Geleceğin Işığı

[Kokuryu Taoreta]

Bulutların ayı kapadığı karanlık bir gecede, yıldızlar ışıklarını en şanslı yolcudan bile gizliyordu.
Saat kaçtı bilmiyordu Kokuryu, umursamıyordu da. Kaçmıştı gene ormana, ama bu sefer ne ailesinden ne sorumluluklarından ne de üzerindeki yüklerden kaçmıştı. Kendinden kaçmaya çalışıyordu bu sefer. Evet çalışıyordu ama bir türlü başaramıyordu. Daldı, daha derinlerine daldı ormanın. Gittikçe sıklaşıyordu ağaçlar. Ama bu onun için önemli değildi, nereye gittiğini de bilmiyordu zaten. Sadece köyden uzaklaşmak istiyordu. En sonunda buldu aradığını. Uçurumun ağzına gelmeyi başarmıştı sonunda. Başında dakikalarca dikilip aşağıdaki su birikintisine baktı. Bir adım, sadece bir adımda tüm her şey bitebilirdi.

Ellerine baktı, kan içindeydi elleri; “Özür dilerim.” dedi farkında olmadan. Suçlu hissediyordu kendini, gökyüzünün bu kadar karanlık olmasından, ölen her insandan akan her kan damlasından, nefes alıp veren her caniden kendisini suçluyordu sanki. Dünyadaki tüm acıdan, tüm kötülüklerden kendisi sorumluydu sanki.

Derin bir nefes aldı ve kendini bıraktı. Düşüyordu, ama sonu yoktu bu düşüşün biliyordu. Göle ne kadar yaklaşıyorsa o kadar da uzaklaşıyordu. Derken bir çift pençe kaptı onu. “BIRAK BENİ! ÖLMEK İSTİYORUM BIRAK KURTULAYIM !" diye bağırdı. Ufak bir homurdanma dışında cevap alamadı. Kendini kapan şeyin ne olduğunu adı gibi biliyordu. Her gece rüyalarında onu görüyor, her gün ondan kaçmaya çalışıyordu. Kaçtığın şey kendinse, zihninde bile güvende olamıyordun. Uyanık olduğu zamanlarda içinde onunla yaşıyor, her gece rüyalarını kabusa çeviriyordu.

En gizli duygularının harmanlanmış haliydi o. Nefret, korku, ihtiras, özlem. İçinde bastırdığı her şey buradaydı.

Ter içinde uyandı, esen rüzgar tenini yalarken. Ormandaydı gene. Rüyasında tepeden baktığı uçurumun dibindeydi ama bu sefer. Eğilip yavaşça sudan içmeye başladı. Teni suya değdiğinde bir aynadan farksız olan su yavaş yavaş dalgalanmaya başladı. Sudaki yansımasının yanında bir an annesini görür gibi oldu. Ama bir göz kırpma süresinde görüntü yok oldu ve Kokuryu hayallerle sarılmış bir güne daha başladığını fark etti.

“Her gece, her gece aynı kabus. Neden burası?” diye geçirdi aklından. Cevap konusunda kesin bir düşüncesi olmasa da bir tahmini vardı, vaktinin çoğunu burada geçiriyordu ve bu yüzden zihnindeki en belirgin yer burası olduğu için rüyası sürekli burada geçiyordu herhalde. Saçma ve zayıf bir ihtimaldi ama yine de tutunabildiği tek dal buydu.
Derken toprağa fark etmeden bir şeyler kazıdığını fark etti.

“Lanetli olan ağladı
Gökyüzü kana bulandı
Ateş sardı bedeni
Ölen aktı, kalan kendini kara saydı“ yazmıştı toprağa.

Normalde olsa bu sözler üzerine düşünürdü fakat şu an düşünecek hali yoktu. Yavaşça üstündekileri çıkardı ve kendisini suya bıraktı. Rahatlamaya ihtiyacı vardı. Ayrıca üzerindeki terin kurumasına izin verirse kokardı da. Saatler saatleri kovaladı, Kokuryu suda oyalandı.

Vakit öğlene yaklaşmıştı. Suda yüzerken düşünmek için yeterince vakti olmuştu. Uzun zamandır vakit öldürüyordu. Artık buna bir son vermenin zamanı gelmişti. Köy kendisine bir görev verene kadar oyalanacak yararlı bir şeyler yapmak istiyordu.

Derisinin buruş buruş olmasını sevmediği için usulca sudan çıktı ve üzerindeki suyun akması için birkaç dakika bekledikten sonra kıyafetlerini giyip köye doğru yollandı. Hala tam kurumadığı için kıyafetleri de ıslanmıştı ama bunu önemsemedi. Ishigakure'nin sıcağında köye gidene kadar kururdu nasıl olsa.

Chuunin olduğun ilk zamandan beri yapmak istediği bir şeyi yapma kararı almıştı. Geleceğin ışıklarına yol göstermek, kendisine bir yada birkaç öğrenci bulmak istiyordu ve şu sıralar ders saatleri olmalıydı. Bu sebeple akademiye gitti.

[GM - Naruto]

Islak ıslak yürüyorsun akademiye. Akademi uzaktan gözüktükçe ve her adım yaklaştıkça, geçmiş anıların ve yaşanmışlıkların da geliyor aklına saniye saniye. Kimisi güzel, kimisi zorlu, kimisi hüzünlü anılar. Şimşekler halinde çakıyorlar zihninde ve her yeni adımında birisi belirirken, birisi de kayboluyor. Hızlı hızlı geçiyor zihninden anılar, sanki o yılları birkaç saniyeye sığdırıp tekrar yaşıyorsun.

Akademiye vardığında kapıda birisi bekliyor. Bir genin olmadığın, bir genine benzemediğin aşikar. Uzun zamandır gelmediğinden olmalı, güvenlik seni tanımıyor. Ama sen onu tanıyorsun. Küçük bir şapkası, üniforması ile kapının önünde bekliyor. Tam tahmin ettiğin gibi, şu an ders saati. O yüzden akademinin bahçesinde kimse bulunmamakta. Meraklı gözlerle seni süzüyor güvenlik.

[Kokuryu Taoreta]

Çıp...
Başka bir adım daha atmıştı Kokuryu köye doğru. Kıyafetlerin üzerinden sular damlıyordu, yerdeki bitki örtüsüne hayat veriyordu her adımda. Sakince kıyafetinin son parçasını , göz bandını da taktı yerine yürürken. Genelde çıkarmak gibi bir adeti olmasa da rahatlamak istediği için kendisine yük olan her şeyi çıkartmıştı.
Keşke kendisini takip eden hayalleri de bırakabilseydi... Anı yaşamak; yapabildiği tek şey buydu işte. Önünden hayatlar geçip giderken öylece izliyordu elinden bir şey gelmeden. Taktığı göz bandı da ona her seferinde bunu hatırlatıyordu.

Çıp...
Bir damla daha yerle buluşmuştu. Bir sigara çekti paketinden ve iki dudağının arasına hapsetti. Attığı adımın, aldığı nefesin farkında olmadan ilerliyordu. Bir anlığına durdu; Çevresine kokusunu henüz yitirmemiş zambaklar, rengi yavaşça kayıp yok olmaya başlamış güller, nice savaşlara şahit olmuş ağaçlar vardı. Kim bilir kaç kişinin ölümüne şahit olmuşlardı.
Dünyada dertten tasadan bol bir şey göremiyordu o an Kokuryu. Yine de onları bir yana, kendi vicdanını bir yana koymadan edemiyordu. Bütün o rahatlama beraberinde acı da getirmişti. İnanın yapacak hiç bir işi olmayan ancak düşünecek çok şeyi olan bir insandan anı yaşamasını bekleyemezsiniz. O da kaçamayacağını biliyordu bu düşüncelerden. Fakat elinde kalanları koruyabilmek, daha da önemlisi kafayı yememek için güçlü olması, umursamamayı başarabilmesi, anı yaşayabilmesi gerekiyordu. Bu yüzden hayallerinden ve düşüncelerinden sıyrılmayı deneyerek bir adım daha attı akademiye doğru.

Yeşil ağaçların arasından sıyrılıp tozlu topraklara adımını attığında uzaktan akademiyi gözüne kestirdi. Tuhaf bir şekilde tüyleri ürperdi. Yıllar sonra doğduğu yere dönen bir gezgin gibi hissetti kendisini. Her şeyin başladığı yer karşısındaydı. Bütün yaşadığı maceraların, hayatında kendisini en çok mutlu eden, acı veren, şaşırtan ve iliklerine kadar nefreti hissetmesini sağlayan olayların kaynağı işte burasıydı.

Burada geçirdiği her gün, her saat, her saniye bir bir aklına doluyordu. Yeni sıyrıldığı hayaller denizine bir kez daha dalıyordu. Akademi'ye ilk girdiği günü hatırlıyordu. Babasının gururla dolu yüz ifadesini nasıl unutabilirdi ki ? Aileden çıkmış, ailenin adını sürdürecek bir shinobi daha. Oğlu erkekliğe adım atmıştı ona göre.
O günden sonra babasıyla ilişkisi asla eskisi gibi olmamıştı. Baba-Oğul ilişkisinden sıyrılıp daha anlamlı, daha özel bir şey olmuştu sanki.

Akademinin yolunu aşındırmayı bir an için bırakıp uçsuz bucaksız maviye baktı. Gözlerini bulutlardan ayırmadan yavaşça zipposunu çekip sigarasını yaktı. Gözlerinin önünde canlanan sahne en az 10 yıl öncesine aitti.
Bir kadına karşı bir şeyler ilk hissettiği gündü bu. Ne yazık ki yanlış bir tercih yapmıştı. Sigaranın dumanını içine doğru çekerken yavaşça alaycı bir bir tebessüm yayıldı suratına.
"9 yaşındaki bir çocuk senseisine aşık oluyor. Ne kadarda sıradan ve saçma." dedi kendi kendine. Yine de suratına yayılan tebessüme engel olamıyordu.

"Akane..." diye geçirdi içinden dumanı üflerken.
Adına uygun bir şekilde parlak ve güzel kızıl saçları vardı. Bir chuunin'e göre oldukça bilge ve sabırlı sayılabilirdi. Gördüğü ve duyduğu hiç bir şeyi unutmazdı. Eğer o olmasaydı büyük ihtimalle Kokuryu da bu kadar güçlü olamazdı. Aşktan daha çok çocuksu bir duyguydu Kokuryu'da uyandırdıkları, belki de buydu onu o kadar özel kılan.

Tebessüm yüzünden düşmeden tekrardan yola koyuldu. Bunlar gibi onlarca hayal ve düşünce hücum ediyordu beynine tekrar ve tekrar. Bu hayal denizinden sıyrılmaya çalışmaktan vazgeçmişti, aksine daha da derinlere dalıyordu gitgide. Bir şeyi özlediğin zaman sana ne hissettirdiği önemsiz kalır, sadece özlersin. Kokuryu'da bunu fark etmişti Kokuryu. O zamanlar acı veren şeyleri bile şimdi gülümseyerek hatırlıyordu.

En nihayetinde akademiye vardığında istese de istemese de hayal dünyasından sıyrılmak zorunda kaldı. Köşeli şapkası ve üniforması ile meraklı bir şekilde Kokuryu'yu süzüyordu. Usulca istifini bozmadan yaklaştı Kokuryu, eliyle selam verip "Kolay gelsin." dedi. İçeriye şöyle bir göz attığında hala ders saati olduğunu gördü.
"Önce akademide yetkili kim varsa onunla konuşup durumu anlatmam gerekecek sanırım." diye düşündü kendi kendine.

Tekrar güvenliğe dönüp açıklama yaptı, eh adamın işi de buydu sonuçta. Bir şey demeden girmek ona saygısızlık olurdu. "Adım Kokuryu Taoreta. Geninlere eğitim vereceğim, onun için yetkili birileriyle görüşmeye geldim." diye açıklama yapıp içeriye doğru yollandı. Yoldayken ne kadar yıllar geçmiş olsa da yolu hala hatırladığını fark etti. Sanki kendi evinde gibiydi.

[GM - Naruto]

"Eğitim vermek mi..?" diyor güvenlik ve anlamamış gibi kafasının üst kısmını kaşıyor. "Kimse böyle bir taleple gelmemişti aslında... Çok ilginç..." diye fısıldıyor, duymadığını düşünüyor olmalı.

Ardından içeri giriyor ve çevirmeli telefonundan bir yeri arıyor. Duyamıyorsun, ama konuşma yaklaşık 45 saniye sürüyor. Ardından dışarı çıkıyor güvenlik ve beklemeni söylüyor. Bekliyorsunuz.

Sana nereli olduğunu, gününün nasıl geçtiğini falan soruyor. Muhtemelen birini çağırmış, ve o gelene kadar sıkılmamanı istiyor. Ve beklenen kişi de akademi binasından çıkıyor, size doğru yürümeye başlıyor. Görür görmez tanıyorsun onu zaten, tanımayan yoktur ki onu.

Yanına geliyor. "İsmim Takashinobi." diye karizmatik gülümsemesiyle selamlıyor seni. "Duydum ki, veletlere eğitim verebilecek kadar nitelikli olduğunu düşünüyormuşsun. Sana böyle düşündüren nedir? Burada sürüsüne bereket Jounin ve eğitmen varken neden rastgele bir kişinin çocukları eğitmesine izin verelim ki?"

Seni küçümsediği, ya da hafife aldığı çok belli. Ki, haksız da sayılmaz. Neden onlarca Jounin ve eğitmen varken, gelip birileri senin çocuklara ders vermeni sağlasın ki?

Not: Pasiflik sınırı 2 gündür.

[Kokuryu Taoreta]

Güvenliğin haber vermeye giderken söylediği şeyleri duyunca Kokuryu şaşırsa da belli etmedi. "Hiç kimse ha?"
Adam haber verdikten sonra Kokuryu'nun yanına gelip muhabbet açmaya başladı. Tatlı bir insandı, Kokuryu'nun sıkılmaması için gerçekten uğraşmıştı.

Bu sırada akademi binasından o çıktı; Takashi-nobi. Tanıyıp tanıyabileceğiniz en tuhaf adam. Ağzında Kokuryu gibi sigara taşıyordu, esmer tenli, uzun saçlıydı. Adamın ilk shinobi olma hikayesini duyduğunda Kokuryu nasıl tepki vereceğini bile bilememişti, ardından yüksek sesli kahkahalar eşliğinde yerle bir oldu.

Gelip kendini tanıttı "İsmim Takashinobi" diyerek. Kokuryu bunu zaten biliyordu. Karizmatik bir adamdı vesselam. Kokuryu da onun selamına karşılık verip "Kokuryu Taoreta." dedi sakince. Fazla uzatmadan lafa girdi Takashinobi.
Söylediği şeyler Kokuryu'nun zaten sorulmasını beklediği şeylerdi.

Bu soru her zaman sorulurdu; "Neden sen ?" ilk defa bir işe başvurduğunda karşılaşmıştı bu soruyla. Fazla zor bir işte değildi, bir restorantın salata kısmında insanlara servis yapacak eleman aranıyordu. "Salata dağıtmak için neden seni işe alalım?" gibi saçma bir soruyla karşılaşmıştı. Sanki garson değilde yönetici arıyorlardı...
O zamanlar daha 8 yaşında olan Kokuryu da dayanamayıp "Çünkü iki elim ve iki ayağım var ve bunları kullanabiliyorum. Salata taşımak her ne kadar dünyanın en zor işlerinden birisi olsa da... Sanırım üstesinden gelebilirim." demişti alaycı bir ses tonuyla. Patronun kahkahası hala kulaklarında yankılanabilecek kadar yüksekti. "Ahaahah küstah velet. Yarın gel başla ahahah Hey, Jinchi şunu görüyor musun ha? ahahaha"


Şuana dönecek olursak; Ne iş salata dağıtmak kadar kolaydı, ne de Kokuryu 8 yaşındayken olduğu kadar şirindi. Cümlelerini dikkatli seçmek zorundaydı. Karşındaki adam kendisini küçük görüyordu, haklıydı da.
Ciğerlerini hava ile doldurduktan sonra kendinden emin bir ses tonuyla konuşmaya başladı. Aklına güvenliğin dediği şey gelmişti bu işine yarayabilirdi; "Biliyorum, bir Jounin kadar bilgili, güçlü ve deneyimli değilim. Ama bir geninden daha çok şey biliyorum ve bunun onlara yeteceğini düşünüyorum. Üstelik bu eğitim sadece onlar için yararlı olmayacak. Bende bu köyün bir shinobisiyim ve benimde onlardan öğrenebileceğim bir şeyler illa ki vardır. Sonuçta bir şeyi öğrenmenin en iyi yolu onu öğretmektir. Ve; Daha önce birinin size böyle bir istekle geldiğini sanmıyorum. Sizce de bu yeterli bir başlangıç sayılmaz mı?" dedi.

[GM - Naruto]

Adam bir sağına, bir soluna bakıyor. Düşünceli bir duruma girdiği belli, fakat surat ifadesinin keskin olması ne yapacağından emin olduğu ve sana rol yaptığı izlenimini veriyor. Ne düşündüğü hakkında tutarlı bir fikir sahibi olmak çok zor. Kaşlarını çatıp seninle göz teması kuruyor ve; "Tamam, B-305 sınıfı, şu an dersin ilk dakikalarından yarım bıraktım. Pek bir şey anlatmamıştım yani. Konumuz shinobi ekipmanlarıydı. Gir ve çocuklara benim bir işim çıktığını, yerime senin geldiğini söyle. Dersi dinliyor olacağım, deneme dersi gibi düşün. Eğer seni ve anlatımını seversem konuya biraz daha pozitif bakarım." Laflarının ardından akademi binasının etrafından, başka bir tarafa gidiyor. İçine adamın sanki dersi sana kakalayıp karıya kaçmış olduğu gibi bir his otursa da yine de götünü sağlama almak için onun sözlerine güvenmen gerektiğini biliyorsun.

[Kokuryu Taoreta]

Umursamaz görüntüsünün tam aksi bir kendinden eminlikle konuşmuştu. Sözlerinin etkisini görmek için bir süre bekledi. Takashinobi’nin epey düşünceli bir hali vardı. Bir o tarafa bir bu tarafa bakıyordu. Aklında bir şeyler vardı belli ki, ama yine de Kokuryu’yu oyalıyordu. Kokuryu ne yaptığına anlam vermeye çalışadururken Takashinobi gözlerini Kokuryu’nun gözlerinin içine dikti ve konuşmaya başladı. Kokuryu istediğini almıştı, suratına yayılan piç bir tebessümle kafasını salladı ve Takashinobi’nin uzaklaşmasını seyretti. “Eh, sanırım işi kaptım ha? Geriye kendimi göstermek kaldı sadece. Neyse, sana da kolay gelsin. Sohbetin için sağol, hiç sıkılmadım sayende. Benim derse yetişmem gerek.” Dedi güvenliğe bakıp ve eliyle bir kez daha selamladıktan sonra sınıfın yolunu aşındırmaya başladı.

Heyecanla yürüyordu fakat içinde heyecan dışında bir şey daha vardı; merak! Takashi’nin neyin peşinde olduğunu epeyce merak ediyordu. Adamın öyle bir ifadesi vardı ki sanki söylediği şeyi sınıftan çıkıp Kokuryu’nun yanına gelmeye başladığı andan itibaren kararlaştırmış gibiydi. “Büyük bir ihtimalle dersi bile dinlemeyip bir yerde keyif çatacak. Ama önemli olan bu değil sanırım. Ben istediğimi aldım.” Dedi kendi kendine. Eline zipposunu çıkartıp oynamaya başladı.

Koridorda adımlarken önce Kokuryu’nun attığı bir adımın sesi sonra zipponun o bilindik metalik sesi ve ardından ateşin parlamasından önce çakmak taşının ritmi tamamlayan tok sesi duyuluyordu. Ardından kapağı kapatıp ikinci adımını atıyordu. Yavaş ilerlediğini sanmayın, bu ritmi uzun zamandır tuttuğu için koşarken bile bu ritmi kaybetmeden bu hareketi yapmaya devam edebilirdi. Ne anlatacağını düşünmeye başladı

“Shinobi ekipmanları hmm, neyi anlatsam acaba. Kullanışları o kadar değişken ki siktimin şeylerinin. Acaba nasıl bir sınıf? Ne kadar ilerlediler ? B-305 hmph bir üst katta olmalı. Bana ne anlatmışlardı ekipmanlarla alakalı? Ah... Hayır, bu benim dersim. Başkasının kopyası olmamalı. Neyse ki tam setim yanımda. Önce sınıfı tanımalıyım, bakalım Takashinobi-sensei nasıl bir sınıf bıraktı bana. ”

B-305’e gelmesine 1-2 sınıf kalmıştı. “B-301, 303, ve işte; B-305.” Sınıfın kapısına şöyle bir baktı, gözünde tekrar anıları şöyle bir canlandı. Okula girerken suratına yayılan piç tebessüm yine onu yalnız bırakmamıştı düşünceleriyle. Zipposunu son bir kez kapatıp cebine koyduktan sonra ayağı ile kapıyı açtı usulca. Kapüşonu tamamen inikti, kızıl saçları omzundan dökülüyordu, ellerini cebinde tutarken ağzında sigarası ve umursamaz bir surat ifadesi arkasına saklanmış gizli bir heyecanla kapıdan içeriye bakıyordu. Kapı iyice açılınca derin bir nefes aldı ve içeriye ilk adımını attı.

“Eh… Ders vakti!”

[Kokuryu Taoreta]

Uzun zaman önce kulaklarının aşinalığını kaybettiği sesler arasında buldu kendisini. Sınıfın bir parçası olmayınca gerçekten ne kadar gürültülü çıktığının anlaşılmadığını fark etti. Yıllar önce hiç böyle gelmiyordu kendisine.
Sınıf ile öğretmen koltuğu arasındaki mesafenin yarısını almıştı ki gürültü kesildi.
Tüm gözlerin tek bir noktaya, yani kendisine kaydığını fark etti. Bir şey demeden sınıfa döndü.

Önce sınıfı şöyle bir süzdü; her sınıfta görebileceğiniz klasik tipler burada da vardı. Hayatını haylazlığa adamış ve gözleri fıldır fıldır oynayan tipler, cafcaflı kızlar, havalı, kenarda köşede oturan yaşından çok daha olgun davranan 1-2 tip , bakışları Kokuryu'ya kayana kadar sessiz ve havalı çocukları kesip dedikodu yapan kızlar. Farklı bir şey görememişti sınıfta.

Durumu açıklamak için söze girdi "Takashinobi-Sensei'nin işi çıktığı için dersinize ben gireceğim." dedi ve ekledi "Adım Kokuryu Taoreta." Sınıfın gözündeki merak sönmüştü, bazıları hala dikkatle izliyordu bazıları ise daha önce yaptığı işe geri dönmüştü. Özellikle Sağdan 3. sıradaki kız gözüne takılmıştı Kokuryu'nun. Bir insan ancak bu kadar hızlı dikkatini dağıtabilirdi, kız bakışlarını Kokuryu'dan alıp arkadaşına dönmüş ve dedikodu yapmaya devam etmişti.. Yavaş yavaş masaya doğru yürümeye başladı.

"Takashinobi-Sensei bu gün ki konunuzun ne olduğundan bahsetti. Çok fazla geniş bir konu olmasa da çok önemli bir konu. Anlatımı basit, işlevi büyük. " dedikten sonra yavaş yavaş belindeki birkaç ekipmanı çıkartıp masanın üstüne koymaya başladı. Takılmadan konuşmasına başlamıştı, az çok ne diyeceğini kararlaştırmıştı ancak yürürken olduğu gibi yine 3. sıradaki pembeli kız gözüne takılıyordu. Dersle neredeyse hiç alakası yoktu. Eline aldığı bir shuriken ile sakince oynamaya başladı ve konuşmaya devam etti " Bu derste size shinobilerin temel ekipmanlarını anlatmam gerekiyor. Shinobi ekipmanlarının pek çok kullanım çeşidi vardır, size burada ne kadar anlatsam da sahada kullanmadan tam anlamıyla onlarla neler yapabileceğinizi kavrayamazsınız. Ama önce şunu anlamalısınız ki bir shinobi'nin en temel ekipmanı zekasıdır. " konuşurken gözünün ucuyla epey dikkatlice nişan alıyordu, suikast görevlerinde bile ancak bu kadar dikkatli nişan almıştı belkide. "Shuriken ile başlayacağım sanırım. Dediğim gibi, ekipmanlarınız ile yapabileceklerinizin sınırı size bağlı. Bununla bir hayat kurtarabilirsiniz. Yada... " birden konuşmasını bölüp shurikeni 3. sıradaki pembeli kızın sırasına sapladı. "Derste dikkati dağılan bir öğrencinizin dikkatini geri kazanabilirsiniz."

Sınıfa bir sessizlik hakim olmuştu, ıskalamadığı için Kokuryu memnundu. Iskalasa tahmin edilemeyecek şekilde elinde patlayabilirdi bu olay. Tüm ekipmanını masanın üstüne çıkartmıştı bu sırada. Sıralar arasında yürümeye başladı sakince ve hiç bir şey olmamış gibi konuşmaya devam etti. "Yanlış bir hata veya kullanım sizi kötü sonuçlara götürür. Kendinizi bunlardan korumak için lütfen dikkatli dinleyin. Shuriken; sahip olduğumuz en etkili fırlatma bıçağı. Kunai'nin aksine avucumuzun içine saklayabileceğimiz kadar küçük olması onu etkili bir suikast aracı yapıyor. Küçüklüğü ve hafifliği daha etkili bir kullanım sağlıyor. Hassas hedefler için ideal; nişan alması basit, fırlatması kolay. Saplanma dışında kesmek içinde birebirdir, amacınız öldürmek değil sadece yaralamak ise iyi bir tercih olacaktır. "

Fırlattığı shuriken'i saplandığı yerden çekip aldı ve masasına geri döndü. Shurikeni bırakıp eline bir kunai aldı ve çevirmeye başladı. "Kunai; Sanırım en çok kullandığımız ekipman bu. Bir kunai'yi saplamak için, kesmek için, fırlatmak için, kazımak için kullanabilirsiniz. Fırlattığınız zaman bir shurikenden daha çok hasar vereceği kesin. Ancak onun kadar etkili olması pek mümkün değil. Çünkü daha yavaş olduğu gibi daha kolay göze çarpan bir şey." dedi bıçağı çevirmeyi bıraktı ve boştaki elini cebine daldırdı. "Şimdi size kullanımın sınırlarını ne kadar esnetebileceğinizin örneğini vereceğim. Katon'a veya kuru dalları yakabilecek bir şeye sahip olmadığınızı varsayalım. Gecenin bir yarısı dövüşten yeni çıkmış bir şekilde üşüyorsunuz. Ne yapabilirsiniz ?" Zipposunu çıkartıp açtı ve masanın üstüne koydu, ancak çakmadı. Başka bir kunai daha aldı ve iki kunaiyi olanca gücüyle birbirine vurmaya başlayıp çıkan kıvılcımla gazı yakmaya çalıştı. İlk 1-2 deneme başarısızlıkla sonuçlansa da 3.de istediğini almıştı. Boşu boşuna yakmış olmak istemediği için hazır yanıyorken sigarasını da yakıp kapağını kapattı.

Kunai'yi de bırakıp eline misinayı aldı. "Misina, basit bir ip parçası gelebilir. Tek başına bir şey ifade etmez evet. Ancak zekanız ve diğer ekipmanlarınızla birleştirdiğinde epey bir işinize yarayacaktır. Aranızda Ayatsuito No Jutsu'yu bilen var mı ? Misinaları etkin bir şekilde kullanmanızı sağlar. Onunla 10 saniye boyunca istediğinizi yapabilirsiniz. Bu jutsu sayesinde tek seferde 5 hırsızın etkisizleştirildiğini gördüm. Hemde hiç çaba harcamadan." dedi.

Bu sırada misinayı kunaiyle bağlamakla meşguldü. Sigarasından bir nefes alıp sonucunu sınıfa gösterdi. Misinanın ucundan tutarak kunaiyi çeviriyordu. Ciğerlerindeki dumanı özgürlüğüne kavuşturduktan sonra konuşmaya devam etti. "Misina ile bağlanmış bir kunai. Fırlatın ve bilerek ıskalayın. Rakibiniz şeffaflığı yüzünden misinayı fark etmeyecek bile. Bir kere arkasına geçirdikten sonra Ayatsuito ile istediğinizi yapabilirsiniz. Aynı zamanda bu şekilde bir yerlere saplayıp bir tuzak hazırlayabilirsiniz. Daha da etkili bir şey istiyorsanız bir üçüncü etmeni de dahil edin. Bir ucunu ağaca diğer ucunu sabitlediğiniz bir gaz bombasına bağlayın.Veya bir patlayıcı kağıdı aktif hale getirmek için kullanın. Size kalmış. Her şey asıl ekipmanınızı; yani zekanızı ne derece kullanabildiğiniz ile alakalı." Bununla da işi bitmişti.

Sıra sis bombasındaydı. Masanın üstünde öylece duruyordu, elini üstüne koyup parmakları ile bir kaç kez üstüne hafifçe vurarak anlatmaya devam etti "Sis bombası; Erkekliğin 10'da dokuzu kaçmaktır derler. İşte bu tam olarak o işe yarıyor. Etrafınız onlarca düşmanla çevrili iken bir sis bombası atıp sisin içinde kaybolabilirsiniz. Tabi ki sensör ninjaları da unutmayın. Daha önce de defalarca dediğim gibi, kullanımında bir sınır bulunmamaktadır. Savunma için olduğu kadar süpriz saldırı sırasında rakibinizi şaşırtmak için kullanabilirsiniz. Yada baskın yaparken yeterince uzak bir yerde kullanıp şaşırtmaca verebilirsiniz. Düşmanlarınız sis bombasının olduğu tarafa doğru ilerlerken siz almak istediğiniz şeyi alıp kolayca çıkarsınız. Yapmanız gereken tek şey pimi çekip fırlatmak. "

Son bir şey kalmıştı artık. Sözlerinin etkisini ölçmek amacıyla şöyle bir sınıfa baktı. Oldukça sessiz ve pür dikkat dinleyen bir sınıf vardı karşısında. Tuhaf bir şekilde etkilendi bu görüntü karşısında. Ciğerlerinin tekrar hayat bulmasına izin verip bir nefes daha çekti sigaradan.

Patlayıcı kağıda baktı göz ucuyla. Sıra bundaydı. Olanca ciddiyle eline aldı ve sanki tuhaf bir şey varmış gibi incelemeye başladı. "İşte bu benim en kullanışlı bulduğum şey. Kullanış şekilleri yine size kalmış. Ancak alacağınız sonuç hiç bir zaman değişmez bunu sakın unutmayın. Bir patlama. Gerçekten dikkatli kullanmanız gereken bir şey. İçlerinde şakaya gelmeyecek tek şey bu." dedi kafasını kaldırıp sınıfa bakarak. Ve devam etti konuşmaya "Sağanak yağmur esnasında bile kullanılabilir, patlayıcı kağıdı elinizde tutup chakranızı ona aktarırsınız ardından hedefe yollarsınız ve BAM! Bir süre sonra patlar. Kunai'nin etrafına sarabilirsiniz, yada misinayla bağlayabilirsiniz. Dikkat dağıtmak için kullanılabilir yada rakibinizi uzaklaştırmak için rakibiniz ile aranızda patlatabilirsiniz. Sadece elinizde tutup chakra vermeniz ve fırlatmanız gerekiyor. Sanırım anlamışsınızdır." dedi ve kağıdı aldığı yere, masanın üstüne bıraktı.

Hala ders için vakit var gibi gözüküyordu. Sigarasının ömrünün tükendiğini fark etti. Söndürüp, köşedeki çöpün içine attarken "Önce sorularınızı alacağım, bu sırada herhangi bir ekipmanı kullanmanın yaratıcı bir yolunu düşünün. Dersten bitmeden en yaratıcı yolu söyleyene ramen ısmarlayacağım. Yeterince vaktimiz kalırsa bahçede uygulamalı olarak da bir şeyler yapabiliriz. Şimdi, sorusu olan?" dedi ve çocukların sorularını tahtaya yazmak için eline tebeşiri aldı, hepsini topluca cevaplayacaktı.

[GM - Naruto]

Sınıftan gelen birkaç basit soruyu zorlanmadan cevaplıyor ve süresi bittiği zaman da dersi sonlandırıyorsun. Ağır adımlarla akademinin koridorlarından giriş kapısına vardığında karşına Takashinobi çıkıyor. Omzuna iki pat hareketinden sonra hiçbir şey söylemeden akademinin etrafında bir tur atıyorsunuz. Bu sırada da sana eksiklerini anlatıyor. "Bak oğlum, her şeyden önce öğrencinin karşısında -hele ki derste- sigara içilmez. Yapacaksan teneffüs arasında yap. Boş vakit veriliyor yani sana bunun için zaten. Her neyse, bunu geçtik diyelim. Ekipmanlar hakkındaki bilgilerin yeterli, aralarındaki birkaç bağı kurabilecek kadar da zekaya sahipsin. Fakat "yeterli" kelimesi ders verebilmek için sahip olman gerekenin çok altında kalıyor. İyi bak, kendini geliştir, ileride bu işi yapabilecek potansiyelini gördüm." Sözlerini tamamladıktan sonra sana arkasını dönüp akademinin girişine doğru devam ediyor bir anda babacan kesilen adam. Birkaç adımdan sonra sadece kafasını geriye çevirip: "Şimdi defol git!" diye bağırmamış olsa kendisine verdiği molanın epey iyi geldiğini düşünebilirdin.

Konu sonlanmıştır, 5 GP ödülüne rplerini sıkılmadan yazdığın ve kısaltmadığın için +1 puan daha ekliyorum. 6 GP kazandın, hayırlı olsun.