Sorular

[Uehara Megumi]

Ayaklarını sessizce sürüyordu Kusa' nın toprak yollarında. Her zamanki kıyafetleriyle. Annesinin verdiği kimono, pembe mavi olan. Kafasında yaptığı yarım topuza taktığı tantou tokası. Ellerinde ise kotosu. Normalde tek eliyle taşırdı kotosuyla dolu çantayı, ağır değildi, ikinci elinin boş olmasında da sıkıntı yoktu. Fakat bugün farklıydı. Bugün, sadece hüzünlü değildi. Onu bir süre önce aşmıştı. Annesine üzülmenin ona bir faydası olmadığını anlamıştı. Onu görme seanslarını da çok aza indirgemişti zaten, çünkü haftalar sonra onun da bir faydası olmadığını görmüştü. Hala diplerde bir yerde yanıyordu canı, fakat yaptığı şeyler onu bir yere götürmüyordu. Kotosunu önünde tutuyordu, iki eliyle, sıkarak. Çünkü bugün gergindi. Bugün uzun zamandır atması gereken adımı atmaya gidiyordu geisha evine, annesini görüp hüzünlenmeye değil.

Annesinin sorunuyla ilgilenmesinin iki yolu vardı. Ya da Kusa doktorlarının ne olduğunu çözemediği mental hastalığı düzeltmesi için başka yerlere yol alacaktı. Bu uzun yolculuklara sebep olacaktı belki, kolay bir şey değildi. Annesini uzun süre yalnız bırakacaktı. Sonra eli dolu ya da boş geri dönecekti. İçinden bir ses, bunun işe yaramayacağını bağırıyordu düzenli olarak ona. Bu doktor işi değil diyordu. Kusa' daki doktorlar hiç fena değildi çünkü, ve onlar çözememişti.

Dibe inmesi gerekiyordu. Bunu yapanı bulması gerekiyordu.

Babasını.

Babası geldiğinde onu gören sadece annesi ve Jiya olmuştu. Annesi delirmişti, Jiya ise ağzını açmamak için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Bir kaç kere Jiya' dan azar işittikten sonra, artık ciddi olarak ona gitmeye karar vermişti. Babası neye benziyordu, adı neydi, kimdi, kimin nesiydi, öğrenmesi gerekiyordu. Jiya' nın onu ne kadar bildiğinden hiç bir fikri yoktu, belki sadece yüzünü görmüştü, belki eski bir dostu falandı, Jiya bu konuda asla konuşmamıştı. Konuşmasını istiyordu. Resmen, kendi konuşma isteğinden çok daha fazla istiyordu onun konuşmasını.

Sessizce sürüyordu ayaklarını Kusa' nın toprak yollarında. Babasını bulmaya. Eski evine gidiyordu. Annesini görme ihtiyacı duymadan.

Çok uzun olmayan bir yürüyüşün ardından, kendini evin kendi büyüklüğüne göre görkemli denebilecek kapılarında buldu. Çok büyük olmamalarına rağmen kapılar, ona hep görkemli gelmiştir, küçüklüğünden kalan bir şey olsa gerek. Girmeden önce kafasını sessizce sık sık oturup kotosunu çaldığı duvara çevirdi. Birilerini görmeyi umarak. Koujo' yu, Haru' yu özlemişti.

Dış kapıyı çalar çalmaz bir kaç ablası karşıladı onu. Sevimli kadınlar, sırayla ona sarıldıktan sonra onu hemen salona geçirmeye kalktılar, her zaman yaptıkları gibi. Genellikle insanlar evdeki deli kadının kızını görünce kötü gözlerle karşılanırlardı, fakat burası öyle değildi. Muhtemelen Jiya, ona öyle bakacak herhangi bir ablayı da orada barındırmazdı, o da ayrı bir meseleydi tabi. Kadınları sessiz fakat nazik bir şekilde geri çevirdikten sonra yukarıyı işaret etti. Muhtemelen annesinin odasına çıkacağını düşünüyorlardı. Onun gibi sessizleşen kadınlardan bir kaçı dudak büktü, ardından onu geniş merdivenlere yolladılar.

İlk katı çıktı. Ablalarının çoğunun kaldığı kat. Yaklaşık on farklı oda vardı burada. Çoğunun kapısı aralıktı, bazılarınınki sıkı sıkı kapalı. İkinci katta onar kapı daha vardı. İlk kattan farklı değildi. Üçüncü ve son kat ise biraz farklıydı. Buradaki bütün odalar, alt kattakilerin neredeyse iki, üç misli büyüklüğündeydiler. Kıdemliler, tecrübeliler içindi. İlk karşılaşılan kapı, Jiya' nın kapısıydı. Artık müşteri almayıp, sadece orayı yöneten, ona konuşmayan kadın. Diğeri, annesinin kapısıydı. Her zamanki gibi, kapalıydı. Eskiden kitli olduğu zamanlarda olurdu, fakat şu sıralar evdekiler kapının kilitlenmesine izin vermiyorlardı, malum sebeplerden dolayı. Son kapı ise Sumie' nindi, neredeyse eve hiç uğramayan, öğretmeni olan Sumie. Sessizliğini bozmadan, Jiya' nın kapısına doğru ilerledi. Yedi kere tıklattı kapıyı bile bile. Kimse o kadar çok tıklatmazdı o kapıyı, herkes 4ten sonra bırakırdı, Jiya' da kim olduğunu sorardı önce. Bu kadar tıklatan, bir o vardı, Jiya' da alışmıştı, ona soru sormamaya.

[GM - Naruto]

Fakat bu sefer kapının arkasından alışılagelmiş açılma sesi gelmemekte. Kısa bir beklemenin ardından nolur nolmaz tekrar çalıyorsun, hatırlamamaktasın bile 2. defa çalmaya ihtiyaç duyduğun anları. Ancak yine bir ses yok. Evde olmaması için ise, hiç bir neden yok. O kata çıkan kıdemlilerden biri, senin umutsuz bekleyişini görüyor ve "Jiya-dono apar topar bir şey söylemeden çıktı, makyajını bile yapmadan." diyor, "Sanırım şu köşedeki terziye doğru gitti." diye de ekliyor.

[Uehara Megumi]

Megumi şaşkın bir ifade ile ablasının suratına baktı. Jiya, bir kaç günde bir odasından, ya da genel olarak geisha evinden çıkardı, fakat alelacele, makyajsız çıktığı sadece bir kaç kere görmüştü, hepsi... Eh, acil durumlardı. Dudak büktü ve ablasına doğru hafifçe eğilerek teşekkür ettiğini belirtti. O an, Jiya' yı orada bekleyip beklememek arasında küçük bir tereddüt yaşadı. Jiya' nın acil bir işi varsa eğer, kadının işine karışmak istemiyordu. Yani, terziye gitmiş olabilirdi tabi, belki terzi tarafında başka bir yere gitmişti, sonuç olarak, apar topar gitmişti. İçeriye girmek istemiyordu, zira bu evde, kişinin izni olmadan odasına girmek, kınanan bir şeydi, ona bir şey demeyeceklerini bilse bile, kuralları sadece o olduğu için çiğnemek istemiyordu. Kapının önüne oturabilirdi, koyu kırmızı kaplama halıya daha öncede bir çok kez oturmuştu, fakat o zaman annesi... Daha neşeliydi. Şimdi onun odasına bile yakın olmak bir garip geliyordu ona.

Vazgeçti, annesine yakın hissetmek istemiyordu. Özellikle yalnız bir şekilde birisini beklerken. Aşağıya inip iş koşturacak havası da olmadığından, ablasına görüşürüz dercesine el salladı, ve hızlı adımlarla aşağıya indi. Terziye gitme vaktiydi.

Evin kapılarını aralayıp kendini dışarı attı. Terzi çok uzak değildi, içeri girip Jiya' yı bulmalıydı. Yoksa da, insanlara nerede olduğunu sorabilirdi. Yazabilirdi. Sorabilirdi. Neyse.

[GM - Naruto]

Out: Zamanı ayarlamadık sanırım, öğle olduğunu varsayıyorum.

Dışarı çıkıp hızlı adımlarla terziye ilerliyorsun. Köşeye varman fazla vaktini almıyor, lâkin terzinin daha dükkanı açmadığını farkediyorsun. Kepenkler kapalı, asma kilit yerinde. Bir sağa, bir sola bakıyorsun, kimseyi görememektesin, 1-2 erkenci dışında. Sokaklar sakin, Jiya'dan ise bir eser yok.

Sıkkın bir şekilde, ayaklarını sürüyerek eve geri dönmeye başladığında, hemen terzinin yanındaki dar sokağa gözün seğirtiyor. Jiya'nın kül saçlarını görmektesin. Birisiyle konuşuyor, ancak kim olduğunu seçemiyorsun. Binanın gölgeleri üstünü kapatıyor, sadece bir silüet olarak uzunca biri olduğunu seçebiliyorsun. Cübbesi var genişçe, ayrıca elinde bir sopa tutmakta. Eli biraz titriyor, sopa sallanıyor ve metal şıngırdama sesi duyuyorsun. Muhtemelen elindeki bir shakujo. Jiya elini adama sallıyor bir nefretle, sesi biraz yükseliyor, lâkin ne konuştuklarını çıkaramıyorsun. Jiya arkasını dönüyor ve sokaktan çıkmak için seri adımlarla yürümeye başlıyor. Eleman ise, gölgelerde kayboluyor.

Jiya sokaktan çıkınca seni görüyor, aniden. "Megumi? Senin evde olman gerekmiyormuydu?"

[Uehara Megumi]

Terziye seğirtti sessizce. Nedense neredeyse her gün geçerken gördüğü terzinin sabahları uyanma konusunda sıkıntılı olduğunu bilmesine rağmen, kapalı olduğunu gördüğünde şaşırdı. Çok kısa bir süreliğine terzinin kapalı, tozlu kepenklerine baktı, kollarını önünde bağlayıp. Jiya bu saatte nereye gitmiş olabilir ki? Terziye gitmesi garip olurdu ama makul bir açıklaması olurdu, terziye gitmemesi, daha da garipti. Topuklarının üzerinde döndü yavaşça. Etrafta, en azından yakınlarında tanıdık tek bir yüz görünmüyordu. Bakacak yüzde çok değildi ya hoş, tenhaydı sokak. İnce dudaklarını büktü. Jiya' yı evde beklemek zorunda kalacaktı.

Ayaklarını tozlu yola hafifçe sürterek evin yolunu tuttu. Sıkıntıdan önce ayaklarına bakıyor, sonra kafasını kaldırıp güneşli havaya bakıyor, ardından tekrar ayaklarına bakıyor, soluna bakıyor, hala kepenkleri kapalı olan dükkanlara, sağına bakıyor, Kusa' nın dar, çok temiz olmayan, karanlık...

Jiya' lı sokaklarına?

Yerine çakılıp hafifçe kaşlarını çattı. Gözlerini kısarak gördüğünün gerçekten Jiya olup olmadığından emin olmak istedi. Gerçekten oydu. Çok uzun olmayan, aka çalmaya başlayan, ipeksi saçları, üstündeki, ince elleri, bedeni... Jiyaydı. Hem de, dar bir ara sokakta Jiya' ydı. Onu pek görmeye alışık olmadığı yerlere. Binaların arasında kaldığından sokak, binaların gölgesi vuruyordu güzelce. Biriyle konuşurdu. Ne konuştuklarını o mesafeden duyması olanaksızdı, zaten kavrayamadığı durumun içine kendini atmak istemiyordu. Binaların yarattığı loş alan yüzünden konuştuğu, oh, hatta hararetli hararetli konuştuğu kişinin kim olduğunu görmekte zorlanıyordu. Yanındaki adam, ya da kadının titrek elleri ve elinde tuttuğu uzunca bir sopanın sapı dışında herhangi bir şey görmek zordu ve hayır, hala oraya girmek istemiyordu. Sopa, beklemediği bir şekilde garip bir şıngırdama sesi çıkarmıştı, nedense ürkünç gelmişti o ses ona, fakat bunu düşünecek bir modda değildi. Jiya, hararetli konuşmalarına biraz daha yağ katmış ve sesini yükseltmeye başlamıştı. Yutkundu. Jiya ciddi bir kadındı, fakat onu sinirli görmek?

Gereğinden fazla meraklanmıştı.

Ellini salladıktan sonra susmuştu kadın ve arkasını dönmüştü. Neredeyse göz göze geleceklerdi, Megumi kendini sokağın menzilinin dışına atmasaydı. Yutkunarak sakin olması gerektiğini düşündü. Yürüyormuş ve onu yeni bulmuş gib davranacaktı. Çokta yalan yazmayacaktı hani, neyse ki. Kadın adımını sokaktan atar atmaz gözleri buluştu. [b]"Megumi? Senin evde olman gerekmiyor muydu?"[/b] Nezaketen hemen kafasını eğdi kadının önünde, ardında bir adım yaklaştı ona, bir yandan çantasına atmışken elini defterini ve kalemini çıkarmaya. Hızlı hızlı bir şeyler çiziktirmeye başladı. "Terziye gittiğinizi söylediler." yazdı ve kağıdı koparıp kadına uzattı. Bir yandan yazmaya devam ediyordu. "Bende size bakmaya terziye gittim, kapalı olduğunu görünce eve gitmeye karar verdim." yazdı ve onu da koparıp kadına uzattı. Onu gördüğünü söylemek ve söylememek arasında kaldı, aslında bundan bahsetmek istiyordu fakat bir yandan Jiya' nın suyuna da gitmek istiyordu, istediği şeyleri öğrenebilmek için.

[GM - Naruto]

O zaman doğru eve git. Fazla oyalanma. Benim bir kaç işim var, ardından geleceğim. Verdiğin kağıtları güzelce katlıyor, ardından eline tutuşturuyor. Başka da bir şey söylemeni -yazmanı- beklemeden evin aksi yönüne yürümeye başlıyor. Sergilediği baskıcı tavırlar yüzünden peşinden gitmiyorsun. Derdini onu yakalamışken sormadığına da içinden yanmıyor değilsin.

Eve doğru yürümeye başlıyorsun, ayaklarını sürterek. Evin geniş bahçesinin ön kapısına vardığında, sıkılmış bir biçimde kulbu kavrıyorsun. Jiya'nın hal ve hareketleri seni düşündürmiyor değil.

Kapıyı açıp içeri girmeden hemen önce, arkanda birini hissediyorsun. Döndüğünde ise, hiç bir şey görmüyorsun. Boş bir sokak. Esen bir rüzgâr var sadece. Bir kaşını kaldırıyor, hissettiğin şeye anlam vermeye çalışıyorsun. Bu tarz şeylere tepki vermek üzere eğitilip yetiştiriliyorsunuz zira.

Evin hemen yanındaki ara sokağa seğirtiyorsun. Kafanı uzatıp dar, karanlık ve kirli sayılabilecek aralıkta geziyor gözlerin. Karanlıkta bir şeyler hareketleniyor önce. Birisi bir kaç adım atıyor, duruyor. Elinde bir asa tutan bir tipleme sana doğru bakmakta, karanlığın içinden. Biraz önce gördüğün kişinin silüetine benziyor. Eli titriyor, shakujo dan çıkan metal tıngırtısını duyuyorsun. "Onu aramaktan vazgeçmelisin."