Varlığı Kanıtlamak 1: Shinobi Dediğin.
Gönderilme zamanı: 18 Nis 2015, 22:49Shinobi dediğin, görevine sadık, köyüne bağlı, üstüne saygılı olan adamdır. Keji bunların sadece ilk ikisini karşılamıştı ki, Takashi denilen adam onun yoluna çıkmaya başlamıştı. Başta, şu iğrenç, çocukça ANBU meselesi ve bunun üstüne gelen takım başvurusunun neden belirtilmeden reddedilmesi, Keji'nin canına tak etmişti. Onun bu köyde yeri yoktu, en azından kendini, kendine ve diğer insanlara kanıtlayacak kadar güçlenmeden geri gelmeyecekti.
Geri gelmek. Gidişli dönüşlü bir bilet isteyecekti Ishi-chou'dan. Belki de burada karşısına yine Takashi denen adam çıkacaktı ve Keji'nin çıkması durumunda geri gelmeyeceğine dair bir şeyler saçmalayacaktı, söz gelimi yani. Fakat hayatın böyle olduğunu zaten biliyordu Keji, vücudunda sakladığı sınırsız ufak yanık ve kesik izlerinden yani. Neyse, bunun şimdilik vakti gelmedi gibi.
Hayatta üç tip insan vardı; köstek olanlar, köstek olunanlar ve ölüler. Madem işine karışılmaması için başkalarının işine karışması ya da ölmek arasında bir tercih yapması gerekiyordu, tereddüt etmeden ölmeyi seçerdi. Malum, o, sadece ölümü yıllarca gecikmiş birisiydi.
Ishi-chou binasına iyice yaklaşmaktaydı Keji. Etrafında insan var mı yok mu, shinobi var mı yok mu, Takashi var mı yok mu bakmamış ve açıkçası hiç umursamamıştı. Madem üzülmemek için umursamamak, gamsız olmak gerekiyordu; madem insanlar Keji'den de tam olarak bunu bekliyordu. Yapacaktı.
Dai-chou'nun yanına kadar büyük bir engelle karşılaşmadan gitmeye çalışacaktı Keji, zira daha fazla engel görmek istemiyordu. Ishi-chou'nun karşısına çıkınca diz çökecek ve başını eğecek ve öyle başlayacaktı söze, çünkü göz yaşları görünsün istemiyordu.
''Ishi-chou-sama!'' deyip duraksayacak ve yutkunarak, tereddütsüz bir şekilde sözünü sürdürecekti. ''Sizden ya köyüm adına olmak pahasına huzurla ölebileceğim bir intihar görevi, ya da köyden çıkıp kendime kendimi kanıtlayıp dönmek için izin istiyorum! Yalvarırım!'' diyecekti.
Geri gelmek. Gidişli dönüşlü bir bilet isteyecekti Ishi-chou'dan. Belki de burada karşısına yine Takashi denen adam çıkacaktı ve Keji'nin çıkması durumunda geri gelmeyeceğine dair bir şeyler saçmalayacaktı, söz gelimi yani. Fakat hayatın böyle olduğunu zaten biliyordu Keji, vücudunda sakladığı sınırsız ufak yanık ve kesik izlerinden yani. Neyse, bunun şimdilik vakti gelmedi gibi.
Hayatta üç tip insan vardı; köstek olanlar, köstek olunanlar ve ölüler. Madem işine karışılmaması için başkalarının işine karışması ya da ölmek arasında bir tercih yapması gerekiyordu, tereddüt etmeden ölmeyi seçerdi. Malum, o, sadece ölümü yıllarca gecikmiş birisiydi.
Ishi-chou binasına iyice yaklaşmaktaydı Keji. Etrafında insan var mı yok mu, shinobi var mı yok mu, Takashi var mı yok mu bakmamış ve açıkçası hiç umursamamıştı. Madem üzülmemek için umursamamak, gamsız olmak gerekiyordu; madem insanlar Keji'den de tam olarak bunu bekliyordu. Yapacaktı.
Dai-chou'nun yanına kadar büyük bir engelle karşılaşmadan gitmeye çalışacaktı Keji, zira daha fazla engel görmek istemiyordu. Ishi-chou'nun karşısına çıkınca diz çökecek ve başını eğecek ve öyle başlayacaktı söze, çünkü göz yaşları görünsün istemiyordu.
''Ishi-chou-sama!'' deyip duraksayacak ve yutkunarak, tereddütsüz bir şekilde sözünü sürdürecekti. ''Sizden ya köyüm adına olmak pahasına huzurla ölebileceğim bir intihar görevi, ya da köyden çıkıp kendime kendimi kanıtlayıp dönmek için izin istiyorum! Yalvarırım!'' diyecekti.