[Sekki | Aktif Operasyon] Lahit Parçası

[GM - Naruto]

Adamın yanına gelip sorunu sorduğunda, adam sanki canını istemişsin gibi heyecanlanıyor ve eli ayağına dolaşıyor. Saçma sapan el kol hareketleri ve hararetli hallerini bir kenara bırakması birkaç dakika sürüyor. Şükür ki, bu süre sonundan bir insan evladı olduğunu hatırlıyor ve “Arkeologçu emmiyi aldılağ, gotüğdüleğ! Ben diyem 5 kişi sen de 10 kişi! Sen de 10 kişi ben diyem 15 kişi! Bi' sürü bi' sürü adamlağ! Olaylaaağ olaylaaağ!” diyor heyecanlı ve üzgün bir şekilde. Sonrasında ise, az önce gördüğün oyuklardan birini işaret ediyor ve “Teee orlara gadeğ gettileeeğ! Gettileeğ de gelmedileğ! Arkeologçu emmi gızgındı, küfürbazdı, dengesizdi, tam bir hayvanoğlu hayvandı! İyi oldu gotüğdükleri! Ağzına mağzına sıçsınlağ da gorsün ebesininkini!” diyor birden ruh halini değiştirerek. Senin ise gideceğin istikamet belli oluyor, ama bu anda herif saf bir edayla “Gelem mi senlen goca gadın?” diye soruyor.

[Hideki Sekki]

Sonunda geldiğim noktada aradığım kişi olmadığını düşündüğüm birisi beni karşılamıştı, ona basit bir soru sorduğumdaysa garip tepkilerden oluşmuş bir seri hareket görmüştüm. Heyecan mı yoksa mutluluk mu; belki de hiç birisi anlamına gelen umutsuzluktu bu. Ben ne tepki vereceğimi bilemediğim bu sırada sadece izlemekle yetinmiştim ancak sonunda kendine geldiğinde adam bana garip gelen konuşma tarzı ile cevabımı vermişti. Arkeoloğun götürüldüğünü söylemişti. Üzgün tavrı ve heyecanı onu kurtarmam yönünde bir isteği olduğunu düşünmeme sebep olmuştu, bunu tabi ki yapacağım ancak sıcak hava hiç yardımcı olmuyor.

Bu sırada az önce gördüğüm oyuklardan birini işaret ederek orada olduğunu söylemişti, bu sırada tam onu kurtaracağımı söyleyeceğim sırada adama sayıp sövmeye başlamıştı. Yarım kalan gülümsemem şaşkınlıkla karışık bir "...ehehe..." ye dönüşmeye başlamıştı. Adamın, arkeolog hakkında söylediklerine bakılırsa muhtemelen çevredeki insanlar tarafından da sevilmiyordu. Buranın bir de ayrılıkçıların toplandığı yer olduğunu düşününce sebepsiz bir şekilde götürülmesi de normal karşılanabilirdi.

Gözümü oyuklara çevirdiğim sırada adam yanımda gelmeyi teklif etmişti, ne olacağını bilmiyordum bu yüzden yanımda sivil birisini götürmemem gerekir ancak buraları o kadar iyi bilmediğimden tanıdık birisi de yanımda fena olmazdı. "Tam yere gidene kadar gelebilirsiniz isterseniz, ama bir iki şey daha sormak istiyorum." dedikten sonra "İlk olarak siz bu arkeoloğu seviyor musunuz sevmiyor musunuz?" dedikten sonra bu anlamsız sorunun üstüne "Neden götürdüler ve kim götürdü onu?" diyecektim. Muhtemelen ayrılıkçılardı ancak fazla bilgi göz çıkarmaz değil mi? Bilgimi aldıktan sonraysa beni götüreceği oyuğa gidecektim, bakalım ne olacak!

[GM - Naruto]

Adamın gelebileceğini söylemenin ardından, yüzündeki tüm o avel ifade kayboluyor. Çünkü artık avelliğin de ötesine geçen bir ifade ile sana gülmeye başlıyor adam. Kıkır kıkır sesler çıkarırken, dişlerinin arasından sızan tükürükler yere doğru iniş yaparken, adam “Şincik ben seni arkeologçu emminin olduğu yere gadder gotüğcem! Orada senlen bi’ gurtarma operasyonu yaptık mıydı! Annnüüü!” diyerek zıplamaya başlıyor. Tabi bu sırada sen de verdiği kararın ne derece doğru olup olmadığını sormaya başlıyorsun kendine.

Adam ile birlikte oyuklara doğru ilerlemeye başlarken sorduğun sorular üzerine adam “Vallah bende yalan dolan oomaz! Arkeologçu emmi haindir, şerefsizdir, azcık da puşttur… Emme severim kendisini. Arada bi’ bize bi’ şeeler ısmarlağdı. Eyi geliyoodu onnar.” diyor özlem dolu bir tonla. Ancak hemen ardından yine yüzü sert bir ifade alıyor ve “Dediydimdi ya… Eyi oldu gotüğdükleri! Bizi kole gibi çalıştırığdı. Yok ora kazın yok bura kazın! İstediği gibi olmadımıydı da ağzımıza sıçağdı! Şimdi onun ağzına etceleğ!” diyor. Adamın bu dengesiz hali soru işaretlerini tam gideremiyor, ancak adam devam ediyor konuşmasına. İkinci soruna cevaben “Valla bi’ sürü adam geldi bura! Soora dedileğ ki arkelogçu emmiye, bizlen gelcen! Emme arkeologçu emmi yaman adamdı, direndi bunnara! Eeee, adamlağ da hacamat ettileğ iki dakkada bizim arkeologçu emmiyi. Bize de dağılın uleyn dedileğ. Ben gozlerimlen takip ettim. Diğerler gaçtı getti! Emme adamlağ in midir cin midir bilmem. Tipleri dengesizdi, onu biliyom sade.” diyor.

Adamla beraber hafif bir tepeyi tırmanmanızın ardından, büyükçe bir oyuğun önüne geldiğinizde, adam duruyor ve arkeologun buraya getirildiğini söylüyor sana kendi şivesi ile. Oyuktan içeriye baktığında, buranın bir hayli geniş bir oyuk olduğunu anlıyorsun. Yapısına bakılırsa, sonradan açılmış bu oyuk bir hayli düzgün bir görüntüye sahip. 10 metre çapında bir çemberi andıran oyuğun giriş kısmı karanlık olsa da, tavandan geçen kablolar ile burada elektrik olduğunu anlayabiliyorsun. Yanındaki adam ise heyecanlı bir şekilde bağırmaya başlıyor: “Gurtarma operasyonu başlasıııın!”

[Hideki Sekki]

Adama söylediklerimin sonunda kendisinin de yardım edebileceğini düşünüyordu, belki de çocukluğunda o da shinobi olmak istemişti ancak bir şekilde onu kırmadan oraya gittiğimizde geri yollamam gerekiyordu. Kötü bir duruma düşersem onu korumak zorunda kalırdım ve başına bir şey gelmesi riskini alamazdım.

Yürürken sorduğum sorulara yine aynı şekilde sayıp söverek devam etmişti ancak benim aklımda ne yapmam gerektiği ile ilgili fikirler dolaşıyordu. Bu adamlara zarar verirsem köye karşı olan öfkeleri daha fazla büyüyebilir bu yüzden sessiz bir şekilde arkeoloğu çıkarmak en mantıklısı gibi geriyordu. Onlara zarar vermekte istemiyorum zaten hoş, eminim ki kendilerine göre sebepleri vardı onların da. Pek tabi yanımdaki adamın da ilginç sevme anlayışını bir yana koyarsak arkeolog hakkında pekte iyi bir izlenim oluşmuyordu kafamda. Belki de fazla titiz olduğu için böyle düşünüyordu bu adam, tanışmadan bilemeyeceğim. Birinin adamı olduğu ya da ayrılıkçılardan olduğu kesindi bu adamların, shinobi olup olmadıkları hakkında bir bilgi alamamış olsam dahi her an temkinli olmalıydım. Gerekirse, öldürmeye de hazır olmam gerekli...

Tepeyi tırmandığımız zaman sonunda arkeoloğun getirildiği yere ulaşmıştık, büyükçe bir oyuk ve içeriye olan elektrik bağlantısı ilk göze çarpan şeydi ancak girişte birinin beklemiyor olduğu da başka bir durumdu. Eski yapılardan birisi değildi bu, çok uzun zaman önce yapılmamıştı ve düzgün bir işçilik vardı. Pek elle de yapılmamış gibi dursa da yolun başında kimse yok gibi görünüyordu.

Bu sırada yanımdaki adamın bağırması pek yardımcı olmuyordu tabi. Oyuğun önünden çekilip adama "Kurtarma operasyonlarında dışarıda her zaman birisi olur, bu yüzden sen dışarıda bekleyip birsi gelirse bana haber vermelisin. Kuş sesi çıkarıp içeriye seslenirsen başkaları gelirse o zaman anlarım ama şimdilik sana dışarıda ihtiyacım var, anlaştık değil mi? Hem işim bittikten sonra sana bir şeyler de öğretebilirim bak." diyecektim. Gelmeye çalışsa bil gözümle onu dışarıda kalması için sert bir kaç bakışla zorlamaya çalışacaktım. Sonrasında da sessiz adımlarla duvara yakın bir şekilde ilerleyecektim. Duvara yakın olmalı çünkü içerideki insanların ayak sesleri duvara kulağımı yasladığımda duyulabilirdi ya da arkeoloğun nerede olduğu.

[GM - Naruto]

Adamın içeriye girmesini engellemek için onu kenara çekip konuşman işe yaramışa benziyor. Heyecandan ağzı bir karış açıkta kalan adam, her bir kelimenden sonra kafasını sallayarak seni onaylıyor. Sonunda da “O zaman ben galam burda, gozetmenlik yapam! Dışardan biri falan geliğse, kuş gibin oterim ben! Çipetpetpet derim! Sağolasın goca gadın!” diyor. Adamı kolayca ikna ettikten sonra, artık oyuğa girmeye hazır hale geliyorsun.

Oyuğun içi sandığından daha karanlık çıkıyor. İçeriye giren ışık azaldıkça, adımlarını daha temkinli atmaya başlıyorsun. Ancak ışık yok seviyesine doğru gelmeye başladığında da, klostrofobik bir durum bedenini sarmaya başlıyor. Elini hemen yanındaki duvara koyarak yolunu bulmaya başlıyorsun ve zifiri karanlığın içinde, temkinli atılan on adımın ardından, birden ışıklar yanmaya başlıyor. Sanki fotoselli gibi yanan bu ışıklar tavanın tam ortasında bulunuyor ve her bir ışığın arasında yaklaşık 10 metre mesafe bulunuyor. Elini duvardan çektiğinde ise, karanlığın içinde istemeden de olsa ışığı açan tuşa basmış olduğunu görüyorsun. Aslında bu durum içeriye sızma gibi bir durumda kötü olarak algılanabilecek olsa da, önündeki uzun yola bakıldığında şanslı gününde olduğunu düşünmeye başlıyorsun.

Yaklaşık aralıksız 15 dakika yürüdükten sonra, oyuğun içinde yolun ikiye ayrıldığını görüyorsun. Aslına bakarsın, aynı sürede tepenin karşı tarafına geçmiş olabileceğini düşünüyorsun. Ancak yoldaki eğimi de dikkate alırsan, yerin derinliklerine doğru hareket ettiğini anlıyorsun. İki yoldan sağa gidende ışıklar hemen hemen aynı aralıklarla devam etmekte. Sola giden yolda ise, ışıklar daha seyrek bir halde. Kulağını biraz kabarttığında ise, her iki taraftan da gelen insan sesleri mevcut. Dolayısıyla seçim tamamen içgüdülerine kalmış gibi duruyor.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

İlk pasiflik uyarısını almış durumdasın.

[Hideki Sekki]

Karşımdaki adamın heyecanı beni mutlu etse de bilmediğim bir yere gitmek bir yandan huzursuz ediyordu beni. Ellerimi duvara dayayıp hafif adımlarla yürümeye başlamamın ardından her bir adımda ölen ışığın yokluğu daha da kendini hissettiriyordu. Etrafımda ne olduğunu bilememek beni huzursuz etmeye başladığı sırada daha önceleri karanlıkta görmeyi sağlayan ve ya ayak seslerimi kesecek bir jutsum olmadığı için kendimi güvensiz bir durumda da hissetmeye başlamıştım. Bu koca bedenle ortada olduğumu düşünüyor olsam dahi bir anda yanan ışıklarla çantamdan bir tane kunai çıkarmıştım hızlıca etrafıma attığım bakışlar sonunda derin bir nefes almıştım. Dikkatsizce bir şeye basmıştım belki ya da hareket sensörlü olan ışıklar beni bu garip psikolojiden kurtarmıştı.

Nasıl açtığım belli olmayan ışıkların eşliğinde ilerlerken uzun, hatta öyle ki sonu bir nokta gibi görünen bir yola çıkmıştım. Yerin altına ilerleyen bir yolun sonu gibi görünen bir sapağa geldiğimde iki taraftan da gelen insan sesleri ve tek ip ucunun seyrek ve dengeli olarak ikiye ayrılmış olan ışıklar olduğu gerçeği ile karşılaşmıştım. Eğime bakıp birinin yine dışarıya açılan bir tünel olduğunu fark edebilseydim belki de bir sonuca varabilirdim ancak bu noktada da bir cevap bulamıyordum.

Derin bir nefes alıp rastgele bir seçim yapmakta çok aklı havada bir davranış gibi görünüyordu bu nedenle sonradan açılmış ve ya daha eski olduğu için ışığın az olduğu kısma gitmek gibi bir tercihte bulundum. Burası daha az işlek olsa gerek ki insanlar ışık eklemeye gerek duymamış, yani bir çeşit sığınak olma ihtimali ya da yakalanan insanların saklanacakları tipte bir yer olması daha kolay görünüyordu. Az ışıklı yola yine hafif adımlarla gitmek en iyisi.

[GM - Naruto]

Seçtiğin yolda dikkatli bir şekilde ilerlemeye başlıyorsun. Her ne kadar ışıklar seyrekleşmeye başlasa da, gözlerin giderek ortamdaki loşluğa alışıyor ve ilerlemek senin için giderek kolaylaşıyor. Ancak etrafta görsel olarak hiçbir değişiklik olmaması, içini daraltmaya da başlıyor. İnsan sesleri belki de en büyük kılavuzun olduğu için, kulaklarını daha çok kabartıyorsun. Algıladığın ilk mantıklı cümle “Biraz daha su verin!” oluyor. Sesin tınısındaki acındırma hissini, ses sahibini görmeden bile anlayabiliyorsun ve dolayısıyla da, buraya girerken kafandan geçenleri doğru olabileceğine yönelik inancın artmaya başlıyor. Sesler giderek yoğunlaşırken, seslere karışan iniltileri de fark ediyorsun. Acının ve çaresizliğin iniltileri denilebilecek bu sesler seni daha dikkatli kılıyor.

Alnında biriken ter damlaları suratının iki yanından akmaya başladığı anlarda, ilk kez bir insan görüyorsun. Sırtını duvara yaslamış ve yerde oturmakta olan adamın uyuduğunu anlayabiliyorsun. Kıyafetleri adamın pespaye bir halde olduğunu söylüyor, ancak hemen yanındaki kirli katana, adamın masum biri olmadığını sana işaret ediyor. Hemen sağ tarafında, seni saklayabilecek büyükçe bir taş olduğunu fark ettiğin anda da, uyuyan adamı uyandırmak için birini geldiğini görebiliyorsun. Kendini hızla bu taşa doğru atarken, gırtlaktan gelen ve sanki 100 yıldır sigara içmiş birine ait olabilecek ses “Uyan lan! Görmüyor musun ışıklar yanıyor, birileri içeriye girmiş!” diyor. Uyuyan adam ağzında biriken suyu gayet sesli bir şekilde yutarken, cılız bir ses tonuyla “Buraya kim gelir ki? Esas eğlence yan tarafta!” diyor. Diğer adam ise “Sana denileni yap!” diyor.

Adımlar giderek sana yaklaşırken, sen de her an fark edilebilecek olmanın verdiği stresle, kendini saldırıya karşı hazırlıyorsun. Ancak elindeki katanasıyla yanından geçip giden adam seni hiç fark etmiyor bile! Zaten esneyerek yaptığı yürüyüşü ile, tam karşısında dursan bile seni umursamadan geçip gidecek gibi duruyor. Adam görüş açından kaybolduktan sonra ise, sen de etrafındaki sessizlikten faydalanarak saklandığın yerden çıkıyorsun ve ilerlemeye devam ediyorsun. Ancak artık sesler daha anlaşılır bir hal alıyor. Acıyla inleyen, bir parça ekmek dilenen ve merhamet isteyen insan sesleri etrafını sararken, bunlara cevap veren tek ses, az önce konuşan adama ait olan “Kesin sesinizi köpekler!” demesi oluyor. Adımların biraz hızlanmaya başlarken, artık karşındaki manzara daha net bir şekilde ortaya çıkıyor.

Sağ ve sol tarafta olmak üzere, oyuğun her iki tarafında da bulunan kafeslerin içine doldurulmuş yaklaşık 50 tane insan görüyorsun. Neredeyse birbirlerinin üstünde duran insanlar seni fark ettikleri anda sessizliğe gömülüyorlar. Ancak aynı zamanda, kirli sesi olan adam da seni fark ediyor ve elini belindeki katanasına atarken “Sen de kimsin hergele, daha önce senin gibi bir yarma görmedim!” diyor. Niyetinin tamamen saldırmaya yönelik olduğunu anlamak senin için zor değil. Senin neredeyse yarın kadar olan, hafif toplu, kirli sakallı kel adam, tüm düşlerinin sarılığını ortaya koymak istercesine ağzı açık bir şekilde sana doğru ilerlerken, adamın kokuşmuş nefesini çok rahat hissedebiliyorsun. Adam ile arandaki mesafe 10 metre kadar ve adamın sana doğru olan ilerlemesi giderek hızlanmakta.

[Hideki Sekki]

Karanlıkta ne kadar kalırsan göz bebeklerin ona göre büyür ve alışırlar evet, tam olarak olmaya başlayan buydu. Her ne kadar ışıklar seyrekleşmeye başlasa da sonunda etrafım daha bir net görünmeye başlamıştı ancak yolun daralması bir yana fark edilebilecek başka bir değişiklik yoktu etrafta tünellerin uzunluğu nedeniyle geri dönüş yolumu da bir yandan düşünmeye başlamıştım. Pek tabi insan sesleri geliyordu, burada ne olduğunu öğrenmeden çıkmak sadece kendimi bastırmak olurdu. İlk anlam verdiğim sese gelene kadar sadece merakımdan gidiyordum; ancak su için yalvaran bir ses duyduğumda buradan elim boş bir şekilde sessiz sedasız geri dönüş yapacak bir insan değilim ben.

İlerleyeyişim sonunda bitimine geldiğinde etrafta gizlenecek bir şeyler aramak için bakındığım sırada büyük bir kayanın arkasına geçmiştim. Uzaktan gözetlemek için bakınırken adamın pek etrafla ilgilenmediğini fark etmiştim ancak elinde bir kılıç taşıyordu. Kıyafetleri her ne kadar zavallı birisi gibi gösterse de kirlenmiş bir kılıcı bu şekilde taşıyan birisinin Chou-sama'nın görevlileri olan bizlerden olmadığı kesindi. Böyle gizli saklı bir yerde olması da anlamsızdı, Uyuyan adamı ise başka birisi kart sesi ile uyandırırken guluk sesini duymuştum, her ne kadar saklandığımı düşünsem de birilerinin harekete geçmesi oldukça gerginleştiriyordu insanı. Gelirken yanlışlıkla açtığım ışıklar nedeniyle başım belaya girmişti, dışarıdan birileri gelecek olsa bile kapıda bekleyen adamın sesini duymam imkansızdı zaten. Bu sırada konuşan adamın sözlerinin arasından yan odada bir şeyler olduğunu duymuştum bunun anlamının ne olduğunu anlayamasam dahi oraya da gitmek zorunda olduğum anlamına geliyordu bu.

Bu sırada uyandırılan adam kontrol için yanımdan geçip giderken derin bir nefes almama sebep olmuştu bu durum. Olabildiğince kendimi gizleyerek hareket etmeye çalışsam da insanların acınası sesleri karşısında kendimi tutamadan tedbiri yavaştan elden bırakmaya başlamıştım. Sonunda gördüğüm manzara ise sağda ve solda bulunan kafesler olmuştu. Yaklaşık elli insan bir birinin üstüne yığılmış şekilde duruyorlardı. Bu adamlar bir şey yüzünden esir edilmişti ve ben sinirlendim. Evet, insanlık dışı bu olan şey...

Karşımda kalın sesli adam duruyordu ve bana bir şeyler söylemişti ancak tek verebilecğim cevap "Suçlu olsun ya da olmasın bu insanlık dışı..." diye sessizce söyleyivermiştim. Sonrasında adama baktığımda bana hemen saldırdığını görmüştüm. Temel saldırı ilkesini uygulayacaktım bende, önce şaşırtmak ve dikkatini başka bir yer çekmek için iki shiruken atacaktım; birisi başına öteki katanayı tutan ana koluna, hemen ardından da kılıcından kendimi sakınarak bulduğum bir boşluğa yumruk atacaktım. Tabi açıklık bulabilecek miyim ve bu adam ne kadar yetenekli belirsiz. Ölçmek için denemiş olalım.

[GM - Naruto]

Adama shurikenleri fırlattığında, adam elindeki katana ile shurikenlerini engellemeyi başarıyor. Ancak bunu yaparken ilerlemesini kesiyor ve olduğu yerde yaptığı hamle ile bunu başarabiliyor. Bu da sana adamın aslında pek usta bir katana kullanıcısı olmadığını söylüyor. Adam üzerine doğru gelmeye devam ederken, sen de kendi duruşunu hazırlıyorsun ve sonunda, adam seni yatay olarak tam ortadan ikiye ayırmak istercesine katanasını sallıyor. Bariz bir şekilde güçlü bu savuruşun herhangi bir disipline ait olmadığını anlaman güç olmuyor. Diğer bir deyişler, adam sadece saf güçten oluşuyor, herhangi bir bilgiye veya tecrübeye dayalı dövüşmüyor. Bu sebeple de katanasını savurduğunda, sende bir adım geri atıp, karın bölgeni geriye çekerek, rahatlıkla bu savuruştan kendini kurtarıyorsun. Devamında da, geriye attığın adımdan güç alarak kendini ileriye fırlatıyor ve adamın tam suratının ortasına sağlam bir yumruk indiriyorsun! Adamın burnundan fışkıran sıcak kan, yumruğu attığın sağ eline yayılırken, adam sert bir şekilde yere düşüyor. Elindeki katanası da oyuğun kenarına fırlıyor.

Birkaç metre savrulmuş adamın yanına gittiğinde, adamın bayılmış olduğunu görüyorsun. Kafeslere döndüğünde ise, bu kafeslerin kapısının paslı bir zincirle bağlı olduğunu ve bu zinciri de büyük bir kilidin tuttuğunu görüyorsun. Kilit de en az demir kadar paslı duruyor ve içeriden insanlar heyecanlı bir şekilde senin kapıyı açman için bağırmaya başlıyor.