On beş yaşında hayata gözlerini, anlamsız bir kaza eseri yuman biricik kardeşim. Sanırım onu özlemeyi bırakamayacağım hiçbir zaman. Benim için o kadar değerliydi ki. Her zaman sahip olduğum eksik yanımı doldurabilen tek kişiydi. Bir amaca sahip olmamı sağlayabilen, hayata tutunmamda yardımcı olabilen tek kişi. Kusursuz bir çocukluk geçirmiştik. Kusursuz zamanlar yaşamıştık. Kusursuzca eğlenmiştik. Ancak, büyüyemeden son bulmak zorunda kaldı yaşamı. Onu büyütemeden, ellerimin arasından kayıp gitti. Ve tamamen saçma sapan bir kaza, tesadüf ya da ihmalkarlık sebebiyle. Suçlayacak kimse bulamıyorum. Neden arayamıyorum. Anlam veremiyorum. Ancak, bir noktadan sonra bana engel olmasına izin vermemem gerektiğinin farkındaydım. Biliyorum, kendimi mahvetmemi istemezdi. Biliyorum evet. İzin vermeyeceğim.
Aoi HikariAkademi döneminde aynı sınıfta bulunduğumuz, şirin ve bir o kadar da güçlü sayılabilecek bir kız. O dönemlerde birbirimiz hakkında pek bilgi sahibi değildik. Yakın da sayılmazdık. Sadece sıradan bir sınıf arkadaşlığı idi aramızdaki ilişki. Akademinin ardından geçen birkaç seneden sonra, ilk defa kardeşimin mezarlığını ziyaretim sırasında karşılaştık. Kardeşimin ölümü ardından insanlardan oldukça uzak kalmıştım. Kimseyle iletişime geçmemiş, dış dünyaya kapatmıştım kendimi. Hikari, bunu kısmen de olsa bozan ilk kişiydi. Benim git gide kötüleşen halimi fark eden ve buna müdahale etmeye çalışan ilk kişi. Bu yüzden, formalite muhabbetlerden kaçındım onunla olan ilişkim içerisinde. Yaptıklarını ciddiye aldım her zaman. İletişim içerisinde bulunduğum nadir insanlardan biri olmayı başardı. Ve bunun altında, fiziksel olarak kısmen de olsa kardeşime benzeyişinin yattığını düşünmemek zor olurdu.
