Kaybolan Umutlar

[Kazuki Hayato]

2 sene önce, Nikkougakure

"Geç kaldın, yine!"
"E..eh.. Uyku tatlı geldi birden... Ne zamandır tatil yapmıyordum hem!"

Genç kızın yüzünde kızgın bir ifade vardı. Gözlerini kısmış Hayato'ya sert bakışlar atıyordu. Hayato ise ortamı yumuşatma amacı güderek iki işaret parmağını kızın ağzına götürdü, iki yandan gerdi. Hayato sayesinde gülümseyen bir yüz ifadesine bürünen Miyako şu an daha korkunç görünüyordu!
"Of of... Sana anlatacaklarım önemliydi. Ama sen beni beklettiğin için sana ceza. Anlatmıyorum."
"Hayır hayır! Sırf önemli bir şey söyleyeceksin diye buraya kadar koştum! Gıcıklık yapma Miyako!"
Genç kızın siniri geçmemiş olacak ki bir adım geri çekildi. Ellerini beline attı.
"Yani beni görmek için gelmemiştin. Çok yazık çok! Bunları yazıyorum bi kenara ben!" Hayato ise yorgun yüzünü bir an olsun gülümsetti. Ortamda bi 10 saniyedir sessizlik hakimdi. Ciddiyet git gide artarken genç shinobi söz aldı:

"Bugün çok tatlı görünüyorsun!"

Genç kızın tek düşündüğü karşındaki herifin salak olduğuydu. Ona salak diye bağırmak istedi ama yapamadı. Çok masum görünüyordu. Çok güzel gülüyordu. Bir an burukluk yaşadı. Söyleyeceklerinin Hayato'yu üzeceğini düşündü. Üstelik karşısındakinin kendisinden çokça zeki olduğunun da bilincindeydi. Söyleyeceklerine ne tepki vereceğini sindiremedi. Tek umduğu ona yardım edebilecek tek kişinin Hayato olduğuydu. Sakin bir biçimde söz aldı:

"Takip ediliyorum, Hayato."
Bu sözden iğrenç bir rahatsızlık duymuştu Hayato. İki eliyle Miyako'nun omzundan tuttu:
"Kim tarafından, ne zamandır?" sorduğu soruların ardından sessizliğine gömülen kızı yavaşça sarstı.

"Miyako! Sana diyorum!" Miyako az önceki ciddiyetsiz konuşmanın ardından böylesine ciddi bir şeyi söylemenin anlamsız olduğunu düşündü bi an. Ama söylemişti bile çoktan. Şimdi diyecekleri ciddileşen Hayato'yu ciddiyetsizliğe davet edebilirdi. Çünkü inanması güç şeyler çıkacaktı ağzından. Hayato mantığıyla hareket ederdi. Düşünüyordu. Bütün ihtimalleri teker teker aklından geçiriyordu. İlk olarak aklına üzücü bir biçimde kendi köyü geldi. Hayato köyüne çok bağlıydı. Miyako'nun aksine o bu köy için canını verebilirdi. Köyün askeri yapısı hakkında sınırlı bilgiye sahip olduğunun farkındaydı. Anbular, daimyo çevresi.. Hepsinden şüphelenebilirdi. Hayato duraksadı. Bu yaptığı paranoyaklıktı. Miyako'nun cevabını beklemeliydi. Ona kaygılı gözlerle bakmaya devam etti.

"Birisi bana sesleniyor sanki. Bilmiyorum, açıklayamıyorum. Rüyalarımda, boş bulunduğum zamanlarda içimden bir ses geliyor. Benim sesim değil, başkasına ait bir ses. Bana bir hikaye anlatıyor ve beni yanına çağırıyor. Korkuyorum Hayato, bunu kimseye anlatamadım." Hayato inanamayacağı şeyler duymuştu ancak onun için her şey mümkündü. Genjutsu? Bunun olma olasılığını düşündü. Miyako'yu sorgulamanın sırası değildi Zira yüzündeki korku buna uygun ortamın olmadığını kanıtlıyordu. Ama ona yardım etmek istiyordu. Elinden başka bir şey gelmezdi.
"Ne zamandır bunu yaşıyorsun? Genjutsu veya başka bir teknik olup olmadığına emin misin? Bunu üstlerimize bildirmek zorundayız. Miyako, tam olarak ne diyor sana?"

Miyako'nun gözleri dolmuştu. Hayato da en az onun kadar şaşkındı şu an. Anlattığı her şeyin doğruluğuna inanıyordu. Miyako zar zor konuşabilmeye başlamıştı. Gözlerini Hayato'dan kaçırıyordu sürekli.
"Hayır, çok uzun zamandır bunun üzerinde düşünüyorum zaten. Eğer öyle olsaydı çoktan anlamıştım. Hayatım boyunca yaşamadığım bir şey bu." O an duraksadı. Derin bir nefes aldı ve Hayato'ya baktı.
"Bırakmamı söylüyor.. Kendimi ona bırakmamı söylüyor Hayato!" Hayato kızı kafasından tuttu. Güven dolu bakışlar attı ona. Ardından sarıldı ona. Onun hep yanında olacağını düşünüyordu. O an sorumluluğu ona yardım etmekti.

"Kimse seni alamaz Miyako. Kimsenin sana zarar vermesine izin vermem. Ben varken asla.."

[Kazuki Hayato]

Gözyaşların yağmura karıştığında, saçlarının her teli bir okyanus kadar ıslandığında, yüreğin küçük bir balık kadar çaresiz göründüğünde, yapabileceğin tek şey var; Yardım iste!

"Bak, sana aldım bunu." Elindeki orta büyüklükteki hediye paketini uzatmıştı ona. Yüzünde belli belirsiz, afallamış bir gülümseme vardı. Onun gözünde bu hediye kraliçesine, hatta tanrıçasına sunduğu bir adak gibiydi. 1 saniye sürecek ve sonrasında geçecek olan o gülümsemeyi yakalamak için yapmıştı bunu. Karşısında dikiliyordu Miyako. Henüz ona bakmamıştı. İlginç bir tepki vermenin peşindeydi. Zaten hayattaki tek gayesi Hayato'yu şaşırtmaktı. Gözünü paketten ayırmadı, ona bakarak: "Nedir bu?" dedi. Hayato şaşırmış kızın çenesinden tuttu, yüzünü kendine çevirdi. "Kendin görmeye ne dersin?" Ağzını kulaklarına kadar genişletti. Artık güldüğü anı görmek istiyordu. Bunu görmek, keşfedilmemiş bir hazineyi bulmak gibiydi. Onun için her şeyden daha değerliydi. Miyako sakince paketi aldı ve açtı. Biraz süren sessizliğin ardından tekrar Hayato'ya baktı.

"Nyaaaaaa! Harikaaa! En sevdiğim renk, en sevdiğim desen!" Çığlık çığlığa sevinen Miyako bir anda Hayato'nun üstüne atlamış ve boynuna öpücükler kondurmaya başlamıştı. Biraz utanmıştı genç adam. Lakin şu an yaşadığı huzur ve mutluluk tarifi yapılamaz cinstendi. Hani bir çocuk defalarca başkasında gördüğü oyuncağın hayalini kurar da, babası bir gün o oyuncakla çıkar gelir eve.. İşte öyle bir mutluluk. Hayallerindeki insanın karşısında gerçekten dikilip ona gülümsediği anları çok seviyordu. Hatta çoğu zaman o anlar için yaşadığını düşünüyordu. Aptal...

---

Tekrar tekrar sarıldı ona, evinin önündelerdi artık. Genç adam kızın elini bırakıp merdivenlere teker teker çıkmaya başladığında bir tedirgin oldu. Arkasında baktı. Gördüğü manzara tekrarda tedirgin kalbini yumuşattı. Miyako tüm güleryüzüyle ona bakıyor ve el sallıyordu.

"Senpai ile konuşacağım, yarın seninle gelmem gerek."
"Hayatoo! Konuştuk sanıyordum bunu. Tek başıma halletmem gereken bir görev bu."
"Sadece yanında olmak istiyorum, hepsi bu." Tedirginliğinin kaynağına inmişti sonunda. Miyako için tedirgindi. Onun potansiyelini ve kim olduğunu çok iyi biliyor ve güveniyordu ancak, burda tedirgin olması elinden gelen bir şey değildi. Tedirgin olmak zorundaydı.
"Salak şey, artık farklı bir takımım var. Hem ben senden daha güçlüyüm, öyle değil mi?" Sözlerini söyledikten sonra arkasını döndü ve ilerlemeye başladı. Gülüyor ve sekerek ilerliyordu. Hayato ise artık o tedirgin ifadeyi yüzünden silmiş, kızın gidişini izliyordu. Miyako onun için bir çok şey demekti. En yakınıydı, en güvendiğiydi. En sevdiğiydi... Ona şu an güvenmek zorundaydı. Derin bir nefes aldı, ardından neyse ne...

"Sen öyle diyorsan...Geldiğinde bende burada olursam pikniğe gidelim diyordum. Matsu-san da gelir diye düşündüm. Geldiğinde..ee.." Hayato sözünün kesileceğini anlamış olacak ki duraksadı. Miyako hızlıca söz aldı bağırarak: "Döndüğümde pencereden evine girip uyandırırım seni!" Kızın sözlerine karşılık Hayato'nun tedirginliğinden eser kalmamış, çok mutlu olmuştu. Artık evine doğru hareketlenmeye başlamış, eliyle kapı kolunu aramıştı. Kapıyı açarken arkasına dönüp baktı. Miyako gözden kaybolmak üzereydi. Evine girmeden önce kızın gözden kaybolmasını bekledi. Ardından kendi kendine söylenerek evinin kapısını kapattı:

"Sakın beni bekletme, Miyako."

[Kazuki Hayato]

"Hayato-saaan! Hayato-saaan!" Nidalarıyla titreşen camı araladı. Kafasını dışarı uzattı ve köy devriyesinden bir elemanla göz göze geldi. 'Ne var?' manasına gelecek bir şekilde kafasını salladı. Görevli shinobi tezcanlı bir biçimde söz aldı. Hayato onun yüzünü biraz olsun süzdüğünde dehşet dolu bir haber alacağını farketmişti. İnsanların yüzlerinden verecekleri haberlerin iyi mi yoksa kötü mü olacağını anlayabiliyordu. Bir çeşit yetenekti.

"Takım 6 görevi ile ilgili gelişmeler... Daimyo binasına gitsen iyi olur!" Bu Miyako'nun takımıydı! Bu durumdaki ihtimalleri gözden geçirdi. Aklında hoş tablolar oluşmadı. Düşüncelerini engelleme yoluna gidecekti. Vahşi bir hayvan gibi hızlıca Daimyo binasına gidecekti, düşünmeden. Shinobi kıyafetini giydi ve sırtına ince bir palto aldı. Hızlıca kendini dışarı attı. Koşmaya başladı. 2 dakika içinde Daimyo binasının önünde olacaktı. Düşüncelerini engelleme olayı ise çoktan suya düşmüştü. Miyako'yu ve akıbetini düşünmeden edemiyordu. Kötü bir şey olmamıştı umudunu sürdürerek binanın önüne kadar geldi kalabalık olmayan bahçeyi hızlı adımlarla yürüyerek geçti. Kapıdan içeri girdiğinde ise yukarıya, ikinci kata çıkmak için merdivenlerin olduğu yere doğru hareketlendi. Tam o anda bir yukarıdan gürültülü sesler geldiğini gördü. Yukarı çıktığı gibi karşısında bir kalabalık gördü.

"Görev tamamıyle başarısız oldu. Ölen 3 shinobi şu an otopsi işlemleri için hastanede tutuluyor." Bunları duyduğu an hayatı başından aşağı yıkılmıştı. Kendini tuttu ve metanetini koruyarak görevli shinobinin yanına sokuldu.
"Mofune Miyako, görevden dönüp dönmediğini merak ediyorum. Ölen shinobiler arasında mıydı?"
"Şu kızı soruyor olmalısın, arkadaşı mıydın yoksa?"
Adamın bunu soruş şekli hiç hoş değildi. Hayato sadece "Evet" diyebildi.

"Seni de sorgulamamız gerekecek evlat. Buradan bir yere ayrılmamanda fayda var. Oraya vardığımızda bir shinobimiz henüz ölmemişti. Kızın çıldırdığından ve onlara saldırdığından bahsetti. Ne olduğunun farkına varamadan öldürülmüşler. Kızın kaçmış olma olasılığı yüksek. Ancak yine de kızı bulana kadar bu işi çözemeyeceğiz. Şu an askerlerin ölüm nedenini bulmaya çalışıyoruz. Kız köye 3 güne kadar dönmezse hain damgası yiyecek. Yani anlayacağın..."

Duymak istemiyordu. Gözleri boşluğa baktı. Kafasını çevirdi. Dinlemeyecekti, umrunda değildi. Vücuduna ve beynine söz geçiremiyordu. Buraya gelirken Miyako'nun ölüm haberini almamak için dua ediyordu. Ancak bunun da olabileceğine hiç ihtimal vermemişti. Miyako asla böyle bir şey yapmazdı. Buna asla inanmazdı, kendini buna inandıramazdı. Lakin böyle söylediğinde herkes onu da hain olarak görecekti. Çünkü ölen 3 shinobinin arkadaşları ve ailesi gözünün önünde, 10 metre ileride büyük bir hüzünle duruyordu. Hayato karşısındaki adamın ona bir şeyler söylediğini idrak etti. Ancak onu dinlemiyordu. Sadece "Sen iyi misin evlat?" cümlesini idrak edebilmiş, adama belli belirsiz bir kafa sallayarak duvara dayamıştı bedenini. Düşünmeye en ihtiyacı olan zamanlardan biriydi. Fakat o düşünemiyordu.

Hiç bir şeyi kötüye yormamayı seçti. Binada işi bittikten sonra evine gidecek, bekleyecekti. Günlerce, haftalarca Miyako'nun dönmesini bekleyecekti. Her gün ilk günkü umudunu korumaya çalışacaktı. Buna inanmak istemiyordu. Günlerini sakin ve soğukkanlı geçirmeye çalışacaktı. Miyako dönecekti, buna inancı tamdı. O böyle düşünse de köy yönetiminin onu arama tavrı tıpkı suçlu shinobilere yapılan arama şekli gibiydi. Bir suçlu muamelesi görecekti. Miyako'yu kendisi bulmalıydı. Ona her şeyi anlatması için zaman tanıyacaktı. Hayato'ya yalan söyleme ihtimali yoktu. Ama asıl acı olan tüm bunların doğru olmasıydı. Eğer Miyako kendi köyünden shinobileri soğukkanlı bir biçimde öldürebildiyse bunun cezasını çekmeliydi. Hayato'nun kendine kabul ettiremediği şey de buydu zaten. Bunun olması onun için yaşamı piç edecekti. Tüm hayatının bir anda tepetaklak olması, buna göğüs gerebilir miydi pek bilmiyordu açıkcası. Tüm bu düşünceler tufanı eşliğinde gözünden damlayan yaşları sildi. Ona doğru gelen yetkililerle konuşmak üzere ayağa kalktı. Sorgulanmak için bir odaya götürülüyordu. O ise aklını henüz toplayamamıştı. Şu an olabildiğince soğukkanlı olmalıydı fakat bunu beceremiyordu. Gerçekten istediği bu muydu Miyako'nun? Bunu mu layık görmüştü ona? Böyle bir ihaneti mi?

"Neden?" diyebildi usulca. Ardından gözünden düşen yaşları koluyla sildi. "Neden? Neden?! NEDEN?!"

[Kazuki Hayato]

2 sene sonra, Nikkougakure

---

"Hey, Matsu-chan."
"Söyle."
"Dönmeyecek değil mi?"
"Hayır."
"Takip edildiğinden bahsediyordu, sence yalan mıydı?"
"Köyüne ihanet eden biri arkadaşlarına neden yalan söylemesin?"
"..."

Nefret... İliklerine kadar nefretle doluydu. Yoksa değil miydi? Emin olamıyordu. Hala onun o tatlı suratı aklına geldikçe duygulanıyor, fakat bu duygu dalgasını çok çabuk atlatıyordu. Yanında Matsuda vardı. Bu günleri onun sayesinde çok kolay atlatmış ve desteğini hep yanında hissetmişti. Miyako gideli 2 sene olmuştu ve artık onun hakkındaki düşünceleri tamamiyle değişmişti. Nikkougakure onu bir kaçak olarak görüyordu ve artık Hayato da onu öyle görmeye başlamıştı. Hala içinden öyle olmamasını dilese de bütün ihtimaller bunu gösteriyordu. Ondan hiç bir iz bulunamaması, adeta sır olması ise Hayato'nun aklına onun yalnız olmadığını getiriyordu. Önemli değildi, Miyako'nun ifade ettiği şeyler ve birlikte geçirdikleri anılar ne kadar güzel olsa da yapması gereken tek bir şey vardı. Miyako ile bir gün karşılaştığında onu kendisi sorgulayacaktı. Eğer her şeyi itiraf ederse onu öldürecekti. Bunu yaparken tereddüt etmeyeceğini biliyordu. Çünkü o, böyle biriydi. Tıpkı yanında duran dostu Matsuda gibi. Bu köye yapılan ihaneti kaldıramazlardı.

Matsuda, ona doğru bir bakış attı. Ardından çıkardığı paketin içinden iki sigara alıp birini Hayato'ya uzattı. Diğerini de kendisi içmek üzere ağzına yerleştirdi. İkili, sigaralarını yaktıktan sonra bir süre sessiz kaldılar. Matsuda bu sessizlikten sıkılmış olacak ki söz aldı. Aslında biraz olsun arkadaşını neşelendirmek istiyordu.

"Eski zamanları aklından çıkarmaya bak. Geçti gitti işte."
"Doğru diyorsun, geçti gitti."
"Şu an karşında dikiliyor olsa ne yapardın peki?"
"Onu öldürürdüm. Tereddüt dahi etmeden."

'Etmezdin..' diye mırıldanıp önüne baktı Matsuda. Bunu Hayato duymamıştı. Ortamı neşelendirmek bir hayli zor olacaktı ama bu sefer bunu başaramamıştı. Çünkü shinobi olunca her istediğinde neşelenmek biraz lükstü. Büyük bir duygusal çöküntüyle gelen hissizleşme. İnsan ırkına ters bir durumdu bu tarz duygulardan sıyrılmak. Bir an olsun insanlığı kenara bırakmak gerekiyordu. Belki shinobiler katıksız ölüm makineleriydi ancak insanların duyguları vardı. Hayato duygularını hiç bır zaman bırakmamıştı. Sadece mantığı ve aklını ön plana almış, duyguları geri plana atmıştı. O alın bandını taktığı an duyguları geride, anılarında bırakıyordu. Aklı ona yeterdi mantıklı kararlar alması için.

Matsu bitirdiği sigarasını elini gererek atabileceği en uzak mesafeye fırlattı. Hayato ise bitirdiği gibi dibindeki kayaya sürtmüştü izmariti. Arkadaşına bir bakış attıktan sonra "Hadi gidelim artık." dedi. Matsu ise onaylar şekilde kafa salladı. Uzun ve yamuk sokakların, evlerin arasından geçip eve doğru yola koyuldular. Kendi evine gitmek için ayrılan ilk Matsuda olmuştu. Kısa bir vedanın ardından Hayato kendi evine gitmek üzere yola koyulmuştu.

---

Theme:

İzleyin youtube.com