Günlük

[Oushoku Kouki]

Kahvesine her zamanki gibi bir şeker attı ve karıştırdı. Bu evde kendine ait olan yegane şeydi belki de bu kahve keyfi. Aile bireylerinden kimsenin evde olmadığı zamanlarda ev gerçekten çok huzurlu oluyordu. Salon, mutfak koridorlar büyüleyici ve rahatlatıcı bir sessizlikle kaplanıyordu. Yinede salonda oturup babasının fotoğraflarına baka baka zehir etmeyecekti kahvesini. Adamın gerçek olmayan haline bile dayanamıyordu. Kırmızı kupasının kulbundan tuttu ve yavaşça odasına yollandı. Kapısını açtı içeri girdi ve elindeki kupayı yatağının başucundaki komidine koydu. Ekipmanlarının olduğu çantayı çıkardı ve klasik yerine yatağının ayak ucuna astı. Ardından sütyenin kopçasını açtı ve sütyeninide her zamanki yerine koydu. Eve geldiğinde yapmaktan en hoşlandığı şey buydu. Göğüslerini sütyen denen hapishaneden serbest bırakmak, onun ardından da kaşımak tarifsiz bir zevkti. Bir kaç dakikanın ardından tüm soyunma giyinme işi bitmişti. Gri taytının üzerine beyaz tişörtü, onun üzerinede koyu kırmızı hırkasını giymişti. İçine tabikide sütyen giymemişti. Elinin dışıyla kahve kupasına dokundu. Kupa hala sıcaktı. Tam yatağına uzanıp, geçen gün Nikko yüzünden okumaya devam edemediği kitabını okuyacaktı ki gözüne küçük pembe bir kitapçık ilişti. Daha da dikkatli bakınca bunun çok çok eskiden yazmayı bıraktığı günlüğü olduğunu farketti. Önce umursamadı. İçinde neler yazdığını aşşağı yukarı hatırlıyordu. Küçük aptal bir kızın, babasına kendini sevdirme çabaları yazıyordu sadece. Bunları tekrar tekrar hatırlamaya gerek yoktu. Fakat dayanamadı, merakına yenik düştü, gitti günlüğü eline aldı. Günlüğün kapağında bir kilit vardı ve Kouki anahtarın nerede olduğunu hatırlamıyordu. Hatta bu günlüğün bir kilidi olduğunu bile unutmuştu. Kitabı bir eliyle sıkıca tuttu, diğer eliylede kapağını kendine çekti. Günlüğün ucuz ve kalitesiz kilidi "pıt" diye bir sesle kırıldı ve açıldı.
266, Kış, Perşembe
" Bugün çok heyecanlıyım! Annem bugünün çok önemli bir gün olduğunu söyledi. Söylediğine göre bana yeni bir kardeş getirecekmiş babam. Nikko diye bir çocukmuş. Anneme neden kendi ailesini bırakıp bizim yanımıza taşındığını sorduğumda onun yetim olduğunu söyledi bana. Çok üzüldüm buna! Acaba gerçek ailesine ne olmuştu? Ama annem bir sürü kez tembihledi ona bunu sormamamı. Onu üzebilirmiş bu soru. Hem artık onun annesi ve babasıda, benim annemle babammış, o zaman biz kardeş mi oluyoruz ? Ama o annemin karnından çıkmadı ki! Olsun, kardeş olmasak bile çok yakın arkadaş olacağımıza eminim! Ona önce bütün oyuncaklarımı göstereceğim. Çoğu kız oyuncağı ama olsun, eminim bir kaç tanesini sever! Sonunda bir arkadaşım olacağı için çok mutluyum! Babam sokaktaki çocuklarla oynamama izin vermiyor, Nikko ile oynamama izin verir herhalde! Acaba hangi oyunları oynamayı biliyor. Ben oyuncaklarımla oynamaktan başka bir şey bilmiyorum çünkü! En olmadı kendi oyunlarımızı uydururuz bizde !

~
Günlük, babamı kızdıracak ne yaptığımı bilmiyorum... Ben sadece Nikko'ya oyuncak ayımı hediye etmek istemiştim. Annem onun yetimhane diye bir yerde kaldığını söylemişti, ordaki çocukların hiç oyuncağı yokmuş. Bende Nikko'ya bir hoşgeldin hediyesi vermek istemiştim. Fakat babam önce bağırdı, sonrada ayıcığımı elimden alıp çakısıyla paramparça etti. Ayıcığımın pamukları yere düşerken çok üzüldüm. Ayının ne suçu vardı ? Babama da çok kızdım. Fakat annem kolumu çimdikleyip susturdu beni! Babama sesimi yükseltmemem gerekiyormuş. Kolum çok acıdı, hatta morardı. Bak! Ben nerede hata yaptım günlük? Evimize gelen birine hediye vermek kötü bir şey miydi ? Nikko'ya selam bile veremeden odama kovaladı babam beni. Sinirimden ağladım! Konuşamadığım biriyle nasıl arkadaş yada kardeş olabilirdim ki ? Neyse olsun, bende babamın evde olmadığı zaman gider tanışırım. Hem zaten hemen karşımdaki odada kalıyor. Her zaman gidip bir selam verebilirim, tabi babama dikkat etmem gerek, hehe. "

Kahvesinden büyük bir yudum aldı. Dudaklarından içeri akan sıcak kahve boğazını yakmıştı. Bu geceyi ara sıra hatırlardı. Nikko ile atıştığı zamanlarda özellikle. Şimdi okuyunca daha belirgin bir resim çizebiliyordu kafasında. Gerçekten bu kadar heyecanlandığına inanamamıştı. O zamanlar bilemiyordu tabi Nikko'nun, ne kadar düşündüğünün tam aksi bir insan olduğunu. Nikko'nun, hayatına renk getirmek yerine, siyahına bir kat daha boya da onun atacağını öngörememişti. Ne kadar da değişmişti. Sekiz yılda ne kadar karamsar olmuştu ailesine karşı. Evindeki bireylerden bir bir ne kadar uzaklaşmıştı. Nikko ile arkadaş, kardeş olacakken evlilik arifesinde bulmuştu kendini. Shinobi olmak dışında hiç bir şey istediği gibi gitmemişti. Şöyle dönüp geriye baktığında istediği hiç bir şeyi başaramamış biri olduğunu görüyordu. Kendi evine bile çıkamamıştı. Elindeki günlük canını sıkmaktan başka bir şey yapmıyordu. Okumaya devam etmek istiyordu tıpkı kendisine acı vermekten hoşnutluk duyan bir mazoşist gibi. Geçmişini daha da irdelemek istiyordu. Zaten günlükten pek fazla bir şey geriye kalmamıştı. Çoğu sayfası bizzat Kouki tarafından bir sinir krizi neticesinde koparılıp atılmıştı. Bu günlükte yazanlar hatırlamak istemediği geçmişinin kanlı canlı haliydi.

[Oushoku Kouki]

269, Sonbahar, Cumartesi
" Bugün akademiye yazıldım sevgili günlük. Babamın haberi yok. Biraz güçlendikten sonra söyleyeceğim tabi ki. Ama ilk başlarda haberi olmamasını tercih ederim. Nikko'yu kendi yazdırmıştı. Benim ise evde eğitimler alarak bir prenses gibi büyümemi istiyordu. Güzel nakış nakıyan, shamisen çalan ve şarkı söyleyen biri olmamı söylüyordu bana. Ha birde düzgün oturup kalkmayı da öğrenmem gerekiyormuş. Hareketlerim çok yabaniymiş. Yakın zamanda bu konu hakkında bir öğretmen gelecekmiş, evde bana her gün ders vermek için. Bu ilerleyen zamanlarda biraz problem olabilir. Fakat babam akademiye yazıldığımı öğrenince bu derslerden vazgeçecektir. Ben zaten evde koca bekleyen bir kız olmak istemiyorum ki. Annem gibi ona söyleneni yapan biri olmak istemiyorum. Neden ben evde otururken Nikko shinobi olup dünyayı görecekti ? Benim ondan neyim eksikti ? Şu an çok heyecanlıyım, iki gün sonra kim bilir nasıl olacağım. Acaba sınıfımdaki insanlar nasıl. Umarım arkadaş edinebilirim. Ve tabiki en önemli hedefim, babama bir hiç olmadığımı göstermek. Akademide yaşıtlarım arasından sıyrılacak ve kendimi ona kanıtlayacağım. Bir oğlan çocuğu olmasam bile güçlü olabileceğimi göstereceğim. İşte o zaman babam beni kabul edecek! "
269, Sonbahar, Salı
" Akademi çok değişik bir yer. Çok farklı insanlar var. Kimileri çok sessiz, kimselerle konuşmuyorlar kendi içlerine kapanık, kimileri çok sevecen, birde herkese çatan tipler var! Çocuğun biri ilk iki günde üç kişiyle tartıştı birisiyle de kavga etti. Neyseki öğretmenimiz daha başkalarına saldıramadan azarladı onu. İlk gün heyecanımdna kimseyle konuşamamıştım. Bugünse bir arkadaş edindim, yani sanırım. Himeji Asuka diye bir kız. Benden biraz kısa boylu, kahverengi saçlı bembeyaz bir kız. Birde kırmızı çerçeveli gözlükleri var. Gözlerinde bir hastalığı varmış gözlük takmadığı zaman kaşınıyormuş. Gözlüğünün camları ise normal camlarmış. Normal camların nasıl kaşıntıyı giderdiğini ise anlayamıyormuş. Bende anlamamıştım. O benim sıra arkadaşım. Bugün uzun uzun sohbet ettik. Okuldan sonra da biraz antreman yaptık. Koşu yarışı yaptık. O beni bayağı bir farkla yendi. Eve biraz geç gittim bunun sonunda, neyseki babam eve gelmemişti. Nikko ise pişkin pişkin bana bakmıştı eve girince. Birde sorup durdu nerede kaldığımı. Annemin ricası üzerine akademiye gittiğimi söylememeye söz vermişti. Dün akşam masada imalı imalı konuşsada çenesini kapalı tutabildi. Ben onunla arkadaş olmaya çalışırken o hep bana gıcıklık yapma peşinde. Bende bıktım zaten onun bu şakalarından! Babam onu keşke hiç eve getirmeseymiş! "
269, Sonbahar, Çarşamba
" Bazen çok şanssız olduğumu düşünüyorum, şans denen şeyin bana hiç uğramadığını. Oushoku soyadının zenginlik, asillikten ziyade şanssızlık ve mutsuzluk olduğunu düşünüyorum. Babam, neden hayatta beni mutlu eden her şeyden nefret etmek zorunda ? Neden benim mutluluğum onu kızdırıyor ? Benim amacım sadece onun gözüne girebilmek,sadece onun beni sevmesini sağlamak. Uzun bir süre çocukların ailelerinin sevgisi için çok çalışması gerektiğine inanmıştım. Sevginin kazanman gereken bir şey olduğunu düşünüyordum. Arkadaş, sevgi, aşk tüm bunlar için çalışmam gerekiyordu ve yeterince çalışmadığım için babam bana böyle davranıyor diyordum hep. Fakat Asuka için durum böyle değildi. Bugün onları gördüm babasıyla. Akademiden sonra babası onu almaya gelmişti. Benim babama hiç benzemiyordu. Yüzü hiç kızgın değildi. Kızına sarıldı, öptü, okşadı. Hatta beni tanımamasına rağmen benim bile başımı okşadı. Çok şaşırmıştım. Sonra içimde bir şeyler oldu. Bir mutsuzluk kapladı beni adam gidince. Benim babam niye böyle davranmıyordu bana ? Daha da kötüsü ne biliyor musun günlük ? Babam bugün akademiye gittiğimi öğrenmiş. Eve erken gelmiş ve benim nerede olduğumu sormuş, annem biraz diretmiş ama hemen çözülmüş. Eve geldiğimde annemin yüzü morluklar içindeydi günlük. Konuşacak hali bile yoktu. Benimde konuşacak halim yok günlük. Çünkü babam, benim kendimi bile koruyamayacak biri olduğumu söyledikten sonra beni dövmeye başladı. Konuşmama hiç fırsat vermeden tüm sinirini kustu. Karnıma, yüzüme, bacaklarıma. Acıyor diye ağlamaya başladığımda bile durmadı. Bu acıya bile dayanamıyorsam köye layık bir ninja olamazmışım. Ama vazgeçmiyorum günlük. Beni artık akademiden alamaz. Yoksa bu hareketi Oushoku ailesinin adına leke getirir. Sanırım bu yüzden bu kadar sinirlendi. Daha fazla konuşmak isterdim seninle günlük, ama biraz dinlenmek istiyorum. Umarım sabaha ağrım kalmaz, yoksa akademide ki antremanlara tam gücümü veremem."

Karnının o gün nasıl ağrıdığını, nasıl çaresiz hissettiğini unutmamıştı hiç bir zaman Kouki. Babasının acımasızlığıyla ilk kez tanışmıştı. O akşam babasına karşı ilk nefret tohumları ekilmişti. Evden kopmaya başladığı ilk gün o gündü. O gece o kadar canı yanmıştı ki uyuyamamıştı. Gözlerinden bir damla yaş akmıştı. Sonra bir tane daha. Kouki'nin en son ağladığı zamanın üzerinden belki yıllar geçmişti. Gözlüğünü çıkardı, komidinin üzerine koydu ve gözlerindeki yaşı sildi. O sildikçe gözlerinden daha çok yaş akıyordu. Bir kaç kez hıçkırdı. Üzüntüsünden ağlamıyordu. Babasına olan siniri ve öfkesiydi onu ağlatan. Sadece babası tarafından kabul görmek isterken daha da ondan nefret eden bir babaya duyduğu öfkeydi bu. Sonsuza kadar devam edecek bir nefretti.

Himeji Asuka



Hani okuyan varsa hehehe

[Oushoku Kouki]

Kirpiklerinden süzülüp yanaklarında devam eden ve çenesinden yavaş yavaş yere damlayan gözyaşlarını silmeye yeltendi, vücudunun elindeki defterdeki anılara karşı verdiği bir tepkiydi bu gözyaşları. Yavaş yavaş sakince akıp gidiyordu. İçinde yağmaya başlamış sağanak yağmurun dışarıya taşırdığı damlalar... Yıllar boyunca bir çok olayda ağlamamayı, gözlerine pranga vurmayı başarmıştı Kouki. Kendisini tüm duygulardan her geçen gün daha da soyutlamayı başarmıştı. Fakat bugün tüm o bastırdığı hisler, içine kapattığı her kötü anı tek tek intikam alıyordu azılı bir hapishaneden kaçan suçlular gibi. Koukiyse çaresiz bir gardiyan gibiydi tüm o suçluların yanında. Bir kez daha uzandı açık pencereden üşümüş eli gözlerine. Soğuk parmaklarıyla ovuşturdu gözlerini, o ovuşturdukça daha çok yaş akıyordu gözlerinden. O gözyaşlarından kurtulmak istedikçe, gözyaşları daha da saldırgan oluyordu. En sonunda oda pes etti, bıraktı kendini gözyaşlarının merhametine, tutmadı içindeki zehirini, kustu. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Az önce yanaklarında sadece küçük masum çizgiler bırakan o gözyaşları şimdi kıpkırmızı kesilmiş yanaklarının her yerine dağılmıştı. Kouki, o gece babasının ayakları altında nasıl ağlıyorduysa bugün de öyle ağlıyordu. Çaresiz, yapayalnız bir şekilde.

Elindeki günlüğü hızlıca fırlattı. Daha fazla okumak istemiyordu o günlüğü. Yazdığı günlere, eline aldığı şu ana lanet ediyordu. Günlük havada dönerek karşıdaki duvara çarptı. Sert ve keskin bir ses çıkararak açıldı ve yere düştü. Açılan günlüğün içinden bayağı yıpranmış bir resim çıktı. Kouki bu resmi görür görmez beyninden vurulmuşa dönmüştü. O resimi görene kadar okuduğu her şey bir anda silinivermişti aklından. Babasından yediği dayakta, Nikko'nun yaptığı o kadar şeyde önemsizleşmişti. Çünkü o resimdeki insanın söz konusu olduğu bir yerde ne babasının ne Nikko'nun ne de bir başkasının mesanesi okunmazdı. Hızlıca yatağından fırladı ve bir eliyle resmi aldı. Resime bakarken az önceki şaşkınlıkla duran gözyaşları tekrar akmaya başladı. Bu seferki yaşları sinirden değildi, gerçekten üzüntüden akan gözyaşlarıydı bunlar. Resime baktıkça kalbine bir hançer saplanıyormuş gibi hissediyordu. Kalbi sıkışıyor, nefes almak için çaba sarfetmesi gerekiyordu. İstemsizce resmi okşuyordu, resimdeki kişinin yanaklarını okşuyor, hıçkırıyor daha sert ağlamaya başlıyordu. O resimdeki kişinin yanında olması için kabul etmeyeceği anlaşma yoktu. Onu geri getirmek için gözü kapalı yürüyebilirdi ölüme, en kızgın alevlerde yanmayı kabul edebilirdi. " Asuka." diye hıçkırdı ve resmi göğsüne bastırdı. Elindeki küçücük bir kağıt parçası, yıllardır hissedemediği sıcaklığı getirmişti ona.

Resimi, gözlüğün yanına, komidinin üzerine koydu. Asuka'nın sadece bir resmine bakmakla yetinmemişti. Hali zaten haraptı ve Asuka için biraz daha canını yakmaktan çekinmiyordu. Yere fırlattığı günlüğünü tekrar eline aldı. Bu sefer günlükte bir şeyler arıyordu, Asuka ile ilgili bir anı, onu ona hatırlatacak herhangi bir şey! Fakat günlükteki her şey paramparçaydı. Yazılı olan çoğu şey babası veya Nikko hakkındaydı. Bu yazılar genellikle yırtık sayfalardan oluşuyordu. Bir kaç cümleden sonrası tamamen kopuktu. Koskoca günlükte sağlam ve okunabilir halde topu topu 6-7 sayfa vardı. Ayrıca Kouki bu günlüğe Asuka ile çok az şey yazmıştı. Çünkü babasının günlüğü bulmasından ve bulduktan sonra Asuka'yla olan ilişkisine karışmasından korkuyordu. Aynı takımda olmalarından dolayı görüşmelerini yasaklayamaz, ama tüm buluşmaların görevler ve takım işi başlıklarında kalmasını sağlayabilirdi. Bu yüzden Asuka ile ilgili bu günlükte çok kısıtlı materyal vardı. Günlüğün sonlarında bir sayfayı çevirdi. Bu sayfada en ufak yırtığı bırakın en ufak bir kırışıklık bile yoktu. Ancak içindeki yazılar diğer sayfalara göre daha çirkindi. Kouki tarihi okur okumaz bütün bir sayfayı okumuş gibi olmuştu... Zaten beyaz olan teni iyice bembeyaz olmuş, resmen tüm kanı çekilmişti.

272, Yaz, Pazartesi

" Ne kadar geçti seninle son buluşmamızın üzerinden günlük? En son ne zaman yazdım sana ? Bu soruya gerçekten bir cevabım yok benim. Ben zaman algımı kaybettim. Şu an sana yazarken saatin kaç olduğunu bile bilmiyorum. Tanrı biliyor ya, sana yazıp yazmak istediğimi bile tam olarak bilemiyorum. Sadece, unutmamak istediğimi biliyorum günlük. Asuka'yı unutmamayı istiyorum. Onu o mezara gömdükten sonra orada bırakmamak istiyorum onu. Benim sana yazmadığım süre zarfında neler oldu bir bilsen günlük... Biz sadece basit bir tüccarı koruyorduk. Başımıza neler geleceğinden haberimiz yoktu. Sanıyorum ki güçlü ailelerden birine büyük borcu varmış adamın. Adamda bir kaç tehdit mektubu almış, evine girip bir iki kere dağıtmışlar. Adamda büyük bir satış yapmak için köyün dışına gidiyormuş. Karavanını koruması da bize düşmüştü. Fakat adamın ve bizim bilmediğimiz şey, borçlu olduğu ailenin borcunu ödemesi için çok geç kaldığıydı. Daha yarı yoldayken oldukça kalabalık bir grup tarafından etrafımız sarılmıştı. Karşımızdakilerin çoğu shinobi değildi. Yanlış hatırlamıyorsam sadece iki tanesi shinobiydi. Geri kalanlarsa paralı askerdi. Senseimiz ve diğer takım arkadaşım shinobilerle uğraşırken Asuka ve ben diğer adamlarla ilgileniyorduk. Adamlar shinobi değillerdi belki, ama sayıları çok fazlaydı ve biz her geçen saniye daha da çok yoruluyorduk. Asuka'yla savaşmak her zaman benim motivasyonumu arttıran bir olguydu. Onun yakın dövüşteki becerileri ve benim genjutsularım birleşince mükemmel bir ikili oluyorduk benim gözümde. Asuka benim yanımdayken sonsuza kadar savaşabilecekmişim gibi hissediyordum. Beni durduran, ritmimizi bozan şey ise Asuka'nın attığı acı çığlıktı. Adamlardan biri bacağına katanasını saplamıştı. Onu o vaziyette görünce dona kalmıştım. O an bir shinobi gibi düşünemiyordum. Çünkü ona karşı olan hislerim, onun zarar görmüş olmasını hazmedemiyordu. Ben dona kalmışken Asuka'nın bacağına bir darbe daha geldi. Eğer herhangi bir şey yapmazsam Asuka ölecekmiş gibi hissediyordum. Panikle elimi çantama attım ve iki kunai çektim ve fırlattım. İşte o kunai giderken zaman benim için neredeyse dondu. O kunainin, havada yavaş yavaş süzülüşünü izlerken her şey yavaşlamıştı, Asuka'yı kurtaracağım diye acele etmiştim, kunailerden biri adama doğru giderken öbürü Asuka'ya doğru gidiyordu . Uzanmak istedim o kunaiyi tutmak. Fakat başaramadım kunailer önce havayı yardı, daha sonrada biri Asuka'nın bacağını yaralayan adamın kafasına saplandı biri de... Asuka'nın boğazına saplandı. Sonra, sonra sonra büyük bir patlama oldu beynimde her şeyin farkına vardım. Hızlıca Asuka'nın yanına koştum, kollarıma aldım onu, kollarımın arasında titriyordu, boynundaki yarık çok büyüktü. Ellerimle kapamaya çalıştım yarasını, fakat çabalarım beyhudeydi. Gözlerindeki alevi yavaş yavaş sönerken, acı içindeki inlemesini dinlemek canımı çok yakıyordu. "Kouki." dedi bana, " Canım yanıyor." Bense hiç bir şey yapamamıştım " Biliyorum, geçecek." demekten başka, çaresizce en yakın arkadaşımın, sevdiğim kızın ölümünü izliyordum. "Dayan lütfen! Geçecek!" diye bağırdım. Fakat geçmeyeceğini adım gibi biliyordum. " Hala yalan söyleyemiyorsun." diye karşılık verdi zorlana zorlana. Elleriyle ellerimi tuttu. Soğuktu elleri. " Ben gittiğim yerde seni asla unutmayacağım Kouki. Sende beni unutma. Gözlüklerimi her zaman sevdin, takıp takıp aynalarda kendine bakardın, al onları benden bir hatıra olsunlar sana." dedi. Cevap veremedim günlük, onun cansız bedenine sarılıp ağlamaktan başka hiç bir şey yapamadım!"

Daha fazla okuyamadı Kouki. Okuduğu her kelimede sanki tekrar yaşıyordu o günü. O gün Asuka'yla birlikte bir parçasıda ölmüştü Kouki'nin. Babasının sözünü dinleyip Asuka'nın yanından eve geldiği her ana lanet etmişti. Babasından ve ailesinden koptuğu gün o gündü işte. Hayatını zindan eden adama kendini kabul ettirmeye çalışmak yerine Asuka'yla biraz daha fazla geçirebilirdi. Elindeki günlüğü bir kez daha fırlattı. Bu sefer nereye düştüğünü umursamadı bile. Odasının duvarları üzerine üzerine geliyordu. Sanki odasında oksijen bitmiş gibiydi nefes alamıyordu. Yatağının baş ucunda duran terliklerini geçirdi ayağına. Asuka'nın yanına gidecekti. Sanki şimdi onun mezarına gitmezse bir daha asla gidemeyecekmiş gibi hissediyordu. Ne gözüne gözlüğünü taktı, ne de kapısını kapattı. Sadece koşuyordu. Kararan ve soğuyan havaya aldırmaksızın sadece koşuyordu.

İzleyin youtube.com