Bir Damla

[Hane Hou]

Birkaç kuşun cıvıltısıyla doğuyor yine parıltılı güneş.
Hızlanıyor, yükseliyor, dolduruyor insanın içini yoğunluğuyla.
Bakıyor, uyuyoruz. Yükseliyor, fark ediyoruz. Yakmaya başlıyor, kaçıyoruz.
Toprak bile kucağını açmış, nereden geliyor bizdeki bu "lüks"?
Isıtıyor, titriyoruz. Yükseliyor, ısınıyoruz. Yakmaya başlıyor, gülümsüyoruz.

Ufak ufak gıdıklamaya başlamıştı sabah meltemi. Hissettiklerine tepki, ayakları titremeye başlamıştı ufaktan. Ayaklarını yavaşça örtünün altına aldıktan sonra arasında yüzünü boğmayı başardığı saçlarını hafifçe kenara itmiş ve tembel hayvanları aratmayacak nitelikteki yavaşlığıyla doğrulmuştu. Hafif mayhoş ifadesiyle çevreyi anlamsızca süzmesinin ardından yataktan kalkmış, örtüyü tek ve hızlı bir hareketle düzgünce düzeltmişti. Güneşin "Ben buradayım, merhaba!" naralarını duyabilmek için pencereye yaklaştıktan sonra gözlerini eriten ışığa doğru inatla bakmış ve anca geri zekalıların yapacağı şekilde gülümsemeye başlamıştı. Aslında bir sorunu yoktu, ama bugünlük böyle hissetmek istiyordu.

Gözleri erimeye devam etmesin diye arkasına dönmüştü bir balet edasıyla. Saçları sakince yüzüne çarpmış ve gereksiz betimleme zincirinin arasında yer almıştı. Komik...

Kütüphaneye gitmeyi düşünüyordu yine. Bir şeyler okuması gerekiyordu. (ya da en azından o böyle düşünüyordu) Yüzünü yıkayabilmek için hızlı adımlarla tuvalete ilerlemeye başlamıştı çoktan. Gereksiz soğuk su yüzüne çarptığı anda tüm yüz kasları kasılmış ve yarı felçli bir hale girmişti istemsizce. "Daha da s-soğuk olacak mı?!", düşüncesi oldukça belliydi sanırım o an.

Çoktan yüzünü kurulamış ve odasına koşar adım gitmişti. Bulduğu ilk ve temiz kıyafetleri hızlıca üzerine geçirdikten sonra odasından fırlamış, koridordaki annesini görür görmez adeta yalarmışçasına sevgi gösterisini yapmış, selamını vermiş ve alanı terk etmişti.

[Hane Hou]

Işıktan hafif yamulan yüzünü elleri yardımı ile düzelttiğini sanmıştı ufak çocuk. Yavaştan hızlıya yükselen adımlarıyla evinden uzaklaşırken aniden yürümeyi kesmiş, sağ elini alnına koyarak bugün ne aptallık yaptığını düşünmeye başlamıştı. "Bir şeyi unuttum sanki?", evet küçüğüm, evet...

Elini alnından bir an olsun çekmeden, ayaklarını yerden bir an olsun kaldırmadan arkasını dönerek eve koşmaya başlamıştı. Evet, bir şey unutmuştu. Çok önemli bir şeyi hem de...

"Evi temizlemeliyieeeeeeem!", günaydın annem.

Çıktığı gibi eve girdikten sonra nedensizce annesinin etrafında yedi kez dönerek tavafını tamamlamış ve hızla odasına çıkmıştı. Az önce çıkarıp da katlamayı unuttuğu kıyafetlerinin üzerine balıklama atlayan minik insan yavrusunun heyecan ve korkusu metrelerce uzaktan anlaşılabilirdi. Ama evde metrelerce uzaktan bakmalık bir yer yoktu. Fakirlik...

Kıyafetlerini, annesinin öğrettiği şekilde, her biri için yaklaşık yarım saniye harcayarak katlamış, hepsini dolabına kaldırmış ve kapağı kapatarak huzura ermişti birkaç dakikalığına. Dolabın önünde, elleri belinde ve son derece gereksiz bir pozisyonda bekledikten sonra dolabının kenarındaki mavi bezi eline alarak camına önüne geçmişti. Bezi hafifçe salladıktan sonra camları yavaş yavaş silmeye başlamıştı. Nedensiz bir mutluluk içine dolarken, kendini hiç var olmayan bir Shakespeare eserinde hissediyordu. Garip ve saçma...

"Dam... Dam dam diramram~"

[Hane Hou]

Kirlenen camlar temizleniyor, tozlanan zeminler yavaş yavaş arınıyordu kirinden. Nedensiz mutluluk, Hou'nun içinden patlayarak çıkıyordu adeta. İnsan neden temizlik yaparken mutlu olabilir düşüncesi bile aklından geçmiyordu o vakit. Güneşli havanın verdiği bir şey gibiydi. Hou böyleydi. Işığın azlığı ya da çokluğu onun için evin tüm aurasını değiştiriyor, dolayısıyla da onu etkiliyordu. Daha fazla uzatmayacağım burayı...

Camların temizliği bitmişti aniden. Fazla hızlı davrandığını fark edemediğinden bitmesine şaşırmış olacak ki çevresine bir süre aptal aptal bakmıştı sevimli Hou. Elindeki bezi yavaşça yatağın üzerine attıktan sonra ufak ufak adımlar atarak yatağın üzerine çıkmış, kendini ters çevirmiş ve ayaklarını duvara koyarak amuda kalkmıştı. Bir süre böyle durarak beynine kan gittiğini sandıktan sonra gereksiz akrobasi gerektiren bir hareket ile yataktan aşağı inerek odasındaki çekmeceli dolaba yönelmişti. Üstteki çekmeceyi açarak içerisinden bir adet kağıt ile kurşun kalem alarak tekrardan yatağa fırlayan Hou'nun bir kez daha gözleri parlıyordu. Aniden gelen nedensiz mutluluk nedensiz kalmak için çırpınıyordu adeta. Çok garip...

"Börülceler var bir ağacın altında;
Bakın, görün, bulun ve ısırın!
Çok güzel değiller mi?
Hayır mı? Belki..."

[Hane Hou]

Hafiften karalanmaya başlamıştı bembeyazlığını kaybetmiş kağıt. Hou her kalem darbesi(?) attığında kağıdın hışırtısını duyuyor ve bundan da gereksiz derecede mutluluk duyuyordu. Kağıdın hışırtısı adeta onu tahrik ediyor gibiydi. Kitap okumak, yazı yazmak, kağıda dokunmak ve nicesi... İçerisinde kağıt olan neredeyse her şeye karşı gereksiz bir ilgisi vardı hiç geçmeyecek olan.

"Gözlerime bak minik ayçiçeği!
Kanatlarının sonuna kadar açmış bir güneş misali parlıyorsun
Neden ismin "Ay" senin?
Güneş kadar güzelken... Neden?"

Kağıdı bir köşeye bırakmıştı son cümlesinden sonra. Bir hışımla yerinden kalktıktan sonra tekrar amuda kalkarak gözlerini kapamış, düşünmeye başlamıştı. Güneşe olan korkunç benzerliğine rağmen neden ismi "Ay" konulmuştu? Ya da neden böyle kabul edilmişti? Ya da neden bunu düşünüyordu? Cevap? Can sıkıntısı elbette...

"Off" seslerini kendi kafasında bile duymaya başlamıştı aniden. Gereksiz mutluluğu aniden kaybolurken gözleri bir şeyler aramaya başlamıştı bile. Kendini birden hiperaktif gibi hissetmişti. Ne saçma... Hiperaktif olmaya yetecek kadar enerjisi bile yoktu. Tembel...

[Hane Hou]

Uykusunun geldiğini hissediyordu şimdiden. Güneşin içine dolduğunu, ısının onu ele geçirdiğini, mayıştığını ve teslim olmaya başladığını... Hepsi birlikte hareket ediyor gibiydi. Laa~ Lalala~

Melodik rüyalar dolmuştu aklına. Ritimler çalıyor, vokalistler çığlıklarını birer birer atıyor, rüzgar, sesleri bulamaç haline getiriyordu. Delirmiş miydi? Pek öyle gibi durmuyordu. Peki normal miydi? Alakası bile yok!

Pencereye yaklaşmıştı şimdi de. Gözlerini hafifçe kısmış, dışarıyı izlemişti kısa bir süre. İnsanları görüyordu. Acelesi olanlar, olmayanları geride bırakıyordu birer birer. Yavaş yürüyenler tadını çıkarıyordu günün. "Bu nedir böyle?" diye sorsa da kendine... Cevap alamadı. Her bir insanı düşünmek onu yaşlandırırdı. Kırışıklıkların çirkinliği...

Beni bul o selamlaştığımız gökkuşağının ucunda
Bana bak, beni gör, beni sev karanlık dağılırken
Gel, bul beni güneş yavaşça yükseldiği zaman
Bana bak, beni gör, beni sev gün aydınlanırken