"Ben, Mika - Bir Prensin Anıları."
Ve her şey böyle başladı, bir isim ve bir unvanla. Beni hayata hazırlayan bu oldu, hazırlayan; yola koyulmama neden olan en mühim katalizör... Baştan çıkartan da! Hiçbir zaman bir "prens" olmak istediğimi, size söyleyemem, gerçekten! Bir prens olmak istemedim, unvanlarının arkasına saklananlardan olmadım ki hiç... Bir prens değil, Mika olmak isterim önce. Mikaaru. Her şey bir isimle başlar. Eski efsanelerde böyledir, eğer ismini biliyorsan, ona sahip olursun. Hatta kontrol edebilirsin! Korkutucu olduğu kadar, cezbedici de... Velhasıl, kabul ettim. Olduğum kişiyi, üstüme yapışıp kalan unvanı ve tabii ki de misyonumu! Üstüme kalitesiz bir kimono geçirdikten sonra, yola koyuldum. Nereye gittiğimi, nereye gitmem gerektiğini ve sonunda bir şeyler elde edip edemeyeceğimi bilmiyordum. Bilmiyorum. Evden çok uzaklarda olsam da, Nikkougakure sadece yolun üzerindeki bir durak. Dahası değil. Bir gün kutsal haç görevimi başarıp, bir prens olarak çıktığım topraklara; bir kral olarak geri dönebilecek miyim? Umarım. Bir iz bırakmak istiyorum. Önemli bir tane... Kahramanlık, çocuklar içindir. Aynı zamanda psikopat bir katil olmak da. Ben daha büyük ve yüce bir şeyin peşindeyim. Ama... Kazansam da, kazanmasam da; yazdıklarım, anılarım size yol gösterir umarım.
"Biricik prenses."
Nikki her zaman bana anlayışlıydı. Evet derdi, bir gün prens olacaksın Mika. Biliyorum, bu senin kanında var. Ve o gün geldiğinde, ben sana eşlik edeceğim. Çıktığım yol boyunca, hep Nikki'nin peşinden gittim. Onu izledim, yaptıklarını yapmaya çalıştım ve yeri geldiği zaman da onu kolladım. Birbirimizi tamamlardık, bilirsiniz, ben ve o. Pek arkadaştan yana şanslı bir velet olmasam da, ablanın iyisinden anladığım bir gerçekti. Fakat o günler de bir gün bitecekti. Günlerin bir tanesinde, Nikki'yi gördüm, toparlanmıştı. Gidiyorum Mika demişti. Önemli bir işim var ve ne zaman biteceğini bilmiyorum. Ama seni hep kolluyor olacağım ve bir gün tekrar ekip olacağız. Sen ve ben, buralara hükmedeceğiz. Bu tek başıma gitmem gereken bir yol diye tekrar ettim içimden ve ilerlemeye devam ettim. Hakujaların Nikki ve Mika'sı olarak değil, sadece Mika olarak. Bizim Mika, dahası yok.
İşin gerçeği, Nikki, diğer Hakujalar gibi dövüş yeteneklerinden yoksundu. Onlara ihtiyacı vardı, eğer kariyerine devam etmek istiyorsa. Ha tabi, bizim Mika bilmez bunu, size de anlatmamıştır. Nikki kusursuz bir hırsız olmayı başarmıştır. Kaç ülkede arandığının sayısını, bugün, Nikki bile bilmez. Son durumu bilinmiyor.
"Sıradan bir orospu çocuğu, bir de, öteki prens."
Kurduğum tek cümle, kendisini anlatıyor olmalı. Sadece benden bir kaç yaş daha büyük, eli silah tutmasını pekala bilen, ama özünde bir rakip. En kalleş olanından bir tane. Kendisine devamlı esas prensin ben olduğumu söylesem de, o, bunun saçmalık olduğunu söylüyor! Benim deli olduğumu ve bu fakirlikten, kendi kendisini kurtaracağını söyleyip; hepimizi geride bıraktı. Bir katil olmayı seçti. En azından, soy adımıza yaraşır bir şekilde, iyi bir tane oldu. Ama hayır, yanlış anlamayın, öyle psikopat falan değildir bizimki. Sebepsiz can almaz, sadece, ihtiyacı olduğu düşündüğü canı alır. Kendisini bir çeşit mafya üyesi, yada, patronu olarak gördüğünü öğrendim. Eğer ülkemizi kurtaracak yöntemin bu olduğunu düşünüyorsa, bana uyar. Ama... Yoluma veya amaçlarıma gölge düşürürse, onu öldüreceğim. Hikayemizin sonu.
Aslında Mika bilmese de, Eisuke, kendisinden bildiğinden çok daha karanlık yollara sapmıştı. İlk başta samurayların arasına karışsa da, orada da rahat duramamış ve aranan bir suçlu haline gelmişti. Mika'nın bildiğinin aksine ise, onun tek derdi, bir demet kanlı paradan başka bir şey değil. Şuan ki durumu bilinmiyor.
"Boşluğun, hiçliğin ve çöplüğün kralı."
Büyük bir kraldı bizim peder. Bana öyle söylediler. Tek bir yumrukla yönetirdi, yönetmeye pek değmeyecek topraklarını. Ki bu da, kendi içinde üzücüydü. Bir gün acı bir seçim yapması gerekmişti. Kendi evlatlarını, başaracaklarına inandığı tek kahramanlarını, ülkesinden kovmuştu. Altın bir taç ve bir tebaa mı istiyorsunuz demişti? Bulun ve getirin o zaman. Bunu sizden başkası asla başaramaz. Öteki Hakujalara nazaran, sorunsuzca kabul ettim misyonumu. Hayatıma böyle yön çizdim, bir sonraki demir yumruk Hakuja olabilmek için. O günden beridir görmedim, ama bir gün, elimde kudretli bir asayla gelip; vekilharcımdan tacımı alacağıma hiç şüphem yok!
Belki de en acıklısı bu olsa da, Yasunari gerçekten de feodal lordlar soyundan gelen bir adamdı. Mika'nın kuruntularının gerçek olan tek noktası da buydu ya. Eğer Yasunari düzgün bir adam olarak kalmayı başarsaydı, Mika gerçekten de bir kral olabilirdi. Ama hayır, Yasunari kendi kendisini bitirmeyi başarmıştı. Ailesi tarafından, küflü bir eve; kurtlu bir parça ekmeğe sürülmüştü.
?
Gerçek adını bilmediğim için, ona varyemez amca demeyi doğru buluyorum. Bu adamın kim olduğunu ve daha doğrusu ne olduğunu size anlatabilecek kişi ben değilim. Bilmiyorum. Yoldayken karşıma çıkan bir bunak. Ama göründüğünden de fazlası. Hatta belkide, burada yazdığım ve yazacağım tüm isimlerden bile daha önemliydi onun ismi. Aynı zamanda, ismini bilmediğim tek adamdı, bu kitaptaki... Ansızın çıkmıştı karşıma. Ben bir şeyler, efsaneler ve dahasını araştırırken. Aradığım şeyin buralarda olmadığını söylemişti. Hayır, hayır, hayır! Yanlış yerde arıyorsun, Mika-kun demişti; daha ismimi paylaşmadığım, şu garip adam. Eğer bir şeyler kazanmak istiyorsan, sağlam bir şeyler, bunu anca Nikkougakure'de bulabilirsin. Git, gitme... Keyfin bilir. Ama eğer gidecek olursan, Taiyou'yu bir soruştur. Hatta, onu soruşturman daha bile önemli olabilir! Hani... İnsan karşısında bilmeceden bozma bir teklif duyunca, ilerlemek istiyor. Eğer adamın söylediği şeyi yapmazsam, kaderimi eksik bırakmışım gibi hissederdim. Yapmak zorundayım dedim, eğer eğlencenin bir parçası olmak istiyorsam. Ama hayır, bizim Varyemezi son görüşüm bu olmamıştı. Bizim varyemez ara ara görünür olmuştu bana, tam da Nikkougakure'ye vardıktan sonra. Hatta daha sonraları da... Diğer ülkelerin bir ajanı mı diye çok düşünmüştüm. Ama ne zaman karşıma çıksa, tek bir soruyu sorar olmuştu; "Hala tamam değilsin, di mi?"
"O."
Aslında... Onu anlatacak kelimeleri seçmek, benim harcım değil. En usta şairler için bile bir gizem, bir zorluk; en üstlerden bir tane! Her ne kadar, bilinen dillerde ona muvafık olan bir sözcük daha olmasa da... Dilim döndüğünce anlatmaya çalışayım. Muhteşem bir Shigure ustası, orasını, kaşımın hemen üstünden başlayan kesikten de pekala anlayabilirsiniz. Aynı zamanda, bir insanın yaşamaya devam etmesi için tutunduğu son parça; ufak bir umut. Her gün yataktan kalkmamın esas sebebinin ülkemi kurtarmak olduğunu söylüyorum. İnanmayın buna, bir çuval bok yığınından bile daha değersiz bir yalan. Onu bir daha görebilmek için kalkıyorum yataktan, ufak bir umut, çokça üzüntü... Benden farklı birisiydi, pekala da deliydi. Hem de en hakikisinden! Ama bu iki pejmürde varlık, aklen normal olsalar, bir yerlerde buluşabilirler miydi sanki? Heh. Onun için bir kere daha deli olmayı kabul ederdim, bir kere sormadan. Fakat hayat ya bu, bizi nasıl buluşturduysa; ayırmasını da bilmişti. Onun yolu da kan ve öfkeden, acı ve kinden geçiyordu. Ölüm tarafından bizzat döşenmişti, ama farklı bir doğrultuda. Benden zıt bir lokasyona... Ve bir gün uzaklaştı benden. Öylesine. Kanat çırpışını bile göremeden. Hala nefes alıyorum ve yataktan kalkıyorum. Belki bizim Tsubame'yi tekrar görebilirim diye.
