Cennetin Güneyi, Bölüm 2 [Jinryu Mao]

[GM - Naruto]

Köyden uzun süreli ayrılacağını yetkililere bildirdikten sonra, ailenin de bağlantıları sayesinde Konoha'ya giden bir kervana katılıyorsun. Yolculuk bir kaç gün sürüyor, kafilende genelde Ishigakure insanları var. Kaya ülkesinin çeşitli bölgelerinden bir iki zanaatkâr da göremiyor değilsin.

3. günün öğlenine doğru, Konoha'nın büyük kapılarına varıyorsunuz. Kapılar ardına kadar açık, genişlikleri 25 metre, yükseklikleri ise 50'şer metre. Bir kapıda "A", diğer kapıda "N" harflerini görüyorsun. "An" kelimesi, "güvenli yer" anlamına gelmekte. Zaten 5 büyük shinobi köyünün en güçlülerinden biri. Vakti zamanında 2 tane büyük klanın birleşerek kurulduğunu biliyorsun, Uchiha ve Senju.

Ana yol direk köyün içine bağlanıyor ve bu yor, Hokage binasına kadar dümdüz devam ediyor, yer yer kıvrılsa da. Köyün ortasından bir nehrin geçtiğini bilmektesin. Evler yüksek katlı, mimari çarpık görünse de kendine has bir rahatlık havası var ve sokaklar o kadar da karmaşık değil.

Zaten ormanın içindeki bir dağa sırtı verilerek kurulduğu için, hemen hemen her yer yeşillik. Köyün isminin de, "yapraklarda saklı yer" olduğunu göz önüne alırsan, bu çok da anormal bir şey değil. Köy sizinkinin hemen hemen 3-4 katı kadar ve daha cıvıl cıvıl, daha kalabalık.

Kervan ana kapıdan giriyor ve hemen yandaki bir açıklığa park ediliyor. Konoha görevlileri geliyor ve kervanı kontrol etmeye başlıyorlar. Seni pek takmıyorlar. Kervanın sahibi, burdan sonra artık tek başına olduğunu söylüyor.

Ana kapıdan giren tek atlı araba sizin, onun dışında herkes yayan. Çok fazla ticaret görmüyormuş gibi geliyor gözüne, lâkin bu konu hakkında fazlaca bir çıkarım yapman yersiz olur.

Etrafta insanlar gündelik işleriyle ilgilenmekteler. Dükkanlar açılıyor, insanlar alışverişe gidiyor, 3 kişilik gruplar devriyelerine başlıyor. Ayrıca, mavi üniformalı tiplemeler görmektesin çevrede, sırtlarında bir "uchiwa" sembolü var. Çok geçmeden, bunların "Uchiha" klanından kişiler olabileceğini farkediyorsun. Kendileri köyün polis teşkilatını yürütmekteler. Her biri siyah saçlı, siyah gözlü. Ayrıca pek de tekin durmamaktalar. Çok yanlarına yaklaşmıyorsun.

Giriş kapısının önünde, ortada öylece durmaktasın. Kitabına bakıyorsun, "Shinra"'yı bulman gerektiğini hatırlıyorsun.

[Jinryu Mao]

Hiç öyle Saklı Yaprak'a giden kervan bulmak için kervansaraya girme atraksiyonuna gerek yokmuş aslında. Eve dönüp babama olayı anlattığımda, ki işin macera kısmından bahsetmemiştim, bir kervanda yer ayarlamıştı Emrivaki no Jutsu'suyla; adama her ne kadar çakrasını çenesinde yoğurup nasıl insanları istediği şeyleri yapmaya zorladığını bana öğretmesini istediysem de başaramamıştım zaten lanet tekniği öğrenmeyi. Kervan bizim buradan gidiyordu köye, Ateş Ülkesi yolunda bir kaç kasabadan katılan olmuştu; onun dışında kervan sadece iki yerde durup sonunda Ishi'den geldiği esmerliğinden belli olan kafile Saklı Yaprak'ın kapılarına varmıştı. Alınbandımı evde bırakmış olmama rağmen shinobi ekipmanlarımın içinde bulunduğu bel çantamı içinde kıyafetlerimin olduğu sırt çantama yerleştirmiş; ve ne olur ne olmaz diye Ateş Ülkesine girdiğimizden beri çıkarmadığım metal eldivenlerimi ve bilek desteklerimi kıyafetlerimin ve kumaş eldivenimin altına giymiş hazır bekliyordum. Zaten gözlerimi köyün kapısına dikmişken şu kitaptaki Shinra adındaki adamı bulup akşama ayrılmayı planlıyordum; yabancı köyde uzun bir süre kalmak iyi bir fikir değildi zira.

Köyün kapısı tahtaydı, tahta olarak düşününce gayet rahat geçilebilecek ufak bir engel gibi gelse de iç sesimi duymaya programlı iç kulağıma amma velakin bu böyle değildi. Zaten tamamen açık duran kapıların üzerinde kocaman iki harf yazıyordu, güvenli yer ha? Buna muhalefet edecek durumda değildim, sonuçta beş büyük köyün en güçlüsü olduğu söylenen köyün önünde duruyordum ve köyün asıl güvenliğinin Kaya Ülkesi'nin topraklarından beri aktif olduğuna şüphem yoktu. Kervan yavaşça köyün shinobileri tarafından gösterilen yere yönelirken babamın kervandaki bağlantısı bana o dakikadan sonra bana ihtiyaç olmadığını, tek başıma olduğunu söylediğinde teşekkürlerimi iletip köyün ana caddesinde etrafı bir turist edasıyla izleyen adımlarla yoluma koyulmuştum sırtımda çantamla.

Kuzeydoğu tarafına gitmem gerekiyordu, benim küçük kitapta bağlantımın orada kapalı bir mahallede yaşadığından bahsediyordu. Bizim orada kapalı mahalle yoktu elbette, bana yabancı bir şeydi ve daha önce sadece bir kaç yerde duymuştum böyle bizimkiler kadar küçük köylerde diğerlerinden ayrı yaşayan toplulukları; Konoha konusunda bildiğim tek kapalı mahalle de, Uchiha'ların mahallesiydi. Şimdiden etrafta sıkça gördüğüm farklı üniformalı siyah saçlı ve siyah gözlü insanlardı bunlar, sert mizaçlılardı genelde. Köyün polis gücünü oluşturduklarını da okumuştum bu insanlar hakkında, akademi öğretmenliği sınavlarına hazırlanırken ister istemez çok şey öğrenmiştim Saklı Kum'un kukla ustalarından Saklı Sis'in kılıç ustalarına kadar. Bütün bir klanın polis gücü olarak köyün içinde durması da, normal bir şey gibi görünmemişti elbette; diğerlerinden ayrı yaşayıp ayrı görevlere sahip olmak... Ya çok kibirlilerdi, ya da birileri onları bazı şeylerden uzak tutmak istiyordu.

Düşüncelerin arasında kaybolurken bu kocaman köyde kaybolmamamı sanırım sapmamın imkansız olduğu kadar belirgin ana caddeye borçluydum, bizim köyde yabancı birinin kaybolması imkansızdı tabi ki, ama bunun gibi karışık ve düzensiz binalarla dolu bir köyde böyle bir yolu izlemeye mecbur hissetmiştim kendimi; etrafta devriye gezen Genin ve Chunin takımlarının üstüne Uchiha polis gücü eklendiğinde Saklı Kum'da yaşadığım sokak eşkıyası olayını tekrar yaşayacağımı düşünmüyordum elbette, neyse ki burada aradığım şeyin adını tam olarak biliyordum; Shinra'nın El Yapımı Hediyelik Eşyaları! Elbette bu kadar saçma bir ismi olduğunu düşünmüyordum ancak bütün detayları tek tek hatırlamak yerine onları belli eden saçma bir isim bulmak elbette daha mantıklıydı, her takıldığımda el kitabımı açıp bakacak değildim ya.

Turist olduğum ten rengimden hayli hayli belli olduğundan etrafa bakınıp hoşuma giden yerlerin önünde biraz durup vitrinleri ve dükkanları inceleyip keyifle gezerken köyün kuzeydoğusuna yönelmek için ana caddeden ayrılıp daha küçük sokaklara girmeye başlamıştım, şu kapalı mahalleyi- doğrusu kapalı bir mahallenin neye benzediğini bile bilmiyordum, ama görünce ne olduğunu anlayacağıma emin gibiydim- bulduğumda geriye tek kalan şey şu Shinra denen adamın dükkanını sora sora bulmak kalacaktı; dükkanı bulduğumdaysa öncelikli olarak kitabın yazarının kim olduğunu bulmaya uğraşacaktım, sonunda adamın yakın arkadaşı olduğundan bahsetmişti.

[GM - Naruto]

Köyün girişi çeşit çeşit hediyelik eşya dükkânları ile dolu. El yapımı vazolar, Konoha'nın ünlü Ichiraku Ramen dükkânı, bir çiçekçi falan seçiyorsun aradan. Dükkânlar senin geçirdiğin süre boyunca tamamen açılıyorlar ve gün, Saklı Yaprak'da tam anlamıyla başlamış oluyor.

Ana yolun kuzeydoğusu olarak tahmin ettiğin bir sokağa dalıyorsun, sanki gitmek istediğin lokasyonu spesifik olarak bildiğini sanarak. Daldığın sokak, rastgele çok katlı evlerden oluşan, kıvrıla kıvrıla ilerleyen bir yer. Genelde zaten bir çok sokak birbirine benzemekte. Bazı yerlerde katlar o kadar fazla ki, güneş ışığı direk vurmamakta. Camlara asılan çamaşırlardan tut sokak düzenine kadar herşey sana ters neredeyse.

Lâkin sokaklar git git bitmemekte. Bir süre sonra, yavaştan kaybolmaya başladığını hissediyorsun. Geçtiğin sokakları aklında tutmaya çalışsan da, pek başarılı olduğun söylenemez.

Kayboldun.

[Jinryu Mao]

Oha bildiğin turistik bir yer burası... Köye Saklı Kum'daki kadar kafile girmiyordu biz girerken; Kum'da bildiğin tek sıra olmuş ve uzun süre beklemiştik, Yaprak'taysa sadece biz vardık köye giren. Daha az ticaret aldığını düşünsem de kapının hemen girişindeki hediyelik eşyacılar tersini kanıtlamıştı, sanırım Kum'daki sıranın sebebi onların fazla kontrolcü olmasıydı. Kapının ilerisiyse ben gittiğimde halihazırda açık olan turistik dükkanların aksine yeni yeni kepenk açan dükkanlarla kaplıydı, mantıklı.

Kendi bildiğim yolda, insanlarla göz teması bile kurmaya kaçınarak etrafa bakarak ilerliyordum; gördüğüm bir çiçekçi dükkanından Riko'ya ve bizim ufaklıklara çiçek almak geçti içimden, sonra metal eldivenlere harcadığım serveti ve zaten elin Konoha'sında beş kuruş parasız kaldığımı hatırladım ve vazgeçtim, hem bizimkilere dönerken meyve götürmek değil miydi buraya gelişimdeki yegane amaç; erdiren bir meyve! Şehir, aynı Saklı Kum'unki gibi karmakarışıktı; daha renkli olması düşündüğümün aksine Saklı Kum'dakinden daha zor bir hale getirmişti aradığım şeyi bulmayı. Odamı toplamadığımda kendimi anarşist ilan ederken bu kadar karmaşık köylerin içinde kimseye sormadan kendimden emin bir şekilde yol bulmaya çalışmam aptallıktı ve faşist bir güç beni şu an içine düştüğüm durumla cezalandırmıştı adeta, kaybolmuştum.

Köyün kuzeydoğusuna yakındım en azından, yakın olmalıydım. O kadar eğitim aldık sonuçta yön de belirleyebilelim. Güneşi kaybettiğim bir ara sokaktan daha geniş bir sokağa çıktığımda karşıma çıkan en düzgün insana yöneltecektim sorumu; "Pardon, bu yakınlarda Shinra adında birinin işlettiği el yapımı oyma dükkanı varmış; yerini biliyorsanız tarif edebilir misiniz?".

[GM - Naruto]

Nispeten cadde sayılabilecek, ancak çok da dolu olmayan bir yere varıyorsun. Muhtemelen, ana yola bağlanan caddelerden biri. Genel olarak müstakil evler çevrelemekte burayı. Bir iki tane de dükkan görebilmektesin. Ara sokaktan kendini dışarı atıp, hemen önünde, ayaklarını sürüyerek yürüyen genç bir elemanı çeviriveriyorsun. Sorunu yönelttikten sonra, önce boş gözlerle sana bakıyor kısa, siyah saçlı eleman. Giyiminden orta halli bir aileden geldiğini çıkartmaktasın.

"Valla öyle birisini duymadım, bilmem. Ama dükkanlara bakacağım turistim diyorsan aha şu sokaktan devam et, 2 sol yap, ilerde başka bi' caddeye çıkacan. Oralara bi bakın, ne diyeyim."

Cevabını beklemeden aynı savsak ruh hali ile yoluna devam ediyor. Sen ise, tarif edilen noktaya gidiyorsun.

Burası nispeten daha büyük bir cadde. Evlerin katları daha yüksek, ama hala düzensiz bir yerleşim söz konusu. Ancak samimi bir havası var Konoha'nın da, senin gibi düzen manyağı bir köyden gelen birisini bile sıcacık karşılıyor, hatta buranın komşuluk ilişkilerini merak etmiyor değilsin. Zira insanlar biraz fazla rahat gibi. İç çamaşırını dışarıda kurumaya asanlar, atlet ile balkonunda oturup sigara keyfi yapanlar, çığırtkan gibi bağıran dükkan sahipleri... Farklı kültürleri deneyimlemek senin için bir ayrıcalık, şu durumda.

Dükkanları dolaşıyorsun lâkin Shinra adına rastlamıyorsun. Cadde üzerindeki her yeri inceledin, sadece 1-2 ara sokak kaldı.

[Jinryu Mao]

Ne kadar çok zamandır mal mal dolaşıyordum böyle ben. Nerede olduğumun bile farkına varmayacak halde hissediyordum ki aradığım tipi bulmuştum; Saklı Kum'daki sokak eşkıyalarının tiplerinin tam tersi görünüşte benimkinden bile kısa siyah saçlı bir tip. Sorumu yönelttiğimde anlamsızca yüzüme bakıp buralarda öyle birini bilmediğini, ancak hediyelik eşyaları nerede bulabileceğimi söyleyip sanki kötü kokuyormuşum gibi kendi yoluna koyulmuştu tekrar. Ben de koltuk altımı falan koklayıp "Hayde bakalım." diye iç geçirmiş ve tipin işaret ettiği yere yönelmiştim.

Geniş sokağa çıkarken teyzenin biri üstüme halı silkelemişti, bir an kendimi tekrar inşaatta hissetmiştim üstüme dökülen tozdan; ardından dibimdeki dükkanın birinden sokağın karşısındakine var gücüyle bağıran bir dayı kulağımın ırzına geçti. Bizim köyü özlemiyor değilim şu an, aradığın şeyi anında bulabileceğin; insanların birbirine daha mesafeli olduğu güzel Ishigakure...

Shinra adına hiç bir yerde rastlamamıştım, ne birbirine çağıran esnaflardan biri o isimle çağırılmıştı ne de tabelalarda öyle bir isim vardı. Oyma dükkanı olayıysa... Hiç biri oyma işleri yapıyor gibi görünmüyordu. Bakmadığım bir iki ara sokak kaldığında bıkmıştım artık; lanet kapalı bir mahalle bulmam gerekiyordu? Kapalı mahalle ne demekti ki? Son bir nefes alarak girmediğim ara sokaklardan en yakından başlayıp dükkanlara tekrar göz atacaktım, olmadı caddeye çıkıp yine tehlikesiz ama az önceki tipten daha çok bileceğini düşündüğüm birine Shinra'nın dükkanının nerede olduğunu soracaktım; devriye gezenlerden birine sormak bir anlığına mantıklı gelse de çantamdaki ekipman ve metal eldivenlerim bu fikri kafamdan atmaya yetmişti.

[GM - Naruto]

Ara sokaklardan bakmadığının ilkine dalıyorsun. Dar bir sokak, genel olarak. Biraz daha eski yapılar bulunmakta, lâkin varoş tarzında da değil. Hani, "eski" ve "heybetli"ler. Evler daha çok müstakil diyebileceğin şekilde, caddedeki apartmanlara nazaran. Ufacık bahçeleri, o bahçeleri çevreleyen duvarları var. Klasik japon tipinde evler yani.

Umudunu yitirip sokağın sonuna varacakken, "Shinra" yazan bir tabela görüyorsun.

Tabelanın sahip olduğu dükkânın önüne geldiğinde, sevincini bir karamsarlık kaplıyor.

Kepenkleri tamamen inmiş bir dükkân. Hatta demirleri paslanmış. Kırılan vitrin camının boşluğu içeriden çakılan tahtalar ile kapatılmış. Zaten ufak bir yermiş. Kapının camının iç kısmına asılmış, "Açık!" yazısı ise ilginç bir ironi.

Soğuk bir rüzgâr esiyor sen dükkânı incelerken. Üstünde herhangi bir kat yok, bu sokaktaki her ev gibi müstakil. Çatısı da klasik japon stilinde.

Arayışın burada son bulabilir mi acaba? Kaçık bir yaşlının lafını dinleyerek kilometreleri aşıp kısman düşman sayılabilecek bir köyün içindesin. Düştüğün ilginç durumu da bir anlığına sorgulamıyor da değilsin yani.

[Jinryu Mao]

Güneş hazır kafama vururken ısı biriktirmiştim suratımda, gün öğlene yaklaşsa da hava hala soğuktu ve rüzgar estikçe metallerin altındaki çıplak el ve bileklerim donuyordu. Ya da yorgunluğumdan dolayı ben abartıyordum, elbette öyle yapıyorum; lanet olası, yakalansam başıma ne geleceği belirsiz bir köyde mal gibi dükkan arıyorum. Peki neden? Saklı Kum'da yaşlı bir amca bana macera gazı verdiği için. Peki nerede benim köydeki sıcak yatağım, nerede tavukların bile kaybolmadığı Ishigakure?.. Peki neden ayaklarım hala karşıma çıkan ilk sokağa yöneliyor? En azından buradaki evler güneşimi kesmiyor...

Evler harbiden bir güzel, bizdeki kapalı avlu mantığının açık versiyonu var burada; bahçeler. Burada bizdeki kadar park alanı olmamasından sanırım, şehir planlanırken neredeyse her üç sokak başına ağaçlı mağaçlı bir park düşünmüşler bizde. İnsanlar asosyal gibi görünmediyse de bana, bu girdiğim sokağın insanları diğer insan türlerini pek sevmiyor gibi görünüyor. Sokakta bir süre oyalandıktan sonra, çok değil beş metre ilerde başta hayal sandığım bir tabela belirdi; Shinra. Güneş olduğundan- ve evlerin çoğu en fazla iki katlı olduğundan olsa gerek- yukarılara doğru bakmamamdan olsa gerek baya belirgin olan tabelayı kaçırmıştım. Ayaklarım sokağa girdiğim andaki gibi kendi kendilerine ilerlerken gözlerim dükkanı araştırmaya başlamıştı ki...

Bu ne lan?! Dükkan kapalı, öyle Oogami gibi üç eşkıyayla kapışma süresine açılacak gibi kapalı da değil. Bildiğin tozlanmış, kepenkler yarı kapalı, kapanmayan yerde de tahtayla örülmüş kırık camlar. LA! Manyak acelesiyle dükkanın on bin köşesini incelemeye başlamıştım; kapısı vardı elbette, üstünde açık bile yazıyordu ama... Aması sıç. Ben onca yolu kapalı bir dükkanla daha karşılaşmaya gelmedim, hatta o kadar kapalı bir dükkanla karşılaşmaya gelmedim ki Oogami'nin önünde beklediğim gibi bekleyecek tavrım da yok. Eğer dükkan kapalıysa, girmesini bileceksin; hem kapısında koskoca açık yazıyor, AÇIK!

"Kolay gelsin, kimse var mı?" diye bağırdım önce otuz saniye kadar sonra ikinci kez tekrarladım sorumu. İçeri biraz güneş ışığı girse, belki... Eğer tahtaları kibarlıkla sökemezsem içeri girmemin bir imkanı yoktu, tabi önce şu paslanmış kepenk demirlerini geçmem gerekiyordu. Eğer güç kullanmak zorunda kalacaksam içeri "Kırık vitrinden giriyorum öyleyse." diye seslenecektim kepengin varlığından habersiz gibi. İçeride birileri olduğundan değil de, eğer beni duyacak birileri olursa sanki içeriden biriyle konuştuğumu düşünsünler diye. Kepenk demirlerini önce biraz zorlamayı deneyecektim, olmadı kepengin kilidine bakacaktım elbette; eğer kilit zayıfsa çok az çakra biriktirip atacağım bir yumruk metal eldivenlerin sayesinde kilidi kırabilirdi, umarım.

[GM - Naruto]

Grimsş, ancak yer yer pas lekeleri ile dolu kepenklere yaklaşıyorsun. Üstleri tozlu, epeydir yerinden oynatılmadığı belli. Kepenklerin herhangi bir kilidini göremiyorsun. "Bir şans..." diye düşünüp, kepenkleri kavrıyorsun yukarı kaldırmak için, lâkin hareket bile etmiyorlar. Güç uygulamana sadece hafifçe titreyerek cevap veriyorlar. Bir kaç adım geri çekilip, dükkana tekrar bir göz gezdiriyorsun.

Son bir defa güç uygulamak için kepenkleri kavrıyorsun, bir sinirle onlara yaklaşarak. O sırada ilginç bir şeyler oluyor.

Bu sefer dipten değil, boy hizandan kavrıyorsun. Kepengin ortası kırılıveriyor, paslanmış demir bir kağıt gibi ikiye ayrılıyor. Kepengin ortasında kocaman bir boşluk oluşuyor. Çıkan ses de az olmuyor tabii.

Vakit kaybetmeden tozlu vitrin kalıntısına yöneliyorsun, önce bir adımını kepenkten içeri, sonra diğerini atarak. Tahtalar basit bir omuz vuruşuyla kırılıyor, seni içeri davet eden vitrin açılıyor.

Biraz eğilerek içeri giriyorsun.

İçerisi dar bir yer, hani 5 metreye 5 metre tarzında bir kutu düşün. Tavan 2 metre yükseklikte. İçeriye ışık sadece senin açtığın delikten giriyor. Her duvarda raf var, kasiyerin olması gereken yerin arkasında bile. Ancak hepsi boş, eskiden üstlerinde ne vardı bilemiyorsun. Bayat kokuyu içine çekiyorsun ardından, unutulan anıların çürümüş aromasını.

[Jinryu Mao]

İlk deneyişimde kaldıramamıştım kepenkleri, geri çekildim az acizliğin verdiği sinirle. Ne demeye geldiysem buraya, paslanmış bir demir parçasını bile kaldıramıyorken hele. Gerçi bilmem kaç kilo o demir parçası ama... Tekrar sinirle kepengin demirlerine yönelip hiç düşünmeden kavramıştım elime ilk gelen yerinden, ardından var gücümle yukarı çekmiştim ki elime aldığım parçalar elimde kalmış; kepengin bir kısmıysa resmen ufalanıp yere düşmüştü. Ah kaslarım.

Ne yaptığımı anlamaya çalışırken biraz geri çekilmiştim, ardından demirin çürük kısmını bulduğumun farkına varıp küçük bir kutlama yaptıktan sonra açtığım açıklıktan içeri doğru dikkatle girerek sonlandırmıştım başarılı kepenk kırma faaliyetimi. Götü paslı demirle kestirmemek için açıklıktan içeri süzüldüm dikkatli iki adımla, ardından içeri gireceğimi planladığım gibi sesli söyleyip omzumu hazırladım tahtayla olan karşılaşma için... Dım dım dıyı dıy dıdı dı dıy tınısı kafamda yankılanırken vurdum tahtalara; fazla gaza gelmemden olacak ki gereğinden hızlı bir biçimde girmiştim dükkanın içine.

İçerisi... Bomboştu, içeride en azından bir kaç kitap veya eskiden kalma bir şeylerin olmasını beklerdim; binanın arkasına hiç bakmamıştım ama Oogami'ninki gibi başka odaya açılan bir kapı da göremiyordum henüz. Eskiden dükkan olduğuna inandıracak kadar çok raf olmasına rağmen lanet yerde tozdan ve iğrenç eski bir kokudan başka bir bokum yoktu. Bu macera burada bitiyor muydu? Ne yani şimdi defteri açıp "Shinra'yı bulamadım." mı yazmalıydım. Arkama dönüp tahtaların geri kalanına baktım, sinir ve aceleyle hepsini sırayla sökmeye koyuldum, onları söküp odayı maksimum derecede aydınlattıktan sonra içeriyi iyice arayacaktım; bütün rafları, rafların arkasını, yere sert adımlarla vurarak zeminde olabilecek bir şeyleri. Eğer ki hiç bir şey bulamazsam, dükkanın önüne çömelip defterimi açar ve sinirle maceranın şimdiye kadarki kısmını geçirirdim kağıda; sonrası... Meçhul.

Ellerime bişeyler oldu ya, donmuş gibi zar zor hareket ediyolar. Hava soğuk ondan mı acaba bilmiyorum da canım yana yana yazdım.