor ve insanları dilediğin noktaya sağ salim ulaştırabiliyorsun. Sapağın diğer tarafından gelen sesleri dinlemek için kulağını kabarttığında ise, seslerin artmış olduğunu fark edebiliyorsun, ancak sana doğru yaklaşan herhangi bir ses bulunmuyor. Temkinli bir şekilde birkaç dakika burada beklesen de, sesler oldukları yerde yankılanıyor gibi duruyor. Yani az önceki hengamede çıkan bağırış sesleri, bu tarafı hiç etkilememiş gibi görünüyor.

Sen yan tarafı dinlemeye koyulmuşken, kalabalığın içinden üstü başı kir içinde olan ve ellerinde kurumuş kan bulunan bir adam yanına sokuluyor. Adam neredeyse senin yarın gibi ve bu yüzden seninle konuşmak için başını bir hayli kaldırması gerekiyor. Adam senin kulak kabarttığını fark etmiş olacak ki “Orada bulundum.” diyor sana, belki de şu an en çok ihtiyacın olan iki kelimeyi söyler gibi. Adam üzerindeki ölü toprağını şöyle bir silkeledikten sonra “Evet, yaklaşık 10 dakika kadar düz bir yolda yürüyorsun ve sonra karşına bir kapı çıkıyor. Tahta ve eski bir kapı… Önceden belki bir işe yarıyor olabilirmiş, ancak bugün için gıcırtı çıkarmak dışında bir işe yaradığını söyleyemem. Kapıyı geçmenin ardından, karşına kocaman bir mağara çıkıyor. Tamamen insanlar tarafından oluşturulmuş bu mağara, tam bir yarım küre şeklinde. Ortada büyükçe bir alan mevcut ve bu alanın kenarlarında, tavanı tutan koca sütunlar var. Bu sütunların dışında da 2 kişinin aynı anda yürüyebileceği şekilde bir çember alan daha var. Ortada büyük dairede haydutlar toplanır, yemek yer, eğlenir, işkence yapar… Ancak sanırım gizli bir yerde, başka bir mağaraya açılan bir yol daha mevcut. Ancak orayı bilmiyorum.” diyor. Söyleyecekleri bundan ibaret gibi duran adam hafif bir tebessüm ile sana bakmaya devam ediyor.

[Hideki Sekki]

İki gün içerisinde yazacağım, bazı ailevi meselelerden ötürü yazamıyorum maalesef.

[Hideki Sekki]

İnsanların söylediklerimi dinlemesi mutlu etmişti, eminim ki onlar da birini öldürmek istemiyorlardı. Sonuçta hepimizin istediği mutluluk ailelerimizle birlikte gülebileceğimiz, tok olduğumuz ve en kötü havada bile altında bulunup ısınabileceğimiz bir çatı. Onların da bunu istediklerinden hiç bir şüphem yok, duygularım onlara ulaşmış olmalı ki bana güveniyorlar. Evet, öyle olmalı!

Sapağa vardığımızdaysa etrafta bir değişiklik gözüm çarpmamıştı, görünen o ki diğer tarafla olan mesafe bir yana bir miktar da diğer yolda yürümem gerekiyordu. Bu yüzden bunca ses oraya ulaşmamış olmalı, son bir kaç dakikadır da sessiz bir şekilde yürümemiz meyvesini vermiştir belki de! Pek tabi temkinli olmak için bir süre daha beklediysem de değişen bir şey olmamıştı. Bu insanlar sonunda özgür olabilirlerdi, ancak hala aç oldukları gerçeği vardı. Yanımdaki erzağı vermek iyi olabilir.

Bu sırada birisi yanıma sokulmuş ve daha önce orada olduğunu söylemişti. Hemen başımı çevirip dinlemeye başladığımda üstünü başını silkleyip başını kulağıma uzanmak için kaldırmıştı. Küçücük adamdı vesselam. Sonrasında konuşmaya başladığında beklediğim gibi bir miktar daha yürümem gerektiğini öğrenmiştim. Zor olan kısımsa gıcırtılı kapıydı, buradan geçmek geldiğini haykırmak gibi olacaktı. Bu noktada yakaladığım adamı henge ile kopyalamam iyi olabilirdi. Böylece kolayca içeri girerdim ancak sesini net bir şekilde duymadığım için bu zor olacak. Hem adını dahi bilmiyorum ancak onu götürmeden önce burada ayıltıp sorgulamam iyi olabilirdi hem bir tane de gizli odaları olduğunu öğrenmiştim bu şekilde.

Adamın saf gülümsemesi karşılığında başımı hafifçe eğip "Teşekkür ederim." diye gülümseyecektim içten bir şekilde, sonrasında da "Bir sorum var, bu şehirdeki shinobilerin bu durumdan haberi var mı? Yerlisi gibi konuşuyorsunuz bu yüzden sormak istedim. Buradaki insanları yakaladıktan sonra birilerine haber vermem gerekecek eğer onlar da bu işin içerisindeyse... Çok uzayacak gibi görünüyor..." şeklinde sorumu ve düşüncemi iletmemin ardından sırtımda taşıdığım adamı yere koyup uyandırmak için hızlıca bir kaç kere tokatlayacaktım. Elbet kendine gelecekti sonunda, bir de uyanınca çığlık atmaması için bir elimle ağzını kapatmam gerekiyordu. Ona da "Arkeolog nerede ve yan tarafta toplam kaç kişi var? Hiç paralı çalışan shinobilerden tuttunuz mu yoksa hepsi sizin gibi mi?" diyecektim. Sorularıma cevap verdikten sonra da yapacak pek bir şey kalmıyordu. Onu da diğer insanlarla yollayıp görevimin başına düşmeliydim.


Out: Çok fazla hamle yaptım gibi geldi; ancak bunların hepsi için bir tur yazmak çok çok uzun süreceğinden böyle yapma gereği duydum. Yanlışım varsa affola...

[GM - Naruto]

Adam sorduğun sorunun ardından, adam sana üzgün bir şekilde bakıyor ve “Bazıları biliyor, bazıları bilmezden geliyor… Bazıları ise her şeyden habersiz.” diye cevap veriyor. Bu cevap elbette seni tatmin etmiyor, hatta sorunlarına bir sorun daha ekliyor. Ancak güvenli bir yerde olmadığını bir kez daha hatırladığında, kendine bile güvenmemen gerektiği hissine kapılmıyor değilsin.

Sırtındaki adamı indirmenin ardından, ona iki tokat atarak ayıltıyorsun ve devamında elini ağzına tıkayarak sessiz kalmasını sağlıyorsun. Adam zaten korkusundan pek bir şey söyleyecek gibi de durmuyor. Adam sorduğun soruların ardından yavaşça ağzını açarken, adam titrek bir sesle “Arkeolog falan bilmiyorum ben… Sadece para veriyorlar bana… Zindanın orda duruyorum sadece… Kimseye kötü davranmam ki ben… Hatta bazen su verdim ben! Yalan mı?” diyor bakışlarını arkandaki insan kalabalığına çevirirken. Ancak arkadaki güruhtan herhangi bir tepki gelmeyince, adam devam ediyor konuşmasına ve “Yan tarafta 50 kişi falan vardır. İçlerinde shinobiler de var, hiçbir işe yaramayanlar da! Lider de orada! Yeni bulduğu taşla oynuyor sürekli. Büyülü diyorlar taşa ama ben hiç görmedim! Yemin ederim! Ben zindanlarda otururum sadece!” diyor yalvarırcasına. Hatta son cümleleri ile birlikte, adamın ağlamaya başladığını bile fark ediyorsun.

[Hideki Sekki]

Alınıp satılacak şeyler vardır, fetih dilecek şeyler olduğu gibi. İnsanların kalpleri fetih edilebilir ancak alınıp satılamaz. Saf arzularına ikisinin de yapılamayacağı gibi. Bedenler alınıp satılacak, öylesine kullanılıp atılacak şeyler değildir. Bir hayat aynı bir örümcek ağı gibidir.

Kendisinden başka onlarca yüzlercesine bağlıdır. Bir ağı yakmak sonu gelmeyecek bir yangın çıkarır, üzüntüler birikir ve nefrete dönüşür. Acılar, öfke, üzüntü... Bunların fitilini yakan yine insanlar, ne kadar saçma... Para gibi bir şeye tamah ederken önlerindeki mutlu geleceği yakıp geçmek. Acınası!

Adamın söylediklerinden sonraysa gidip shinobilerle de konuşmam gerektiğini düşünmüştüm ancak muhtemelen bunu yapacak kadar güçlü değildim... Basit bir Chuunin'im ben kimi kandırıyorum. Burada bir müttefikim yok, tek başımayım. Görevimi bitirip bu insanları kaçıracağım şehirden.

Yerde yatan adama sorduğum sorular sonunda onu öldüreceğimi düşünmüştü. Onlara su bile veriyordum diyecek kadar aşağılık olan bir insan vardı karşımda. Benim yaptığım gibi karşı gelmemişti, kimsenin kalbine dokunmaya çalışmamıştı. Bundan... Nefret ediyorum...


Yan tarafta elli kişi kadar olduğunu öğrenmiştim, arkeolog hakkında her ne kadar bir şey öğrenememiş olsam dahi büyük ihtimalle peşinde olduğum taşı bulmuştum. Elli kişilik karışık paralı askerler. Bir kısmı Shinobi, bir kısmı da bu adam gibi. Tek başıma aralarına atlama şansım yok, bunu yaparsam sadece ölürüm. Bu insanların intikamını almaya söz verdim, bu yüzden kolum bacağım hatta kafam kopsa bile devam etmek zorundayım.

Bir daha bunlar yaşanmasın diye. Arkamdaki kalabalığa dönüp "Bu adamı yanınızda götürebilirsiniz, intikamınızı almalısınız tabi ki; ancak bunu hayatları söndürerek değil yenilerini yaratarak. Kimseye güvenmeyin kocaman bir aile olun, hoşça kalın." deyip diğer yola koyulacaktım. Henge için gerekli miktarda bilgi almıştım, sesi görüntüsü az buçukta kişiliği... Belki kullanabilirim, ama muhtemelen öleceğim değil mi.