[C - Rank | Ishio & Kageri] Eskort

[Kai Ishio]

Verdiği cevaptan sonra birkaç saniye boyunca tepki bekledi Ishio. Kendi yöntemlerini açıklamış, en azından öyle sanmıştı. Ancak Keiji'den umursamazlık taşıp dökülüyordu adeta. Bu nedenle beklemek yerine hala tutunabildiği aşırı dikkatli haline büründü. Kuşlar, tırtıllar, ezik çimler. Odağını Keiji yapmasındansa tüm bunlara odaklanmak onu daha güvende hissettiriyordu. Gerçi henüz tehlikeli noktalara vardıklarını düşünmüyordu. Umigawa'ya geçen sefer son sürat gitmelerine rağmen yine de hatrı sayılır bir zaman dilimini harcamışlardı. Şimdiki hızlarıyla... Ishio arkasını döndüğünde köyünü görse şaşırmazdı muhtemelen. Grubu biraz daha hareketlenmek için hızını arttırdı. Adımları arasında duraksamayacaktı en azından. Belki Keiji'ye farkettirmeden onu hızlandırabilirdi.

Dikkat transına geçmeden önce, dikkat transı güzel bir benzetme olmuştu, Keiji'nin piç sırıtışını yakaladı. Orta, kafa, gol durumu... Keyifle yaktığı sigarasının ardından, muhtemelen bir içki masasında söylenebilecek şeyleri söylemişti Keiji. Az önceki iğrenç şakasından daha iğrenç bir durumdu bu. Ayarsızdı. Ve kesinlikle Kageri'nin hoşlanmayacağı tarzda birşeydi.

Ishio'nun kafası ise bu cümlelerden sonra tamamen farklı bir noktaya kaymıştı. Raporunda hiçbir şey gizlememişti Ishio. Eylemlerini yaparken aklından geçen şeylere kadar... Bunlar nasıl yorumlanmıştı ? Keiji bu şekilde düşünüyorsa, diğer insanların fikirleri neydi ? Şimdiye dek herhangi bir yansıma görmemişti Ishio. Ne yaptıkları yüzünden azarlanmış ne de uyarılmıştı. Ancak otoritelerin yaptıkları yahut yapmadıkları kadar, diğer insanların yorumları da önemliydi onun için. Ve Keiji'nin az önce söyledikleri, şakayla karışık olsa bile rahatsız ediciydi. Sakin ancak uyarı mesajı taşıyan suratı seri bir şekilde adama döndü. Devamında kurduğu cümleler az önceki densizliğini açıklar nitelikteydi. Fakat Ishio'nun rahatsızlığı silinmemişti. Özellikle Kagami lafından sonra... Tekrar sustu. Kageri'nin bu cümlelere karşı sessiz kalmayacağından adı gibi emindi. İlk sözü ona bıraktı.

" Kagami de öyle yapmazdı. " Omzunu silkerek sadece belirtme amacı duyduğunu gösterdi. Derin bir nefes aldı Ishio. Keiji'i muhtemelen ona bu samimi şansı tanıdığı için pişman olacaktı. " Madem öyle... " Bakışlarını tekrar çevresine yönlendirdi. Keiji'nin boşvermişliğini düşününce, onun yerine de gözlemek durumundaydı. " Otoritelerin Umigawa için planları ne öğrenmek isterim. Ve Kiri konusunda ne yapacağız. Karşılık planlıyor muyuz ? " Muhabbet konusunda kastının bu olmadığına emindi. Ancak Ishio fırsatını bulmuşken bunları soracaktı. Konuşması sonlandıktan sonra baş parmağıyla kendi göz bandına dokundu. Suratında ufak bir gülümseme vardı. Konuyu hafiften kaydırmak istiyordu, garip bir şekilde hemde. " Nasıl kaybettin ? "

[Kamiwaza Kageri]

Hey!
Orada bir yerlerde kıkırdıyorsunuz. Biliyorum. Sizi duyabiliyorum! O hırıltılı nefesinizi, ucundan yakalamaya çalıştığınız minik gülücükleri... Sizin gibi götü boklu okuyuculardan da, daha fazlasını beklemiyorum zaten! Yani sizin gibi okuyucularım olduğu için, ben kendimden utanıyorum. Ama... Aslında haklısınız. Yani, burada biz bizeyiz. Siz ve ben. Bir roman, bir hikaye, bir yokluğun ana karakteri(!) olan ben ve siz. Size yalan söylesem de, kandırsam ve hakaret etsem de... Bir şey değişmeyecek. Aranızdan en güzel olan kadınlarla yatıp kalkamayacağım veya havalı çocuklarla takılamayacağım. Ben basit bir hikayeyim. Bir fantezi ürünüyüm. Acımdan zevk almanızı anlıyorum. Aslında şu Keiji epey iyi yerden vurdu. Ben olsam, bende bu eziğe gülerdim. Madem şu Kageri, evet bendeniz Kageri, kendini o kadar zeki sanıyor... Madem o kadar havalı ve Nikkougakure'nin gördüğü en muhteşem şahsiyet... Neden buna izin veriyor? Pekala pekala... Gülebilirsiniz. En azından parmakla göstermeyin, olur mu?

Evet. Hala orada mısınız? Güzel. Yeterince güldüğünüzü varsayıyorum ve daha fazla dördüncü duvarın anasını ağlatmadan... Hikayemize kaldığım yerden devam ediyorum. Pardon, hikayem. Haddinizi bilin. Sizi severim de, bu benim hikayem. Oldu mu canlarım?

Keiji pekala Ishio'nun kayıp abisi olabilirdi. O altın sarısı saçlar, bir çift çürük göz (sanırım evrende yeni bir moda var bu konuda, peh) Hatta sakat olmayan gözleri bile aynı renkte! Düşünebiliyor musunuz... Ha bir de aynı kadına, hastalıklı bir sevda duyuyorlar. Yani... En azından ikisi de bunu saklama tevazusunu gösteriyor. Yoksa, epeey bir garip ortam olurdu. Sanki daha önce hiç yokmuş gibi... Ama, sakın ama sakın o görünüş sizi aldatmasın! Bir Ishio sıkıcılığındaki tipinin altında, bir Kageri'nin eğlenceliliği yatıyormuş ve ben bunu fark edememişim! Bunun bedeli ağır olmuş ve okkalı bir yumruğu, bir çift memeye atlayan bakir çocuklar gibi, sevgiyle karşılamıştım. Eh... Kendi düşen ağlamazmış.

Keiji'nin piç sırıtışına reverans niteliğinde bir kıkırtı ile eşlik ettim. Bir an herhangi bir şey söylemeden, sadece Ishio'ya ufak bir bakış attım. Kızgın bir bakış değildi, hayır, bunu çoktan aşmıştık. Ishio, bunun hangi bakış olduğunu biliyordu. Ben şimdi eğleneceğim ve eğlenmek için belki de Nikkougakure'deki tüm gemileri yakacağım. Ve sen de sevgili dostum, bu pisliği temizleyeceksin. Yani... Her zamanki gibi. Bachuru ise seni sakinleştirecek. Bana içten içe küfredecek ve bu grubun, birbirinin boğazına yapışmaması için elinden geleni yapacak. Ben, Ishio ve Bachuru... Eski günlerdeki gibi.' Belki bir saniyelik bir bakış için biraz fazlaydı. Fark etmez. Zaten artık Bachuru yok. İstediğim kadar pervasız olabilirim.

Ishio bir şeyler söylememiş, topu bana bırakmıştı. Bilgece diye düşündüm. Ne yazık ki ben bilge bir insan değilim ve Keiji'nin oyununa kapılacağım. Sadece kısa bir süre için... Sadece, onun nasıl insanlarla uğraşıyor olduğunu gösterebilmek için. Hem... Bizden bunu yapmamızı istememiş miydi?

"Siz beyler, bu durumun en çok sizi rahatsız edeceğini düşünmüştüm." Suratımdaki ifadeyi bir gram bozmadan, tane tane konuşmaya başladım. Keiji'nin vakti vardı, dakikada bir attığı adımları hesaplarsak. Ishio'ya gelirsek... Beni, bir mağara hücresinde patlayıcı parşömen kullanacak kadar gerizekâlı shinobilerle aynı ortama kapattığı için, duyması gerekenleri duyacaktı. Ne eksik, ne fazla, ne de yalan... Aynı anda iki kişiye yalan söylemediğim, belkide ilk an. Bugünü biz değil, yıllar sonra tarih değerlendirecek nasıl olsa. "Birbirimizden rol çalmaya başladığımız zaman, değerli vaktimizi boşa harcıyoruz. Eğer ben orospuluk ile meşgul olmasaydım, otuz kokuşmuş sikli shinobi konusunda yardım edebilirdim. Eğer yardım edebilseydim, belki, hiçbirimizin bu göreve çıkmasına gerek olmazdı. Ama her müessesede söylendiği gibi, müşteri daima haklıdır." Sınırları zorlamak, en zayıf sinire baskı yapmak... Keiji haklı, bir pezevenkten çok, bir orospu olmaya özenmeliymişim.

Ardından sessizliğe büründüm, yüzümdeki ifadeyi pek fazla bozmadan, kabuğuma çekildim. Eğer Keiji, Kagami ile ufak bir yakınlık gösteriyorsa, beni çıplak elleriyle boğardı. Eğer ondan fırsat kalırsa, Ishio yapardı bunu. İkisine de hazırlıklıydım. Gerçi... Ben ne zaman ağzımı açsam, insanlar beni boğmaya çalıştığı için, bu bir tür şartlı refleksti. Ha ama eğer iki şekilde de öldürülmeyeceksem -ki bence her şeyden çok bunu istiyorum- herkesin ne söylemek istiyorsa onu söylemesi için fırsat verecektim. Ve insanlar birbirine söyleyeceklerini, yapacaklarını ve osurmalarını bitirdiği vakit ise, hepimizin aklında olan fakat kimsenin cesaret edip dillendirmediği şeyi söyleyecektim.

"Pekala. Ne zaman Kurata Shiro'yu öldürüp, kellesini, geldiği gemi ile geri yolluyoruz? Kirigakure kendi pisliğini itiraf etmeden, değerli shinobisinin vücut parçaları hakkında yaygara koparamaz."

[GM - Naruto]

Keiji'nin size bıraktığı bu koca alanda, istediğiniz gibi at koşturabilme imkanınız varken, Kageri en boktan yolu seçerek, belki de en basılmaması gereken damara basıyor! Ishio içten içe söz sırasını ilkin Kageri'ye bırakmış olduğu için kendi kendini yiyip bitirmeye başlamadan önce, Keiji hafif ve esnek bir işaretle konuşma sırasının kendinde olduğunu belirtiyor. Hemen ardından ise sigarasınadn bir fırt çeken Keiji “Kageri-kun...” diyerek sakince konuşmasına başlıyor ve “İki kokuşmuş sikliyi tatmin edemeden, otuz kişiyi nasıl doyurmayı planlıyordun? Yanlış hatırlamıyorsam, seni kuytuda bastıran iki piç içinde patladıktan sonra, karşında bir avuç koca sikli adam belirmiş ve sen de vakit kaybetmeden saksoya yatmışsın. Ama seni sonsuz yapış yapış beyazlıktan Kagami kurtarmış... Şu dünyada hepimiz bir parça orospuysak, müşterilerimizi o yatağa zımbalamamız gerek... Yoksa ancak destansı orospuluk hikayeleriyle övünür dururuz!” diyor. Cümlelerinin bitmesiyle Kageri'ye dönüp görünen tek gözünü kırpan Keiji yürüyüşündeki hızı bir parça arttırıyor.

Keiji'nin cevabı sonrasında lafa giren Ishio sorularını sıraladıktan sonra, Keiji sigarasını yere atıp söndürüyor ve hızını bir parça daha arttırıyor. Normal insan hızının bir parça üstüne çıkmaya başladığınızda, damarlarınızda akan kan shinobi olduğunuzun farkına varıyor. Ishio'nun sorularının üzerine Keiji “Umigawa için planlar basit... Inaba Keiji Umigawa'ya varır, kokuşmuş kasabayı elden geçirir, geberse dahi kasabaya bir bok olmaması için uğraşır!” diyor. Bu sözleriyle aslında Nikkougakure'nin ne düşündüğünden ziyade, Keiji'nin ne düşündüğü ortaya dökülmüşse de, ritmini yakalayan Keiji'ye hiçbir müdahalede bulunmuyorsunuz. Böylece Keiji konuşmaya devam ederken “Kirigakure için ise şu an Nikkougakure'nin net bir planı bulunmuyor. Açıkçası herkes gibi, Daimyo-sama da bir parça götünden korkuyor. Ama “Karşılık planlıyor muyuz?” diye sorduğunuzda beni ve ekibimi kastediyor iseniz, o zaman durum farklı!” diyor hevesli bir şekilde. Elbette sizi de içine çeken konu tam olarak burası olurken, Kageri “kendinitutamayangillerin” öncüsü olarak atılıyor ve Kurata Shiro ile ilgili cümlelerini yapıştırıveriyor! Keiji, bir hayli keyiflenmiş bir görüntüye bürünürken, hafifçe Kageri'ye dönüyor ve “Beni zorbanın biri sanmadın değil mi? Senden değerli olmasın, benim de birkaç orospum var!” diyerek Kurata Shiro'nun peşinden gitmiş olan birkaç kişi olduğunu size ima ediyor. Ancak Keiji'nin Nikkougakure ile kendisi ayrı ayrı belirtmiş olması, durumun biraz karışık olduğunu da size gösteriyor.

Ishio'nun göz bandıyla ilgili mevzusuna ise, Keiji eski pervasız tutumuna dönerek "Kagami'nin hayvanlığı... Onun kolundaki ekipmanı muhakkak görmüşsünüzdür... Onunla yaptığımız bir antrenmanda, gözümü çıkarmanın çok mantıklı olduğuna inanmış olacak ki, kunaiyi gözüme saplayıvermişti! Sonrasında da güçsüzsem, tek gözle de idare edebileceğimi söylemişti... Hala ölmediğime göre, demek ki yeteri kadar güçsüzüm." diyor ve ardından bir kahkaha patlatıyor. Bu kahkahayı ise, bir sigara ile taçlandırıyor!

[Kamiwaza Kageri]

Keiji tuzağıma düşmek yerine, karşı saldırıya geçmeye karar vermişti. Benim için umut kırıcı olsa da, Umigawa insanları için iyi bir gelişmeydi. Basit birisi değildi, aptal mı, hiç. Hatta muhtemelen, Keiji'yi daha çok sevilen bir lider olacaktı. Özellikle de erkekler! Keiji, Umigawa'ya vardıktan kaç gün sonra, astlarına hatun ısmarlayacağını merak etmeden geçemezdim. Bir?.. İki?.. Heh. Ama konumuz bu değil. Konumuz, Keiji'nin zihnine ektiğim yalancı bir tohumun kök verip vermediğiydi. Kagami'yi kurtarabileceğim gerçeği... Koca bir han, Kagami'nin kanı ile boyanmayabilirdi; vücudunun her bir noktasına, ayrı bir kılıç saplanmayabilirdi. Görünüşe göre Keiji bunu düşünmek yerine, benim yetersiz olduğumu söyleyerek, tüm bu düşünceleri zihninden kovmaya çalışacaktı. Kagami'yi sevmesem de, eğer orada olsaydım, işleri düzeltebilirdim. Buna emindim. Fakat karşılık vermemeyi seçtim. Daha iyi bir planım vardı, Keiji'ye bunu kanıtlamak gibi... Hatta Ishio'nun kendisine de. Aslında sevgili dostumu, belki de geriye kalan tek dostumu, üzmek istemiyordum. Hem de hiç! Fakat kabul edelim... Bu biraz da onun suçu.

Keiji'nin göz kırpışına karşılık olarak, çarpık bir sırıtışla birlikte, sadece omzumu silkelemekle yetindim. Bu konuyu uzatmanın bir yararı yoktu. Acımasızca olsa da, Keiji'nin bana saygı duyması; söylediklerimin onun yüreğini yakabilmesi için, kendimi kanıtlamaktan başka bir çarem yoktu. Ne sözler, ne mimikler... Neyse ki, bir eskort görevindeydik. Bir yolda... Anlarsınız ya. Hangi eskort görevinde, yolda saldırıya uğramazdık ki? Heh. Tabii bu arada, kirli planlar yapmaktan daha büyük bir resim vardı ortada. Bu resmi açıklamak için, sevgili dostum Ishio başlamıştı lafa. Ben ne kadar pervasız ve şerefsiz, ne kadar dobra ve çatal dilliysem; o da o kadar diplomatik ve mantıklıydı, bir sağduyu adamıydı. O yüzden, belki de, seçilebilecek en iyi kelimeler ile; Umigawa'nın üzerindeki sisi aralamaya çalışmıştı. Ve kendisinden beklendiği gibi, başarmıştı da... Keiji, gerekirse canını feda ederek, köyü adam edeceğinden söz etmişti. Bunu nasıl yapacağını görmek için sabırsızlanıyordum. Eğer biri bunu başarabilecekse... O da Keiji'nin ta kendisinden başka birisi değildi. En az Kagami kadar manyak, başka kimi tanıyoruz ki? O iyi idare edecektir.

Keiji'nin zihni, konuşmalardan nasibini alarak ayılmış; bedeni de bu tempoya ayak uydurmuş gibi, harekete geçmişti. Sonunda... Biz de buna dünden razıydık zaten! Hareketlenecek ve grubun ortasında Keiji'nin olmasına özen göstererek, sağ tarafı ben alacaktım. Ishio'nun da aynı şeyin tersini yapmasını bekliyordum. Pekala Keiji kendini koruyabilecek yetkin bir shinobiydi. Hatta bu yaptığımızla taşak bile geçebilirdi. Ama kendisinin de beni uyardığı gibi, müşterilerimizi yatağa zımbalamamız gerek! Bende onu yapıyorum. Müşterimi memnun etmeye çalışıyorum.

Tabii bu arada, hepimizi uyuduğumuz rüyadan uyandıracak bir gelişme de yaşanmıştı. Herhangi bir şeyten ürkmeden yada politik oyunlara başvurmadan, sadece karanlıkta ki fısıltıyı; gün ışığına taşımaya karar vermiştim. Kurata Shiro... Eğlenmişti. Aynı benim de ona yaptığım gibi, sırıtmış ve peşinde olduğunu söylemişti. Hafifçe kıkırdadım. Ishio ciddileşirdi, ben kıkırdardım. Bu iş böyle yürürdü. Fakat şu noktada, ciddi bir adama ihtiyaç yoktu. Bu işi birer piç kurusundan başka bir şey olmayan iki adam gibi halledecektik, Keiji ve ben. Politik saçmalıkların, diplomatik dokunulmazlıkların veya kuralların işlemediği kaotik bir dünyada; söylenmesi gereken şeyi söyleyen adam bendim. Bedellerini ödeyecek birini bulurdum elbet.

"Kurata Shiro veya Kirigakure... Hiç fark etmez! Bende olayların içinde olmak isterim. İsteriz. Kambersiz düğün olmaz sonuçta, değil mi Keiji-san?"

Ishio'ya hafifçe göz kırpmaktan geri durmadım. Aslında tartışılması gereken soru şuydu; Shiro'nun kafasını hangimizin keseceği ve hangimizin kafayı alıp, gemi ile geri göndereceği olmalıydı. Gerçi, Ishio ve Keiji endişelenmesin... Shiro ölmeden önce, onunla birazcık oynamak da bana yeterdi. Kagami'nin bile zevk alacağı bir fikrim var. Eğer görürse, çok hoşuna gider, eminim.

[Kai Ishio]

Sinirle ' oh olsun ' arasında gidip gelen bir ruh haline geçiş yaptı. Kageri'nin laf sokmalı cümleleri Ishio'yu dürtüklüyordu. Haklı olma payı vardı elbette. Hatta cümlelerini doğru bir şekilde aktarsa Ishio bunu sorgulamazdı bile. Kendisini suçlar, devam ederdi. Ancak Kageri'nin agresifliği tek birşeyi anlatıyordu. Ishio orada yapılması gerekeni yapılmıştı. Onu zindana atan bir nevi sivri dili olmuştu. Az önceki gibi... Farklı bir Inaba'ya aynı tutumu sergiliyordu. Keiji'nin söylediklerini anca bu anda kavrayabilmişti. Ben Kagami’den farklıyım ve onun gibi konuşanın dilini, hareket edenin elini kesmem. Kagami olsa çoktan harekete geçmiş; bileğindeki zımbırtıyla, kanla Kageri'nin üzerine hücum etmişti. Keiji'nin stiliyse farklıydı. Cümleleri Kageri'den daha iyi çarpıtıyor, kullanıyordu. Konuşmasına ek olarak ultra rahat tavırları eklenince Kagami kadar hırçın oluyordu daha doğrusu.

Dostunun uğradığı saldırıyı Keiji vari bir umursamamazlıkla geçiştirerek kendi cevaplarını bekledi. Umigawa için özel bir plan yoktu. Aksini beklemişti Ishio. Umigawa ' bir şekilde ' önemliydi. Ve Kirigakure'nin başarısızlığı ile bu önemin azaldığını düşünmüyordu. Shiro ve tayfasının geri dönmemeleri de olanak dahilindeydi tabii ki. Göz göre göre ikinci bir girişimde bulunmaları en azından yakın tarih için pek mümkün gözükmüyordu. Fakat bir önemi yoktu. Umigawa'nın sorunu Kiri'nin hedefi olmaktan daha öteydi. Orada ihanet kelimesi çok farklı şekillerde göstermişti kendini. Öncelikli sorun bu olmalıydı Ishio'ya göre. Limanda çalışan evsiz çocuktan karargahın tüm kademelerine dek tek tek incelerdi muhtemelen. Keiji'ye bakınca... Bu yönde bir hamle yapmaktan çok uzak bir görüntüsü vardı. Shiro konusundaki söylenenler ise bu izlenimi yerle bir eden şey olmuştu. Ekibim. Keiji'nin artık her ne yaptıysa, bunun klişe intikam hamlelerinden biri olmadığını gösteriyordu. Bir ekibi vardı. Shiro'nun peşinde olan, muhtemelen istihbarat kovalayan bir ekip.

Gülümseyerek kafasını onaylamak için salladı. " O zımbırtıyı iş üzerinde gördük evet. En azından Kagami'nin elindeyken, hedefi olmaktan kaçınacağım birşeydi. " Keiji'nin sigarasını birkaç kez çekmesini beklerken Kageri'nin cümlelerine tekrar başını sallayarak katıldı. " Sizi oraya ulaştırdıktan sonrası için net emirler aldığımızı hatırlamıyorum. " Üstü kapalı konuşmasına rağmen, Ishio daha açık olamazdı. " Shiro'nun peşine düşeceğiz. " Shiro ismini bu amaçla dillendirmek gülümsemesini silmeye yetiyordu. Sağ eliyle kolundaki Kagami'nin alınbandına dokundu. " 'Birkaç orospuna' yardım ve yataklık edebiliriz. Bağımsız hareket edersek muhtemelen onlara engel olacağız. " Belki de bunları söylemek için çok erken davramıştı Ishio. Bekletebileceği bir konu değildi. Hata olsa bile bunu direteceğini biliyordu. Hızlanmışlardı. İlgisini Keiji'den çekerek tekrar çevresine odaklandı. " Teklif yahut bilgilendirme diyelim buna. "

Keiji umursamaz ve yarı ölü gibi dursa bile zeki olduğunu kanıtlayacak birkaç şey yapmıştı. Zekiydi yahut feci bir şark kurnazıydı. Her iki şekilde de Ishio'nun dillendirmediği şeyleri farkedebilecek biri olduğunu biliyordu. Ishio ısırdığı bir sigara izmaritini tükürmemişti belki, fakat çok daha açık ipuçları vermişti. Kagami'yi anlatırken değişen ses tonu, seçtiği cümleler ve onun alınbandına verdiği önem. Keiji, Ishio'nun ciddiyetini farkedecekti. Bu olayın, Ishio için önemini de.. Eğer teklifi gerçekten erken yapmışsa muhtemelen onu kurtaracak şeyler de bu ipuçları olacaktı.

[GM - Naruto]

İkinizin de cümleleri Keiji’nin hoşuna gitmiş olacak ki, sigarasından uzun bir nefes alıyor ve ardından yoğun bir dumanı gökyüzüne salıyor. Hemen ardından ise “Evet, sonrası için size bir emir verilmiş değil. Yani istediğinizi yapmak da özgürsünüz.” diyor. Ancak ikiniz de bu cümlenin ardından başka bir şeylerin geleceğini hissedebiliyorsunuz. Bu yüzden konuşmak yerine, Keiji’nin cümlelerini tamamlamasını bekliyorsunuz. Ancak Keiji doğrudan cümleye girmek yerine, sizin sabrınızı ölçmek ister gibi beklemeye koyuluyor. Sigarasıyla ilgileniyor, üstünü başını düzeltiyor ve sizleri süzüyor. Yola bakmak dışında neredeyse her türlü faaliyeti yerine getirirken, sizden bir tepki gelmemiş olmasına bir hayli bozulmuş bir şekilde kollarını göğsünde birleştiriyor ve ardından “Bu ne sabır? Sizin yerinizde ben olsaydım, 50 kere “Ne oldu?” diye sorardım. Bacaklara yapışır yürümeyi keserdim!” diyor. Hoşnutsuz bir şekilde dile getirdiği bu cümlelerin ardından ise, sizin tepkisiz kalmanız olağanken, Keiji “İyi, tamam…” diyor ve “Umigawa’ya gittikten sonra ne isterseniz yaparsınız.” diyor. Bu cümlelerinden sonra, tekrar o sönük ve sümsük haline dönüş yapıyor Keiji…

Birkaç gün sonra…

Uzun, hatta upuzun bir yolculuğun ardından, Umigawa’ya varıyorsunuz. Keiji’nin sigarası bitmesi nedeniyle yolda girdiği sigara krizi ve bunun sebep olduğu ağlamaya varan dakikaları da düşündüğünüzde, aslında bu sürede Umigawa’ya vardığınıza şükür bile ediyorsunuz. Keiji’nin sıradan biri olmadığını anlamış olsanız da, onun başka yönleriyle ortaya koyduğu sıra dışılığı da doğrudan kabullenmiş değilsiniz. Ciddiyetten uzak tavırları bazı zamanlar sizi çileden çıkarmaya yetecek nitelikte olsa da, en azından Umigawa hatırına ve Kagami anısına, Keiji’ye tahammül edebiliyorsunuz. Tabi bir de, Shiro’nun peşinde adamlarının olduğunu bilmek de sizi rahatlatan bir durum oluyor.

Gittiğinizden beri hiçbir şeyi değişmemiş olan Umigawa, tüm sarhoşluğu ve kötü kokusuyla sizi karşılarken Keiji bir sigara yakarak “Buranın lağım olduğunu söylemek de hiç de haksız değilim!” diyerek kendine hak veriyor. Yarım dakika kadar, öylece kasabanın kokuşmuşluğunu izlerken, aklınızda ister istemez bir önceki ziyaretiniz canlanıyor. Sevimsiz anılar ve buruk zaferiniz hızla aklınızın uç noktalarında ilerlerken, Keiji “Karargaha gidelim.” diyor uyuşuk ve mutsuz bir şekilde.

Umigawa sokaklarını arşınlarken, neredeyse aynı insanların, aynı yerde, aynı şeyleri yaptığını fark ediyorsunuz. Kagami’nin despotluğunun getirdiği düzenin hala devam ettiğini görmek sizi mutlu etse de, insanların üzerine yapışmış buram buram mutsuzluk kokusunu da içinize çekiyorsunuz. Bir önceki gelişinizde, sarhoşluğun getirdiği bir sevinç varken, şimdi sarhoşluğun getirdiği hüzün dışında bir şey hissedemiyorsunuz. Karargaha kadar bu düzen devam ederken, özellikle Kagami’nin öldüğü noktadan uzak bir güzergah seçiyorsunuz kendinize. Bunu siz bilinçli bir şekilde yapmasanız da, anılarınız ve hislerinizi ayaklarınızı bu şekilde yönlendiriyor.

Karargah aynı şekliyle karşınızda dururken, Kageri’nin bizzat şahit olduğu ve içinde bulunduğu patlamanın yarattığı etkiler de silinmiş görünüyor. Karargahın kapısını açtığınızda ise, içinizde bir ürperti oluşuyor ve sanki Kagami bütün hiddeti ile sizi karşılayacakmış gibi hissediyorsunuz. Ancak Keiji kapıyı sonuna kadar ittiğinde, karşınızda, 5 tane omuzları düşük ve uyuklamakta olan shinobiden başka bir şey bulamıyorsunuz. Sizin geldiğinizin bile neredeyse farkında olmayan shinobilerden biri, kafası öne düşerken uyanıyor ve sizi fark ediyor. Başta korkuyla yerinden sıçrasa da, alınbantlarınızı görmesiyle rahatlamış gibi görünüyor ve arkadaşlarını uyandırıyor. Siz, önceki gelişinizdeki olaylar nedeniyle, bu shinobilere de doğrudan güvenmek yerine, kuşkuyla yaklaşıyorsunuz onlara. Kuşkuculuğunuz karargaha buram buram yayılırken Keiji içeri girerek “Ben Inaba Keiji ve bunlar da eskortlarım! Buranın yeni sorumlusu artık benim.” diyor. Ancak içerideki shinobiler anlamsız bir surat ifadesiyle sizlere bakarken Keiji “Anlaşıldı, burada malaklar sürüsü var!” diyor sigarasını yakarken. Bu esnada shinobilerden biri “Kusura bakmayın, geleceğiniz bize bildirilmemişti de…” diyerek durumu açıklamaya çalışırken, Keiji sigarasını ağzından düşürmeden “Tabi, haber verelim de çükümüzü kessinler, di’ mi?” diyor yarı ciddi bir şekilde. Shinobi mahcup bir şekilde kafasını eğerken, Keiji “Burada 20 kadar adam olduğu söylenmişti. Kaç kişi devriyede?” diye sorduğunda, shinobi giderek yerin dibine girerken “Kimse efendim…” diyor. Keiji bayık gözlerini size doğru çevirirken, “Kageri… Ishio… Gidin ve geri kalan malakları bulup buraya getirin! Hepsinin amına koyabilirsiniz, yeter ki buraya geldiklerinde tek parça olsunlar.” diyor. Bu cümlelerden sonra ise, karargahtaki bir sandalyeye yöneliyor ve “Yarım saatten fazla sürmesin!” diye bağırıyor sanki çoktan gitmişsiniz gibi.

[Kamiwaza Kageri]

Deli gibi hasta oldum. Akşama kendime gelebilirsem yazmaya çalışacağım.

Edit: Bu aksam yazmis olurum arkadaslar.

[Kai Ishio]

İstediğinizi yapmakta özgürsünüz. Ishio'nun beklediği cevap bu değildi elbette. Bize katılabilirsiniz diyip olan biteni anlatması... Fazla iyimser bir düşünce olmuştu. Kendi shinobi hayatını yorumlaması yeterdi sebebi bulmak için. Basit birkaç cümle ile anlatılabilirdi. Ishio'ya yapılması gereken söylenir, o da bunun dışındaki tüm yolları eleyerek ilerlerdi. Hiçbir zaman kendi amacını da görevinin yanına koymamıştı. Umigawa'da yaşananlar bir istisna sayılabilirdi elbette. İnsiyatif alarak hareket etmiş ve sonuç olarak, sıçmıştı. Keiji'yi bu yüzden anlayabiliyordu. Her ne planlıyorsa, muhtemelen üstlerinden habersizce kurgulamıştı. Yaşanacak herşeyin sorumluluğu da onun omuzlarına kalacaktı elbette. Keiji bundan pek etkilenecek birine benzemiyordu ama bir shinobiydi sonuç olarak. Yol yordam bilmiyor olsa yükselebileceğine ihtimal vermiyordu Ishio. Tam olarak bu sebepten üstelemedi. Üstü kapalı cevabını didiklemedi, kurguladıklarını sormadı. Eğer ona katılacaksa bu düzeneği bozmayacaktı. Yani kendi hatalarının cezasını başklarının çekeceği bir pozisyona gelmeyecekti.

Yinede 'hadi gel katıl' cevabını deli gibi istediğini de biliyordu. Tüm amaçları bir yana şu anda odaklandığı en büyük şey Shiro'yu bulmak ve onu devirmekti. Ona kardeşinin ölümünü hatırlatmaktı. Günah çıkarma gibi birşeydi bu. Elbette yaptıklarını bu şekilde telafi edemezdi Ishio. Sadece yaşananlara, ölümlere bir anlam yüklemek istiyordu. Kagami'ye komplo kuran her bir bireyi gömmek.. Aradığı anlam da buydu.

Keiji'nin tüm bu tavırların farkında olduğu belliydi. Başta ' e hadi ' tadında hareketleri, sonrasında ise isyanı Ishio'nun ufak bir kahkaha atmasına sebep oldu. Kendi suskunluğunu anlayabiliyordu ancak Kageri'ninkine şaşırmıştı. Şimdiye tonlarca soru sorup işlerin nasıl yürüdüğünü didiklemesini bekliyordu. Muhtemelen bu sefer benzer şeyleri düşünmüşlerdi. Öncelikleri belliydi. Umigawa'nın düzene girmesi. Şimdilik bundan sapmamaları en mantıklı hareketti.

Neredeyse tamamı aktif dinlenme şeklinde geçen yolculuklarında Ishio insanüstü dikkatinden kopmadı. Bu sayede düşünemiyor, düşünmedikçe boğulmuyordu. Ancak ufukta gözüken Umigawa Ishio'nun duvarlarına atılan ilk top olmuştu. Keiji'nin bağımlı tripleri kadar yılışık değildi darbenin yarattığı hissiyat fakat attığı her adımın tersine gitmesini arzulatacak kadar ağırdı da. Alkol ve ekşi kusmuk kokusunu içine çekti. Değişmemişti. Sarhoşların belirli bir düzen içinde hareket ettiğini gördü, sorun çıkarmıyorlardı. Bu da değişmemişti. Ancak Ishio çevresinin ona bulaştırdığı auranın farklılığını hissedebiliyordu. İnsanların sarhoşluğunda boşvermişlik görmüyordu. İki adım atmaktan aciz insanların, dağılmış düşüncelerine rağmen ana temayı da rahatlıkla okuyordu. Umigawa'nın üstündeki kara bulutları hissetti. İnsanlar gereğinden fazla kana şahitlik etmişti. Yahut güvendikleri insanların yaptıklarını gördükten sonra bu hale gelmişlerdi. İki durumu da anlayışla karşılıyordu. Ve her birine saygı duyuyordu Ishio. İlk geldiğinde iğrenerek baktığı insanları sırtlanıp evlerine götürebilirdi. Kagami'nin kurduğu düzeni gerçekten içlerinden geldiği için koruyorlarsa tabii.. Başka bir sebep göremiyordu.

Kasaba sokaklarını ve nereye çıktıklarını çok iyi bildiğini söyleyemezdi. Ancak kasabaya girdikleri andan itibaren yol gösterme çabasını sergiliyordu Ishio. Restorana giden mevkiiyi az çok tahmin edebiliyordu. Ve onları restorana yaklaştıracak her rotadan deli gibi kaçıyordu. En azından oraya tek başına gitmek istiyordu. Shiro'yu devirmeyi günah çıkarmak olarak görüyorsa, restorana tekrar gitmek bir nevi yüzleşme olacaktı. Kagami ve Risa'nın akıbetini düşündü. Onları orada bırakarak vermek istediği mesajın ulaşmasından ziyade, o an için bunun önemi artmıştı. Kagami'yi düzgün bir tören için köye taşıyabilirdi.. Bu düşünceden de hızla koptu. Tam olarak Kagami'nin istediği tarzda birşey yaptığını biliyordu. Onun gibi düşünmeye alışmalıydı.

Karargah görüş açısına girdiğinde bakışları kısa bir süreliğine Kageri'ye yöneldi. Ve aynı hızda kaçtı. Yüzüne birşeyler çarpılacaksa bunu Kageri'nin yapacağını biliyordu. Bu nedenle hızlanan adımları kapıya ilk ulaşan kişi olmasını sağladı. Hızlı bir açılış. Kötü kokuyla karargahın ayırdığı atmosferi çok iyi hatırlıyordu. Çok şey hatırlıyordu. Kan ve yanık kokusunun burnuna ulaşmasını beklediyse de boşa çekilen bir eziyetti bu. Uyuklayan kişiler ve loş ortam. Mimari olarak karargahın tekrar toparlana hızı da onu şaşırtmıştı.

Kapıdan içeri girdikten sonra sağ tarafa geçerek sırtını duvara dayadı. Önünde kenetlenen kolları ve bakışlarıyla karargah shinobilerini açıkça sorguluyordu. Bu istemli bir tavırdan ziyade reflekslerine dayanan bir hareketti. Bu çatı altında güvenmeyecekti Ishio. Bu çatı altında her suratı bir maske olarak görecekti. Uyuklayanan beşlinin birşeyler planlamaktan çok daha bayık bir ruh halinde olduğunu görmesine rağmen ne farkederdi ki. Bir önceki gelişlerinde de çok farklı bir senaryoyla karşılaşmamıştı. Hatta acı bir şekilde, senaryoyu farketmemişti. Ben herkesten şüphe duyarım. Benden şüphe duy, diğer shinobilerden de… Hatta Bachuru-san’dan ve Kageri-san’dan bile! Umigawa için düsturu bu olacaktı. Kagami ona en başında ne dediyse, aynen o şekilde davranacaktı. Umigawa aksini yapmasını engelleyecek kadar acı anıyla doluydu.

Yarım saat. Başıyla onayladıktan sonra beş shinobiyi tek tek süzerek kapıya doğru ilerledi. Eliyle restoranın olduğu tarafı gösterdi Kageri'ye. " O bölgeye doğru bir daire çizerek gördüklerimi toplayacağım. Diğer tarafı da sen halledersin, kısa sürer. " Ayrılma fikrinin tekrar Ishio'dan çıkması biraz garip olsa da mantıklı olan şimdilik buydu. Restoranın olduğu bölgeyi tarayarak alınbandına sahip olan her shinobiye Keiji'nin gelişini haber edecek, sarhoş bir shinobiyi gerekirse yumruklarıyla ayıltacaktı. Asıl niyeti ise restoranın son halini ve geride kalanları görmekti.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Kamiwaza Kageri ilk pasiflik uyarısını almıştır. 24 saat içinde konuya yazmadığı takdir, ikinci pasiflik uyarısı alarak turu pas geçilecektir.

[Kamiwaza Kageri]

Başaramayacağımızı düşünmüştük. Evet... Artık buraya kadar demiştik, dahası yok, gerisi hiç! Burada düşeceğiz ve cesedimiz, ormanın hayvanları tarafından parçalanacak. Kemiklerimiz, toprak ana tarafından kucaklanacak. Her ölümlünün başına geleceğinden fazlası değil... Kendimi buna alıştırdım, bir insan bunu en fazla ne kadar yapabilirse o kadar... Fakat ölmedim. Acı çektim, öldüğümü sandım. Yine olmadı! Keiji'nin lanet olası her mırıltısı, benim için ölüm gibi gelen saniyelerdi. İşkence gördüm, anlıyor musunuz! Koca günler boyunca işkence gördüm ve birilerinin beni öldürmesi için yalvardım. Ama kimse gelmedi. Kimse... Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak! Bildiğiniz Kageri öldü ve yerine Kirigakure asıllı Kohen Yossi geçti.

Ölüm denilen pek cilveli hanımefendinin soluk siluetini görür gibi olduysam da... Nafile. Ölmemiştim. Aksine, başarmıştım, Umigawa. Aynı bok çukuru, farklı bir gün... Keiji'nin de belirttiği gibi. Burada bir tane değil, bin tane Kagami ölmüş olsaydı da, görüşlerim değişmezdi. Bu bok çukuru için, damarlarımızdan akıp gidecek kan, fazla değerliydi. Bu bok çukuru için ölmeye ve öldürmeye değmezdi, evet, öldürmeye bile değmezdi. Bana kalmış olsaydı, seve seve Kirigakure'lilere verirdim. Köyü tamamen boşaltır ve onların gelmesini bekler, ardından da, içindeki tüm Kirigakure'lilerle beraber; tüm Umigawa'yı yakardım. Sanırım, tam da bu yüzden, Umigawa'nın efendisi ben değildim. Ama hoş... Keiji'de bu potansiyel var. Yapabilirsin evlat. Sana güveniyorum, yersen.

Ama biz shinobiyiz. Düşünmeyiz ve sadece öldürürüz. Öyle yaptık, en azından yarısını... Düşünmedik ve bok çukurunun içine, paçalarımızı bile sıyırmadan daldık. Ne kadar da görev adamı bir üçlü diyordu, Umigawa'nın çirkin mi çirkin kadınları. Kimse bağırmıyordu ki, yiğitler geçiyor yiğitler geçiyor diye! Peh. Hepinizden tiksiniyorum rezil insanlar. Evet, sen, sen ve sen... Hepiniz! O çocuklar okumak istiyor, kitap istiyor... Pardon. Keiji ile takıldığımız günler sonunda, artık işlerin eskisi gibi olmayacağını söylemiştim. Ama bu kadarı da fazla, yukarılardan bir yerlerden tanrının eli kafama vurmadan önce kendime çeki düzen vermeliyim. Siz okuyucularıma, bilmemem gereken şeyleri anlatıp duramam, yoksa, anlarsınız. Hehe...

Bitirilmemiş bir iş. Hepsi buydu. Acı vericiydi, Ishio'yu bilmem, benim için öyle... Kagami bir hataydı. Yapmamamız gereken, yapmamam gereken bir hata. Belki de ölmesi hayırlı olmuştu, eğer o orospu kendini öldürtmenin bir yolunu bulmasaydı, bunu ben denerdim. Fakat bu şekilde değil... Parçalanarak, deşilerek ve bir köpek gibi ölüme mahkum edilerek değil. İşkencede bile bir zerafet olmalıdır. Yani... Yoksa hayatın ne anlamı kalır ki? Umigawa'lılardan fazlası olmayız. Ve emin olun, Umigawa'lı olmak istemezsiniz.

Sıradaki durak, karargah. Sadece birkaç gün önce, yanımızda Bachuru'yla birlikte, tam olarak burada duruyorduk. Ne yapacağımızı, hainleri nasıl ortaya çıkaracağımızı konuşuyorduk. Şimdi ise bir eksilmiş, bir artmıştık. Hiçbir planımız düzgün yürümemiş, hatalarımızın bedenini, bir kadın ödemişti. Koca bir halk ödemişti. Ve hatta, şu zavallı Karargah binası ödemişti. Ama görünen o ki... Ne patlamalar, ne de o alevler, bu binayı devirmeye yetmişti. Hatta aksine, bizim elimiz değmemiş gibi düzgün duruyordu. Sanki biz burada savaşmamış gibi. Sanki buraların bir efendisi yokmuş gibi...

Ama var. Yani... Artık bir tane daha var. Öncekinden pek de farklı olmayan bir tane... İçeriye girdiği anda, diğer shinobilerin ağzına sıçan bir tane. Yani, bir önceki cümle gibi. Ötekinden farklı değil... Bize, geri kalan adamları getirme emrini veren üstada, yeni üstada; pek de sorun çıkarmadım. Bunu ben teklif etmiştim, biz onaylamıştık. Hatalarımızı telafi etmek için Keiji ile birlikte çalışacaktık, gerekirse onun orospusu da olacaktık. Ishio'da böyle düşünüyor olacak ki, o da benimle birlikte, aldığı buyruğu yerine getirmek için hareketlenmişti. Hadi bakalım...

"Eğer beni çağırmak istersen, benim yapacağım bir şeyler yap. Büyük, şatafatlı ve düşünmeden..." Yüzümdeki yenilmiş ifadenin yerine, en yılışığından bir sırıtış konduruverdim. Kafamla Ishio'yu selamladıktan sonra, onun komutuna uyacak ve Ishio'nun zıttında kaan bölgeye doğru hareket edecektim. Neyle karşılaşacağımı bilmiyordum, nasıl bilebilirdim ki? Fakat nasıl davranacağımı biliyordum. Benim bakış açımda, sağ kalan her shinobi birer haindi, Kagami'nin ölümüne sebep olmuştu. Hatta o orospu bir yana, bizzat benim ölümüme yol açacaklardı. Heh. Ishio'ya dediğim gibi. Büyük, şatafatlı ve düşünmeden.

Boom!