[Ame] Baskın

[GM - Naruto]

Yataklarınıza yatıp uykularınızın en derinine varmışken kapılarınız yumruklanıyor ve zorla uyandırılıyorsunuz. Kapıyı açtığınızda acil bir şekilde göreve gitmenizi söyleyen, az da olsa suratı tanıdık gelen bir Ame shinobisi size ayrıntılarıyla birlikte şu anda Yahiko Ormanı'nın belli bir bölgesinde bulunduğu bilgisinin alındığı kaçağın tutuklanması gerektiğini anlatıyor. Ormanın girişinde birbirinizi gördüğünüz anda birbirlerinizin gözlerindeki uykusuzluktan görevi birlikte geçireceğinizi anlıyorsunuz.

Haiena Yasei, Junshina Yubo, Yui Yuichi
Konu için oyuncuların pasiflik süresi 48 saattir.

[Junshina Yubo]

Çok üzülüyorum beyler...

Bizim orospu çocuklarını hiç bir yerde göremiyorum ya! Heryere baktım. Eve baktım, çamaşır makinasının oraya baktım, uyuşturucu satıcılarının evlerine tek tek baktım. Hatta şu ağlayan çocuk heykelinin oraya bile baktım hani belki orada oturuyorlardır diye. Ama yoklar anasını satayım! Üzülüyorum lan! Geçen kütüphaneye gittikten sonrada bulamadım zaten ikisini. En az 1 haftadır yoklar ortalıkta. Ne yediler? Ne içtiler? Ne okudular? Hangi otu çektiler? Hiçbirini bilmiyorum! Yüce Budhamın izniyle çıldıracağım! Meraktan ve endişeden öleceğim yahu! Doğru düzgün uyuyamaz oldum! Nerede bu gavurun tohumları? Eskiden rüyama girerlerdi, çok güzel geceler yaşardık. Şimdi rüyama bile girmez oldular... Ben bu hallere düşecek ibnemiydim ya... Kane.. Yashamaru... Neredesiniz beynini siktiklerim?

Zaten uyumuyordum, kapı çalınca üstüm giyinik bir şekilde koşa koşa açtım. Deli öpmüş gibi bağırıyordum bir yandan da: ''Yashamaru! Kane! Siktim sizi! Bensiz niye sikişiyorsunuz oğlum?'' Kapıyı çalanın bizim orospu çocukları olduğunu düşünüyordum anlayacağınız. Bok gibi düşünmüşüm... Kapıyı çalan kişi daha önceden gördüğüm bir salaktan başka birisi değilmiş. ''Hı hı, evet. Aynen'' diyerek bıkkınlıkla beklemiştim adamın gitmesine kadar geçen 3 dakikalık o süreyi. Bundan sonra da saniye beklemeden hazırlığımı yapmış ve Yahiko ormanına doğru ilerlemeye başlamıştım. Aklımı dağıtacak birşeylere ihtiyacım vardı.

Açık konuşmak gerekirse yanıma Shinobi ekipmanlarımdan başka birşey almamıştım. Onlara da genelde çok ihtiyaç duymuyordum. Ama ninja dünyasında, bir anda itin götüne sokulabilite ihtimaliniz oldukça yüksek olduğundan azıcık tedbirden bir bok çıkmaz diye düşünüyordum. Sabah uykusuzluğu ile birlikte ormanın girişine vardığımda ise ilk yapacağım şey benim gibi göreve gönderilmiş olduğunu çapaklarından anladığım adamları şöyle bir süzmekti: ''Beyler selamlar, ben Yubo. Bu görevde size eşlik edecek olan Jounin benim.'' demiştim sakince.

[Yui Yuichi]

Elim ağzımın içine itelemişti baş parmağını. Yatağın içine iyice gömülmüş ve soğuk havanın içindeki bu büyük sıcaklık ile vücudumu ısıtmış ve bu zevk içinde kendimden geçmiştim. En sevdiğim şeylerden birisiydi bu. Dışarısı soğukken yatağın sıcak olması bana ayrı bir zevk veriyordu. Isının vücudumdaki seyahati sırasında üzerimdeki örtüye iyice sarılmış hem sağdan hem soldan vücudumun altına tıkıştırarak açık vermesini önlemeye çalışıyordum. İçeriye giren soğuk hemen kendisini hissettiriyordu olabildiğince rahatsız ederek. Hemen idrar yollarıma giden uyarı blip, blip, blip diyerekten sinyal veriyor tuvalete gitmem gerektiğini anımsatıyordu. Sıcak yataktan çıkıp soğuk tuvalette götümün donmasını istemiyordum elbette. Bu yüzden dediğim gibi iyice sarmalamıştım kendimi.

Zabım,zubam, pat, küt... Ne oldu lan ne ? Sabahın erken saatleri mi yoksa gecenin tam ortası mı karar veremeden yatağımdan zıplamış ve üzerimdeki örtünün benimle beraber fırlamasına neden olacak istemsiz bir harekette bulunmuştum. Soğuk bedenime hücum ederken kollarım pardon kolum ile kendimi sarmalamaya çalışıyordum. Soğuktan olabildiğince korunmak için çabalasam bile başarı hiç yakın durmuyordu. Hangi it uykunun en ihtişamlı anında onu bozmaya cüret edebilirdi? Bunu merak ettiğimden dolayı fırlayan örtümü havalı bir şekilde sırtıma attıktan sonra kapıya yönelmiştim.

Kapıyı açtığımda çok yabancı olmayan ama tanıdığımı da söyleyemeyeceğim bir mahluk daha doğrusu insan görev falan demişti. Göreve gitmek gerekirse üşümek sorun değildi. ''Tamam canısı, giderim ben göreve oy oy şu dereye.''. Shinobi' yi bu şekilde postaladıktan sonra kapıyı kapatarak çizgili pijamalarımı değiştirmiştim oldukça seri bir şekilde. Dönüşüm uygulamış olsaydım üzerimi değiştirmiş olur muydum? Yoksa değişim, üzerimdekilere müdahale edemez miydi? Günün ilk anlamsız ve saçma sorusu ile karşı karşıya kalmıştım bile. Elimle gözlerimi kaşıyarak olduğum yerde iki kere zıplamış ve kıyafetlerimin tam olarak üzerime oturmasını sağladıktan sonra ormana doğru o ninjalara has havalı koşma tarzımla ilerlemeye başlamıştım.

Kılıcım, bedenim yanımda olsa bile uykumu evde bırakmıştım ve eve döndüğümde onu aynı yerde yani yatağımda bulmak istiyordum. Ormana ulaştığımda hafifçe eğilerek ''Günaydın bay/bayan Yahiko.''diyerek koca yeşilliği selamlamayı unutmamıştım. Ormanın cinsiyeti hakkında bilgimin olmaması beni bir an olsa bile düşünmeye itmiş ve pratik zekam ile olayı hemen çözüvermiştim

Ohooo, Yubo abi buralara gelmişti. Aynı görevin etkisiz elemanları olacaktık. Etkili olabilirdik ya da yutan eleman da olabilirim. Karar veremedim ama olsun öncelikle jounin olmuş olan amcamızı selamlamam gerekli. Sonuçta komutan o ve hafif bir gülümseme ile ''Günaydın jounin-amca. Sana da günaydın görevin kahramanı çapağı gözündeki diğer arkadaş. Ben uykumu evde bıraktım, ama fırsatım olursa buraya çağıracağım. Hahaha...''. Nokta, bu müthiş şakam ortamın pasını almak için mükemmel olmuştu. Sen ne kullanıyorsun ben bunu kullanıyorum gibi boktan işlere girmeden gitmek dileklerimle diyerek ''O zaman gidelim.''ama nereye? Bir harita, kaçağın en son göründüğü yer. Buluruz elbette götü sağlama aldıktan sonra.

[Haiena Yasei]

Sanırım biz shinobilere uyku bile haram...

Bütün gece yatağımda bir sağa, bir sola dönerek uykuyu reddeden bünyeme boyun eğmiştim. Hoş, benim bünyemde biraz götlük var, savaşmayı bıraktığım anda da dalga geçer gibi en uçsuz bucaksız denizden bile daha derin bir uykuya teslim olmuştu bedenim ve ruhum. Sabah kalktığımda uzun zaman sonra ilk kez adam gibi uyuyabildiğim için şükür edebilecek kadar huzurlu olan bu uyku ruhumu Nirvana'nın zirvesine ulaştırmak üzereydi. Ta ki odamın tahta kapısı, simasını hafiften anımsadığım, güzel (!) köyümün bünyesi altındaki shinobilerden biri tarafından kum torbasıymışçasına yumruklanana değin...

Topuklarımı yere vura vura kapıya doğru ilerlemiştim. Bunu yapmamın nedeni belliydi, değil mi? Bariz olarak belki yeterince sert vurursam, kapıdaki gereksiz mahlukat sinirimi anlar ve korkup kaçar umuduyla yapmıştım bunu. Mantık çerçevesinden bakıldığında, "Canımı alın, ama uykumdan uyandırmayın!" kafasındaki birine göre pek de anormal bir tepki değildi bu yaptığım. Kapı koluna erişmeme 2-3 metre kala diğer kolumu havaya kaldırmış ve germiştim geriye doğru. Yapacağım burnuna attığım bir yumrukla mahlukatın suratını dağıtmak olacaktı, en azından planladığım... Ancak o birkaç saniyelik boşlukta sinirim anlam veremediğim bir şekilde geçmiş ve sakinleşmiştim. Belki de bunun nedeni odamın açık penceresinden içeri girerek ruhumu huzura erdiren Ame'nin tatlı ve serin havasıydı. Az önce planını yaptığım şeyler şimdi ise çocuk işi gibi geliyordu bana. Kapıdakini yere sermek? Ne derler bilirsiniz: "Elçiye zeval olmaz."

Sabahın bu köründe, mahmur gözlerle gideceğim bir görevden bahsediyordu tanıdık sima. Yahiko Orman'ında gerçekleşecek olan bir görev... Adamı, "İyi, hava almış olurum." sözleriyle, biraz da havalı görünmeye çalışarak dolaylı yoldan kovduktan sonra üzerime bir şeyler almak için odama geçmiştim. Klasik kıyafetlerimi üzerime, çift-yüzlü madalyonu da boynuma geçirdikten sonra klasik shinobi ekipmanlarımı da yanıma alıp evden dışarıya atmıştım kendimi. İstikamet Yahiko Ormanı!

Ormanın girişine ulaştığımda, aynı benim gibi yüzlerinden uyku damlayan, gözleri mahmur iki Ame shinobisi ile daha karşılaşmıştım. Görünen o ki bu göreve birlikte çıkacaktık ve jounin olduğunu söyleyen şu abi de bize liderlik yapacaktı. Sahi ya, hiç düşünmemiştim! Bir jounin ve iki chuuninden oluşan üç kişilik bir ekip olarak göreve itildiğimize göre bu görev, hiç de kapıma gelen shinobiye hava atarken söylediğim gibi "hava almalık" bir görev olmayacaktı. Olsun, korkmuş gibi görünmemeliyim! Tedirginliğimi belli etmemek için herkes gibi benim de bir şeyler söylemem gerektiği düşüncesiyle, bununla birlikte bana selam veren gence de cevap niteliğinde lafa giriştim: "Günaydınlar! Ben Haiena Yasei. Haiena ismi sizi yanıltmasın, o sadece bir kelimeden ibaret ve kişiliğimle hiçbir alakası yok." şeklinde şakayla karışık bir giriş yaptıktan sonra dört gözle Yubo-san tarafından verilecek olan komutu beklemeye başladım. Sonuçta jounin ve lider olan oydu değil mi? ...

[GM - Naruto]

Yahiko Ormanı’nın başlangıcında toplandığınız anda, ilk gelen Yubo kendisini Jounin ilan ederken, diğer iki takım arkadaşı Yuichi ve Yasei bu durumu hemen kabulleniveriyor. Her ne kadar küçük bir köyde yaşıyor olmanızın getirdiği avantaj sayesinde neredeyse herkesi sima olarak biliyor olsanız da, Yubo’nun Jounin olmasını hızlıca onaylıyorsunuz. Tabi kafanızın bir kenarında Yubo’nun akademi yıllarındaki halleri hayal meyal gözünüzün önüne gelmiyor değil. Özellikle aradaki yaş farkının az olması sebebiyle Yuichi bu duruma daha çok takılıyor. Ne var ki şu anda önemli bir görevin içinde olduğunuz da hesaba katılırsa Yubo’nun Jounin olup olmaması, göz ardı edilebilinecek bir detay olmaktan ileriye gidemiyor.

Adımlarınızın öncülüğü Yubo’nun elindeyken Yahiko Ormanı’nın görkemine kapılıveriyorsunuz istemeden de olsa. İçinde bulunduğunuz orman sanki asırlardı buradaymış gibi bir görüntü ortaya koyarken, ister istemez içinize bir tedirginlik ateşi de düşmüyor değil. Ormanı doğduğunuz anda bile hatırlıyor gibi hissediyorsunuz, ancak bu ormana bugüne kadar bir adım bile atmamış olmanın verdiği tedirginlik sizi hafiften tırsıtıyor. Elbette köy dışına çıkarken ormandan geçtiğiniz gerçeği söz konusu olsa da, hiçbir zaman derinliklerine inmemiş olmanız bu tedirginliğin en büyük sebebi oluyor. Ancak görev görevdir mantığı ile adımlarınız sürüyor.

İçinizdeki tedirginliği geri planda çalışmaya bırakırken, aklınıza peşine düştüğünüz kaçak geliyor. Bu konuyla ilgili olarak her mantıklı insan gibi, ilk olarak onun ismini anımsamaya çalışıyorsunuz. Aslında bu çok da zor bir şey olmuyor, zira size verilen bilgiye göre adamın ismi sadece Obi. Bunun gerçek bir isim bile olmayacağı düşüncesi size kuşkuya sürüklerken, bir diğer yandan da adamın bir soyadının olmaması sizi daha temkinli hale getiriyor. Bunun dışında bir diğer konu ise adamın geçmişi hakkında oluyor. Her ne kadar adamın Amegakure’den olduğu şüphesi hakim bir kanı olsa da, geçmişi ile ilgili hiçbir şey bilinmemesi adamı gözünüzde tehlikeli bir konuma yükseltiyor. Böyle bir insanın sıradan bir kaçak olması da muhtemel bir senaryo gibi duruyor olsa da, her biriniz Bingo Kitabı’nda adamı arıyor, ancak bulamıyorsunuz. Zaten görevli size bu sebeple adamın bir resmini de veriyor ve böylece, bu hiçbir şeyi bilinmeyen adamın en azından yüzünü görebiliyorsunuz.

Obi'nin Görünümü

Sık ormanın ağaçları sizin yağmurdan olabildiğince korurken, bu sefer neden Obi isimli kişinin peşine düştüğünüz aklınıza geliyor. Yine size görevi getiren görevlinin söyledikleri aklınıza geliyor. Obi isimli şahsın Amegakure’den olduğu ve bu yüzden Amegakure’de sorun çıkaracağı için onu yakalamanız gerektiği söyleniyor size. Elbette bu kısır bilgi vicdanınızı da aklınızı da tatmin etmiyor. Her ne kadar daha fazla bilgi peşinde olsanız da, size gelen görevlinin bundan fazlasını samimiyetle bilmediği söylemesi, olayları biraz daha çıkmaza sürüklüyor. Tam bu noktada Yuichi ve Yasei daha rahat bir konuma düşüyor, çünkü başlarında bir Jounin olduğunu bilmek, bilginin de artacağı anlamına geliyor. Zaten Yubo’yu takip eden adımlarını hiç kesmeden, büyük bir itaatle atmaya devam etmeleri, onların daha fazla bilgiyi de Yubo’dan alabilecekleri anlamına geliyor. En azından kafalarındaki düşünce bu yönde oluyor. Tabi aynı sıralarda, Yubo liderliğin keyfini sürdürürken, Obi isimli şahısla ilgili olası sorulara vereceği cevapları kafasından geçiriyor. Görevinizin ilk dakikaları soru işaretleri ile dolu geçerken, ormanda bir görevli tarafından yakalanma durumunda ölüp ölmeyeceğinizi de ufak bir parıltı halinde merak ediyorsunuz. Sonuçta şu anda görevde olduğunuz dair herhangi bir belgeniz bulunmamakta ve başınızda sahte bir Jounin bulunmakta.

[Junshina Yubo]

Ormanda ilerlemeye devam ediyorduk muallaklar.

Yanımda yürüyen ve çok kolay bir şekilde kafaladığım iki arkadaşa bakıyordum arada bir şöyle bir gözümün ucunun ucuyla. Ulan diyorum, bizim Yashamaru ve Kane olsa, böyle kafalayabilrmiydim bunları diyordum içimden. Yashamaru' ya ben Jounin oldum desem, herhalde siktir çeker ardından da inanmadığını dile getirirdi. Pek sevinmezdi demek istiyorum, ondan önce Jounin olmamı kaldıramazdı herhalde! Ama işte... Aynı cümleyi Kane' e söylesem varya! Of! Of! Of! O andaki sevinciyle Yashamaruyu sikerdi yemin ederim! Hatta Yashamaru' yu siktikten sonra bir ufak kokain çeker, üstüne bir kez daha sikerdi arkadaşını... (Kane' sevinince niye arkadaşlarını sikiyor hala anlamadım bu arada)

Lakin Jounin olmam vesilesiyle hediye olarak beni sikmezdi onu biliyorum. Orası ayrı tabi... Ya bu iki dalyarak? Ulan amına koduklarım. Sizin yaşınızdayım be! Aynı yaştayız aynı! Hatta ben daha gencim belki de sizden! Ben jounin olunca nasıl bukadar sakin kalıp yedirebiliyorsunuz lan kendinize? ''Bak bizim yaşımızda Jounin olmuş, biz chuunin geldik chuunin gideceğiz. Bu işte bir iş olmalı!'' demiyormusunuz hiç orospu çocukları!?!? Te ellaam. Bunları da benimmi söylemem gerek amk ya! Bunlar hiç mi ''Güç kazanmam lazım! Kırmızı virgüllü gözlerim, simsiyah saçlarım, pembe saçlı sevgilim olmalı!'' demiyor ulan! Mimiklerini siktiklerimin... İfadesiz bir suratla süzmeyi deneyecektim ikisinide. Hani acaba şüphelendilermi kendime Jounin dememden, bunu anlamaya çalışıyordum öncelikli olarak. Eğer onları süzdüğümü görürlerse konuşacaktım, gerçi görmeselerde bekleyemez konuşurdum ben. Fakat bu konuşmayı kısık bir sesle yapacaktım.

''Beyler takım sorumlusu olarak şunu söylememe izin verin. Liderlik yaptığım takımlarda iki kuralım vardır. Birincisi görev ne denli imkansız olursa olsun köye en azından bir kişiyi geri göndermemiz gerektiğini aklınızdan çıkarmamanız. İkincisi ise birbirimizden şüphelenmememiz için kendi aramızda bir parola belirlememiz. O kısmı izninizle anlatıyorum. Shinobi dünyasında 3 adet parola çeşidi vardır. Yeşil, kırmızı ve siyah. Yeşil parola sorunun çözüldüğünü, yardım geldiğini yada bunun gibi şeyler olduğunu belirtir. Kırmızı parola, acilen bir destek gerektiğini, zor bir durumda kalındığını yada temkinli yaklaşılması gerektiğini anlatır. Son parola ise siyah paroladır. Görevin başarısız sonuçlandığını yada başedemeyeceğimiz bir tehlike gerçekleştiğinden sinyali duyduğumuz anda kaçmamız gerektiğini anlatır... Şimdi size parolaları söylüyorum. Yanlızca bir kere söyleyeceğim ve kısık sesle söyleyeceğim, bu yüzden iyi dinleyin...

*Yeşil parola... Sakallarım düzgün çıkıyor.
*Kırmızı parola... Sakallarım ters çıkıyor.
*Siyah parola... Sakallarım kestim!''

[Yui Yuichi]

Saygı duyulması gereken takdire şayan bir insan. Elimde büyüdü bu Yubo dediğim zaman yalan söylemiş olacaktım. Ancak akademi yıllarına döndüğümüzde hemen hemen aynı dönemin öğrencileri olduğumuzu az çok hatırlayabiliyordum. Üzerinden ne kadar zaman, ne kadar yaşanmışlıklar geçmiş olsa bile bazı şeyler hafızalarda yer ediyordu ve bunları unutmak pek mümkün değildi. Unuttuğumuza inandıklarımız bazen bir yüz, bazen bir kelime, bazen bir nesnenin yardımıyla gözümüzün önünde canlanıyordu. Yubo' yu az çok hatırlamama vesile olan şey ise onun ismi olmuştu ve bu kadar hızlı gelişebilmiş olması gözümdeki saygınlığı arttırmıştı.

Gerçekten bu saygınlığın artmasına inanıyor muydum? Gerçekten takdir edilecek bir insan mıydı? Belki de sistemin köpeği olmuş basit birisiydi ve onun yükselmesi sistemin işine geldiğinden dolayı bu kadar hızlı bir ilerleme gösterebilmişti. Her ne kadar bu ihtimal olsa bile saygım da azalma olmamıştı. Gerçekten saygınlığı artmıştı ve gerçekten takdire şayan birisiydi benim gözümde. Bu o yanlış yapana kadar böyle olacaktı benim için. Yanlış yapacağı anlamına gelmiyordu elbette sebeplerim. Bir suçlu deliller yeterli olana kadar suçsuzdur gibi bir söz vardı sanırım. İşte anlatmaya çalıştığım şey buydu. Onun liderliğinde bu görevi yaparken bir sıkıntı yaşamayacaktık, umuyorum ki!

Orman kocaman ihtişamının altında gizlediği büyük bir suç potansiyeliyle karşılaşmıştı bizleri. Suç potansiyeli diyordum çünkü ne zaman ormanın içlerine, derinliklerine doğru ilerlesem sağ kolumun buralarda bir yerde olduğunu düşünmeme sebep oluyordu. Her ne kadar yıllar önce kapanmış, iyileşmiş bir yara gibi görünse bile sızlamaya devam ediyordu bu koca ihtişamın altında. Bu kadar büyük ve ihtişamlı bir yerin içinde kendi acizliğimi rahatlıkla anlayabiliyor ve elimde kalanları kaybetmemek için kendimi korumam gerektiğini rahatlıkla anlama mantığına erişiyordum.

Bu yer ve bu yeşilin bizi yağmurdan koruduğu ise net bir şekilde farkediliyordu. Her ne kadar tam anlamıyla korumayı başaramasa bile elinden geleni yapıyordu ve burada korunanlar sadece bizler değildik. Bu ihtişamın mutlak gücünün altına sığınmış olanlar bizim için birer tehdit oluşturuyordu. Elbette hepsinin öyle olduğu söylenemezdi ancak bazıları bu gücün kendilerini koruyamayacak olduğunu bildiklerinden kendileri bir şeyler yapmaya çalışıyorlardı. Ormanın yerlileri olan vahşi hayvanlar da bizler için birer tehditti kısacası bizim onlar için tehdit olduğumuz gibi. Neticede davetsiz bir şekilde canlıların yurtlarına girmiş ve elimizi kolumuzu sallaya sallaya ilerlemeye başlamıştık.

Obi... Obi... Yahiko' nun emaneti. En azından benim için öyleydi ve biz bu emaneti alıp götürmek istiyorduk. Elimizdeki bir resim ve bir isimden ibaret olsa bile bu göreve için yola çıkmıştık. Derdimiz neydi acaba bizim. Kapımızı çalan bir adam ve görev haberi. Ardından sorgusuz sualsiz ilerlemeye başlamamız. Göreve gönderenin bizlere ulaştırdığı izin belgesi veya başka bir kağıt parçasının elimizde olmaması bizim aptallığımızdan kaynaklanıyordu aslında. Aptallığın yanı sıra sabahın vermiş olduğu o sersemlik üzerimizdeyken hiçbir soru sormadan ilerlemeye başlamamız ve şimdi geri dönülmeyecek bir yerde olmamız.

Yubo, liderimiz... Kendi için önemli kıstasları açıklarken söyledikleri benim kafama yatmıştı. Bir parola oluşturulması akabinde bunun oldukça sessiz bir şekilde söylenip konunun kapatılması güvenlik açısından iyi olmuştu. Her görev tehlikeliydi ve tehlike arz eden her işi yapmak bizlere düşüyordu. Shinobi olmaya karar vermiş olan bizlere. Geninler için bile uyarlanmış görevler vardı ve bunların bazılarında bulunmuştum haliyle. Bu aşamaya gelene kadar yaşadıklarımız olmadan burada olamazdık. Bu görevlerin zorluk derecesi oldukça az tutulmaya çalışılsa bile beklenmeden ortaya çıkan etmenlerden dolayı önem ve zorluk derecesi birden en yükseğe tırmanabilirdi. Bu da ölüm riskinin artması ve işlerin oldukça karmaşık hale gelmesi anlamına geliyordu. Her ne kadar tecrübe edinmiş olsak bile tedbiri elden bırakmak ve rahatlamak görevin başarısız olmasından ziyade canınızdan olmanıza neden olabilir. Canınızdan olmadığınız sürece başka görevlere çıkar ve başarısızlıklarınızı başarılarınızla unutturabilirsiniz.

İlerlerken etrafı kolaçan ediyor ve parolayı kafamda tekrarlıyordum. Ardından minik harflerle ve sesimin anlaşabileceği kadar bir sesle ''Obi, kimdir, kim değildir? Nedir, neleri yapar ve neden suçludur?''açıklama beklediğimi belli etmeye çalışmıştım. Ayrıca görevlerin kutsallığı konusunda kafamda hiç bir şüphe bulunmuyordu.

[Haiena Yasei]

Yahiko Ormanı... Daha toprağına adım attığım ilk andan itibaren kemiklerimi, iliklerime kadar titreten bir huzursuzluk sarmıştı içimi. Kim gönül rahatlığıyla elini kolunu sallaya sallaya gezebilirdi ki bu insanın içine işleyen ormanı? Belki tek hareketiyle ormanı yakıp yıkabilecek biri, belki de bu ormana aşina olan biri... Ancak korkarım ki her ikisi de benim için geçerli değildi. Ne tüm bu sonsuzluğun somut hali gibi görünen ormanı alt üst edebilirdim, ne de bu ormana daha önce adımımı atmıştım. Yine de bu korku beni vazgeçirtebilecek kadar güçlü değildi zira içimdeki merakım bu korkuya karşı çetin bir savaş veriyordu. Gerçi ne demişler, "Fazla merak; göte yarak." İnşallah sonumuz böyle olmaz...

Körler, sağırlar birbirini ağarlar modunda ilerliyordum yanımızdaki Jounin'in peşinden. Her adımımda soğuk yüzünden değil, artan tedirginliğim yüzünden daha da fazla titreyerek. Yine de başımızda bir Jounin'in olması içimi rahatlatan faktörlerden biriydi tabi. Sahi, bu jounin hakkında... Yüz hatlarına bakınca benden çok da büyük olamazdı, bununla birlikte de de ja vu hissiyatı yaratan tanıdık bir siması vardı. De ja vu daha önce gördüğümüz fakat gördüğümüzü fark etmememizle birlikte bilinç altımıza yerleşen anılardır derler, acaba bu durum için geçerli miydi, kim bilir?

Görev ve peşine düştüğümüz suçlu hakkında en ufak bir bilgimiz olmamasıyla birlikte hiç yoktan adamın ismini ve nasıl göründüğünü biliyorduk. Obi... Dış görünüşü de epey havalı bir suçlu. Oysa ne gerek vardı bir kaçak olmaya. Bu görünüşle düzgün bir köy shinobisi olarak bir çok kadın kaldırabilirdi. Her neyse, sanırım içinde bulunduğumuz durumda kadınlar ikinci planda kalıyordu. Elbet bir neden vardır onu bu yola sürükleyen, ancak bu neden her ne olursa olsun bir ihanetçi olmanın bahanesi değildir. Ben bunu bilir bunu söylerim; ve bu doğrultuda da o herifi bulup cezasını keseceğiz! Fazla mı gaza geldim ne? Her neyse...

Yolumuza devam ederken, Yubo bunu yapması gerektiğini düşünmüş olacak ki lafa girivermişti tam da gözlerimiz birbirine dokunduğu sırada. "Dahiyane!" diye iç geçirdim o sözlerini bitirdikten sonra. Parola ha?! Belki de jouninlerle aramızdaki fark buydu. Her zaman ileri görüşlü ve daha zekiler... Yine de bir yandan farklı renklerle kodlandırılmış parolaları aklımda tekrar ederek ezberlemeye çalışırken, bir yandan da neden "sakal" gibi saçma bir kodlama ögesi kullandığını merak etmiyor değildim. Biraz zeki, biraz saçma; liderimiz o... Bununla birlikte lafa giriştiğinde ben görevimiz hakkında konuşacak sanmıştım, yanılmışım. Ancak her ne kadar içimde bir soru sorma isteği yer alsa da, sürprizleri seven biriydim. Bu nedenle soru sormayarak karşıma çıkan her ne olursa olsun yüzleşmeye hazırlamıştım kendimi. Yine de Jounin olan o olduğu için keyif de ona ait; bir şeyler anlatmak isterse pür dikkat dinleyecektim tabi. Sahi bu yol ne zaman bitecek, sabırsızlanmaya başladım da...

[GM - Naruto]

Yubo Jouninlik anlayışını hepinize anlattıktan sonra, kendi aranızda kullanacağınız parolaları da size aktarıyor. Bu yaptığının oldukça akıllıca olduğunu düşünen Yubo'nun omuzları her zamankinden daha kalkık bir konuma geçerken, aslında başka uzuvlarının da kalkmış olduğunu görmezden geliyor. Anın tadını çıkarması gerektiğini bildiği için Jounin Yubo'nun keyfini sürmeye devam ediyor. Ancak tam bu noktada Yuichi'nin sorusu geliyor. Jounin Yubo'nun bu soruya bir cevap vermesi gerekiyor, zira görevi size bildiren kişilerden aldığınız kısır bilgilerden bir tık ötesine ancak bir Jounin'in sahip olabileceği yadsınamaz bir gerçek. Bu sebeple Yubo'nun zihni Yuichi'ye vereceği yalan veya mantık çerçevesinde uydurulan bilgiler bulmak için çabalarken, Yasei sessiz yürüyüşünü sürdürüyor. Onun için Obi'den çok ormanın içinde olmak daha tedirgin bir durum gibi görünüyor. En azından sessizliğini koruyan Yasei için, diğer takım üyelerinin düşüncesi bu oluyor.

Yubo henüz daha Yuichi'nin sorusuna cevap vermeden, ormanda bir karaltı hareket ediyor ve bu sanki Tanrı tarafından Yubo'ya gönderilmiş bir armağan gibi oluyor. Bu karaltının kendisini cevap vermekten kurtaracağı düşüncesi Yubo'nun aklına düşerken, bir yandan da saçma bir hareket ile saçma bir konuma düşebileceklerini fark ediyor. Gruptaki kişilerin eşit seviyede olmaları, kuşkusuz ortak bilinç algısı yaratacak olsa da, Yubo'nun ilan ettiği sahte Jouninliği, onu bu bilincin dışına sürüklüyor. Dolayısıyla da ağzından çıkan her bir kelimeye diğer takım arkadaşları tarafından itaat edileceğini bilse bile, olumsuz bir sonuçta tüm yükün omuzlarına bineceğini de idrak ediyor. Yani başarı her ne şekilde olursa olsun takıma ait olacakken, başarısızlığın sebebinin kendisi olacağını bilmek, bir an için tüm gerçeği söyleme isteği uyandırıyor içinde.

Ormanın içindeki karaltının hareketinin üzerinden çok geçmeden, Yuichi ve Yasei'nin bakışları Yubo'ya dönüyor. Ondan gelecek bir talimatı bekleyen ikili, sabırlı bir şekilde karaltının hareket ettiği noktaya odaklanıyor. Bu nokta, sizden yaklaşık 20 metre uzaklıkta bulunuyor. Karaltı yukarıdan aşağıya 30 derece kadar bir hareketle hareket etmiş durumda. Yukarıdan aşağıya doğru inişini tamamlayan sağdan, sola yaptığı hareket, karaltının fark edilmesini sağlamış durumda. Bu karaltının büyüklüğü ise, bir insan büyüklüğü kadar. Ancak net bir görüntü olmaması ve anlık olması itibari ile, daha çok bir yuvarlağı andıran görüntü oluyor bu karaltı. Aynı zamanda iki ağacın arasında gördüğünüz bu karaltı, ormanın daha sık bir konumunda bulunmakta. En azından üzerinde olduğunuz güzergahla kıyaslandığında, yerdeki otların daha gür olması ve ağaçların daha sık olması, bu noktayı daha sıkı bir konuma getirmekte.

[Yui Yuichi]

Ormanın yeşili altında hafif bir şekilde ıslanan üç adam olarak ilerlemeye devam ediyorduk. Yol arkadaşı, görev arkadaşlarımla beraber belirlediğimiz daha doğrusu liderin belirlediği şifreleri ezberlemiş ve böylece güvenlik adına bir adım atabilmiştik. Göreve çıktığım arkadaşlar hakkında herhangi bir fikrim yoktu ve yetenekleri konusunda ne kadar cahil olduğumu yeni anlamam sırıtmama neden olmuştu. Ağlanacak halime gülüyordum. Sorularıma sıralamış cevap beklerken yağmurun sesi kulağıma ilişiyordu. Yağmurun sesi hakkında ne bilirsiniz? Ya da yağmur hakkında? Ame' nin insanları onunla beraber yaşamaya alışmıştır ve belki de başka diyarlara alışabilmeleri için uzun adaptasyon sürecine ihtiyaçları olabilir. Yağmur sesinin insanı rahatlattığı söylenir. Ayrıca toprağın ve ıslanmış ormanın kokusu içimin rahatlamasını sağlarken ilerlemek daha eğlenceli bir hal alıyordu.

Bu sırada uzakta çok uzak olmasa bile birkaç adımda gidemeyeceğim mesafede gördüğüm anlamsız şekil ürpermemi tetiklerken istemsizce kılıcımı, üzerine ismimin kazılı olduğu kılıcı çekmeme neden olmuştu. Stilimin avantajı kırılması güç olan savunmasından geliyordu ve savunmamın kırılmaması için belirli bir düzende olmalıydım. Kendou hakkında farklı fikirler, görüşler, davranışlar görebilirsiniz ama hepsinin temeli aynı yere dayanır. Ortak bir atadan gelen insanoğlu bu stile benzetilebilir. Hepsi farklı şekillerde, boyutlarda olsa bile hepsinin temeli aynıdır.

Benim stilimde kılıcım bir sevgili, bir eş olarak nitelendirilebilir. Ya da bir partner... Dans eden iki çiftin veya uzun yıllar birbiriyle yaşayan eşlerin muazzam uyumları gibi. Partnerimle dans etmek diyebilirim benim için. Uzun uğraşlar sonucu ortaya çıkmış ve şekil, görüntü, uyum olarak mükemmeli yakalamak için yıllarca devam etmiş olan ortak düşüncenin eseri. Kılıcım ve ben bu stil altında muazzam uyum sağlayarak dans etmeyi bildiğimiz sürece yenilmemiz pek mümkün gelmiyor bana.

Ayrıca bir kolumun eksikliği. Çektiğim sıkıntılar ve bu kılıcın benim bir uzvum gibi olması ve benim eksik parçamın yerine koyabildiğim nadir parçalardan birisi. Kılıcımı kınından çekmem ile birlikte ne tarzda bir ninja olduğumun anlaşılacağını düşünüyordum. Gerçi yol boyunca kınında duran iki kılıç nasıl bir izlenim vermişti dışarıya, bilemiyorum.

Kılıcı çekmem demek hemen savaşa girmem demek anlamına gelmiyordu elbette. Tedbir amaçlı yaptığım bir hareketti bu aslında. Ormanın derinliklerine inmeye başladıkça vahşi hayvanların karşımıza çıkma olasılığı her zaman bulunuyordu. İhtimalin artması ve önümüzdeki belirsiz şeylerin veya şeyin kendini göstermesi güvenlik seviyesini biraz daha yukarıya çekmemiz gerektiğinin bir işaretiydi.

Ormanın içerisinde her an her yönden saldırıya maruz kalabilirsiniz ve bu yüzden sadece gözlerinizin açık olması yetmez. Tüm duyusal verilerinizi kullanmanız gerekmektedir. Her ne kadar stilimde zirveye ulaşmayı başaramamış olsam bile kendime olan inancım ve etrafımdakilerin bana verdiği güven hissi rahatlamamı ve bu yüzden daha rahat bir şekilde karar vermemi sağlıyordu. ''Eğer bir insansan ortaya çık veya buradan uzaklaş. Bizimle savaşmak zorunda değilsin, bir şeye ihtiyacın varsa elimden geldiğince yardım etmeye çalışacağım. Ayrıca bana güven sağlayana dek kendimi herhangi bir saldırıya karşı savunmam için bu kılıcın elimde bulunması önemli. Bu kılıcın elimde olmasının amacı sana saldırmak değil olası bir durumda kendimi savunmak!''sözlerim bu şekilde sıralanmıştı. Her ne olursa olsun tedbiri elden bırakmayacak ve dikkatimin dağılmasına izin vermeyecektim.