İnan ki ölmek en iyisi, çünkü ben çok iyimserim.

[Shiomiya Kiyo]

Nereden bilebilirdim, önümüzdeki kırk sekiz saatin, bir yarımı götüreceğini?

---

Salı, 10:47

-Kiyo-chan, Kiyo-chan, Kikikiyo-chaaaa!

Tanrım ne olur bu lanet kart ses Kyou'ya ait olmasın. Yahu evimi nasıl buldu, ben evden taşınırken sadece annemle ablama adresimi vermiştim! Ufacık kardeşlerim bile gelmedi daha evime, insaf. Bir de arsız arsız nasıl kapımı yumruklayıp şarkı söylüyor. El mecbur kahvaltımı yarım bırakıp açacağım o kapıyı felaketime.
Kapıyı açmamla beni ittirip içeri dalan hayvan oğlu hayvan karısını tanıştırayım; Shiomiya Kyou, benim bir tık küçüğüm. Aramızda sadece on bir ay var babam sağolsun. Kendisi en deli özentim olduğu için kardeşler arasında, pek bir ayar olurum kendisine. Giyim tarzı, hayata bakış açısı, konuşması kahkahası, her şeyi benimle aynı. "Oh, kebab, öyle kardeşe can kurban" demeyin lütfen, içimde anlamsız bir nefret var karıya karşı. Halbuki kendini kasarak değil, doğasında olduğu için benim gibi davranıyor ama, olmuyor sevemiyorum diğer küçüklerim kadar.

Neyse, evde bu kavga etmiş, kaçmış gelmiş, nasssı şaşırdım nasssı, şaşkınlıktan yumruklayasım geldi şerefsizim! "Lan benim ev toplama kampına mı benziyor?!" diye çıkıştım ama sanırım evim cidden toplama kampına benziyordu. Şu dağınıklığa bakar mısınız? Boş ramen kutusuna çay koymuşum içiyorum, yerde donlar geziyor, az ileride köşede çoraplar özerkliğini ilan etmeye hazırlanıyor, mutfak tezgahı referandum istiyor! Öh ne siyaset döndü arkadaş siktiğimin evinde. Namussuzun kızı da gelmiş yarım kalan kahvaltıma sulanıyor, vurdum eline bir güzel, "Hop!" dedim, "Kendi tabağını gedireceksin, yok öyle beleşe!"

Bir kaç şey atıştırdık hiç konuşmadan, tip tip biribimizi süzerek. Konuşmazsam giderdi belki ama biz ailecek çelişkili insanlarız, bir şeyi yapmayacağım deyip yapan yavşaklardanız. Dayanamadım patladım buna.

"Yahu niye benim evim? Abim ev falan tutmaktan bahsediyordu, git onunla konuş hem kurtulursun siktiğimin evinden! Koca ailede delirip evden ayrıldım diye neden bana gelip duruyorsunuz lan siz? Dün ablam geldi, 'Ne bu evin hali İbnenin oğlu seni kim alır bu pasakla' dedi gitti, ailedeki bütün kızlar manyak mısınız soruyorum size? Hem ne kavgası bu, alkol falan deme sıçarım bacağına!"
Anlattı neden kavga ettiğini bana, öyle çok kayda değer sebepler olmasa da, belli babamın triplerinden bunalmış. Aslında hak vermem lazım, o puştun hem en sorumsuz hem de en sıkı yönetim hallerine denk gelmiş tek jenerasyon ikimiziz evde. Mesela abim ve ablam, ergenliklerinde sorumsuz döneme denk geldikleri için kendilerini idare etmeyi iyi öğrendiler, oldukça efendiler. Kyou'dan sonra gelen minikler de, ki içlerinde on üç yaşında erkek ikizlerle sekiz yaşında bir kız var, sıkı yönetime denk geldiler ne yazık ki ve içlerinde birer gizli piç var hepsinin. Kyou ile ben geçiş dönemine denk geldik. Biz de işte... Birer orospu çocuğu olduk.

"İyi, kal bari bu gece de, akşam ben nöbete gideceğim. Sabah geldiğimde seni görmek istemiyorum bu evde." Dedim atarlı atarlı. Bir seviniyor, bir seviniyor, taklalar atacak şebek, yatağıma çıkıp zıpladı da zaten, neyse ki zaten dağınıktı. O yatağımda, ben masada, akşam mesaime kadar saçma salak şeylerden konuştuk, daha doğrusu o konuştu ben dinledim. Çenenin yağını sikeyim. Poposuna patlayıcı parşömen sokmaya çalıştığı çocuktan girdi, dün akşam babamın kahvesine nasıl çaktırmadan tükürdüğünden çıktı koduğumun iğrenci. Çıkma saatim yaklaştığı için hazırlanmaya başlamıştım ki, duvar ve tavandaki Myoboku illüstrasyonlarından konuyu açtı. "Lan bari o bana özel kalsın ya, sanki çok biliyormuşsun gibi bari ondan bahsetme be kızım! Bak, çıkıyorum, sabaha kadar yokum, sabah dokuzda geleceğim, sen de gitmiş olacaksın." Dedim ve kapıya yöneldim.

"Kiyo!"
"Hı?"
"Yaşlı moruğun verdiği şu masal kitabı... Hala sende mi?"
"..."
"Değil mi?"
"Yatağın altındaki küçük karton kutu, üzerinde 'KIRTASİYE' yazıyor. Görüşürüz."

[Shiomiya Kiyo]

Çarşamba, 09:40


"KIZIM BEN SANA GİTMİŞ OLACAKSIN DEMEDİM Mİ?!"

Zaten bok gibi bir devriye nöbeti geçirmişim, uykusuzluktan ölüyorum... Tanrım beni sınıyor herhalde, git dememe rağmen gitmemiş, üstüne bir de benim atletimi giymiş hala uyuyan Kyou'yu görmemin başka bir açıklaması olamaz. Ben böğürünce tek gözünü açıp atarlı atarlı inledi yattığı yerden bir de. Ulan ben sana göstermez miyim... Bacağından tuttuğum gibi çekip yere çaldım kitapsızın kızını. Bir de güzel tekmeledim ammaa... Nöbet ertesi enerjisizliği, Kyou'nun yeni uyanmış enerjisi önünde secde etti bildiğiniz. Dayak yiyen ben oldum. İlk tekmemle "Lan!" diye fırlayan Kyou beni çok çabuk yere indirdi ve kafamı parkeye sürtmeye başladı.

"Senin....Kafanı...Sürte sürte...Toz eder.... Çöpe dökerim! Bir kere kabul ettin beni evine, kusuruma bakma, kendime düzen oturtana kadar burada kalmama izin vermek zorundasın!"
"Ne ne NE NE? DÜZEN? Bak canım kız kardeşim, kız kardeşim dedim bak bir daha duyamazsın bu sözü benden, BEN DAHA KENDİME BAKAMIYORUM ŞU EVİN HALİNE BAK, sana nasıl yardım edeyim? Hem neden edeyim, bir sebep ver bana Kyou, beni sinir etmekten başka bir şey yaptığın yok!"

Son cümlem kızın üzerimden inmesini sağladı. Yerimde doğrularak, yatağıma oturdum. Bir süre yerde oturmayı tercih eden Kyou da yatağa, karşıma oturdu sonra. Baktı gözlerime böyle... Ben gözlerimi kaçırdıkça takip ediyor beni deli kız. "Ne bakıyorsun be?!" diye çıkışmıştım ki ellerimi yakaladı, ellerinin içine aldı.

"Bana bir şeyi dürüstçe açıklamanı istiyorum, Abi."
"Ben her zaman dürüstüm Kyou."
"Benden... Nefret ediyorsun evet. Bunun sebebini bir kereliğine açıkla bana, lütfen."

Ellerim hala ellerinde, baktım yüzüne bir süre. Bir süre içimde kendimle çatıştım. Bir yanım bağırıp kovmamı istiyor, bir yanım, neden ona bakmak canımı acıtıyor, açıklayayım istiyor. Ama ben de bilmiyorum ki!
"Arsızca bana benzemenden nefret ediyorum. Bir şeye aynı ses tonunda gülüyoruz ya hani, tiksindiriyor bu beni. Saçlarını benim gibi kısacık ve dağınık bırakıyorsun ya, yolasım geliyor ama kendi saçımı, Kyou. En sevdiğin yemeğin benimle aynı olmasından, benim gibi dövüşüyor olmandan nefret ediyorum. İnsanları umursamayışından, nefret edilmene rağmen hayata sıkı sıkı sarılmandan nefret ediyorum. Hata yapmaktan korkmayışından nefret ediyorum Kyou, sana baktığımda kendimi görmekten nefret ediyorum! Sence bunu açıklamama gerek var mı? Beni takip eden, beni yüzüme yüzüme vuran sinir bozucu bir yansımadan başka bir şey değilsin."
"...Senin gibi olmam, yeterli bir sebep değil ki?"
"Demek ki benim için oldukça yeterli ki başka türlü hissedemiyorum bayan çok bilmiş."

Hamamda Nishi'ye açıldığımda daha az stres olmuştum sanırsam. Ben öyle kolay kolay stres olan bir insan değilim, ellerinin terlediğine bakacak olursak Kyou da pek rahat değildi. Benimle aynı anda stres olan ruhunu sikeyim. Çekti ellerini ellerimden, suratındaki sinir olmuş ifade silindi gitti, boş suratla bakmaya başladı bana. Sanki görünmez biri geldi, kafasından löp diye ruhunu çıkardı, öyle ifadesiz bakıyor.

"Bakma öyle değişik değişik."
"Birebir aynı değiliz." Dedi gözlerini kaçırıp. Lan ne çabuk ifade değiştiriyo bu, şimdi de hüzünlü hüzünlü bakıyordu. "Senden çok büyük bir farkım var aslında."
"Duymak istemiyorum."
"Söylemeyecektim zaten, sikik. Ama şunu bil, ben de kendimden nefret ediyorum. Sana benzediğimden değil, farkımız yüzünden."
"..."
"Duymak istemediğine emin misin?"

Al işte, ailecek çelişkiyiz biz demiştim değil mi?

"Eminim."
"Ama belki duyarsan b-..."
"Lan istemiyorum, böyle nefretli nefretli takılırken iyiyim ben."
"Duyduğum en saçma şey bu.""Sikik sırlarını itiraf edince çok iyi birer abi kardeş olacağız sanıyorsun ya, işte o daha saçma."
"...Sürekli saklamamı bekleme ama, eminim bir gün öğreneceksin."

Lan eşcinsel mi acaba, bak eşcinselse çok gülerim, iyi gülerim. Hatta bahsettiği farkının pek de fark olmadığını öğrendiğinde suratının alacağı ifadeyi görmek için gider söylerim eşcinsel olduğumu, bir daha gülerim. İyice güldükten sonra kapı dışarı ederim koduğumun bebesini. Ama şu an ne sırrını duymak, ne o ifadeyi görmek istiyorum. Bencilce davranıyorum evet ama Kyou da bencil davranıyor! Benimle aynı anda bencil davranan beynini sikeyim. Besbelli bir şeyler itiraf etmenin onu rahatlatacağını düşünüyor işte.

"Ben... şimdi uyuyacağım. Akşama kadar da kalkmayacağım. Çıkardığın en ufak seste götüne bıçak sokarım Kyou bilmiş ol. Akşam tekrar nöbete gideceğim, sabah geldiğimde de, git desem de gitmezsin sen amına koyayım boşver." Deyip uzandım yatağa. Bu mal hala yatakta bağdaş kurmuş oturuyor, bir an götüne tekme atıp düşüreyim dedim ama canlandı birden, kafası ayak ucuma gelecek şekilde uzandı yatağa o da. Neyse ki ayakları kokmuyor. Biz küçükken bazen böyle yatardık hatırlıyorum, sonra piçlik olsun, orospu çocukluğu olsun diye ilk uyanan uyuyanın suratına tekme atardı, belirteyim, yaş beş o zamanlar. Ne sikik çocuklarmışız anasını satayım.

Akşam olup uyandığımda büyük bir zevkle suratını tekmeleyip yataktan ittim. Lügatlarımıza yeni küfürler kazandırdık karşılıklı ben hazırlanır, o yatağa geri tırmanırken. Çantamı falan aldım masanın üzerinden, kıyafetimle ilgili son dokunuşları gerçekleştirdikten sonra elim tekrar masaya, sigara paketimi almaya gitti ki bir baktım, iki paket var. Şöyle açıklayayım, ben her zaman sigaramın jelatinine az biraz para sıkıştırırım, huy edinmişim. Şimdi diğer pakete bakıyorum, benimkiyle aynı sigara, arkasını çeviriyorum, para sıkıştırılmış. "Elini kolunu, o parayı jelatine sokmayı akıl eden beynini sikeyim Kyou." diye söylene söylene en dolu paketi alıp çıktım lanet olasıca evden.

[Shiomiya Kiyo]

Perşembe, 09:50


"Eee, gitme o zaman?"

Poğaçamı tıkınırken konuştuğum için Nishi-cağızımın suratını tükürük içinde bıraktım yine. Neyse ki alışık benim ayılıklarıma artık. Her neyse, sevdiceğimin yengesi birazcık hamileymiş de. Abisi, bugün cinsiyetini öğrenirken Nishi'nin de yanlarında olmasını istemiş. Bu da gelmiş bana bu durumun nasıl hem heyecan verici, hem de iğrenç ötesi rezil rüsva rahatsız edici bir durum olduğunu anlatıyordu. Söz falan vermiş. Sevimli midir nedir. Pek de dinlemeden geçiştirmek zorunda kaldım, zira istemesem de Kyou aklımı meşgul ediyor. Nishi'ye olanları anlatıp, kızın anlatacaklarını dinlemedim diye azarımı yedikten sonra kalktık. Ben evime uyumaya, Nishi de verdiği "söz"ü tutmaya, zıt yönlere ilerledik.

Ben kardeşlerime söz verdiğimi hatırlamıyorum hiç. Ben hariç altı kardeş daha var bir de, düşünün ne kadar umurumda olmamış bu konu daha önce. Sadece kardeşlerime değil, başka bir insana da hiç söz vermedim sanırsam. Henüz o romantikliğe erişmemiştik ama verirsem bir Nishi'ye, onu sonsuza dek seveceğime dair söz verirdim galiba. Ama kime vermezdim biliyor musunuz? Kyou denen sikik kardeşime. Biliyorum bana boktan bir itirafta bulunursa, ya sırrını tutmam için, ya ondan nefret etmemem için, ya da gelecekte bir gün çocuğunun cinsiyetini öğrenirken yanında durmam için söz vermemi ister o lanet karı. Karman çorman zahmetli meseleler bunlar. Bu yüzden gidip o sikik ile konuşacağım, benden sikik bir söz vermemi isterse kapı dışarı edeceğim. Hem kızı dinlemiş olarak Nishi'nin tavsiyesine uymuş olurum hem de kızdan kurtulmuş olurum fena mı?

Neyse ki köy göt kadar da eve varmak uzun sürmüyor, eve girer girmez elimde tuttuğum poğaça çöpünü rastgele bir yere attım. Boş bir oda karşıladı beni. Ev zaten tek odalı, ayrıyeten banyo var bir tek, mutfak tezgahı bile odanın içine gömülü. Hatta üzerinden bana bir kurbağa deseni göz kırpıyor. Salak karıya gidip tabak almasını söyledim diye dalga geçer gibi kurbağalı tabak almış ya lan.

"Kyou?"

Belimdeki çantayı falan çıkardım masanın üstüne attım. Evde yoktu diyeceğim ama, sikiğin sigarası masa üstünde duruyor. Sigarasız dışarı çıkmış bir Kyou bela demektir, dışarıdan bağırış çağırış gelmediğine göre de, büyük ihtimalle banyodaydı. Attım elimi banyo kapısına...

Kusmuk olduğunu tahmin ettiğim bir şeye bastım. Tam karşımda, klozetin dibinde, sol yanına yatmış Kyou duruyordu. Saçları gözlerinin önüne düşmüş hafiften ama, o gözlerdeki ışığın artık olmadığı görmem için çekmeme gerek yok onları. İyi olmadığını, olmayacağını bilerek yanına çöküp, bir tepki vermesi için sarstım hafiften. Elimle tutup suratını kendime çevirdim. Göz bebekleri o kadar büyümüş ki, kahverengisi görünmüyordu. Teni buz gibi ve nemliydi. Üstüne düştüğü kolunu bir şeye uzanmak istercesine öne atmıştı. Eli, son bir kez dokunmak istiyordu sanki, öylesine zarif kalmıştı. Parmaklarının uçları mordu ve işaret ettikleri yerde, karşı duvarın dibinde boş bir şırınga duruyordu.

Nefes almadığını, kalbinin atmadığını bildiğim halde bir umutla kucağıma alıp can havliyle dışarı çıkardım onu. Kapının önünde az daha ev sahibine çarpıyordum.
"Evladım bu aralar sizin ev biraz pe-.."
"LAN AMCA, KIZ YARRAKLARA YAN BASMIŞ GÖRMÜYOR MUSUN? GİT BİZİMKİLERE HABER FALAN ET GÖZÜNÜ SEVEYİM!" diye bağırdım adama, koşarken.

Hastaneye vardığımda Kyou'yu ufak, sevimsiz bir odaya aldılar, beni de kapının ötesinde bıraktılar. Herkes koşturup durduğu için, kapıyı aralayıp izlediğimi gören, görse de sikleyen yoktu. Bir kadın, iki elini birleştirmiş, Kyou'nun göğsü üzerine kalp masajı yapıyordu. Hatırlıyorum da, kalp masajının kaburgaları kırabileceğini öğretmişlerdi değil mi ilk yardım dersine? Kyou'nun da mı kaburgaları kırılıyor şu an? Bir adam, kancaya benzer plastik bir aparatla havayolunu açık tutmaya çalışıyor, bayağı da zorluyordu ağzını açmaya çalışırken. Dişleri acıyor mudur ki? Neden atletini kesiyorlar? O atlet benimdi. Son temiz atletim. Giydi diye kızdığım. Her şeyi geçtim, bu insanlar neden yavaşladılar?

"Resüsitasyonu sonlandırabilirsiniz, ölüm saati 10:47."

Zaten emin olduğum bir şeyi yüksek sesle duymak nasıl canımı acıttı anlatamam. Erkek olan sağlıkçı kapıya gelip benimle konuşmaya başladı. Farkedilmemiş bir bağımlılığı olduğunu, geri döndürebilselerdi bile beyin fonksiyonlarının çok da iyi çalışmayacağını falan söylüyordu ama boş bir uğultu duyuyorum sadece. Bütün vücudum uyuşmuştu yine, bu boktan durumu son zamanlarda o kadar çok yaşadım ki. Kapının önünde dikili halde, artık kapatmaya çalışmadıkları kapı eşiğinden öylece bakıyorum sadece. Parmaklarının morluğunu buradan görebiliyorum. Cildi ise sapsarı kesilmişti. Ben çok üşüdüğümde büründüğüm, iğrenç bir sarı... Kyou, üşüyor musun?

"Gözleri... Biri gözlerini kapatabilir mi?"

Diye mırıldandım ama kimse yoktu etrafımda. Annem, babam ve ablam gelmiş, arkamda doktordan o lanet haberleri alıyorlardı. Öldürücü dozda uyuşturucu aldıktan sonra benim tarafımdan bulunduğunu söylediler. Kurtaramadıklarını da. Annemin attığı çığlık, şu ana kadar duyduğum en kötü sesti sanırım. Kyou'nun ismini bağırıp duruyordu. Ulan kitapsızın kızı... İsimlerimiz bile o kadar aynı telafuz ediliyor ki, başka vakit olsa benim adımı çığırıyorlar sanarım. Arkamı dönmek, anneme sarılmak, çığlığı merak edip gelen insanlara bağırıp çağırmak istiyordum ama hala uyuşuk vaziyette Kyou'ya bakıyorum.

Tanıdık bir sesin adımı seslenmesiydi beni kendime getiren. Kafamı sesin geliş yönüne çevirdiğimde, on on beş adım ötemde duran Nishi'yi gördüm. Sahi, o da hastanedeydi bugün, değil mi?... Yanında abisi olduğunu tahmin ettiğim bir adam ile sevimli bir hanım vardı. Muhtemelen annemin çığlığını onlar da duymuştu. Bir kaç saniye Nishi'ye bakmıştım ki, koca bir el beni omzumdan sertçe tutarak geriye, kendine savurdu.

E o kadar dayağını yemişiz, bırakın da bu elin babamın olduğunu tahmin edebileyim. "Üç gündür mükemmel abi-kardeş rolünü oynamanızın sebebi buydu değil mi?! Biliyordun sen de!" Suratıma yediğim bir yumruk beni geri savurdu ama düşmedim. Sevdiğim adamın, annemin, özellikle Kyou'nun önünde düşemezdim. Yumruk kendini ikiye ve üçe tamamladı, ama hiç birinde düşmedim, suratım ne kadar sikilip atılsa da. Omuzlarımdan tutup sarsmaya başladı beni. "Kiyo... Neden? Neden zarar vermekten başka bir şey yapmıyorsun sen, oğlum? Zor zamanlarımızda ne hallere düştüğümü bilmiyor musun, neler yaşadık, hiç mi akıllanmayacaksın?"

O an babamı ağlarken gördüğüm ilk andı. Hayır, suçsuzdum da ama, bu görüntü yüzünden mideme bir şey oturdu. Babam önümde diz çökmüş ağlamaya devam ediyordu bacaklarımdan tutarak. Geriye bir iki adım atarak ellerinden kurtuldum. Müdahele odasından çıkan bir hemşire, morga götürmeden önce son kez görmek isteyip istemediğimizi sordu. Çok boş bir ifade ile baktım suratına kadının. Zaten ölü bedenini evden buraya kucağımda taşımıştım, tekrar o kadar yakınına girmek istemiyorum. Veda mı edecektim? Ben veda etmeyi bilmem ki... Yavaş adımlarla yürümeye başladım, ama müdahele odasına değil. Boş bir koridor, boş bir oda, herhangi boş ve yalnız kalabileceğim sikik bir yer arıyordum. Kalabalık çoktan dağılmıştı zaten ama, olabildiğinde uzaklaşmam lazım buradan. Arkamdan gelen adım seslerine baktım, Nishi de peşimden geliyordu. Niye geliyordu ki, yeterince rezil durumdayım zaten... Adımlarımı hızlandırmıştım ki boş bir tuvalet buldum koridorun en sonunda. Lavaboya ellerimi dayayarak pis aynadan kendime baktım. Saçı başı dağılmış, pislik içinde, çirkin bir çocuk. Sinir bozmayı iyi biliyor. Sol yumruğumu sıkarak var gücümle aynaya vurdum. Başımı öne eğdim kırık aynadaki bakışlardan kaçmak için ve konuşmaya başladım yumruğum hala ayna üzerindeyken. Elim kanıyor ama, acı hissetmiyordum.
"Nishi... Lütfen beni bu halde görme. İster dışarı çık, ister evine git ama bu rezil halimi görme..."

[Shiki Nishiyama]

Poğaça yeyip Kiyo'ya abimin beni bebeğin cinsiyetini öğrenmek için hastaneye çekiştirmesini anlatıyordum. Evet, bayadır Kiyo ile çıkıyor falanız. Tam olarak bilmiyorum ama Kiyo'nun bu tür davranışlarını beni rahatlatıyor. Üstüme çok düşmüyor mesela. Bana zaman tanıyor denilebilir, çünkü cidden kolay kolay kabullenebileceğimi sanmıyorum. En son sarhoş olduğumdan beri vücuduna dokunmadım. Ayık kafa ile Kiyo ile sevişmek... Korkuyorum denilebilir. Kendim ile yüzleşebilen bir herif değilim. Zaten biliyorsunuz bunu. Elimdeki poğaçadan bir ısırık aldığımda gitmememi söyledi Kiyo. "Gitmek istiyorum aslında." dedim boğuk bir sesle. "Ailem ile aramın düzelmesi... İyi olur. Şey için..." İlişkimiz. Tabi dile getirmedim.

Kiyo'nun da farklı dertleri varmış. Kyou adında bir dert! İsminin telaffuzu Kiyo'ya ne kadar benziyor değil mi? Kızın kendisi de benziyor zaten. Eğer gay olmasaydım yazacağım kişi Kyou olurdu, eheheh. İşte bu kız kalkıp buna gelmiş ve bu da kıza laf etmiş öküz gibi. Kıza kendisine benziyor diye bin tane şey söylemiş. Abim benden nefret etse şu durumda olamazdım amına koyayım. Tanıyorum kendimi ben, dayanıksız, kırılgan götün biriyim. Abim gelip ağzıma sıçsa bu şekilde hemen sonraki gün intihar ederim. Bu yüzden tabi ki Kyou'ya acıyıp yanımda duygusuz duygusuz yaptığı sikikliği anlatan Kiyo'ya çıkıştım. "Salak! Ben burada aile bağlarım diye götümü yırtayım, sen kız kardeşinin ağzına sıç. Olur mu öyle tek yönlü hayata tutunma çabası. Ben uğraşıyorsam sen de uğraşacaksın..." Sevgilim. Hep böyle kelimeleri yutuyorum.

"Git öğren şu farkınız neymiş. Kız kardeşinin özelini bil amına koduğum. Her neyse, ben gidiyorum hastaneye. Abimlerle buluşacağım. Sen de kendine dikkat et." dedikten sonra ayağa kalktım. Ben hastaneye, o da evine doğru ilerledi tam tersi yönlerde. Bu mal dümdüz evine yürürken dönüp ona baktım. Tabi o dönüp bana bakmadı. Arkasından onu sevdiğimi söylemek geçti içimden ama yapmadım. Kalbim sıkıştı durduk yere sonra da önüme dönüp koşar adım hastaneye ilerledim. Bu tür sevgi cümlelerini telaffuz etmek... O kadar... O kadar zor ki!

"Kız ise Aise, erkek ise Mehumetu koyalım adını!"
"Mehumetu mu? Çocuk senden nefret etsin mi istiyorsun?" İlginç, gülümsüyordum hastanenin kapısında bekleyen abime yaklaşırken. Beni gördüğü an kollarını iki yana açıp kucakladı, her zaman yaptığı gibi. Ben de biraz çekingen bir şekilde sarıldım ona. Her zamanki gibi...
"Günaydın."
"Günaydın." Yengeme de sarıldıktan sonra içeri girdik birlikte. Neden başkasını çağırmamış merak ediyorum. Sadako gelebilirdi en azından.
Nereye gideceklerini biliyorlardı, bu yüzden tek yapmam gereken onları takip etmek oldu. Girdiğimiz odada bir medic-nin kafasına garip bir alet geçirmişti. Alet de bir ekrana bağlıydı. Yengeme oturmasını söylediğinde abim aşırı heyecanlanıp elimi tuttu. Koskoca Jounin'i bu durumda görmek... Ne bileyim garip bir his. Bu arada geçen öğrendiğim aldatma olayını da hesaba katarsak, sanırım yengem affetmiş bu malı. Medic-nin yengemin karnına elini koyup bir teknik uyguladı. Çok ilginç bir teknik olduğundan direkt dikkat kesildim. Bu teknik ile karnının içindekini görebiliyordu sanırım, ve aletten ekrana iletiyordu. "Vay be! Genjutsu teknikleri ile kişilerin anıları da yansıtılabilir mi buna?" diye sordum kendimi tutamadan. Medic-nin ise gülümseyip kafasını sallamakla yetindi. Oldukça konsantrasyon gerektiriyordu sanırım.
"Genjutsu konusunda bilgili misin?" diye sordu abim de bana. Şöyle bir dönüp yüzümü buruşturdum.
"Genjutsucuyum ben. "
"Gerçekten mi?"
"Bilmiyor muydun?"
Kafasını iki yana sallayıp gülümsedi, "Benim için oldukça gizemli olduğunu söylemiştim. Hakkında cidden az şey biliyorum kardeşim..."

---

"MEHUMETU YOLDA!"
"Şşşşş! Rezil etme bizi!" Birden herif sarılıp beni havaya kaldırmasın mı? "Lan sapıtma!" diye hırladım. Biraz döndürüp yere tekrar koydu. Sonra da karısına çeşitli sevgi hareketleri yapmaya başladı. Kadın tabi biraz rahatsız oldu bu durumdan. Ben varım diye belli etmek istemiyor. Bildiğimi de söyleyecek değilim. Pis pis abime bakmakla yetiniyorum sadece. Gerizekalı, ne biçim de sevindi erkek çıkınca çocuk. Sen üz bu kadını, sonra da doğunca çocuğum neden sorunlu oldu de. Sikik.
Mutlu mutlu hastaneden ayrılmayı planlıyorduk aslında ama olmadı.
"Kiyoo!"
Herhalde duyduğum en acılı ses olabilir bu. Üstelik sevdiğimin adını söylüyor. Duyduğum an geldiği yöne dönüp kulak kesildim. Kadının teki bağırıyor. Kiyo diye kaç kişi vardır ki bu köyde? Hiç bir şey demeden harekete geçince abim bir şeyin ters gittiğini anladı tabi. Öküzün teki olabilir ama böyle durumlara duyarlıdır.
"Ne oldu?" diye sordu yengemi geride bırakıp beni takip ederken.
Eskiden olsa onu tersleyip peşimi bırakmasını söylerdim ama şu an abimin yanımda olmasından rahatsız değilim. "Kiyo... Arkadaşım..." dedim sadece.
"O arkadaşın mı?" "O arkadaş" derken neyi kast ettiğini herkes anlamıştır burada.
Olumlu bir şekilde kafamı salladım sadece.

Sesin geldiği yere geldiğimde Kiyo'yu gördüm. Deminden beri nefesimi tutuyormuşum. Çocuğun sapa salim ayakta durduğunu görünce rahatlayıp verdim nefesimi. "Kiyo..." Kafamı hafif çevirdiğimde de ailesini gördüm. Bağıran kişi annesiydi. Kiyo değil... Kyou diye bağırıyordu. Baktığı yere baktım ve yatan kızı gördüm. Buz kesilmiş gibiydi. Tüm parçalar tek tek oturduğunda ne olduğunu anladım. Hiç bir şey gelmedi aklıma yapacak. Mal gibi durdum sadece. O sırada gerizekalı olarak nitelendirebileceğim biri, Kiyo'nun babası oluyor bu, tüm aileyi geçip çocuğa yumruğu yapıştırmasın mı? Engel olayım dedim abim kolumdan tuttu. Ben kolumu kurtarana kadar herif bir kaç kere daha yapıştırmıştı öpmeye kıyamadığım o yüze! "Bıraksana amına koyayım!" diye çıkıştım bizimkine.
"Ailevi işlere karışmamalısın Nishi!" dese de, "Konu o olursa karışırım." diyerek kurtuldum ondan. Bu sırada da Kiyo uzaklaşmaya başlamıştı bile.

Peşinden koşma sebebim, mallığımdan değil. Ben yalnız kalmayı seven biriyim evet, Kiyo'nun da bu tür bir durumda acıyı yalnız çekmek isteyeceğinden eminim ama buna izin veremem. Çünkü ben Kiyo'dan mutlak sevgi ve güven bekliyorum. Eğer ben ona bunu vermezsem nasıl talep edebilirim? Bu durumlarda yanında olmalıyım. Üstelik... Abim ölse... Kiyo benim yanımda olurdu. Kesinlikle.
Bu tuvalete girdi ve ben zor da olsa yetişip peşinden girdim aynı yere. Girdiğim anda çocuk sinir ile aynaya yumruk atmaz mı? Ayna bin parça... Çocuğun kalbi bin parça... Bu çocuğu neden üzmüşüm bu kadar diye kendime kızıyorum kaç gündür. Ağlıyor mu? Burnu kanıyor sanırım. Elleri de. Canı acıyor. İçi acıyor. Onu bu şekilde bırakmak mı? Eve gitmek mi? Ona bakmaktan vazgeçmek mi? Şaka yapıyor olmalı!

"Salak!" dedim her zamanki gibi. "Asıl bu halini görmeliyim." dedikten sonra hiç beklemeden çocuğa yaklaşıp yumruk attığı kolunu tuttum. Elimden gelen en şevkatli şekilde indirmesini sağladım kanayan elini ve omzundan hafifçe iterek kendime çevirip sarıldım ona. Bu sarılmam, abime sarıldığım gibi utangaç ve basit değildi. Tamamen sarıp, kırılan kalbini bir arada tutmak içindi. Kendime bastırıp, herkesten korumak içindi. "Seni... Asla..." Bırakmayacağım. Gene içime söylemiştim, ama davranışlarımla gösteriyordum değil mi?

[Shiomiya Kiyo]

"Görmemelisin. Senin karşında böyle aciz duruma düşmemeliyim. Ağlamamalıyım önünde." Birden beni sımsıkı sardı kollarıyla. İşte bunu yapmamalıydı, bak ağlayacağım şimdi. Hatta ağlıyorum da, hem de öyle sessizce değil, hönkürerek. Kafamı iyice göğsüne bastırdım, ellerimle de sırtından sıkıyordum. Tişörtü suratımdaki ve elimdeki kan yüzünden pislendi. Rezil olduğum yetmiyormuş gibi pasağımı da bulaştırıyorum adama...

"Öyle... Birden... Hayata girip... Pat diye ölünür mü lan?!... N-nasıl acıttı canımı öyle o karı?!" Dedim hıçkıra hıçkıra. "Uyuşturucu ne amına koyayım ya? Uyuşturucu ne, ne?! Ninja dediğin uyuşturucudan mı ölür, allasen? Dövüşerek ölür ulan!" İyice sıktım kollarımı, bu şekilde ne kadar ağladım bilmiyorum. "Daha fazla rezil olamam sana. Güzel haberler alıp, güzel bir gün geçirecektin abinle halbuki, benim yüzümden mahvoldu, özür dilerim." Diyerek uzaklaştırdım kendimi ama tam olarak bırakmadım, kollarımı belinden çekip, kollarından tuttum sadece. "Yine de, iyi ki benimlesin, teşekkür ederim."

Kapıdan abisi girince tamamen bırakmak zorunda kaldım Nishi'yi, bir aile faciası yeterliyken bir de abisini kıllandırıp ikisinin arasını bozamam. Rahatsız rahatsız baktım suratlarına, hadi Nishi'yi geçtim, abisinin de gününü mahvetmek zorunda mıydım? Bari o gitseydi. Kırık aynanın kalan parçalarından kendime baktım tekrar, cidden çok feci görünüyorum; kaşımdan ve burnumdan akan kan iğrenç bir şekilde kurumuş, sol yanağım da morarmış, ama hala acı hissetmiyorum, hissetsem ne olacak?

Abisinin içeri gelmesinin üzerinden kısa bir vakit geçmişti ki, ne alakaysa, ablam geldi içeri. Aslında minnettar olmam lazım çünkü içinde bulunduğum rahatsız durumu bozdu. "Neden geldin?" diye atarlı atarlı sordum burnumu çekerek.

"...Merak ettim."
"Neyi? Beni mi? Yoksa bağımlı olduğunu gerçekten bilip bilmediğimi mi? Eğer öyleyse, hayır bilmiyord-..."
"Ben biliyordum."
"..."
"..."
"...Nasıl bir orospuluk bu senin yaptığın?"

Hayatımda ilk defa ablama hakaret ettim. Gelen ani sinir dalgasıyla hareket ederek yumruklarımı sıkıp üstüne yürüdüm. Avazım çıktığı kadar bağırdığım için geri geri yürüdü ve sırtını duvara dayadı, yavaş yavaş çömeldi duvar dibinde ve ufacık kaldı. Kyou ve benim aksime kahverengi değil, siyah olan gözleri kocaman olmuş bana bakıyordu. Ne tepki vermemi bekliyordu? "Peki." Deyip uslu bir çocuk olmamı, veya detaylarını sormamı mı? Tabii ki de bağırıp çağıracak, öfkelenecektim. Hele de koridorda babamla yaşadığım olaydan sonra.

"NE DEMEK 'BİLİYORDUM.'? NE DEMEK BU YA, SÖYLER MİSİN BANA? NEDEN BABAMIN HABERİ YOK?" Tişörtümden tutan bir el beni iki adım öteye çekti, kim olduğuna bakmadım.
"Tabi, kim uğraşacak ailenin çürük yumurtaları ile, di'mi? Biri gitti, biri de iyice rezil oldu, endişelenmeye gerek yok artık. Evet, bilmiyordum. Bilseydim ne yapardım peki? Daha önce görmediği bir dayağı atardım ona."
Olaylar başladığından beri savuşturduğum pişmanlık duygusu beni ele geçirdi aniden. Hiç şüphe yok, Kyou'nun dün bahsettiği şey buydu ve ben dinlemek istemedim onu. Babamın sandığı gibi bildiğimden değil, de bilmediğimden, bilmek istemediğimden suçlu hissetmeliydim kendimi. Hissediyorum da, bütün hata bende olmasa da, büyük bir payı maalesef benim.
"Ben... Ona yardım etmek istedim. Ama sürekli reddet-.."
"Duymak istemiyorum."
"Neden evdeki kavgalar bu kadar arttı zannediyorsun?"
"Duymak istemiyorum dedim."

İfadesiz bir şekilde suratına baktım, yüzündeki pişmanlığı gördüm. Babam bana saldırırken ses çıkarmadığı için de pişman mıydı acaba? Yine bencillik yapıyorum evet, konuyu kendime çekerek. Ama böyle bir durumda ben ses çıkarır, suçu kardeşime yüklemezdim sanırım. Ben olduğum için yapardım bunu da. Ablamın yerine koyamıyorum kendimi. Sevilen bir çocuk olmadım, umursadığım da söylenemez.

"Sana söylemeyi düşündüm aslında. Aranızda anlayamadığım gariplikte bir ilişki var. Kiyo, böyle biteceğini hiç düşünmedim, düşünmek istemedim."
"Sonuç olarak, öldü işte. Amına koyayım, ben uyuşturucu nedir, göte mi sokulur, onu bile bilmezken bu kız neden biliyor? ULAN BİR DE GELDİ BENİM EVİMİ SEÇTİ ÖLMEK İÇİN!" Öfkem azalmak yerine artıyor. Tekrar bir şeylere vurmadan önce ya sakinleşmeliyim, ya da tekrar kaçmalıyım. Saçlarımı tutup sakinleşmeye çalıştım ama, olmuyor arkadaş. Zarar vermeliyim bir şeylere. Tişörtümü tutan elden kurtulup kendimi boş tuvalet kabinlerinden birine atıp kapıyı kilitledim. Klozetin kapağını kapatıp üzerine oturdum, öne eğilip ellerimi yüzüme kapadım. Sakinleşmeliyim, daha fazla rezil etmemeliyim kendimi.
"Ben... Nasıl giricem lan o eve tekrar? Ağzına sıçayım senin, Kyou..."

[Shiki Nishiyama]

Kiyo duygularını dışa vuran biri. Ben de öküzün, odunun tekiyim. Acaba benim bu odunluğum yüzünden Kiyo benden çekiniyor mu? Ben çocuğa tüm şefkatimle sarılırken, onun söylediği şeyler içimde böyle bir hisse neden olmuştu. Evet, duygularımı dışarı yansıtamıyor ve kelimelere dökemiyor olabilirim ama hissiz bir orospu çocuğu da değilim. Üstelik bak, sarılıyorum ona. Sanırım şuan yapabileceğim tek şey bu. Diyecek bir şeyim yok, Kiyo'nun nasıl hissettiğini bilmiyorum bu yüzden yapabileceğim tek şey yanında olmak. Bu kadar.

İlk başta istemese de ben sarılınca dayanamayıp göğsüme kapandı. Sırtımda da elleri ne kadar sinirli olduğunu belirtircesine sıkıyordu. Ben de saçlarını okşaya okşaya bastırdım çocuğu kendime. Kiyo'nun önümde ikinci ağlayışıydı bu. İkisinde de bu kadar yakın durumdaydık. İçimden eğilip Kiyo'yu öpmek geldi ama kendimi tuttum. Aslında bir nevi kendimi ayıpladım bile denebilir. Çocuğun kız kardeşi ölmüş, düşündüğüm işe bak. Acaba dudaklarının tadı o günkü gibi midir?

Kızın uyuşturucudan öldüğünü söylüyordu. Uyuşturucu... Hastanedeki görevimde söndürdüğü 2 hayat gibi, burada da birini alıp gitmişti. Ishigakure'de uyuşturucu almış başını gidiyor demek ki. Üstelik, Kiyo nasıl bunu fark etmedi? Eminim şuan bunu düşünüp kendini suçluyordur. Sabah söylediklerini düşünüyorum da... Belki de kız ona bunu söylemek istemişti ama Kiyo kardeşinden o kadar nefret ediyordu ki bunu dinlemek istememişti. Ben bunu sadece abi-kardeş nefreti olduğunu düşünmüştüm oysa ki. Peki ya nefret ettiği kızın ölümünden bu kadar çok üzülmesi? Hayır, Kiyo kızın ölümüne üzülmüyordu sanırım. Kendisine üzülüyordu. Kızı kurtaramadığı için, dinlemediği için, ailesinin onu suçladığı için... Kollarımda ağlarken ben de hiç bir şey demeden öylece sarılıyordum çocuğa. Fakat elimden geldikçe hislerimi belli eden bir sarılma yapmaya çalışıyordum. Kelimelere dökemesem de belli etmeliydim.

Bu beni bırakıp geri çekilince, kollarımı açıp uzaklaşmasına izin verdim. Güzel haberler alıp güzel bir gün geçireceğimi ama kendisi yüzünden mahvolduğunu söyledi. Hem özür hem de teşekkür edince kafamı sallamakla yetindim. Oysa ki önemli olmadığını, onun için her zaman burada olacağımı söylemek istemiştim. Beynim buna izin vermedi. Bu sırada da abim geldiği için iyice yuttum tüm diyeceklerimi. Abim tabi sakin bir şekilde girdi içeriye "Ailevi konularınıza karıştığımız için özür dilerim. Başın sağolsun, Kiyo-san." dedi. Oldukça kibar ve içten bir şekilde söylediği için dönüp ona baktım teşekkür eder gibi. O da tabi benim düşüncelerimi dile getirmediğimi bildiği için kafasını önemli değil anlamında salladı. O bu tür kriz anlarında nasıl konuşulacağını bilir. "Öhm, ben Nishi'nin abisi, Kimidata. Böyle bir şekilde tanışmamız hoş olmadı ama memnun oldum." dedi. Ben ise Kiyo'nun yüzüne dalıp gitmiştim. Sanırım tanışıp bir şeyler söylediler bir birilerine ama Kiyo'nun öpüp kokladığım yüzünü bu halde görmek içimde bir acı yarattı. Abim bıraksa dalacaktım babasına ama iyi ki de bırakmamış amına koyayım. Ben öcümü alacam diye babasından dayak yerim valla. Bazen unutuyorum shinobilerle yakın dövüş girmemem gerektiğini.

İşte o sırada Kiyo'nun ablası geldi. Çocuk yeni yeni toparlanıyordu ki, ablasını görünce direk heyheylendi. Merak etmiş ablası. Bunlar konuşmaya başladıklarında, abim yanıma geldi ve izlemeye başladık. Ben zaten etkisiz elemandım. Abim ise ailevi işlere karışmama taraftarıydı ama Kiyo'nun ablası kızın uyuşturucu bağımlısı olduğunu bildiğini söyleyince. Olay boka sardı. Kiyo'nun kıza küfretmesi, ardından sinirlenip üstüne yürümesi ile anladık ki iyice saçmalayacak bu olay. Bana kalırsa bırakmalıydık ve Kiyo kendini rahatlatmalıydı. Ablasını dövse bile hiç ses çıkarmazdım. Kızın uyuşturucu kullandığını biliyormuş, Kiyo ise bilmiyordu değil mi? Babaları Kiyo'ya vururken bu karı neredeydi? Madem biliyordu, neden masum Kiyo'yu böyle bir hale düşürttü? Abim babam bana her çıkıştığında müdahale eder mesela.

Ben böyle boş boş durup Kiyo'nun kadına iyice bağırmasını izlerken abim yanımdan hareketlenip çocuğu tuttu. Daha fazla ablasının üstüne gitmesini istemiyordu belli ki ama abimin de Kiyo'ya hak verdiğinden eminim. Ablası ile konuşması cidden çok kötü ve hararetliydi. Sonunda Kiyo abimin elinden kurtulup kendini tuvalete kitledikten sonra abimle birbirimize bakıştık. "Hani karışmamalıydık?" dedim durgun bir ses ile.
"Şuan sinirli, sonradan pişman olacağı bir hareket yapmasına izin veremezdim." dedi üzgün bir şekilde. Ben de anladığımı belli edecek şekilde kafamı salladım. Kiyo'nun ablası bir kenarda pusmuş, ağlıyordu. Abim kadının yanına gidip yerden kalkması için yardım etti. Bana dönüp "Biraz yatıştırmaya çalışırım, sonra eve geçeriz biz." dedi.
"Tamam, özür dilerim olaylar için."
"Özür dilemesi gereken şey ölüm. Her yerde karşımıza çıkıyor." dedikten sonra kafası ile Kiyo'nun kendini kitlediği kabini gösterdi. "Sana ihtiyacı var. Kendini zorla."
"Elimden geleni yapacağım."

Abim ve Kiyo'nun ablası gidince kapıyı kapattım. Konuşmalarımızı, gittiklerini falan hep duymuştur eminim. Ben de içeriden evine nasıl gireceğini söylediğini duymuştum tabi ki. Ağır adımlarla kendini kitlediği kabinin yanındaki duvara sırtımı dayadım. "İstersen olayı atlatana kadar bende kalabilirsin." dedim sakin sakin. Sonra da dürüst olup "Kiyo ben... Bu gibi durumlarda ne diyeceğimi bilemiyorum. O yüzden kapıyı aç da, yanında olayım." dedim. Kilidi açmasını, ona bir kez daha sarılmayı istiyordum. Elimden geldiğince konuşmaya çalışacaktım, bunun için kendimi zorlamalıydım. Kiyo bu durumda ben olsam beni çok mutlu ederdi eminim. Çok şanslıyım sanırım, ama Kiyo cidden şanssız bu konuda. "Tek yaptıkları hatalarını senin üstüne atmaktı. Hepsinin hatası o kadar büyük ki." dedim düşüncelerimi söylemek için. O kıza sahip çıkmak Kiyo'nun değil, babasının sorumluluğundaydı. Kendisinin hatasını Kiyo'ya atıp bir de ona ceza vermek? İnsanlar o kadar rezil ki.

[Shiomiya Kiyo]

Sakin miyim? Sanırım. Konuşmaları dinlerken, haftalardır bileğimden çıkarmadığım saç tokası ile uğraşmıştım biraz. Ve bu beni nedense, sakinleştirmişti... Göğsüme oturan garip ağırlık kalkmaya niyetli olmasa da, en azından bağırıp çağırmak, bir şeylere zarar vermek veya ağlamak istemiyorum artık. Ablam ile Nishi'nin abisinin ortamdan uzaklaşması beni biraz daha rahatlattı diyebilirim. Keşke abisi ile tanışmam bu kadar trajik olmasaydı.

Nishi'nin de çıkıp gideceğini zaten düşünmüyordum. Hatta aslına bakarsanız, aramızdaki "şey"i kabullendiğinden beri biraz daha sevgi dolu davranmaya çalışıyor ve bugün kendini aştı diyebilirim. Şu an kapıma gelip, bu gibi durumlarda ne diyeceğini bilmediğini söylemesi falan... Hani duygularını ifade edemediğini açıklamaya çalışırken bile çok şeyi açıklıyor, farkında değil. Beni... Evine bile davet etti.

Kapıyı açtığım sırada suçun bende olmadığını söylüyordu. İfadesiz bir suratla lafını bitirmesini bekledikten sonra zor da olsa gülümsedim. "Tişörtün... Berbat olmuş." Daha sonra kafamı başka bir yöne çevirerek ekledim aynı ruhsuz gülümseme ile; "Haksız sayılmazsın, ama haklı da değilsin. Belki de bu sabah anlattığım itiraf meselesi buydu? Bir kereliğine olsun gerekli olgunluğu gösterip kafama buyruk davranmasaydım, belki de bunların hiç biri olmayacaktı. Ha, Kyou gene hastanede olurdu, çok güzel bir şekilde pataklanmaktan." Sonlara doğru kıkırdadım ama, boğazımda bir şeyler rahatsızca kıpırdanıyor, tanrım lütfen tekrar ağlamayayım! "Cidden, zarar vermekten başka bir şey yapmıyorum belki de!" Klozetten inip yere oturdum, sırtımı kabinin yan duvarına yasladım. "Gelemem desem bile, başka çarem yok değil mi? O lanet evden eşyalarımı toplayıp yeni bir ev sahibi ile anlaşana kadar kalacak bir yer elbette bulmak zorundayım. Ailemin ne kadar sevgi dolu olduğu da bütün köy tarafından öğrenildiğine göre an itibariyle... Bugün sana kaçıncı mahcup oluşum bu? Ama lütfen, gitmeden önce biraz otur benimle. Biraz olsun dinlenmek istiyorum, benim gibi bir velet bile bu kadarını kaldıramıyor." Başımı omzuna koymak, hatta tekrar sarılmak istemem, bencillik mi olur bu durumda? Veya onun beni tekrar sarmasını...
Ellerimi hafiften öne uzatıp tırnaklarıma baktım. Söylemiş miydim bilmiyorum, huyumdur bu tırnaklar illa ki siyaha boyanır.
"Beş belası... Bir kız olarak seçebileceği onlarca renk varken, tırnaklarını benim gibi siyaha boyamakta diretirdi. Ben iğnelerden delicesine korkarken, lütfen bu aramızda kalsın, o neden korkmamış, merak ediyorum doğrusu."

[Shiki Nishiyama]

Kapının kilit sesini duyunca kafamı kaldırıp Kiyo'ya baktım. Tişörtümün berbat olduğunu söylediğinde kafamı eğip baktım ilk kez. Sarıldığında yüzündeki kir, kan falan bulaşmış olmalıydı. Ben de bu gün abimlere güzel görüneyim diye kibar ve güzel bir şeyler geçirmiştim üstüme. Açık mavi bir tişört, üstüne de ceket falan. Bayramlık gibi bir şey giymişim anlayacağınız, Kiyo da kan etmiş üstümü. Beni tanıyorsunuz artık, her ne kadar sorunlu bir kişiliğim olsa da eşyalara, elbiselere ve paraya değer veren biri değilim. Bu yüzden Kiyo'ya feda olsun tişörtüm. Hiç önemli değil yani. Omzumu silktim çocuğa cevap olarak. Bu önemli değil, umursamadım zaten anlamındaydı.

Kiyo belli ki kendini suçluyordu, bundan hiç şaşırmadım ama tüm suçu kendisi üstlenemezdi. Sonu ona patlamış olsa da, kız belli ki son safhadaydı bu uyuşturucu konusunda. Tabi ki evine yerleşen kızın uyuşturucu malzemelerini nasıl bulamadığını düşünüyordum ama olmuş bitmiş bir olayı daha da uzatıp, çocuğu iyice bunalıma sokacak değildim. Şuan burada yapmam gereken en son şey çocuğu suçlamaktır herhalde. Kızı dövme fikrine gülümseyerek cevap verdim. Sanırım gerçekten gerekliydi bu. Eminim Kiyo'nun yaptırımları kızı kurtarabilirdi. Üstelik belli ki kız bu illetten kurtulmak da istiyordu. Dün akşam dile getirmek istemişti baksanıza. Kiyo klozetten inip yere oturmuştu. Ben de gidip klozete oturdum. Evimde kalma konusunu kabul ettiğini dile getiriyordu. Tabi ki kalacaktı, üstelik zaten benim eve alışkın olmalıydı. Ben Kiyo'nun tek göz evine sadece bir kere gittim. Onda da tabak çanak aşırıp eve döndüm. Laf etmeyin şimdi, Kiyo'nun evi olduğunu bilmiyordum.

Çocuk biraz dinlenmek istediğini ve hemen onu bırakıp gitmememi söylediğinde kaşlarımı kaldırıp yüzüne baktım. Gitmek mi? Onu bırakmayacağımı söylememiş miydim? Oh, sanırım o kelimeyi yutmuştum tam söyleyecekken. Özürlünün teki olduğumun kanıtı bu. Ellerini kaldırıp kızın da onun gibi siyah oje sürdüğünden bahsederken eğilip tuttum ellerini. Aslında ben bu ojelerin kir göstermemesi için sürüldüğüne adım gibi eminim aslında. Bir elini iki elimin arasına alıp fazla ifadesi olmayan bir yüzle çocuğa baktım. "Mahcup olmak mı?" dedim sadece. Bana karşı utanıp sıkılması hoşuma gitmedi tabi ki. Eğer böyle bir şey düşünseydim gözümde küçük düşürmemek adına çeker gider yanında olmazdım. Fakat bence Kiyo'nun bu tür durumları çok insancıl. Duygularını, kafa karışıklığını, mutsuzluğunu görmek ona daha yakın hissettiriyor kendimi.

Peki ya Kyou'dan daha çok bahsetmek iyice mutsuz mu eder bizi? Bence öyle. Diyecek bir şey bulabiliyor muyum? Hayır. Düşüncelerim nasıl? Kızın ölümünün Kiyo'yu ve ailesini çok büyük etkileyeceği ortada. Üstelik Kiyo'nun çıkıp olayı ve kızın durumunu bilmediğini anlatması gerekiyor ama şuan gördüğüm kadarı ile Kiyo bu durum konusunda çok üzgün ve aynı zamanda sinirli. Şuan bu konuşmayı gerçekleştiremez. Hatta daha sonra bu olayı siktir edip çözülmesine izin bile vermeyebilir. Babasının ona sadece zarar olduğunu söylemesi benim de içimi yaralamıştı. Evet, Kiyo belki de etrafa zarar veren biri olabilir ama bunları isteyerek yapmıyor ki. Ona full zarar demek yerine şanssız demek daha yerinde olacaktır. Bu yüzden herhalde konuşmam gereken konu bu olmalı. Ellerimin içindeki elini okşayıp gözlerimi ona çevirdim. Böyle duygularımdan bahsederken gözlerine bakabileceğimi sanmıyorum. Üstelik şuan yapacağım şey ayık kafa ile benim için çok zor. Biraz batırırsam anlayışla karşılar umarım.
"Yanımda olduğunda... İçimde bir rahatlama hissediyorum. Daha az şüphe duyuyorum ve güvende hissediyorum. Bu his, verdiğin her zararı bir kenara atmaya yeter de artar. Baban ve ya senin sadece zarar veren yönüne bakanlar..." eğilip ellerini dudaklarıma götürdüm. "Senin verdiğin bu güven ve rahatlık duygusuna laik olmayan insanlar." dedikten sonra öptüm ayna yüzünden kanayan elini. Sonra da bıraktım ve ayaklandım hemen. Bu kadar cümle kurmuşum, duygularımdan bahsetmişim. Tabi ki daha çok kalamam bu şekilde. Kabinden çıkıp kırık aynanın önünde tişörtüm ile ilgilenmeye başladım. Fazla kuruyup çıkmaz duruma gelmeden kanı temizlemeye karar vermiştim. "Kyou konusunda söyleyeceğim her şey, seni daha mutsuz eder. Kyou'yu bu duruma getirenler siz değilsiniz. Tabi ki ilgisizlik var, ama asıl suçlu Ishigakure'nin bu konu hakkında yeterince önlem almaması. Bu yüzden bu konu hakkında konuşmayacağım ama hissettiklerini anlatırsan dinlerim." dedim. Böyle bir anda, elimden gelen bu.

[Shiomiya Kiyo]

Bendeki şansa bakar mısınız? Adam duymak için kedi kurban edebileceğim cümleler kuruyor ama tanrı kahretsin ki yer, zaman ve olay aşırı derecede yanlış. Normal bir vakitte boynuna atlayıp paranoya krizi geçirtmem lazım çocuğa ama, şu an sadece, bakıyorum yüzüne. Kollarından kalır yanı olmayan dövmelerle kaplı elleri, elimi tuttu. Ufak bir öpücük kondurduktan sonra ise, hemen kalktı...
Arkasından baktım kaldım sadece, tişörtünü temizlerken. Söylediklerini düşünüyorum da, haklı olsa da, durumun ne kadar acı olduğunu değiştirmiyor bu. Zira, sadece zarar verdiğim yanıma bakmayan tek kişi Nishi. Şikayetçi kesinlikle değilim. Hatta, yanımda sadece o olduğu sürece, umurumda değil bunu anladım.

"Seni seviyorum."

Yerimde doğrulup, yanına gittim. "Belki de, zor da olsa, bu konu hakkında konuşmamam en iyisi." Lavaboya eğilip, suratımı yıkamaya başladım. Hissizliğim gitmişti ve suratımı temizlemeye çalışmak yanağımdaki ağrıyı uyandırdı. Suratımı tişörtüme kuruladıktan sonra, ağrıdan tek gözümü kısarak ekledim. "Ne hissettiğimi açıklamama gerek yok aslında. Her zamanki gibi, bütün olumsuz duygular içimde şu an. Kızgınlık, hüzün, suçluluk... Ama sen yanımdasın. Bu bana yetiyor, eminim ki çok yakında uçup gidecekler." Yumruk attığım elimle elini tuttum. Artık kanamıyordu tamam ama, yara aşırı iğrenç duruyordu. Kendimden iğrendim şu an. "Ben cidden bir gün mikrop kapıp öleceğim... Sanırım gidebiliriz artık, aşırı derecede yorgun hissediyorum kendimi. "

---

Verdiği yeni ve bol kıyafetleri giymemle, kendimi yumuşak bir zemine, salondaki koltuğa atmam bir oldu. Her yanım ağrıyor resmen, kaslarım konuşabiliyor olsa iyi küfür ederler. Hele yanağım, morluğu iyice belirginleştikçe ağrısı da artıyor. "Of of of of!" dedim istemsizce, koltukta bacaklarımı kendime çekerken. Shiki de elinde, dumanı tüten iki bardak ile geldi yanıma oturdu. Canını yediğim, sıcak içeceklere dayanamadığımı biliyor. Sanırım çay yapmış.

Bir süre boş şeylerden konuştuk. Daha çok o kafamı dağıtmak için farklı konular açmaya çalışıyor, ben ise kısa ve boş cevaplarla geçiştiriyorum. Tamam olumsuz duygularım uçup gidecek demiştim ama, boru değil yahu, şok atlattım, hemen kendime gelip gülüp oynayamam. Hala kendime doğru toplu duran ayaklarımı salıverdim aşağıya ve uzanıp, boş bardağı sehpaya koydum. Geçen sefer ben kırmıştım bu sehpayı, keyfim yerinde olsa şimdiye üç kere kırmış da olurdum sakarlığımla. Sırtımı tekrar koltuğa yasladığımda Nishi kendi kendine son görevinden bahsediyordu. Boş boş izlediğimi görünce yarıda kesti zaten konuşmasını. İfadesinin değişmesinden bir şey sormak üzere olduğunu anlamıştım ki fırsat vermedim.

"Seni öpsem kızar mısın?"

Aşırı derecede rahatsız edici bir sessizlik oldu.

"Kızsan bile öpeceğim sanırım." diyerek bileklerinden tuttum. Koltukta sırt üstü yatmasını sağlayıp üzerine çıktım. O kadar sert bir şekilde öpmeye başladım ki, dudaklarını acıtmış olabilirim. Nefessizce öpüyordum. Dudaklarını o kadar özlemişim ama, ne yazık ki suçluluk duygusu beni ele geçiriyor ben öpüşmenin şiddetini arttırdıkça. Öptükçe kendimden daha çok nefret ediyor, kendimi daha da çok kaptırıyorum. Beni sevmesi için zorlarcasına sıkıyorum bileklerini, durdurmaya çalışıyor mu beni? Bilmiyorum. Kalbinin benimki gibi küt küt attığını hissedebiliyorum göğsümde, yalnız benimki biraz daha hızlı atıyor. Bileklerini bırakıp yanaklarından tuttum ve kafamı geri çektim.
"Bu duygu, çok fazla... Geçer gider sanmıştım ama kendimden tiksinmeme engel olamıyorum Nishi, yardım et bana..." dedim kesik kesik nefesimle, gözlerinin içine bakarak.

[Shiki Nishiyama]

Hastaneden geldikten sonra ikimiz de üstümüzü değiştirmiştik. Ben hala Kiyo'nun yanında giyinmeye çekindiğim için o giyindikten sonra odama girip üstümde rahat olabileceğim şeyler giydim. Gri bir eşofman üstüne; ince, hoş kumaşlı bir tişört. Ha tabi bir de eve gelir gelmez çay koymuştum. Kiyo giyinirken de demledim. Ben kırk saat kanlı elbiseleri makineye atmakla uğraştığım, saçımı başımı rahat edebileceğim bir şekle getirdiğim için tam anlamı ile ev halime geldiğimde çay da hazırdı. İki bardak koyduktan sonra altını kıstım. Kiyo salonda koltuğun üstüne kurulmuştu bile. Çayı ona verdikten sonra ben de oturdum yanına. Salak Kokuryu'nun yaktığı tarafa yani...

Kiyo'yu bu şekilde durgun görmeye dayanamıyorum. Bu yüzden saçmaladıkça saçmaladım. "Yengemin çayı da bir başka olur aslında. Bir gün ne yaptığını sormam gerek."
"Hmm..."
"Bir sürü sırrı var mutfak konusunda, abimi bu şekilde tavlamış olabilir." dedim ve kıkırdadım. Kiyo da kıkırdadı ama ayıp olmasın diye yapmıştı.
"Yemek konusunda falan bir şeyler yapıyorum ama görünüşleri hep tipsiz oluyor. Tatları güzel bence. Geçen Sasaki'ye hediye olsun diye yemek yapmıştım." Kafamı kaldırıp rafta duran 3 kutu kurabiyeye baktım. "O da bana kurabiye yollamış."
"Kurabiye mi?"
"Hıhım. Üç kutuda da farklı bir tat. O zamandan beri çoğunlukla tuzlusunu yiyorum."
Konuyu nereden götürürsem götüreyim Kiyo'nun keyfini yerine getirememiştim. Bir süre biraz daha saçmaladım. Ganta olayına girmeden son hastane görevini anlatıyordum ki kafamı çevirdiğimde çocukla göz göze geldik. Mal mal konuşmaya o kadar dalmışım ki bebenin beni izlediğini fark etmemişim. Onu böyle görünce tabi sustum. Bir şey olup olmadığını soracaktım ki aniden beni öpse nasıl tepki vereceğimi sordu.

Kızmak mı? Kızmazdım tabi ki ama rahatsız olurdum sanırım. Kaşlarımı düşünceli bir şekilde çatıp kafamı eğdim. Elimdeki çayı ortadaki masaya koydum. İyi ki de koymuşum. Ben bu hareketi yaptığım anda Kiyo bileklerimi tutup ittirerek beni koltuğun üstüne yatırdı. Fazla bir tepki verememiş, üstümde hakimiyet kurmasına izin vermiştim. Öhm, benim böyle bir yönüm de var biliyorsunuz. Kararlı bir herif olsam da, içten içe kendisi ile çelişen manyak bir adamım. Milletin düşüncesini siklemiyorum diye dolaşsam da, insanların benden nefret etmesini istemiyorum. Çünkü nefret ederlerse bana saldırabilirler. İşte başka bir çelişkim de bu hakimiyet konusunda. Birinin benim üstümde hakimiyet sağlamasını ve onu sevmeyi istiyorum ama aynı zamanda insanları kontrol etmeye de bayılıyorum. Çelişkinin dik alası yani.

Çocuk bileklerimi tutuyor, üstüme de çıkmış durumda olduğundan yapacak bir şeyim yok. Ben Kiyo'ya fiziksel bir kuvvet uygulayarak üstün gelemem. Belki basit bir genjutsu ile elinden kurtulabilirim ama onu da istemiyorum. Çocuk mutsuz, şuan büyük ihtimalle bu şekilde kafasını dağıtmak istiyor. Tabi ki yanında olmayı ve ona full destek olmayı istiyorum ama sadece üzüntü gideren bir et parçası olmak da hoş değil. Bunu karşıma çıkan her yakışıklıya yavşamadan önce de düşünsem ya... Kiyo ile öpüşmemiz oldukça hararetliydi. Sanırım ilk defa böyle bir şekilde öpüşüyorduk. Çoğunlukla ben onu öpmüştüm ya da ikimiz de aynı istekle öpüşmüştük. Şuan ise ben pek bir şey yapmıyordum, o da dudaklarımı acıtacak şekilde öpüyordu beni. Kaşlarım hala çatıktı ve çocuğu ittiremiyordum kollarımı tuttuğu için. Kollarımı acıtıyor. Babasına, kardeşine, ablasına... Artık kime kızdıysa benden çıkarıyor olabilirdi acısını. Aslında buna hiç itirazım yok. Rahatlaması yeterli. Bu şekilde zapt edilmek beni delice heyecanlandırsa da mantıklı düşünmeye zorluyordum kendimi. Fakat beni şurada bağlasa ve öyle bana sahip olsa, galiba hoşuma gider. Bu aramızda kalacak.

Bir süre hıncını çıkarttıktan sonra bıraktı bileklerimi. Dudaklarımı da bıraktığında derin bir nefes almak zorunda kaldım. Düşüncelere o kadar dalmışım ki, nefesimi tutmuş olduğumu unutmuşum. Göğsüm oksijene aç bir şekilde inip kalkarken Kiyo'nun gözlerine baktım. Elleri ile yanaklarımı tutmuştu, ona bakmak zorundaydım. Ona yardım etmemi istiyordu ama nasıl yardım edeceğimi bilmiyordum ki? Şuan tek bildiğim Kiyo'nun yaptığı bu hareketten acayip tahrik olduğumdu. Üstelik bu hissi düşünmekten Kiyo'yu nasıl normalleştireceğimi düşünemiyordum. Sonunda kollarımı oynatmayı akıl ettiğimde çocuğun yanaklarımı tutan ellerini tutup doğrulmaya çalıştım. Elimden geldiğince nazik bir şekilde yaptım bunu tabi ki. "Bu... Bu şekilde olabileceğini sanmıyorum." dedikten sonra oturup nefes alıp verdim. Evet, deminki olaydan sonra oldukça durgun bir duruma geçmiştik ama kendimi toparlamam gerekiyordu. Biraz dönüp Kiyo'ya, yüzündeki mutsuzluğa baktım ve sonunda dayanamayıp çocuğa sarılıp kendime çektim. Haydi hayırlı olsun efendiler. Çocuğu yakalamış göğsüme bastırmıştım. Sonra da hafiften uzandım koltuğa, bunun da saçlarını okşamaya başladım. Hava da yavaş yavaş kararıyor. Benim evimde aşırı bir ışık hayal etmiyordunuz umarım. Tüm evdeki ışıklar oldukça loştur. Bu yüzden bu loş ışıkta uyku bastırdı. Tabi bu şekilde sarılarak bayağı uzun bir süre yattık biz. Kiyo'nun uyuduğunu çok sonra fark ettim. Kafamı koltuğun kenarına koymuş deminki hareketini düşünüyordum çocuğun. Bu uyuyakalmış. İlk önce bozmak istemedim bu pozisyonu, çünkü Kiyo oldukça sıcaktı. Ishigakure geceleri ne soğuk oluyor bilirsiniz. Fakat sonra rahat olmadığını düşünüp yatağa taşıdım. Ben onu yatağa yatırıp tekrar salona gitmeyi planlıyordum aslında, ama tabi ki shinobi herif hareketten uyandı ve onu yatırdığımda beni de yanına çekti. Aslında onu eve çağırırken bu tür şeylerden uzak durmayı planlamıştım. Şimdi ise ona sarılıp yatıyordum.


OH BE BİTTİ! PARTİ VEREK GENE!