[Kita Michio | Aktif Operasyon] Tamirât

[GM - Naruto]

Yasu arabanın yanına dönüyor seninle beraber ve keresteleri saymaya başlıyor. "Bir, iki, üç..." Bir süre bekliyor, arabanın üzerine çıkıp kerestelerin arasından bir çanta buluyor ve içerisini açıyor, içerisinden bir parça parşömen ve bir kurşun kalem çıkartıyor. Düz bir kerestenin üzerine parşömeni serip, bir şeyler karalamaya başlıyor. "Üç şöyle kessek, dört şöyle eklesek, şuradan desteklesek..." Sen ise koruluğun serin esintisini teninde hissediyorsun. Çevrene bakınıyorsun, köprünün ilerisine, gerisine, ovanın açıklığına falan, lâkin bir hareketlilik yok. Ne köprünün öbür tarafından gelen var, ne de sizin geldiğiniz yönden.

"Tamamdır." Ardından bir kaç keresteyi çekerek çıkartıyor arabanın arkasından, yere indikten sonra. "Bunlardan toplam 6 tane götürmemiz lazım köprünün altına. Ben çok seri taşıyamıyorum ama yardımcı olurum sana Michio-kun."

[Kita Michio]

Michio bir kere daha arabanın yanına doğru yürüyordu. Acaba doğru işi mi yapıyordu? Ülkesine hizmet etmek için bir asker olmuştu. Ülkesini kalkındırmak adına güçlenmişti. Babasının son arzusunu yerine getirmek adına yasal olarak öldürebileceği askerliği seçmişti. Güçlüydü, kaslıydı, üstelik dirençliydi. Bir asker olarak fiziksel formunun üst seviyelerindeydi ve daha üstüne çıkmayı hedefliyordu. Bunların üzerine keskin bir askeri bilince sahipti. Aldığı emri mutlaka yerine getirirdi. Kendisinin emir vermesi gerekirse en doğru ve milliyetçi yolu seçerdi. O kısaca örnek bir asker olma yolunda ilerliyordu. Peki şimdi ne yapıyordu? Bir hamal gibi kereste ve alet taşıyordu. O bunun için mi onca yıl çalışmıştı? Tamam, kendisi de kabul ediyordu ninjutsu işlerinde parlak olmadığını ama bünyesinin bilincindeydi. İyi bir çalışma ve yüksek değerlerine inancıyla iyi bir shinobi olma potansiyeli gördükleri için eğitimcileri onu bu mevkiye layık görmüşlerdi.

Kereste taşımak onun iş tanımı içinde değildi zaten. Peki neden hamallık yapıyordu o zaman Michio? Çünkü işlerin hızlı bitmesini istiyordu. Köprü köy için önemliydi. Köprüyü tamir edecek olanları korumak da oldukça önemliydi. Aldığı emir gayet yerindeydi. Zaten emri sorgulamıyordu, sorgulayamazdı. Gerçek bir asker emri sadece yapardı. Emir demiri keser diye boşuna söylenmemişti. Fakat iş tanımında olmayan keyfi bir olayı hallediyordu Michio. Nezaket icabı mı yapıyordu yoksa pragmatikliğinden mi? Aslında önemi yoktu. Sadece yap ve iş erken bitsin. Köprü hızlıca tamamlansın ve köyün gelirine zarar gelmesin. Ardından başka bir göreve çık ve köyünü onurlandır. Bu mantıkla hareket ediyordu genç shinobi.

Usta ile tekrardan arabaya dönmüşlerdi. Micho kenarda beklerken usta bir çeşit hesaplama yapıyordu. Ne kadar kereste kullanılacağı ve nasıl kullanılacağı ile ilgili bir şeyler karalayıp arada sesli düşünüyordu. Bunları yaparken Michio çevresine bakınıyordu ama aradığı yoktu. Her yer ve her şey olağanca sakinliğiyle sürüyordu. Hiç bir yerden hiç kimse geçmiyordu ve herhangi bir hareketlilik bulunmuyordu. Rüzgar onu serinletirken Michio ustayı bekliyordu.

Kısa kesilmiş saçlarının arasından geçip hafif nemli kafa derisini ferahlatan rüzgar esip giderken Michio kollarına ve ellerine bakıyordu. Bu eller öldürmek için varlardı. Dahili birer silahtılar. Tanrıya inandığı söylenemezdi Michio'nun fakat inansaydı insan bedenindeki en iyi silahları yarattığını, ince bir işçilik ve mantıksal bir hareketle bunları yaptığını söyleyebilirdi. Gerçi kendi elleri özellikle yumruk yaptığında bir balyoza benze de yine de oldukça ince bir işçilikti. Dört parmağı avucunun içinde boşluk bırakmayacak şekilde kapanıyor, başparmağı ise bunu mühürlüyordu. Bu elleri köyünü geliştirmek amacıyla kullanmadıkça bir anlamı yoktu ama. O köy için vardı. Daha da geniş düşünürse o toprak için vardı. Herkes toprağın hizmetkarıydı. Sonsuz bir açlığa sahip olan lanetli toprak onun tek varlığıydı. Toprağın altı dolmalıydı ki üzerinde Michio ve köy yaşayabilsin. Eğer toprak yeterince memnun değilse salgın hastalık belasını salardı üzerinde yaşayanlara. Hem sahip olabileceği en iyi efendiydi toprak hem de en aç gözlüsü. Köyse daha farklı bir meseleydi. Köy onu buraya getirmişti. Köy onu yaşatmıştı. Köy onun için toprağa karşı çıkmıştı. Michio hala hayattaysa bunu köye borçluydu. Gerçi bir minnet duygusu veya vefa hissi bulunmuyordu onda ama yine de milliyetçilik anlayışı köy için yeterliydi. Köy cömert ve yardım severdi fakat o da toprak gibi hizmet beklerdi. O yüzden michio her ikisine de hizmet etmek adına asker olmuştu. Köyün isteklerini yaparken genelde birileri ölürdü. Yeryüzündekileri yeraltına göndermek ise toprağın isteğiydi. Bir taşla iki kuş vurmak bu olsa gerekti.

O düşünceleriyle uğraşıp beklerken usta hareketlenmişti. Bu hareketlilik onu düşünce dünyasından gerçek dünyaya aktarmıştı. Şimdi görevdeydi. Her zaman tetikte olması gerekiyordu. Düşünerek kendisini yalıtamazdı. Buna hakkı yoktu Michio'nun, çünkü hem köy hem toprak görevi beklerdi. Michio sorumluluk sahibiydi. Usta bir kereste çıkartmıştı. Onun gibi 6 tane taşıması gerekiyordu Michio'nun. Michio keresteyi tartacaktı. Kaç tanesini aynı anda taşıyabileceğini tartmak istiyordu. Ardından taşıyabileceği kadarını alıp çırakların yanına götürecekti. Hala taşıması gereken keresteler varsa elindekileri teslim edip onları almaya gidecekti. Bunları yaparken arada da çevreyi incelemeyi ihmal etmeyecekti. İhmalkarlık büyük günahlardandı onun için. Böyle bir lükse sahip değildi Michio. Hadi o zaman bitirebildiği en kısa sürede işi bitirsin bakalım Michio.

[GM - Naruto]

Şöyle bir tartıyorsun, 4 tanesini falan taşıyabileceğine kanaat getiriyorsun. Bir tane daha alıyor usta, 4 tane de sen, 6'sını köprü altına indiriyorsunuz. Diğer ikili bütün alet edevatları güzelce yere yaymış, hemen hemen her türlü tahta işlemek için kullanılan araç-gereç görebiliyorsun. Usta, sana teşekkür edip çıraklarının yanına gidiyor ve konuşmaya başlıyor. Önce, basitçe 3 tane keresteyi destek olarak kullanıp, yarısı yıkılmış ayağı çıkartacaklar köprünün altından, ardından diğer kerestelerle sağlam bir ayak inşa edip yerine oturtacaklar. Diğer destek için kullanılan 3 tane keresteyi de ardından sağlamlaştırma ve diğer ayakla bağlantı için kullanacaklar. Ardından köprünün üst kısmını tamir edip, bitirecekler.

Lâkin iş biraz uzun görüyor. Usta, bir ihtimal yarına işin sarkabileceğinden dem vurup, çıraklarını işe koydurtuyor. Kendisi de bir kerestenin başına geçip işlemeye başlıyor.

Sen ise boşta kalıyorsun.

[Kita Michio]

Michio kalasları tarttıktan sonra dört tanesini aynı anda taşıyabileceğine kanaat getirmişti. Güçlü kuvvetli bir delikanlı da olsa bunlar hacimsiz ağırlıklar değildiler. Sonuçta belirli bir hacimde mal taşıyabilirdi düşürmeden, efektif bir biçimde. O yüzden gözüne dördünü kestirmişti. Kalasları yüklenmişti tabii. Ustaysa bir tane daha alarak iki tane taşımayı planlamıştı. Beraber köprüye kadar gitmişlerdi toplamda altı kalasla. Yani gerekli olan tüm kalaslarla.

Kalasları yere bıraktıktan sonra ellerini birbirine çarparak elindeki tahta tozunu düşürecekti Michio. Usta işin gecikecebileceğini söylüyordu. Michio'nun yapabilecek bir şeyi yoktu bu konu hakkında. Tamamen boşta duruyordu. Hem arabayı hem de adamları görebileceği yere gidip bağdaş kurup oturacaktı. Çevreyi incelemeye devam edecekti. Görev bitene kadar bekleyebilirdi. Eh çok da acelesi yoktu açıkçası. Görevi erken bitirip erkenden yeni bir göreve başvurmak güzel bir şey olsa da bu görevi hızlandırma ihtimali yoktu. O yüzden şimdilik yapabileceğini yapmıştı, gerçek görevi olan marangozlara eşlik et ve koruya geri dönmüştü. Bekleyecek ve bekleyecekti.

[GM - Naruto]

Dere yatağından ayrılıp yukarı, köprünün seviyesine çıkıyorsun. Yanındaki koruluğu ve içini görebilecek bir yere, yolun da yanından aşağı, köprünün altını da kesebileceğin bir şekilde oturuyorsun bağdaş kurarak. Çevre hala boş, saat ise 5-6 civarı falan, hani güneş hala gündüz gibi ışığını saçmakta fakat git gide de ufuğa doğru yaklaşmakta.

Ufuk demişken, geçidin olduğu taraftan ufak, siyah bir nokta görüyorsun. Nokta git gide büyüyor ve bunun karşıdan gelen bir at arabası olduğunu görüyorsun. Bayağı da hızlı geliyor, arabaya 2 at bağlanmış durumda. Köprüye yeterince yaklaştığında, büyükçe kutular taşıyan at arabasının üzerinde 3 kişi seçiyorsun, bir tanesi yaşlı, beyaz saçlı ve köylü fakat düzgün giyinimli bir arabacı, diğer 2 tanesi de yüklerin üstünde oturan tiplemeler. İkisi de "savaşçı" veya "badigard" kıyafeti olarak tanımlayabileceğin elbiseler içerisindeler; botlar, geniş pantolon, yukata üstü sırtta katanalar.

Köprüye hızlı bir şekilde giriyor at arabası. Bir yere yetiştikleri belli. Kaçar gibi bir havaları yok, sadece normal süratlerinden daha hızlı gidiyorlar. Elemanlar relaks, sürücü de aynı şekilde. Köprünün ortasından geçerken Yasu ve çırakları köprünün ayağı ile ilgileniyor olacaklar ki, köprünün ahşap zemininden bir tahta oynayıveriyor. Tam o anda, araba da o tahtanın üzerinden geçiveriyor!

Araba birden yalpalamaya başlıyor. Atlar tedirgin oluyor ve üçlünün surat ifadeleri rahatlıktan tedirginliğe, ordan da direkt olarak yaşam korkusuna bürünüyor.

"Noluyor lan!? Ananskim!"

Yalpalayan araba köprüyü aşıyor ve toprak yola girdiği anda, son bir defa yalpalayarak duruyor. Devrilmiyor, ama tahta tekerleklerinden biri parçalanarak tüm yola dağılıyor. Sertçe duruyor araba, atlar tedirgin bir şekilde zeminde çekiştiriyor ve sürüklüyor arabayı. Arabacı kendine geldiği gibi aşağı atlıyor ve atları sakinleştiriyor.

Katanalı elemanlardan ikisi de aniden kendilerini aşağı atıyorlar ve arabadan bir kaç adım uzaklaşıyorlar. "Noldu lan burda? Sikicem..." Uzun saçlı badigard, küfrederek köprüye doğru yürüyor. "Aşağıda biri mi var lan? Çıkın yukarı yoksa topunuzu deşicem!" Sert adımlarla köprüye doğru ilerliyor, bir eli de sırtındaki katanaya doğru ilerlemekte. Bu anda, küfreden badigardın bir kadın olduğunu farkediyorsun. Sesindeki nefretle kalın bir tona ulaşıyor konuşması.

Diğer, kısa saçlı badigard ise tedirgin bir şekilde küfreden diğerine bakıyor, fakat onu takip etmek yerine atları sakinleştirmede yardımcı olmak için arabacının yanına gidiyor. Kimse seni farketmiş gibi değil.

[Kita Michio]

Michio her yeri görebileceği rahat bir yer bulup oturmuştu. Bütün gün ayakta bekleyemezdi öyle değil mi? Oturup zamanın geçmesini bekleyecekti. Gün batımına sıra gelirken ileriden gelen bir at arabası fark etmişti shinobimiz. Batmaya yaklaşan güneş arkasından parıldadığı için ilk başlarda karaltı olarak seçmiş olsa da yaklaşınca onun tam formunu kavrayabilmişti. Karaltı şeklindeki arabanın sürati epey fazla olmalıydı çünkü karaltı hızlıca büyüyordu. Michioluk bir durum var mıydı? Büyük ihtimalle yoktu. Onun görevi tamir ekibini korumaktı. Yoldan geçenlere kimlik sormak görev tanımı içinde değildi. O zaman dert etmesi gereken bir durum yoktu. Sakince yerinde oturmaya devam edebilirdi.

Tabii yine de arabada yolculuk eden tiplere bir bakmıştı michio. At hırsızı tipli adamlarsa sorun çıkabilirdi doğal olarak. Ne olur ne olmaz dikkat etmek önemliydi. Düzgün giyimli bir arabacıyla 2 tane silahlı koruma vardı. Kutu gibi şeyler taşıyorlardı. Sorun çıkartabilirlerdi ama geçip gitmelerine müsaade edecekti Michio işler normal ilerleseydi. Fakat işler hiçbir zaman yolunda gitmezdi . Ne zaman gitmişti ki? Hızla ilerleyen araba köprüye geldiğinde devrilecek gibi olmuştu. Bir şekilde köprüyü geçtikten sonra arabanın tekeri yola dağılmıştı.

İşte o zaman sorun çıkma potansiyeli baş göstermişti. Michio'yu ilgilendiren konu. Çünkü korumalardan biri onun ekibini tehdit ediyordu. Lan köpek, sen kimsin? Haddine mi göreve karışıp ekibe saldırmaya teşebbüs. Michio oturduğu yerden hızlıca kalkacaktı. Önce tamirin aksamamasını sağlaması gerekiyordu. Bu yüzden ekibe seslenecekti Tamiri aksatmayın. Göreviniz bu. Ben de kendi görevimdeyim. diyecekti ardından kunaisini çekip hızlıca köprünün onların olduğu tarafına koşacaktı. Yavaş ol! Eşlik ettiğim zanaatkarlara bir şey yapamazsın. diyecekti kılıcına uzanan karıya. Toprağın öte yüzünde durmak istemiyorsan katanayı kınına geri koy ve yoluna devam et. diyecekti alınbandını düzelterek. Rahat konuşuyordu Michio çünkü görevi gereği köy için önemli bir şeylere zarar vermek istemiyordu fakat o iki savaşçının saldırısını da beklemiyor değildi. Hatta saldırmalarını özellikle istiyordu, o zaman suçlanmadan ikisini birden öldürebilir ve toprağa yeni kurbanlar sunabilirdi. Öldürmek istiyordu. Öldürmeye hem onun hem toprağın ihtiyacı vardı fakat sorumluluğunun bilincindeydi. Herhangi bir saldırı anında kunaisiyle katananın yönünü şaşırtıp okkalı bir yumruk geçirebilirdi hasmına. Onun arzusu kabadayının dayılanmaya devam edip kılıcını kınına sokmamasıydı, hatta saldırmasıydı. Biraz renk katmanın hiç bir zararı olmazdı göreve. Özellikle de kırmızı gibi güzel bir renkse bu renk.

[GM - Naruto]

Savurduğun tehditten ziyade, "devam et yoluna" lafın kadını kızdırmışa benziyor. Sen lafının son kısmını söylediğinde yüzü çarpıklaşıyor nefretle ve elini götürdüğü kılıcını bir hışımla çekiyor. Adrenalin patlaması yaşıyorsun o anda, bir nefretle kınından çekilen metalin, sert ve cilalı tahtaya sürterek çıkışının sesi, usulca kulaklarına ilişiyor. Hırcın ve tehditkâr ses, kulağına çok sakin geliyor. Zamanın bir anlığına senin için yavaşladığını farkediyorsun; tek eliyle kılıcı aniden çeken kadın badigard yavaşça kılıcı elinde bir sağa bir de sola çeviriyor çekişindeki momentumu dağıtmak için.

Kasların kasılıyor ve kunaini sertçe tutuyorsun. Gelecek olan saldırı için kendini hazırlıyorsun, fakat başka bir hareket olmuyor bir kaç saniye.

"Ne yoluna devam etmesi lan dallama! Tekerlek olmuş piç, sen hala yol diyorsun! Birisi mi var lan bu köprünün altında yoksa, kasti mi yaptınız?"

Sinirli bir şekilde suradına, gözlerinin içine bakıyor. Suradı hala sinirden çarpık durumda; bir kaşı yukarda, bir kaşı normal, suradı gergin ve kırışıklık içerisinde. Kılıcı ise sertçe tutmakta ucu yere bakacak şekilde, fakat her an bir şey yapmaya hazır gibi duruyor; konuşurken bile boş beleş el kol hereketleriyle sana açıklık vermiyor.

[Kita Michio]

Michio korumayı kışkırtmaya çalışıyordu. Ona saldırmasını istiyordu içten içe. Kendisini ateşe atmadan onu öldürebilirdi bu sayede. Belki de kasmasına gerek yoktu. Onu direkt öldürüp karşı çıkarsa arkadaşını da öldürürdü. Sonuçta onlar köprü inşaatını aksatmaya çalışmışlardı. Tamir köy için elzemdi. Gerçi şimdi onları öldürürse sürücüyü de öldürmek zorunda kalabilirdi. Korumayla gezen bir araba ticareti işaret ettiğine göre tüccara zarar vermek köye zarar vermek olabilirdi. Sonuçta köprü tamiri tacirlerin işine gelecekti. Tacirler de köye para kazandıracaktı. Köyüne dolaylı yoldan zarar vermek istemiyordu michio. Belki de bu haddini bilmezi bağışlamalıydı. Öldürmek onun doğasında olsa bile köyüne zarar vermek kesinlikle o doğada bulunmuyordu. Biraz gevşemeye yüz tutmuştu Michio.


İşte tam bu gevşeme anında karı kılıcını çekmişti. Zaman o sırada michio için yavaşlamıştı. Her şey ağır çekime girmişti. Kalp atışının sesini duyabiliyordu. Kasları kasılıp pozisyonlarını alıyordu. Kılıcın hamlesini karşılayıp vahşi tarafını serbest bırakmaya hazırdı Michio. Tüm odağı rakibinde toplanmıştı. Dış dünya ile bağlantısı kesilmişti. Sadece o ve karşısındaki duruyordu koca evrenin ortasında.Çevresi bomboştu. Saldırı için sonuna kadar hazırdı genç shinobi. Kılıcın tehditkar ağzını uzaklaştırdıktan sonra bu karıyı gömmek hiç de zor olmayacaktı. Sert atılmış bir yumruk nereye gelirse gelsin rakibine hasar verecekti. Onun arkasından gelen yumruklar da onu daha derine gömecekti. Toprağı acımasızca dövecekti arasına şu karıyı koyarak. Onu bu işe zorlamıştı.


Rakibinin kılıcı kınından çıktıktan sonra momentumunu dengelemek için sağa sola savrulmuştu. Tamamen ardıl ivmelenmeden kurtulup dengelenmişti. Saldırmak için doğru anı bekliyordu. Michio dikkatlice kılıcın bir kere daha savrulmasını beklese de savrulmamıştı. Sanki sonsuzluk gibi olan bir süre boyunca kılıç yerinde kalmıştı. Bu doğal olarak Michio'nun odağını bozmuştu. O saldırıyı bekliyordu. Dünya tekrar yerine gelmiş, çevresini tekrar görmeye başlamıştı genç adam. Ardından sesi duymuştu. Hala tehditkarca konuşuyordu. Konuşacağına saldırsana dayısını ağaca asıp öptüğüm. Saldır da karşılık versin Michio. El kol hareketleriyle Michio'nun ilk hamleyi yapmasının önüne geçiyordu fakat kılıcı hala orada duruyordu. Onu tehdit ediyordu. Ama Michio hazırdı, Elindeki kunaisi kılıcı engellemek için bulunuyordu. Engellemeden sonra o karıyı sadece ölüm bekliyordu ama michio ona kolay bir ölüm vermeyi planlamıyordu. Kunaiyi saplamak hızlı ve acısız bir sona yol açardı. Onun üzerinden bir ordu gibi geçmeyi planlıyordu. Her yumruğuyla kemiklerini kırmak, kanını akıtmak istiyordu. O bundan aşağısını hak etmiyordu.

Ne yazık ki Michio'nun istediği gibi saldırmamıştı. Şimdi Michio'nun yanıtlaması gereken bir soru vardı. Ne kadar uğraştırıcı ve sıkıcı.Evet, Nikkougakure için çalışan marangozlar var. Görevleri köprüyü tamir etmek. Benim görevim de onları korumak. Şimdi ya kılıcını kınına sok ya da saldır. Konuşmalarla aram kötüdür. Michio tekrardan odaklanmaya çalışacaktı. Saldırıyı bekliyordu hala. Saldırı onu köyüne zarar vermeden birilerini öldürmesine olanak sağlayacaktı. O yüzden saldırıyı bekliyordu. Daha doğrusu istiyordu. Saldırıya açtı. Ortamı kan ve kemiklerin serbestçe dışarı çıktığı bir oyun alanına çevirmeyi arzuluyordu. Her lanet gün yatağından bunun için kalkıyordu. Fakat kader de toprak da çoğunlukla acımasızdı. Birilerini öldürmesine müsaade etmiyordu. Tüm bu sosyal sistem onu zincirliyordu ve rakibinin saldırısı bu zinciri kıracaktı. Serbestçe öldürmesini sağlayacaktı. Michio bunun için yaşıyordu.

[GM - Naruto]

"Marangoz demek ?" Kadın katanasını çapraz şekilde birkez daha savuruyor ve at arabasına doğru geri geri birkaç adım atıyor. Parçalanmış tekerin bir kısmı ayaklarının önünde. Büyükçe bir parçaya tekme atarak senin önüne kadar fırlatıyor. "Çağır o kodumunun marangozunu ! Çağır hemen !" Diğer badigardın da kadına doğru yaklaştığını görüyorsun. Ancak suratında bir agresiflik yok. Hatta tedirgin, hafif ürkmüş bir durumda. "Köprüden önce tekerleği tamir edecek. Yoksa köprüyü bi' tarafınıza sokar mezar taşınız yaparım !" Arkandan birkaç ses işitiyorsun. Moritama hiddetle yanına geliyor. Çatık kaşları, damarı çıkmış alnıyla karşınızdaki kadına bakıyor. "Ne oluyor lan burada ?" Gerilim artıyor.

Kadınla aranızda 7-8 metre kadar var. Araba ise kadının 2 metre kadar arkasında.

[GM - Naruto]

Uzuun süre sonrası Kita Michio ilk pasiflik uyarsını almıştır.