[Kusa] Köprü Tadilatı

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Kazeshini Raijin, Kasumikage Shikibanzo, Kon Ko
Öngörülen Seviye: C-Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Kannabi Köprüsü'ne 1 günlük yolunuz bulunmakta. Siz ise Güneş'in doğuşuna tanıklık etmektesiniz. Sizinle beraber ufak bir at arabasına doluşan 10 işçi ise halen uyumakta. Sizler onların canlarından sorumlu kişiler olarak, nöbetleşe uyumuş bulunuyorsunuz. Şu anda her üçünüz de uyanık ve zindesiniz. En ufak yorgunluk belirtisi göstermiyorsunuz. İlerlemeye devam etmek için ise, işçilerin uyanmasını bekliyorsunuz. Bu da size rahatça laflayabileceğiniz dakikalar sunuyor.

Şu an bulunduğunuz nokta, ormanın sonlarına gelen bir yer. Bu sebeple Güneş ışıklarına henüz doğrudan maruz kalmıyorsunuz. Bu durumun kötü yanı ise, kalın giysiler altında geçireceğiniz birkaç saatin olması oluyor. Ancak sizi şikayet etmekten kurtaran esas hadise, sadece işçileri korumanız gerektiği. Yola çıkmadan önce aldığınız bir haber var, bu haber de malzemelerin çoktan yola çıktığı oluyor. Sonuç olarak malzemelere de göz kulak olmak gibi ekstra bir zahmete girmemiş olmak, şüphesiz ki sizi memnun ediyor. İlerlemenizin devam ettiği sürece işçilerdeki şen hava, bu yolculuğun biraz daha hızlı geçmesine vesile oluyor. Ancak şu anda sadece bekliyorsunuz. Güneş'in doğuşuna şahitlik ederken, işçilerden bir tanesinin derin horlamasını duyuyorsunuz.

[Kon Ko]

Bu kadar soğuk olmaz diyordum ben. Keşke atlet giyseydim. Ormana girmeden iyiydi de ormanda soğudu yav. Tabi neredeyim, ne işim var o ormanda falan diye meraklanıyorsunuzdur. Anlatayım. Bir taraflarınız şişmesin.

Aslında cevabı ortada olan sorular bunlar. Görevdeyim işte! Görevimiz ne? Tehlike? Yok, bu işçi, emekçi kardeşlerimizi köprüye götüreceğiz. "Gidemediğin yer, senin değildir." Bunu da neden söylediysem artık, neyse. İşte yanımda da 2 shinobi kardeşim var. Görev başında pek muhabbet edemedik. Ama şimdi boşken biraz laflarız herhalde. Belki şu hayvan gibi horlayan herifi çekiştiririz. Köprü yapıyoruz diye bu ne havalar!

İyice bir gerindim önce. Pek esnek sayılmam ama olanı da efektif olarak kullanabilmek için bu gerekli. Rahatlatıyor hem. Sonra sohbeti başlatmak üzere mesai arkadaşlarımın yanında aldım soluğu. "Nasıl gidiyor? Ben Ko. Onore oldum. Bu arkadaşları kazasız belasız yerlerine ulaştırırız umarım." dedim giriş olarak. Fena sayılmaz ama ekleyeceğim bir şey var. "Şu horlayan hariç. Madem bu kadar horlayacaksın sırt üstü yatma kardeşim. Değil mi? Bu kadar milletin huzurunu kaçırıyorsun." Vallahi billahi! Bir tanesi de dönüp yan çevirmedi herifi. Benim de uykum derindir de bu herifin horlaması kadar değil. Haydutu belalıyı peşimize takacak. Sonra vay efendim görevde başarısız oldun. Hoş değil. Hadi siz de cevap verin güzel kardeşlerim. Sap gibi bırakmayın beni.

[Kasumikage Shikibanzo]

Uzun süre geçmişti son görevimin üzerinden. Artık evde aylak aylak oturmaya alışmıştım sanki. Eh rahat tabi... ekmek elden su gölden. Ancak bir shinobi olarak her zaman göreve hazır olmalıyım. Öyleyim gerçi! Görev için tüm rahatımı bozarak ev çocuğu halimden kurtulup Kusagakure shinobisi halime bürünmüştüm hemen! Görev çok zor gözükmüyordu. Köprü tamiri miydi tadilatı mıydı neyse onun için 10 işçiye korumalık yapacaktık. Başlarına ne gelebilirdi ki normal işçilerin? Gerçi bunun için 3 shinobiyi görevlendirdiklerine göre elbet bi sorun çıkması muhtemeldi. Merak bastı aniden! Acaba ne güzellikler ya da zorluklar bekliyordu bizi bu görevde!...

Korumalık yapacağımız 10 işçinin yanında 2 tane kim olduklarını merak ettiğim shinobi ile karşı karşıyayım. Yol boyunca nöbetteşe uyumuş olsak da henüz aramızda bi diyalog geçemedi. İkiside akademiden ya da genin zamanımdan tanıdığım kişiler değiller. Hatta biri maske takıyor ki sahiden suratını merak etmeme sebep oluyor. Aaa grubun sessizliğini bozan o oldu! Doğal olarak adını söyledi ilk başta... Ko! Güzel isim... Hele benimki ile karşılaştırılınca mükemmel bir isim. Ahahaha! İşçilerden horlayana baya laf etti Ko! Tutamadım kendimi bastım kahkahayı! Sevdim açıkçası Ko-san'ı. Cana yakın birisine benziyor. Diğer shinobi halen bir şey demediği için hakkında bi fikrim oluşmadı. Eh durmayayım bende kendimi tanıtayım bari... dikkatlice!

''Selam Ko-san. Ben Kasumikage! Açıkçası görevde zorlanmayız gibi geliyor. İşçi korumak ne kadar zor olabilir diye düşünmeden edemedim.'' biraz Ko-san'a yaklaşıyorum. Belki espri zevkimiz aynıdır. Test etmek gerek. ''Gel adamı yan döndürelim. Çekilmez bu yolculuk.''. Cevabını beklemiyorum. Zaten hoşuna gitti ise belli edecektir. Asıl merak ettiğim 3. shinobi. Ona dönerek ''Selamlar adını bilmediğim son yoldaş. Şimdiden tanıştığıma memnun oldum!''

[Kazeshini Raijin]

Sabahın bu erken saatlerinde çok rahatsız etmeyen bir yolculuk... Kesinlikle çekilebilecek türden bir şey. Belli aralıklarla göreve çıkmak beni zar zor tatmin ediyor aslında. Çoğu zaman evde,ormanda veya hayvanlarla zaman geçiriyorum. Halimden memnunum ancak yalnızlığım ilerleme kayıt ederken bir yandan da yeteneklerimin aynı şekilde boyunu arttırması önemli. Yetenek konusunda görevlere çok bel bağladığım doğru, diğer türlü pek çekici gelmiyor. Varacağımız yere kadar olası tehlikelere karşı kendimi tetikte tutsam da bir yandan etrafta gördüğüm ağaç,bitki ve hayvanlara aynı derecede ilgi gösteriyorum. Rahatlatan ve insanı boğmayan hava. Bir yandan güneşin doğmak üzere olmasına ne demeli ? Güzel bir sabah yürüyüşü olarak değerlendirmek güzel olacaktır kesinlikle.

İlerleyiş devam ederken sessizliği ara ara duyduğum horultu bozuyor. Alıştığımdan olsa gerek artık ilgi mi çekmemekte kendisi. Ellerimi kafamın arkasına atmış yukarıdaki dallara bakarak ilerlerken bir anda konuşan kişi ile dikkatimi ona çevirdim. Yürüyüş şeklimi bozmasam da gözlerimi çaktırmadan ona yönlendirdim. Klasik bir tanışma faslı olacaktır kesinlikle. Konuşmasını bitirince sessizliğimi bozmadan kafamda hızlıca cümleleri toparlamaya çalıştım. Basit bir kaç cümle ile olayı bitirecek ve kendimi sessizlik ve düşüncelere bırakacağım. Cümlelerimi bitirdiğimi sandığım an göreve eşlik eden diğer shinobi atıldı lafa. Ko... Kasumikage... İsimleri unutacağımı sanmıyorum zira benimle tanışmaya çalışan kişilerin sayısı oldukça az. Bu yüzden kendini tanıtanları asla unutmam. Kasumikage adlı shinobinin konuşmasından sonra derince yutkundum ve özellikle son cümlesi ile beni vurgulamasından sonra hemen lafa atıldım. '' Merhabalar.. Ko-kun ve Kasumikage-kun... Ben Kazeshini Raijin. Tanıştığımıza memnun oldum. '' Ardından sakin ve çekingen olmamaya çalışan surat ifademle sırayla suratlarına baktım. Hafif bir tebessüm ile kendimi gösterdikten sonra gözlerimi onlardan yavaşça çektim. ''Adamın horultusundan çok etraf daha çok ilgimi çekiyor. Bu yüzden onun pek dikkat dağıttığını söyleyemem'' dediktten sonra hızlıca yerde gördüğüm ilk yaprağı kaptım. Tek elimle yaprağı dikkatlice bakarken diğer elimi cebime attım. Yüzümde ise hafif bir tebessüm devam etmekte.

[GM - Naruto]

İşçilerin uyanmasını beklediğiniz sıralarda, doğanın sunduğu zarafeti sesi ile kirleten kişi Ko oluyor ilk olarak. Ardından Shikibanzo da bu katliama iştirak ediyor. Her ne kadar Raijin de isteksizce birkaç cümle etse de, ne Shikibanzo ne de Ko onun söylediklerini duymuyor bile. Çünkü Raijin tam konuşmaya başladığı sıralardan Shikibanzo ve Ko, horlayan işçiyi yan çevirmek için harekete geçiyor. Dolayısıyla Raijin kendisini etraftaki ağaçlara ve yeni doğan Güneş'e tanıtmış oluyor sadece. Fakat yine de yüzündeki tebessümü koruyor, hatta bu durumdan memnun bile olduğu söylenebilir. Kendisini birkaç insanla konuşmak zorunda hissetmektense, çok daha fazla sevdiği doğa ile baş başa kalmayı yeğlemekten daha güzel bir şey olamayacağını bile düşünmekte.

Ko ve Shikibanzo, Raijin'in ne yazık ki ismini bile öğrenemeden, bir hışımla, horlayan işçinin yanında alıyorlar soluğu. Kırklı yaşlarının sonundaki adamın beyazlamaya yüz tutmuş saçları darmadağın bir haldeyken, Shikibanzo adamın sağ omzunu tutarak onu sol tarafına doğru çeviriyor. Adam çevrilmesine rağmen birkaç kez daha horluyor ve Ko ile Shikibanzo merak ile horlamanın devam edip etmeyeceğine bakıyor. Tam bu anda da muratlarına eriyorlar ve hunhar adam horlamayı kesiyor. Başarınız kutlamakta serbestsiniz!

1 saat sonra...

Bir işçinin kurumuş dilini damağına çarptırarak çıkardığı ses ile başlarınız işçilerinin olduğu tarafa dönüyor. Bu adamın ilk uyanan işçi olduğunu görmenizle ilerlemenin başlayacağını düşünüyorsunuz. Çok şükür ki bunun ardından "Hmsf.." sesleri bir diğer işçi uyanıyor ve sonrasında tüm işçiler mahmur bir ifade ile uykularına nokta koymuş oluyor. Tabi biri uyanınca diğerlerinin de otomatikman uyanmış gibi olmaları enteresan bir durum gibi geliyor size. Adamların yerlerinden kalkmaya başlarken içlerinden biri çay koyulması gerektiğini söylüyor. Bir diğer ise peynirin bittiğini söylüyor üzüntü ile. Buna cevap verir gibi bir diğer işçi peyniri en fazla tüketenin o olduğunu söylüyor. Bu sırada da olaydan bağımsız olarak bir işçi hacetini gidermek için kendine bir çalılık arıyor. Yani kısa sürede ortam birden kargaşaya dönüyor. Ancak sizler görevin ve bu işçilerin kayırma arzularının farkında olduğunuz için olaya müdahale etmeniz mümkün. Tabi hiçbir şey söylemeden, birazdan hazırlanmaya başlayacak kahvaltıya katılıp, sıcacık çayı midenize indirmeniz de.

[Kon Ko]

Sevdim seni Kasumikage! Öteki arkadaş da iyi birine benziyor da adamı çevirmeye gittiğimiz için hiç dinleyemedim. Hihihihi... Ulan böyle eğlene eğlene görev yapmak var bir de bizim öteki kekolarla görev yapmak var. Şaka diyorsun yok, eğlence diyorsun yok! Olmuş arkadaşlar, sizin hayat düzeniniz olmuş! Ben eski düzenimi hiç aramıyorum. Bunlar çok matrak insanlar. Çok böyle hani psikopatlar. Kıvıl kıvıllar, ortalıklarda dolaşıyorlar. Çok neşeli insanlar. Horlayan adamı yan çeviriyoruz falan mesela. Hehehe...

Boynuzlu pezevengimiz, saçlarına ak düşmüş, ekmek parası diye çalışan ve büyük ihtimalle aslında saygıyı hak edene bir insan. "O horlamalar helal sana be!" falan demeyeceğim ama. Haram zıkkım olsun. Şu milleti kandıran pazarlamacılar, adamlar horlamayı kesici bant falan satıyorlardı ondan alsaydın hiç olmadı. Neyse işte, gittik bunun başına. Banzo diye kısalttığım yeni arkadaş tuttu bunu, ruhu duymadan çevirdi. VE HORLAMA KESİLDİ! ALLAHU EKBER! VUHUUU!

Adamın horlaması geçince bir mutluluk sardı ki beni sorma. Vallahi ağzım... aaa... dudaklarıma... ea... ağzım havaya havaya kalktı. Çünkü hem adamı yan çevirmek eğlenceli bir aktiviteydi hem de adamın horlaması durdu.

İşte adam sustu, biz eğlendik falan derken zaman geçti. İşçiler koyun sürüsü gibi hep birden ayaklandılar. Sonra oluşan karışıklık ise bu heriflerin hepsinin kardeş olması ihtimalini düşünmemi sağladı. Hepsi bıdı bıdı bir şeyler konuşup duruyorlar tam okula gitmeden ev hali anasını satayım! Peynir diyen var, çay diyen var, millete laf atan var, çömmelik yer arayan var var oğlu var! Bir baba edasıyla tabi ki olaya müdahale edeceğim. Çay falan da diyorlar baksana.

Hemen aralarında daldım arkadaşların arasına. Bayanlara ve hastalara aşırı duyarlı milletimiz gibi başladım konuşmaya. "Çay koyacak kişi çayı adam gibi demlesin! İmamın abdest suyunu yudumlamayalım. Semaver falan varsa onda yapın, semaver çayı güzel olur." Çay tamam. "Peyniri siktir et. Bir ekmek kırıp iki de domates yardık mı tamamdır o iş. Fazla lükse girişmeye lüzum yok. Yine de doldurun ne varsa ama." Yemek tamam. Kavgayı da bitirdik. "Çömecek olan epey uzaklaşsın. Yemek yiyeceğiz burada. Sıçarken de götünü kollasın sonra yılan kaptı falan anlamam! Görev dahilinde değil." Sıçan adama bile direktif verdik anasını... Adamları koordine ettiğimize göre geriye yemeği yemek kalıyor. Bakalım ne kadar çalışkanmış arkadaşlar. Yine de ben de bir yardım eli uzatırım adamlara. Gazete falan varsa onu sermeye yardım ederim. Magazin eki falan varsa tabi ki kendi önüme alacağım. Anasını babasını kesenler onların önünde kalabilir. Hadi bakalım.

[Kasumikage Shikibanzo]

Enteresan başlamıştı görev. Korumaları gereken işçiler uyurken ve bir tanesi biraz fazla şekilde horlarken Kasumikage ve takım arkadaşı maskeli Ko-san, sırt üstü yatan adamı döndürerek horlamasını engellemişlerdi. Eğleniyordu Kasumikage, salak bir sırıtışla yeni edindiği görev arkadaşı Ko-san ile muhabbet ediyordu. Normalde babası her zaman görevlerde ciddiyetini bozmamasını söylerdi ancak şu anda ne tehlike olabilirdi ki... Yaptıkları mantıklı bile sayılırdı. Adamın horlaması sayesinde birileri buraya gelebilirlerdi. Belki şimdiye ölmüşlerdi!!!

Horlayan işçiyi durdurma işleri son bulduğunda ve Ko-san ile konuşması bitince olduğu yerde tam 90 derecelik açı ile gökyüzüne bakmaya başlamıştı Kasumikage. Derince nefesler alıyor ve ciğerlerini mükemmel orman havası ile dolduruyordu. Aynı her sabah evinde yaptığı gibi. Bu sefer tek farkı babasının içtiği sigaraların kokusunu almasının imkansız olmasıydı. Sadece pencereden dışarı çıkmış bir şekilde nefes almıyordu. O doğallığın ortasında durmuş doyasıya zevkini çıkarıyordu. O sırada aklına bir şey dank etti ve derin nefes alma etkinliğini sonlandırdı. Bir şey unutmuştu ve bu tadını kaçırmıştı. Yüzünü ekşittiği ve ne olduğunu hatırlamaya çalıştı. Meraklı bir insan olduğu için bu tür durumlara daha fazla takılırdı. Ancak aklına gelmedi. Yaklaşık yarım saat bunu düşünmüş olsa da neyi unuttuğunu hatırlayamadı. Biraz siniri bozulmuştu...

Yaklaşık bir saat geçtiğinde önce bir işçi uyanmış, sonrasında sıra ile birden hepsi uyanmaya başlamışlardı. Şaşırmıştı Kasumikage. ''Sanırsam fazla yoğun çalışma tempolarından dolayı hepsinin biyolojik saati aynı duruma ayarlanmıştı'' diye geçirdi içinden. Hala ormanın içindelerdi ve bundan mutluydu. İşçiler tek tek kalktıklarından sonra kimisi kahvaltı için bir şeyler ayarlamaya çalışıyor, kimisi tuvalet ihtiyacını gidermek için yanlarından biraz uzaklaşıyorlardı. İstemsiz bir şekilde eski alışkanlıklarından kaynaklı oluşmuş sinirli surat ifadesi ile onları izliyordu Kasumikage. Çok uzun süredir beraber çalıştıkları belliydi. Günlük rutinleri bile otomatiğe bağlamıştı...

Maskeli Ko-san işçilere bi kaç şey söylemişti ve kahvaltı ortamının hazırlanmasına yardım etmeye başlamıştı. Açıkçası kendi düşüncesi babasının düşüncesi ile uyuşmuştu o anda. İşçilere kahvaltı için yardım etmek saçma gelmişti. Ne de olsa işçilerin canlarından sorumlulardı ve aksine sebep olmaları hoş karşılanmayacaktı. Bu işçilere birileri saldırabilir ve görevin kötü sonuçlanmasına yol açabilirdi. Durdu. Durdu ve ne yapması gerektiğini düşündü. Kahvaltı ortamını hazırlayanların yanında Ko-san durduğu için orası güvenli bölge idi. Ancak tuvalet ihtiyaçlarını gidermeye çalışan işçiler olası tehlikelere açık duruma girebilirdi. Onları takip edecekti. ''Bi insan işeyecek ya da sıçacakken yanında birisini istemeyebilir, hatta bence istemez.'' diye düşündü kendi kendine. Bariz bir şekilde takip etmek yerine biraz daha gizli yapacaktı bu işi. Çevreyi izleyecek ve olası ses ya da hareketlere karşı kollayacaktı kendini. Tam ilk adımını atacaktı ki unuttuğu şey aklına geldi. Görevdeki son ve 3. shinobinin ismini öğrenmemişti. Sormuştu ancak cevap beklemeden ayrılmıştı yanındna. Üzüldü. Saygısızlık ettiğini düşündü ve ona dönerek ''Üzgünüm! Az önce sana adını sordum ancak dinlemeden ayrıldım'' elini kaldırıp mahçup şekilde kendi saçlarını kaşırken suratına küçük bir gülümseme katmaya çalıştı, ''Umarım yanlış anlamamışsındır. Tekrar kendimi tanıtayım. Adım Kasumikage''

Bu sefer cevabını bekleyecekti. Sonra ise takip edeceği İşçilere yönelecekti. Hem adını sorduğu shinobi ona cevap verirken işçiler biraz uzaklaşır ve onları takip ederken araya koyacağı uzaklığı düzgün seçmesini sağlarlardı...

[GM - Naruto]

Ko, işçilerin arasına dalıp onlara direktifler vermeye başlayınca, sıçızlamaya gitmemiş olan işçiler oldukları yerde kalıyorlar. Yüzlerinde afallamış bir insanın hali görülürken, Ko bu durumu umursamadan kahvaltı için hazırlıklara devam ediyor. Kısa süre sonra da sofra güzelce hazırlanmış oluyor. Bir curcuna havasında olsa da, her bir işçi bir işi yapıyor ve sofraya oturulma sırası geldiğinde de hepsi birlikte oturuyor. Kısacası muhteşem bir iş bölümü ve senkron görüşülüyor işçilerde.

Kahvaltı hazırlanmaya başlarken hacet giderecek olanlara eşlik etme niyetinde olan Shikibanzo, ilk olarak ismini bile dinlemediği takım arkadaşından tekrar cevap almak için sorusunu yöneltiyor. Ancak bu sefer, tam yanında olduğunu düşündüğü takım arkadaşının, birkaç metre uzakta, ağaçların tepesine baktığını, elindeki yaprakla oynadığını görüyor. Sanki bir ruh gibi hareket eden adamla vakit öldürmek istemeyen Shikibanzo, Raijin’i rahat bırakıp hacet giderecekleri uzaktan gözetlemeye başlıyor. Adamlar mola yerinden biraz uzakta işlerini görürken, Shikibanzo da adamların pipişlerini ve popişlerini göremiyor olsa da, onların ıkınan suratlarını görebiliyor. Bunun yanında etrafı da güzelce kolaçan ediyor ve hacet gideren her bir işçi sağ salim ve kilo vermiş bir halde geri dönüyor.

Tüm işçilerin geri gelmesi ile kahvaltı başlıyor. Hacetlenenler ellerini yıkayarak sofraya oturuyor ve bir güzel yenip içilmeye başlanıyor. Bu ortamdan tek uzakta olan Raijin oluyor ve aslında o da bu durumdan memnun gibi. Bunun yanında içinizden kimse de Raijin’i çağırma gereği duymuyor zaten. Size de ikram edilenleri midelerinize indirdikten sonra etrafı toparlıyor ve yolculuğa tekrar başlıyorsunuz.

Birkaç saat sonra…

Artık ormandan tamamen çıkıyorsunuz ve düz bir alana varıyorsunuz. Şu an gözünüzün görebildiği tek şey, yerdeki yeşil, çok da uzun olmayan çimler oluyor. Bunu dışında herhangi bir yeryüzü şekli bile görünmüyor. Hava giderek ısınmaya başlarken, sizler de ufaktan terlemeye başlıyorsunuz. İşçiler bu sıralarda tok olmanın da verdiği zevkle bir şarkı tutturuyorlar hep bir ağızdan. İşçilerdeki bu durum da kuşkusuz ilerlemenizi kolaylaştırıyor. En azından hayıflanan, nazlanan birinin olmaması güzel bir şey sizin için. İşte bu halde devam ediyor yolculuğunuz, Güneş’i tepenizde selamlamaya başlarken.

Kapalı konu

Raijin'in pasiflik sebebi ile ilgili bilgim var ve bu yüzden turunu pas geçiyoruz.

[Kon Ko]

Genel koordinatör olarak görevimi bitirdiğimde ortada hayalimdeki gibi bir sofra vardı. Hatta hayalimdekinden birkaç tık daha yukarıdaydı. Proyum yeminle. Sonrası da zaten malum, homini gırtlak homini gırtlak ne var ne yok silip süpürdük. Görev başında acıkıyor insan arkadaş. "Öteki türlü de acıkmıyor musun sanki öküz?" diyeceksiniz ama bu kadar acıkılmıyor. Milletin rızkında gözümüz yok yani. Ama bir yerlerimin şişmesinden de korktuğum için hep öyle ayı gibi götürdüm. Fazla karıştırmayın siz, o deryada yüzmek her baba yiğidin harcı değil çünkü.

Yemekten sonra da koordinatörlük görevime devam ettim ve sofranın toplanmasında da rol oynadım. Adamlar bir garip olsa da iyi iş yapıyorlar. Köprüyü 2 haftaya bitirir bunlar. Canavar canavar! Sofra da toplandıktan sonra yolcu yolunda gerek, erken kalkan yol alır ve bu tarz sözlerden de çözdüğümüz üzere köprü yoluna baş koyduk.

Birkaç saat yürüdük herhalde. Bu süre içinde biraz daha ciddileştim. Bu sefer koordinatör değildim anlayacağınız. Görev çünkü, bu pırlanta gibi arkadaşların hayatı bizim sorumluluğumuzda. Ona göre ciddiyeti de sağlamak lazım. Ormanın bize sunduğu hoş manzaralarla mest olalım, işçileri gözetelim falan derken ormanı bitirip geniş, yeşil bir düzlüğe çıktık. Buranın manzarası da ormandan aşağı kalır bir performans sergilemiyor ve benden 10 üzerinden 11 alıyor. Şekilsin kardeşim, parmak yukarı. Tabi güneş de bu ahenk tablosunun önemli bir parçası. Tepemizde alacaklı gibi parıldıyor mübarek. Bizi terletecek belli ki.

Ama bu işçiler var ya adamda ne dert ne tasa bırakıyor. Sevdim ben bu adamları. Onlar da karınları tok sırtları pek olunca başladılar amele türküsüne. "Heyt be! Oturmaya mı geldik köçekler!" diye bir ünlem cümlesiyle ben de dahil oldum olaya. Şarkıya eşlik etmek boynumuzun borcudur. Yine de dikkati fazla dağıtmamak lazım, sonra sakata gelmeyelim. Hadi söyleyin bakayım ne söylüyorsunuz.

[Kasumikage Shikibanzo]

Takımdaki üçüncü kişiye yaptığı hatayı fark edip tekrar adını sorduğunda bu sefer kendi hatası olmayan bir sebep yüzünden cevap alamamıştı. Gizemli görev arkadaşı Kasumikage'yi umursamak yerine bi ağaç dalına çıkmış ve elindeki yaprakla oynuyordu. Olduğu yere çakılı kalmıştı Kasumikage. ''Acaba sahiden kinlendi mi bana?'' diye iç geçirirken işçiler ormanda açılmaya başlamış ve arayı uygun uzunlukta tutarak onları takip etmişti. İşçiler tamamen işlerini bitirip geri geldiklerinde hiç bi sorunları olmadığını fark ederek Ko-san'ın kurmalarına yardım ettiği kahvaltı sofrasına yönelmişti. Tüm işçiler ve 3 shinobi kurulmuş kahvaltı sofrasında karınlarını doyurduklarında tekrar yolculuğa çıkmaya hazırlardı. Yolculuk esnasında Kasumikage halen görev arkadaşını onu yanlış anlayıp anlamadığını merak ediyordu. Gene de soracak cesareti henüz toparlayamamıştı. İşçiler ve 3 shinobi güvenli ve huzurlu yolculuklarına devam ederken tek düşündüğü buydu...

1 saatin sonunda ormandan çıkmayı başarmışlardı. Az uzamış çimenlerin yeryüzünde hali görevi gördüğü bir açıklığa gelmişlerdi. Havanında sıcaklamış olması Kasumkage'nin neredeyse her zaman üstünde olan kırmızı siyah tonlarındaki ceketini çıkarmasına sebep olmuştu. Ceketi yavaşça çıkartıp beline bağlarken işçiler yemek yemiş olmanında verdiği rahatlama etkisi ile şarkı söylemeye başlamışlardı. Biraz imrenmişti işçilere Kasumikage. Rahat ve huzurlu bir hayata sahip olmalılar diye geçirdi içinden. Hayati tehlikeleri olan görevleri yok. Zaten eğer olursa da onlara biz yardım ediyoruz. Tek dertleri usta oldukları işi yapma ve bundan para kazanmak... Düşünceleri beyninde sağlı sollu dolanırken Ko-san'da şarkıya eşlik etmeye başlamıştı. Çılgın bi kişiliği vardı Ko-san'ın. Maske takması da ayrı merak uyandırıcı bi konu idi. İçini görmek istiyordu o maskenin Kasumikage... Neden maske taktığını ve ne sakladığını öğrenmek istiyordu...

Ko-san'da işçiler ile şarkı söylemeye odaklanmışken Kasumikage tekrardan beklediği anı yakalamıştı. 3. kez diğer görev arkadaşının adını öğrenmeye çalışacaktı. Yavaş ve temkinli adımlarla adını bilmediği adamın yanına giderken söyleyeceklerini kafasında kurmuştu bile. Bu sefer önünde gayet ciddi bi ifade ile adımlarını durdurduğunda ise;

''Tekrar merhaba. İlk başta yaptığım saygısızlık yüzünden bana tavır alma lütfen. Tekrar kendimi tanıtayım. Ben Kasumikage'' çekingenlikten uzak bir tavır ile konuşmasına devam etmiş ve sağ elini tokalaşmak için uzatırken ''Umarım görevde başarımızı engelleyecek bi uzaklık yaşamayız'' diye eklemişti...