Bir Tutam Huzur

[Oushoku Kouki]

Bir sayfayı daha çevirdi Kouki. Bir dakika sonra bir başka sayfayı daha okudu ve diğer sayfayı çevirdi. Kitap okumak, onun tatil günlerinin çoğunda yaptığı bir aktiviteydi, ara sıra dışarı çıkıp gezdiği zamanlar da vardı pek tabi, fakat bu durum epey nadirdi. Pek tatil günlerinide sevmezdi zaten. Shinobiliğinin ilk aylarında tatil günlerinde hevesle evine gelir fakat babasının, pardon gavat babasının aşağılayan bakışları, özellikle rahatsız etmek için seçilmiş sözleriyle karşılaşırdı. Adam bir türlü susmaz, gece olup uyku basana kadar her türlü bir şeylerden dem vurur, imalı konuşur ve kızının tatil gününün içine ederdi. Onun evde olmadığı günlerdeyse beşikkertme/üvey kardeş melezi Nikko bu görevi üstlenirdi. O ise türlü şakalarla ve gıcıklıklarla kızın tatil gününü zindana çevirmeyi görev bilmişti kendine. Gereksiz sulu ve birbirinden iğrenç şakalar kabul etmesi ne kadar zor olsada daha çekilebilir gelirdi babasının gavatlığına kıyasla. Zamanla bu tatil günlerindeki ızdıraba bağışıklık kazanmaya başlamıştı. Babasını duymamaya başlamış, Nikko'yu ise tamamen görmezden gelmeye başlamıştı. Zaten aşağı yukarı bu zamanlardı tam bir soğuk nevaleye dönüştüğü günler. Bu dönüşüm babasını tamamen takmaması ve onun için ideal evlat olmaktan vazgeçmesiyle tamamlanmıştı. Bu evreden sonra ev halkını tamamen görmez olmuştu. Tatil günlerinde de kendini odasına kapatıp kitap okumaya yada antreman yapmaya adamıştı, tabi genellikle kitap okumak oluyordu bu.

Yine, kendini odasına kitlediği, penceresinden tatlı tatlı bir rüzgarın estiği güzel bir Nikko günüydü, güneş yavaş yavaş batmaya başlamıştı ancak ortalık halen aydınlıktı. Kızımız sakin sakin kitabını okuyordu. Bir kere aşşağı inmiş kendine yiyecek bir şeyler ve bir bardak kahve almıştı. O sırada da şans eseri ev halkından kimseyi görmemişti. Eğer bugünü böyle bitirebilirse, son haftalarda geçirdiği en güzel günlerden biri olabilirdi. Madem öyle, neden bu evde hala yaşamaya devam ettiğini soranlar var ise onada bi açıklık getirelim hemen. Kouki defalarca bu evden gitmeyi düşünmüştü. Bir çok kez kendince planlar yapmıştı, kendisine başka barınaklar bakmıştı. Fakat her zaman aynı büyük problemle karşı karşıya kalıyordu. Para, para ve tekrar para. Köyün durumu pek iyi olmayınca shinobilikten kazanılan para da pek iyi olmuyordu. Kazandığı bu kadar paraylada bir ev alması mümkün değildi. Paranın yanında yeni bir problemi daha da vardı artık, nişanlıydı. Nişanlanmadan bu evden gidemezdi. Ancak nişanlanıp boşandığı zaman bu evde bir şeyler değişecek ve o fırsatta kurtulursa kurtulabilecekti bu evden.

Şimdiye kadar güzel, hatta harike bile sayılabilecek geçen bu gün bir kaç tıkırtıyla bozulmuştu. Kapı çalınıyordu. Kouki kapıya doğru bir bakış attı. Kapıyı çalan ya babasıydı yada Nikko'ydu. Annesi odasına gelme zahmetine bulunmazdı hiç bir zaman. Bir dizi bağırışta işitmediğine göre bu büyük ihtimalle Nikko'ydu. " Ne istiyorsun Nikko ? " diye sordu Kouki. Cevap gelmedi. Ardından devam eden bir kaç saniyenin sonunda kapının altından bir parça kağıt odanın içine bırakıldı. Kouki kağıda baktı, yerinden kalkmak istemiyordu. Tam kitabına tekrar gömülecekken kapı tekrar çalındı. O kağıdı alana kadar rahat yoktu anlaşılan. Ağırca yerinden kalktı ve aynı tonda adımlarla kapıya yanaştı ve yerdeki kağıdı aldı. " Dışarı çıkıyorum bir şey istiyor musun, Nikko." yazılı kağıdı okuyunca şaşırmıştı. Nikko, bunu gerçekten soruyor muydu ? Ne zamandan beri Kouki'yi düşünür olmuştu bu çocuk. " Yine bir şaka planlıyor olmalı." diye homurdandı kendi kendine. Daha sonrada Nikko'ya bir cevap verdi. Bunun bir şaka yada öyle bir şey olmamasını ve Nikko'nun buradan hemen gitmesini istiyordu. " Bir tutam huzur istiyorum Nikko, o yüzden sadece gitmen benim için fazlasıyla yeterli."

[Shiomiya Nikko]

Bir sayfayı daha çevirdim yüzüstü uzandığım yatağımda. Cömertçe sergilenmiş vücutlara hızlıca birer bakış sonrasında esmer olana on üzerinden sekiz puanı gönlümden koparıp, bir sayfayı daha çevirdim. Ne fazla açık, ne de az kapalı olan içerikli bu dergilerle antrenman sonrası birikmiş enerjimi atmak, hobiden çok bir rutine dönüşmüştü benim için. Bir iki sayfa daha sonrasında derginin arka kapağı elime gelince onu rulo haline getirdim ve ayağa kalktım. Hayır malum bir taraflarıma sokmayacaktım bunu, imha edecek ve beni bekleyen güzel bir haftasonu için erzak toplamaya gidecektim.

Benim için sık sık denk gelmeyen dönemlerden biriydi bu. Bugün dahil olmak üzere üç gün boyunca ne köy içi ne de köy dışı aktif görevim yoktu. Evde dalkavukluğunu yapmam gereken bir majorus gavatus da yoktu. Ne demişti? Akraba ziyareti mi? Yoksa politik bir görüşme mi? Her ne halt etmeye gitmişti hatırlamasam da, benim için önemli olan haftasonunda evde kendisini görmeyecek olmamdı. Bugün yapmam gereken başka iş de yoktu: Anrenmanımı bitirmiş, daha sonra tekrar dağıtmak üzere odamı toplamış, evin diğer büyüklerine minimal yalakalığımı yapmıştım. İşte tek şey, erzak toplamak kalmıştı. Onu da halledince odamda kendi kendime talihsiz yanlış bir adımla ayağımı burkacak, evin diğer büyüklerinin haftasonu yan gelip yatmamı yargılamasını engellemiş olacaktım.

Rulo halindeki dergiyi arka cebime sıkıştırıp, komidinin üstündeki bel çantamı da alıp odamdan çıktım ve koridorda yürümeye başladım. Hemen iki kapı ötemdeki Kouki'nin odasının önünden geçtim. Benle yaşıt olan, ne kardeş ne de düz arkadaş olarak beraber büyüdüğüm, sürekli çekiştiğim Kouki; nişanlım Kouki. Büyüyüşümüz pek dostane geçmemişti kendisiyle. Kızlarla erkeklerin "arkadaş" olamamasını geçtim, Kouki gibi boyundan büyük işlere kalkışıp duran sivri burunlu bir kızla anlaşabilmek düşünülemezdi bile benim için. Hele hele bir de bununla evlenme mevzusu çıkarmıştı evin pezenvenklik dalında doktora yapmış kişisi. Kızını köyün diğer ailelerine kakalamayınca bana yamamıştı. Başlarda epey karşı çıksam da, Kouki'nin kafasının gerçekten işe yarar çalıştığı nadir anlardan birinde sunduğu bir fikirle tekrar düşünmek, hatta kabul etmek zorunda kalmıştım bu olayı. Beni doğru düzgün evlat almayı gururuna yedirememiş, bana bir soyad bile vermemiş bu adamın damadı olacak, belli başlı haklara ve prestije ulaşacak, sonra boşanacaktım. Eh, doğal olarak da hem Kouki, hem de ben istediğime ulaşmış olacaktık.

Merdivenlere adım atmadan önce duraksadım bir iki saniye. Birbirimize hayatı yeterince zehir ediyor olsak da, zaman zaman küçük jestler yapmaktan zarar da gelmezdi. Üstelik bu tip ilişkilerde erkek olan adım atardı, değil mi? Kouki'nin kapısına geri dönüp kapıyı şöyle bir tıklattım, ama daha kim olduğumu söylemeden beni tanıması ve soğuk sesi, beni sözlü bir yanıt vermekten alıkoydu. Bir an için siktir edip markete giden yoluma devam etmeyi bile düşündüm, ama bundan da vazgeçtim hemen. Arka cebimdeki dergiden bir sayfa kopardım ve bel çantamdan kalem bulup, üzerine dışarıya çıktığımı, istediği bir şey varsa alabileceğimi yazdım. Önce epey bir cevap gelmedi tamam mı? Acaba jestimden etkilenip bacaklarının bağı mı çözüldü? Yoksa okuma yazmayı mı unuttu? Bilmiyorum, ama hava iyice kararmadan çıkmak istediğim için sabırsız bir iki tıklatma daha kondurdum kapısının üstüne. Daha da soğuk bir sesle cevap verdi bu sefer bayan nevale; gitmemi istiyordu.

Omuzlarımı "İyi mk." minvalinde silktim önce. Fakat geri dönüp yola devam etmek yerine, dergiden bir sayfa daha kopardım. Hayır yani ben burada değerli zamanımın bir kısmını sana ayırmışım, nazikçe sana sormuşum ne istiyorsun diye, soru işareti koymayı bile es geçmişim... İnsan bir gelir "Gofret istiyorum." der di' mi? Ne bileyim kalem ister, flüt ister... En azından teşekkür eder. Yeni kopardığım sayfadaki esmer güzeline son bir kez göz gezdirip iç geçirdim ve üzerine "Tamam ne renk istersin?" yazdım. Bu sefer soru işaretimi de koymuştum, cahil bir pislik değildim ve, dergimde daha fazlasıyla koparılacak sayfa da vardı.

[Oushoku Kouki]

"Bir kere de tamam de be." diye iç geçirdi Kouki. Sadece bir seferliğine terslendiğini anlayıp gitmesini istemişti. Ev üyelerinin birinin nefesiyle bile temas etmediği bir gündü tüm arzusu. Ama Nikko gelip bununda içine etmeyi başarmıştı. Tıpkı yıllar önce gelip ailesiyle olan derme çatma ilişkinin içine ettiği gibi. Nikko geldiği gün Kouki içten içe sevinmişti aslında. Evde konuşabileceğini düşündüğü biri olmuştu, bir arkadaş bir dost olabileceğine inanmıştı belkide. Lakin Nikko bunun tam aksi olduğunu göstermekte hiç gecikmemişti. Sanki babası denen gavat bu çocuktaki gıcıklık potansiyelini görmüştü, kendisine uygun bir veliahttı bu çocuk. Nikko'nun bu kötü davranışlarını başlarda çok içerlerdi. Gururundan ödün vermemek adına onun karşısında istifini hiç bozmaz ama odasına gittiğinde atardı içindeki hüznü, yastığına kusardı zehrini. Zamanla bu da geçti, başka arkadaşlar buldu kendine Kouki. Bu babasız çocukta, katlanılması gereken bir başka bela olarak yer buldu Koukinin hayatında.

Çocuğun amacı belkide gerçekten iyilik yapmaktı, belkide kırk yılın başı iyi bir insan olası gelmişti kim bilir ? Bu ihtimali nedense oldukça olanaksız görüyordu Kouki. Yılların gıcığına, kötüsüne, bir anda melekler mi dokunmuştuda iyilik saçası gelmişti ? Amacı kesinlikle rahatsız etmekti işte. Kısmen başarılı da olmuştu. Ne kitap okuyası kalmıştı ne de başka bir şey yapası. Bu gibi durumlarda kendine tüm bunların yakında biteceğini söylemekle yetiniyordu sadece. Yıllardır sabretmişti, bir kaç ay daha sabredebilirdi. Düğünden sonra tüm bunların sona ereceğine inandırmıştı kendini. Tüm bunların bittiği zamanların hayalini kuruyordu. Babasının olmadığı, dayatmaların, ayrımcılığın olmadığı, Nikko'nun olmadığı tek başına bir başına olduğu bir hayat. Yalnız başına. Sahi yalnızlık mıydı tüm istediği ?

Kapı kolunu kavradı döndürmek üzere. Fakat sonra üzerinde neredeyse hiç bir şey olmadığını farketti. Beyaz atleti ve kısa şortu vardı sadece kıyafet namına. Tabi birde uyku dışında hiç çıkartmadığı kırmızı gözlükleri. Kapı kolunu bıraktı ve kapıyı açmaktan vazgeçti. Gereksiz Nikko ile iletişim kurmak için onun aptal suratını görmesine gerek yoktu zaten. "Aslanağzı." dedi yine aynı sertlikte. Sesi nadiren ton değiştirirdi zaten. Cevabına bir tepki gelmedi, aksine duyduğu ayaksesleri Nikko'nun gidişinin mi işaretiydi ? Gerçekten başarmış mıydı ? Defedebilmiş miydi bu baş belasını ? Fazla kolay olduğunu düşündü. Sonra bir anda, aklına bir düşünce ve bu düşüncenin sesli kelimelere dökülerek oluşturduğu cümleyi söyleyivermişti. Az önce açmaktan vazgeçtiği kapıyı açıp hemde! Yüzünde de minik çok minik sinir bozucu bir gülümseme, hayır tebessümle birlikte. "Ha birde! Bize aynı tatil gününü veren görevliyi öldürebilirsin!"

[Shiomiya Nikko]

Kapı kolundan gelen ses beni bir anlık refleksle Kouki'yi sinir etme amacımdan alıkoydu ve odağımı kapıya çekti. Ancak o kapı, açılmadı. Muhtemelen benim kapıyı tıklattıktan sonra cevap vermekten vazgeçişim gibi, o da vazgeçmişti. Birimiz konuşmaya, diğerimiz kendini göstermeye eriniyor ve çekiniyordu. Gelen sert sesle, "Nası-Ne ağzı? O ne oğlum?" diye düşünmeye başladım. Tabi elim çenemde merdivenlere yürümeye başladığımı da geç fark ettim: Ava giderken avlanılıp dalga geçildiğimi de. Böyle bir renk olamazdı değil mi? Kouki de benimle alay edemezdi. Kapıya geri döndüm.

Dönmemle de gittiğimi düşünen Kouki kapıyı açtı. Muhtemelen sırtımı görmeyi ve arkamdan laf etmeyi umuyordu alaycı suratıyla ama karşısındaydım yine, hah. "Neden uğruna cinayet işleyecekmişim gibi bir düşünceye kapıldın ki?" dedim aynı gülümseme ile. Sonra çatlarımı birden çatıp "Hem bu kılık ne lan?" diye ellerimi belime koyup azarlama moduna geçtim. Dergiyi ne çok sert, acıtacak, ne de fark edilmeyecek bir sertlikle bacaklarına doğru fırlattım. Giderken biraz kendi etrafında döndü ve yaprakları yelpaze gibi bir ses çıkardı. Ardından dizlerine hafifçe çarpıp "Pat!" sesiyle açık bir şekilde yere kondu. "İnsanda biraz iffet olur lan, hem babasının evinde hem de nişanlısının karşısında takıldığı kılığa bak şunun!" diye azarıma devam ettim tekrar belime götürdüğüm ellerimle. "İyilikten hiç anlamıyorsun di' mi?" dedim, hala sinirli olan ama biraz da sitem barındıran sesimle. "Ayda yılda bir aramızdaki buzlar erisin diye adım atıyorum, haftasonuna güzel başla istiyorum. Yaptığın şeye bak, çıplak çıkacaksın karşıma utanmadan." diye de devam ettim aynı şekilde.

[Oushoku Kouki]

"Pat!" diye çarpan dergi havada açıldı ve açık bir şekilde yere kondu. Göz ucuyla süzdüğü derginin açık sayfasında bir kaç tane çıplak kadın gördü Kouki. Kesinlikle günlük hayatta rastlayamayacağınız güzelliklteki kadınlardı bunlar. Kouki dergiyi yerden aldı. Bir kaç sayfa çevirerek incelemeye başladı. Sanki çok önemli bir belgeyi inceliyor gibi bir havası vardı. Daha sonra dergiyi hızlıca kapattı. Daha sonra yan çevirdi ve ortadan ikiye yırttı, daha sonra o yırtılan parçalarıda üst üste getirip bir kez daha yırtıp dört parçaya böldü. Bir adım attı ve elindeki yırtık parçaları Nikko'nun üzerine attı. Yırtık sayfalardan bir yağmur yağdırmıştı Nikko'nun üzerine. " Tüm gününü bu kadınlara bakıp kendini tatmin ederek mi geçiriyorsun artık ? " dedi. Sesinde kesin bir yargılayıcılık vardı. Eğer Nikko onu kıyafetlerinden yola çıkarak yargılayabiliyorsa oda aynısını pek tabii yapabilirdi. Bu kadar arz, namus konuşmaları yapmış adamın tüm gününü böyle içeriklere bakarak geçirmesi ironikti.

İçeri geri girdi, kapının arkasına geçti, kafasını dışarı uzatmıştı. Aslında bu konuşmayı bitirecekti ama biraz daha sert çıkmak istedi. Nikko'nun canını biraz daha yakmak istediğini farketti. Yüzüne en ciddi ifadesini takındı. Sesi zaten her zamanki gibiydi, -200 derece. " Ha bu arada Nikko." dedi, "Dediğin gibi burası BENİM BABAMIN evi. Benim AİLEMİN evi. Oushokuların evi. Dolayısıyla istersem bu evde çırılçıplak dolaşırım. Senin buna karışmaya hakkın yok. Unutma sen buradaki erkeklik eksikliğini doldurmak için satın alınmış birisin. Benim evimde benim ailemin yanında beni yargılayamazsın. Tabi bu tür değerleri bilmemen normal, seni, küçük, zavallı yetim. Yoksa bu dergilerde anneni mi arıyorsun ? "

[Shiomiya Nikko]

Kouki'nin koca dergiyi zorlanmadan yırtışını korkuyla izledim. Parmakları nasıl böyle güçlü olabilirdi? Ben daha üstüste konmuş 3 kağıdı yırtamıyorum kadın zımbalı dergiyi yırtıyor lan. İyice kızsa bana ve münasip yerlerime o parmaklarıyla neler yapabileceğini düşünmek istemiyorum. Omzuma düşen kağıt parçalarından birini aldım ve artık çok az bir kısmı görünen bir bacağı izlemeye koyuldum. "Yok ya. Beni doğuran hanımın, bu kızların vücutlarını sergilerken gösterdikleri cesarete sahip olduğunu düşünmüyorum." dedim sakin bir sesle. Ardından kağıdı yere bırakıp süzülmesine izin verdim.

Reverans yaparcasına eğilip, kafamı Kouki'nin aralıktan uzanmış olan kafasıyla aynı hizaya uzattım. Fazla bir mesafe bırakmadım suratlarımız arasında. "Hıhım, haklısın burası babanın evi, ama bir şeyi unutmuyor musun Kouki? Ben buraya seçilerek geldim. Baban bildiğin geldi böyle tamam mı yetimhaneye? Diğer yetim bebelerin arasından beni seçti. Sende ise bir şansı yoktu, hatta babanın gözünde direkt bir şanssızlık ve başarısızlık ürünüsün." Dedim Kouki'ninkine eş değer bir sesle. "Burada sorduğum tek şey marketten bir şey isteyip istemediğindi. Cazgır karılar gibi çirkefleşip laf çarpan bir nişanlım olduğuna inanamıyorum." diye devam ettim kafamı sağa sola sallayarak. Yargılayıcılıksa al sana yargılayıcılık, değil mi ama? Aklıma bir an kafası hala kapı ile duvar arasındayken kapıyı aniden çekip kafasını sıkıştırmak gibi bir fikir geldi ama parmakları tekrar aklıma gelince vazgeçtim. İrdelemenin bir manası da yoktu. Kouki'yi bu yüzden ardımda bırakıp yoluma devam ettim. Ne kadar ekşili jelibon alacağımı düşünürken de, Kouki'ye uzun bir süre iyilik namına bir şey yapmamayı da aklımın bir kenarına not ettim.