Defterimin Köşesi

[Hane Hou]

Elimde bir kalem vardı o sıralar. Yazıyor, çiziyor ve karalıyordum. Anlamsız, boş ya da şefkat dolu birkaç cümle, birkaç kelime ya da hikaye. Yazıyorum...

"Merhaba güzel defterim. Güzel... Beyaz sayfalarını kurşunla lekelemeye geldim bugün. Güzelliğinin üzerine kir dökmeye, seni kendimle boğmaya geldim. Beni kabul eder misin bugün? Sıkıntılarımı bir sünger misali alır mısın benden? Senin güzelliğin karalanırken, parlamama izin verir misin?

Teşekkür ederim... Benim güzel defterim!"

Camın kenarından girmeye başlamıştı hafif meltem. İlkbahardı sanırım o sıralar. Saçlarım, odanın içerisinde olmama rağmen dalgalanıyordu güzelce. Kaşıntı yapıyor gibiydi. Komik...

"Bugünlerde hasta oldum ben. Boğaz ağrısı, burun akıntısı ve birkaç gribal saçmalık. Her zamanki şeyler işte...

Buna rağmen geçiyor. Hastalığımı da sana döküyorum. Kötü müyüm? Belki... Ama beni kabul ediyorsun.

Teşekkür ederim... Benim güzel defterim!"

[Hane Hou]

Yazısına "tam anlamıyla" başlayacaktı artık. Defteri, ellerinin altında kalacak şekilde yerleştirdikten sonra kafasını adeta üzerine gömmüş ve birkaç şey çiziktirmeye başlamıştı.

"Günler gittikçe güzelleşiyor gibi... Bir yana bakıp bir yana kör olduğun zaman her şey güzel görünüyor. Bazı şeyler öğreniyor, bazı şeyler öğretiyor, bazı şeyler kazanıyor ve bazı şeyler kaybediyorum. Çalışmam gerekiyor. Sabretmem gerekiyor. Sevmem, sevilmem... Çok sevmem, çok sevilmem gerekiyor. Zaman daralıyor her gün... Gideceğim. Ya da öyle hissediyorum. Aslında histen öte, inanıyorum. Bekliyor ve gün sayıyorum gelecektekiler için.

Ne olacak her şey? Sen biliyor musun? Keşke bilsen..."

Bırakmıştı kalemi bir kenara. Bugünlük bu kadarı bile fazla gelmişti onun için. Ne acı... Yazma isteği bile bu kadar çabuk kaçtığına göre~