[Kouki & Nikko | Aktif Operasyon] Kırık Kasa

[GM - Naruto]

Yaptığınız görev talebi başta ertelenmiş olsa da, ertesi gün devriye dönüşünüzde acil bir çağrı ile Daimyo binasına, brifing odasına yönlendiriliyorsunuz. Odaya girdiğinizde sizi karşılayan jounin önceki günlerde göreve başvuran kişilerin sizler olduğunu teyit ediyor ve sizi uzun bir süre, sınarmışçasına izliyor. Bu bakışları takip eden çaresiz bir mimikten sonra önünüze kusursuz bir el yazısıyla yazılmış parşomeni uzatıyor. Parşomende, Hofuna şehrindeki köklü bir ailenin yardım ve danışmanlık çağrısı üstü kapalı bir şekilde yazıyor. İkinizinde gördüğünden emin olduktan sonra jounin daha detaylı bir açıklama yapıyor sizlere.

Konuşmanın başları Zeni ailesinin Nikkougakure için önemi ve ne kadar köklü oluşunu içeriyor. Jounin bunu adeta sizlerin kafasına kazıyor. Köye yapılan maddi yardımlar ve yatırımlar… Bunları birkaç örnek vererek pekiştirdikten sonra, gizli kalmasını tembihleyerek birkaç ekleme daha yapıyor. Zeni ailesinin varlıklarını saklama şekli. Jouninin anlattığına göre aile, Hofuna şehri içerisinde yüzlerce saklı kasaya sahip. Varlıklar düzenli aralıklarla bu kasalar arasında taşınıyor zaman zaman tamamen yeni lokasyonlar belirleniyor.

Yardım çağrısının içeriği ise, çok eski zamanlarda kullanılan bir kasaya yapılan soygun girişimi. Aile hiçbir maddi kayba uğramamasına rağmen, bu gizli lokasyonun öğrenilmesini büyük bir risk olarak görüyor. Yardım istenen konu ise bu bilgiye nasıl erişildiğinin açığa çıkarılması. Bu görev süresince ailenin tüm imkanlarının ve malikanesinin sizlere sunulacağını belirtiliyor.

Bu kısa konuşmanın ardından jounin sert el hareketleriyle size dikkatli olmanız gereken konuları belirtiyor. Ses tonu dahi uyarıların önemini anlatıyor size. Jounin yetki sınırlamanız olmadığını ancak bu işin kesinlikle Zeni ailesinin istediği gibi çözülmesi gerektiğini söylüyor. Ayrıca ailenin sözlü olarak, yerleşke shinobilerinin bu işe dahil olmamasını ve bu olaya sebep olan kişilerin direk olarak aileye teslim edilmesini ‘rica ettiklerini’ söylüyor. Fazladan ayrıntı isterseniz Zeni ailesinin bu bilgileri vereceğini de söyleyerek odadan ayrılıyor.

Gerekli hazırlıkları yaptıktan sonra yola çıkıyorsunuz. Bir günlük yolculuğun ardından öğle saatlerinde Hofuna şehrine varıyorsunuz. Sizi şehrin zengin kısmı karşılıyor. Köyde gördüklerinize nazaran daha lüks binalar, giyimi kuşamı cafcaflı insanlar, yemek yiyebileceğiniz alışveriş yapabileceğiniz mekanlar vesaire. Shinobi yerleşkesinin birkaç kilometre kadar kuzeyinizde kaldığını biliyorsunuz. Zeni ailesinin büyük malikanesi ise size tahmini olarak 15 dakika uzaklıkta, doğu kısmında bulunmakta.

Pasiflik süresi 24 saattir.

[Oushoku Kouki]

Hangisi daha rahatsız ediciydi bilemiyordu. Karşısındaki Jouninin bitmek bilmeyen rahatsız edici bakışları ve bunları saklamaya bile gerek görmeyen genişliği mi ? Yoksa bu görevi Nikko ile paylaşıyor olması mı ? Brifing odasına girip onu gördüğünden beri kaskatı kesilmişti. Önce tatil günü, şimdide bu. Tesadüfler bazen çok rahatsız edici olabiliyordu. Fakat ne olursa olsun Nikko'nun varlığı bu göreve etki edemezdi. Çocuğunda aynı şekilde düşündüğünü umuyordu. Nikko'yu şimdilik zihninin ücra köşelerine ittikten sonra uzatılan parşömeni aldı ve incelemeye başladı. Parşömendeki bilgi pek bir kısıtlıydı. Hofuna şehri ve kim olduklarını bu kağıtta açıklamayan köklü bir aile. Daha fazlası vardır herhalde diye düşünürken Jounin detaylı bir açıklamaya yapmaya başlamıştı. Giriş kısmı Zeni ailesinin ne kadar güçlü olduğu ne kadar önemli olduğu aman Zeni ailesi canım Zeni ailesi diye diye aileyi pohpohlamakla geçmişti. Bu şekilde Kouki'nin beynine işlenmişti bu ailenin önemi. Görevdeki bir hata, Nikkougakure için kötü sonuçlara vesile olabilirdi. Özellikle kasalardan ve para transferinin bu odadan çıkması kim bilir belki bir krize bile götürebilirdi köyü ve Zeni ailesini. Jouninde bir sorun çıkmaması için, çıkaramayacağımızdan emin olmak için elinden geleni yapıyordu. Söylemesi gereken her şeyi söylüyordu. Onunda kellesi gidebilirdi sonuçta.

Ailenin derdi eski, kullanmadıkları, büyük ihtimallede kullanmayacakları bir kasanın soyulmaya kalkılmasıydı. Tabi olay bu soygun girişimi değil, bu kasanın yerinin ortaya çıkmış olmasıydı. Bu kasalardan birinin ortaya çıkması diğer kasaların güvenliği de tehdit altında olması demekti. Soyguncular bugün tutturamamıştı ve boş bir kasayı vurmuşlardı. Ama yarın vuracakları kasanın, paranın olduğu kasa olmayacağının garantisini kimse veremezdi. İşte Koukilerin olayıda bu olmadan bu soyguncuları yakalamaktı. Kulağa basit gelebilirdi, ancak işin içinde köklü aile, zengin aile, köye yardım, yatırım sözleri olunca gerilmemek mümkün değildi. Ailenin bu görevin nasıl yapılacağı ile bir takım ricaları vardı. Uyulması pek tabii önemliydi. Aile belliki bu sorunu kendi içinde çözmek istiyordu. Fakat neden yerleşke shinobilerinin bu konunun dışında tutulması gerektiğini anlamamıştı.

Hofuna şehrine bir günden sonra varabilmişlerdi. Yolculuk sandığının aksine sessiz geçmişti. Nikko'yu böyle görmek şaşırtıcıydı. Öte yandan Kouki, işerken bile ciddiyetini bozmayan soğuk nevalenin tekiydi. Köyden çıkıp bu şehire geldiklerinde iki mekan arasındaki fark gözle görünür derecede büyüktü. Şehrin mimarisinden, halkın giyimine kadar her şeyiyle Nikkougakureden farklıydı burası. İnsanıda tabi. Burnu kalkık gavatlar! Sırf bir kaç kalite yüksek ipekten yapılmış don giyiyor diye neden diğer insanlardan daha büyük görürdü ki kendini. Koukinin gözlerinde gizli bir nefret vardı. Tüm bu insanlara karşı. Kendini büyük gören herkese karşı! Malikaneye varmadan önce Nikko ile iletişime geçmek istiyordu. Bu sessizliği bozmak zorundaydı. Fakat aralarındaki geçimsizliği hatırlatan sözlerden uzak durması gerektiğini biliyordu. " Nikko. Bu kendini yüksek gören züppelere ne yapabileceğimizi gösterelim." demişti. Belki bu sözleriyle Nikko'yu biraz ateşlemek istiyordu. Amma buz gibi kelimeler iyi bir yakıt olabilir miydi ? Bunların cevabını önümüzdeki saatlerde alacaktık kuşkusuz. Malikaneye doğru yürümeye başladı.

[Shiomiya Nikko]

Daimyo binasından şehre kadar olan yolculuğum boyunca tabiri caizse far veya herhangi başka parlak bir şey görmüş bir tavşan gibiydim. Daha düne kadar evde yayılmış malum bir taraflarımı büyütüyordum ben. En büyük derdim ekşili jelibonumun bitmiş ve benim dışarı çıkmalık temiz pantolonumun kalmamış olmasıydı. Ne ara kasaydı köklü aileydi operasyona düştüm ben? O değil üzerimi ne ara değiştirdim?

Jounin tam olarak neler anlattı onu da hatırlamıyorum. Olayı anlama ve özümseme olayını yanımdaki kıza bırakmıştım. Ama sanırsam bir aile var dedi. Bu aile köye yatırım falan yapıyor dedi. Sonra kasa dedi bu kasayı soymuşlar dedi. Ya da soymaya mı çalışmışlar? İşte gidin kasanın yerini nasıl bulmuş bunlar dedi sanırım bir de. Her şeye robotik bir şekilde kafa salladım mecburen. Artık yolda yanımdakiyle konuşurum detayları diyordum ki gelen soğuk hava akımı ve beynime istemsizce doluşup duran negatif düşüncelerden, görev arkadaşımın aslında Kouki olduğunu farkettim. Böylesine sinir bozucu bir detayı bile çok geç farketmiş olduğuma göre benim kafa uzak diyarlara göç etmiş bile, eyvahlar olsun.

Hofuna Şehri'ne varana kadar ilk konuşan olmayı reddettim. Hem dalgınlığımla pot kırıp karizmayı çizdirmek, hem de en son tartışmamızdan sonra bu kıza karşı tekrar bir hareket yapmak istemiyordum. Zaten kendisi bu isteğimi farkında olmadan yerine getirdi. Çocukluğumuzdan beri anlam veremediğim üst kesim nefretiyle laa başlamıştı yine. Anlam veremiyorum çünkü zenginlik içinde büyüyen kendisiydi, kimilerine göre en alt tabakada olan ise ben. Buna rağmen alt-üst çatışmasına kafayı takmış olan ben değil Kouki olmuştu hep, bana göre ise etliye sütlüye karışılmadığı sürece problem yoktu zaten. Bana sataşmadığı sürece problemim de olmadığı için basitçe omuz silktim sadece. "Olur." dedim önce. Ardından "Ama artık şu malikaneye mi varıyoruz yoksa bir yere mi geçip oturuyoruz bilmiyorum ama acilen karnımı doyurmam lazım Kouki be. Kafamı veremiyorum şu an hiçbir şeye bu boş karınla." diye de sözlerimi bitirip, Kouki'nin yanında ilerlemeye devam ettim.

[GM - Naruto]

İlerleyişiniz pek farklı manzaralar sunmuyor aslında sizlere. Gündelik dertler peşinde koşan yüzlerce insana şahitlik ediyorsunuz. Ancak en basit insanın bile giyiminde, hareketlerinde gizlenmiş 'varlıklı' olma durumu sizi yabancı hissettiriyor. Binalar dahi bunu sağlamak için büyük bir etken, basit ticari lokasyonlar dışındaki yaşam alanları gayet özenilmiş bir düzenle yapılmış. Birkaç garipser bakışı da üzerinize çekiyorsunuz. Sokakları aşarken ufak bir su kanalı ile karşılaşıyorsunuz. Yüzer metre aralıklarla inşa edilmiş taş köprülerden birini kullanarak bunu geride bırakıyorsunuz. Ve asıl zenginlik bu noktada karşılıyor sizi. Az önceki sık inşa edilmiş yapılardan çok daha ferah ve gösterişli, büyük binalar. Malikane tarzı. Her birinin ortak noktası, girişinde sizleri karşılayacak olan büyük bahçeler oluyor. Bahçelerde çalışan birkaç bahçıvan, yol üzerinde süpürgeyle dolaşan çöpçüler. Bunlar dışında popülasyon neredeyse sıfır. Ferah ancak garipsenecek derecede sakin bir ambiyansa sahip.

Neredeyse huzurlu denebilecek bu ilerleyişiniz birkaç dönemecin ardından, büyük bir koruluğun önüne yapılmış ve boyut, ihtişam olarak kesinlikle diğerlerinden ayrılan bir malikane ile sonlanıyor. Genel olarak kırmızı renklerin hakim olduğu, üç katlı bir bina. Koruluğu oluşturan ağaçlar ve binanın bahçesi birbirine bağlı denebilir, bu da malikaneyi koru ile bütün bir oluşum olarak gösteriyor.

Metal çitlerin arasındaki büyük kapıdan geçere bahçe kısmına giriyorsunuz. Bodur ağaçlar, şekil verilmiş çalı toplulukları ve çiçek öbekleri, geri kalan kısım üzerinde yatıp dinlenmek isteyeceğiniz bir çim örtüsüyle kaplı. Bahçede bulunan yaklaşık 4-5 sade giyimli çalışan görüyorsunuz. İçlerinden görece olarak daha yaşlı olanı size doğru ilerlemeye başlıyor. Kirli sakalı gür pala bıyıkla desteklenmiş, kafasındaki şapkayla birlikte ise neredeyse işçi sınıfının tanımı bir adam. Elini beline asılı bezle sildikten sonra görünürde olan ekipman çantalarınızı işaret ediyor. "İçeride taşımamanızı tercih ederiz." Yüzündeki gülümsemeye, ses tonundaki hoşgörüye rağmen bunun kesin bir cümle olduğunu ikinizde kavrıyorsunuz. Çantalarınızı teslim etmeden önünüzden çekilecek gibi de durmuyor. "Tam vaktinde geldiniz, Sepia-sama öğle yemeği için sizleri bekliyordu."

[Oushoku Kouki]

Bu şehir fazlasıyla yabancı hissettiriyordu. Belki Kouki bundan 20-30 yıl önce, Oushoku ailesinin altın günlerinde yaşasaydı o kadar dışlanmış hissetmezdi, üstüne etrafındakileri düşük bile görebilirdi. Fakat şimdiki mal varlıkları Hofunadaki orta sınıfınki kadar bile değildi. Bunu anlaması babasının gavatça hareketlerine anlık bir sempati duymasına neden olduysada çabucak geçti. Babasından ziyade, onlara kötü kötü, aşağılayan bakışları atan insanlar odak noktası olmuştu. Bu aptal insanları gördükçe bu kadar zengin olmadığı için kendini şanslı hissetmişti. Bu kadar parası olupta diğer insanları küçük görenlerden biri olmaktansa şimdiki halini yeğlerdi. Ufak bir su kanalı ve taş köprüleri geçtikten sonra az önceki insanların zenginliğini tamamen gölgede bırakacak binaların olduğu yere gelmişlerdi. Bu zengin şehirin zenginleride diğerleri gibiydi. Halktan kopuk. Kouki ve Nikko'ya düşük bakan insanlara da bir başkası düşük bakıyordu işte.

Şehrin bu kesimi daha sakindi. Büyük binaların olduğu kesimde neredeyse hiç insan yoktu. Malikanelerin bahçesinde çalışan işçiler ve sokakların temiz olmasından sorumlu çöpçülerden başka hiç kimse. Bu yeşillikle dolu evlerin arasındaki yolculuk şehrin kalabalığından kat kat daha tercih edilebilirdi. Bir kere burnu kalkık insanlar yoktu! Bu malikanelerden birini, eski Oushoku malikanesine çok benzetmişti Kouki. O malikaneyi işaret ederek. " Bak, bundan 20-30 yıl öncesine kadar bizimde böyle bir evimiz varmış." dedi Nikko'ya. Görevden önce aralarındaki buz dağını olabildiğince eritmeye çalışıyordu. Sanki geçen gün sırf bir şey isteyip istemediğini sorduğu için itin götüne sokan o değilmiş gibi! Nikko cevap vermeden ekledi. " Sonra tabi geri kalan her şeyle birlikte oda kaybedilmiş. "

Bir kaç dakika daha yürüdükten sonra az önceki malikaneleride gölgede bırakan büyük bir koruluğun hemen önünde kırmızı bir malikaneyle karşılaşmışlardı. Bahçe ağaçlar ve ev birbirine bağlıydı. Ev doğayla iç içeydi. Metal çitleri geçip büyük bir bahçeye adım atmışlardı. İçerideki yeşillik muazzamdı. Burada çalışan işçileri tebrik etmek istedi Kouki. Tüm bu bahçeyi bu kadar güzel ve düzenli tutabilmek gerçekten zor işti. Çalışanların arasından bir tanesi, diğerlerine göre daha yaşlı olan Kouki ile Nikko'ya yaklaştı. Adam oldukça nazik konuşuyordu. Fakat bu nezaket tabiki sadece prosedürden ibaretti bu gülümseme. Kouki de gülümsemesine aynı şekilde karşılık verdi. Çantasını isteyen bu adama çantasını vermekten başka bir seçenek yoktu şu an için. Elbette ısrarcı olup çantasını yanında taşımakta ısrarcı olabilirdi. Fakat aileye karşı olan tavrının önemini kafalarına iyice kazımışlardı. O yüzden iyi bir kız oldu ve çantasını adama teslim etti. Yüzünde sıcak bir gülümseme vardı. Kendisini sert görünmek için zorlamadığı zamanlarda böyle görünüyordu işte Kouki. Nikko bu gülümsemeyi ilk kez görüyor olmalıydı. " Sepia-sama'yı bekletmediğimize sevindik." dedi.

[Shiomiya Nikko]

Tabi bizim köy dev bir kahvehaneden hallice olup, kimin eli kimin götünde belli olmayınca, buralar ve buradaki bakışlar bir değişik geliyor haliyle insana. Gerçi, bu bakışlara az biraz alışkınım. O yüzden o kadar koymuyor bana ama az önce yanlışlıkla çarptığım birine "Pardon" demeden edemedim. Normalde köyde yapsam bunu yüzsüz gibi üste çıkıp kavgaya sebep olurum, üç yaralı çıkar. Bizim oralarda züğürtlük böyle kardeş, çirkefliği ve yüzsüzlüğü beraberinde getiriyor. Üstümü başımı düzelttikten sonra, bana güzel bir nehrin üzerindeki aynı tarz köprülerden birinde sevgilimle geçirdiğim vakitleri anımsatan bir taş köprüye yöneldim Kouki ile. Sonra aslında öyle bir nehrin bizim köyde olmadığını, olsaydı bile böyle özene bezene köprüler yapılmayacağını ve bu anıların aslında birer rüyamdan ibaret olduğunu hatırladım. Yüzüm düştü istemsizce.

Vardığımız mekanlarda tam "Daha ne kadar zengin olacaksınız oğlum?" diye sızlanacaktım ki Kouki lafa başladı tekrar. Kızda bence bir gelişme var, bence geçen gün yaptığı ayılığı anlamış olabilir. 20-30 sene önceki hallerinden bahsetti ama bana göre bizim evimiz buradakilerden yüz kat daha güzeldi. Bilmiyorum, belki buralardan bir aile beni evlat edinmiş olsaydı elbette böyle düşünmezdim ama, bana sıcak bir yuva ve aile ortamı veren ev Kouki'lerin eviydi sonuçta. Bizim evin gözümde en güzel ev olması için yeterli bir sebepti bu bence. "Olsun be Kouki, bizim ev hala çok güzel bence." diye bu düşüncelerimi cümlelere döktüm. Aslında yolumuza devam etmeden önce boş midem izin verse bir sigara molası verebilirdim. Bu sakinlikte iyi giderdi aslında, ama Kouki'ye bunu söylemeden onu takip etmeye devam ettim.

Azıcık daha yürüdükten sonra ormanın içinde bir eve vardık. Bana göre 3'ten fazla olan her ağaç öbeği ormandı ve kimse ormanın içine ev yapmazdı. O yüzden bu aile ya deliydi ya da bizim Jounin'in abartıp yağ çektiği kadar zenginlerdi. Çimlere basıp basmamakta kararsız kalıp ördek gibi yürürken bir adam bize doğru geldi. Züğürtlüğümü sergilememden mütevellit beni kenara çekecek falan diye düşünüyordum ama adamın derdi aslında sadece bizi karşılamak ve kıymetli ekipmanlarımızı almakmış. Şimdi burada bir sorun var; shinobi dediğin ekipmansız dolaşmaz. Çıplak hissederim bir kere ve ben aşağılarda gereksiz esinti hissetmeyi hiç sevmem. Hem göte gelme ihtimalimiz de var. O yüzden adamı nazikçe geri çevirebilirim. Şansım yaver giderse "Peki öyle girin madem." diyebilir. Ama tam tersi adam da benim gibi çirkef çıkabilir ve tartışmaya hatta kavga etmeye başlayabiliriz. Bu da görevi başlamadan bitirebilir. E köye de para götürmemiz lazım, götürmezsek bizim Jounin götümüzden kan alabilir. Lan ne çok düşündüm be derken öğle yemeğini duyar duymaz bütün her şeyi unutup çantamı verdim ben. Yemek önden gelir agalar. Bir adamı çantan olmadan da döversin ama yumruklar boş mideyle çalışmaz!! Yemekte ne olduğunu sormak gibi bir ayılığı es geçtim ve tüm yol boyunca yaptığımın aksine, bu sefer Kouki'yi takip etmek yerine ben önden seğirttim.

Pasif öküzlüğüm için özür dilerim.

[GM - Naruto]

Teslim ettiğiniz çantaları kemerine bağladıktan sonra sizi eliyle buyur ederek girişe doğru ilerlemeye başlıyor. Kapıya ulaşmak için yaklaşık 50-60 basamak aşıyorsunuz. Merdiven ve korkuluk kapmaları kaliteli bir mermerden yapılmış. Üzerine işlenmiş motifler, merdiven bitimindeki yine mermerden yapılmış bir kuğu heykeli,ulaştığınız ahşap kapı.. Gözünüze çarpan, kaliteden uzak tek birşey dahi olmuyor. Kapıya yaklaştıkça binanın ayrıntılarına da hakim oluyorsunuz. Uzaktan kızıla yakın bir renk gibi gözükse de, her katta rengin açıldığını, en üst katta gül kurusuna dönüştüğünü farkediyorsunuz. Her kat yine işlemelerle kaplı, beyaz mermerden birer şeritle ayrılmış. Ön yüzde, kat başına eşit aralıklarla yerleştirilmiş üç adet pencere bulunuyor. Ahşap gibi gözüküyorlar.

İçeriye adım attığınızda kaliteden uzaklaşmıyor ancak abartı bir sadelikle karşılaşıyorsunuz. Gereksiz denebilecek eşya yok gibi. İlk kat devasa bir salonu barındırıyor. Salonun orta kısmında çember şeklinde dizilmiş bir koltuk dizisi bulunuyor. Sade, desensiz siyah renk. Uç kısımlaı beyaza ahşapla çevrilmiş. Koltukların ortasında geniş, yine sade işlemelere sahip bir sehpa bulunmakta. Sol tarafta 30 kişiyi ağırlayabilecek bir yemek masası, karşınızda ise üst katlara ulaşmanızı sağlayacak merdiven. Duvarlar basit tablolarla kaplı.

Yaşlı adam merdivene yönelmek yerine malikaneye girdiği gibi sağa dönerek yanda bulunan odaya giriyor. Odada, az önce gördüğünüz eşyaların aksine tamamen düz mobilyalar bulunmakta. Çift kişilik bir yatak, büyük bir dolap ve iki komidin. Yatakların karşısındaki duvarda bir boy aynası var. Odada yanyana duran iki kapı daha bulunmakta. Adam dolabı açarak askılara geçirilmiş iki parça kıyafet çıkarıyor. Birisi yine gül kurusu renginde, beyaz dantel işlenmiş bir kimono. Diğeri ise klasik siyah pantolon, beyaz gömlek. Kıyafetleri özenle yatağa serdikten sonra diğer iki kapıyı işaret ediyor adam. " Giyinme kabini olarak kullanabilirsiniz. Üstünüzü değiştirdikten sonra masada bekleyin lütfen. Siz giyinirken sofrayı hazırlattıracağım. Sepia-sama size yemekte katılacak." Çantalarınızı isterken nasıl bir kesinlik tonlaması kullandıysa, aynısını farkediyorsunuz. Size cevap hakkı tanımadan odadan ayrılıyor ve kapıyı kapatıyor.

[Oushoku Kouki]

Ev muazzamdı. Aslında bu yapıya ev demek hakaret sayılırdı. Evden ziyade bir sanat eseriydi burası. Uzaktan o kadar belli olmuyordu ihtişamı yapının. Malikanenin merdivenleri -ki sayıları oldukça fazla- ve korkulukları çok kaliteliydi. Mermerin işçiliği ve kendisi bağıra bağıra ben kaliteliyim diyordu. Sadece kaliteli bir mermer yığınından da ibaret değildi. Üzerinde özenle işlenmiş motifler vardı ve bu göz alıcılık kuğu heykelleriyle süslenmişti. Ahşap kapıda tüm bu muntazamlıkla uyum içindeydi. Malikenin girişindeki her şey mükemmele yakındı. Bu tür zenginlikleri pek umursamayan Kouki'nin bile gözlerini kamaştırabilmişti bu yapı.

Bina Kouki'nin de çok sevdiği bir renk olan kızıldı. Aslında tam kızıl değildi ve renk yukarılara gittikçe açılıyordu ilk katta olduğu gibi diğer katlarda işlemeler ve desenlerle doluydu. Üç tanede ahşap olduğunu düşündüğü pencere vardı her katta. İçerisi dışarıya oranla bayağı sadeydi. Dışarıdaki göz kamaştırıcılık içeride yoktu. Fakat kalite dışarıda neyse oydu. Giriş kat neredeyse koca bir salondan oluşuyordu. Salonda ki koltuklar oldukça klastı. Siyah ve beyaz her zaman birbirine yakışırdı. Duvarlarda çeşitli tablolar vardı. Kouki tabloları severdi. Hoşuna giden bir tane olmaması onun şanssızlığıydı. Sol tarafta kocca bir yemek masası vardı. Bu yemek masasını doldurup temizlemekle yükümlü olan işçilere acıdı Kouki. Bu kadar geniş bir masayı donatmak işkenceden ibaret olmalıydı. Ayrıca bu kadar büyük bir masaya gerçekten ihtiyacı oluyor muydu bu ailenin ?

Yaşlı adamla malikanenin merdivenlerini çıkmayı beklerken, adam onları girişin sağındaki bir odaya götürmüştü. Oda içeriye göre de sadeydi ve kesinlikle kalitesizdi. Komidin, yatak, dolab ve ayna. Klasik bir yatak odasının ihtiyacı olan şeylerle doldurulmuştu. Muhtemelen bir misafir odasıydı burası. Zeni ailesi misafirlerini böyle mi karşılıyordu. Diğer varlıklı aileleri bu odada ağırlamıyorlardı diye düşündü. Adam dolaptan iki kıyafet çıkarmıştı. Kouki'nin giyeceği kimono gerçekten çok güzeldi. Gül kurusu ve beyaz renkleri gerçekten göze hoş geliyordu. Kouki için pek önemli değildi gerçi, sadece bir kıyafetten öteydi o kimono. Adam onlara son talimatlarını verip odadan çıkmıştı. Kouki kıyafetini alacaktı ki Nikko öküzlüğünü tekrar konuşturmuştu. Kızın gözü önünde soyunmuştu! Neyse ki iç çamaşırını çıkartmama nezaketinde bulunmuştu. Kouki bunu elinden geldiğince görmezden gelecekti. Hem ona söylemesi gereken bir şey daha vardı. Sesini sadece Nikko'nun duyacağı kadar alçattı. " Nikko. Masaya oturduğumuzda senden bir şey yapmanı istiyorum. Sepia-sama'nın gelişinden bir süre sonra burnumu kaşıyacağım. Bu olduğunda küçük bir dikkat dağınıklığı yaratmanı istiyorum senden. Büyük bir şey değil. Bardağı düşür, içeceğini dök bu denli şeyler. Çok fazla rahatsız etmeden bir kaç saniyelik bir dikkat dağınıklığı. Ayrıca ne yapacaksan bunun dikkatleri masanın üstünde bir yere çekmesine de dikkat et. Birde karşıma otur." demişti. Daha sonra hızlıca kimonoyu aldı ve soldaki kabine girdi. Hızlıca üstünü değiştirecek çıkardığı kıyafetlerini katlayacak, eğer Nikko katlamamışsa onlarınkinide katladıktan sonra Nikko ile birlikte masaya gidecekti. Nikko'nun tam karşısına oturacaktı.

[Shiomiya Nikko]

Başıma bir şey gelirse ilk olarak bu bahçıvanımsı bekçiyi bulup öldürmeyi kafama not ettim. Çantamın başka bellerde olması biraz zor hazmedebileceğim bir şeydi ama dön baba dönelim modundaki merdiven maceramız bu konuyu kafamdan uçurdu gitti. Hatta, kafam biraz bulanmış bile olabilirdi. Neden her yerde saçma sapan süsler var? Bu kuş ne? Bu motifleri işleyen usta kör olmuş mudur? Kafamda çılgın sorular... Sonunda içeri ulaşmamızla derin bir nefes aldım: Merdivenlerin fiziksel yorgunluğundan değil, bana karmaşık gelen bütün bu süslemelerin yarattığı zihinsel yorgunluktandı bu. İçerinin ani gelen sade görüntüsü, bana dış dekorasyondan sonra ieriye harcayacak paralarının kalmadığını düşündürdü burada yaşayanların. Sonra bütün köyün sığacağı masayı gördüm, vazgeçtim bu fikrimden.

Adamı izlemeye devam ettim ve daha da basit bir odaya girdik. Süpriz yumurta misali gidiyor odalar çok ilginç. Belki de bundan sonra götüreceği odada sadece bir sandalye olacak ilk kapanın diğerine işkence yapmasına izin verceklerdir. Bilemiyorum. Saçma sapan düşüncelerime yine dalıyorken adam kıyafetlerimizi değiştirmemizi isteyerek bunu engelledi. Normal, gündelik kıyafetlerime yakındı bana verdikleri. Bana göre ağır erkek fatma olan Kouki'den giymesini istediği şey ise fazla dişiydi. Yani bu karı bildiğin bi tişört bi tayt ile dolanıyor evde bütün gün. Zannetmiyorum kemerini bağlamayı biliyor olsun. Adam çıktıktan sonra dil şaklatma ve sövme arası bir "Tssııaammna..." diye bir ses çıkarıp lönk diye pantolonumu çıkardım ben. Cidden gidin soyunun dediği kapılardan başka ne çıkacağını görmek istemiyorum. Hem Kouki'den ne çekincem, zaten kız da benden çekinmiyor. Gelmiş kulağıma fısı fısı bir şeyler diyor. Önce anlamadım ama sonra söyldiklerini tekrar bir kafamda sentezleyince "He, olur, bardak falan varsa deviririm ama Kouki, yemeği iyice geciktirecek bir şeyler yersen ciddiyim çingeneleşirim." diye cevap verdim. Benim yanımda soyunma öküzlüğünü göstermeyen kızın kabine girişini izlediikten sonra da, üzerimdekini çıkarıp gömleği giydim. Kıyafetlerimi üstün körü katladıktan sonra yatağın kenarında oturup Kouki'nin çıkmasını bekleyecek ve onunla birlikte içer, masaya geçecektim.

Ben katlarım cnm ayıbedi10

[GM - Naruto]

Kıyafetlerinizi değiştirdikten sonra salondaki yemek masasına geçiyorsunuz. Üç adet bayan sürekli kapıdan gir çık yaparak masayı donatıyorlar. Nikko masa hazırlanırken birkaç şey otlanmaya çalışsa da kadınların garip bakışları nedeniyle bir süre sonra bırakıyor tıkınmayı. Masa yaklaşık 5x2 metrelik dikdörtgen şeklinde, masayı tamamen örten yine gül kurusu renginde bir örtü bulunmakta. En uçta karşılıklı olarak oturuyorsunuz. Masa tamamen donatılmaktan ziyade, ikinizin ve muhtemelen Sepia'nın oturacağı yerin önüne yığılıyor. İki çeşit çorba, nefis kokular yayan beyaz ve kırmızı etler, malzemelerinin elle ve özenle hazırlandığı belli olan hazır bir ramen, garip bir şekilde renklere ayrılmış onigiriler. Bu yemeklerin köyde yiyebileceğiniz türden şeyler olduğunu biliyorsunuz. Ancak kokuları dahi özel şekillerde hazırlandığını belli ediyor. Nikko zaten ağzına tıktığı birkaç şeyden sonra bu lezzetlerle mest oluyor.

Salondaki son kadın masa örtüsünü hafifçe düzelttikten sonra dışarıya çıkıyor. Yaklaşık 20-30 saniye sonra, üst kattan inen birini görüyorsunuz. Şık siyah kıyafeti, düzgün yüz hatları ve pürüzsüz cildiyle muhtemelen çoğu kadından güzel olan bir erkek. Uzun sarı saçları da o kadınsı havayı yakalıyor zaten. Yürüyüşü ise fazlasıyla dik, endamlı, tezatlıkla dolu. Kendini kanıtlamak istermiş gibi, ancak adamın yaydığı aurada zaten çoktan kendini kanıtlamış biri olduğunu sezebiliyorsunuz. Gözlerini ikinizin üzerinde dolaştırarak sandalyesine oturuyor. Yüzünde ciddiyeti koruyan fakat gerektiği zaman buzları kırabilecek bir gülümseme var. "Ben Kouza Sepia, Zeni ailesinin temsilcisiyim. Çağrımıza bu denli hızlı yanıt verdiğiniz için teşekkürler." diyerek iki elini yana açıyor. Bunun yemeklere gömülebilmeniz için gerekli talimat olduğunu biliyorsunuz.

Kouza Sepia

Kendisi yemeklere pek pas atmadan masanın başında bulunan sake şişesine yöneliyor direk. Kendisine ufak bir miktar koyduktan sonra size de ikram ediyor. "Nikkougakure'de zaten size bazı bilgilerin verildiğini biliyorum. Bilmemeniz gereken birkaç şeyi bildiğinizi de. Bununla sorunumuz olmadığını bilmenizi isterim." Gülümsemesi genişlerken şişeyi kenara koyarak ellerini masanın üzerinde birleştiriyor Sepia. Gözleri ikiniz arasında dolaşıyor sürekli. "Yine de olayı çözmeniz için neleri bilmeniz gerektiği konusunda bir karara varabilmiş değiliz. Daha doğrusu, gereksiz yere gizli şeyleri açığa çıkarmak istemiyoruz. Bu nedenle olanları benim anlatmam yerine, sizin bilmeniz gerektiğini düşündüğünüz şeyleri sormanız bizi fazlasıyla memnun edecektir." Sepia'nın mimiklerinden ve ses tonundan pek bir çıkarım yapabildiğiniz söylenemez. Ancak sorduğunuz sorulara hevesle cevap vereceğini hissediyorsunuz.

Konumu ve odayı daha ayrıntılı özetlemek gerekirse, masa salonun sol duvarına neredeyse dayanmış vaziyette. Kouki sırtını duvara dönük oturmakta, tüm salonu görüyor. Ortada Sepia, diğer tarafta ise Nikko. Nikko'nun görüş açısında masa, duvar ve iki adet uzun ve geniş pencere bulunmakta. Duvarda bulunan bir portreye gözü takılıyor, neredeyse Sepia''nın birebir kopyası.