Acının İlacı

[Oushoku Kouki]

Bütün köyün, hatta bütün dünyanın uyuduğu bir saatte, Kouki uyanıktı. Gözünden akan yaşlarla, sanki her saniye parça pinçik ediliyormuşçasına acıyan bedeniyle bir başınaydı. Fiziksel bir yara yoktu vücudunda. Her zamanki gibi pürüzsüz ve temizdi her yeri. Dindiremiyordu içindeki acıyı, boğazı düğümleniyor ateşler basıyor terliyordu. Uyuyamıyordu. Gözlerini ne zaman kapatsa bir çift gözle karşılaşıyordu. İçinde kaybolduğu, çıkış yolunu bir türlü bulamadığı bir çift göz. Sadece kendisine istiyordu o gözleri. Elinden gelse bir başkasının o gözlere onun baktığı gibi bakmasını engellerdi. Bir tek o kaybolabilirdi böylece o gözlerde. Gözlerini o gözlere kitler, dudaklarını dudaklarıyla birleştirirdi. Biraz ıslak, biraz ürkütücü, biraz masum, biraz suçlu. Sarılırdı ona, bedenlerinin yakınlaşmasına izin verir, atan kalbinin ritminde huzur bulmaya başlardı. Elleri saçlarında dolaşırdı. Doyasıya koklar, okşardı o saçları. Hiç bir zaman yapamadığı bu şeyleri gerçekten yapabilir miydi eğer Nikko yanı başında olsaydı ? Burada, hemen bir kaç metre ötedeki odasında sessiz sessiz nefes ala ala uyuyor olsaydı, Kouki yatağını terk edip sarılabilir miydi ona ? Usulca yanına yatıp, başını göğsüne koyup orada uyuyabilir miydi ?

Bir hışımla kalktı yatağından. Soğuk parke, zaten soğuk olan ayaklarıyla buluştu, irkildi Kouki. Ne kadar soğuk bir kız olsa da sevmezdi soğuğu, hele şimdi içi cayır cayır yanarken, hiç davetkar gelmiyordu soğuk. Ayağa dikildiğinde hala emin değildi o odaya gitmeye hazır olduğuna. Nikko'nun kokusunun sindiği, resimlerinin kıyafetlerinin olduğu odaya adım atıp onun yokluğunu bir kere daha hissetmeye hazır olup olmadığına emin değildi. Bir adım attı, akabinde derin bir nefes takip etti bunu. Korkuyordu. Onlarca kez çarpıştığı savaş alanlarında hissettiği gibi değildi, hayatta kalıp kalmama korkusu değil, birinin yokluğuna alışma korkusu, onsuzluğa alışma korkusu, o odada bir daha Nikko'nun nefes almamasına duyulan korku. Bir adım daha attı. Zorla, kendisine güven pompalamaya çalışıyordu. Saçma söylemlerle kendisini ikna etmeye çalışıyordu. Bunun bir veda olmadığını, bir gün bir yerlerde tekrar buluşacaklarına inandırmaya çalışıyordu. Umut, fakirin ekmeği.

Hem bir gün bulsa ne olacaktı ki, birbirlerine delicesine sarılıp koklaşacaklar mıydı aşık iki insan gibi ? Kouki... yıllardır kabul etmediği hislerini kabul etmişti. Ama ya Nikko ? Onun böyle hissedip hissetmediği ne malum. Belki de şu an kızdan ölümüne nefret ediyordu. Kendisini kaçak hayatına iten, duyguları yüzünden mantık zaman ve mekanı kaybeden bu kızı gördüğü yerde öldüresi vardı belkide. Böyle düşününce, atamadı bir adım daha. Olduğu yere çakılı kaldı, yutkundu. Göz kapaklarının ağırlaştığını hissedebiliyordu. Göz yaşları, tekrar dışarı çıkmak için bir bahane bulmuşlardı. Tutmadı, sanki tutmaya gücü vardı da zaten. Az önce ki "alışma" korkusu bu sefer daha bencil, daha çocuksu bir korkuyla yer değiştirmişti. Sordu kendine, " Ya benden nefret ediyorsa.. ya... onun kalbi bir başkası için çarpıyorsa.." dizlerinin bağı çözüldü. Onu bir başkasıyla düşünmek, canını öylesine yakmıştı ki. Her gün ölmeyi tercih ederdi buna. Onun ellerinin başka elleri ısıttığını düşünmek. Kendini bıraktı. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Tıpkı dün, yada ondan önceki gün gibi. Bugünün farklı olmasını istiyordu. Bugün bu odadan dışarı çıkmak istiyordu. Göz yaşlarını silmeden doğruldu. Bir adım, sonra bir adım daha. Derince bir nefes alıp odasının kapısının tokmağını çevirdi. Karşısındaki koyu ahşap kapı, Nikko'nun odasının kapısıydı. O an bir mucize olmasını öylesine istedi ki. O kapı açılsa, içinden Nikko çıksa. Varsın saçlarını çeksin, varsın kafasına bir şeyler fırsatsın. Günün sonunda, o sıcacık gülümsemesiyle karşısında olsun.

Fakat o kapı açılmadı, Kouki açmadıkça da o kapı açılmayacaktı. Son kez bir adım daha attı. Artık o kapının önündeydi. Tek yapması gereken, açmaktı. Boş bir odanın kapısını açmak ne zamandan beri bu kadar zorlaşmıştı ki ? Zor olan kapıyı açmak değildi, bunu biliyordu Kouki. Zor olan, o dağınık yatakta, yada hiç bir zaman kullanılmamış çalışma masasının üstünde Nikko'yu bulamamaktı. Gözlerini kapattı. Bir çift göz.. Nikko'nun. Yavaşça çevirdi kapı tokmağını. Açılan kilidin sesiyle irkildi. Kolunda kalan son kuvvetle ittirdi kapıyı. Gücü ve cesareti de bu son hamlesiyle uçup gitti. Oracıkta, kapının eşiğinde kalakaldı. Artık ağlayamıyordu. Gözlerinde yaş kalmamıştı belkide döküle döküle. Böyle olacağını biliyordu, fakat bu kadar olmasını beklemiyordu. Odanın kapısını açtığında her şeyin biteceğini düşünmüştü. Öyle olmamıştı pek tabi. Yüreğindeki yangın daha da ateşlenmişti. Dayanamıyordu. O an etrafında kesici bir şey bulsa, canına bile kıyabilirdi. Fakat hiç birini yapamadı. Öylece, odayı süzmekten başka.