Gönüllü Doktor

[Kagetsu Kurai]

"Pork", "İyyğhhkkk", Aiiikkkhhhh... Sırtı uzanmıştım ve uyuyordum. Zaten sırt üstü veya yüzükoyun yatmaktan başka şansım yok, çünkü kafama girmiş, ölümcül bir vida bulunuyor ve bu yüzden sağına ya da soluma yatamıyorum. Yan dönüp uyumayı özledim! Şu yukarıdakiler ne diye merak ediyorsunuzdur? Onlar beni her sabah uyandıran yavşağın birinin sesi. Gözlerimi onun sesiyle birlikte açtığımda tam karşımdaydı. Havada, yarasa kanatlarını çırpıyordu ve suratı, tam suratımın önündeydi. Sizlere tanıştırayım, beni her sabah lanet olası bir sesle uyandıran, yarasa kanatları olan ve havada uçup tek işi bağırmak olan Bay Slevin. Yatak odamdan hiç çıkmıyor ve onu hiç sevmiyorum. Aslına bakarsanız her sabah onun kafasını bir kez mutlaka patlatıyorum. İşte bugünde tam bunu yapmak üzereyim. Hızla yatağımdan onun üzerine fırladım ve yarasa kanatlarından tutup, yere yapıştırdım. Ardından bir iki kafa darbesi. Tabi Bay Slevin'in kafası taş gibidir, vurunca benimde canımı yakar ama sonuçta ölen o oluyor.

Bay Slevin ile ilgilenmem bittiğinde standart sabah prosedürünü uygulamaya geçtim. Tuvalete git, sifonu çek, elini yüzü yıka, aynaya bak, mutfa... Aynaya bak kısmında kaldım. alnımda ufak bir morluk ve şişlik var, ne ayak bu şimdi? Sanırım Bay Slevin'in bana hazırladığı bir tür numara. Acıyacak biraz ama kendi kendine geçecektir.

Sabah kahvaltımı ettikten sonra hızla giyinip evden fırladım. Tam 8 gibi hastanede olmak zorundayım. Neden mi? Bugün hiç bir işim yok ve hastaneye gidip gönüllü olarak çalışmak istiyorum. Yo, hayır hayır, bunu kesinlikle insanlığın yararı için yapmıyorum. Bunu sadece kendim için yapıyorum. Belki biraz doktor kimliğimi falan geliştirebilirim. Ne kadar hasta, ne kadar shosen o kadar ileri seviye medikal ninjutsu değil mi? Yoldan giderken hemen bakkala uğradım ve bir paket sigara ile bir tanede lolipop aldım. Yağmur her zamanki gibi şiddetini koruyordu. Önce güzel bir sabah sigarası. Ardından çilekli lolipopu ağzıma attım ve hastanenin yolunu tuttum.

Aptal falan değilim, aslında oldukça normalim. Ya da hayır ya birazcık rahatsızım. Kim bilir belkide biraz deliliğim vardır. Aslına bakarsanız çılgının tekiyim. Ama hastanenin yolunu biliyorum. Hastaneye vardığımda hemen çevreme bakınacağım ve danışmayı arayacağım. Hastaneye ilk kez gönüllü çalışmak için geliyorum. Danışmana danışmak işimi kolaylaştıracaktır diye düşünüyorum. Boş bir danışman bulduğumda ona "Afedersiniz, ben bir medic - nin'im ve bugün işim yok. Kaldırım mühendisliği yapmaktansa hastanede gönüllü olarak doktorluk yapmak istiyorum. " diyeceğim. Bunu söylerken ağzımdan lolipopu çıkarmayacağım ve gözlerimi kocaman açacağım. Belki daha etkili bir konuşma haline gelebilir.

[GM - Naruto]

"Aaa" diyor danışman kadın. 40'larında, geçmişinde çok güzel ama şimdi o güzelliğini geride bırakmış bir kadınla konuşuyorsun. "Genelde gönüllülük esasını kabul etmeyiz ama, belki de senin için bir şeyler yapabilirim. Ama zaten burası genelde ağzına kadar doludur ama, neden bilmem bugün kolunu kıran, gözünü çıkaran çoluk çocuk yok sanırım. Öyle boş boş, oturuyoruz. İstersen içeri gidip doktorlarla tanış. İstersen git bir yerde otur, takıl falan. Zaten daha çok erken (sekizi çeyrek falan geçiyor). Belki birkaç saate burada olurlar tehlikeli oyunlar başlayınca."

Arkasını dönüyor ve evraklara gömülüyor. Sen de deliliğinle baş başa kalıyorsun.

[Kagetsu Kurai]

Danışmaya gidip, derdimi anlattığımda bana önce garip bir "Aaa!" çekti. Şaşkınlık ifadesi miydi bilinmez bana o anda, hemen şöyle bir tepki verdim "Yaaa..." diye. Birden ağzımdan kaçan bu ufak tepki pek dikkat çekmemiş galiba. Yoksa iç sesim mi yaptı bunu? "Zooort...!" Kim osurdu lan? Gözlerimi hafifçe arkama çevirdiğimde karşımda Osuruklu Kurai'yi görmüştüm. Göt herif, hastanenin içinde bile osuruyor. Kaybol lan it, kaybol hadi! Sanırım şu az önceki tepkiyi de o verdi.

Kadının söyledikleri ise kafamda yankılanmaya başlamıştı. Bugün burasının boş olmasından bahsediyordu, kafa, göz yarmak! Kafa, göz yarmak eğlenceli duruyor. Kimin kafasını yarıyoruz? "Zaaaaart!" Hmm... Sanırım ben şu arkamdakinin kafasını yaracağım. Şimdi insan içinde yapamıyorum ama sonra canına okuyacağım, osuruklu ben! Kadını yeterince dinledikten sonra kafamı kaldırıp şöyle bir etrafa bakındım. Gözüme ilk olarak saat takıldı. Evden buraya yaklaşık 10 - 15 dakika gibi bir sürede gelmişim. İyi topuk atmışım ha.

Tekrar kadına dönüp "Peki, tamam, çok sağ ol!" diyeceğim ve etrafa bakınacağım. Bakalım şu içerisi dediği yer neresiymiş. Orayı bulduktan sonra oraya gideceğim ve doktorlarla tanışacağım. Bu yapılabilecek iyi bir eylem gibi duruyor. İçerisi nasıl bir yer olabilir ki? Sanırım kapısında "Doktor Odası" veya "Dinlenme Odası" gibi şeyler yazan bir kapıdır ha?

[GM - Naruto]

Dinlenme odasına ulaştığında içeride bir doktorun kanepeye uzanmış, bir defterle ilgilendiğini görüyorsun. İçeri girdiğini kapının açılmasından anlayan adam defteri birkaç santim aşağı indiriyor ve seninle göz teması kuruyor. "Sen de kimsin?" der gibi gözlerinin içine bakıyor. Tipinden eski bir shinobi olduğunu anlayabiliyorsun. Shinobilerin normal insanlardan ayırt edilebilen bakışları vardır. Aynen öyle işte, senden açıklama yapmanı bekliyor. Zira olmaman gereken bir yerdesin.

[Kagetsu Kurai]

Ben aradığım odayı kafamı kaldırdığımda rahatça bulmuştum. Kapısının yanında ufak bir tabelada "Doktor Odası." yazmaktaydı. Hemen oraya doğru yöneldim. Arkamdaki bende, benimle birlikte ilerliyordu. Her adımında ise hastanenin boş, soğuk ama bir o kadarda huzur verici koridorlarında "Zarı! Zurt! Zort!" diye sesler yankılanıyordu. Bugün epey formunda arkamdaki deli görünüşe göre. Bildiğin taramalı misali osuruk saçıyor etrafa. Kaybol git lan deli!

Doktor odasının önüne geldiğimde derince bir nefes aldım ve kapıyı açıp, içeri daldım. Şimdi burada resmi bir yetkili olmayabilirim ancak içeridekilerle aynı seviyedeyim ve bugün gönüllü doktorluğum kabul edildiğine göre, doktor odası bana da ait demek oluyor. İşte tam da bu yüzden kapıyı çalma gereği duymadım. Kapıyı açıp, içeri daldığımda hızla kapıyı kapattım. Arkamdaki osuruklunun buraya girmesini istemiyorum. İşte bu yüzden hızlıca kapıyı itekledim. Sanırım biraz fazla sert davrandım, bu yüzden kapı fazla ses çıkarmış olabilir. Ancak ben fark etmedim bu durumu. Belkide normal geldiğindendir ha?

İçeri girdiğimde ise bambaşka bir dünya vardı. Hastanenin o garip kokusu kaybolmuş yerini biraz daha çayımsı, kahvemsi ve kitabımsı bir kokuya bırakmıştı. Eh... Doktorların burada genel olarak çay, kahve ve kitap üçlüsünü bir arada bulundurduğunu varsayarsak bu koku gayette olası bir şey. O sırada bir ses beni feci derecede ürküttü. Kitabın birisi bana seslenmişti. Ne kitap mı konuşuyor? Gözlerim o anda hareket etmekte olan kitaba takılmışlardı ve bütün benliğim o anda onun hareketlerini izliyordu. Ama bir iki kaş göz, tip tip bakışlar dikkatimi öyle bir çekmişti ki kitabı unutuvermiştim. Kafamı 2 cm yukarı kaldırdığımda delici, parçalayıcı, psikopatça bakışlara maruz kaldığımı fark etmiştim. Burada oturan, doktor olduğunu düşündüğüm ama eski bir shinobi olduğu her yerinden belli bir herif bana kim olduğumu sormuştu. Ağzımdaki lolipopu çıkarıp bende tam onun gözlerinin içine bakarak gözlerimi sonuna kadar açtım ve "Şey... Hmm... Ben deli! Pardon yani gönüllü doktor. Hadi ben benim peki ya sen kimsin?" dedim. Adamdan gözlerimi bir an bile ayırmayacaktım. Vereceği cevabı, keskin olmayan, sadece, bir boka yaramayan bakışlarımın olmayan baskısı altında veremeli.

[GM - Naruto]

"Ben... Gönüllü olmayan bir doktorum. Gitmek için bahane arıyordum ve... Bahanemi buldum. İşte, burada." deyip dfteri kıvırıp seni gösteriyor. Defteri sana manidar bir biçimde göstermesi, onunla bir şeyler yapmanı istediğini düşündürüyor sana ama, adamın yerine geçmen gerektiğini anlıyorsun.

"3 saatliğine yerime geç. Artık ismin Koni ya da Chiwa değil, ismin 3 saatliğine benim ismim. Burada bulunacağını kimseye söyledin mi? Umarım söylememişsindir çünkü yerime sen bakacaksın. 3 saat sonunda birini öldürmüş olursan ben de seni öldürürüm. Üç saatliğine senin ismin Haku. Stajyer doktor Haku'sun sen şu an. 3 saat boyunca öylesin. Hadi ben kaçtım. Eğer ki biri Haku-san diye seslenirse, o artık sensin. Hadi kolay gelsin." diyor ve yattığı kanepeden öyle hızlı kalkıp, önlüğünü çıkarıp odadan çıktığına tanık oluyorsun ki, bunların yarım saniyede gerçekleştiği aklına yatmıyor. Öyle kalıyorsun ortada, Haku.

[Kagetsu Kurai]

Doktor odasındaki elemana önce kendimi tanıttım. Olağan bir şeydi bu ve sonunda karşımda konuştuğum kişinin kim olduğunu sordum. Fakat eleman yerinden kalktı ve aslında ona hiç sormadığım şeylerden bahsetmeye başladı bana. Söylediğine göre doktorluk yapmak istemiyormuş. Neden yapmak istemez ki bir insan? Bence gayet eğlenceli bir meslek. Oldukça farklı şeylerle karşı karşıya kalabiliyorsunuz.

Benim kafamda binbir tilki dönüyordu ki karşımdaki herif defterini elime sıkıştırdı, üzerini çıkardı ve bir ton şey geveleyerek yerinden fırlayıp gitti. Hey, dur bu da ne demek oluyor? Herif kapıdan çıkarken söylediğim sözler bunlardı. Ancak o kadar hızlı çıkmıştı ki ben henüz olayı bile kavrayamamıştım. Eminim son söylediklerimi de duymamıştır zaten. Hmm... Neyse ben Haku da olsam, Kurai de olsam, delide olsam sonuçta bugünümü boş geçirmeyeceğim değil mi? Bu işime gelir. Ha! Herifin yaptığı da yanına kalmamalı aslında ama şimdilik bu duruma göz yumacağım.

Madem bir kaç saatliğine Haku olacağım o zaman onun gibi davransam iyi olur değil mi? Hemen az önce herifin oturduğu yere oturacağım. Ne güzelde ısıtmış adam. Bacak bacak üstüne atacağım ve herifin verdiği açıp, neler yazdığına bakacağım. Bakalım neyle ilgiliymiş? Birde kapıdaki danışman benim gönüllü doktor olacağımı biliyordu. Sanırım bunu şu kaçan doktora söylemem iyi olurdu. Neyse beni dinlememiş olması onun suçu sonuçta.

[GM - Naruto]

"Haku-san! HAKU-SAN ACİLDEN BEKLENİYORSUNUZ!"

Yüksek bir ses yankılanıyor hastane koridorlarında. Bu sensin. Yani değilsin, ama sensin. Acilen çıkıp acile doğru koşuyorsun ama ne yapacağın hakkında hiçbir fikrin yok ve bildiğin tek şey, en basit iyileştirme tekniği. Acilde seni bekleyen bacağı kanlar içinde bir çocuk. "Eğitimi fazla abartmış, tahtaya fazla sert vurduğu için, bacağı kırılmış. Kaval kemiğinde 2 farklı yerde kırık var. Kırıklardan biri toplardamarı kesmiş, onun da dikilmesi gerekiyor. Kaslar zarar görmüş, Shosen'le geçmeyecek bi durum yok. Hadi, göster kendini."

Çocuk 10'lu yaşlarında, saçları bir kirpiyi andıracak şekilde tek tek dikilmiş durumda. Çekik gözleri ve bembeyaz teni yağmur ülkeli olduğunu bağırıyor resmen suratına. Ellerini yıkaman ve işe başlaman gerektiğinin farkındasın.

[Kagetsu Kurai]

Ben elime aldığımda defteri incelemeye başlayacaktım ki birden bir ses yankılandı. Birisi Haku adındaki bir adamı çağırıyordu. Neyse ben değilim nasıl olsa. Sese pek aldırmadan oturdum yerimde defterin bir iki sayfasını daha çevirip bakındım. O sırada birden sağ tarafımdan bir tokat suratıma geldi. Bunun etkisiyle yere düştüm. Kafamı döndürdüğümde yanımda sinirli bakışlarıyla, asabi bir ben oturmaktaydı.

Oda da yalnızdım bu yüzden 2. benle konuşmamda bir sakınca yok. Hemen ona "Hey, bana niye tokat atıyorsun? Ayrıca o bakışlarda ne öyle?" dedim. Ancak onun sinirli bakışları pek geçecek gibi değildi. Bunun üzerine ona "Beni korkutuyorsun!" dedim ama o birden ayağa kalktı ve "Kalk şu acile git mal, Haku sensin!" dedi. Ouw... Doğru az önceki doktorla yaptığım anlaşmadan ötürü ben Haku olmuştu o ise bir hiç olmuştu. Peki ama Kurai nereye gitti? Ayrıca bir yandan ben Haku olmak istediğimi söylemedim ki. Mecburen Hakulaştırıldım. Ben tekrar Kurai olmak istiyorum.

Ancak bütün bu düşünceler sadece birer zaman kaybıydı ve karşımdaki, ben birden aşırı hiddet dolu bir bakış attı bana. Üzerime yürüdüğü gibi elimdeki defteri fırlattım ve oturduğum koltuktan kalktım. Bu da ayrı bir çelişki oldu bak şimdi. Az önce yere düşmemiş miydim? Ne ara koltuğa oturdum tekrar? Aman neyse önemi yok. Ben şimdi Haku olmaktan vazgeçip, gidip Kurai olayım bir güzel.

Acile büyük bir korku ile koşa koşa gittim. Arkamda delinin teki var, beni yakalarsa parçalar. Acile vardığımda ise bir tane velet vardı kanlar içerisinde sedyede yatan. İyi de bak şimdi bu işi Haku'nun yapması gerekiyor ancak ben Haku değilim peki o zaman benim bu işi yapmama doğru mu? Sonuçta gönüllü doktorum değil mi? Eğer doktorlardan birisi kaçmışsa ve birisinin yardıma ihtiyacı varsa o zaman ben devreye girmeliyim. Ayrıca bir iki kırık çıkık düzeltmekte epey ilginç bir deneyim olabilir. Hehehe... Bak bu hoşuma gitti işte. İlk iş hemen ellerimi yıkayacağım. Eğer bir iş yapacaksam temiz olarak yapmalıyım değil mi? Dezenfekte olmak bu işin ilk kuralı. Son çükümü ellediğim ellerimle ameliyat yaparım, hastane iltihap kapar, gelirler sorarlar bana niye böyle oldu diye bende diyemem ki onlara sabah hatıratımı yazdıktan sonra ameliyata girdim diye. Olmaz, hiç uygun kaçmaz. Hani herif gebersin o önemli değil. Oradaki nokta şu benim malafatı ellediğim meydana çıkıyor.

Ellerimi yıkadıktan sonra çocuğun bacağına bir göz attım. Kaval kemiği kırılmış. Hmm... Düzeltmek zor olmasa gerek. Atardamar sıkıntı işte. Ancak atardamarların daha kolay iyileşeceğini düşünüyorum. Kemiğe nazaran daha basittir yani değil mi? Ancak kemiği shosen ile kaynatacağım için önce elle düzeltmem gerekecek. Eğer yanlış kaynatırsam çocuk hayatı boyunca söver Haku denen öküze. Aslında bak bu harika fikir, birilerini öldürüp Haku'ya mı atsam suçu? Hemen çocuğun suratına bakacağım ve ayaklarını görmesini engelleyeceğim. Bu sırada "Ne yapıyorsun lan velet? Oğlum bu kadar abanılır mı lan? Yemeyecen onu vuracan oğlum, vuracan..." derken kemiği tutup, el yordamıyla kırıklardan yerine oturtmaya çalışacağım. Maksat konuşarak çocuğu uyutmak ve acıyı bir nebze az hissetmesini sağlamak. Eğer kemiği yerine oturtabilirsem, hemen shosen uygulayacağım ve önce atardamarı ardından da kemiği iyileştirmeyi deneyeceğim.

Out: Efendim şu koyu yazılar bir npcnin konuşması mı yoksa gmin özel bir hitap şeklimi anlayamadım. Bende pek girmedim, zaten birisi varsa betimleyeceğinizi düşünüyordum.

[GM - Naruto]

Not: Konuşmaları koyu yapıyorum, atladığım varsa gözümden kaçmıştır kusuruma bakmayın. Fazlasıyla dalgınım.

Çocuğun bacağını eline aldığında acı içinde bağırıyor. Öyle bir bağırıyor ki kulakların acı içinde çınlıyor. Deneyimlerine göre, doğru yerleştirmiş olduğunu düşünüyorsun. Ardından iki elini birleştirip Shosen uygulamaya başlıyorsun atardamara.

Ama atardamar oldukça sağlıklı gözüküyor. Belki de hemşire sana atardamar dememiştir. Başka bir şey demiştir.

Uyguladığın Shosen bir yandan da çocuğun kemiğine iyi geliyor. Hissedebiliyorsun az biraz çocuğun yüzündeki rahatlamayı. Ama hala inanılmaz acıdığını biliyorsun. Ellerin, önlüğünün bir kısmı kan oluyor bile. Kan sürekli olarak geliyor, durarak gelmiyor.