Yanına oturabilir miyim?

[Morio Fujita]

Gün benim için olabildiğince iyi başlamıştı. Kahvaltı için ailemin evine gitmiş ve güzel bir kahvaltı ile güne başlamıştım. Bir iki kadar ailemle zaman geçirdikten sonra benimle aynı yolu seçen küçük kardeşimi eğitmek için akademideki eğitim bölgesine doğru yola koyulmuştum. Kardeşim shinobilik işini benden daha ciddiye alan biriydi. Garip bir şekilde çevresinde de bolca tanınan biriydi. Aramızdaki yaş farkı bu kadar çok olmasaydı onun kıskanabilirdim bile.

Kısa bir eğitim olmuştu. Aslında eğitim kelimesini burada kullanmak biraz yanlış oluyordu. Onu eğitecek hiç bir şey yapmamıştım. Ona bir iki soru sorup yakın dövüşte ne kadar iyi diye denemiştim. Kahvaltımı yapalı dört yada beş saat olmuştu. Yemek yemek iyi bir fikir gibi duruyordu ama kardeşimi eve bırakmak gibi bir zorunluluğum vardı. Bu işide kısa bir süre içinde halledip ailemle vedalaştıktan sonra benim için yemek yeme vakti gelmişti. Bugün bir farklılık yapıp yemeği dışarıda yemek istiyordum. Ramen veya noodle güzel bir tercih olabilirdi.

Yağmurun yağmamasına kanıp yağmurluğumu yanım almamış üzerimde ince gündelik bir kıyafetle dışarıda kalmıştım. Sonrasında ise olabildiğince aç ve bir o kadar da ıslaktım. Bir sağa, bir sola koşturuyordum. Yağmurdan kurtulup ısınmak için kafamı sokabileceğim bir delik arıyordum. Dışarıda yemek yeme isteğiyle başlayan yolculuğumun nerede biteceğini düşünemiyordum. Ta ki sönüp yanan '' RAMEN '' yazısını görene kadar. Yüzümde anlamsız bir mutluluk oluşmuştu. Hem yemek yiyecek bir yer bulmanın hem de yağmurdan kurtulduğumdan dolayı. Ne kadar hızlı koşabiliyorsam dükkana doğru koşuyordum. Dükkanın içine girip içeriye bir göz gezdirmiştim. Tüm masalar doluydu. Fakat benim için oturabilecek boş bir sandalye veya tanıdık birilerinin yanı yeterdi.

En köşede tek kişinin oturduğu bir masa vardı. Şansıma masada oturan Kenichi-San'dı. Bir arkadaş, bir tanıdık. Hızlı hareketlerle yanına gidip oturmak için izin isteyecektim. '' Aaa Kenichi-San, acaba yanına oturabilir miyim '' Evet demesi durumunda ise karşısındaki boş sandalyeye oturacaktım.

[Rangura Kenichi]

Klasik bir esneme ile güne kapılarını açmıştı. Her zaman olduğu gibi sağından kalkmış ve güzelce silkelenip, yüzünü yıkayıp, mısır gevreğini sütle buluşturduktan sonra muhteşem gaz yapan en sevdiği sabah kahvaltısı yemeğe başlamıştı. Böyle bir güzelliği ilk defa merkeze gelmesi ile tanımıştı. Kendisine göre bir sürü yemek şekli oluşturmuştu. Sabah dışında yemek istediğinde süt koymuyordu. Dişleri ile gevrekleri "çıtır", "çıtır" kırarak sertliğin tadını çıkarıyordu. Yada sütü koyduktan hemen sonra gibi bir menüsü de vardı. Genelde sabahları tadıyordu bu lezzeti. Ama en az sevdiği vardı. Bunu gevreği sütte kazara çok beklettiğinde denemişti. Gevrek hamur gibi olmuştu bu nedenle sevmemişti. Yumuşak şeyler onun tarzı değildi.

Yemeğini bitirdikten evinden koşa koşa çıkmıştı. Üstünde standart shinobi elbiseleri vardı. Kendisini apartmanın dışında, güzel ve diğerlerinden farklı olmayan bir Amegakure günü karşılamıştı. Evrene doğru tüm vücudunu kasmış bir halde kocaman bir esneme ve ardından gülücüklerle dolu " Ne güzel bir gün!" şeklinde bir mesaj gönderdikten sonra, evrende kendisinin burnuna gönderdiği bir yağmur damlacığı ile cevap vermişti. Sol başparmağını bir kaç kez hızlıca burnunun üzerini ovaladıktan sonra adetten olduğu için yerel esnafı "Kolay gelsin!" diyerek selamlamaya başlamıştı.

Bugün gündüz devriyesindeydi. Olabildiğince hareketli bir gün geçmesini istemişti. Hızla köyü olabildiğince turlamak istiyordu. Hızla ilerlerken bir kartal edasıyla yukarıdan yukarıdan halkı kesiyordu. Radarında özellikle güzel hatunlar vardı. Onlara karşı olan her hangi bir musibette zanlıların üstüne kabus gibi çökecekti. Yapmak istediği ve olmak istediği bir çok şey vardı bu da onlardan biriydi. Kahraman gibi havalı bir giriş yaparak kötü adamlara haddini bildirmek.

Öyle yada böyle herhangi bir olaya karışmamıştı. İşin aslı hiç bir olaya denk gelmemişti. Belli ki bu türden nankör bir gündeydi. Nöbet değişimini sağ salim yaptıktan sonra halkın yanına inmiş etrafta biraz daha dolandıktan sonra karnının konuşmasını duymuş ve yağmur yağmaya başlamadan hemen önce en yakındaki ramenciye girmeyi başarmıştı. Ramenini beklerken parmaklarını masaya vurarak sıkıntısını müziğe döken bir tını oluşturmuştu. Pek güzel değildi. Ayrıca masası boştu. İşin aslı doldurmayı denemişti. Ancak pek başarılı olduğu söylenemezdi. Dükkan ne kadar dolu olursa olsun hatta sonradan gelen bir kaç kişiye kendi masasına oturabileceklerini söylediği halde kimse yanına gelmemişti. Bir insanın shinobi olması pek sevilen bir şey değildi. Aslında köyü kurtarmadıysanız, halkınız için önemli şeyler yaptığınız hakkında dedikodular yayılmadıysa veya yeniyseniz insanlar size bu meslekte pek sıcak bakmıyor. Bu sonucu Amegakure`ye geldikten sonra çıkarmıştı.

Sonunda rameni geldiğinde büyük iştahla yemeye başlamıştı. Ama çok geçmeden tanıdık bir yüz kendisinden yanına oturmak için izin istemişti. Kafası yerde olduğundan kaşı kalkık olarak kafasını kaldırmıştı. Nöronlarının yüz taraması yapmasından sonra eliyle karşısındaki sandalyeyi göstererek "Oooo Fujita! Hoşgeldin! Tabi oturabilirsin. Bende sıkılıyordum biliyo musun?" demişti. Lakin ağzı ramen dolu birisi bunları söylediğinde. "Ooo Fujoto! Hoşgöldön! Tobö otorobölörsön. Böndö sokoloyordum bölöyo moson?" şeklinde çıkmıştı. Pekte tatlı bir şey değildi.

[Morio Fujita]

Ufak bir tebessümle Kenichi'nin sözlerine karşılık vermiş ve sandalyeye oturmuştum. Elimle garsona işaret edip siparişimi verecektim. '' Affedersiniz, ben bir kase ramen ve eğer bulabilirseniz battaniye tarzı bir şeyler alabilir miyim? '' cümlemin son kısmını ıslak olduğumu göstererek ifade etmiştim. Pike veya benzeri bir şeyi getirmeyecekti fakat istemekten de zarar gelmezdi.

Siparişimi hallettikten sonra Kenichi'ye dönmüştüm. Önce teşekkür edip ardından da ramenim gelene kadar biraz muhabbet edecektim. '' Teşekkürler Kenichi-San. Kim bilir görüşmeyeli ne kadar oluyordu? '' En son yeni chuunin olduğumuzda filan görüşmüştük herhalde. Arkadaşlığımız da eski okul arkadaşlıkları gibi üyesi olduğumuz takımda kalmıştı. Fakat son karşılaşmamızdan bu fiziksel bir değişiklik görünmüyordu. Asıl merak ettiğim hala eski enerjik miydi?

Bir yandan Kenichi dinleyip, bir yandan da dışarıda dolaşan insanlara göz verecektim. Kendim o fırtınadan kurtulmuştum fakat diğer insanların kurtulma çabaları biraz eğlendiriyordu. Her ne kadar benim de yaptığım hata aynı olsa da yağmur altında bir taraftan diğer tarafa koşuşturuyorlardı. Halbuki ne kadar hızlı hareket edersen o kadar çok ıslanırdın. Fakat o anlık düşünceyle bunlar aklına gelmiyordu. Hızla gideyim daha az ıslanayım gibi bir düşünce hakim oluyordu.

Yavaştan masamıza doğru gelen garsonun elinde gördüğüm ramenle tekrar önüme dönüp yemeğimi bekleyip, konuşursa Kenichi'yi dinleyecektim. En azından aklımı boş işlerle meşgul etmeyecektim.

[Rangura Kenichi]

Waribashiler ile girdiği Ramen Meydan Muharebesinde oldukça baskındı. Ağzı hiç boş durmuyordu. Sıradan bir ramenci de oturan henüz adı duyulmamış fazla enerjik chuunin, sanatını hayalgücünden gerçeğe oldukça güzel bir edayla döküyordu. Tutturduğu tempo sayesinden ağzına aldığı erişteyi içine çektiği an çubuk tutan yetenekli eliyle şarjörü yeniliyordu. Gayet profesyoneldi. Bu nedenle çok geçmeden ramenini bitirmişti. Doygunluk hissi yaşamasa bile hızlı yiyişi yemeğin midesine oturmasına sebep olmuştu. Ama onun amacı farklıydı. Gözleri kapalı baharatın ağzında bıraktığı bin bir çeşit tadın keyfini çıkarırken karın bölgesinde de hazımsızlığını belli eden ufak bir histe neydi? Sadece ufak bir ukte. Ramene karşı beğenisi belli edercesine güler yüzle karnını okşamış ve "Rahatlatıyor vallahi." demişti. Sonrasında ise ufak bir geğirik gelmişti ancak geğiriği ağzını kapatarak engellemişti. Tabi ki buna karşın göğüs kısmında olan ufak oynaşmayı engelleyememişti.

Bu sırada masasına oturmuş olarak Kenichi`yi gururlandırmış arkadaşı da siparişi söylemiş ve ikili arasında ki muhabbeti başlatmıştı. "Ohooo nereden baksan 6-7 ay var." demiş daha sonra yüzünde oluşan hafiften kırgınlık ifadesi ile " Keşke hala takım olsaydık. Sensei, sen, ben, o... Neresinden tutarsan tut çok güzel takımdık. Aslında büyümeseydikte olurdu. " diye konuşmasına devam etmiş ve birden yüzünde oluşan tebessüm ile artan ve özgüven dolu bir ses tonuyla "Olsun ama! Yeni insanlar tanıyoruz. Artık daha büyük sorumluluklara alıyoruz. Daha da güçleniyoruz. Artık hedeflerimize biraz daha yakınız. Belki bazı insanları kaybettik." derken boynunda yer alan annesi ile babasının resminin olduğu kolyeyi tutmuştu. Sonrada "Ama... Ama yenilerini tanıyoruz." demişti. Ramencide ortama pekte uygun olmayan hatta kendisine bile uygun olmayan bir konuşma yapmıştı. Böyle bir konuşma yapmanın nereden kafasına dank ettiğini anlamamıştı bile. Fujita`nın yaşadığı bazı şeyler kulağına çalınmıştı. Üzülmüştü. Ancak hiç bir zaman böyle bir konuşma yapmayı düşünmemişti. Lakin bilinçaltında bir yerlerde üstünü örttüğü sıkıntıların konuşmaya aslında pekte iyi hazırlandığı belliydi. Ortamda oluşan kısa sessizlikten sonra "Eee... Nasılsın Fujita?" demişti.

[Morio Fujita]

Ken yemeğini benden önce söylemiş ve benden önce başlamıştı fakat yemekle verdiği savaş yemesinden daha zevkli geliyordu. Adeta arkasından atlılar kovalarcasına birbiri ardına kasesindeki yemeği ağzına tahta çubuklarla götürmüş ve benim tabağım gelene kadar bitirmişti. Aklımda kalan o hala eskisi gibi enerjik mi sorusuna güzel bir şekilde cevap vermişti. Garsonun kaseyi önümdeki masaya bırakmasıyla önce ona teşekkür etmiş. Zaman kaybetmeden bende kendi savaşıma başlamıştım. Ken'inki gibi meydan muharebeleri yerine daha çok bir kale kuşatmasına benzetilebilirdi. Yavaş yavaş, asıl amacı karnımı doyurmak yerine gözünü doyurarak içindeki açlığı bastırmak.

Önümdeki kaseden azar azar tahta çubuklarla ağzıma götürürken yerken Ken'i dinliyordum. Tutarsız duygular gösteriyordu. Bir tekrardan karşılaştığımız için mutlu olup, sonradan keşke yine takım olsaydık diye üzülüyor ardından da olayı iyiye yoruyordu. En sonunda da pası bana atmıştı. Yemeğime ufak bir ara verip yüzümde ufak bir tebessümle '' İyiyim Kenichi-San, şu üzerimdeki kıyafetler ıslaklığı hafif rahatsız ediyor ama yinede iyiyim '' yine saçmalamıştım. Yemeğimden biraz ağzıma götürerek hızlıca mideye indirmiş ve konuşmaya devam etmiştim. '' Gerçekten de haklısın keşke yine bir takım olma ihtimalimiz olsaydı ama bunun getirdiği farklı güzellikler var. Seninde dediğin gibi yeni insanlarla tanışıp, daha kaliteli görevlerle uğraşmak. Hatırlıyorum da daha takımlar yeni kurulduğunda sırf eşyaların bulunduğu yeri temizlemek için bir görev vermişlerdi. ''

Biraz fazla konuşmuştum sanki. Geçmiş güzeldi ama o görev gerçekten aklıma gelmişti. Çok heyecanlıydım. İlk defa genin olarak bir göreve çıkacaktım. Ailemde en az benim kadar heyecanlıydı. Onlar da başıma bir şey gelmesin diye dua filan ediyorlar, küçük kardeşim de bende abimle gitmek istiyom diye annemi çekiştiriyordu.

Ne günlerdi ama. Biraz iç geçirip '' Eee, peki görüşmeyeli hayatında neler oldu Kenichi-San? ''

[Rangura Kenichi]

Fujita`nın söylemesi ile hemen onun arkasından gözleri kısık halde, kısık sesiyle "O görev..." diyerek arkadaşını tekrar etmişti. Cümle içinde oldukça nefret ve korku barındırıyordu. Yaptıkları "O" görev aklına gelmişti ki kendisine yaşattığı acı duyguları hala hissedebiliyordu. Eğer sorulursa "O" görevi yaşadığı en büyük acı olarak bile söyleyebilirdi. Gün boyunca yaptıkları tek şey eşyalarla dolu bir odayı temizlemek olmuştu. Yerinde duramayan ve sürekli sağa sola zıplayan meraklı bir velet için dayanılmaz acının tam anlamıyla kendisiydi. Zaten görevin kafasında canlanmasıyla istemsiz bir sinirlilik hali üstünde vuku bulmuştu. Görevde dolu dolu yaşadığı sıkıcı durumları dökecek kelimeleri bulamadığı için birden değişime girmiş, görünüşü adeta "Neden ben?" der gibi bir hal almıştı. Malum sinirlerden yüz kaslarına iletilen ani acılar yüzde garip şekillere sebep olabilirdi.

Kendine geldiğinde Fujita`ya gülerek "Abi lütfen hatırlatma ya!!" diyerek sahte bir sitem etmişti. Sonrasında ise arkadaşının sorusunu dinlemiş ve cevap vermeye başlamıştı. "Bir kaç göreve çıkıp biraz dinlenmek birazda dedemi görmek için Mikura-jima`ya geri döndüm. Ne yalan söyleyeyim tatilim oldukça ilginç ve şaşırtıcı geçti. Tatilde daha önce hiç öğrenmediğim bazı gerçekleri öğrendim. Sonra Ame`ye geri dönüp aynı yoldan devam ettim ne yaparsın hayatımızı adadık bu işe... Dedemden duyduklarıma gelirsek..." demiş ve öğrendiği gerçekleri bir bir arkadaşı anlatmıştı. Anlatırken oldukça mutluydu. Çünkü herkes onu tanıdığında, taijutsu dünyasında en tepeye çıkıp yalnız kaldığında dedesinin yanı sıra kendisine eşlik edecek insanlar hala bu dünyadaydı. Tek yapması gerek onları bulmaktı.

Hikayesini bitirdikten sonra iki elini birleştirerek kollarını kafasının üzerine götürmüş ve esnemişti. Klasik yemek sonrası gelen uyku durumlarından biriydi. Esneme faslının geçtikten sonraysa sıra ona devrettiği için Fujita`ya " Ya sen ne badireler atlattın. Anlat bakayım hepsini tek tek." demişti.

Rp out:

Göster

http://troll-face.fr/wp-content/uploads/2012/06/angry-y-u-no.jpg

Neden ben derken yüz ifadesi.

[Morio Fujita]

O görevin Kenichi üzerin de farklı bir etkisi olmuş olmalıydı. Önce ufak bir sessizlik masayı kaplamış, sonrasında Kenichi'nin yüzünde tanımlayamadığım bir ifade oluşmuştu. Bir iki saniye daha sessizlik devam etmiş ve benim kıkırdama seslerimle bozulmuştu. Her ne kadar bu olayı hatırlatmamı istemese de bunu bir kenarı not etmeliydim. Kenichi'nin yüzünü bul halde görmek güzel olabilirdi. Ne de olsa o bile o kendi haline gülmüştü.

Gülüşmeler kesilince Kenichi başına gelenleri anlatmaya başlamıştı. Hiç bir kelimeyi kaçırmamak için önümdeki kaseye dokunmuyordum. Başından geçen olayları kabullenmesine sevinmiştim. Çoğu insan onun aksine böyle durumlarda daha farklı davranıp melankolik durumlara geçebiliyordu. Fakat o olayı iyimser açıdan incelemiş olmalıydı ki dedesine karşı hiçbir olumsuz düşünce beslememişti.

Şimdi olayları anlatma sırası bendeydi. Büyük ihtimalle o olaydan haberi olmuştu. Zaten böyle bir olayı ondan da saklayamazdım da. Belki o eski genin takımımızın bir daha birleşemeyeceğini biliyordu, bilmiyorsa da saklamak istemezdim. Ama doğru zaman mıydı? Bu kadar iyi zaman geçiriyorken ortamın bütün havasını bozabilirdim. Daiki'nin yardımıyla ben bu olayın üstesinden gelmeyi başarmıştım. Ama Kenichi daha yeni bu tarz bir olay yaşamışken üstüne üstlük bir de böyle bir şeyle karşılaşmasını istemezdim.

İlk olarak önümdeki kasede duran tüm yemeği bitirip ciddi bir havaya girecektim. '' Belki duymuşsundur birkaç ay önce gerçekleşmişti. Klasik bir eskort göreviydi. Ben, o ve birkaç kişi daha vardı... '' bu şekilde başıma gelen bütün olayları anlatacaktım.