Paranoya

[Osaki Kotaro]

Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Ah bu yüz benim olamaz. Halbuki takımımdaki kızla evlenecektim. İki çocuğumuz olacaktı, ikisi de kız. Çocukların ismi ne olsun diye tartışacaktık. Kızın annesi girecekti kavgaya, kaynanaları hiç sevmem. O da beni sevmezdi zaten, sürekli bizi birbirimizden ayırmak için uğraştı. Kıskanç kadın, benden adam olmazmış! Senin kocandan adam olur mu peki? Ama kızı da bana karşı ayartmayı başardılar sonunda. Beni alt etmeye, benden boşanmaya kızlarımı benden almaya çalışıyor! Hayır! Buna izin veremem! Barış lobisinin kazanmasına izin veremem! Artık çok geç, kız öldü. Benim miniminnacık elleriyle babasına koşan küçük kızlarım da onun içinde yok oldu. Bu yüz benim olamaz, ben daha evleneceğim.

Kız yapmış olamaz.. Sone Aye öldü. Diğerleri de öldü, takımın başındaki Jounin'den şüpheleniyordum aslında. Tehlikeli işlere hep beni gönderiyordu. Barış lobisi peşime onu takmış olmalı. Çaktırmadan, beni ulvi amacımız için bir şehide dönüştürmeden öldürmek istemiş olmalı. Ama o da öldü. Bu ne biçim amaca bağlılık! Amaç için can vermekten kaçınmamak, işte shinobilik bu! Başarısız oldun dostum. Sen günahları çıkaran alevler arasında yokluğa vardın. Ama Kotaro hala dimdik ayakta. Sen Kotaro ile aşık atamayacak kadar değersizdin. Peki o zaman kim? Kim savaş tamtamlarının tanrısına tuzak kurmayı aklının ucundan geçiren o hain! Daha önemlisi kim kutsal alevden, mutlak yıkımdan Kotaro'yu kurtaran? Neden beni kurtardı ve bana ne demek istiyor? Beni amaçları için kullanamayacak, asla! Ama belki de, yıkımın elçisi odur! Onu bulmalıyım. Bir şeyler biliyorsa konuşturmalıyım. Sonra da icabına bakarım. Ama önce son görevi çözmeliyim.

Kime gitmeli? Ame-chou'ya mı? O kaltak kadın, o barış güvercini, o göğüslerinde bütün bir geceyi uyanık geçirebileceğim Tanrıça! Bana yardım etmez ki, zaten yanına da yaklaştırmazlar. Hem bu görevi bize kesin o vermiştir. Ve beni karşısında gördüğü anda cehennemin köpeklerini üzerime salacak. Hayır, benim çok daha yüce amaçlarım var! Burada bitiremem bunları... Öyleyse kim? Takım arkadaşı dediğim ikiyüzlüler sürüsünün ailelerine mi gideceğim? Eminim beni suçluyorlardır ölümler için! Başımızdaki Jounin'in karısına? Hayır! Belki arkadaşlarına? Belki... Bir yerden başlamak lazım Kotaro. Bir şeyler biliyorlarsa o işbirlikçiler biliyordur ancak.

Şimdi hatırla, bizim Jounin'in arkadaşlarından hiç birisini görmüş müydün? Nerede? Hatırla ve o shinobiyi bulabileceğini sandığın bir yerlere doğru seyret.

[GM - Naruto]

Kapalı konu

Selam. Geç kaldığım için özür dilerim. Zamanı akşam üzeri olarak varsayıyorum.

Standart bir Amegakure akşamında dışarıya çıkıyorsun, maskenin ardından bakan gözlerinle gökyüzünü seyrediyorsun adımlarını atarken. Maskene düşerken damlalar, çıkan "tap, tap, tap" sesi ile düşüncelerinden ayrılıyor ve kararını veriyorsun, takım kaptanınız olan Jounin'i bile adam akıllı hatırlayamadığından, herhangi bir mekâna gidip, yaşadığın olay hakkında soru sormak. Sana en cazibi bu geliyor bir noktada, sonuçta kim unutabilir ki seninki gibi bir trajedinin haberini aldıktan sonra? Mutlaka birileri hatırlıyordur. Mutlaka.

Meydana vardığında, üzerine yağmur suyu gelmesin diye brandalar ile set çekilmiş olan ufak çocuk heykeli seni karşılıyor. Çembersel meydandaki banklarda oturup dinlenen insanlar, köydeki nadir kuru yerlerden birinde olduklarını bildiklerinden bu kısa mola sürecinde yağmurluklarının kapüşonlarını çıkarıp nefes alıyorlar biraz. Loş, turuncu sokak lambaları ile aydınlanan bu meydan ise senin hedefin değil.

Önünde bir kaç seçenek var. Barların olduğu bir sokak, bazı Jounin ve Chuunin'lerin görev sonrası uğradığı yerlerle dolu. Kahve içmek ve yemek yemek için kullanılan dükkânlar ise başka bir sokakta, belki de orayı deneyebilirsin. Bir de, çevrede bir kaç Shinobi'nin toplandığı bir kiosk görüyorsun, ufak bir tane, lokal devrileyelerin beklediği ve nöbet tuttuğu bir yer.

[Osaki Kotaro]

Hmmm... İnsanlar her şeye şiir yazıyorlar. Sokaklara şiir yazmak ne kadar ucuzcu, yağmur damlalarına aşık olmak ne kadar banal. Sanki dünyada daha güzel şeyler yokmuş gibi, her gün birbirini kovalayan anlamsızlıkları övüp duruyoruz. Ben de yaptım bunu. Yanına yaklaşamadığım kızlara dandik şiirler yazdım. Herkesin içinde olan o saçma insanlıktır yanılmak...

Yağmur yanık hissini azaltır ve beni rahatlatır sanıyordum ilk günlerde. Uzun sürmedi hiç bir şeyin değişmediğini farketmem. Bu çocuk heykeli neydi ki acaba? Meçhul genin anıtı? Shinobi köylerinin olmazsa olmazı, savaş devam etsin diye kendisini feda eden kutsal bilinmez. Bu zavallının hep bir barış savaşçısı olduğuna inandılar, hep onu birilerini korumak için ölmüş bilinmez ufaklık olarak düşündüler. Gerçeği bir tek ben biliyorum, kan akıtmak isteyen haylazdan başka bir şey değildi o. Meçhul olmasının sebebi de hepimizin içindeki çocuğun o olması... İçimize bakmayı hiç bir zaman istemediğimizden meçhul. Ondan kurtulmak istediğimizde bile caniyiz. İçimizdeki çocuğu öldürmek, kan sevdamızdan kurtulmanın tek yolu. Onu öldürdüğümüzde daha da canileşiyoruz ama. Düşünmemeli, tek gerçek savaş..

Akşam saatleri olduğuna göre, asıl işleri başlayana kadar orada burada sürten shinobilerin dinlenme vakti de gelmiş demektir. Barlarda elbette birileri var. Ve beni mutlaka biliyorlar. Çok düşünmelerine gerek kalmayacak zaten. Biradan bir yudum almak için maske düştüğünde herkes savaş tamtamlarının tanrısını tanıyıp kutsal dansa girişecektir zaten. O zaman oradan başlayalım anlam arayışımıza. Nasıl olsa hiç bir zaman bitmeyecek, belki anlamı bir bardağın dibinde buluruz. En yakın bara Kotaro, bir bira ısmarlayıp etrafı iyice süzmeli. Sonra da neşeli bir gruba yanaşmalı. Neşelenmek istediğimden değil, bir soru ne kadar fazla insana sorulursa, cevap alma ihtimali o kadar fazla olduğundan.

---

Out: Üzgünüm geç farkettim..

[GM - Naruto]

Bir barı gözüne kestiriyorsun, bir kaç sokak arkada meydandan. İnsanların arasından unutulmuş bir hayalet gibi süzülüp geçiyorsun, zaten kişisel ilişkilerin soğuk olduğu Amegakure'de sen yürüyen bir buz parçasından ibaretsin. Dar sokaklara daldıkça, hele barlar gibi insan mıknatısı olan yerlere yaklaştıkça lakin bu özelliğini yitiriyor, arada sırada birilerine çarpmak zorunda kalıyorsun. Fakat milletin umurunda değil, herkes keyfinde veya işinde, gücünde.

Dar ve loş sokaklardan birine dalıyorsun, kırmızı tonlarında aydınlanan bir sokağa özellikle. Etrafa asılan kırmızı japon kandilleri ile aydınlatılıyor, hoş bir renk seçimi değil. Farklı çağrışımlar uyandırıyor.

Sıkış tepiş bar girişinden içeri dalıyorsun. Gerçekten içerisi shinobi dolu. Devriyesinden dönen, işini erken bitiren, aktif göreve çıkmayıp masa başında hayatını söndüren, her çeşidini görebiliyorsun maskenin ardından.

Fakat seni gören yok. Maskenin ardını bilen yok. Hiç dikkat çekmiyorsun. Herkes eğlencesinde, gülüşünde.

Çevre bir bakıma standart japon stilinde, hani yer masaları ve minderler şeklinde. Lakin çok sıkış tepiş olması, ortamı olduğundan daha düzensiz gösteriyor. Servis elemanlarının bir çoğu erkek, arada sırada bir kaç iyi giyimli hatun görebiliyorsun, notmal gündelik kıyafetler içindeler hepsi.

Bir masa seçiyorsun, ve yaklaşmak için bir plan düşünüyorsun, acaba nasıl bir giriş cümlesi seni farketmelerini sağlar?