Uehara Terumi
Annem. Bir tanecik, tek ailevi varlığım o benim. Bazen kavga ederiz, ama onu hep sevdim, hepte seveceğim. Çünkü her şeyimi, Geisha evindeki varlığımı, kotomu, konuşamıyor olsam bile insanların bana saygı duymasının tek sebebi o. Hep arkamdaydı, bana kızsa bile, hep benim için en iyisini istediğini biliyordum, her zaman sevgiyle yaklaşmıyor gibi görünse bile. En azından benim için en iyisini istemişti. Ta ki ben görevimden dönüp, odasına girdiğimde karşılaştığım dehşet manzaraya kadar. Onu o halde bulduğumdan beri, pembe saçları kanırttığı dişlerinden akan kan lekeriyle, gözleri ağlamaktan ve uykusuzluktan kıpkırmızı, ve artık kızını bile tanıyamaz halde bulduğumdan beri onun farklı olduğunu anlamıştım. Aslında, anlamamıştım, anlamak istememiştim, kim annesinin değiştiğini görmek ya da bilmek ister ki? Ama o kafama kazımıştı artık onun olmadığını, bağırış çağırışları ve çık dışarı diye çığlık atışlarıyla.
Anne, geri döndüreceğim seni, tekrar sarılacağım sana. Önce sana bunu yapan şeytanı bulup, gerisini getirteceğim.
Kotobuki Koujo
Koujo dendiğinde, kafamda ilk canlanan şey, kocaman, sürekli sırıtan bir kafa. Masmavi saçlar ve sürekli şakalaşan, komik bir insan. İlk arkadaşımdı o, ne kadar utangaç olsamda, ilk önce ona gülümsemek yerine ne kadar ona kızmış olsamda, benden çekinmeyen, beni hep yanımda isteyen, kotoma yaşıma bu kadar yakın olup saygı gösteren ilk insandı o. 6 yaşındaydık yanıma yanaştığında, üstünden 11 sene geçti, hala aynı şekilde gelir yanıma. Terzi annesini anlatır bazen, bazen inanılmaz güzel elmalar getirir babasının mnavından, birde pişmiş pişmiş sırıtır, çaldım diye. Beni ikna eden o güzelim gülümsemesiydi, onun gazıyla, bende annemi ikna ettim akademi için. Sonra, hep beraberdik, birkaç günlük ayrılmalarımız hariç. Koujo, gözümü kırpmadan yardım edebileceğim, sırtımı korkmadan dayayabileceğim bir elin parmaklarını geçmeyen arkadaşlarımdan biri. İki arkadaşımdan biri demek daha doğru olur aslında. Son zamanlarda görev değişikliklerimiz yüzünden onu göremesem bile, tekrar karşılaştığımızda sanki daha dün görüşmüşüz gibi davranacağımızı bildiğimizden, en azından bende, aramızdaki bağ için gıdım endişe yok.
“Bende sizi koruyacağım diye düşünürüm hep.”
Suitami Haru
Koujo, nasıl ilk arkadaşım ve hayatımda en değer verdiğim insanlardan biriyse, Haru da ikincisi. Aynı genin takımına düşene kadar ne ismini ne cismini duydum Haru’ nun, takımdaykende ne yalan söyleyeyim, Koujo’ ya ilk yaklaştığım zamanki gibi, utandım. Erkekti, Koujo’ dan daha uzundu ve yüzünde mavi kafam gibi sürekli bir gülümsemesi de yoktu. Neyse ki Koujo buzlarımızı kırmada (ya da benim buzlarımı en azından) yardımcı olmuştu. Haru, benim ve Koujo’ nun aksine daha pembe bir dünyadan gelmeydi, varlıklı bir ailenin kızı olan güzeller güzeli bir annesi vardı, şu ana kadar gördüğüm en karizmatik insan olduğunu düşündüğüm bir de shinobi babası. Eh doğal olarak, Haru’ da el bebek gül bebek büyütülmüştü tek çocuk olarak. Hayır, bu ne beni, ne de Koujo’ yu rahatsız etti, ne de olsa Haru bunu insanın gözüne sokacak kadar çirkin bir insan değildi. Aksine inanılmaz anlayışlıdır Haru, her zaman yardıma açık, duruşunu kaybetmeyen, mükemmel diyebileceğim arkadaşım. Aramızda Chuunin rütbesini ilk o kaptı, ama bununla bile övünmedi. Başta bize ayak uydurmada zorlanmadı değil, özellikle benim konuşamıyor olmam konusunu irdelemesi biraz uzun sürmüştü, ama bir senenin sonunda, biz onu kendi pembe köyümüze çekmiştik. Bir süre sonra Haru sayesinde de bir şeyler öğrenmiştim.
Erkekler korkulacak ya da utanılacak varlıklar değillerdi artık benim için. Koujo’ dan sonra omzuna dayanıp ağlayabileceğim, mutlu anlarımda koşup sarılıp eğlenebileceğim bir arkadaşım daha vardı. Hoş, geçen sene ikisi de o kadar uzadı ki, eskisi gibi sevinçten iç çığlıklarımı atarken boyunlarına atlayamayacak dereceye geldiler neredeyse.
Ama bu önemli değil, başka insanlara da güvenebilir ya da onlarla anlaşabilirdim. Haru bunu bana öğretmişti.
Hala unutmuyorum, ikisi de bana sık sık beni koruyacaklarından bahsedeler, çoğu da gülüşürken şakalaşırken yaptıkları işte. Bazense, o kadar ciddi bir yüz ifadeleriyle söylerler ki, onlara kızarım. Kendimi koruyabilirim sonuçta.
Yine de, minnettarım. İkisine de.
Kayıp Kral
Bu, benim kayıp kralın kafamdaki görüntüsü. Buna benzemediğine eminim aslında, ya da benzemesini istemiyorum basitçe, yoksa benimde muhtemelen boynuzlarım ya da kırmızı bir tenim olurdu.
Bu adam, benim güzel geçen hayatımdaki tek eksiğimdi. İnsanların babası varken benim uzaklarda nerde olduğunu bilmediğim babam. Biliyor musun baba, nerede olduğunu hiç merak etmedim, çünkü annem merak etmemem için elinden geleni yaptı. Ne ismini biliyorum ne yüzünü, ne yapını, hiçbir şeyini. Sana ait olan elimdeki tek şey ise kendim, işin komik tarafı. Sana karşı hiçbir şey de beslemedim, sevgi, özlem, nefret. Beslemeyecektimde, ara sıra kafama vuran merakım dışımda. İyiydik böyle.
Ama sen ne yaptın? Ben uzaktayken anneme geldin. Bir yılan gibi, ya da bir hayalet gibi. Anneme ne yaptığını bilmiyorum ama umarım farkındasındır onun ne halde olduğunun.
Çünkü peşinden geleceğim. Seni bulacağım.
Lütfen, kafamdaki çirkin şeye benzeme. Seni sevmiyorum, ama içimde bir umut olmadığı anlamına da gelmiyor.
Shiki Nishiyama
Nishiyama-san… Sanirim aklıma gelen ilk kelime korkutucu olurdu. Görüntü olarak. Davranış olaraksa.. Karmaşık biri. Birkaç sene önce, daha geninken, basit bir göreve çıkmıştık, belge değiş tokuşu. İshigakure’den, bizim rütbemizdeki bir takımla buluşup bir takım belge değiş tokuşu yapacaktık. Mesele İshigakure’ liler değil, daha çok yolda belgenin peşine düşenlerdi, o nedenle istediğim yere sağ sağlim vardığımızda, Koujo hastalandı, Haru zaten aramızda değildi, takımla görüşmeye tek başıma gittim.
İki erkek karşıladı beni, biri düz, yarısı kazınmış saçlarıyla Nishiyamaydı. Ondan kesin büyüktü, çok iletişime girmedikleri halde bunu kestirebiliyordu. İşin kötü tarafı, takım arkadaşı bana inanılmaz komik ve arkadaşça davranırken, Nishiyama’ nın konuşmaktan çok bana bakıp kötü bakışlar fırlattı. Kötü bakışlar derken, bir an dehşet içinde uzaklardan bakıyordu bana, iki saniye sonra boğazını kesebilirim der gibi bakıyordu. Sürekli değişen korkunç gözleri arada yaptığım şeyi sorgulamama sebep oldu ama takım arkadaşı sayesinde her şey sorunsuz geçti. Uzun zamandır sadece nadiren arkadaşından haberini alıyorum ve onu göremedim, ama bana aynı bakışları atacağından hala eminim. Genellikle insanlar dilsiz olmamdan rahatsız olurlardı ama Nishiyama’ nın bakışlarındaki..
Sanki başka bir şeydi.
Shiomiya Kiyo
Nishiyama’ nın takım arkadaşı mı? Bu komiklik abidesi işte. Onlarla ilk buluştuğumda önce bana buluşmamız gereken kişi olup olmadığımı sormuş, bende bir saniye beklemesini işaret edip kağıdımı ve kalemimi çıkarmaya başlamıştım ki, el kol hareketlerimi görmeyen Kiyo, gittikçe sesini yükseltmeye başladı. Yazdığım her kelime de tekrar ediyordu dediğini, her seferinde daha da yüksek bir sesle. Sonunda neredeyse ağzını kulağıma sokuyordu, ben panikle elimdeki kağıdı verdim. Güldü, durdu, bir şeyler geveledi, konuşmaya devam etti, isimlerimizi öğrendik, belgeleri değiş tokuş ettik. Kiyo’ nun yüzündeki o komik sırıtışın üstünden kaç ay, hatta kaç yıl geçecek, hala silinmiyor gözümün önünden. Takım arkadaşının kıllanmasıyla, yanımdan ayrıldı ikili, bende her şeyi toparlayıp önce Koujo’ yu aldım, sonra köye geri döndük. Bir hafta sonra, kapıyı biri çaldı. Elindeki minik mektup, Kiyo’ dan geliyodu. Açıp okumaya başlamam yüzümde salak bi gülümseme oluşması bir oldu. Koujo ve Haru ne kadar üstüme gelip okumak isteselerde hep sakladım onlardan, hoş, sırf onlara gıcıklık olsun diye. Hem, ben uyurken bulup okuduklarından adım gibi emin ama dert değil, her neyse. Komik ve sevimliliğini mektuplarıyla da devam ettirdi, mektupların ulaşma süresi uzun olduğundan toplamda çok konuşamamış olsak bile, sık sık yazdık birbirimize, hala da yazarız. Kim bilir ne zaman göreceğim onu bir daha, bilmiyorum ama insanın uzaklarda bir arkadaşı olması, ayrı, güzel bir duygu.
Matuya Jiya
Geisha evinin kraliçesi, bir nevi yöneticisi gibi biri Jiya. Evdeki en yaşlı ve en tecrübeli kadın olduğundan alıyor bu ünvanı, bir tür... gelenek. Ondan sonra gelen en tecrübeli annem, emekli olduktan ya da bu yaşlı sevimli öldükten sonra onun geisha evinin başına geçmesi gerekiyor fakat şu haliyle pek yapabileceği bir şey değil. Jiya' da elinden geleni yapıyor bu yüzden. Annem dışında babamı gören tek insan o. Ama asla ve asla bana bunun hakkında bir şey söylemiyor, onu ne kadar tanıdığını bilmiyorum, yüz olarak gördüğünü söylese bile bazen inanasım gelmiyor. Belki sadece böyle olmasını istediğim içindir. Çok sinirli biri gibi durmasına rağmen değildir, ciddidir, fakat yıllar boyu geçirdiğimiz zamandan aslında altında pamuk gibi bir insan yattığını anladım. Bu yönünü ortaya çıkarmama konusunda pek katıdır ne yazık ki. Evi inanılmaz güzel çekip çevirir, ekonomisinden evin ne kadar düzenli olup olmadığına dair her şeyi çok iyi becerir. En ilginç özelliklerinden biri de hafızasının çok iyi olması. Her müşteriyi bilir, çoğunun yaşından akrabalarına kadar her şeyi hatırlar, isim hafızası, benimkinden çok çok daha gelişkindir.
