[B - Rank | Shusa & Eijiro & Yoshiro] Şelalenin Sesi

[Kumagari Eijiro]

Out: Daimyou ve Daichou tam olarak ne oluyor tam? Orayı kaçırmışım sanki ben rehberlerde vs.

Ayağa kalkıp bebenin cevap vermesini bekliyordum. Ulan aslında gelmek istemese bile tokatlayarak ikna ederdim ama arkadaşlarıma böyle bir şey yapmam. En azından bana yamuk yapana kadar. Diğer elemana çok kıl oldum ya aga. Onun ağzının burnunun yerini değiştiririm bile. Aklımdan bu adamı nasıl dövsem diye planlar yaparken bıcırık benimle gelmeyi kabul etmişti. Aslanım be. Bu çocuk diğerinden daha delikanlı. Bu kardeşime yamuk yapan ecelini benim elimden görür. Bir iki kelâm etmeyi de ihmal etmemişti. Söyledikleri benim de aklımdan geçmişti. Daha basit olanı bulmak daha kolay olabilirdi ama hayatın karşımıza ne çıkaracağı belli olmaz. Bir bakarsın köyün başganıyla pişpirik atarız.

Kapıdan çıkana kadar bir laf etmedim. Yoksa bir şekilde diğer bebeye sövecektim. Sakin ol koçum, enerjini başkalarına sakla. Adımımı handan dışarı attıktan sonra etrafına bakındım. Bu sırada elimi taşşaklarıma götürüp bir güzel kaşımayı da ihmal etmedim tabii. Parmakları götürdüm burnuma, misss. Bunları yaparken gördüklerim ise özendirecek nitelikteydi. Herkes gülüyor, herkes goygoy. Adamlar mutlu mesut yaşıyor arkadaş. Bizde böyle mi? Ekmek var mı, yarın ne olacak, bu köy bir bok başarabilecek mi akılda hep bu sorular var. Burada herkesin kafa rahat taşşaklar yayılmış. Yoldan geçen Allah’ın çomarı bile kahkaha atıyor aga. Ben buraya mı yerleşsem ya bizim köyü siktir edip? Burada çoluk çocuğa karışır, bir tane kahvehane açar mutlu mesut yaşarım. Bu fikir çok alımı çelse de yanımdaki bebeye bakınca başka işlerimiz olduğu tekrar aklıma geldi. Bu çocuğu mutlu etmem lazımdı. Bunun için de görevi başarmamız lazımdı. Gerçi pamuk şeker alsam da mutlu olur ya neyse…

Bizim bu adamların arasına karışmamız için yüzümüze birer tane gülümseme takmamız lazım. Bizi gören dilenci falan sanır yoksa vallahi. Kafamı sola çevirdiğimde başganın mekanı görüyordum. Etrafta evler vardı. Belki birkaçında şu an hunharca sikiş dönüyordu. Belki aradığımız elemanlar bu evlerden birindeydi. Etrafta takılmalık, bir şeyler almalık mekanlar da vardı. Bunları tek tek gezmek hem bize zaman kaybettirirdi, hem de insanların dikkatini çekmemize neden olurdu. Yapabileceğimiz tek şey yürümek ve aradığımız iki kişiden herhangi birinin karşımıza çıkması için dua etmek olacaktı. Onlar da bizim gibi normal insanlar ve Ninja oldukları için başgan binasına yakın yerlerde bulunmaları daha olası. Bu yüzden benim tercihim o tarafa doğru yürümekti. Karşımıza bir meydan falan çıkarsa orada insanlardan bilgi alabilirdik belki. Yola çıkalım da neler olacağını görürürüz.

Yüzümü bizim bebeye bakmak için yere doğru çevirdikten sonra sırıtarak “Kanki. Bence şu başgan binasına doğru gitsek daha mantıklı olabilir. Karşımıza birkaç köylü çıkarsa bir şekilde bilgi alabiliriz belki. Bu arada gül lan azıcık millete bak amınagoyim, herkesin ağzı kulaklarında.” dedim. O da bana katılırsa o tarafa doğru giderdik. Hadi bakalım, heyecan başlasın.

[Chisa Shusa]

Handan çıkar çıkmaz karşımıza Takigakure shinobileri çıkmıştı. Sıradan birkaç detay dışında Nikkougakure'deki shinobilerden farklı değillerdi. Bu detay ise karşımıza çıkan diğer herkes gibi onların da mutlu görünmesiydi. Bizim köyümüzde pek de rastlanabilecek bir sahne olmadığından dolayı insanları bol bol izledim. Onların mutluluklarına ortak olmaya çalıştım bir nevi. Çevremdeki herkesin mutlu ve hepsinin yüzünde gülen bir ifade olmasının bu kadar güven verici bir şey olmasını beklemiyordum. Malum Nikkougakure'deki yaşam standartları ortada. Köyün en zengin tüccarları bile yarını düşünmek zorunda. Esnafların elemanlarına ödediği maaşlar belli, esnafların cebinde para olmadığını da biliyoruz, halkın cebinin ise ne kadar sıkışık olduğunu bilmeyen yok. Bu durumda geriye kızılabilecek tek kişi kalıyor, daha doğrusu tek topluluk. O da köy yönetimi. Bilmiyorum, dışarıdan bakıldığında köyün gelişmesi için ellerinden geleni yapıyorlar gibi gözüküyor ama yine de sistemin halkın yaptığı bağışlar ile dönüyor olması moral bozucu. Vergi verdiğimiz yetmiyormuş gibi bir de cebimizde kalan birkaç kuruşu da çoktan inşa edilmiş olması gereken projelere yatırıyoruz. Bakalım sonumuz nereye varacak. Biz de diğer köyler gibi ne zaman kalkınabileceğiz?

Han, Daimyou Binasına ve köyün tam ortasından geçen ırmağa hemen hemen eşit uzaklıktaydı. Dışarıya adımımıza atar atmaz yolculuğumuz boyunca arkaplandan eksik olmayan su sesi yeniden boy göstermişti. Henüz bize tarif edilen shinobileri nasıl bulacağımız hakkında bir fikrim yoktu ancak önümüzde uygulayabileceğimiz iki seçenek var gibi duruyordu. Bunlardan ilki Eijiro'nun da söylediği gibi Daimyou Binasına doğru ilerlemekti. Gerçi bu riskli bir iş yapacağımız anlamına geliyordu fakat elimizin kolumuzun bağlı olduğu gerçeğini düşününce uygulanabilecek daha mantıklı bir seçenek çıkmıyordu karşımıza. Daimyou Binasına yaklaşmamız demek daha fazla shinobi ile karşılaşacağımız ve daha fazla insanla muhattap olmamız anlamına geliyordu ki bu kimliğimizin açığa çıkmasına neden olabilirdi. Burada biraz da bizim oyunculuk kabiliyetimiz ön plana çıkıyordu ve sahip olduğum jutsular ile konuştuğumuz insanları rahatlıkla ikna edebileceğimizi düşünüyordum. Diğer bir seçecek ise ırmağa doğru ilerleyip ırmak boyunca yol almaktı ama düşününce bu fikrin pek de aklıma yattığını söyleyemezdim. Gerçi buradaki halk için ırmağın ne anlama geldiğini bilmiyorduk. Belki de önemli alanlar (köy meydanı, alışveriş yerleri vb.)köyün tam ortasından geçen bu ırmağın çevresine kurulmuştu. Düşündüğümüzden daha işlek bir mekan ile karşılaşma olasılığımız da vardı anlayacağınız.

İlk önce Eijiro'ya cevap verecektim. Biliyorum sakin kalıp ortamın seviyesini daha fazla düşürmemem herkes için en iyisi olacaktır ancak yine de söylemem gereken birkaç şey var. En azından birbirimizin neler yapabileceğini bilelim. Öncelikle az önce handa yaşanan onca tatsız olaya rağmen bana kanka diye hitap ettiği için ben de aynı kelimeyi onun için kullanacaktım. Adımlarımı Eijiro ile birlikte Daimyou Binasına doğru çevirirken konuşmaya başladım. "Bak kanka. Dışarıdan işe yaramaz birisine benzediğimi biliyorum. Böyle düşündüğünüz için sizi suçlayamam. Ben de sizin yerinizde olsam aynı tepkiyi verirdim. Ama zaten ustalaşmış olduğum yetenek dalı vücudunun ne kadar kalıplı olduğuna pek de bakmıyor. Yeteneklerimden şüphe ediyor olabilirsiniz ama beni hafife almamanızı tavsiye ederim. Buradan gidene kadar iyi geçinmemizde fayda var." diyecektim ve biraz duraksadıktan sonra şöyle devam edecektim. "Eğer birisiyle konuşmamız gerekirse bu işi bana bırak. Bildiğim bir genjutsu ile insanların bana güvenmesini sağlayabiliyorum. Ve evet istesem en başından beri size de istediğim her şeyi yaptırabilirdim kanka. Neyse ki aynı taraftayız." Son cümlemi söylerken biraz da tehdit ediyor havası katmaya çalışmıştım ve tüm bunları söylerken ses tonumun çevremdeki herkes tarafından duyulmayacağına özellikle dikkat ediyordum.

[GM - Naruto]

Daimyo: Ülkeyi yöneten kişilerin unvanı.
Daichou: Beş büyük shinobi köyü dışındaki köyleri yöneten kişilerin unvanı.

Yoshiro; Hancı'ya Minami Fuki ismini verdikten sonra, hancı kısa bir süre elini çenesine götürerek düşünmeye başlıyor. Aklından bazı isimlerin geçtiği belli olan hancı, sonunda kafasını yavaşça sağa ve sola sallarken “Öyle birini tanmıyorum. Bulmaya çalışırım, ancak o konuda da pek ümidim yok.” diyor. Tabi bu cümleden de adamın para vermediğin sürece Fuki'yi bulmaya uğraşmayacağı ayan beyan ortaya çıkıyor. Sizin bu konuşmanız esnasında da, iki erkek salondaki yerini alıyor ve hancıya sesleniyorlar. Hancı ise eliyle onlardan kısa bir süre istediğini belirttikten sonra, senden gelecek cevaba odaklanıyor.

Eijiro ve Shusa; İkiniz de Daichou Binası yakınlarına gitme fikrinde birleştiğiniz anda, Takigakure'yi ikiye bölen ırmağa doğru yanaşmaya başlıyorsunuz. Daichou Binası'na yaklaşmaya başladıkça, etrafınızdaki yapıların kalitesinde pek de bir değişiklik olmadığını fark ediyorsunuz. Keza insanlarda da, birkaç istisnayı saymazsak, herhangi bir değişiklik bulunmuyor. Bu bağlamda surlara yakın bölgelerle ile Daichou Binası'na yakın bölgeler arasında ilk fark, yapıların 3 kata kadar çıkıyor olması oluyor. İkinci fark ise, sizi daha çok ilgilendiren kısım oluyor; shinobi sayısının ciddi oranda artmış olması. Bu kısımdaki shinobiler ise, surlara yakın bölgedekiler gibi gülmek yerine, daha ciddi yüz ifadelerine sahip duruyorlar. Etrafınızda çeşitli eşyaların satıldığı, çeşitli dükkanlar da mevcut durumda. Ancak Daichou Binası'na hala belli bir uzaklıktasınız ve bulunduğunuz noktadan anladığınız kadarıyla, Daichou Binası, diğer yapılardan izole edilmiş bir halde, tek başına dimdik durmakta.

Out: Bilinçli olarak etrafınızda şöyle veya böyle dükkanlar var demedim. Fazla abartı ve saçma olmamak kaydıyla, herhangi bir esnaf veya tüccar ile temasa geçebilirsiniz. Eğer temasa geçmek istediğiniz kişi Takigakure yapısına uymayan veya saçma sapan biri olması durumunda, GM mesajın daha mantıklı ve makul biri olarak değiştirilmesi söz konusu olacaktır.

[Daisuke Yoshiro]

İnsanların parayla olan derdini bu yaşıma kadar anlayamamıştım. Bir kağıt parçası ya da metal bir parçayla ne alıp veremedikleri vardı ki bunların? Karşımdaki adamın parayla ilgili derin sorunları vardı. İçinde bulunduğumuz koskoca handan yeterince kazanıyor olmalıydı. Ama o daha fazlasını istiyordu. Belki bizim köyümüzün başındaki insanlar da bu adam gibi olmalıydı. Her zaman daha fazla parayı amaçlayarak yaşamlarına devam etmelilerdi. Ceplerim boş diye bunları söylemiyordum. Cebimde bir sürü para olsa da yine aynı düşünceleri aklımdan geçireceğimi biliyordum.

En azından adamın tavırları bana bir şey kazandırmıştı. Köyün başına geçtikten sonra karşımdaki adam gibi para için her şeyi yapacak bir tip olmalıydım. Böylece köyün refah seviyesini arttırıp insanlarımı mutlu edebilirdim. En azından şimdiki orospunun tam tersi bir insan olmak benim için yeterliydi. İçinde bulunduğum saçmalığa soktukları yetmezmiş gibi şimdi de karşımdaki aç gözlü bir insanla daha çok muhatap olmalıydım. Peki ben bu adama ne verebilirdim? Aslında bunun cevabı çok kolay olabilirdi. Eğer anamın karnından kız doğsaydım bedenimle bu parayı çok kolay karşılayabilirdim. Hem annemin de bir orospu olduğunu düşünürsek bu işi yapmam pek de zor olmazdı.

Adamın ısrarcı konuşmasının ardından gözlerimi kısıp adamın gözlerine daha derin bakmaya başlamıştım. O an bu adamın hayatına son vermek geçiyordu aklımdan. Bütün hanı ateşe verip bu pisliğe bir son verebilirdim. Sonrasında da teslim olup cezama boyun eğerdim. Fakat bunun için çok erkendi. Belki çıkmadan önce yapabilirdim bunu. Beni durduran tek şey burada bir hapishanede çürüyüp gidersem köyümün başındaki orospuyu durduramayacak olmamdı. Derin bir nefes aldım ve adama "Bulamayacağını düşünüyorsan sana paramı harcayamam. Eğer adamı bulursan odamızın parasını vereceğimiz zaman hesaplaşırız. Kaçmıyoruz." diyecek ve cevap vermesini beklemeden handan çıkacaktım. Beni durdurup kararından vazgeçmesini umarak hanın kapılarına doğru yönelecektim. Handan çıktıktan sonra ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. Bütün umudumu adamın kararından vazgeçmesine bağlamıştım. Ama belki dışarıdan birinden aynı bilgiyi bedavaya alabilirdim.

[Chisa Shusa]

İkimiz de Daichou Binası'na yakınlaşma fikrine katıldığımızı belirttikten sonra ırmak kıyısından ilerlemeye başlamıştık. Daichou Binası'na yakınlaştıkça göze çarpan ilk değişiklik çevremizdeki binalarda meydana gelmişti. Hanın yanındayken kat sayısı birin üstüne çıkmayan evler yerini üç katlı apartmanlara bırakmıştı. Diğer bir değişiklik ise shinobilerin yüz ifadeleriydi. Geldiğimiz yer halktan ve dolayısıyla denetimden biraz daha uzak olsa gerek oradaki shinobilerin yüzlerindeki gülümsemenin yerini burada daha ciddi bir ifade almıştı. Büyük ihtimalle bu durum shinobilerin burada daha önemli şeyleri koruması gerektiğinden kaynaklanıyordu. Daichou Binasına yaklaştıkça insanların işlerine daha fazla önem verdiği, her şeyin daha da ciddiye bindiğini anlamamak için mal olmak gerekiyordu açıkçası.

Etrafta çeşitli çeşitli dükkanlar vardı. İnsan, ihtiyaçlarını karşılayabilmesi için ihtiyacı olan her şeyi burada bulabilirdi. Biz de tüccar kimliğimizle esnaflarla iletişim kurup kısa muhabbetlerle güvenlerini kazandıktan sonra işimize yarayabilecek bilgiler edinebilirdik. Ancak aklımda daha riskli ve eğer istediğim gibi sonuçlanırsa bizi kısa sürede amacımıza ulaştıracak farklı bir fikir verdi. Her ne kadar boyum kısa olduğu için insanlar tarafından ciddiye alınmayan birisi olsam da jutsularım sayesinde insanların bana karşı güven beslemesini sağlayabiliyorum. Bir shinobinin ağzından küçük yalanlar söyleyerek bu şekilde bilgi alabileceğimizi düşünüyorum. Tabi kendi başıma hareket etmeden önce takım arkadaşımın da fikrini almam gerekiyor. "Eğer sana da uyarsa bir planım var. Az önce söylediklerimi bir shinobi üzerinde denemek istiyorum. " diyeceğim. Egosu yüzünden bana güvenir mi bilmiyorum ama ben yine de teklifi sunayım.

Eğer o da kabul ederse gerisi kolay zaten. Etrafta onlarca shinobi var. Genelde köy içindeki nöbetleri benim rütbemdeki insanlar tutar. Bu yüzden büyük ihtimalle etraftaki shinobilerin bir çoğu chuunindir. İçlerinden bir tanesini tek başına görebilirsem -ki tek başına geçen birisiyle karşılaşmazsak bu sayı iki de olabilir- elimden geldiğince gizli ve hızlı bir şekilde Kininaru Kimochi'nin mühürlerini uygulayacak ve hedefimizin yanına doğru Eijiro'yu da alarak yürümeye başlayacaktım. "İyi günler. Biz Otogakure'den gelen tüccarlarız. Takigakure geri dönüşümüz için bizi koruması amacıyla bir shinobi görevlendireceğini söylemişti. Yanlış hatırlamıyorsam bize verilen isim Minami Fuki'ydi. Onu nerede bulabileceğimizi biliyor musunuz? " diyecektim. Elimden geldiğince kendimden eminmiş gibi konuşacaktım tabiki.

[Kumagari Eijiro]

Bizim bebeye bir şeyler söyledikten sonra cevabını dinlemiştim. Bu çocuk da taşşaklı konuşmaya başlamıştı birden. Herkes bugün yürek yemiş birader, herkes bir Polat Alemdar. Neyse amınakoyim elimizde bu çocuk var bir şekilde idare edeceğiz işte. Söylediği şeyler ilgimi çekmemiş değildi aslında, büyük ihtimal Genjutsu’yla ilgili bir şeylerdi. En azından işime yarayacaktı çük kafa. “Hey adamım. Neden biraz sakin olmayı denemiyorsun ha? Sen ve ben adamım, dünyaya karşı. Yo ye.” Konuşmaların ardından elleri soktum ceplerime yürümeye başladık. Ağzımda bir ıslık, cebimdeki ellerle çükümle oynarken ilerliyorduk hiç bilmediğimiz sokaklarda. Adımlarımızı attıkça hem ırmağa, hem de başgan binasına yaklaşıyorduk. Etraftaki binaların yapıları pek değişikliğe uğramıyordu. Zamanında buradan bir arsa alacaktık, şimdi mis gibi paraya satardık aga.

Binaya yaklaştıkça binaların kat sayıları maksimuma ulaşmıştı. Bunun yanında ise insanların niteliği ve yüzündeki değişiklik bundan daha fazla dikkatimi çekmişti. Az önceki yerden farklı olarak bizim gibi shinobi olanların sayısı çok fazla artış göstermişti. Adamlar korumasını sağlam yapıyordu demek ki. Aferin aslanlar. Demin goygoy yapan elemanların aksine buradaki reyizlerin yüzlerinde sert birer ifade vardı. İşlerine saygısından mı yoksa başka bir problem olduğundan dolayı mı böyle bir ifade takınmışlardı bilemiyorum. Belki de shinobilere yeterince önem verilmiyordu, gerçi bana ne anasınıskim. Binaya gitmemiz için daha epey yol kat etmemiz lazım. Ayrıca bu bina diğerlerinden ayrı bir şekilde duruyordu. Yani oraya elimizi kolumuzu sallaya sallaya ilerlesek birilerinin çıkıp da “Hop birader?” demesi epey muhtemeldi. Bana göre buralarda bir şeyler araştırmaya çalışmamız daha mantıklıydı ve aklımdan bu fikirler geçerken bebenin sesi kulaklarımdan süzüldü. Söylediği şey de bana uyduğunun kanıtıydı. Bu fikirden daha iyi bir seçenek elimizde yoktu. Boyuna rağmen böyle bir şey yapabilir miydi bilmiyorum ama onay vermekten başka şansım yoktu.

“Hadi bakalım koç, görelim hünerlerini.”

Bebenin yanında onu korumak için abi görevini üstlenmem gerekiyordu. Adımlarımı onun yanında sürükledikten sonra gözlerimi dört açmam lazımdı. Konuştuğumuz elemanın ve etraftakilerin tepkisini gözleyecektim. Başımız belaya girse götümüzden kan alırlardı vallahi hacı, biri de dur ne yapıyorsun aga demezdi. Burası Survivor, burada herkes bir başına!!!

[GM - Naruto]

Yoshiro; Hancın para isteğine karşılık vermenin ardında, hancının senin durdurması ümidiyle çıkışa doğru ilerliyorsun. Adama düşünmesi için yeteri kadar süre vermek adına, adımların her zamankinden daha yavaş oluyor. Ne var ki, çıkışa geldiğinde seni durduran hiç kimse olmuyor. Buradan çıkaracağın anlam ise, hancıya parayı koklatmadan veya parayı vereceğin konusunda kesin bir garanti vermeden, hancının senin için parmağını bile kıpırdatmayacağı oluyor.

Kendini dışarıya attığında, camdan baktığın görüntünün bir benzeri seni kucaklıyor. Yüzlerinde belli bir mutluluğun getirdiği sevinçle yollarda yürüyen insanlar… Her ne kadar üstlerindeki kıyafetler onların çok zengin olmadıklarını gösteriyor olsa da, hal ve hareketlerinden onların mutlu insanlar olduğunu anlaman zor olmuyor. Paranın satın alamayacağı bir mutluluğu yaşadıkları belli olan halk, tamamen kendi halinde görünüyor. Halkın içinde gördüğün devriye gezmekte olan birkaç shinobi de tıpkı halk gibi mutlu görünüyor.

Eijiro ve Shusa; İkiniz birlikte, plan çerçevesinde etrafta tek başına olan bir shinobi aramaya koyuluyorsunuz. Her ne kadar devriye gezen kişilerin Chuunin rütbesinde kişiler olduğu çıkarımı ile hareket etseniz de, yine de tedbiri elden bırakmamak adına, görüntü itibariyle rütbeli görünen shinobilerden uzak durmaya çalışıyorsunuz. Bu bağlamda iki tane tek başına gezmekte olan shinobiyi es geçtikten sonra, tam da aradıkları türden bir shinobi gözünüze çarpıyor. 15 yaşlarında olan 1.60 boylarında olan, beyaz tenli, kırmızı saçlı, güzel sayılabilecek bir kunoichiye yaklaşmaya başlıyorsunuz. Shusa Kininaru Kimochi için gereken el mühürlerini olabildiğince hızlı ve gizli bir şekilde gerçekleştirdikten sonra, kunoichinin yanında soluğu alıyorsunuz.

Karşısında sizi gören kunoichi ilk anda biraz şaşırıyor. Özellikle Shusa’nın kısa ebatları, kızın biraz daha şaşırmasına neden oluyor. Ancak Shusa alıştığı bu durum karşısında hiç bozuntuya vermeden hemen konuya giriyor. Kunoichi yumuşak bir ses tonuyla kendi kendine “Minami Fuki?” diyor ve kısa bir süre düşünmeye başlıyor. Ne var ki düşünme süresi devam ettikçe, olumlu cevap alma ümidiniz tükeniyor. Sonunda kunoichi “Minami Fuki kim bilmiyorum… Menami Fuka’yı tanıyorum ama.” diyor sanki yepyeni bir kara parçası keşfetmiş olmanın verdiği mutlulukla.

Bu konuşma esnasında Eijiro kunoichinin hal ve hareketlerine odaklandığında, kızın pek de yalan söylüyor gibi bir hali bulunmadığını anlayabiliyor. Zaten hareketleri oldukça yaşına uygun olan kunoichinin, bu hal ve hareketleriyle yalan söyleyebilme şansı olduğunu da pek düşünmüyor. Etrafına baktığında ise, şu an için üzerlerine çevrilmiş gözler olmadığını hissediyor. Ancak şu an bir yabancı olarak, köyün bir shinobisi ile konuşmanın er ya da geç dikkat çekeceğinin bilincinde oluyor.

[Kumagari Eijiro]

Bizim beybiyle ilerliyorduk güzel bir şekilde. Etrafta yalnız bir ceylan arıyorduk. Bulduğumuzda ise iki adet aslan, üzerine saldıracaktık. Yanımdaki çük boyluya aslan demek biraz abartı ama neyse artık elimizdekilerle idare etmemiz lazım. Çoğu insan bizim gibi Chuunin niteliğinde olsa da biz iki kişiydik, onlar ise bizim bütün deliklerimizi sikecek kadar fazla kişiydiler. Bu yüzden ikimizin de gözlerimizi dört açması gerekiyordu. Gözlerimle süzdüğüm birkaç olası kişiyi eledikten sonra sonunda aradığımız ceylanı bulmuştuk. Bundan sonrası bana değil, yanımdaki bebeye kalıyordu. Kendisinin ne kadar verimli olabileceğini gösterme zamanıydı, yoksa ağzını sikerdim. Karar kıldığımız kişi ise bizden, en azından benden ufak bir kızcağızdı. Dış görünüşü ile gayet tatlı biriydi. Başka zaman olsa yalamak için girişimlere girebilirdim ama şimdi zamanımız yoktu.

İyice yaklaştıktan sonra kızın hâlinden ne oluyoruz amınagoim dediğini anlayabilmiştim. Ben de karşımda bir anda iki kişi görsem ben de şaşırırdım. Hele de bu iki kişi, benim gibi seksi bir yaratık ve yanımdaki değişik, ufak, çük kadar olan bir bebe ise. Bizim çocuk açtı ağzını. Yalanlarını sıralarken direkt olarak önceden kararlaştırdığımız olan Chuunin olan kekoyu sormuştu. Sorduğumuz ismi yineledikten ve bir süre daha düşündükten sonra bu kızdan bir cacık olmayacağı kanaatine varmıştım. Yine de bir şeyler daha söylemekten geri kalmamıştı. Sorduğumuz isme yakın bir ismi telaffuz ettikten sonra bayağı sevinmişti kızcağız. Normal zamanlarda kimseyle iletişime geçmiyor muydu, yoksa bizim çocuğun jutsusunun yol açtığı bir olay mıydı bilemiyordum ama çok da önemli değildi benim için. Daha önceden bilgilendirildiğimize göre aradığımız kişilerin isimlerini ve hatta görünüşlerini bile değiştirmiş olabileceğiydi. Bu yüzden elimizde olan tek şeyi biraz daha araştırmakta fırsat vardı. Ufacık kızcağızın da bize yalan söyleyeceğini düşünmüyordum. Ayrıca bizim bebe haklıysa, zaten karşımızdakinin yalan söyleme gibi bir olasılığı yoktu. Etraftaki insanlardan da farklı bir tepki veren yoktu fakat yolun ortasında bir kızla çok uzun süre konuşmak, herkesin dikkatini çekecekti. Bu yüzden bir an önce buradan ayrılmalı ve işimize bakmalıydık.

Kızın yüzüne baktıktan sonra “Olsun bacım, sen biliyorsan o kızın yerini söyle de ona gidelim bari. Belki o biliyordur.” dedikten sonra tatlış bir gülümseme takacaktım yüzüme. Bize bir yer ismi verirse işimiz çok kolaylaşacaktı. Öğrendikten sonra kıza teşekkür edip, bizim bebeyle oraya gitmeyi planlıyordum. Umarım kız beni haksız çıkarmaz.

[Chisa Shusa]

Bingo! Düşündüğümden daha kısa sürede planımıza uygun bir shinobi bulmayı başarmıştık. Gerçi bu kızı bulmadan önce iki kişiyi es geçmek zorunda kalmıştık. Her ne kadar nöbet tutanların chuunin olduğunu varsaymış olsak da kendinden emin yürüyen, dışarıya rütbeli izlenimi veren insanlardan uzak durmayı tercih etmiştik.
Bulduğumuz shinobi bir hayli genç, benden yaklaşık 30 cm uzun, kızıl saçlı bir kızdı. Kızı görünce bir an için içimden keşke sıradan bir insan boyutunda yaratılsaydım demedim desem yalan söylemiş olurum. Gerçi o da beni görünce afallamadı değil. Ama bu duraksamanın yakışıklılığımdan olmadığına eminim. İlk defa bu kadar kısa birisini görüyor herhalde. Neyse kız daha çok genç. Belki beni oyuncak olarak falan hayal eder de sempatisini daha kolay kazanırız.

Öte yandan planımızın kısmen işe yaradığını söyleyebilirim. Kıza verdiğim Minami Fuki ismi, kısa bir bekleyişin ardından bana Menami Fuka olarak geri dönmüştü. Acaba söylediği kişi ile bizim aradığımız kişi aynı insan mı? Belki de kızın bize söylediği Fuki'nin kimliğini gizlemek için seçtiği isimdir. Gerçi başka bir köyde yakalanmadan casusluk yapabilecek konumdaki birisi ismini bu kadar amatör bir şekilde değiştirir mi bilmiyorum. Ama yine de araştırmalarımıza bir yerden başlamamız gerekiyor ve elimizdeki tek ipucunun bu olduğunu düşününce takip etmekten başka çaremiz olduğunu düşünmüyorum.

Kıza cevap vermek için tam ağzımı açacaktım ki sanki ona susmasını, konuşma işini bana bırakmasını söylememişim gibi Eijiro konuşmaya başladı. Mantıksız şeyler söylememişti ama kız şu an, yaptığım jutsunun etkisi altında olduğu için ona değil bana güveniyordu. Yine de kızın aklında bir karmaşa yaratmamak için Eijiro'nun sözlerini bitirmesini bekledikten hemen sonra ben de "Söylediğim gibi yanlış hatırlıyor olabilirim." diye ekleyecektim. İşimizi garantiye alalım dimi? Ayrıca kızdan bir an önce istediğimiz bilgileri alıp ortalıktan kaybolmamız lazım. Çünkü köye yeni gelmiş iki yabancının etrafta onca rütbeli shinobi varken çömez bir shinobi ile konuşuyor olmasını sorgulayacak insanlar illaki vardır etrafta. 15 yaşındaki bir kız yüzünden görevimizi riske atmaya gerek yok boşu boşuna.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Daisuke Yoshiro ilk pasiflik uyarısını almıştır.

Ayrıca konuya yaptığınız pasiflik bildiriminin ardından RP'nizi yeni mesaj olarak gönderin. Pasiflik bildiren mesajınızı editlemeyin!

Eijiro ve Shusa; Kızın konuşmasının bitmesinin ardından, Eijiro hemen lafa giriyor. Kız, az önceki hareketlerinden uzaklaşıp, vahşi bir hayvana bakar gibi Eijiro’ya bakıp alenen iğrendiğini gözleri ile beyan ederken, Shusa ipi eline alarak, kızı tekrar kendi bölgesine çekiyor. Kunoichi “Tamam, gidelim.” derken, Eijiro’dan olabildiğince uzak durmaya dikkat ediyor. Bu sebeple de Shusa’ya daha yakın duran kunoichi “Bacım dedi kıro herif… Senin gibi tatlı birinin böyle bir hayvanla nasıl beraber yol aldığını merak ediyorum!” diyor, sanki Eijiro bu lafları hiç duymuyormuş gibi. Zaten kunoichi, birkaç kez Eijiro ile göz göze geldiğinde bile, her an kusacakmış gibi bir tavır takınırken, Shusa’ya gözleri kaydığında, daha tatlı bir profil çiziyor.

Geldiğiniz yolun bir kısmını geri gitmenin ardından, bir ara sokağa giriyorsunuz. Oldukça tenha olan bu sokağın sağında ve solunda evler bulunuyor. Bu evlerden birkaçını geçtikten sonra ise, kunoichi size hemen sağınızdaki tek katlı evi işaret ediyor ve ardından hemen evin kapısını çalıyor. İlk çalışın ardından herhangi bir cevap gelmeyince, kunoichi bu sefer kapıya daha hızlı vuruyor. Fakat son vuruşu, kapının birden açılmasıyla boşa giderken, sizlerde kapıda 50 yaşlarında, beyaz saçlı, epey çökmüş bir kadın görüyorsunuz. Kunoichi kadının boynuna atlayıp ona “Fuka Teyze!” diye sarılırken, siz de kunoichinin bahsettiği kişinin bu yaşlı teyze olduğunu anlıyorsunuz. Kadın pek de hoş olmayan bir ifade ile size bakarken, kunoichi teyzeyi bırakıyor ve size “Aradığınız kişi bu mu?” diye soruyor.