[Anrui Shiin | Aktif Operasyon] Anılar

[GM - Naruto]

Göz kapakların aniden açılıyor ve göz bebeklerin ufalıyor, bir boncuk misaline gelecek kadar. Derin bir nefes alıyorsun; sanki yeni doğmuş gibi, ciğerlerini acıtarak, inleyerek. Öksürüyorsun ağzına kaçan toprak ve toz ile, suradının yarısı ıslak. Gözlerin kamaşıyor önce, ardından turuncu bir silüet beliriyor. Gözlerini açıp kapatıyorsun, ciğerlerini yeniden kullanmayı çözerken bir kaç damla yaş süzülüyor gözlerinden. Bir elini, yalapşap bir şekilde suradına atıyorsun ve yeri öpmemiş olan gözünü siliyorsun. Silüet daha da belirginleşiyor gözlerinin önünde. Bir alev... Yanan bir şey. Ayağa kalkmak istiyorsun.

Ellerini yere konuşlandırıp, toprak zemini kendinden uzağa itiyorsun. Etraf karanlık. Yanarak çatırdayan tahtanın sesine, yanık kokusunun eşlik ettiğini farkediyorsun burnun topraktan çıkınca. Sağına ve soluna bakıyorsun, yerde oturur pozisyondayken. Gözlerin hala görmeye alışıyor; Çevreni tanımıyorsun.

Bir ırmağın toprak ve çakıllarla kaplı kıyısında olduğunu farkediyorsun. 10 metre kadar ileride, yanmakta olan bir at arabası var. Sağ tarafında kalan ırmak usulca akmakta. Irmağın karşı tarafını sık ağaçlıklar ve sazlıklar kaplıyor; fakat senin bulunduğu yerde sazlık veya sık ağaçlar mevcut değil. Sol tarafında tek tük ağaçlar var ve onların ardında bir ovanın, tepeler ile beraber kayıp gittiğini az çok görebiliyorsun. Geri kalanını hayal gücün dolduruyor zaten. Ağaçların arasından toprak bir yolun kıvrıldığı detayını da aklının bir köşesine not ediyorsun.

Neden burada olduğun hakkında en ufak bir fikrin bile yok. Zihnini yoruyorsun, ağrıyan başını zamanda geri gitmesi için zorluyorsun fakat anılarının derinliklerinden çıkarabildiğin en güncel bilgi, kafanı yastığa gömdüğün anda hissettiğin rahatlama.

Onun ötesinde şüphe. Onun ötesinde acı. Onun ötesinde ise, ıslak ve yumuşak toprağın sana kol açışı.

[Anrui Shiin]

Bir silahın en güçsüz ve en ölü halini düşündü. İlginçtir ki kendini bir metal parçasıyla eşdeğer bulmaktan utanmıyordu Shiin. Şayet mevzu bahis silah, doğru ellerdeyken dünyadaki en kutsal şeyleri temsil ediyordu. Barış getirecek onuru ve bu barışı ömür boyu koruyacak bir iradeyi. Kimisi için utanç duyulacak bir mevzuydu bu. Birilerinin köpeği olmak, söylenenleri kelime kelime yerine getirmek... Shiin insanların bu fikrini hep gülünç bulmuştu. Bir üst jenerasyonunun tecrübesini almadıkça ilerlemenin mümkün olduğu fikrine karşıydı daha doğrusu. Sonuçta yaşam döngüsü buna bağlıydı. İlk ateşi bulan insandan, tırpanını toprağa vuran çiftçiye kadar hep bir aktarım söz konusuydu. Sahip olduğu bilgi birikimini ise şüphesiz bu aktarıma borçluydu Shiin. Borcunu ödemekte başarılıydı, üstlerinden gelen her kelimeye hayatını adayarak bu döngüyü devam ettiriyordu. Ancak ciğerlerine ulaşan hava öbeğiyle birlikte durumun anlamsızlığından ziyade, onu boşluğa düşüren şey farklıydı. Kendisi bir silahtı ve şu anda, olabilecek en güçsüz ve ölü halindeydi. Nerede olduğunun, nelere karıştığının hiçbir önemi yoktu. Shiin, amacının ne olduğu hakkında en ufak bir fikre dahi sahip değildi. Yarı ölü halinde bile düşündüğü buydu ve bileklerine aşamayacağı prangalar çoktan geçmişti.

Turuncu ruhani silüet vücuduna adrenalin pompalarken uzuvlarının hakimiyetini tekrar kazanmaya çalıştı. Sağ eli hükümdarlığını ilan ettiği ilk bölgeydi. Tozla, toprakla kaplanmış gözünü bir çırpıda silerek görüşünü açtı. Yanan birşey. Gözlerini hareket ettirirken belirgin bir ağrıyla karşılaşmasına rağmen ikisini de kısarak alevlerin içini görmek için çabaladı. Tahta çatırtıları ve birkaç ipucuyla at arabası tanımını elde etmişti. Beyni çalışıyordu en azından. Tehdit altında olmadığı müddet bu da fazlasıyla yeterliydi. Uyuşuk sol elini birkaç denemeden sonra hareketlendirmeyi başardı ve vücudunun ağırlığını kollarına yükledi. Ayağa kalkabilececek durumda değildi ancak kendini oturtacak takat buldu. Muhtemelen şok geçirmişti. Kendisini toprağa gömecek bir olayın şoku. Oturduğu yerde vücudunu gererek esnekliğini geri kazanmaya çalıştı. Eline temas eden çakılları hissediyordu. Akan bir su kaynağı, karşısı ise bulunduğu durumdan çok daha ferah bir manzarayı taşıyordu. 'Gerçekten' nerede olduğunu ise bilmiyordu. Orman, ırmak, sazlık, tepeler. En son kafasını koyduğu yastıkan ne kadar uzaklaşmış olabilirdi ki ? Burası muhtemelen bildiği bir lokasyondu fakat beynini bunun için fazla zorlamadı, ilk önceliği amacını keşfetmek olmalıydı.

Çevresine hızlı bir bakış atarak kollarını kullandı ve kendini ırmağa doğru çekti. Beyninde ve vücudunda yer eden karıncalanmayı gidermeliydi. Su bunun için bulunmaz bir nimetti. Hele de soğuksa.. Avcuna aldığı suyun bir kısmını içtikten sonra kalanını suratına çarptı. Bunu susuzluğunu giderene kadar devam ettirdikten sonra kafasını tamamen suya gömerek ayılmayı umuyordu. Su ile işi bitiğinde ayağa kalkmayı deneyerek vücudunu kontrol edecekti. Önce muhtemelen yaralanmaları kontrol edecek, ardından bir nevi sayım yapacaktı. Kıyafetinin ağzını kapatan kısmının sağlamlığını kontrol etti. Eğer yırtılma gibi bir durumu varsa kıyafetinden uzunca bir parça kopararak ağzını kumaş parçasıyla kapatacaktı. İçinde bulunduğu duruma rağmen önceliği bu olmazsa... Büyükbabası zaten onu öldürürdü.

Kendi sağlamlığından emin olduktan sonra yanan at arabasına ilerleyecekti Shiin. Öncelikle kurtarılması gereken biriler var mı diye kontrol edecek, eğer yoksa alevlerden kurtarabildiği her ipucu için savaşacaktı. Nerede olduğunu, nereye gittiğini, ve en önemli soru olan neden burada olduğunu cevaplayabilecek herşeyi arayacaktı.

[GM - Naruto]

Ayın şavkına gözün kayıyor sen kendini ırmağa doğru sürüklerken; ovaları nazikçe aydınlatıyor aynı anda ırmağın üzerinden gözlerine yansırken. Gecenin ilerleyen saatlerinde olduğunu çıkartıyorsun ayın konumundan. Şafağa daha var gibi.

Kana kana, ellerin yettikçe su içiyorsun. Her bir yudumda temizleniyor gibi hissediyorsun; kurumuş bir toprağa serpilen damlaların taşıdığı umut gibi geliyor sana. Yaşayacak gibisin. Su durgunlaşınca suradını kontrol ediyorsun, masken halen yerli yerinde. Sol yanağında derin olabilecek bir kesik var ve bu maskeni azıcık da olsa kesmiş gibi, fakat endişelenecel bir durum söz konusu değil. Yüzüne gözüne bulaştırdığın suyla beraber kan yanağından akıyor ve maskeni, boynunu, sol yakanı ve shinobi üniformanın sol kısmını boyuyor...

Fakat bu normal değil. Bu kadar kan bir yanaktan çıkamaz. Üzerine dikkatlice baktığında, sol omzunla sol göğsün arasında derin bir kesik olduğunu görüyorsun, lâkin şu anda sızlaması çok yok. Suyun serpilmesi ile hafifçe yanıyor. Hareket kabiliyetini kısıtlayacak cinsten olduğu belli bir yara, lâkin.

Ayağı kalkmaya çalışıyorsun, zorlansan da başarıyorsun. Kendini iyice kontrol ediyorsun; benzer bir yaradan karnının sağ tarafında da mevcut, karın boşluğu ile böbreklerin arasında. Bir kaç santim daha sağa kaysaymış, şu anda çoktan ölmüş olabilirmişsin. Ağrısı çok yok ve yaralar çok taze de değil gibi. Taze olsalardı, en azından, acırlardı, değil mi?

Tıp eğitimin olduğundan yaralarından daha fazla bilgi alamıyorsun. Sen ayaktayken, bir anda başın dönüyor lâkin ve düşüncelerin dağılıyor, ardından kendine geliyorsun. Parmak uçların karıncalanıyor, hafiften hissizleşiyorsun. Bir şeyin etkisi altında gibisin, bir maddenin... Ağrı kesici etkileri olan bir şey olduğu, az çok belli gibi.

Kafan karışıyor. Yaraların mı taze değil, yoksa uyuşuk musun? Uyuşuk değilsen, acaba bu bir kan kaybının etkisi mi, ağrı kesici yerine? Ölmek üzere misin? Düşününce, biraz da soğuk hissediyor gibisin; tipik kan kaybı semptomu. Yoksa, ortam mı soğuk? Acaba ellerin ıslak diye, esen rüzgarı daha iyi mi hissediyorsun? Gözlerini kapatıyorsun bir kaç saniyeliğine. Keşke tıp eğitimin daha iyi olsaydı...

Kendine geldiğinde, sendeleyerek, bir elin karnını tutarak, yanan at arabasına yaklaşıyorsun. Araba neredeyse kül olmuş bir biçimde. Saatlerce yandığı belli. Ölü bir at da mevcut yanında, kokmaya başlamış bile.

[Anrui Shiin]

Su onu gerçekliğe yaklaştırırken, gerçeklik yeni soruları ve bayat acıyı sırtına yüklüyordu. Suratına çarptığı suyun yere düşerken aldığı kızıl rengi gördü. Üniforması, suyun yansımasından görebildiği kadarıyla yüzü. Yüzündeki çiziği fazla gerdirmeden incelemeye çalıştı. Fiyakalı bir savaş yarası olabilirdi ancak Shiin bunun hikayesini öğrenmekten hala fersahlarca uzaktaydı. Elleri ile vücudunu yokladı. Üniformasının üzerinde hala büyüyen koyuluğu gördü. Derin bir nefes aldı. Karşılaşacağı şeyi bilse de en azından şoku hafifletmek istiyordu. Titrek elleriyle shinobi üniformasının düğmelerini ayırarak vücudunu açığa çıkardı. Pek de sağ değildi Shiin. Sol tarafındaki yara da fiyakalıydı gerçi. Ancak bu yarayı her hareketinden önce kendine hatırlatmazsa, anlatacak bir hikayesi olmamasından ziyade, bunu anlatmak için fazla ölü olabilirdi. Karın bölgesindeki yara ise.. Gördüğü anda gözlerini kapattı. Bir tür şükretmeydi bu. Medikal bilgilerle donanmış olmasına gerek yoktu. Vücudunu tanıyordu, hayati bölgelerinin farkındaydı. Onu her kim öldürmeye çalıştıysa kıl payı kaçırmıştı bu fırsatı.

En azından birşeyler belli olmuştu. Shiin savaşmıştı. Onu öldürmeye çalışan biri vardı. Galibiyet konusunda pek birşey diyemezdi tabii. Yaralarının iyileşme durumlarına baktığında bu olası savaşın üzerinden biraz zaman geçmiş olduğunu tahmin ediyordu. Acıdan ziyade zorladığında hissettiği bir ağrı vardı. Kendi kendine iyileşemeyecek kadar ciddi yaralar olduğunu varsayarsa temel bir tedaviden geçtiğini varsayıyordu. Sargıları yoktu ancak bu savını destekleyecek bir sersemliğe sahipti. Kanındaki bir madde.. Belki bir ağrı kesici belki de onu bayıltıp sabit tutacak türden birşey. Yahut tamamen kan kaybına bağlı birşeydi.

Birkaç dakika öncesine göre katlarca ayık olmasına rağmen dizlerinin üzerinde biraz daha vakit geçirdi. O ana kadar kurduğu tüm senaryoları silmekle yükümlüydü Shiin. Yaralarının tazeliğinden emin olamazdı. Kanında dolaşan bir maddenin varlığını kanıtlayamayacağı gibi, vücudunda kanın miktarı da şüpheliydi. Belki de bir savaştan sonra tedavi edilip taşınıyordu. Belki de bu sırada tekrar saldırıya uğramıştı. Onu kim taşıyordu ? Kendine acıyan bir gülümsemeyle ayağa kalkmaya çalıştı. Zihniyle ilgili tüm çabaları boşunaydı, Shiin kesin bilgiler elde edene kadar senaryodan senaryoya koşacaktı.

Ufak adımlarla at arabasının çevresinde bir tur attı. Saatlerdir yandığını görebiliyordu. Zavallı at. Gözlerini birkaç saniyeden fazla tutmadı atın üzerinde. Koku yeterince midesini bulandırıp onu daha berbat bir hale getiriyordu zaten. Kusarsa belki birşeyler öğrenebilirdi. Midesinden çıkanlar ona ne anlatacaksa artık, en azından ne yediği konusunda bir fikir sahibi olurdu. Kusma fikri, kusma isteğini harlamak gibi ironik bir etki yaratınca bu düşüncelerden de uzaklaşmaya çalıştı. Elinde hala birşey yoktu.

Hala varsa shinobi çantasını açarak içindekileri saymaya başladı. Bunu yaparken at arabasının çevresini gözleriyle tarıyordu. At arabası kendi kendine yanmış olamazdı, burada saldırıya uğradığı barizdi. At arabasının çevresindeki izlere odaklandı. Kendisininkinin dışında bir ayak izi yahut birşeylerin sürüklenmesinden kaynaklı ufak bir yol. Bu tarz birşey görürse yapabileceği tek şey takip etmekti. Eğer bu da yoksa kafasında ruhani varlıklar seçeneğini eledikten sonra, ağaçların arasına dalan toprak patika yola yönelecekti.

[GM - Naruto]

Elin shinobi çantana çantana gidiyor, bir anlığına karnındaki yara sızlıyor. "Ihhhhhh..." Tarzında bir ses çıkartıyorsun, ardından shinobi çantasının ağzını açarak içindekileri kontrol ediyorsun. 1 kunai, 2 shuriken, 1 sis bombası kalmış. Köy epey bir para kesecek senden.

Çantanı karıştırırken, kunai bölmelerinden birine iyice gizlenmiş bir kağıt parçası farkediyorsun, bu tarz şeyleri farketme konusunda iyi olduğundan mütevellit. Kağıt parçasını çıkartıyorsun usulca, iki parmağının arasına sıkıştırarak. Rulo edilmiş ve kasti oraya saklanmış, belli. Ruloyu açıyorsun üzerine kan bulaştırarak. Tek bir cümle yazıyor kağıtta;

"Eğer hiç bir şey hatırlamıyorsan, en başa dönmekten başka çaren yok."

Ufak kağıda sığdırılmak için epey uğraşılmış. Senin el yazına benziyor. Hatta, benzemeyi geçtin, senin el yazın olduğundan eminsin. Kağıdı cebine atıp, etrafta iz aramaya başlıyorsun. Bir sağa, bir sola gidiyorsun lâkin herhangi bir ize dair bir şey bulamıyorsun.

Ardından bayıra doğru yürüyorsun ve patikaya çıkıyorsun. Bir at arabasının ilerleyebileceği genişlikte, hatta muhtemelen at arabasının bıraktığı izleri de görebiliyorsun. İzler, derin olmayan bir çukurun olduğu yerde bitiyor ve bir kaç metre çaprazında da uyandığın enkaz var. Bir patlama olmuş da, araba hareket halindeyken savrulmuş gibi. Patlamanın hasarı bir patlayıcı parşömeninkine benzer.

Yol, bayırdan geliyor, bir süre ırmağa paralel ilerliyor ve ileride bir yerde, tek tük ağaçların arasında kayboluyor sola doğru ırmakla beraber kıvrılıp. Irmağın senin bulunduğun tarafında yol. Yola çıktığında, arabanın izlerinin geldiği yöne baktığında bayır solunda kalıyor, sağında yanan araba, onun ötesinde ırmak, onun ötesinde sazlıklar ve orman başlıyor.

Önünde ise, gecenin karanlığına doğru serilip giden patika.

[Anrui Shiin]

Yaşam üzerinde, tanrının sınama gibi bir gayesi olduğunu hiç kabullenmemişti. Herşeyi bilen, gören, kurgulayan bir gücün birilerini sınama ihtiyacı hissetmesi... Düpedüz saçmalıktı. Abarttı Shiin, bunu düşünmek bir hakaretti hatta. Şu anda ise ne kadar toy olduğunu farkediyordu. Düşünceleri, sabit fikirleri hep değişecekti. 'Bu böyle' dediği herşey, aslında öyle olmayacaktı. Bir eli karnında sızlayan yarada, diğer eli zaman kavramında belirsizliği gözünün önüne seren mesajdayken tam olarak bunu düşünüyordu. Suratında kocaman, acıyla yoğrulmuş alaycı gülümsemesiyle birlikte verilebilecek en karizma mesajı da veriyordu. Tanrı şu an onu sınamaktaydı. İnsanlıktan yozlaşmış, belirli durumlara sürekli aynı kararları veren bir bilgisayara dönüşen Shiin'i, belirsizlikten ibaret bir olayın ortasına atmıştı. Ne yapacağını bilmiyordu. Nereye gideceğini bilmiyordu. Kimin boğazını kesip, kimin kanayan yarasını bastırması gerektiğini bilmiyordu. Başlangıç noktasının neresi de olduğunu bilmiyordu. Sadece kendiyle eğlendiğinden emindi. Hiçbirşey hatırlamıyorsa en başa geri dönecekmiş. Geçmiş bir zamanda, tam olarak bu duruma düşeceğini tahmin ettiği barizdi. Bu barizlikte de Shiin bir salak oluyordu. Herşeyi açık açık yazsa Shiin, şu anda kuyruğu kıstırılmış bir kedi değil de, Shiin olurdu.

Çantasına bakınca yüzündeki gülme de artıyordu. Ufak bir kıkırdama çıkmıştı hatta. Ay sonunda tüm ciddiyetini bırakıp büyükbabasını para için dürtmesi gerekecekti. Bu kadar ekipman harcamasını gerektiren her kimse, onu gömdüğü vakit, en azından bunu yapacak yüzü bulurdu kendinde. Çantasını kapattı, kendine yazdığı mesajı ise cebine tıkıştırdı. Bir daha aynısı yaşanırsa gelecekteki Shiin'i hepten belirsizlikte bırakmak istemiyordu. Belki ilerledikçe birşeyler ekleyebilirdi bu kağıda. Şimdiden gelecekteki Shiin'e karşı bir sorumluluk hissediyordu.

Kendi mesajına güvenmek ve güvenmemek arasında gidip gelirken, aracın kaza yaptığı noktaya ilerledi. İzler normal olarak devam ederken çukurumu bir yerde sonlanıyordu. Çukurun büyüklüğüne ve enkazın bulunduğu yere baktığında, oluşan patlamanın patlayıcı parşomen kaynaklı olabileceği sonucuna varmıştı. Buradaki senaryo pek karışık değildi haliyle. Ya parşomen önceden yerleştirilmiş, araba üstünden geçerken aktifleştirilmişti ya da araba geçerken bir şekilde altına doğru fırlatılarak uçurulmuştu. İkinci senaryoya inanıp patlayıcı parşomenin fırlatılabileceği olası konumları inceleyecek olsa bile zaten olayın üstünden saatler geçmişti. Keza parşomeni destekleyecek bir kunai de göremiyordu etrafta.

Her iki durumda da.. Ne yapabilirdi ki ? Savaşmaya hazır olduğu söylenemezdi. Az önce sızlayan yarası, tam olarak ayıldığında daha fazlasının geleceğinin habercisi gibiydi aslında. Cebindeki kağıdı çıkararak tekrar okudu. Geldiği yolu geri tepecekti, elindeki yegane ipucu bunu yapmasını 'emrediyordu'. Çantasından bir kunai çıkararak at arabasının izlerinin geldiği yöne doğru yürümeye başladı. Yol ona kendisini gizleyebilecek ögeler sunduğunda, yoldan hafiften ayrılarak bunların arasında ilerleyecekti. Yarı ölü olabilirdi ama göz önünde durup kargaları üstüne çekmek istiyordu. Yavaş adımları sırasında gözleri çevreyi tarayacak, elleri ise kıyafetinden kestiği parçalarıyla yaralarını sarmakla meşgul olacaktı.

[GM - Naruto]

Karanlığın içerisinde, sönmekte olan enkazı arkanda bırakarak, taze at izlerinin geldiği yöne doğru yürümeye başlıyorsun patikada. Hızın, standart yürüme hızı ile aynı, sekmiyor veya sendelemiyorsun. Ayakların normal çalışıyor. Fakat, bir elin illa ki bir şekilde karnına gidiyor. Çok acımasa da, aklın hep orada. Tıp bilgin de olmadığından yarım yamalak bir şekilde, giysinin uçlarından kırptığın kumaşları bandaj gibi kullanıp sarıyorsun. En azından enfeksiyon kapmaz belki, yerde o kadar yattıktan sonra artık ne kadar kapacaksa.

Yolda yürürken, ateşin turuncu ışığı git gide kayboluyor ve ayın gri tonları etrafı doldurmaya başlıyor. Bir noktadan sonra, tek tük olan ağaçlar azalıyor zira yol sola doğru kıvrılarak bayıra doğru yön değiştiriyor. Irmağın kenarında kalan ağaçların arasından kurtularak dümdüz yolda, ilerlemeye başlıyor. Yol, alabildiğince boş gibi. Hani, en azından, bir kaç saatlik yürüme mesafesinde herhangi bir şey görmüyorsun. İleriye doğru bir dağlar var ama... Nerenin dağları, çıkarabilmiş değilsin. İzcilik bilgin de yok. Yönünü de pek tayin edecek kafan da yok. Taze izler dışında bir yoldaşın da yok. Gizlenmek ise... Kendini yere atıp kafanı eğmekten başka bir opsiyonun bile yok.

Bir saatlik sessizlik içerisindeki yürüyüşünün ardından, tek tük koruluklar başlıyor yolun etrafında. Git gide ağaç sayısı artıyor ve ortalık biraz daha engebeli bir hâl alıyor. İleride bir orman görür gibi oluyorsun, hafifçe yukarıya doğru yükselen bir yapısı var. Ormanın ilerisinde ise ağaçlar azalıyor ve kendini bir dağa bırakıyor. Ormanın içerisinin de epey engebeli ve yer yer hafif tırmanışlı olduğunu çıkartıyorsun bu gözleminden. Şöyle bir etrafına bakınıyorsun, ormanın içine dalmadan önce zira biraz yüksek bir konumdasın yürümeye başladığın yere göre;

Geldiğin yöne bakıyorsun önce, epey bayır ve tepelerle dolu. Enkazın hafif melankolik ışığını seçebiliyorsun buradan. Bir ırmağın ilerlediğini de seçebiliyorsun, ırmağın ardındaki orman ise bariz bir karanlık olarak kendini belli ediyor. O ormanın arkası ise epey puslu, bir kaç dağ seçer gibi oluyorsun lâkin emin değilsin. Onun sağ tarafına, senin ise soluna doğru bayır devam ediyor ve epey bir mesafe sonra kendini denize bırakıyor. Enkaza göre sol, sana göre sağ tarafında ise ırmak ve orman devam ediyor, ardından birazdan gireceğin orman ile birleşiyor ağaçlar. Dikkatlice incelediğinde, ırmağın muhtemelen bu ormanın ötesinde bulunan dağdan bir yerlerden geldiğini çıkartabiliyorsun. Önünde ise, genişçe bir orman var. Fakat sık değil, hani düz bir yol çizilebilmiş içerisinden en azından. Fakat sen ilerledikçe eğim çok hafif bir biçimde artıyor ve kayalar, engebeli arazi kendini belli ediyor. Bir noktadan sonra, önceden de gözlemlediğin gibi, ağaç sayısı epey bir azalıyor ve kendini dağın kayalıklarına bırakıyor.

Fakat dağ tamamen aşılamayacak değil. Solunda kalan deniz sana paralel olarak dağın olduğu yöne doğru ilerliyor ve dağın ötesine ilerliyor. Dağ, kumsal taraflarına doğru iyice eğimini azaltıyor ve etrafından dolaşılacak bir bölge oluşturuyor. Tabii, o bölge de ağaçlarla kaplı. Kısaca, soluna dönüp kıyıya kadar ilerlersen, oradan da sağa dönüp kıyıyı izlersen dağın arka tarafına rahatça geçebilirsin. Fakat, bunu yapacak ne durumun var, ne de hâlin.

[Anrui Shiin]

Aslına bakıldığında, başladığı yere geri dönmek çok güzel, basit bir denklemdi. En azından ateşin yanındayken. Enkazdan uzaklaştıkça çevresini sarmalayan gri tonları, aynı zamanda onu apaçık, inkar edilemeyecek bir yalnızlığa sürüklemişti. Yol boştu. Ağaçlar yoktu, ki her adımında dramatik bir şekilde ağaca dayandığı bir senaryo kurmuştu kafasında. Dayandığı ağaca sürünerek dizlerinin üzerine çökecek, sessiz bir şekilde birşeylere lanet okuyacaktı yorulduğuunda. Neye giydireceğini henüz keşfedememişti, önemi de yoktu tabii. Zira bu bölgenin coğrafyası onu dımdızlak bırakıyordu. Ufuk çizgisini kaplayan dağlar, saatler sonra göreceği şeyler dışında, Shiin bulunduğu yolun tek yolcusuydu. At arabasının bıraktığı izlerin sağından, normal bir hızda ilerledi. Yarasının üzerine geçirdiği sargılara baktı. Bir boka yaramayacağından emindi, iyi tarafına odaklandı. Yaralarını görmezse, onları yok sayması daha kolay olacaktı.

Ufak bir taşı tekmelerken lanet okuyacağı şeyi de bulmuştu, bizzat kendisi. Yarası, ufuktaki dağlar, çevresindeki bitki örtüsü, akıp giden ırmak hatta deniz. Tam olarak hakettiği bir senaryoyu yaşıyordu. Tanrı onu sınamakla kalmayıp, bazı şeyleri de kafasına kakıyordu şu anda. Tek meziyeti dövüşmek olan birisi, dövüşemeyeceği durumlarda işte bunu yaşıyordu. Gördüğü dağın neresi olduğunu kavrayamıyor, yarasına baktığında çözümden ziyade, onu bekleyen sona odaklanıyordu. Denize bakmak dahi istemiyordu Shiin. Sonsuz gibi duran su kütlesi onun kaybolmuşluğunu hepten öne çıkaracaktı. Kumaş maskesini hafifçe kaldırarak derin bir nefes aldı. Kafası yeni yeni yerine geliyordu. Baygın olduğu süreçte... Kazadan sonrası değil de, öncesinde tedavi gördüğünü düşündüğü aralıkta, yüzünü gören olup olmadığını tespit etmek zorundaydı. Bunca belirsizliğin arasında, en az arayışta olduğu emir kadar önem veriyordu buna.

Katettiği mesafeyi görebilmek için tepenin avantajını kullandı. İleride bir yerlerde, turuncu sönük ışığı görebiliyordu. Yaralarını, sersemliğini düşününce iyi ilerlemişti Shiin. Çok bitkin düşmüş değildi. Ancak ileride bir yerlerde dinlenmek, karnına birşeyler sokmak ona dinçlik katacaktı. Bu dinçliği kazanırsa belki sahil tarafından ilerlemek mümkün olabilirdi. Birkaç adım yanındaki ize baktı. Elindeki tek ipucunu tehlikeye atmak istemiyordu. Diğer yandan hala saatlerce ilerlemek zorunda kalması gibi bir ihtimal vardı. Eğer bunu yapacaksa, dalacağı orman kesinlikle daha iyi bir tercihti. Avlanabilirdi, suyun kaynağını bulabilirdi ve en önemlisi arabanın izini kaybetmezdi. Ormanın engebeli yapısı ise.. Eğer araba buradan geldiyse, elbet ilerlemelik bir yol olduğuna inanıyordu. Enkaz bölgesine son bir bakış attıktan sonra ağaçların arasına, araba izinin peşinden saldı kendini. İzin 6-7 metre sağından ilerlemeye çalışacak, en azından rotanın ortasında bulunmamaya özen gösterecekti. Ve kunaisi. Kendisini yönlendiren birşeyler olmasına rağmen belirli aralıklarla ağaç gövdelerine ufak çizikler atmayı planlıyordu.

[GM - Naruto]

Ormana dalıyorsun ve hafiften engebeli ilerlemeye başlayan bir yörede ilerlemeye koyuluyorsun. Önce tek tük ağaçlarla orman kendini belli ediyor, lâkin bir süre sonra ağaçlar git gide sıklaşıyor ve ortam bir hayli zor görülebilinecek bir hal alıyor. Sen ise, patika olduğu belli olan ve ağaçların arasından çok da kıvrılmadan, düz bir şekilde ilerleyen yola 5-6 metre uzaklıkta paralel bir şekilde ilerliyorsun. İlerledikçe her bir ağaçta belirli izler bırakıyorsun.

Monotonlaşmaya başlayan işin seni sıksa da, iraden bunu yapmayı kesmekten çok uzakta. Bir shinobi oluşun buna en büyük katkı. Monoton bir işi, bir sonuca varana kadar devam ettirmek...

Biraz dikkat ettiğinde, eğimin de git gide arttığını, fakat bunun çok hafif bir artış olduğunu farkediyorsun. bunu farketmene sebep olan şey ise sen yürürken yerinden oynayan bir kaç taşın geriye, geldiğin yöne doğru kayması, her seferinde. En azından gözlem yeteneklerin yerinde, onlara güvenebileceğini biliyorsun.

Patikanın açıklıkta olması, sadece oranın ay ışığı ile aydınlatılmasını sağlıyor; epey gizlisin aslında bulunduğun yerde. Ki bu da sanırım işine yarayacak, zira civardan gelen bir çatırtı sesi ile irkiliyorsun. Sol ilerideki bir çalı, yola ne yakın ne uzak, titreşiyor. Rüzgâr veya esinti ile alakası olmadığı ise, bariz belli.

Yaran hafiften sızlıyor ve karnının sağ tarafına istemsizce götürüyorsun elini.

[Anrui Shiin]

Ortamın tam olarak istediği şekilde evrildiğini reddedemezdi. Gökyüzünü kapayan ağaç örtüsü ortamı saf karanlığa bularken göz önünde kalan tek alan izini sürdüğü patikaydı. Saf bir gizlilik haline bürünmemişti yinede. Ağaçlara bıraktığı çizikler sırasında ses çıkardığının farkındaydı. Ancak koca ormanda ondan başka birinin olması ihtimaline dayanarak kaybolmayı göze alamazdı. Diğer yandan kurduğu senaryoyu düşündü. Sürekli tekrar eden bir döngüdeyse, ki cebindeki notu bu tarz bir durumda olduğuna dair bir ipucu olarak görüyordu, bıraktığı izler işine yarayacaktı. Uçuk, paranoyasının ürünü olan bir senaryoydu. Fakat hiçbirşey hatırlamadığı, belirsizliklerle dolu olan bir olayda bir durumda bunlardan başka bel bağlayabileceği birşey yoktu.

Zihnini sabit şeylere karşı kapadı. Görebildiği her alanı tarıyor ancak karşısındaki rutinlik nedeniyle, yorulmamak adına düşünmüyordu. Saatlerce nöbet tuttuğu, gönüllü olarak atıldığı ek devriyeler sırasında bunu yapmayı öğrenmişti. Bu aynı zamanda ona salt bir güven hissi de veriyordu. Sadece olağandışı şeylere karşı tepki gösterecekti. Farklılıkların sebebini bulduğunda, kafasındaki rutin kategorisine atıyordu bunları. Yuvarlanan taşlar gibi. Eğim arttıkça bastığı taşların hareketine alışmıştı. 10-15 metre ilerle, çizik at ve tekrar ilerle. Kapattığı zihni için dahi sıkıcıydı bu. Sonsuza dek buna dayanabileceği gerçeği ise daha sıkıcı.

Süzgecine takılan ilk hareketse zihnine endişe zerk ederken garip bir hoşnutluk da hissettirmişti. Sol ilerisindeki hareketin 'birşey' tarafından kaynaklandığını biliyordu. Bir varlık. Mevcut durumunu düşününce bu varlığın ona düşmanlık beslememesini ummak en mantıklı seçeneğiydi. Bir tavşan olabilirdi. Miğdesini şenlendirirdi bu. İnsanla karşılaşması ise, ki Shiin bu ihtimali baz alacaktı, birçok sorusunu cevaplayıp yenilerine yol açacaktı. Sesi duyduğu anda tökezleyen adımını toparladı ve normal bir şekilde yürümeye devam etti.

Gerçekten, tahmin ettiği gibi ses çıkardıysa buraya gelene dek, zaten çoktan tespit edilmişti. Ses çıkarmadıysa da rutini bozmayacaktı. Ufak adımlarıyla karanlığı kullanıp, hareketin olduğu çalının hizasına gidene dek, yavaşlayarak ilerleyecekti. Aynı hizaya geldiğinde, en yakınındaki ağacı siper olarak kullanacak ve çalıları izleyecekti. Elinde kunaisi ile hazırdı Shiin. Ancak harekete geçmeyecek kadar akıllıydı da. Çalıları hareketlendiren şey ne ise ortaya çıkana dek sabırla bekleyecekti çöktüğü yerde.