[Bachuru&Ishio&Kageri | Aktif Operasyon] Casus ve Sadakat

[Kai Ishio]

Dünyadaki her sanat dalını derecelendirilecek olsa Ishio muhtemelen sanat olarak addettiği parşomen yapımı başı çekerdi. Bu fikri çoğu gün eline aldığı parşomen parçaları için geçerli değildi tabii. Eski dönemlerde, hemde çok eski, her parşomenin bir ruhu olduğunu ve bu ruhun o parşomeni yapan sanatçı tarafından şekillendirildiği dillendirilirdi. Ishio için peşinden gidilecek bir inanç değil elbet. Ancak düşününce insanların böyle ruhani bir olaya inanmalarını garipsemiyor, hatta bu saygıya imreniyordu. Parşomen gibi parşomenler derinin uzun süre işlenmesiyle elde edilirdi. Hayvan derisi. Aykırı bir şekilde, zaman zaman insan derisi. Canlıların öldükten sonra bu şekilde geri gelişi - Ishio burada parşomen için öldürme fikrini yok sayıyordu, saymalıydı. - ruha sahip parşomenler fikrine mantıklı bir temel oluşturuyordu aslında. Bu genç adamı etkileyense, parşomenlerin asla aynı olamayacağı gerçeğiydi. Aynı hayvanın derisinden yapılan parşomenler bile hiçbir benzerlik taşımayabilirdi. Yapılan işlemler, derideki yağın yoğunluğu, ustanın hazırlık aşamasında uyguladığı sertlik.. Bu etkenlerin hepsi birbirinden tamamen farklı, dünyada 'tek' olacak şeylerin yaratılmasını sağlıyordu. Bu denli özel sayılan bir parşomeni hayatında 2-3 kez alabilmişti eline Ishio. Özenle yapılmış olmasına rağmen nazikçe tuttuğunda parşomenin değişen kalınlığını, yer yer pürüzlü yüzeyini hissedebiliyordu. Onu etkileyen şey ise kokusuydu. Muhtemelen odunsu olarak belirteceği bir koku. Kendini elinde bir hayvanın derisi tuttuğunu unutturduğunda, burnuna hoş gelmişti aslında.

Şu anda o kokuyu hiç olmadığı kadar yoğun bir şekilde hissetmişti. Görevin üzerinden çekilen zihni yürüdüğü zemine kilitlendi. Tarihi atomlarına kadar çekmiş bu taşlar her ne kadar çimler tarafından ele geçirilsede çoğu insandan, varlıktan çok daha fazla şeyi görüp geçirmişti. Neye yaklaştıklarını biliyordu Ishio. Joushou kenti. Okuduğu parşomen çok eski zamanlardan kalma, orada bulunduğu söylenen anlamsız yazılardı. O kadar romantikleştirmesine rağmen hiçbirşeydi yani. Küçükken annesi ona yemek yerine kitap yedirdiği için dibinde yatan tarih cezbediciydi. Diğer yandan, hemen solundaki Kageri içinse muhtemelen aklını oynatmasına neden olacak şeyler olabilirdi orada. Eğer görev sırasında sağlı sollu şişlenmezler yada kim vurduya gitmezlerse Bachuru'nun ağzını bantlama şartıyla buraya uğrama fikrini kazıdı zihnine. Gerçi görevi batırırlarsa Nikkougakure'nin onları postalayacağını varsayıyordu, uğramayı geç orada yaşayabilirlerdi bile.

İnsanların arasına karışıp osuruk koklamak, kaynağını bularak belkide biraz osurmak. Bachuru mantıklı fikirleri saçma cümlelerle muhteşem bir şekilde birleştiriyordu. Muhtemelen üçlünün izleyeceği yol, taslak olarak onun söylediği gibiydi zaten. Ancak Ishio, olaya fazla düz bakıldığı fikrini çekip atamadı zihninden. Köyüne sırt dönmek, köyüne zarar gelmesine neden olmak yahut buna göz yummak. Diğer iki dostuna bu konuda pek laf etmese bile bahsi geçen şeyler Ishio için önemliydi. Tanımadığı, kanını taşıdığı birinin ona bıraktığı mirastı bu. Çirkin bir olay varsa, Ishio hurra diye dalmak isteyecekti. Bir casus varsa karşısında, öldürmemeyi amaç edinmek bir kenara daha çok diş bileyecekti. Ancak bu konuyu dillendirerek çıkıntılık yapmayacaktı Ishio. Özellikle Bachuru onun lider olması fikrini öne sürdüyse, bunu bir yük ve sorumluluk olarak algıladığından öldürmeye, saldırmaya niyetlenmeyecekti bile. İçi rahattı zaten, olaylar elbet o noktaya varacaktı.

" Sorgulamadan sorgulayacak, bilgiyi arama gayretine girmeden koparacağız. Devriye görevi falan bekliyordum ben. " Elbette devriyeleri tercih etmiyordu. Ancak bu görevdeki çakışan durumların, engellerin haddi hesabı yoktu. " Casusları bulursak, ihaneti görürsek yapacaklarımızı konuşmak için çok erken. Elimizde hiçbir şey yokken özellikle. Şimdilik yapacağımız girişi düşünelim. Destek için yollanan shinobileriz. Köy neden desteğe ihtiyaç duydu ? Neden gelişimizi önceden haber vermedi ? Bu sorular bize elbette sorulacaktır. "

Onlarla diyalog kuracak yetkili kişi çift taraflı çalışsın yada çalışmasın. Bu soruların cevaplanmasını bekleyecekti. Sadece o anda gösterdiği mimikler bile birçok şeyi açığa çıkarabilirdi aslında. Fakat bu durum üçlü içinde geçerliydi. Konuşmada verecekleri bir fire, mantıksız cevap tüm 'kurmaca' senaryoyu yok edecekti. " Daimyou Nari-sama'nın casuslar konusundaki endişeleri artmış olabilir. Bu nedenle gelişimizi gizli tutmak istemişte olabilir. " Yalan konusunda diğer ikili kadar iyi olmadığını biliyordu. Onlara başlayacak bir nokta verdi sadece. " Bunun dışında Kageri'de kabul ediyorsa sorumluluğu alacağım. Girişimiz taslak olarak belli. Destek shinobiler. Geride kalmışlığımızı bahane ederek bir durum raporu alabileceğimizi sanıyorum. Bundan sonrası her işe yardım etmekle geçer herhalde. Ne kadar çok yere girersek o kadar çok şey öğrenebiliriz. "

Ortada bir pislik varsa, ne kadar zekice kurgulanırsa kurgulansın, ne kadar gizlenirse gizlensin elbet bir yerinden açık yakalayabileceklerini biliyordu Ishio. Gerçekler her zaman ortaya çıkardı. Altın çocuklar onları harala gürele aramak yerine ufak bakışlarla bulmak zorundaydı bunları.

[Kamiwaza Kageri]

İzleyin youtube.com

Hayat ilginç bir yer, öyle değil mi? Ölüm ve yaşam ile... Doğası ve kaosu ile... Aşkıyla ve nefretiyle... Hayat ilginç bir yer. Hesaplayabileceğiniz, ölçüp tartabileceğiniz bir şey değil. Onun amacını, sınırlarını ve nedenlerini düşünmek benim işim değil. Hayır. Bu, benden çok daha keskin zekaya sahip olan filozofların işi. Hayatın inceliklerini keşfetmek, kavramak ve bize öğretmek onların göreviydi. Ben sadece, bana verilmiş olan kısıtlı süre boyunca ne yapacağımı bulmalıydım. Hangisinin doğru, hangisinin yanlış olacağını bilmiyordum. Sonucunda, kendi yağımda kavrulup, sessizce yanıp gitmek... Yada beraberimdekileri de yakmak içten bile değildi... Bir gün, seçim yapmaktan sıkıldım. Doğru bir cevap yoktu, kazanma şansı mı? Hiç... Böylece, hile yapmaya karar verdim. Tanrıları ve kaderi, hatta belki de kendimi bile kandırmaya karar verdim.

Derince bir nefes...

Ayağımın altında ezilen çimler, beni daldığım derin bir düşten geriye getirdi. Hala Umigawa'ya doğru ilerliyorduk ve görünüşe göre önümüzde uzunca bir yol vardı. Hay hay... Kimsenin buna ses çıkardığı da yoktu zaten. Ne Ishio, ne de Bachuru... Yer yer ormanlık alanlarıyla, Umigawa yolunu aşarken, kimseden ses çıkmıyordu. Herkes kendi aleminin kahramanıydı. Herkes kendi saplantılı düşüncesi içinde yüzüyordu. Bendeniz Kageri mi? O ise hala, nasıl buralara düştüğünü anlamaya çalışıyordu, çalışıyordum. Bir insan hangi tercihleri yaparsa buraya düşebilirdi?

Bana vadedilen ömrü, en imkansız olanları aramaya adadım. Asla bulunamayacak olan şeyleri bulmaya, asla görülemeyecek olan şeyleri görmeye... Dokunmaya ve koklamaya, anlamaya, hissetmeye... Hayatımın son gününe girdiğimde bile, asla bitmeyecek bir amaç verdim kendime. Başarısız olacağımı kim söyleyecekti ki? İmkansız olanı arıyorken, hata yapma riskim neydi ki? Ben sadece, kaderi ve şansı, kandırmak istemiştim. Yenmek istemiştim onları! Ve işte... Buradaydım!

Daha da ilerledik. Biraz daha... Tepedeki güneşten ve tanrıların bizzat kendisinden başka şahitleri olmadan, şahitlere ihtiyaç duymadan, görevimize doğru koştuk. Yorulmadan ve sızlanmadan... Bize eşlik eden çevre de, yavaş ama etkili bir şekilde değişmeye başlamıştı elbet. Daha gizemli, daha mistik, daha güçlü! Anladığım kadarıyla Antik Joushou Kenti'nin yakınlarında olmalıydık. Bu kentin tarihini ve hikayesini bilmiyordum. Kimse bilmezdi zaten. Fakat tek bir kul bile, buranın yadsınamaz gücü karşısında saygısızlık yapamazdı. Değişen mistik havaya boyun eğmemek, tanrılara bir küfürdü.

Ben, Joshou'nun mistik doğasına boyun eğmişken... Sessizliği ilk bozan Bachuru olmuştu. Söylediklerini sessizce dinledim. Ne bir çıtırtı, ne de olumsuz bir yanıt... Zaten böylesi bir mistizm ile kaplanmışken, nasıl olurdu da ses çıkarabilirdim? Hayır efendim, hayır... Bachuru haklıydı. Casuslar hakkında bir şey bilmesek de, onları öldürmek başımıza dert açardı. Esas hainler elimizin altından kaçabilirdi. Yada diğer casuslar bu durumu fark edebilirdi. Görev brifinginde de açıklandığı gibi, esas niyetimizin ortaya çıkmaması, hayati bir önem taşıyordu. Mümkün olduğunca bundan kaçınmalıydık.

Ishio'da söze girip, neler yapmamız gerektiğiyle ilgili bir çift kelam ettikten sonra, artık söz sırası bana gelmiş olmalıydı. Zaten hemen hemen her şeyi konuşmuş olsak da, geriye resmi olarak özetlemek gerekiyordu. Ve tabii, Bachuru'nun planı unutmasını istemiyorduk, bu da var!

"Bence bu plan olmuştur. Elimizdekilerle, ancak bu kadar olur! Şimdi..." Derince bir nefes alıp, olayları özetlemeye koyuldum. "Önemli bir görev için desteğe gelmiş üç shinobiyiz. Önemli ve gizli bir görev... Öyle her önüne gelene, bir görevde olduğumuzu açıklamamıza gerek yok. Önemli shinobilere çıtlatsak yeter. Hem daha az dikkat çekmiş oluruz, hem de 'Bizi liderinize götürün' gibi havalı bir cümleyi kurabiliriz!" Hafifçe kıkırdadım. Grubun ciddi adamı Ishio'nun pek onaylamayacağı şekilde... "Mümkün olduğunca birlikte kalıyoruz. Duruma olay yerinde karar veririz. Casusları öldürmek, en azından fark edileceğimiz bariz bir şekilde, çok tehlikeli olur. Fakat mecbur kalırsak, mümkün olduğunca sessiz ve hızlı bir şekilde halletmeliyiz. Aynı şey, hainler için de geçerli tabi... Her şeyden emin olana kadar sessizce bekleyelim. Bir şey olursa, mesela şifreli konuşmak veya dikkat dağıtmak konusunda... Sanırım Bachuru ve ben, bu işin üstesinden gelebiliriz! Doğru muyum, Bachuru?"

[GM - Naruto]

Gece karanlığında, bir tepenin üzerindeyken, okyanusun nemi yalamaya başlıyor yüzünüzü. Şehrin yosunsu yapışkanlığı yüzünüze yapışırken, ağzınızda da çirkin bir tat bırakıyor. Ne var ki, okyanusun büyülü havası sizi birkaç saniye sessiz bırakmaya yetiyor. Hele ki okyanustaki gemilerin yerli yersiz ışıkları tam bir harmoni oluşturuyor görüntüyle… Parıldama çabasındaki silik ışıklar, okyanusa vuran ay ışığı ve sarhoş seslerinin yükseldiği bir şehir…

Tam bir liman kenti olan Umigawa’ya daha yaklaştığınız anda, tepedeki görüntünün şahaneliği yok oluyor. Zira sarhoş iniltileri ve yoğun alkol kokusu, daha şehre girmeden karşılıyor sizi. Bu nahoş karşılamaya boyun eğerek şehre girdiğinizde ise, sarhoşların düşmeli kalkmalı yürüyüşleri ve bol kusmuk ile karşılama giderek boka sarıyor. Yaptığınız onca plana ve çektiğiniz onca yorgunluğa karşılık, böylesine dandik bir karşılama elbette içinizin burkulmasına sebep oluyor. Sizin varlığınızı bile iplemeyen ve ellerindeki şişelerin küçük deliklerinden dillerini sokarak, şişenin dibini yalamaya çalışan insanların aralarından geçerek, bol kusmuk dolu caddeleri arşınlıyorsunuz.

Bir korsan koyunu andıran Umigawa’da yorgunluğunuzu atma ve karınlarınızı da doyurma gayesi içine giriyorsunuz. Ancak buradaki hanların her birinden yükselen sarhoş naraları sizi biraz düşündürüyor. Dolayısıyla doğrudan karargaha gitmenin de bir seçenek olduğunu düşünmeye başlıyorsunuz. Artık bu noktada aranızda bir karara varmanız gerekiyor.

[Yumasaki Bachuru]

İzleyin youtube.com

Konuşmaları bittikten sonra Bachuru hafifçe yavaşlayıp diğer ikisinin sırtına vurmuştu nazikçe, kendini kaybetse ve sertçe vursa büyük ihtimalle bir gün öncesinin kavgasında sönmüş közler tekrar alev alabilirdi. Ishio'nun kadınlara karşı bu kadar kibarken, feminen göründüğünü duyunca saldırganlaşması büyük çelişkileri de yanında getiriyordu. Eşitlik öyle bir şey değildi, kadın sana vuruyorsa sen de ona vuracaksın; eşit olduğunu düşünüyorsan kadınsı olmak konusunda sıkıntı yaşamayacaksın. Neyse ki kırılgan vücuduna rağmen Ishio dengesini kaybedip düşmemişti de koşuya devam edebilmişti üçlü.

Bachuru "Şu, dilin ucunu damağa yapıştırıp basınç ve büyüyle çıkarılan bir ses var ya; Nin-Dogg'un son albümünde de bir şarkının ana ritmini oluşturan, geçen Mao-san nasıl yapılacağını öğretti bana." diye söze girdi önce sıkkınlıkla, aklına sohbet başlatabilecek bir bu gelmişti.uuuuu plop, plop... plop plop plop. uuuu plop, plop, plop, plop! ritmi de haliyle sürekli tekrar ediyordu zihninde. Köyün ticari dehaları yolda dinleyecek müzik aleti ithal etmiyordu, bu bahtsız sarışın shinobi de kendi müziğini kendi kafasında kendi çalıp kendi dinliyordu. "Söylediğine göre dili güçlendiriyormuş beyler, arada bir yapsanız dil kaslarınız gelişiyormuş. Dolayısıyla da kızlarla aranız iyileşiyormuş."

"Gerçi kime anlatıyorsam, herifler on dokuz yıldır sap." eklemesinin ardından ikilinin önüne geçmişti yine Bachuru da. Kendisi de saptı sonuçta, yine de bu hatırlatmaya karşı haklı sayılabilecek cevapları vardı. Dünyada, diğer ikisinden iki yıl daha az bulunuyordu. Yani onlar şu an kadınsı vücutlarını ve bir karış havada akıllarını sevecek birer kız bulsa, Bachuru'nun onların seviyesine düşmekten kurtulmak için iki senesi daha olacaktı.

Gerçi, kimi kandırıyordu. Sıkıntı ve stres zihninin her köşesini kaplamış ve onu hayatta tutan elektriği söndürmekle tehdit etmeye başlamıştı. Bachuru konuşacak, düşünecek bir şeyleri olmasını istiyordu işler ciddileşmeden önce sadece. Her görevden, her acil çağrıdan önce bu vücudunu kaplıyordu. Belki de gerçekten shinobi olmaya layık değildi. Gerçi dünya görüşü doğruysa, shinobi olmaya layık biriydi. Ölmekten korkmamak, yaşama değer vermemek demekti. Genci saran bu stres de sadece işler ciddileşene kadar devam ediyordu, savaş gibi ciddi sorunlar onun gerçek soğukkanlılığını ortaya çıkıyordu büyük ihtimalle. Hayata değer ver, hayatı koru, hayatını ortaya koy. Gerçi, biraz daha çalışmam lazım özlü sözüme.

Umigawa, küçükken gördüğü zamandan beri pek değişmemiş gibiydi. Gencin içine çektiği hava biraz önceki ikindi serinliğinin üstüne bütün nemiyle çökmüş, yanında tuzlu denizin kokusunu getirmişti. Yakamoz, gemilerin ve şehrin düzensiz ışıkları arkasından hafifçe parlarken; biraz önce güneş batmamasına rağmen gökyüzünü dolduran yıldızlar gençler şehre yaklaştıkça yerlerini insanların kendi yıldızlarına bırakmıştı. "Çok heveslenmeyin gençler, babam getirdiğinde bok gibiydi buralar." diyen Bachuru bir süre sonra görecekleri manzarayla doğrulanacaktı. Şehir, çirkindi. Alkol ve sidik kokusu ara sokaklardan ve restoranlardan geliyor ve kuzeydeki denizden gelen soğuk havayı kan sıcaklığına ısıtıyordu. Ayyaşların gürültüsü, ağustos böceklerinin şarkılarını susturduğundan zavallı hayvancıklar üreyememiş ve soyları tükenmişti çoktan. Ara sokaklardan birinin girişinde, bir sokak lambasının yakınlarında ağında av bekleyen örümcek göz kırptı etrafa duygusuz bir ifadeyle bakınan gence. Ya da Bachuru öyle hissetti. Bu şehirde çok fazla sinek vardı ve ağını kurduğu yere dikkat eden örümceğin karnı doyardı.

Genç adam bütün boğucu ve pis kokulu havayı içine çekti, yüzüne eski gülümsemesini getirdi ve çektiği havayı geri dışarı verdi. Alıştı, uyum sağladı, kabuk değiştirdi. Aylarca iğrenç bir gemide bir grup erkekle kalsa kendisi de bu kadar içerdi. Hayatını idame ettirmek için derin denizlerle ve fırtınalarla, korsanlarla uğraşsa kendisi de bu kadar içerdi. Oradaki her adamı anlamış, ve onların yerine koymuştu kendisini. Onlarla konuşurken küçüklüğünden beri iyi yetiştirilmiş, eğlenceli ve yetenekli bir shinobi değil; beş parasız bir miço olacaktı. Ama bu miçonun, görevi gereği içmemesi lazımdı; sarhoş biriyle sohbet etmekle de uğraşmaya gram niyeti yoktu.

"Bence hemen karakola yollanalım beyler. Temiz yemek ve dinlenecek yeri bedavaya getiririz, ayrıca şu gemi hakkında daha fazla bilgi alırız; gemi limana varmadan geldiğimizi umabiliyorum o konuda şimdilik. Dua edin de havadaki alkol buharı bizimkileri de sarhoş etmiş olmasın." Genç adamın aklına bir soru takılmıştı, hayatının büyük bir bölümünü bu sokaklarda devriye gezerek harcamayı ister miydi? İstemezdim.

[Kai Ishio]

Kafasında tüm görev senaryolarını bir bir kurarken Ishio'yu tüm casuslardan, hain potansiyeli taşıyan shinobilerden daha çok kıllandıran birşey vardı. Grubunun potansiyeli. İyi yahut övünülecek bir potansiyel değildi bu. Bachuru'nun tüm olaylar içinde kaybolup belkide bir casusla oturup karı kız muhabbeti etmesi gibi birşey. Şayet Bachuru'yu gerçekten tanıyorsa bunun ufak bir ihtimal olmadığını biliyordu Ishio. Gittikleri karargahta shinobilerin karşısına geçip ' ne ayaksınız ? ' deme durumu da keza böyleydi. Kendisine yüklenen yükün asıl anlamını şimdi anlıyordu. Ishio bir lider pozisyonunda değildi. Bachuru'nun bakıcısı. Hatta haylaz Bachuru ve onunla eğlenen Kageri'nin bakıcısı. Kageri'yi biraz ayrı tutabilirdi. Onun tek sorunu sırf eğlence için aralarındaki haylaza ayak uydurmasıydı. Ancak tüm bunlar olmasa Ishio dışarıdan nasıl gözükeceğini biliyordu. Kasıntı, ihtiyar kafalı bir sarışın. Kendisini çekilir kılan çekmekte zorluk çektiği dostlarıydı yani. Bu yüzden ne ' biz yalancıyız oğlum, sen dur. ' muhabbetlerine karşı çıktı ne de Kageri'nin o bi' tarafına sokuşturduğu sırıtmaya sinirlendi. Birkaç saate vuracaktı zaten kırbacı.

Joushou'nın ardından güzergahlarının onlara sunduğu ikinci güzellik. Alkol kokusu. Mükemmel nazikliğinin, kibarlığının yanında örnek bir insan olarak başka bir özelliğe de sahipti Ishio. 'Zararlı maddeler' konusunda, en azından kendisi için fazla tutucuydu. Tütünle ilgili birşey içmemişti bugüne dek. İçki konusu ise biraz daha alengirli. İçmek bir yana ekşimsi, çekicilikten uzak kokusu bile onun miğde bulantısını azdırmaya yetmişti. Şimdiyse bu iğrençliklerin kucağına koşuyor gibiydi Ishio. İçki kaynaklarından burnuna süzülen koku, artık binaların duvarlarına sinmiş kusmuk kokusuyla birleştiğinde insanlara morarmış bir surattan başka gösterecek birşeyi kalmamıştı. Şehir içindeki çoğu insana göre muhtemelen dönen bir yapıya sahipti. Şayet Ishio şehre girdiğinden beri gördüğü insanların çoğu sarhoş, kalanı ise içki içememekten dolayı hüzünlü diyebileceği bir moddaydı.

Burasının bir düzene, uygun bir refah seviyesine sahip olduğunu düşünmüyordu Ishio. Bir liman kenti olmasına rağmen alkol kullanım seviyesini normal bulmuyordu. Sokakta şişeye dil atan amcalar, şişeyi sulandırıp cama sinen alkolü kovalayanlar... Alkolün olduğu yerde suçunda olduğundan emindi ve bu tezini destekleyecek birçok kanıt bulabilirdi Ishio. Karşılamak için gelecek birkaç shinobi bir kenara dursun, etrafa göz atan bir yetkili dahi görmemişti. Sadece bu durumu görmek bile buradaki karargahın sorunlu olduğu kanısına varmasına yetiyordu. Ya fazla boşvermişlerdi ya da Ishio'nun görmediği önlemler almışlardı.

Bachuru'nun sözleri üzerine karargaha doğru yöneldi Ishio. Biraz daha yakın durdu dostuna. Tehlike sezdiğinden değil, üzerine sarhoş biri atlarsa onları Bachuru ile bloklama üzerineydi tüm planı. " Hala da bok gibiymiş. Casusları aramaya gerek yok, buraya gelirlerse iki gün sonra şişlenirler zaten. "

Karargahın daha temiz, daha alkolsüz hiç olmazsa daha kusmuksuz olmasını umuyordu Ishio. Gerçi oraya gittiğinde masada açılmış şişe ve bir iskambil destesi görse şaşırmazdı.

[Kamiwaza Kageri]

İzleyin youtube.com

Yıldızlı bir göğün altında yatan, Gün Işığı Ülkesi'nin incisi... Ozanların kadife sesiyle hayat bulan, birbirinin elinden tutan sevgililer ile tamamlanan bir şehir. Doklarda çalışan işçiler, belki de, köşe başında gazete satmak için çırpınan bir ufaklık... Barların dışına çıkan sarhoş kavgalarını da unutmayalım! Peki sadece barlar mı? Tabii ki hayır! Bin bir çeşit ülkeden, bin bir çeşit farklı mal satan dükkan... Kıyı boyunca uzanmış, yaklaşmanızı ve tuzaklarına düşmenizi bekliyor! Yaşadığınız her yeni gün boyunca, başınıza neler geleceğini asla bilemeyeceğiniz, kusursuz bir şehir! Umigawa...

En azından, her şeyin kusursuz ve ihtişamlı olacağını kanıksayan bendeniz Kageri, böyle hayal etmişti. Fakat gerçek... Uyandığınızda yanı başınızda duran şişko fahişeden bile beterdi doğrusu.

Hayal ettiğim, neşeli şehir değildi burası. Tanrım, hayır, kesinlikle değil! Buram buram yükselen kalitesiz alkol kokusu... Sağa sola yalpalayan, oraya buraya kusan sarhoşlar... Ne neşeli ozanların sesleri, ne de birbirine sıkıca tutunan sevgililer! Hayır efendim, onları burada bulamazdık anlaşılan. Burada, ucuz bira içen, içtikleri biradan bile daha ucuz olan bir halk vardı anlaşılan. Bin bir ülkeden gelen kervanlar mı? Hah. Duymamış olayım! Böyle bir sahnede, ona ihtiyaç var mıydı hiç? Gördüğüm sahnede tek ihtiyaç olan şey, yolun ta orta yerine sıçan bir teyzeydi. Tabii yine de inançlı olalım. Neden olmasın ki? Daha yeni başlıyoruz!

Ve öyle de yaptık. Ne yorgunluk, ne sarhoşlar... Takılmadan, yolculuğumuza devam ettik. Eskiden buraların kaşifi olan, hiç şaşırtıcı değil tabii, Bachuru'nun önerisini kendimize pusula edindik. Doğruca şehirdeki shinobi üssüne doğru ilerleyecektik. Başka ne yapabilirdik ki? İlk izlenimlerime göre, Umigawa'nın tavernalarında tavlamaya çalışacağımız kızlar, bizim Ishio'dan daha güzel olamazlardı. Yani, varın gerisini siz düşünün!..

Shinobi üssünü bulmak için yola koyulduk, koyulmasına ama... Şehrin bu durumu, basit bir hayal kırıklığından öte, görevimiz için de oldukça önemli bir problemdi. Tamamen karmaşanın hakim olduğu, herkesin sarhoş olduğu bu şehirde, sırtımızı kime dayayacaktım? Yanı başımdaki adamlara mı? Güldürmeyin beni...

[GM - Naruto]

Çok zaman geçmeden ulaşıyorsunuz karargaha. Üstünüze sinen alkol ile karışık kusmuk kokuları giderek nefes almanızı zorlaştırıyor. Başta birbirinize yakın durma çabası içinde olsanız da, giderek birbirinizin üstüne sinen koku ayırmaya başlıyor sizi. Araya yavaş yavaş koymaya başladığınız mesafe, karargaha geldiğinizde hemen hemen metre ile ölçülebilecek kıvama geliyor. Bu anlarda karargah karşınıza çıkıyor bütün heybetsizliği ile!

Umigawa'nın limanını geçtiğiniz anda, okyanusun hemen yanında yer alan karargah beklediğinizden bir hayli küçük durumda. Şehrin geneline yayılmış taş yapılaşma, karargaha da sirayet etmiş durumda. Ancak havanın nemi ve yanlış taş tercihi nedeniyle, karargahın duvarlarında yer yer kendine yaşam ortamı bulmuş yosunları görebiliyorsunuz. Dışarıdan bakıldığında iki katlı olarak görünen, son katında ise büyük bir projektör olan karargahın içinde ise, sadece cılız bir ışık yayılıyor dışarıya doğru. Yine de, karargahın bu derme çatmalığına karşın, içeriden hiçbir kötü koku gelmemesi sizi sevindiren kısım oluyor.

Karargahın gıcırtılı kapısını ittirip içeriye girdiğinizde, sizi sıcak bir hava karşılıyor. Sanki Nikkougakure'nin havasını emanet almış gibi yüzünüze vuran sıcaklık, suratınızda istemsiz bir tebessüme neden oluyor. Bir hanın girişini andıran bir hole açılmış giriş kapısının ardında, birkaç masa ve sandalye bulunuyor. Kapının tam karşısında bir merdiven ile yukarıya çıkış yapıldığını anlayabiliyorsunuz. Holün sağ ve sol taraflarında, her bir tarafta 3 tane olmak üzere, toplam 6 kapı görüyorsunuz. İçerideki sandalyelerde ise, 3 tane shinobi sizi karşılıyor.

Aynı masada oturan hemen hemen birbirlerine benzeyen 3 shinobiden bir tanesi ayağa kalkıyor ve tok bir sesle “Buyrun, bir sorun mu vardı?” diye soruyor. Ancak sorusunu pek ciddi olmayan bir tonda söylüyor. Sanki sizin de köydeki diğer sarhoşlardan olduğunuzu düşünen shinobi, size doğru birkaç adım atınca alın bantlarınızı fark ediyor ve yürüyüşünü bir anda keserek “Shinobi mi?” diye soruyor kendi kendine şaşkınca. Adamın bu sorusunu duyan diğer iki shinobi oldukları yerden hızla kalkıyorlar ve birden diğer adamın yanında bitiveriyorlar. Aralarındaki fiziki farkın bir hayli az olduğu 3 shinobi size şaşkınca bakarken, sizinle ilk konuşan shinobi, bu sefer ciddi bir şekilde “Bir sorun mu vardı?” diye soruyor.

[Kamiwaza Kageri]

Edit: Elimde olmayan sebeplerden ötürü bilgisayarın başına oturamadım. Çarşamba günü hava kararmadan yazmaya çalışacağım. Beklettiğim için herkesten özür dilerim.

[Kai Ishio]

Ekşimiş surat ifadesi şehrin duvarlarından farklı bir yere kaydı. Başlarda suçu hazımsızlığına atsada zamanla korkusunun gerçeğe döndüğünü biliyordu Ishio. Bachuru kokuyordu. Kageri daha da çok kokuyordu. Ve en önemlisi, muhtemelen Ishio'da leş gibi kokuyordu. Sarhoşlardan, kusmuk istasyonu olan duvarlardan daha rahatsız edici bir şekilde hemde. Ayyaşların kafasına atmak için yakın tuttuğu Bachuru'dan bu yüzden uzaklaşmak zorunda kaldı. Kageri'dense sola doğru bir hamle yaparak kurtulmaya çalışıyordu. Kendi içinde çoktan bir mücadeleye tutuşmuştu Ishio. Ne koktuğunu belli etmeliydi ne de dostlarına onlardan soğuyacak kadar yaklaşmamalıydı. Casuslar buraya giriş yapsa şişlenirdi evet, ancak ondan önce kokudan kaçmaları daha olasıydı.

Okyanus ve karargahla yakın temas kurduklarında nefeslerindeki rahatlık artmıştı. Ara ara hissettiği esintiler Bachuru'nun kokusunu ona taşıdığı anlar dışında oldukça rahatlatıcıydı hatta. Üstelik karargaha yaklaşınca.. Onun en azından iğrenç olmadığını anlayabiliyordu. Karargah görüntüsünden çok uzak olmasına rağmen. Gösterişli, korkutucu olmaktan çok uzak bir havaya sahipti. Ayrıca muhtemelen yapılan yanlış tercihler 'antik' bir görünüm katmıştı buraya. Şayet duvardaki yosunları en iyi bu şekilde yorumlayabiliyordu. En üst kısmı oluşturan projektör ise bu binaya azıcık otorite katan tek şeydi. Hizmet ettiği köyün yavaş yavaş ayağa kalkan bir güç olduğunu biliyordu Ishio. Ancak çevresinin bu denli 'batık' bir olmasını beklemiyordu açıkçası. Çivisi çıkmış, potansiyeli harcanan düzensiz bir şehir ve bu karargah. Altın jenerasyon olarak adlandırılan yaş grubunun omuzlarındaki yük tam anlamıyla buydu.

Kapıya ilk atılan, kurtuluşa eren Ishio olmuştu. Suratına çarpan temiz ve ılıman hava onu tekrar 'görev' moduna sokan şey oldu Önce rahatlığının getirdiği sırıtmayı sildi suratından, ardından daha dik bir duruşa kavuştu. İç kısım basit bir dizayna sahipti. Hatta fazla basit, Ishio kendini bir an için ucuz bir hana girmiş gibi hissetti. Hol, az sayıda masa sandalye çiftleri, odalar. Gördüğü odalarda daha fazla shinobi yoksa, beklediğinden az bir sayıyla karşılaşmıştı.

Üçlüyü ayyaş sanıp onlara doğru yürüyen shinobiye ufak bir bakış atarak kemerini gevşetti. Görevleri tam manasıyla başlamıştı ve rahatlamaya ihtiyaç duydu. Gerginliğini, ki gergin değildi tamamen kendi kuruntusuydu, atmak için saçlarını garip bir şekilde arkaya attı. Karşılarına dikilen shinobilerin yetkili olduklarını sanmıyordu Ishio, o havayı taşımıyorlardı. Yani burada konuşmayı devralması bir sorun yaratmayacaktı. " Evet, shinobi. Son istihbaratlardan dolayı Nikkougakure'den buraya destek olarak yollandık. " Kelimelerinin anlaşılmasını bekledi bir süre. Onun için bu şehirdeki herkes bir şekilde sarhoştu çünkü. " Konuşabileceğimiz daha uygun bir yer ve kişi var mı ? " Ishio'nun kendini göstermesi bu cümlelerle son bulacaktı. Dostlarını yönlendirecek kişi o olsa bile, bu yetkiyi iyi olmadığı bir konuda kendini göstermek için kullanmayacaktı. Yetkili kişilerle konuşmak Bachuru ve tercihen Kageri'nin alanıydı.

[Yumasaki Bachuru]

Bu gece yazacağım. Malum mersin yolu, adanadan geçince fortiusun aurasi beni baştan çıkardı, uç gundur komadayim.