Başlamak Bitirmenin Yarısıdır Derler

[Ueno Riko]

Deyim yerindeyse kanser eden bir yolculuktan sonra nihayet Chibu'ya varmıştık. Tamam, son sekiz saat boyunca hiçbir şey olmamıştı. Kervancı amcayla sohbet edip durmuştuk ama ilk birkaç saatin aksiyonu yetmişti yolculuğun benim için sancılı geçmesine. Zaten hiçbir şeyin olmadığı o sekiz saat boyunca da başıma neler geldiğini anlamakla meşguldü zihnim. Oldukça etkili bir genjutsunun etkisine girmiştim. Uyuşturucu ve türevi uyarıcı bir madde almış gibi sebepsiz yere rahatlamıştım. Nitekim ben o sarhoş halimle hayaller kurarken bile hiçbir şey olmamıştı. Bana genjutsuyu uygulayan kişi ne gelip bizi öldürmüştü, ne de bizi soymaya kalkışmıştı. Sanki tüm bunları bana eğlencesine yaşatmış, sıkılınca da çekip gitmişti. Ya da belki de beni sınamak için yapmıştı tüm bunları. Deniyordu beni o sırada. Geçmiş miydim sınavından yoksa kalmış mıydım? Acaba beni tanıyan biri miydi bunları yapan? Zihnim tüm bu sorularla meşgul olmaktan yorulmuştu artık. Daha fazla düşünmek istemiyor ve önüme bakmak istiyordum. O genjutsucu her kimse ve amacı neyse başarıya ulaşıyordu.

Chibu'ya vardığımızda kervancı baya bir neşelenmişti. Eh tabi haydutlar tarafından filan önümüz kesilmedi sonuçta, o mutlu olmasın da kim olsun? Benim başıma gelenleri bir bilse korkudan altına yapardı adamcağız. Belki de kalp krizi geçirirdi. Kervancı girişteki görevlilere evraklarını gösterdikten sonra kasabaya resmen girmiştik. Fingirdoş Chibu. Çok turistik ve kalabalık olduğu için buraya fingirdoş diyorum. Pek zilli bir kasaba. Manzarası da çok güzel. Kasabaya girişte Asakura Geçidi görünüyor. Kasabanın içi ise kervanlar, hanlar ve türevleri ile dolu. Her yanda mırıl mırıl konuşan insanlar. Neşeli bir güne başlayanlar, kötü bir güne uyananlar, yaşlılar, gençler, esnaflar, çocuklar, yolcular... Her türden insan var etrafta. Nihayet ayrılma vaktim geldiğinde, kervancının neşeli kahkahası eşliğinde paramı almış ve tabiri caizse defolup gitmiştim. Hııı çok korktu benden haydutlar, sorma! Ben hiç eğlenmedim yolculuk boyunca, tamam mı? Neyse ya, en azından paramı verdi adam. O kadar saçmalıktan sonra elime geçen bir şeyler var hiç değilse. Ben bu parayı burada yerim.

Artık yepisyeni bir şehirde, farklı bir ortamın havasında, kafamda garip düşünceler olmadan amacıma doğru ilerlemek istiyorum. İçime doya doya çektiğim oksijen bile farklı. Aslında esas amacım Amegakure'ye gidip o lanet Güneş Dansı örgütünü bulmak ama bir uzun yolculuğu daha kaldıramayacağım sanırım. En azından bir süre buralarda oyalanayım. Tabi oyalanmak derken, boş boş işlerle uğraşmayacağım. Gidip biraz araştırma yapmalıyım. Ishigakure'nin kıt akademisinin kıt kütüphanesi gibi değildir buralar herhalde. Gideyim kendime bir kütüphane, kitapçı, sahaf benzeri bir yer bulayım. Hem G ile başlayan diğer örgütleri araştırırım hem de Güneş Dansı hakkında daha fazla bilgi edinmeye çalışırım. Esnaflara filan sora sora bulurum herhalde.

[GM - Naruto]

Bir kitapçı aramaya başlarken gözlerin, yavaşça kapanmaya başladığını hissediyorsun. Aşırı yorucu bir gün geçirdin ve yaklaşık bir gündür hiç dinlenmeden dolaşıp durdun. İyi bir uykuya ihtiyacın var, ve yemek yemeye tabii.

En yakın dükkana sorduğunda bir kitapçıyı nereden bulabileceğini, net bir cevap alıyorsun ve verilen adrese gidiyorsun. Sana verilen adres, gerçekten eski bir kitapçı. Oldukça tozlu, fakat yine de içinde bir iki kişi var. Akademide ders işlediğiniz sınıfların büyüklüğünde bir yer burası. İstediğin şeyi bulabilmek kolay olmayabilir.

İçeri girdiğinde yaşlı bir adam ayağa kalkıyor. "Hoşgeldiniz." diyor yaşlılık akan sesiyle. Beyaz saçlı, yüzünde yılların getirdiği kırışıklıklar olan bir adam bu. "Neye bakmıştınız genç hanım?"

İçeri birkaç adım attığında temiz bir tahta masa görüyorsun. Muhtemelen kitabını alıp buraya geleceksin. Duvarlar tamamen kitaplık. Eski kitap kokusu ciğerlerine doluyor. Birkaç yerde kitap yığınları görebiliyorsun. Kitaplar bir düzene göre dizilmemişler. En azından, öyle düşünüyorsun. Zira hiçbir kitaplıkta, orada ne tür kitaplar olduğuna dair bir şeyler yazmıyor.

[Ueno Riko]

Ayh nasıl da yorulmuşum! Kitaplarla işim bittikten sonra bir hana gidip kestirsem iyi olacak gibi. Rüyamda ne görürüm acaba? Sensei mi Mao-chan mı yoksa genjutsucu şahısla ilgili bir kabus mu? Neyse ne, uyuduktan sonra da bir yerlerde yemek yiyeyim. Kurt gibi açım. Eh iki canlıyım sonuçta yemek hakkım. Bir dakika... O kesinleşmemişti değil mi? Ben çoktan anne havalarına girdim artık hayırlısı. Esnafın birine en yakın kitapçıyı sordum. Adam gayet açık bir şekilde tarif etti nereye gideceğimi. Teşekkür edip kitapçının yolunu tuttum.

Epey de eski püskü bir yerdi. Arşiv geldi aklıma. Orası da tozlarla kaplıydı. Bence bu eskiliği ve tozu, kitaplara gizemli bir hava kattığı için bilerek yapıyorlar. Arşivde de demiştim. Kesin toz moz serpiyorlar! Bu konuyu araştırmalıyım bir ara. Neyse şimdilik kendi işime bakayım. Kitapçı epey eski ama en azından içinde yetkili kişiler var. Hayallerimdeki kadar büyük değil ama etrafta epey bir kitap var. İşimi görür umarım burası. Ben içeriyi gözlerimle şöyle bir süzerken, tonton yaşlı bir amca da ayağa kalkmıştı. Buranın müşterisi bol oluyor mudur acaba? Otantik bir havası var, çekici sayılır bir nebze. "Merhaba, iyi günler." dedim gülümseyen suratımla yaşlı adama. Ardından kitapçının içine doğru biraz ilerledim.

Raflara bakındım biraz ama nedense kitapların belli bir sıralanışı yoktu. Harf sırasına göre veya türüne göre bir nizamı olur normalde kitapların. Rastgele alıp yerleştirmişler herhalde. Buraya bir kadın elinin değmesi lazım. Bu tarz dağınıklığı pek sevmiyorum, içimi bunaltıyor. Belki daha sonra gelip yardım ederim bu sevimli ihtiyara. "Yasadışı örgütler hakkında bilgi veren türde kitaplarınız var mıdır acaba?" Pat diye de söyledim ama sorun çıkmaz herhalde. Amca tehlikeli birine benzemiyor. Hem bu tarz bir kitabı herkes isteyebilir değil mi? Bu tarz örgütlerin meraklısı çoktur. Herhangi bir şeyden şüphelenmesin ve bunu sadece bir hobi olarak düşünsün diye yüzümdeki gülümsemeyi sürdürdüm amcaya bakarken.

[GM - Naruto]

"Yasadışı örgütler mi?" diyor adam yaşlı ve yavaş sesiyle. "Çok spesifik bir soruydu bu. İncelemem lazm. Oturun siz, ben geliyorum."

O tahta masalardan birine oturuyorsun ve oturduğun an aklına ne kadar yorgun olduğun geliyor. Bacaklarının ağrıyor olduğunu hissediyorsun. Birkaç dakikalık etrafa bakınma sonrasında adam geliyor elinde bir kitapla. Bircik.

"Sanırım bunun içinde... Bir takım bilgiler var. Bu kitabı okumaya fırsatım olmadı, o yüzden içeriği hakkında bir fikrim yok ama bunu biri sattı bana, yasadışı işlerle ilgili olduğunu söylemişti." Kitabı önüne bırakıyor. "İyi araştırmalar.

Kitabın yazarı yok. Herhangi bir kapağı da yok. Eskilikten sararmış sayfaları karıştırmaya başlıyorsun. Kitabın adı "Suç"

Bir takım suçluların ruhsal incelemeleriyle karşılaşıyorsun. Yetenekleri, neleriyle tanınırlar, ne yaparlar? Bildikleri spesifik şeyler... Bağlı oldukları örgütler, ve öldürdükleri insanların (sığsın diye minicik puntolarla yazılmış) bir listesi dahi mevcut. Suçluların bağlı olduğu örgütler arasında senin aradığın yok, elbette. Sayfaları değiştirdikçe, daha çok kriminal insan ile karşılaşıyorsun. Seri katiller. Onlarca, yüzlerce seri katil. Bir çoğu erkek olmasına rağmen, kadınların bile maskülenliği gözüne çarpıyor. Hepsi birer ölüm makinesi olmalı. Çoğu büyük savaşta hayatını kaybetmiş. bir süre sonra baktığın suçluların resimlerinin hepsinin bir ceset resmi olduğunu fark ediyorsun. Öylesine büyük suçlular ki, ölmeden resimleri dahi eline geçmemiş. Sayfaları çevirdikçe aradığını bulamamanın verdiği hırs ile artık sadece aradığın iki kelimeye yönelik bakıyorsun sayfalara. "Güneş", "Dans"

Dakikalar saatlere dönüşüyor. Yorgunluğun gitgide artıyor, ve dışarıdaki insan sesleri de öyle. Girdiğin zaman sessiz olan bu kitapçı şu saatlerde oturacak yer bulunamayan bir yer haline geliyor. Kitap meraklıları yanına, karşına oturuyor bir selam verip.

Ve saatler süren araştırmanın sonucunda güneş ve dans kelimelerinin bir araya geldiği bir satıra rastlıyorsun. Şu an bu kitap sahip olduğun en büyük ipucu olabilir, ya da sadece Güneş dansı'nı bilen birisi olabilir. Kişi hakkında, şu ana kadar baktığın tüm suçlular içinde en az bilgiye sahip olunanı olduğu dışında hiçbir fikrin yok. Adamın ismi bile yok zaten. Raiton, Fuuton, Doton ve Katon elementlerini bir A-Rank seviye ninja kalitesinde kullanabildiği, Fuuinjutsu bildiği, Medic nin yeteneklerine sahip olduğu bilgisi mevcut. Şu ana kadar öldürdüğü insanların listesi kitaptaki en uzun liste bile olabilir. Sayfanın en altına ise bir not geçilmiş. Zaten o not ilgini çekmişti senin de.

*Güneşle dans etmeyi biliyor.

Bu kitap, gerçekten cevaplardan çok sorular uyandıyor. Yanlış bir iz üzerinde olma ihtimalin de yok değil ama, bu iki kelimenin, sayfanın altına çok önemli bir şeymiş gibi not olarak geçilmesi, sanki sana bunun doğru yol olduğunu biraz kanıtlıyor gibi.

Başın ağrımaya başlıyor. Neredeyse otuz saattir kendini bedenen ve zihnen yoracak şeylerle uğraşıyorsun. Fazlasıyla yorgunsun.



Resme daha dikkatli baktıkça bunun da bir ceset resmi olduğunu fark ediyorsun. Elinde tuttuğun kitap sanki efsanelerin yattığı bir mezarlık gibi. Bu mezarlık ki her efsanenin ayrı ayrı hikayesi mevcut. Bu mezarlık ki, kralların değil, katillerin mezarı. Öyle bir mezarlık ki, tanrıların mezarlığı.

[Ueno Riko]

Bir anda "yısıdışı ırgıtlır" deyince şaşırdı tabi adam. Hadi bul bakalım kitabımı amca. Kolay gelsin sana. Gittim dükkandaki masalardan birine oturdum. Oturduğum gibi uykum geldi iyi mi? Resmen üzerimden yorgunluk akıyor. Ne zamandır pinekliyorum tabi evde, göreve çıktığım da yok. Bu atraksiyon fazla geldi bana. Neyse şu işim bitsin dinlenirim bir ara. Gerçi tedirgin olmuyor da değilim. Yolda garip şeyler oldu ya hani. Uykumda filan boğazımı kesmezler umarım. Ay ay. Aslında şuraya kafamı koyup az biraz kestirsem ne güzel olur. Kollarımı da sararım başımın etrafına, yastık işlevi görür. Biraz boynum ağrır ama çok şirin bir uyku da çekerim hani. Güzel olmaz mı? Of saçmalama Riko.

Zaten adamcağız getirdi kısa bir süre sonra kitabımı. "Suç" koyulmuş ismi. Polisiye kitap gibi. Yasadışı işlerle ilgili demek, ha? Amca bunu sana kim sattı? Bak bu kitabın içinden de abuk sabuk yırtık önemli sayfalar filan çıkarsa, gider intihar ederim artık. Yazarı da yazmıyor kitabın üstünde. İyice işkillendim ben bu işten. Eski püskü bir kitap. Dokunsam dağılacak. Neyse. Açtım kitabı geziyorum tek tek sayfalarda. Ünlü katiller ve onların cins cins özellikleriyle karşılaştım ilk olarak. Örgütler ve kendilerine kurban giden insanlar... Oldukça ünlü seri katiller vardı kitapta. Kadınlar bile vardı ya! Vay be. Ne kadınlar varmış. Kimleri kimleri öldürmüş. Gerçi... Bunların resimlerinde bir tuhaflık var. Neden bu kadar solgun hepsinin cinsi? Niye gözleri böyle boş boş bakıyor? Normalde kameraya doğru bakılmaz mı? İnsan hayatında kaç kere fotoğraf çekilir ki? İyice anlayabilmek için girdim kitabın dibine kadar. Tövbe yarabbim! Bismillahirrahmanirrahim! Muvaffakiyetsizleştiremeyeceklerimizdenmişcesine! Neyse sakinim. Uykusuzluk kafa yaptı bana galiba. Ceset resmiymiş ya bunlar. Ahahaha! Ceset işte. Bildiğin ceset. Adamların canlıyken bile alamamışlar resimlerini. Çok havalılar ya. Özendim epey. Ben de mi seri katil olsam acaba? Sanki ha deyince olunuyor. Ayrıca ben öldüremem öyle masum insanları filan.

Bu değil, bu değil, bu hiç değil! Kitabı sayfalarca okuyacak değilim. Keşke bir tuş olsaydı kitabın üstünde. Tuşa tıklayınca bir kutucuk açılsaydı. O kutucuğun içine aradığımız kavramı yazsaydık da hemen bize sonuçları gösterseydi. Ah ah nerdeeee? Öyle bir teknoloji olsa uçarız zaten. Böyle salak salak kayıp insanları aramayız, tek tıkla herkesi buluruz. Ben o kutucuya önce "Güneş" yazardım, sonra "Dans" yazardım. Sonuçlara bakardım hızlıca. Nitekim tek tek bütün satırları dolaşmak zorundayım. Çevir Riko çevir. Zaten yorgunum. Gözlerim acıyor artık etrafa bakınmaktan. Saatlerdir dinlenmeye almadım zavallı gözlerimi. Tüm vücudum fazla mesai karşılığı yeterli maaş alamamanın grevine çıkmış. Uyumam lazım benim. Acilen hem de.

Sayfaları çevirdikçe çeviriyorum. Kaç saat geçti şuraya oturduğumdan beri haberim yok. Zaten epey de kalabalıklaştı ortalık. Yeni girmiş olsam şu dükkana oturacak yer bulamayacağım. Ana baba günü. Demek ki haklıymışım. Otantik ve çekici havasından ötürü epey kalabalık oluyormuş burası. Belki de çevrede rakibi yoktu başka. O da bir ihtimal. Neyse esas olaya döneyim. Ben sayfaları çevirdim çevirdim ve buldum! "Güneşle dans etmeyi bilen adam." Öyle bir insan ki kullanmadığı shinobi tekniği yok. Üstelik hepsinde de ustalaşmış. Bu kişinin Güneş Dansı örgütüne mensup olduğunu düşünürsek eğer, neden çok yetenekli bir shinobi olmak yerine böyle karanlık işlere girişmiş ki? Üstelik öldürdüğü insanların sayısı Ishigakure'den Amegakure'ye kadar neredeyse. Yaklaştığımı hissediyorum. Muhtemelen doğru bir şekilde ilerliyorum. Güneş Dansı örgütünün üzerindeyim ama bu örgütün Sensei ile bağı olup olmadığı bilgisine hala erişmiş değilim. Sadece bir G harfinden geldim buralara kadar. Yine de bu sözcüklerle karşılaşıyor olmam bir tesadüf olamaz. Yoluma devam etmeliyim. Kitaptaki ünlü katilin resmini daha dikkatli incelemeye başladım. Bu da ceset resmiydi. Bu sefer şaşırmadım. Bunun yarısı kadar suç işleyenlerin bile resmine ölünce ulaşmışlar. Bu adamın ceset olması da gayet doğal. Yazık etmiş bence kendine. Nasıl öldürüldü acaba böyle üstün bir yetenek?

Bu gidişle başım çatlayacak! Kitapla da işim bitti zaten. İstediğim bilgiye ulaştım. Çıkıp gideyim, kendime bir han bulayım da uyuyayım birazcık. Sonra araştırmalarıma devam ederim. Kafamı yastığa koyduğum gibi derin bir uykuya dalmak istiyorum. Kazandığım paraları yeme vakti!

[GM - Naruto]

Motele gidip derin bir uyku çekiyorsun. Başına hiçbir şey gelmiyor, sakin bir uyku çekip bir sonraki güne hazırlanıyorsun. Hala ne yapacağın hakkında hiçbir fikrin yok.

Rüyanda da, Sensei'ni görüyorsun. Bembeyaz bir odada, sensei'n seni seyrediyor. Sertçe bakıyor sana. Ağzından hiçbir şey çıkmıyor, ama seni görüyor. Belki göklerden de seni seyrediyor olabileceği korkusuyla uyanıyorsun zaten.

Şu an tamamen serbestsin. Motel çok ucuz olduğu için, çok az bir miktar para ödemiş olmanın mutluluğu da var üzerinde.

[Ueno Riko]

Ucuz bir motel bulmayı da başarmıştım. Kendimi şu anda her şeyi yapabilecek güçte hissediyorum. Düşünsenize ben para kazandım ve o şirin şeyler hala cebimde duruyor! Paraya çok düşkün biri olduğumdan söylemiyorum bunu. Ama her zaman yanınızda bir miktar olması iyidir. Ne zaman başınızın sıkışacağı hiç de belli olmuyor. Özellikle bu gibi evinizden çok çok uzaklarda olduğunuz durumlarda... Ancak dünyayı kurtaran adamın kızı gibi hissetmemin asıl sebebi motel bulup başımı yastığa koyduğum ana dek hiçbir felaketin veya garip durumun beni bulmamış olması! Gerçi şimdi de her şeyin normal olması garipmiş gibi geliyor ama hayırlısı. İyi ki uykum vardı da boş boş şeyleri kafama takmadan rahat bir uyku çektim. Başımı yastığa koyduğum gibi gözlerim kapanmış gitmiş ve beni korku dolu kabuslarımla baş başa bırakmış. Keşke uyumasaydım. Zombi gibi dolaşsaydım da o gözleri kapatmasaydım!

Bembeyaz bir odadaydım o tuhaf rüya boyunca. Belki sadece birkaç dakika sürmüştü ama bana bütün gece onu görmüşüm gibi geldi. Hani beyaz iyiliği temsil eden bir renktir ya, işte rüyada beyaz elbiseler içindeyseniz veya benim gibi bembeyaz odalardaysanız o rüya hiç de hayırlı değildir. Can sıkıcı devam ettiği yetmezmiş gibi bir de uyandığınızda da kafanızı bir süre kurcalar ve etkisinden çıkamamanıza sebep olur. İşte ben uzun süredir hep böyle kabuslar görmüştüm Mao-chan ve Kicchan ile tanışıncaya kadar. İkisi de benim bebeklerim. İkisini de çok seviyorum. Her neyse konudan çok koptum ben. Rüyama geri döneyim. Dediğim gibi bembeyaz bir odadaydım. Dikiliyorum koca odada öylece. Tam karşımda, benden biraz uzakta o var. Genç yaşına rağmen grileşmiş saçları ve sinirlendiğinde gözlerinden şimşekler çıkaran delici menekşe gözleriyle. Bana baktığını gördüm ama nedense hiç mutlu hissetmiyordum. Çünkü gözleri hiç de özlem dolu veya sevecen bakmıyordu bana. O kadar kötü bakıyordu ki sanki onun dersindeyken çok yanlış bir şey yapmıştım ve onun tarafından azarlanmıştım. Gittikçe küçülesim, buharlaşıp ortadan kaybolasım geliyordu. Sensei tek kelime etmeden izliyordu beni. Sadece bakışlarını bir an olsun değiştirmeden gözlerini bana dikmeye devam ediyordu.

Sıçrayarak uyanmıştım yerimden. Kaç saattir uyuyordum acaba? Hava aydınlık olduğuna göre kütük gibi deliksiz bir uyku çekmişim ama o rüya neydi öyle? Acaba Sensei bana öldüğünü, bulutlara çıktığını ve hala onu aramaya devam ettiğim için bana kızdığını mı ima etmeye çalışıyordu? Belki de cesedini bulmamı ve öldüğünü kanıtlamamı istiyordu. Belki hala bulamadığım için kızgındı bana. Hayır! Bu düşünceleri kesinlikle reddettim ben. Sensei hala yaşadığına dair bana her gün yüzlerce mesaj göndermiyor mu zaten? O yaşıyor ve onu kesinlikle bulacağım. Şu anda yapmam gereken tek şey Ame'ye gidip Güneş Dansı'nı bulmak. Ve evet bunu yapacağım. Ame'ye giden kervan var mı diye bakınayım şehir merkezinde. Burası Chibu yani. Olması lazım. Eğer bulamazsam gelene kadar buralarda takılacağım artık. Ucuz motelimi de buldum beni bir süre daha idare eder. O sırada Güneş Dansı hakkında araştırma yaparım fena mı olur?

[GM - Naruto]

bu satırları ağlayarak yazıyorum

Sensei'n sana ulaşmaya mı çalışıyor, yoksa senin güçsüz ellerin mi ona ulaşmak isteyen, ya da gözlerin mi onun olmayan görüntüsünü sana gösteren? Belki de her şey, kendine yarattığın bir hayalden, kendi kendine uydurduğun bir hikayeden ibaret. Evinden, ailenden, arkadaş diyebileceğin insanlardan daha çok uzaklaşmadın, fazla uzağa gitmiş olamazsın bile! Hala Amegakure'ye gitmeden önceki son şansın. Bu adamlara bulaşmaman gerektiğini fark etmiştin zaten. Hatırlamıyor musun kızım, adamın öldürdüğü bilinen insanların listesi, kitaba sığmamıştı!

Olsun, sen yine de ayrılıyorsun ucuz ve şahane motelinden, her gün onlarca kervanın kalktığı inanılmaz büyük bir alana gidiyorsun. Su satanlar, etrafta dolaşan onlarca tipte insan, üzgünler, mutlular, kervanına gardiyan arayanlar, deve satanlar, daha ucuza deve arayanlar... Şaşırtıcı derecede gürültülü ama bir o kadar da eğlenceli bir yer. Kahkahaları duyabiliyorsun. Çok arkalardan gelen bir gitar sesi, yaşlı bir kadının kocasına azarı kulaklarını, güneşin taptaze ışıltısı gözlerini dolduruyor. İster istemez bir gülümseme geliyor güzel yüzüne. Amegakure'ye giden kervanları sormaya başlıyorsun ve o tarafa giden kervanların başka bir tarafta toplandığını öğrenip o tarafa doğru gidiyorsun. Sen yürüdükçe arabaların şekli değişiyor, tekerleri, hatta şemsiyeleri olan arabalarla karşılaşıyorsun. Şemsiyesi olanlar büyük ihtimalle Amegakure'ye gidiyor. Sonuçta orada yağmur hiç durmaz, bulutlar hiç eksik olmaz üzerinden.

Tehlikeli tipler de gözüne çarpmıyor değil. Kervanlara gardiyanlık yapmak için en iyi teklifi arayan kiralık anti-katiller bunlar. Yine de, çoğunu rahatça alaşağı edebileceğinin farkındasın. Birkaç tane seçeneği elinde topluyorsun.
1- Parası çok yüksek olup, tehlikesinin çok yüksek olduğu bir kervan, yanında iki kişi olmasına rağmen hala adam arıyor,
2- Makul sayılabilecek bir fiyata tehlikesiz denemeyecek bir yolculuk
3- Ne taşıdığını söylemeyen, az para veren bir adam
4- Kervanı olmayan, atla giden, sadece yanına bir yoldaş arayan genç bir adam, para yok

Öğlen saatleri yaklaştıkça alandaki kalabalık da artıyor. Belki de beklersen eline daha iyi fırsatlar geçeceğinin farkındasın ama, bunlar da hiç fena değil.

[Ueno Riko]

Şimdi ben bir gaza geldim, Ame'ye gidiyoruz yehaa filan tavırlarına girdim de sakata gelir miyim acaba? Yani düşünüyorum, çatışacağım adamın beni işkence ede ede öldürmesi kaç dakikasını alır ki? Hatta saniyesini? Salisesini? Milisaniye- Tamam sustum. Yani diyeceğim o ki, ben senseiyi görmek için yanıp tutuşuyorum, senseiyi görmekten çok onu bulma meselesini de kendime fazlasıyla hırs ve takıntı haline getirmiş de olabilirim ama ölmek için çok gencim. Ama işte bendeki şu merak ve inat var ya, keçide yoktur. Keçide zaten merak yoktur büyük ihtimalle ama inat olduğunu biliyorum! Merakım beni senseime doğru sürüklüyor. Ben onu bulamazsam eğer asla geceleri rahat uyuyamam. Hayatım boyunca hep bir yanım eksik kalır. Sürekli çelişkiler içinde boğulur kalırım. Tıpkı şu anda olduğu gibi! En kötü karar kararsızlıktan iyidir ve gözü karalık da insanın hayatına renk katar diyerekten çıktım bir alamete gidiyorum kıyamete! Hüloo!

Bu Chibu hiç de bizim köy gibi kervan fakiri değil. Maşallahı var yani. Gerçi zaten burası tam seyahat noktası değil miydi? Öyleydi. Buradan her gün, her yere bir sürü kervan kalkıyordur. Yani mutlaka dişime göre bir şeyler bulurum ben. AY! Şuradaki amcaya bakın! Tonton şey, nasıl da tatlı! Gidip yanaklarını sıkasım geldi. Ay deve satıyor hem de! Bu da beni nostaljik anılara sürükledi. Ben küçükken bir gün dedemlerle uzun bir yolculuğa çıkmışım. Minami kentine gezmeye gitmişiz. Orada da aynı böyle deve satan yaşlı bir amca varmış. Anne devenin hemen yanında da minik yavrusu varmış. Ben hayatımda ilk kez canlı deveyi orada görmüşüm ve yavru deveye de resmen tutulmuş, aşık olmuşum. Dedeme "Bu deveyi alalım mı?" demişim. Dedem de gülümseyerek "İyi de nerede bakacağız ki ona?" demiş. Ben de masum masum "Balkonda bakarız, olmaz mı?" demişim. Ay küçükken ne tatlıymışım ben öyle! Tam ısırmalık, yemelik bir şeymişim. Neyse konumuz bu değil. Konudan sapma Riko.

Bakalım bakalım. Evet. Haaa, demek Ame'ye giden kervanlar bu taraftaymış. Bana yol gösteren adama teşekkür ettikten sonra dediği yöne doğru ilerledim. Ahaha! Kervanda şemsiye var! Çok tatlı! Şemsiyeli kervan mı olur ya? Güneşten korunmak için herhalde. Ay ne diyorum ben ya? Kafam yine gitti Ishi'ye. Benim gideceğim yer Ame'ydi ya. Iyy oranın iğrenç, kasvetli, rutubetli, ıslak, kurumayan bir havası vardır şimdi. Adamlar n'apsın, mecbur şemsiye takıyorlar arabalarına. Hiç de sevmem kasvetli mekanları. Öyle bir yerde doğmuş olsaydım kafayı sıyırırdım kesin. Zaten yağmurdan ve ıslanmaktan da hiç hoşlanmam. Ame halkı nasıl tiplerdir acaba? Kesin melankolik, depresif, ergen ergen tiplerdir. Neyse. Ben bu düşüncelerimi kimseyle paylaşmasam iyi olacak. Yoksa linç edilirim. Yok yani ırkçı olduğumdan değil, tahmin yürütme yeteneğimi kullanıyorum sadece. Neyse biz kervanımıza bakalım. Hmmm. Tehlikeli tipler de var. Neyse umurumda değil hiçbiri. Şimdiiii. Paralarına göre dört çeşit yolculuk var ama ben aslında tehlikeden biraz uzak kalmak istiyorum. Aslında o tehlike yine gelip beni buluyor bir şekilde ama parada pulda gözüm yok. Şu işi bir açıklığa kavuşturmak istiyorum sadece. Ayrıca kervansız adam oldukça ilgimi çekti. Atla dıgıdık dıgıdık sohbet ede ede gideriz. Bence bir kervanda oturup stresli stresli bir şeylerin olmasını beklemekten iyidir. O yüzden atlı adamın yanına gidip ona eşlik edebileceğimi söyleyeceğim. Evvet! Tam dişime göre, ne güzel!

[GM - Naruto]

"Merhaba." diyor genç adam sana. Yaklaşmadan önce bu kadar yakışıklı biri olduğunu fark etmemiştin.

Sensei'ne ne kadar da benziyor!

"Yolum Amegakure'ye gider. Aslında düşünmezdim bana eşlik etmek isteyen birinin genç, tatlı bir kız olacağını. Bir Kunoichi misin? Öyle gözüküyorsun. Şimdiden söyleyeyim, para falan taşımıyorum. Taşıdığım tek şey bilgi. O yüzden şimdiden beni öldürüp para çalmak gibi bir planın varsa, vazgeç lütfen. Daha önce başıma geldi. Beni çok zengin sanmış Shinobi'nin biri. Bıçağını çekti bana, ne diyorsunuz onlara, Kunari miydi? Senin gibi tatlı bir kız kurtardı beni. O günden beri hep korkarım tehlikeli insanlardan."

Derin bir nefes alıyor ve sinirinin geçtiğini hissedebiliyorsun. Anlık sinirlenmiş gibi ama, sana değil, yaşadıklarına sinirlenmiş olmalı.

"Ama yine de teşekkür ederim, bana yarenlik etmek istediğin için. İşim dolayısıyla çok gezerim, çok görürüm. İnsanın her zaman bir yardımcıya, etrafına baktığında güvenebileceğini bildiği birini görmeye ihtiyacı oluyor. Sen kimsin, neden Amegakure'ye gidiyorsun?"

Paranoyasından dolayı seni daha iyi tanımaya çalıştığının farkındasın. Vereceğin cevaplar önemli onun açısından, hem korkuyor, hem de bir şeyler arıyor söyleyeceklerinde. Adamın gözlerinden anlayabiliyorsun.