[Ishi] Veba

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Natsume Kouichi, Shiranui Kanaye
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 48 saat

Sıcak. Klasik Ishigakure. İşinizin olmadığı bir gün, acil bir durumdan dolayı istenen iki chuunin olarak kendinizi Ishi' nin kapılarında buluyorsunuz. Bir doktora ve köylü bir adama eskortluk görevi yapacağınız söylendi, adamı hasta dolu köyüne bırakıp, doktoru bekleyecek, doktorun işi bittikten sonra üçünüz beraber geri döneceksiniz. Başka bir bilginiz yok göreviniz hakkında.

Siz kapının eteklerine vardıktan bir kaç dakika sonra, yanınıza doktor ve köylü olduğunu düşündüğünüz adam geliyor. Doktor, kısa boylu, siyah, kısacık saçları olan, üstünde sizinkine benzeyen bir shinobi kıyafeti olan bir adam, tek farkı, kıyafetleri beyaz. Telaşlı ve paytak bir yürüyüşü var, gözündeki devasa gözlükleri, onu daha da komik kılıyor. Yanında ise köylü olduğunu düşündüğünüz adam var, 1.75 boylarında, inanılmaz ince, neredeyse hastalıklı diyebileceğiniz bir incelikte. Yüzünden düşen bin parça. Gözlerinin altı uykusuzluktan şişmiş, omuzlarına dökülen karışık kahverengi saçları, ona daha da acınası bir gönüm katıyor. Dik yürümeye çalışıyor, fakat yorgun olduğu her halinden belli. Yanlarınıza gelir gelmez doktor sırayla ikinizin dibine kadar giriyor. Gözlüklerini hafifçe indirip dikkatlice ikinizi de süzüyor. Her daim çatık kaşlarının eşliğinde kafasını sallıyor. "Çabuk" diye ciyaklıyor ve önden kapıya doğru ilerliyor. "Çok yolumuz var!" dedikten sonra tuttuğu çantasını çekiştiriyor. "Az vaktimiz." diyor ve duruyor. Size geri dönüyor ve bir kere daha bağırınıyor. "Ne bekliyorsunuz! Çabuk!" Dedikten sonra bu değişik grupla yola koyuluyorsunuz. "İsimleriniz ne?" Diyor o telaşlı sesiyle siz kapılardan ayrılırken. "Her şeyi aklımda tutmam lazım." Takıntılı bir doktor gibi, bol bol homurdanıyor. Köylü adamın hiç konuşmadığını farkediyorsunuz o sırada. Adamın doktorla daha önce tanıştığını varsayıyorsunuz.

Önünüzde büyük ve ihtişamlı bir orman var. Bu ormana daha önce girip çıktınız, fakat birazdan derinliklerine dalma fikri bile, içinizi biraz titretiyor. Köy, ormanın bitimine doğru, yani tam olarak içinde değil. Ormanda alacağınız çok uzun olmayan bir yol var. Bir de yanınızda paytak paytak yürüyerek sizi biraz yavaşlatan bir doktor tabi.

[Shiranui Kanaye]

Güneş ve nemsiz, kuru, boğucu hava. Ne kadar da güzel bir Ishigakure sabahı değil mi ? Tam uyumalık hava vardı fakat maalesef ki shinobi olmanın verdiği sorumluluk bana izin vermeyecekti. Shinobi olmak zor iş, gecesi gündüzü yok, SGK desen o da yok. Görevde ölsek yapacakları tek işlem defnetmek olacak sanırsam.

Aptalca düşünceleri bırakıp, görevimize dönmem gerekirse, olay bir doktor ile köy halkından birine eskortluk görevi yapacakmışız. Neymiş Suoegi midir Souegi midir öyle bir köyde işte salgın varmış. İnsanlar önceden önlem almazlarsa, salgın hastalıkların ortaya çıkması pek de şaşırtıcı olmasa gerek. Hoş, o köy de, yani her ne kadar adını bile doğru telaffuz edemeyecek olsam da Ishigakure'ye bağlı ve onların ihtiyaçlarını gidermek de yine Ishigakure'ye düşüyor diye düşünüyorum. Sen yok musun Daichou, cebinde üç kuruş fazladan kalsın diye ''ampul'' yaktırmazsın.

Düşüne düşüne, sonunda Ishi'nin kapısına kadar gelmiştik, benimle birlikte Kouichi diye bir adam vardı, pek samimi olduğumuz hatta birbirimizi isimlerimiz dışında pek tanıdığımız söylenemezdi. Birkaç kez karşılaşmışızdır sadece, belki o da. Köyün kapısına geldiğimizde biraz beklememizin ardından, tam onlar olduğunu düşündüğüm iki kişi geliyor. Eh, buradan bakınca Bay Paytak'ın yanındaki kişinin de saygı duyulası köy halkından olduğunu tahmin edebiliyordum. Gülmemek için kendimi zor tutuyordum ve arada kahkahayı patlatmamak için iyice kastığım dudaklarımın kontrolünü kaybediyor ve istemsizce kıkırdıyordum.

İkili iyice yanımıza geldiğinde, Bay Paytak biraz daha öne gelip şöööyle baştan aşağı bir süzmüştü bizi. Neden böyle bir şey yapmıştı ki, parfümümü mü beğenmişti acaba ? Sorasım da gelmiyor değil fakat tabii, görev öncelikli. Zaten söz hakkı da vermeyecek gibiydi, acele etmemiz gerekiyormuş, öyle diyor beyfendi.

Evet, geçen sevgi dolu(!) zamanın ardından sonunda yola çıkmıştık. Yanımda meslektaşlarımdan biri ve kendi aralarında adeta sözsüz bir münakaşaya giren Bay Paytak'la şu ana kadar sesi bile çıkmamış adam vardı. Meslektaşım Kouichi'yi siktir edersek, şu iki adam hem köy, hem de benim sıhhatim için büyük önem arzediyordu keza bu görevde de çuvallayıp, bir görevden daha başarısız gelirsem ayrı ayrı hem Daichou, hem Takashi-sensei, hem de babam ağzıma sıçacak gibiydi. Bu sefer işleri batırmamak için pürdikkat bu ikiliye bakacak ve onları canım pahasına, yani neredeyse canım pahasına koruyacaktım. Canımdan değerli mi yahu, en olmadı gururuma yediremez, shinobiliği bırakır manav açarım. Ne olacak sanki, değil mi.. Aaah, bu arada adımı sormuştu. Dönüp, iyimser bir tavırla gülümseyerek ''Keji'' diyecektim ve akabinde ikiliye bir güven mesajı vermek adına ikisinin de yüzüne bakarak ve tabii ki yine aynı iyimser suratı takınarak ''Merak etmeyin efendim, sağ salim köye varacağımızı umuyorum.'' diyecektim. ''Umuyorum''u vurgulayarak tabii. Neyse artık, ben diyeceğimi dedim.

Adamlarla konuşmak bir yana dursun, geldiğimiz yer geçen seferki ormandı. Ne çektim şu ormandan, ne çektim be! Hayatım burada çuvallamakla geçecekti, bence bu Tanrının bana bir mesajı olmalıydı. İçimde istemsizce bir korku oluşmuştu, sanki irademi sınıyordu. En son adamın birini kokoreçe çevirmişlerdi sanırsam, hazır konuya değinmişken merhumun kim olduğu bulundu mu acaba, rahat yirmi otuz parça var gibiydi orada. Ne soğukkanlılıktı ama. Özetle, bu ormandan nefret ediyorum ve elimden geldiğince hızlı bir şekilde gitmek istiyorum. Şu arkamızdaki penguen olmasaydı, atlaya zıplaya gidebilirdik ama. Her neyse, sorun olmayacak. Rahatlıkla köye kadar gideceğiz ve sonrasında geri döneceğiz. Rahatız, rahatız, rahatız. Rahat falan değiliz abi, değiliz!

Öncelikle kısa süreliğine bir çakra sezişi uygulayacaktım, paslanmadıysam hala yakın çevrede shinobi olup olmadığını anlayabiliyor olmalıydım. Keşke akademide şu radar ninjacılığa yönelseydim ya, kılıçmış samuraymış afroymuş falan, gereksiz şeyler bunlar. Köy desen, saklı köy değil dojo sanki anasını satayım. Yüzde sekseninin belinde kılıç var, keşke biraz daha marjinal olabilseydim, keşkee. Çakra sezişimin sonucu ne olursa olsun, hala şüpheleniyordum ve Kouichi'ye ''Birazcık özel konuşabilir miyiz ? '' diyecek ve teklifimi kabul etmesi durumunda, eskortluk yaptığımız iki kişiye karşı olası bir müdahaleye karşı dikkatli olarak, onların biraz önünden giderekten kısık sesle ''Görev detaylarına biraz göz gezdirdim de, tam hastalık gitmiş diyebilecekken tekrardan baş göstermesi ne kadar normal sence ?'' diye paranoyakça bir soru yöneltecek ve onun da fikrini alacaktım.

Mmmh, kendimi biraz rahatlatabilirsem fena olmayacak gibiydi. Benim gibi biri bile gerilmişti çünkü, hem de istemsiz !

[Kouichi Natsume]

Valla yarram bizde ortam böyle. Her yer dağ ve de taş. Birde ense siken sıcak var. Çok pis ense siker. Normalde beyaz bir tenim olsa da, ense kısmım resmen kap kara. Bildiğin kara yani. Öyle böyle değil. Niye diye sormayın cevap belli zaten. Niye olabilir ki? Siktiğim köyünde, bir bok düzgün değil ki amına koyim. Resmen güneş ışınları mercekten geçip, özellikle benim ensemi sikmek için gönderilmiş gibi. Bugün olduğu gibi. Ensem yanıyor ulan, ensem! Sikerim böyle işi deyip, çekesim var. Pardon eksik oldu. Sikerim böyle işi deyip, çekip gidesim var. Ama olmuyor. Her zaman işler istediğim gibi gitmiyor. Özellikle Ishigakure'nin sıcak taşlıklarında. Bildiğin taşlık burası. Yiyecek olan taşlık değil ha. Yanlış anlamayın. Ova gibi, ona benzer. Hani derler ya, düzlük alan. İşte bizimki de taşlık alan. Her yer taş be abi. O göte giren sıralı dağları söylemiyorum bire. Göte giren kısmını ben uydurdum. Çünkü gerçekten götüme giriyor. Bazen diyorum ki, biri bana siktir git desin şu köyden. Bende cevap olarak; tamam deyip, çekip gitsem buralardan. Sonra o bana teşekkür etsin, bende ona önemli değil diyeyim. Böyle klişe bir replik olsun. Gayet basit ve akıcı bir şekilde yaşansın olaylar. Sonrasında da gitsem ben. Ne iyi olurdu dimi? Bence çok iyi olurdu. Bu düşünceyi beğendim ben. +1 benden. Tabii iş düşünceyi beğenmekle bitmiyor. Öyle olsa, o klasik repliğin oluşmasında ilk adımı atardım. Her zaman atmaya hazırım yani. Ama işin içinde rahmetli babam var. O bu köyü severdi. Aslında insanlarını da severdi de, benim insanları ile derdim zaten yok. Benim derdim köy ile. Burada ne bir kız var, ne bir ağaçlık var, ne de güzel bir hava var. Hepsi olumsuz. Ağaçlık kısmı biraz tartışılabilir bir konu. Yani bazıları çok ağaç var der, bazıları ortalama bir miktarda ağaç var der, bazıları ise az ağaç var der. Valla ben hiçbirine girmiyorum. Ben olumsuz adamım arkadaş. Nerede olumsuzluk, nerede hata ben oradayım. O hatanın üstüne basa basa, sikerim valla. Hiç acımam. Acıma duygum yok.

Sıcak demişken, sıcağa önlem olarak insanlar soyunsa ne kadar güzel olur dimi? Dimi, he dimi? Bence öyle olur. Elbiselerin içinde şimdi insanlar yanıyordur. O giysiler fırın etkisi yaratıyordur. Terletiyor ve pis kokutuyordur. Özellikle koltuk altlarından böyle su gibi, ter damlıyordur. Iyyğkk, ne kadar iğrenç bir şey la. Düşünsene, bir kızın koltuk altının terli olması. Bence bacağının kıllı olması, daha kabul edilebilir bir şey. O kadar karşıyım. Her neyse. Kısacası sıcağa karşı önlem olarak soyunulmasına basarım ben oyumu. Hatta ilk gönüllüsü ben olurum. Sanat için soyunan insanlar var. Ben toplum için soyunuyorum. İnsanlık adına bu işi yapıyorum. Böylesi çok daha makbule geçer hem. Hem de, insanların bu konuya bakış açıları değişir. İşin aslı, böyle bir şeyi kendim için istiyorum. Yalan söylemeye ya da lafı evirip çevirmeye hiç gerek yok. Kızlar soyunsa ne kadar güzel olur yahu. Şçok güzel oluydu vâllâ. Lan amına koyim. Ağzımın suları aktı. Ne oluyor aq. Bu konuyu kapatsam iyi olacak. Ama üstünde düşünülmeye değer bir konu. Az biraz daha kafa yoracağım üstünde. Beyin fırtınası oluşturacağım. Sonra da kapatacağım. Eğer anlaştıysak konuya giriyordum. Zaten anlaşacak kimse de yok ortalıkta. Kimseyi de sikime takmam. Hiç kusura kalma kardeş. Her neyse. Soyunma fikri temelinde iyi bir düşünce. Ama bence kuralları olmalı. 17 - 35 yaş arası gençler soyunabilsin sadece. Malum çocuklar ve yaşlılar güneşin ultraviyole etkileri yüzünden zarar görebilir. Bu bir önlem. İşin aslı, yalan amına koyim. Banane onlardan demeyeceğim. Öyle çıplak çıplak dolaşmalarına izin vermem onların. Hiç ne anlatmak istediğime girmeyeceğim, mide bulandırıcı olabilir bundan sonrası. İkinci olarak, malum bölgeler tıraşlı olmalı. Bu olmazsa olmaz. Kızlarda bacak da dahil. Hatta komple bir tıraş olsalar iyi olur. Bıyıklı kezbanlar, bıyıklarını almasa da olur. Kese kağıdı iş görür gibi gibi. Üçüncü olarak, üçüncü madde yok. Ama olur da bu plan beğenilmezse diye yedek bir plan daha yapmıştım. Ona da A planı dedim. İlki B planıydı valla. Adlarını öyle koydum. Ters oldu biraz, ama bu seferlik idare edin. A planı, çıplaklığı kısıtlamaya yönelik bir şey. Yine temel konsept çıplaklık. Ama vücudun bir yarısını kapsıyor sadece. Karından başa kadar olan kısım sadece açık olabilecek. Buna katılmak için kural yok. Yaş sınırı yok. Belki 40 yaş üstü kadınlar sokulmayabilir. Sokulmasa iyi olurdu aslında. Hem ilkine göre kotada yükseldi. İyi yönde bir şey. Belki kural olduğu zaman daha da esnetilebilir. Ama önce bir kura olarak gelmesi lazım. Ama yakın bir zamanda böyle bir şeyin olma ihtimali; sıfırdır. Niye diye sorarsanız, bizim Daichou kendini çok nezih bir yerde başkanlık yapıyormuş gibi görüyor. Aslında toplum kokuşmuş. İnsanlar pislik içinde. Ama her köyün ibret alması gerektiği, ütopik bir toplum arayışında bizim Daichou. O yüzden onun amına koyim. Neyse Daichou konusunu kapatayım. Biri aklıma okursa sikertilirim. Sikerler, hepimizi sikerler. Topumuzu sikerler valla. Zaten en son görevimde ibne Tatsuya kayboldu. Bunların hepsi Daichou'ya sövdü diye oldu bence. Çocuk geri zekalıydı. Böyle bir şeye gerek bile yoktu ki. Amm Daichou'su. Umarım bulunur o sikik Tatsuya. Yoksa ne kadar kıl olsam da, onu aramaya çıkmak durumunda kalacaktım. Çünkü kimseyi arkamda bırakmam. Teknik olarak Tatsuya'yı bıraktım. Ama o benim önüme geçti diye oldu. Biraz komplike yani. Oralara hiç girmeyeyim.

Oralara girmiyorsak, görevden bahsetmeye hazırım demektir. Görevim vardı. Bu sıcak günde, erkenden kalkmamı sağlayan. Adını bilmediğim biriyle çıkmıştım göreve. Birkaç kez, selamun aleyküm - aleyküm selam olmuştu. O kadar. Başka da bir sik olmamıştı zaten. Ne olabilirdi ki yani? İsmini bile bilmiyordum herifin. Tabii göreve çıkmadan önce, ismini pano gibi bir yerden bakarak öğrenmiştim. Nereden bulduğumu tam hatırlamıyorum. De yani bakmaz olaydım. Çok zor ismi var amına koyim. Birkaç kez okumama rağmen hala dilim sürçüyor telaffuz ederken. Ulan hep mi bana gelir böyleleri arkadaş? Niye zor isimli elamanlar beni bulur. Niye ki amına koyim. Bu kadar dertlenmek yeter. Ben çocuğa şey diyeceğim, Kanaye. Kanaye soyadı, ama kolay. O yüzden öyle hitap edeceğim. Hiç zora gelemem ben arkadaşım. Sikerim öyle işi. Bu arada çocuğunuza kolay isim verin. Kimseyi uğraştırmayın. Amacınız ne sizin? Benim ismim Natsume. Çok kolay. Soyadım da Kouichi. O da kolay, ama ismim daha kolay. Millet nedense bana Kouichi diyor. Herhalde Natsume aşırı basit geliyor. Biraz daha zor olmasını istiyorlar. Adımı ve de soyadımı seviyorum, nokta. O kadar. Şimdi, göreve başlama zamanı gibi. Bu kadar laga luga yetmez. Görevdeykende çok konuşacağım. Her neyse. Önce şişko ve tıknaz, sikko biri beliriyordu yanımda. Tipini şey edeyim. Gözlük falan da takmış, götoş. Entel tipi var zaten. Beyazlar giyinmiş. Birde doktor olmuş. Doktor'u geçtim, birde dalkavukçusu var doktorun. O da böyle ibne gibi, puşt gibi bir şey. Benden ince, benden kısa, kara kuru bir şey işte. Sanarsın ki hint fakiri. Ama bilmezsin ki, hint fakirinin allahı. Ne diyorum lan ben yine. Bu ikiliyi görür görmez göreve çıkmıştık işte. Sikko doktor haydi maydi deyip, yamuk yapıyordu. Sesimi çıkarmıyordum yine de. Sonra dibime falan giriyordu. Bu doktoru temiz bir sikmek lazım valla. Ne ediyorsun oğlum sen? Kocaman adamsın, götü de büyütmüşsün. Hiç yakışıyor mu sana bu hal ve hareketler? He söylesene. Neyse ağzımı açmayacağım amk. Sonra ben zararlı çıkıyorum. Zararlı çıkmayı sevmem. Karlı çıkmak tercihimdir. Çoğu zaman, her zaman yani.

Biz yürüyedururken, doktor ibneliklerine devam ediyordu. Sürekli bir şeyler diyordu.. Koca götlü, sikko doktor. Ağzımı açmayacağım dedim bir kere. Söz ağızdan bir kere çıkar. Ama tükürdüğümü, yaladığım zamanlarda bayağı çok. O yüzden diyorum ki ben; no problemo. Diye düşünürken, ani bir sesle irkilmiyordum. Zaten ses gelmesini bekliyordum. Kaşar doktor, konuşup duruyordu. Beklendik bir şeydi benim için. Adımı sormuştu hatta. Adlarımızı, önce Kanaye girmişti. İsminin Keji olduğunu söylemişti. Kaşar la bu çocuk. Yalan söylüyor. Ben şimdi onun yalanını ortaya çıkaracağım. Dursun hele bir o. "Doktor bey, ben Natsume Kouichi'yim. Ayrıca şu arkadaşın adı da, Keji değil. Yalan söylüyor ibine. Kanaye deyin siz ona. Birazcık şakacı biridir de. Aldanmayın yani. Birde dibime girmeyin, valla bozuşuruz. Sizi kucağıma alacak halim yok ya. Sizin temponuza göre gidiyoruz. " diyecektim. Ne gülecektim, ne de duygu belirtecektim bunu derken. Götveren, koca götlü yavaşlığından bizi sorumlu tutuyordu. Bilmiyordu ki, koca götü yerde sürtüyordu. Her neyse. Bu arada hint fakiri dikkatimi bayağı çekmişti. Duyduğum kadarıyla köy, veba hastalığından kırılıyordu. Muhtemelen bizim hint fakiri de vebalı. Baksana tipine amına koyim. Bir gram meymenet varsa şerefsizim. O derece de iddialıyım. O adama pek yaklaşmayacağım. Uzak duracağım. Doktordan da uzak duracağım. Pirince giderken, elde ki bulgurdan da olmayalım amına koyim. Bu arada Kanaye'de boş durmuyordu. Beni çekiyordu bir kenara yürüken. Özel konuşabilir miyiz diye bir soru yöneltiyordu ardından. Tatlı tatlı konuşuyordu. Nedense nazik konuşmaya karşı bir zaafım var. O yüzden; "Evet" diyordum ve onu dinliyordum. Sonrasında da değişik bir soru yöneltiyordu bana. Ne dediğini pek kavrayamıyordum. Ama telaşlı olduğu hissine kapılıyordum çocuğun. Zavallı çocuk. Vebadan çok korkmuş. Ona yardımcı olmak benim görevim. O yüzden şunları; "Veba köyde bayağı bir yayılmış. Orası pek sıkıntı. Muhtemelen şu zayıflı göt de vebalı. Ona da dikkat et Onun dışında, benim yanımdan ayrılma. Ve köylülerden uzak dur, bu kadarı kafi senin iyiliğin için." diyecektim böyle kendimi bilge hissederek, gaza gelerekten.

[GM - Naruto]

Kanaye isminin Keji olduğunu söyledikten sonra doktor duraklıyor bir kaç saniyeliğine. "Herkesin bir soyismi vardır beyefendi." Diyor kaşlarını çatarak. Bu sefer cıyaklamıyor, ama sanki paniğini anlayıp bastırmaya çalışırcasına bir havası var. Onu sakinleştirme çabalarınızın işe yarayıp yaramadığını anlamıyorsunuz. Ardından Kouichi' yi dinliyor sessizce paytak yürüyüşüne devam ederken. Kouichi ibine der demez bağırıyor. "ÇOK AYIP" ardından boğazını temizliyor. "Burada misafirlerimiz var." Kendini köylüye mi beğendirmeye çalışıyor, yoksa bu panik herifin altında küçük bir centilmen mi yatıyor emin olamıyorsunuz. "Peki öyle olsun." Kaşları gittikçe çatılıyor, soyismi meselesini de tekrar açmıyor. Siz ondan ne kadar umutlu değilseniz, o da sizden değil muhtemelen. Siz çaktırmadan konuşmak için minik grubunuzdan bir kaç adımlık ayrıldığınızda, doktor tekrar homurdanmaya başlıyor. Çok abartmadan dönüp köylü ile konuşmaya başladığıı duyuyorsunuz. Nasıl olduğunu sormak dışında pek bir şey yapmıyor. Köylü, bitkin hissettiğini mırıldanmak dışında pek bir şey yapmıyor.

Bu sırada anayolun etrafındaki ağaçlar sıklaşmaya başlıyor. İleride yolun daraldığını görebiliyorsunuz. Ormanın derinliklerine inmektesiniz.

[Kouichi Natsume]

Lan nesi ayıp dediğim şeyin? Sikerim valla. İbne bile demedim. İbine dedim, gayet insanca. Hunharca demedim. Hani, ibnenin asıl anlamını katmadım. Katsam, haydi neyse de. Katmadım yani. Aslında katsam bile, bu kadar sert bir tepki olmamalı. Çok ayıp ne lan, sikko doktor. Sende benim gözümü siktin. O daha büyük ayıp. Ben sikmedim bir şey en azından. Gözüm cidden sikildi. Hem de bir kere de değil. İki kere siktiler. Yanında ki hint fakiri de sikti valla. Gözlerime resmen tecavüz ettiler. Buna rağmen sesimi çıkarmadım. Sikerler böyle işi! Sikerim valla. Sikeceğim de zaten. Ama şimdi değil. Ya da bunları değil. Sakin olmalıyım. En azından bugünlük. Niye derseniz, demeyin bence. Ama vebadan korktuğumdan olabilir. Kötü şeyler yaparsam, veba bana da bulaşabilir. Ne yapayım amına koyim. Batıl inançlarım var benim. Bu tür şeylerden korkarım, tırsarım. Gelemem yani öyle şeylere. Ben canımı severim. Tatlıdır benim canım. Kötü bir şey yaşamamak için, ondan daha az kötü bir şeyi yapabilirim. Mesela şimdi yapacağım gibi. O heriflere katlanacağım. Gerçi heriflerin yaptığı bir şey yok da, ibnelik bende. Götüm mü kaşınıyor ne? Galiba öyle. Ama ben bir şey yapıyorsam, haklıyımdır. Haklı bir sebebim vardır. Bu her zaman doğrudur. Benim anayasamda böyle yazar kardeşim. Koşulsuz, şartsız, itiraz edilmeksizin Natsume Kouichi her hareketinde haklıdır. Ve doğrucudur. Anayasam bin tane maddeden oluşuyor. Bunların her biri birbirini destekler nitelikte. İkinci madde der ki; Birinci yasa asla kaldırılamaz. Üçüncü madde de der ki; İkinci yasa asla kaldırılamaz. Dördüncü madde de der ki, demeyeceğim. Bu böyle bininci maddeye kadar sürüyor çünkü. Anlayacağınız liste bayağı bir uzun. Ve kendini destekler nitelikte. Hem de bu destekleme kısmı, aşırı fazla.

Neyse. Sikko doktor, sanki yanındaki hint fakirine yaranmak ister gibiydi. Neden böyle bir girişimi içindeydi bilmiyordum. Ama hint fakirinin önemli biri olabileceği fikri, kafama dank etmişti. Tabii ya... Bu adam önemli biriydi. Yoksa amına koyduğum tipsizin burada ne işi olabilirdi ki? İlla ki bir işi olabilirdi, ama bu adam bence zengin. Ya da Daichou'nun akrabası. Belki de sol taşağı. Kim bilir? Ben bilmem, ama orası konumuz değil. Fakat adamın veba olduğu da apaçık bir şekilde ortada. Ne diyeyim. Ölse de, yaşasa da fark koymaz bana. Ne hali varsa görsün bence. Ne hak ediyorsa, onun karşılığını alsın. Tabii çoğu kişi için düşüncem bu yönde. Ben ve sevdiğim insanlar için böyle değil işin aslı. Yani yaşayalım biz. Bir şey olmasın yani bize. Bizim canımız can çünkü. Onların canı da patlıcan. Bence öyle. Her neyse. Bu konuyu kapatayım artık.

Sikko doktor da zaten sinirlendi. Kaşlarını çattığını farkettim yani. Niye öyle yaptıysa. O kadar kötü bir şey de demedim halbuki. Hani düşününce, cidden kötü değildi dediğim şey. Belki de Kanaye'ye kızdı. Niye ismini yalan söylersin sen? Ha, puşt musun birader sen? Yani bunu puşt yapar bence. Puştluk var ki, yapıyorsun. Neyse, kızmayacağım ya. Nedir benim bu takım arkadaşlarından çektiğim, anlamıyorum ki. Anlasam çözüm yolu, bir ara yol bulacağım. Ama nerede sorun bulamıyorum. Bir gün bulacağım. Ama ne zaman bilmiyorum. O zamana kadar birini öldürmezsem ya da biri beni öldürmezse iyidir. Bu arada bizim sikko doktor ile hint fakiri bir şeyler yürütüyorlar. Bir şeyler oluyordu. Konuşmalar falan. Şekiller paris yani. Nasıl olduğunu falan soruyordu herife. Tamam bu herif kesin vebalı. Amına koyduğum hint fakiri. Kalk git la yanımdan. Deynek yok mu la? Dürterek önümden süreceğim. Ama şakası bir yana, sezgilerimin ve düşüncelerimin ne kadar kuvvetli olduğunu bir kez daha öğrenmiş oldum. Ben cidden süperim. Bu takımın kaptanı olma sorumluluğunu da üstlenmekten geri kalmayacağım. Evet, kaptan olma görevini alacağım.

Şimdi, öyleyse devam. Yürüyorduk yine, bayağı mesafe. Şişko doktor yüzünden yavaşlıyorduk. Ama olsun. Varsa kaderimizde böyle bir şey, yoktu kabullenmekten başka çare. Bak bak edebiyatta yapıyorum. Yine gösterdim harikalığımı. Ama yeter bu kadar kendimi methettiğim. Biraz da konumuza dönelim. Yol boyu bir ürü entrika yaşanmıştı. Resmen adı malum değil, o dizilerden fırlama gibiydik. Her neyse ya. Ağaçlar sıklaşmış, yollar ise daralmıştı. Bu durum biraz sıkıntılıydı. Koruma görevi yapıyorduk sonuçta. Birimiz arkada olmalı, diğeri de önde olmalıydı. Her koldan saldırıları görebilmeliydik. Tabii saldırı olursa. Mantıklı olan buydu. Ben de bu sebepten ötürü, öne doğru hareketlenecektim. Sikko doktoru ve hint fakirini, Kanaye ve benim ortama alacaktım. Öne doğru hareketlenirken de Kanaye'ye; "Yol darlaştı. Ön kısmı ben tutacağım. Sen doktor ve diğer beyfendinin arkasında dur. Böyle yolculuk etmek daha mantıklı." diyecektim normalde bir şekilde. Ama göz kırpıp, ağız yaparak, vebalı olduğunu söylediğim adamdan uzak durmasını anlatmaya çalışacaktım. Ki ben ondan uzak duracaktım. Öyle işte.

[Shiranui Kanaye]

Aah aah, tıpkı diğer köy shinobileri gibi bu adam da biraz değişikti. Kendine özgü bir davranış biçimine sahipti keza Bay Paytak adımı sorduğunda Keji demiş olmama rağmen adımın Kanaye olduğunu söylemişti. Sanırsam yeterince samimi olmadığımız için, Keji'nin hikayesini bilmiyor. Hayır anlamıyorum, göt kadar yerde yaşıyoruz ve buna rağmen birbirimizi tanımıyoruz öyle mi. Sözde Ishi'deki herkes birbirinin ailesidir, tabi canım, tabi.

Herifin gevşek tavrından sonraki ilk dikkatimi çeken şey ise, adında ''Shi'' bulunmuyor olmasıydı. Bu köydekilerin çoğunun adında Shi bulunuyor keza bazen Takashi'nin benim pederle sadece adında ve soyadında Shi bulunduğu için arkadaş olduğunu falan düşünüyorum.

Öte yandan, eleman köylü adama resmen yapıştırmıştı vebalı damgasını! Eh, haklı olabilirdi de. Sonuçta bir salgın vardı ve oradan sağlam çıkabilecek pek kimse olduğunu sanmıyordum. Keşke yanıma gaz maskesi falan alsaydım yanıma, hastalığı kapıp geleceğiz falan. Aslında, adını bile bilmediğimiz bir yer sonuçta, dünya üzerinde düşünürsek karınca bacağı kadar falan. Neden burası için hayatımı riske atayım ki ? Mmph, bunshin çıkarıp götüm götüm kaçsam mı ki ? Bunshinler de konuşmuyor etmiyor gerçi, doktor bir şeyler sorsa cevap veremeyeceğim anasını satayım. Haa, doktor demişken, soyadımı sormuştu değil miii, dönüp '' Shiranui bu arada.'' diyeyim de, onu siklemediğimi anlamasın. Anlarsa anlasın aslında. Siktiğimin dörtgözü, ayıpmış, peh.

Kouichi'nin dediği gibi, eskortluk yapmakta olduğumuz çok çok önemli iki şahsiyetin arkasına geçmiştim. Geçerken kaş göz yapıyordu, yapmaya çalışıyordu daha doğrusu. Satürn'ün saçaklarındaki sinekkapan bitkisinin yuttuğu mor ineğin zombi olarak geri gelmiş versiyonuna benziyordu. Zombi demişken, gideceğimiz köyde bir zombi salgını falan olmasın lan ? Dötümüzü keserler valla.

Kusura bakmayın, aceleye gelmiş ve açıkçası vasat bir rp oldu. Birdenbire üstüme binen yoğun bir okul ve iş dönemi içerisindeyim de, telafi etmeye çalışacağım. Ayrıca Kouichi, soyadım Shiranui!

[GM - Naruto]

Kouichi' nin dediği formasyonu alıyorsunuz kısa sürede. Kimse şikayet etmiyor. Hatta doktor, yüzündeki panik, pörtlek gözlü halinin üstüne hafif bir gülümseme kondurdu. Daha garip görünen birini daha önce görmediğinizi düşünmenize sebep olacak bi gülümseme. Muhtemeleeeen... Kouichi' nin yaptığı formasyonla Kanaye' nin soyadını yapıştırması hoşuna gitti. Adamın çizgisini yakaladınız. Kouichi en önde, sırasıyla arkasına doktor, köylü adam ve Kaneye diziliyorsunuz. Kouichi, normal bir tempoyla yürüyor, sessiz bir kaç dakikanın ardından doktordan hararetli bi öksürük sesi geliyor. Bu adamdı mı kapmış hastalığı yoksa? Köylü öksürmüyor bu öksürüyor? gibi şeyler düşünürken doktorun kısa bacak sendromundan geride kaldığını ve yavaşlamana işaret etmeye çalışmak için kendini yırttığını anlamanız çok uzun sürmüyor.

Yol yan yana iki kişinin, omuz omuza olursa durabileceği dereceye kadar daraldıktan sonra düz devam etmeye başlıyor. Yolun ortasında çıkan tek tük bitkiler gözünüze çarpıyor, bayadır kullanılmadığı kanaatini getiriyorsunuz.

[Shiranui Kanaye]

Brrrh, yoruldum gibime geliyor. Neden yoruldum onu da bilmiyorum. Psikolojik olsa gerek, psikolojik değilse bünyemi sikeyim zaten. Ha bu arada, sen yok musun Kouichi, fırsatını buldun yapıştırdın beni vebalının arkasına. Şu vebalı fikri de bayağı mantıklı geldi gözüme. Ben de diyorum yoksul, işçi, dertli bir abimiz. Adam ne kadar da realistik yaklaştı olaya. Sürrealist yapımı, portakallı ördekleri sikeyim.

Öte yandan, sana gelelim Bay Paytak. Ağzın kulaklarına vardı bakıyorum, ne o, istediklerin yapılınca istediğimiz gibi şekillendirebiliyor muyuz seni ? Oyun hamuru musun oğlum sen, kıvama gelince şekil alıyorsun ? Tüm doktorlar senin gibiyse sıçtık valla, hoş burası da bana düşmez. İyileştiriyorlar mı iyileştiriyorlar, zaten şu ana kadar pek doktorluk olmadım. Olduğumda da bilincim kapalıydı zaten. Hiçbirinin paytak paytak koşuşturmasını ve komik gözlüklerini görmedim, iyi ki de görmedim. Doktor demişken, hızımızı bayağı kısıtladığı konusunda Kouichi ile hemfikirizdir sanırım. Aslında, biraz eğlenmek hoş olabilir, bir doktora sigara ikram etmek. Ehehe. Sigara ikram edilebilen bir şey mi ki lan ? Pardon efendim, biraz akciğerlerinizi parçalamak ister miydiniz ? Bunu yapmanın farklı farklı yolları var tabii, yüksek taijutsu seviyesine sahip, tercihen kıdemli bir B-A Rank arası bir Jounin'e sataşmak mesela. Ya da çok tehlikeli bir missing-nin'e kafa atmak, duruma göre pandik falan da olabilir. Ya da ne bileyim, gidip Daichou'nun karşısında ukala ukala da konuşabilirsin. Acaba ilk ve son durum gerçekleşirse shinobi mezarlığına mı gömülüyoruz yoksa cesedimizi ortadan kaldırıyorlar mı ?

(Kanaye'nin kafasındaki odalardan bir tanesi açılır.)

Loş ışık ? Yine mi lan ? Acaba bu sefer kim gelecek ? Siyah olan mı, ya da beyaz olan ? Belki de sen gelirsin anne ? Baba ? Takashi ? Daichou ? Taoreta ?

Ha ? Kapı ? Üzerinde tırmık izleri olan, geçmişte işlemelerinin olduğu düşünülen simsiyah bir kapı. Kulpu biraz tozlanmış gibi, hatta genel itibariyle tozlanmış bu kapı. Üzerinde onyedi yazıyor. Onyedi, uğurlu sayım. Uğurlu sayım neden böyle kıytırık bir şeyin üstünde ? Pek hayra alamet değilmiş gibi geliyor. Şu ana kadar başıma iyi bir olay gelmedi ki zaten, bundan mı korkacağım, cık cık. Kapıyı hafifçe itip ileriye doğru giderken önümden geçen karakedi şüphe uyandırıcıydı, tam kapıyı hafifçe iteklemiştim ki bu sırada arkamdaki ışık czzzzzbıııffffppfh etmişti ve sonrasında gitmişti. Korkmam mı diyordum ben, o kısmı unutalım.

Hasssssssiktiiiir ? Kapının üstündeki numara onüç oldu lan! ''Kai !'' ''Kai !'' ''Kai !'' ''Kai !'' '' Kai !'' İşlemiyor, mühür bozuk galiba. Kim genjutsu yaptı ? Doktor ve vebalı herif hala yaşıyor mu ?

Burasııı, burası neresi ? Shi-shinobi mezarlığı mı ? Peki, peki benim burada ne işim var ? Düşünme, düşünme. Düşünmeden ilerlemeye devam et, sadece devam et, sonunda iyi ya da kötü, mutlaka bir tane daha kapı çıkıyor zaten. Kafam, kafamı kaldırma ihtiyacı duyuyorum. Etrafıma dizilmiş birkaç kişi var, bana yol açıyorlar. Kafamı kaldırmak zorunda hissediyorum, bunlar, bunlar köyümüzün ölmüş shinobileri ! Peki benim onların arasında ne işim var ?

Sadece basit bir kâbus olmalı, görev sırasında uyuklamak bana yakışmıyor. Adeta babamın adını lekeliyorum.Acaba rüyanın sonu ne olacak, bir de bunu bir falcıya yorumlatsam mı ki ? Tabiri ne acaba.. Yürümeye devam ederken, bir yerde duruyorum. Bir kadın silüeti var, bir mezarın başına oturmuş ve çiçek koyuyor. İyice yakınlaştıktan sonra kim olduğunu görebiliyor gibi oluyorum.

Anne ? Sen misin ? Neden mezarın başında oturuyorsun anne ? Sana çiçek getirmeyi mi unuttum ? Bu rüyanın anlamı bu mu yoksa ? Mezar taşında kimin adının yazdığını göremiyorum, fakat bu da tıpkı annem gibi zamanla netleşiyor. Gözlerimi kısıyorum ve seçerek okuyabilecek hale geliyorum. '' Shi-ra-nu-i Ka-na-ye'' Ben mi ? Yoksa bana geçmişteki bir atamızın ismi mi koyuldu ? Benim mezarlıkta ne işim var?! Ölmemiş olmam gerekiyor anne ! Ölmemeliyim, yaşamam gerekiyor, senin yerine de yaşamam gerekiyor. Silinmek istemiyorum anne, yok olmak istemiyorum. Mezara yaklaşıyorum, biraz tozlanmış. Tıpkı buraya girerken kullandığım illet kapı gibi. Mezar taşına dokunacağım, gerçekliğinden emin olmam gerekiyor. Rüya olup olmadığı arasında şüphedeyim, şüpheleniyorum ve haklıyım da. Mezar taşına doğru elimi uzatıyorum veeeeeeeeeee ;


Huh, aptalca rüyalar. Rüya mıydı yoksa kâbus muydu peki ? Nasıl olur da bir rüyadan hem nefret edebilir hem de hiç bitmesin isteyebilirim ki. Söz konusu annem olunca, her şey gerçek olabiliyor demek ki. Çok fazla ölüm hakkında kafamı yormamalıyım sanırım, doktor diyorduk değil mi, doktor. Kafam eğik bir şekilde yürüyorum hala, hiçbir şey değişmemiş gibi. Anlık bir şey miydi yoksa ben bunları yaşarken eş zamanlı olarak gerçekte de eşit süreli bir şeyler yaşanıyor muydu ? Soruları bir kenara bırakmam gerekiyordu, doktora sigara ikram edecektim, '' Pardon Bay Pay-''

Lan ? Burası neresi peki ? Doktor falan yoktu, yıkık dökük, hastalıktan kırılan, gündüz ile geceyi aynı anda yaşayarak adeta aydınlanma çemberinin amına koymuş bir yerde buluyorum kendimi. Acaba köye erkenden gelememiştik ve veba bizimle beraber herkese bulaşmış ve köy yok mu olmuştu ? Biz zombileşmiştik ve ben zombi olduktan bedenim vasıfsızca turlarken mezarlıkla ilgili rüyalar mı görüyordum ? Ya da bu bir tür rüyaydı ? Belki de, belki de gelecekten haberdi ? Neden ben seçilmiştim ki, gelecekten haber getirmek üzre ? Neden sadece benim üzerime oynanıyor bu bahis ? Hayır hayır, doğru at ben değilim, üzgünüm.

Önümdeki adam, aramızda yaklaşık on yirmi metrelik bir mesafe vardı, karanlıktan dolayı yüzünü göremiyordum, bir yandan da parlıyordu, dolayısıyla tamamiyle gölgede kalıyordu. Şafak söküyor gibiydi, güneş de yeni batıyor gibiydi. Öyle arada kalmış lakayt bir gökyüzü vardı işte. Bir dakika lan ? İkisi aynı olmuyor mu ki ? Fakat burada bundan daha önemli bir şey var ki, o da kısmen önümdeki adam. Bir çukur var ve adam çukura doğru giriyor. Sonrasında çukurdan çıkmıyor, çukurdan çıkmıyor, çukurdan çıkmıyor. Bir saniye, ÇUKURDAN ÇIKMIYOR ?!

Koşuyorum, koşuyorum ve koşuyorum. O adama ulaşmam gerekiyor, onu oradan çıkarmam gerekiyor. Bilinçaltım, şayet bu da senin bir oyununsa bir daha asla hiçbir şey düşünmeyeceğim. Aa bir saniye, bir önceki rüyadan olayın sonlandığı yerde bir şeye dokunarak kurtulmuştum, sanırsam yine bunu yapabilirim. Adamın kendini gömdüğü yere gidiyorum. Kendini gömmek, evet evet. Böyle saçma bir şeye daha demin şahit oldum. Uyanmak ümidiyle çömeliyorum ve toprağa dokunuyorum, fakat uyanamıyorum. Sanırsam burada takılı kaldım. Toprak biraz nemli ve eşelenmiş gibi, aynı zamanda kurak. Böyle taşı toprağı sikeyim, hatta böyle rüyayı sikeyim! Matruşka bebeği gibi iç içe geçmiş hepsi, birinden uyanıp diğerinde buluyorum kendimi. Ayağa kalkmak üzere doğruluyorum ki, birden omurilik soğanı ile kafam arasında sağlamca bir acı hissediyorum. Bilincimi kaybetmek üzereyken öne doğru düşüyorum ve düşerken, toprak tıpkı bir çukuru dolduran kum gibi iki taraflı olarak aşağıya doğru dökülüyor, sanki beni içine alacakmış gibi. Sertçe düşüyorum ve toprakla temas kuruyorum ki ;

Lan, benim rüyalarımla kim oynuyor ? Var mı rüya bekçisi falan ? Taytlı diş perisi, sen misin yoksa bu ? Adama neden bunları yaşatıyorsunuz ki ? Yine aynı yerdeyim, al işte. Şimdi karşıma ne çıkacak, katon kullanan semizotu falan mı ? Ya da katana kullanan bukalemunlar ? Çok daha hiddetli bir şekilde cebimden sıkarak bir sigara çıkarıyorum ve hızlıca yakıyorum. Derince bir nefes çekiyorum sigaramdan ve sonrasında gözlerimi kapatıp, kafamı kaldırıyorum. Yaklaşık bir iki saniye geçtikten sonra gözlerimi yavaşça açıyorum ve bir yandan dumanı üflüyorum. Ve başardım! Sonunda istediğim yerdeyim, şu illet ormanda.

Bir ara oturacağım, uzun uzun düşünüp bu rüyaların sebebini düşüneceğim. Aslında ikinci rüya, biraz tanıdık geliyor. Ah, evet evet. Shigure ve Asuka ile bir cesedi ararken hala yaşadığı umuduyla yine bu ormanda toprağı kazmıştım. Bende nasıl bir etki bırakmışsa artık. Yine de derin bir oh çekmek için çok erken, önümde duran doktor ve köylü adamı görmem mutluluğumu beşe katlıyor. Başından beri yapmak istediğim şeyi artık yapacağım, cebimden paketimi çıkarıp doktora uzatacağım ve '' İster misiniz ? '' diye soracağım. Bu adam benim gördüklerimin, hadi siktir et gördüklerimi yaşadıklarımın onda birini yaşasaydı tütünü içmez, yerdi. Her ne kadar reddedecek olduğunu bilsem de, yine de vereceği tepkiyi ve homurtularını, hayıflanmalarını görmek bende kalıcı bir mutluluğa sebep olacaktı keza bu doktoru unutacağımı pek sanmıyordum.

Out: İlk ''Inception''ı yaşattım karaktere hayırlı olsun.

[Kouichi Natsume]

Dedim ve yaptım. Dediğim dediktir, yaptığım da yaptıktır. Olmadı, böyle bir kelime yok sanırım. Ama başka bir şekilde bu durumu açıklamamın mümkünatı yok gibi. Varsa da ben bilmiyorum arkadaşım. Öyle celallenme hemen, sikerim valla. Hepinizi sikerim. Sikerler o kadar. Neyse diyerekten, geçeyim şuraları. Dediğim formasyon da ilerliyorduk. Çok da rahat oluyordu valla. Birader ben demişsem, bir bildiğim vardır. O kadar yani. Zeki adamım sonuçta. Şu dörtlü arasında en zeki kişi benim. Bu çok açık ve de net. Beni diğerleri ile kıyaslamak bile mümkünatı olmayan, akıl almaz bir şey. Ehm! Kendimi az abarttım sanırım. Ben bu kadar egoist biri değildim. Yoksa öyle miydim, diye içimden geçirmiyor da değilim. Arada yaptığım şeyleri unutuyorum. Nasıl davrandığımı falan. İlginç bir durum, ama ben öyleyim. Kendimi böyle kabullenmem lazım. Zaten kabulleniyorum da. O yüzden no problem. Sülalem raad birader. Tabii rahat olsam da, kendimi frenlesem ya da frenlemeyi bilsem çok iyi olur. İnsanın kendini kontrol edememesi iyi bir şey değildir zaten. Ama benim konum, kendini kontrol edememekten daha uzak. O yüzden üzerinde pek durmasam da olur. Zaten pek de durmayacağım. Yakın zamanda kapatacağım. Hatta şimdi kapatacağım. Eve şimdi kapatıyorum, kapattım.

Pekala, işlem tamamdır. Nerede kalmıştık diye girmiyorum. Çünkü nerede kaldığımı biliyorum. Çok zekiyim, dimi? Bak yine aynı şeyi yaptım. Kafamı sikeyim. Beynimi sikeyim yav. Harbiden ama. Kendimi tekrarlatmam çok sinir bozucu bir şey. Bir gün bunu yaşarsanız, ne demek istediğimi bence kavrarsınız. O zaman gelince bana hak vereceksiniz. İşte diyeceksiniz ki, Natsume reis bunu bana demişti. İzindeyiz reis. İşte bu sözlerden sonra benim göğsüm kabaracak, gururlanacağım. İnsanlara bir şeyler eklemek, katkı da bulunmak, yani fikir ve tecrübelerini aktarmak çok hoş bir şey. Adımın sonsuza kadar akıllarda kalması ise, mükemmel bir şey. Umarım bir gün öyle bir konuma erişebilirim. Zaten en büyük gayelerimden biri de budur. Her neyse. İşime geçeyim ben. Benim aldırdığım pozisyonda sıkıcı bir ilerleyiş söz konusuydu. Bayağı sıkıcıydı. Ama yine de yürümek gerekirdi. O yüzden yürümeye devam ettim. Tabii bu sırada etrafıma da bakmayı, dikkat etmeyi de ihmal etmedim. Sikko doktorun, sikko gülüşünü de görmediğim değil. Aslında özünde iyi bir adama benziyor. Ben biraz sertim sanırım. Bundan sonra adama sert davranmamaya çalışacağım. Ben zorba biri değilim. Zorbaların amına koyim. Derken, bir öksürük sesi. Tabii benim tüyler hemen diken diken oluyor. Amına koyim ne oluyor yahu? Bu sikko doktor da mı hasta yoksa? Ya sikerim böyle işi. Amına koyim ya. Hastalıklı, pislik herifler. Amk ne yaptılar da, köydeki herkes hastalandı. Anlamıyorum ki. Valla billa anlamıyorum. Neyse, artık götüme mukayyet olmam gerektiği gerçeğinin iyice farkına varıyordum. Bu iyi bir şey. Ama iki tane hastanın olması çok daha kötü bir şey.

Artık hastalık ve egoistçe düşünceleri bir kenara bıraksam diyorum. Önümde bir görev var. Bu görevi yapmam lazım. Bir şeyi en iyi şekilde yapmak, her zaman ilk önceliğimdir benim. Ona göre kendimi şartlandırırım. Ona göre hareket ederim. İyi veya kötü, böyle de bir huyum var. Bu huyun negatif etkileri var. Ama pozitif etkileri de azımsanmayacak derece de çok. O yüzden, benim için bir sorun yok. Ne gerekiyorsa, kendime uyacak bir şekilde yapmak ile mükellefim. Kendimi ben öyle görüyorum yani. Her neyse. Amacım düşüncelerimi şu iki konu üzerinden döndürmek değildi. Ama buna mecburum. En azından bir tanesine. Doktor hastalıklıydı. Hint fakiri de hastalıklıydı. Sıkıntı vardı anlayacağınız. Hem de büyük sıkıntı. Ama götümü bir şekilde kurtarabilirdim. Sikko doktor çok yavaştı. Hep arkamda kalıyordmu. Bunu pekala avantaja çevirebilirdim. Yavaşlığından faydalanıp, hep aramıza mesafeye koyacaktım. Böylelikle hem sikko doktordan hem de o hint fakirinden uzak duracaktım. Kanaye mi? Benim hiç sikimde bile olmaz. O değil de, düşünce güzel. Dahiyane bir fikir denilemez, ama zekice. Aşırı bir zeka da söz konusu değil. Fakat kafa sonuçta, o da benden çıkma. Yine iyiyim, iyi.

Onu bunu bırakayım da, yol mu daraldı ne amına koyim? Hay aq ya. Neyse, şu an için pek sıkıntı etmez bence. Nasıl bir sıkıntı doğurabilir ki sanki? Hiç desem? Evet, hiç. Çünkü enlemesine değil, uzunlamasına sıra oluşturuyoruz. Bir tren gibi. Bu arada tren ne la? Hiç duymadım. Her ne cacıksa artık. Bu şekilde düm düz yardırmaya devam. Sağı solu kolaçan ederek tabii. Bitkilerden de uzak dursam iyi olabilir. Bitkiler zehirli bile olabilir. Hatta bizim elemanları da uyarayım. "Abilerim ve de kardeşlerim, her an tetikte olmanızda fayda var. Ayrıca burada ki bitkileri tanımıyoruz. En kötü ihtimali düşünmek, sizin yararınıza olur. Zehirli ve de size zararlı olabilecek her şeyden uzak durun. Bu en iyi savunma yoludur."

[GM - Naruto]

Kanaye sigara paketini doktoro doğru uzatıyor, doktor göz ucuyla bakıyor fakat kaşlarını çatıp cıklamaya başlıyor. Tahmin ettiğin gibi sigaranın ne kadar zararlı olduğundan bahseden homurdanmalar dolduruyor etrafı, pek eğlenceli değil. Kouichi konuşmaya başladığında herkes sessiz onu dinliyor. Tam konuşmasının yarısına gelmişken, köylü doktorun çıkardığının iki katı yükseklikte, bol hırıltılarla dolu bir öksürük kopartıyor. Kouichi lafını yarıda kesmek zorunda kalıyor bir kaç saniyeliğine. Adam yürümeye devam ediyor, bir şey olmamış gibi davranıyor. Adamın kafasında ter damlaları belirmeye başladı, gözlerinin altıda belli belirsiz morlaşıyor. Doktor farkında değil gibi, köye gitmeye çok odaklı.

Kouichi lafını bitirdikten sonra sessiz sedasız yürümeye devam ediyorsunuz. İyice bitki ve ot karışımına bürünmeye başlayan yol, daralmayı kesiyor fakat küçük bir probleminiz var.

Yol ayrımına geldiniz.

Köylü, hırıltılı sesi ile sol taraftan gideceğinizi söylüyor. Doktor ise bağırarak sağ taraftan gideceğinizi. Aralarında minik bir tartışma kopuyor bir anda, köylü ara ara öksürerek doktora bir şeyler anlatmaya başlıyor, doktorsa panikle lafını bölüyor sürekli. Bir sonuca varamıyorlar, ve size dönüyorlar. Doktor özellikle Kouichi' ye bakıyor.

Köylünün gitmek istediği yol, sol ayrım, dediğine göre daha uzun. Adamın uzun yol yürüyecek hali kalmadığı çok belli fakat doktorun dediği "kestirme" yolu ne zaman duysa, adamın yüzünde garip bir dehşet belirmekte. Sevmediği, ve kestirme olduğunu bildiği yolda bir şeyler olduğu belli. Doktor ise doğal olarak hem köylününün hem köyün sağlığını düşündüğünden bir an önce oraya varmak istiyor. Seçimi ikinize bırakıyorlar.