RPGTurk

Bugün gökler daha şiddetli ağlıyor. Yere düşen her, her yağmur damlası daha hüzünlü bir ses çıkarıyor. Öyle bir bulut kütlesi var ki göklerde, sanki haftalardır, aylardır yağmur yağmıyormuş gibi yağıyor yağmur. Oysa ki bir haftadır hiç durmadan yağıyor yağmur ve hiç gözükmüyor gökyüzü aylardır. Belki gökyüzünün rengi artık mavi değildir de, pembedir. Ama bunu Amegakure'de yaşamakta olan kimse bilemez. Belki de güneş sönmüştür ve artık göndermiyordur kutsal ışıklarını. Dans etmiyordur artık gökyüzünde bütün ihtişamıyla. Fakat, siz Ame'liler bunu bilemezsiniz. Çünkü aylardır güneşi göremediniz. Hayal ettiniz sadece. O hayallerle yaşamaya devam ettiniz. Ve ediyorsunuz, ve edeceksiniz.

İşte öyle bir günde yola çıkıyorsun sen de. Ando'nun kunaisini de almayı unutmuyorsun yanına. Sonuçta büyük bir dedektiften sana kalan bir eşya. Belki ona getirdiği şansı ve gücü... Sana da getirir.

Apartmana yaklaştıkça ağlama seslerini duymaya başlıyorsun. Yağmurluğunun şapkasını indiriyorsun ve içeri giriyorsun. Bir iki adım sonrasında da birinin sesini duyuyorsun. "Fujita-san?"

Seni nereden tanıdığını bilmediğin bir adam iniyor merdivenlerden yavaşça. "Sizi bana üstlerimden biri anlattı. Bu işte başarılı olduğunuzu duydum. Ve evet, sadece olay yerini inceleyerek anlayamayacağımız bir cinayetle karşılaştık. Böyle buyurun."

Adamın tipi oldukça ince, beyaz tenli, dağınık saçlı, kemik gözlüklü... yani anlayacağın sıradan bir Amegakure köylüsü. "Evin annesi eve geldiğinde kocasını bu halde bulmuş. İçerideki ağlama sesleri ondan, ve kızından geliyor. Boğazı kesici bir aletle kesilmiş, adam öldüğünü fark edememiş dahi. Öylece yığılıvermiş. Kitap okuyormuş."

Emekli Chuunin. 47 yaşında, bir kızı var. Aileyle hiç konuşmadık. İsterseniz cinayet mahallini kontrol edin. Ama biz adamın cesedinden başka bir şey bulamadık."

Hızlıca içeri giriyorsunuz gök gürlemeleri eşliğinde. Oturma odasına doğru ilerliyorsunuz. "Belli ki katil zaten evdeymiş. Adam eve girmiş, duş almış, ve oturup sigarası eşliğinde kitabını okumaya başlamış. Katil arkadan yaklaşmış, ve adamın boğazını kesip, kapıdan çıkmış. Anne çiçekçide çalışıyor, kız da mimar. Anne eve geliyor, cesedi buluyor ve bizi arıyor. Olay bu."

Yere düşmüş, üzeri kanla lekelenmiş bir kitap, hiç dokunulmamış, sadece yanmış bir sigara ve yerde büyük çaplı bir kan gölü var. Adamın cesedi ise koltukta. Eğer görmeyi reddedersen kanı, sanki uyuyor gibi. Hiç uyanamayacağı bir uykudan uyanmış gibi.

Bugün bir farklı yağıyordu yağmur. Sanki daha önce hiç yağmamış gibi. Halbuki daha önce durduğu görülmemişti. Bu kasvetli günü farklı yapanda bu değişiklikti. Gökyüzünün maviliğine hasret olmuştuk, hatta çoğu insan neye benzediğini unutmuştu. Gökyüzündeki beyaz bulutlar sadece bir yalan olmuştu. Belki ilk insanların tanrı olarak taptığı Güneş artık aydınlatmıyordu Dünyayı. Belki iyilik ve kötülük arasındaki savaşı kötülük kazanmış ve artık sonsuz karanlık hüküm sürecekti bu toprakları.

Apartmanımın kapısından dışarı ilk adımımı atmamla bu fikirler beliri vermişti kafamda. Kapüşonumu başıma geçirip yeni dedektiflik macerama doğru ilerlemeye başlamıştım. Yol boyunca beni bu dedektifçilik oyununun içine çeken Ando'nun hatırasını sıkıca kavramıştım. Üzerindeki girintileri kanla daha da belirginleşmiş bir kunai'ydi. O günden beri benim için başarının bir simgesi oluvermişti.

Daha önceden güçlükle duyulan ağlama sesleri apartmana yaklaştıkça daha da belirginleşiyor sırayla sokakları dolaşıyordu. Bu kadar sesi duyduktan sonra geri dönmek gibi bir his oluşmuştu içimde. İlk defa böyle bir görevi tek başıma üstlenmiştim. Neler yapılabileceği hakkında bildiğim tek şey okuduğum polisiye, psikoloji ve Sherlock Holmes serisinden ibaretti.

Apartman kapısından içeriye girmiş ve birkaç adım atmakla beraber birinin adımı seslenmesi ile durmak zorunda kalmıştım. Öyle onu diğer insanlardan ayıran pek bir özelliği görünmüyordu. Soluk ten rengi, dağınık saçları sokakta gördüğüm tüm insanlara benziyor diyebilirdim. Adamın tarif ettiği yönden onu takip etmeye başlamıştım. Daha önceden benim yaptığım görevi bu sefer o üstlenmiş gibiydi. Soruşturmaya bakacak görevliye ön bilgilendirmede bulunuyordu. O konuşurken ben de belki işime yarar diye yanıma aldığım not defterine anlattığı şeyler hakkında not alarak devam ediyordum.

İçeri girdiğimizde bu adam biraz daha konuşmaya başlamıştı. İşime yarayabileceğini düşündüğüm kısımları not defterine kaydederken kafamda ilk olarak neler yapabileceğim hakkında fikirler oluşturuyordum.

- 47 yaşında emekli Chuunin, bir kızı var, boğazı kesilerek öldürülmüş
- Katilin evde başından beri bulunduğu biliniyor. Kızı mimar, eşi çiçekçide çalışan biri

İlk olarak yerdeki kan gölünün içinde duran kitaba bir göz gezdirecektim. Kitabın adı ne, ne hakkında yazılmış bir kitap gibi birkaç soruya cevap arayacaktım. Belki cesedin fikirleri hakkında aileyle konuşmadan önce ufak bir bilgi sahibi olabilirdim. Yerdeki kitapla işimi bitirince istemesem de cesede bir göz atacaktım. O bomboş korkutucu gözlerle tekrar karşı karşıya gelmek her ne kadar son istediğim şey olsa bile. Bu klasik işleri hallettikten sonra beni bilgilendiren adamın yanına geçip ondan bir şeyler isteyecektim. '' Eğer imkanım varsa maktulün ailesi ve apartmandaki diğer insanlarla konuşmak istiyorum? ''

Benim istek bir şey çıkacağından değildi ama klasik yöntemleri uygulamak şimdilik en iyi olabilirdi. Daha bu kadar insanla görüşmeden soracağım sorular bile belliydi. Babanızın(kocanızın) bir sorunu var mıydı, son zamanlarda başına gelen kötü bir şeyden size bahsetmiş miydi... Bu tarzda bitmeyen yüzlerce sorunun içinden birkaçını seçip yöneltirdim.

Cesedin üzerinde dikkatini çeken bir şey yok. Ölüm gibi bakıyor boşluğa. Gözlerini kapatan olmamış zaten.

Ailenin yanına gidiyorsun, ikisi de ağlıyor. Söyleyebilecek çok şeyin var ama, gözlemlemeden duramadığın tek şey, ikisinin de katil olamayacak kadar içten ağladığı.

"Kocamın bir sorunu yoktu. Her zamanki halindeydi zaten. Kim yaptı, neden yaptı... En ufak bir fikrim yok! Neden, neden? Zaten çok genç biri değildi, şimdi ölmese 5 yıl sonra ölürdü! Kim böyle bir ölüm isteyebilir ki kocam için? Kim böyle bir şey yapabilir?"

karısı bunları söylüyor. Sorularına göre değişik şeyler söyleyebileceğinin farkındasın. Kızı ise mutfakta. Belki de onunla konuşmanda yarar vardır.

Cesedin yanına yavaşça eğilmiştim. Dünyanın tüm kötülüklerinden arınmış, bomboş gözlerle karşı karşıya gelmiştim. İşaret ve orta parmağımla göz kapaklarını kapatacaktım. En azından hiç tanımadığım bir adama bunu yapabilirdim. Hiç uyanamayacağı uykusunu daha rahat kılabilirdim.

Cesede biraz daha göz atıp tekrar doğrulmuştum. Kendimi toplamak için kısa bir süre bir şey yapmadan odayı izlemiş, sonrada ailenin diğer fertlerine klasik soruları yöneltmek için onların bulunduğu yere geçmiştim. Anne kız dünyadan olan biten her şeyi bırakıp dışarıda delicesine yağan yağmurla yarışmaya çalışıyordu. Daha kesin bilgiler almak için aile bu haldeyken konuşmak ne kadar faydalı olurdu ama fazla zaman kaybetmek istemiyordum. Zaten içimden bir ses aileyle tekrar konuşmak zorunda kalacağımı söylüyordu.

Aile ile o kadar içli dişli olmak istemiyordum. Zaten onlar hakkında katil olamayacakları kanısına varmıştım. Öldü adamın karısının karşısına geçip not defterimi tekrar elime almıştım. O bahsettiğim klasik soruları cevap almayı beklemeden sırayla yöneltmiştim. '' Eşinizi biri neden öldürmek istesin? Son zamanlarında farklı davranışları var mıydı? Eşinizin tartıştığını bildiğiniz biri var mıydı?.. '' şeklinde cevabını alamayacağımı bildiğim soruları yöneltmiş ve tamda dediğim olmuştu. Fakat kadının tavrı hoşuma gitmemiş değildi. Mantıklı bir bakış açısından cevap vermişti. '' Kocamı çok seviyorum, onu öldüreni cezalandırın, onu öldürenin tanrı belasını versin... '' şeklinde naralar atmak yerine sorularıma verebildiği kadarıyla cevaplar vermiş hatta kocasının birkaç yıl içinde ölecek yaşa geleceğini bile söylemişti.

Bu tarz hayatın farkındaki insanlar hoşuma gidiyordu. Ne iyimser nede kötümse oluyorlardı. Hayata objektif bir gözle izliyorlardı. En azından bu kadından bunları gözlemlemiştim. Daha fazla vakit kaybetmemek için, maktulün kızının yanına, mutfağa, doğru ilerlemiştim. Kızının daha çok şeyler bilebileceği gibi saça sapan bir his vardı içimde. Biraz ilk yalnız çıktığım dedektiflik, cinayet görevinde başarısız olmamak hem de kızlar babalarını daha çok sever, daha ilgilidir şeklinde oluşturulan toplumsal yargıdan yola çıkarak oluşmuştu bu his. Az önce eşine yönelttiğim ve cevap alamadığım klişe soruları bu seferde kızına yöneltmeden önce içimdeki bu hissin yok olmasını istemiyor hatta gerçekleşmesini umut ediyordu.

"Eşim evden sık çıkmazdı zaten. Sabah kahvaltısı yapar, gününü evde geçirirdi. Kimseyle kavga ettiğini duymadım. Bilmiyorum da. Kim, neden öldürsün ki bu adamı?"
Kadını gözyaşlarıyla baş başa bırakıp kızın yanına gidiyorsun. Sorunun cevabını öğrenebilmek için.

Kadına sorduğun soruları kıza sorduğunda ise yaklaşık aynı cevapları veriyor. Hiç düşmanı olduğunu düşünmediğini, Son zamanlarında da, önceki anlarından farklı davranmadığını söylüyor. Adam öldürüleceğini bilmiyor yani, haberi dahi yok belli ki. "Tartıştığı biri... Benim dışımda kimseyle tartışmazdı. Çok kızardı bana. Ailenin dışındaki herkese çiçek gibi davranırdı, sesini yükseltmezdi babam." diyor kız.

Tahminlerinle yoğurulmuş amaca yönelik sorulara ihtiyacın var belli ki. Çünkü ikisinin de bir şey bilmediği aşikar.

Maktülün eşi olan kadına bir iki soru daha yöneltip kadından bir şey öğrenemeyeceğimi teyit ettirmiştim. Sırada şansımı denemem için bekleyen mimar olan kız vardı. Zaman kaybetmeden onun da yanına gidip bir biri ardında kafamda planladığım soruları sormuştum. Hani daha önce de bahsettiğim '' Son zamanlarda davranışlarında bir tuhaflık hissettiniz mi? Kavga ettiği veya hoşlanmadığı biri var mı?.. '' şeklinde uzayan klasik polisiye filmlerde sorulan sorulardan.

Fakat kızda da umduğum şeyde bir şeyler çıktığını söyleyemezdim. Tam bir hayal kırıklığıydı. Fakat atlamak istemediğim öğrenmek istediğim bir şey ortaya çıkarmıştı. Babasının sadece kendisi ile tartıştığını söylemişti. Sonradan üstünde durunca işe yarayabilecek bir şey olabilirdi bu ufak detay. Hatta erkek arkadaş mevzusu gibi saçma bir sebepten doğan bir cinayet bile olabilirdi. Eğer bundan bir şey çıkmazsa olayların en başına dönüp tahminler üzerinden yürümem gerekecekti.

Fazla zaman kaybetmeden Kıza sesimdeki resmiyeti bozmadan babasıyla niye tartıştığını soracaktım. '' Özür dilerim ama babanızın sadece sizinle tartıştığını söylemiştiniz demi. Sorun olmazsa tartışmalarınızın sebeplerini öğrenebilir miyim? '' not defteri ile kalemi tekrar elime alıp kızın sözlerinden işe yarabilecek şeyler çıkmasına karşın not amaya hazır bir şekilde bekleyecektim ki kıza bir şey daha sormam gerektiğini hissetmiştim. Sorduğum soruya cevap vermesine izin vermeden ikinci sorumu da yöneltecektim. '' Çok affedersiniz paça parça soruyor gibi olmasını istemezdim ama anneniz babanızın birkaç yıl içinde zaten öleceğine benzer bir şeyler hatırlıyorum. Sizce onu böyle düşünmesine iten şeyler nedir? 47 yaşındaki bir insan için bunları söylemek biraz anormal değil mi? ''

Böyle bir soruyu niye sorduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Bence yine saçmalamaya başlamıştım. Sorduğum sorunun anne kız arasında problem oluşturabilme ihtimali vardı en azından bana göre. Şöyle bir anda da bu cinayeti çözmektense anne ile kızın arasının bozulmaması aldığım ahlaki değerlere göre daha önemliydi. Ama bu değerlerimin açıklama yapamadığı bir Ando faktörü de vardı. Belki şuan burada bulunmamamın tek sebebi olan kadın.

"Babam kanser. O yüzden ölmesini zaten bekliyorduk, kurtulamayacağını ben kabullendim zaten. Ama yine de... İnsan üzülüyor. Babamla genelde ne kadar katı olduğu üzerine tartışırdık. Dışarı çıkmama, sıradan bir kız olmama izin vermezdi. Sıkı biri babam. Biriydi. Neredeyse evlilik planları yapıyorum, ona bile izin vermiyor. Evlenince çıkarsın gibi durumlar. Her gece yaşanırdı evde. Davranışlarında bir tutarsızlık yoktu. Hep tutarsızdı. Garip bir adam, dedim ya. Kavga ettiği kimse yoktu. Aksi biri olduğunu bildiği için çok konuşmaz, susardı. Ama herkese iyi davranır, yardım eder, elinden geldiğince mutlu etmeye çalışırdı. Aksi, ters düşünür ama ters söylemezdi. Gerçekten aklıma kimin yaptığıyla ilgili bir fikir gelmiyor. Üzgünüm." diyor. Samimi olduğunu hissedebiliyorsun, seni kandırmaya ya da yanlış yönlendirmeye falan çalışmıyor.

Sıradan görünümlü bir adam ama sıradan olmayan özelliklerini öğreniyordum. En azından kızın anlattıklarından en dikkat çekici gelen buydu. İnsanları mutlu etmeye, iyi davranmaya çalışan bir adam. Böyle bir adamın öldürülebilmesi için aklıma sadece iki sebep geliyordu. Ya kızın bahsettiği ve adamında göstermediği tutarsız, aksi tarafı görünmemesi gereken birine görünmüştü. Düşüncesi bile saçmaydı. Fakat aklıma ilk gelen şey de buydu. İkinci ihtimal ise biraz daha akla yatan en azından kendimce bazı şeyleri açıklayabiliyordu. Yaşlı adamın geçmişinden biri onu öldürmek isteyebilirdi, mesela shinobilik döneminden tanıdığı biri. Bu şekilde katilin cinayeti işlemeden önce evde bulunması içinde bir sebep olabilirdi.

Bu fikir aklıma yatmış, bu düşünceden bir yerlere varmak istiyordum ama olay yerinin son haline bir kez daha bakmak gibi bir isteğim vardı. Gözden kaçırdığım bir şey olur diye filan.

Mutfaktan ayrılıp olay yerine geçecektim. Bir kez daha ölümle karşılaşacağım demenin resmi yoluydu bu. Uzun süredir hayatımın odak noktasındaki kişiydi aslında ölüm. Yolum hep onunla kesişiyordu, ama her seferinde beni es geçip başka birini buluyordu. Arkadaşlarımı kaybettiğim görevde, hatta ondan sonra yaşadığım tüm olaylarda yine karşımdaydı. Arka arkaya çıktığım mini dedektiflik görevleri, uzun süredir haberini alamadığım artık öldüğünü düşündüğüm Daiki ve şimdide bu ilk kendi başıma yürüteceğim dedektiflik görevi. Anlatınca basit ama uygulamada çok daha karmaşık olan bir farkı vardı. Ölümün kimi maşası olarak kullandığını bulmak. Şuan düşünmemem gereken bir konuydu bu aslında. Olay yerinde gözden bir şeyler kaçırmak istemiyordum.

Olay yeriyle işimi bitirdikten sonra beni cesedin yanına getiren adamı bulup onun fikirlerini almayı düşünüyordum. Resmiyetimi bozmak gibi bir niyetimde yoktu. '' Benim olay yeriyle işim şimdilik bitmiş gibi gözüküyor. Ayrılmadan önce sizin yanınıza uğrayıp sizin görüşünüzü ve alabiliyorsam olay yeri raporunu almak isterim.'' Benzeri bir cümle ile konuşmayı başlatmayı planlıyordum.

Merhaba, bu benim son özür mektubumdur.

Okul başladığından beri hayatımda en ufak bir şeyin düzgün gitmemesi, tuttuğum her şeyin dağılması sonucu farklı şeylere yönelmemden dolayı, siteyi aksatmadım; neredeyse kapattım.

Her seferinde Fujita-san'dan özürler dileyerek iki gmlik girip, tekrar pasiflik yaptım. Fujita-san şu an öbür oyunculardan geride ise, bu tamamen benim suçumdur.

Fujita-san'ın gelişeceğine güvenim 100% olduğundan, ve aslında doğru ipucunu yakalamış olmasından, ve beni sabırla bekleyip (ki ben sizin durumunuzda olsam kesinlikle beklemezdim) en ufak bir şey söylememiş olmasından dolayı Fujita-san'a 47 GP armağan ediyorum, ve herkesin önünde tekrardan özür diliyorum. Siteden aldığınız keyfi engellediğim için, sizi gereksiz yere beklettiğim hatta haber bile vermediğim için.

Sağlıcakla kalın.
Saygılarımla;
Lateralus.