Fiyasko!

[Ueno Riko]

Fiyasko!

&

[Ueno Riko]

Tam dört gündür yanımda bir beleşçiyle yaşıyorum! Ben kendimi anca doyururken, döt kadar eve kendim zor sığarken bir de bu gerizekalı çıktı başıma. Gerizekalı dediğim kişi biricik abim oluyor. Salak şey babamla kavga çıkarmış evden kovulmuş. Tabi kız kardeşi var diye hemen geldi yerleşti asalak. Ben olmasam nerelerde sürtecekti acaba? Canıma tak etti artık. Annem azıcık ağlasın sızlasın da alsınlar şunu başımdan. Neyse konumuz bu değil. Bugün benim için çok önemli bir gün. "Yuuta-sensei'nin yerini tespit etme" görevinin yeni bir aşamasına başlayacağım. Bir yıldır onu bulma çabalarımda muvaffak olamasam da pes etmek yok! Sabah kalktım. Kahvaltı hazırladım. Sonrasında aldım kağıdımı, kalemimi ve önceden kalma ufak notlarımı. Geçtim odama, ayrıntılı bir beyin fırtınası yapacağım ama abim bir rahat vermiyor ki. Ciddiyetimle dalga geçtiği yetmezmiş gibi meraklı meret ne yaptığımı takip ediyor devamlı. Biraz bağırdım, kızdım, kolunu filan cimcikledim sonra notlarımı katlayıp koydum cebime çıktım dışarı. Nerede huzur bulabilirim diye düşünürken aklıma akademinin kütüphanesi geldi. Hem ne olacaktı ki? Kim bana laf edecekti? Çektim kapüşonumu, ellerim cebimde, başladım akademinin yolunu tutmaya.

Kütüphanede dipte, ıssız bir köşeye geçtim. Yere bağdaş kurup oturdum. Kağıtlarımı çıkardım önüme ve hesap yapmaya başladım. Ülkenin kabataslak bir haritasını çıkarmıştım.

"Sensei'nin akademide son günü: Geçen sene Mayıs'ın son Pazar'ı.
Sensei'nin bulunabileceği bölgeler:
*Mezarlıkta birisi/birileri tarafından öldürüldü. Oraya gömüldü. Hatta fark edilmesin diye üstüne ağaç, çiçek vs türevleri dikildi. (Ölüleri rahatsız etme ihtimalim var. Tırsıyorum az biraz. Sonraya bırak.)
*Bir suç işledi. Zindana atıldı. Ama bu durum yüksek mevkiler tarafından saklanıyor. (Derin araştırmalarım sonucu bu maddenin olmama ihtimalini %97 görüyorum.)
*Kurobe Vadisi (Yok)
*Kurobe Mağaraları (Yok)
*Iya Vadisi (Irmak bile deli gibi tarandı. Yok yani yok!)
*Shinano Dağı
*Asakura Geçidi (Bir haydut grubu tarafından yakalanmış/öldürülmüş olabilir mi? Sensei o kadar güçsüz değil. Ama alan büyük ve zorlu. Burayı sonraya bırak.)
*Chibu Kasabası (Kalabalık bir yer. İhtimal %12)
*Minami Şehri (Kalabalık bir bölge. İhtimal %11)
*Kuzuryu-gawa Nehri (Sensei suya atılmış olabilir mi? Hani imkansız ama öldüyse filan. Etraftaki ağaçlar da araştırılmalı.)
*Kushina Vadi Ormanı (Alan büyük. Burayı araştırmam için izin de almam gerek. En sona bırakılması gereken bölge.)

En kötü senaryolar:
*Sensei başka bir ülkede esir tutuluyor.
*Sensei başka bir ülkede öldürüldü.
*Sensei başka bir ülkeye kaçtı ama bilinmeyen bir sebepten gizli tutuluyor."

Kırmızı kalemimle işaretliyordum ve notlarımı da alıyordum. Etraf sessiz olunca da daha rahat oluyor. Elimde hiçbir ipucu olmadan o kadar zor ki sevgilimi bulmak. Hani söyleseler görevinin olduğu son bölgeyi, ben de çemberi daraltsam. Kami-sama yardım et! Sevgilime kavuştur beni. Bir yıldır da bir arpa boyu yol gidememişim. Anca tahminler yapıp duruyorum zaten. Sensei'yi son gördüğüm bölge akademi olmasına rağmen burayı da tam olarak incelememi bitirmedim. Ne kadar öğrenci varsa, sensei'yi tanıyan tanımayan, hepsini sorguya çekmeliyim. Derslikleri ve katları tek tek araştırıp elime geçen en ufacık bulguyu kaydetmiştim zaten. Bütün ömrüm boyunca sürse bile onu bulacağım!

Ben böyle hırslı hırslı çiziktirirken kağıtlarımın üstüne bir gölge düştü. Kafamı yukarı kaldırdığımda tipik Ishigakurelilere benzeyen bir oğlanın başımda dikildiğini gördüm. Al işte! Burada da mı rahat yok bana? Çocuğun yüzü gençti. Benim yaşlarımda filandı. Genin miydi acaba? Ben hemen apar topar kağıtlarımın üstünü örtmeye, onları ortadan kaldırmaya çalıştım. Sonra da sertçe çıkıştım çocuğa. "N-Ne var?" Lanet olsun! Kekeledim! Daha sinirli olmam gerekiyordu!

[Jinryu Mao]

Benimle uçmak ister misin bu gece
Yükseklerde olmaktan korkar mısın
Topraktan ayrılalım bir süre için
Dünya bir yere kaçmaz
Biz yüzerken göklerde

Walkman'in tek kulaklığını takmış yürüyordu Mao. Öğlen güneşi suratının önüne düşen saçlarının arasından gözlerine saldırdığından ceketini kapüşon gibi geçirmişti kafasına, soğuk havada kısa kollu tişört üşümesine sebep oluyorsa da lanet olası bir seçim yapması gerekiyordu; önünü görmek ise müzik dinleyen bir genç için tamamen doğru seçimdi burada. Ishigakure'de walkman baya pahalıydı, köy shinobiler için kablosuz kulaklık ithal edebilmiş olsa da Taş Ülkesi endüstri anlamında büyük ülkeler kadar gelişmiş değildi elbette. Mao, abisinin walkman'ini ilk ele geçirdiğinde enteresan bir Ishigakure Halk Müziği kasetini dinlemek zorunda kalmıştı. Halk müziğinden pek anlamasa da Mao abisinin o tipiyle bile kemerine takıp dinlediği Walkman'le ne kadar karizmatik göründüğünü görmüştü bir kere; Saen de Mao'yu öyle karizmatik görmeliydi! Yeşil gözlü kızı köy meydanındaki dükkandan alacak, güzel manzaralı bir tepeye çıkıp baş başa müzik dinleyeceklerdi ve Mao belki de son bir kaç haftasının en mutlu gününü yaşayacaktı. Hiç de öyle olmamıştı, Saen walkman'i görür görmez büyük bir heyecan ve gülümsemeyle dükkanın içinde Mao'nun dinlediği halk müziğini dinlemişti biraz; ardından dükkanın hemen üstündeki evinden onlarca kaset getirmiş ve Mao'yu hiç hazır olmadığı müzik kültürü testine sokmuştu resmen. Mao, dinlediği her şarkıyı biliyormuş gibi yapmış olmaya çalışsa da; olmamıştı. Saen, genç çocuğa sevdiği bir kaç müzisyenin kasetlerini vermiş; ardından da her zaman yaptığı gibi okuması için bir kitap önermişti.

Şimdi yeşil gözlünün önerdiği kitabı bulmak için kütüphaneye gidiyordu ve yine aynı yeşil gözlünün verdiği kaseti dinliyordu. Bütün şarkılar anlamlıydı, aşk doluydu; yahut Mao'ya öyle geliyordu. Mao'nun yaşlarında hep öyle olurdu zaten.

"Acaba bu kadar şarkı bana mesaj vermek için miydi ya? Kızlar yapar mı öyle şeyler ki? Yapmazlar sanırım, hem Saen beni öyle sevmiyor. Öyle sevse zaten belli eder- Lan?! Ya utangaçsa ve böyle kapalı bir şekilde belli ediyorsa? Yok canım, hem kasetleri verirken Ateş Ülkesi'nden bir arkadaşının gönderdiğini söylemişti... LAN!? Kim bu arkadaş? Büyük şehirlerden zibidinin biriyse hele... Sıçarım ki ağzına. Hem Saen öyle tipler için pul parası bile vermez."

Akademiye girer girmez ceket kollara geri inmiş, Walkman'in sesi kısılmış ve ayaklar kütüphane katına yönelmişti. Eğlenmeye Dair; böyle bir kitabı kim yazmış olabilir, gerçekten merak ediyordu Mao. Açıkçası kitabın içeriğinden çok bunu merak ettiğini itiraf etmişti bile kendine, kitap baş harflerinin, kitap türlerinin arasında kaybolmuş; en sonunda sessiz bir zafer çığlığıyla kitabı eline almıştı. "Chiesheshui-sennin! Belliydi zaten, babam benim adımı da Chiesheshehehe koysaydı ben de böyle bir kitap yazabilirdim elbette."

Ayaklar bu sefer de kütüphane görevlisinin masasına yönelmişken Mao'nun kulakları derinden ve hızlı alınan nefesleri duymuştu. Merakla nefes sesinin geldiği yere doğru yönelirken "Kütüphanede de sevişilmez ki abicim, ne oldu bu köye bilmem, herkes kim kime dum duma." diye kendi kendine şikayet etse de sevişen sevgilileri yakalayıp bütün romantik ortamlarını bozma isteğini saklayamamıştı kendinden. Her sap genç gibi sevgililerin arasındaki cicimlik batıyordu Mao'ya da elbette. Eğitilmiş kulaklarının onu götürdüğü yere gittiğinde hevesi bir anda kırılmıştı bile; sadece küçük bir kız, kendi kendine bir şeyler yapıyordu. Her ne kadar izlemesi eğlenceli bir şey olsa da, Mao'nun önceki planından çok daha rahatsız edici olurdu mastürbasyon yapan küçük bir kızı izlemek. Son kez bir bakıp tekrar kütüphane masasına doğru gidecekken kızın iki elinin de masanın üstünde olduğunu fark etti; kız sadece yazı yazıyordu.

Kız sadece yazı yazıyordu elbette, bu kadar derin ve hızlı nefes alarak sadece yazı yazıyorsa yazdığı şeylerde bir gariplik olmalıydı elbette; sıra dışı olay merağa, merak da adımlara dönüşmüştü bir anda. Genç shinobi çaktırmadan kızın arkasına geçmiş ve bu kadar heyecanla yazdığı şeyin ne olduğunu öğrenmek için okumaya başlamıştı bile; cümlelerin tamamına bakıyor, gerçekten ilginç bir şeyler bulmaya çalışıyordu. Mezarlık, köyler, zindan, Kurobe, vadi, dere; kayıp bir öğretmen! Büyük ihtimalle bir Jounnin'di bu kayıp kişi ve tipinden en fazla Gennin olan bu kız, kayıp bir Jounnin'i arama planları yapıyordu. İntihar için gayet uzun dönemli bir plan gibiydi ve mezarlıktaki ölüleri rahatsız etme durumu Mao'yu da rahatsız etmişti; annesinin mezarını bir sonraki ziyaret edişinde açık bir mezar görmek istemezdi elbette.

"N-Ne var?"

Evet, yakalanmak. Kütüphane'de kendinden küçük görünen bir kızı arkadan izlerken yakalanmak kadar güzel ve mantıklı görünen bir durum yoktu! Kendi okuduğu erotik romanları burada kitap okumakta olan insanların en az yüzde doksanı okumuştu, sonuçta dönemin popüler kitap türüydü bu. Ve bu yüzde doksanlık kocaman dilim, Mao'nun bu hareketinin nasıl bir sapıklığın parçası olabileceğini biliyordu; bu yüzde doksanlık kocaman dilim, Mao'nun meslektaşlarıydı.

"Bence mezarlığı hiç kazma." dedi genç shinobi kızın ona konuştuğu ses yüksekliğinde. Bu şekilde kızı duymuş olabilecek herkes Mao'yu da duyacaktı ve olayın sapıkça bir şey olmadığını anlayacaktı. Aynı zamanda mezarlık konusunda kızı fazla rezil etmek istememişti. "Geçen hafta bir gece arkadaş gitmiş benim;" diye fısıldadı kıza yaklaşıp, "Hayalet varmış, bildiğin kansız cansız bir hayalet!". Çekik gözlerini öyle bir açmıştı ki, sanki sahte korkusunu gözlerinden kızınkilere aktarmak gibi bir gücü vardı da onu kullanmaya çalışıyordu.

Karakterinin gözünden yazdığın için karakterinin düşüncelerinden hızlı nefes alma davranışını çıkarıp kullandım. Sonuçta bir insan sevdiği insanı çocuksu bir heyecanla arayıp, üstüne derin planlar yapıyorsa nefes alışı hızlanır. Zaten bu bir takıntıysa, çok daha hızlanır. İşte bunu karakterimin, altta bahsi geçen kitabı okuyan her genç shinobi gibi yorumlamasıyla o garip varsayımları çıkarması için kullandım. Bir hata varsa kusura bakılmaya

[Ueno Riko]

Nereden çıktı şimdi bu oğlan ya? Okumuş bir de yazdıklarımı. Umarım gördüğü tek şey mezarlığı karıştırma planımdır. "B-Ben korkmam hayaletlerden." Koca bir yalan söyledim. Hayalet görüp de korkmayan var mıdır acaba? Gerginlikten de kekeleyip duruyorum. "Ne kadarını gördün?" Bakışlarımla da üstlerini başarıyla örttüğüm kağıtları gösterdim. Çocuğa genjutsu uygulayıp hafızasını filan mı silseydim acaba? Gerçi bu kadarcık şeyi görmesinden pek bir zarar çıkmaz. Önemli olan öğretmenimi tanımaması ve hislerimi fark etmemesi. "Akademide öğrenci misin sen?" Çocuğun yanıtını dinlerken bir yandan da sıradaki hamlemi planlıyordum. Çocuktan kurtulup nereyi araştırmaya gitsem? Göreve de çıkmam lazım. Görev bahanesiyle istediğim bir bölgeyi tutturabilirim belki. Shinano Dağı'na mı gitsem acaba? Aslında ilk olarak akademiyi de karıştırmak istiyorum.

Ben böyle hayallere dalıp gitmişken, bulunduğum köşeden saat tam on iki yönünde bir hışırtı geldi. Sanki birisi bana işaret etmiş, beni oraya çağırmıştı. Yanımdaki çocuğu hiç umursamadan hızla kağıtlarımı katlayıp ceplerime doldurdum ve çocuğa özellikle değmemeye dikkat ederek sesin geldiği yöne ilerledim. Bugün kütüphane nedense bomboş ve çok sakindi. Ses ise kütüphanenin kuytu yerlerinden geliyordu. Tozlanmış kitap raflarının arasında ilerlerken, mavi gözlü bir kız çocuğunu fark ettim. Daha önce de birkaç kez denk gelmiştim bu kıza. Akademide araştırma yaptığım sıralarda insanların arasından geçer, arada bana görünür, göz kırpar veya hafifçe gülümserdi. Ama şimdiye dek hiç yakalayamamıştım bu çocuğu. "Kimsin sen?" Sertçe fısıldadım kıza doğru. Kız ise bana doğru kahkaha attı. "Salak şey. Asla başaramayacağın birisinin peşinde ömrünü boşa harcıyorsun. Ama beni ilgilendirmez. Bu yolda gebereceksin. Canıma minnet!" Sözlerinin şokuyla sarsıldım bir süre. Bir an için etrafımdaki herkesi ve bulunduğum yeri tamamen unuttum. Sesimi yükselttim. "Ne diyorsun sen?!" Kız gözlerindeki alaycılıkla bakmayı sürdürüyordu. "Sensei benim! Ve sen onu benden alamayacaksın. Senin değil benim kollarıma gelecek. Onun ipeksi saçlarını ben okşayacağım. Sen ise kendi hiçliğinde boğulup gideceksin!"

İki adım geri attım ve ellerimle kulaklarımı kapatıp kızı duymamayı denedim. "Seninle aramızdaki en büyük fark ne biliyor musun? Ben senseimin nerede olduğunu biliyorum!" Keskin bir çığlık attım. "KES SESİNİ!" Çığlığım sessiz kütüphanede dalga dalga yankılandı. Kızın gözlerindeki alaycılık da yerini hırs dolu bir öfkeye bırakmıştı. "Sen kendini ne sanıyorsun ki? Sensei sana neden baksın?" Dizlerimin üstüne çöktüm ve attığım çığlıkları sürdürdüm. "SENİ GEBERTECEĞİM! GEBERTECEĞİM!" Kız kollarını göğsünde birleştirdi. "Öyle mi? O halde yirmi dakika sonra üst kattaki koridorun en dibinde, soldaki ilk dersliğe gel. Beni alt edebilirsen sana senseinin nerede olduğunu söyleyebilirim." Bir nebze olsun sakinleşmiştim. Sarsılarak ayağa kalktım. "Sana neden inanayım ki?" Kız koşa koşa gözden kaybolmadan önce yanağımı sıktı. "İnanıp inanmamak sana kalmış." Yaklaşık üç dakika kadar öylece durdum. Arkamda ayak sesleri hissediyordum. Dönüp baktığımda az önceki kara oğlanı gördüm. Ve normalde hiç yapmayacağım bir harekette bulundum.

Çocuğun sakince yanına gidip sessizce kulağına fısıldadım. "Çok önemli bir görev için bana yardım etmek ister misin?" Pislik kız epey kendini beğenmiş bir şeydi. Belki de öz güveni kadar da güçlüydü. Yirmi dakika sonra dediği yere gidecek ve onunla yüzleşecektim ama şu anda zihnim plan bile hazırlayamayacak kadar yorgun ve karmaşıktı. Bir yılımı verdiğim araştırmamda aniden saçma sapan bir fahişe ortaya çıkıyordu. Yardıma ihtiyacım olduğu kesindi.

Kızın temsili resmi:

Out:

Karışıklık olmasın diye belirteyim. Bu kız gerçekte yok. Hastalığımın bir ürünü.

[Jinryu Mao]

"Amay narabbi!" diye bir çığlık atmak istedi Mao içinden, hayaletlerle ilgili söylediği yalan kızın korkudan kekeleyen dilini daha da beter hale getirmişti. "Hayaletlerden korkmam ne demek ya, hayalet diye bir şey yok der insan yani... Eğer hayalet görmediyse, gördüyse karar verir sonuçta korkup korkmayacağına. Bir yalan söyledim ama, ya harbiden hayaletler varsa?". Yalanı ortaya çıkmış bir erkek, hele ki bir kadınla konuşurken ortaya çıkmışsa bu yalan, her nasıl uzak diyarlara dalıp giderse öyle dalıp gitmişti ki Mao; kızın "Ne kadarını gördün?" sorusuyla uyanmış ve yine bir cevap bulmak için klasik bir şekilde dalıvermişti. Neyse ki üç saniye bile geçmeden küçük kız bir soru daha patlatmış ve Mao'yu bir kez daha kurtarmıştı; "Tabi ki akademi öğrencisi değilim, eheh, ne sandın sen beni yahu. Koskoca chuunnin'im ben; bu yaşta akademi öğrencis- ya, çok ayıbettin bak şimdi."

Kız takmamıştı. Harbi harbi Mao biraz önceden beri sadece kendi kendine konuşmuş, genninlik anılarını anlatıp kıza hava atmaya başlayacakken kız tarafından resmen reddedilmiş; temassızca kenara itilmişti. Kız, eski öğretmenini bulma planları kurduğu kağıtları öyle özensizce ve aceleyle cebine koymuştu ki Mao elini ağzının önüne koyup hohlamış ve ardından ağzı kokuyor mu diye koklamıştı ağzıyla eli arasında hapsolan havayı. Suratında da sivilce yoktu ki öyle çıban gibi kocaman bir şekil alıp kızı tiksindirsin; soğuk havada sivilceye dair hiç bir şey oluşmuyordu suratlarda. Köyün diğer bütün erkekleri aşırı bakımlıydı elbette ama, Mao da yüzünü falan yıkıyordu elbette. Kız kağıt ve kalemlerini hızla topladıktan sonra kalkmış ve Mao'ya hiç dokunmadan yanından geçmişti. Genç shinobi tüm kafa karışıklığıyla yanından ayrılan kızı arkadan seyretmekle yetinmişti.

"Kalçası da yok ki kızın, hani kalçası olsa yine en azından bir kazancım var da kalça seyrettim diyeceğim. O da yok, etli kız kalmamış hepsi diyet yapıyor sürekli şu dünyada. Deodorant da sıktım, daha yeni kuruyan kıyafetleri giydim ne var bende de bu kız bu kadar tiksindi ki şimdi... Enteresan, manyağımız eksik olmuyor; taş gibi çocuğum oysa ki."

Düşünceleriyle kendini avutan genç, elini saçlarını karizmatikçe geriye atmak için altına götürürken çığlıklar duymaya başlamıştı ve yanılmıyorsa bu az önce ona ayar veren garip kızın çığlıklarıydı. Sesi güçlü çıkmaya çalışıyor olsa da elbette kekelemesine sebep olan korku devam ediyor ve kekelemeden bozma çığlığından pek bir cacık anlaşılmıyordu. Mao sesin geldiği kitaplığın arkasına yönelirken kütüphane görevlisi de uflaya puflaya, ama bir kaplumbağa kadar ağır bir şekilde yönelmişti aynı yere. Çok geçmeden kız tekrar bağırmış, Mao'nun kızın nefes alışının ardından kurduğu ikinci cümlenin tek kelimesini anlayacak kadar anlaşılır olabilmişti yine de. "Kimi geberteceksin?" sorusu bütün şaşkınlığıyla çocuğun ağzından fırlarken kız beklemeden "Sana neden inanayım ki?" demişti sakin ama hala titrek sesiyle.

"Ya kızım niye inanmıyorsun ki bak valla chuunin'im ben. Kart falan da vermediler ki cüzdanıma koyayım. Niye yalan söyleyeyim sana ben anlamıyorum ki abi-"

Aptallığını bozmak için akıllıca bir zaman seçmişti Mao, bir anda kızın onunla konuşmadığını anlamış kendine arkasını dönmüş olan kıza yavaşça yaklaşırken kütüphane görevlisine dönüp sessiz, sakin ve olaya hakim bir dille "Biraz morali bozuk o kadar, şimdi götürüyorum onu. Ayrıca aldım kitabı, Jinryu Mao; on beş günlük süreye alıyorum, bir yazarsanız durum acil görüldüğü üzere." demişti. Hiç bir cacık anlamamasına rağmen bu kadar sakin konuşabilmesine kendisi de şaşmıştı ki küçük kızın ona bir anda yaklaştığını fark etmemiş; kızın aldığı hızlı nefesler arasında sorduğu soruyu küçük ve meraklı olduğu anlaşılan bir kafa hareketiyse pozitif bir şekilde cevaplamış ve peşinden üst katın merdivenlerini ikişer-üçer adımda tırmanırken bulmuştu kendini. Kıza yaklaştı yavaşça; "Şey, eğer o konuştuğun şey hayaletse boşver bence. Hiç kavgaya girme yani, hayalet ölmüş sonuçta ölmüş hayale- zaten ölmüş insanlar ya hayaletler; daha öldüremezsin. Bulaşma, daha dostça yaklaş bence. ".

Bir cümleyle kızın görünüşünü betimlesen çok iyi çok da güzel olurdu, resme bir kere bakıp ne olduğunu gördükten sonra kapatıyorum çünkü; ama gördüğün karakteri betimlemen çok daha akıcı yapıyor, okurken karakteri görüyorum. Sonrasında veya öncesinde değil. Öneri tabi.

[Ueno Riko]

Biraz önce Chuunin olduğunu öğrendiğim oğlanla birlikte merdivenlerden çıkmaya başlamıştık. Hayaletlerle ilgili bir şeyler söylüyordu yine. Hayaletlere bir ilgisi mi var, takık mıdır nedir anlamadım. Nedir bu sabahtan beri hayalet muhabbeti? "Ne hayaleti oğlum? Kız hızla kaçtı tabi, sen görmedin onu herhalde." Gireceğimiz dersliğin olduğu bölgeye geldiğimizde durdum ve hızla arkamı döndüm. Tipini daha önce hiç incelemediğim çocuğu baştan aşağıya süzdükten sonra birbiri ardına sorular sıralayıp, sonra hiçbirinin de cevabını dinlemeden rap yapar gibi hızlı hızlı konuşmaya başladım. Ve eğer çocuk sorularıma sırasıyla cevap vermezse de sinirlenecektim kesin. Böyle bir insanım ben, ne yapalım artık. Sinirlenince de ısırıp cimciriyorum bir de. Köpek gibi filan. Neyse.

"Kızlardan hoşlanır mısın? Bence sende kızlardan hoşlanan bir tip var. Sevgilin var mı peki? Veya hoşlandığın birisi? Bak şimdi. Bu koridorun sonunda girmemiz gereken bir derslik var. O derslikte de bir kız var. Sarı saçlı, mavi gözlü, kocaman kalçaları olan ve göğüsleri de tahminimce F beden olan bir kız. Saçları hafiften dalgalı. Mavi, kelebek şeklinde bir tokayla da tutturmuş onları. İçeri girince hemen tanırsın onu. Karşısındakini küçümseyici bakışları var. Kaşarın teki. Şimdi, aklımda şöyle bir plan var. Sen içeri gir, kızı oyala. Ne bileyim, tavla filan işte. Siz oğlanlar becerirsiniz öyle şeyleri. Sen kızı oyalarken ben onu etkisiz hale getireceğim. Kız Ninja bu arada. Ama hangi tekniklerde usta bilmiyorum. Genin mi Chuunin mi onu da bilmiyorum. Dikkatli olmakta fayda var o yüzden. Biz kızı etkisiz hale getirdikten sonra onu sıkıca bağlayacağız. Sonra ben onu bir şekilde konuşturacağım. Çok önemli bir bilgi mevcut kendisinde. O bilgiyi aldıktan sonra kız senindir. İstediğini yapabilirsin."

Bu kadar hızlı konuştuğum için ve aniden onun fikrini sormadan plan yaptığım için kendimi biraz kötü hissetmiştim. Utancımdan yüzüm hafiften kızarmaya başlamıştı. Ben niye her bir halta utanıyorum ki? "T-Tabii senin daha iyi bir planın varsa, dinlemek isterim." Ardından gülümseyip şirin gözükmeye çalışarak çocuğun tepkisini bekledim. Umarım her şey yolunda gider.

[Jinryu Mao]

"Ne hayaleti oğlum? Kız hızla kaçtı tabi, sen görmedin onu herhalde." sözleri Mao'yu öyle rahatlatmıştı ki genç shinobi kafası karışık olsa da saçları kafasının iki yanında kendi kafalarına göre sallanan kızın geberteceği kişinin gerçekten kaçtığına inanmıştı... Kız hayalet görmüyordu, sadece akademide birini öldürmek için hazırlık yapıyordu şu an; bildiğin shinobi dolu bir akademide birini öldürecekti. Gerçekten hayaletlerin varlığından çok daha rahatlatıcı bir olaydı bu(!) Mao olayın ciddiyetini anlamış, kızın peşini bırakmamakta kesin bir karara varmıştı. Ne olduğunu bilmiyordu, ve bilmemek korku uyandırıyordu. İki kız arasında küçük bir saç baş yolma kavgası da olabilirdi bu, öyle olmasını umuyordu sadece. Düşünceleri kızın birden durup bir sınıf kapısının önünde Mao'ya dönmesiyle dağıldı gencin. Kız kendini süzerken son on beş dakikanın şaşkınlığıyla verebileceği en karizmatik görüntüyü vermeye çalışmıştı Mao. Kız kendini süzmeyi bitirdikten sonra dudaklarını açıp derin bir nefes almıştı. "Kesin öpecek abi. Gerçi niye öpsün ki. Belki manyaktır. Öpecek bence! Affet Saen hayır diyemeyeceğim."

Kız konuşmaya başlamıştı... İşin kötüsü öyle bir hızda konuşuyordu ki Mao kendini bir kelime havuzunda yüzüyor gibi hissetmişti; kulağının duyduğu kelimeleri, beyni tekrar yerlerine yerleştirip gence servis ederken kızın konuşması çoktan bitmiş ve Mao'nun cevap zamanı gelmişti;

"Hayır anlamadım neyim ki ben kızlardan hoşlanmayacağım? Başka şeyden mi hoşlandığımı ima ediyorsun. Erkeğim, tabi ki kızlardan hoşlanan bir tip var bende bir erkekte nasıl bir tip olmalı ki eşeklerden hoşlansın. Var gibi aslında... Çok iyi anlaştığım böyle tatlı bi kız var ama yani çıkmıyoruz daha, hani serbestim o konuda. Özgür takılıyoruz diyelim şuna. Tabi koridorun sonunda derslik, ooo tabi derslikte kız. Zaten açığım o konuda yani bağnaz değiliz kızlarımız okusun doğru diyorsun." kafa karışıklığı kat kat artarken siyasileşmeye başladığını fark etmiş ve kızı tekrardan dinlemeye koyulmuştu; sarı saçlı, büyük göğüslü, geniş kalçalı, mavi gözlü, kaşar. Bahsedilen kızın Ishigakure'den olmadığı kesin gibiydi. Sarı saçlı kız ne arardı ki la burda. Kız ondan sarı saçlı kızı tavlama- tavlamak? Mao "Demek ki bende potansiyeli gördü yavrum, insan sarrafı maşallah." diye iç geçirirken kızın konuşma konusu bir anda değişmiş, bir kaçırma planına dönmüştü bir anda. Boğazında enteresan bir maske asılı kız planını açıklamayı bitirdiğinde; işi bittikten sonra savaş ganimeti olarak sarışın kızın Mao'ya kalacağını söylemişti.

"Hayır bi dakka, bi dakka. Biz aç mıyız o kadar kız kaçırıp şey edicez arkadaşım. Çok ayıp bak. Senin için getireceğim kızı bir şekilde buraya, tavlamak kolay zaten. İki göz kırpsam koşa koşa gelir. Kıza sorunu soracaksın sonra da işine dönsün. Gebertmek falan yok ama, suç yani."

Mao konuşmasını bitirdikten sonra kız onu hiç dinlememiş gibi utangaç bir dille planını sormuştu. "Artık nasıl karizmatik konuştuysam kız bir anda yola geldi. Bu karizmatik lider tavrı görünce de kan yanaklarına sıçradı garibimin. Kızları böyle etkiliyorum işte.". Aldığı gazla kızı nazikçe kenara itip kapıyı aralamıştı Mao. Ders boştu, kapı biraz daha aralanmış ve genç shinobinin bedeninin yarısı kapıdan girmiş ve ortalığı süzmüştü bile. Sarı saçlı bir kız vardı sınıfta, Mao fazla düşünmeden hemen yalanını işleme koymuştu bile; "Yazı işlerinden Sato-san adını hatırlayamadığı sarışın bir kızı istedi aşağıdan, bir kaç belgesi eksikmiş de." dedi üst dönem karizmasıyla. Sınıftaki tek sarı kız olduğunun bilincindeki kız hiç bir şey anlamasa da arkadaşlarıyla sohbeti bırakıp kapıya yönelmişti. Mao kapının arkasındaki elinin baş parmağını kaldırarak garip kıza onay vermiş ve kapının önünden çekilip sarışın kızın dışarı çıkması için yolu açmıştı bile. İki kızın birbirine zarar vermesini engelleyecekti elbette, bu Mao'nun kısa dönemlik ninja yoluydu.

Mao'nun ruh hali; yani olmuyor, olmuyor öpülmek istesem de.
Benim ruh halim; yani olmuyor, olmuyor kısa yazmak istesem de.

İzleyin youtube.com

[Ueno Riko]

Hoşlandığı birisi varmış ama çıkmıyorlarmış. Sarışın kızı oyalasın yeter bana zaten. Bak görüyor musun? O kadar şey sordum çocuğa. Sevdiği birinin olup olmadığını bile öğrendim ama ismini sormadım. Neyse işimiz bitince onu da sorarım. Gebertmek yok dedi çocuk bana. "Gebertmem belki, birazcık hırpalarım." Daha sonra planımızı devreye sokmak üzere oğlan beni hafifçe ittirip kapıdan içeri girdi. Ben içeriyi görmüyordum ama sanırım içeri giren oğlan kızı fark etmişti. Demek buradaydı kaşar gillerden kaşar kızı kaşar. Oldukça kıvrak bir yalanla çağırdı kızı bizim tarafa doğru. Eliyle de bana onay verince içimde bir rahatlama oldu. "Bu çok zekiceydi." diye fısıldadım hafifçe. Şimdi ben bu kaşarı nasıl bayıltabilirdim? Ensesindeki bir bölgeye yapacağım baskıyla bayılırdı büyük ihtimalle. Ama önce niyetini öğrenecektim.

Kız yüzündeki şaşkın ifadeyle koridora çıktı. İkimizin ortasında duruyordu yardımcım da. Nereden yardımcım ettiysem şimdi onu? Bu görevlik yardımcım diyebilirim. Yüzüme oldukça hoş bir gülümseme yerleştirdim ve yardımcımın hemen yanına kadar geldim. Kaşar kız ikimizin önünde duruyordu şimdi. Yardımcıma doğru hafifçe seslendim. "İşime karışma. Biraz konuşacağız." Ardından kıza doğru yavaş adımlarla ilerledim. Yüzümdeki nefret dolu ifadeden olsa gerek ben adım attıkça kız da geriye doğru adımlıyordu. En son dayadım kızı duvara. Bir elimi de attım yan tarafa. Erkekler sıkıştırır ya hoşlaştıkları kızları. Aynı o şekildeyiz. Bir gören olsa yanlış anlar. "Yuuta-sensei hakkında ne biliyorsun?" Kız şaşkın bir şekilde yüzüme bakmaya başladı. "Kim? Tanımıyorum onu." Boştaki elimi yavaşça kızın saçlarına götürdüm. Bu kızın da saçları dalgalıydı ama ölçüleri sanki kütüphanedekinden farklıydı. Karanlıkta yanlış mı görmüştüm acaba? Saçında mavi kelebekli tokası da yoktu. Belki de planı salağa yatmaktı. Belki çıkarmıştı tokayı. Yavaşça kızın saçlarını okşadım. Çenesinden nazikçe tutup iyice yüzüne yaklaştım. Vallahi de yanlış anlayacaklar. Tecavüz ediyorum sanki kıza. Kız da gerildi zaten. Kaşar işte.

"Beni deli etme güzelim. Az önce kütüphanede söylediklerini unuttun mu yoksa? Yoksa blöf mü yapıyordun? Şimdi beni karşında görünce korkudan altına mı ettin yoksa? Korkak tavuk musun sen? Hadi gel. Boş bir alana gidelim. Kapışmak isteyen sendin." Gelmeyi kabul etmezse cidden zorla götüreceğim. Elimi kızın çenesinden çekip tekrar saçlarına götürdüm ve bir tutam alıp hafifçe kokladım. Çok da güzel kokuyordu. Erkek olsam... Neyse. Yardımcım da yanlış anladı mı ki acaba? Aman bana ne. Ellerimi çenesinden çektiğim için kız bakışlarını yan taraftaki oğlana çevirdi. Yardım et der gibi bakıyordu içli içli. "N-Ne hakkında konuştuğunuzu bilmiyorum. Ne Yuuta-sensei diye birisini tanıyorum ne de bugün hiç kütüphaneye gittim. Yemin ederim sizi de hiç görmedim. İkinizi de tanımıyorum. Lütfen beni rahat bırakın. Öğrenciyim ben sadece. Şimdi giderseniz sizi hiç kimseye şikayet etmeyeceğim. Yemin ederim. Lütfen gider misiniz?" Kız son cümlelerinde ağlamaya başlamıştı. Ben de iyice kıllanmıştım. Amacı neydi bu kızın? Yardımcıma doğru şaşkın şaşkın bakmaya başladım.

[Jinryu Mao]

"Tabi ya, kızlar... Öpecek gibi yapıp bir anda emirler yağdırmaya başlarlar. Ben karışmayayım da öldür kızcağızı, sonra sınıftan çağırdığım için benim de başımı yak. Öğretmenlik hayalleri de suya düşer böylece." düşünceleri kafası artık iyice ağrımaya ve az önceki hareketten sonra atmaya başlayan Mao küçük kalçalı kızın, şimdi tam görünce çok da büyük kalçalı olmadığını fark ettiği diğer kızı duvara dayayıp tek koluyla, temas etmeden çivi çakar gibi duvara çakmasını izledi. Ortam seksileşiyor, sanki kıpkırmızı bir aura iki kızı kaplıyordu. "Bana da fazla ama abi bu."

Kız soğukkanlı olmayı becermiş ve gerçekten sakince bir soru sormuştu; "Yuuta-sensei hakkında ne biliyorsun?". Mao, bahsedilen adam hakkında en fazla kendisi kadar bilgisi varmış gibi konuşan sarışın kızın cevabını duyduktan sonra iyice meraklanmıştı haliyle. Bu Yuuta kim olabilirdi ki, adından tek anlayabildiği şey bir erkek oluşuydu; ad ekinden de öğretmen olduğunu kavramıştı ama bir adamı bu kadar kayıp yapan şey ne olabilirdi ki? Kayıp olması için gerçek anlamda kaybolması yeterliydi elbette; Mao kendi kendine sorduğu bu aptalca soruyu, kayıp bir insanın neden bu kızda olduğu gibi şiddetle bulunmak istendiği sorusunu sorarak yok etmeye çalıştı kendi kafasında. Gerçekten son zamanlarda kafasının içinde o kadar çok alakasız olay oluyordu ki... Arada bir Saen'e ve kendisine okuttuğu felsefi kitaplara küfretmiyor değildi.

"Abi kız eşcinsel çıktı, diğer kızı öpecek, tüh... Nedense çekici gelmiyor da değil." dedi kendi kendine Mao; suç ortağı ellerini sarışın kızın saçlarına götürüp suratına iyice yaklaştırdığında. Gerçekten de hormon seviyelerini boş koridordaki üç ergen için de zirveye çıkaracak bir görüntüydü bu. Acaba şu gebertme erotik kitap kültüründen gelme yeni bir terim miydi? Bu iki kız kendi aralarında rol yapıyor olabilir miydi? Evet evet, öyle olabilirdi, kitabın birinde vardı böyle bir olay; ilişkileri tekdüze gitmeye başlayınca yapardı böyle çiftler.

Olaylar bir anda Mao'nun düşüncelerinin tersi yönünde gelişmeye başlamıştı tekrar, ne yazık ki. Genç shinobi'nin suç ortağı, küçük kalçalı kız diğer kızla kütüphanede konuştuklarını anlatmıştı; oysa ki Mao sadece onu duymuştu. Ayrıca sarışın kız ya diğerinin söylediği gibi çok sinsi olmalıydı- ki böyle iyi rol yapabilsin-, ya da gerçekten çok korkmuş olmalıydı ki ayak tırnaklarına kadar titresin. Suç ortağı sarışının saçlarını derin bir nefes çekerek okşadığında iş bir anda seksi olmaktan çıkıp rahatsız edici olmaya başlamıştı Mao için; duvarla diğeri arasında sıkışmış kızın yerine her abinin getirebileceği gibi küçük kardeşlerinden birini koymuştu bir anlığına. Kızın titreyen, kızarmış ve nemli gözlerle ona bakışını görüp ardından konuşmasını duyduğunda dayanma sınırını bir anda aşmıştı genç shinobi. İlk adımını attığında kaşları aşırı çatık olacak ki, halihazırda iyice korkmuş olan kız ağlamaya başlamış; adımlarını hızlandıran Mao'ya sabahtan beri ilk kez şaşırmış bir şekilde bakan kız bir anda Mao'nun elini omzunda hissetmişti. Her ne kadar nazik olmaya çalıştıysa da korkudan titreyen kızın görüntüsü Mao'nun gücünü biraz kaçırmasına sebep olmuş ve omzunu sıktığı kızı sertçe diğerinden çekmişti.

"Yeter bence, görmüyor musun kız ne kadar korkmuş. Ayrıca kızı dışarı aldığımda dersleri biteli beş dakika olmamıştı. O kadar süre önce kütüphanede olma ihtimali bile yok."

Dipnot; eğlenceyi bozan gibi olmak istemezdim ama Mao'dan dışarı çıkma ihtimalim yok ne yazık ki. Kişiliği bunu gerektirdi bana.

[Ueno Riko]

Çocuğun beni sertçe geri çekmesiyle kendime geldim. İlk başta biraz direndim ama çocuk beni biraz daha sert ittirince popo üstü hafif bir iniş yaptım. Bu inişle de birlikte, benden kurtulunca duvarın dibine çömelip hüngür hüngür ağlayan kızla aynı göz hizasına geldim. Kaşara bakar mısınız? Oğlanı da kandırdı. Ne yani şimdi kötü ben mi oldum? Amacı buydu demek. Beni kötü gösterip aramızı bozacaktı. Kendi de işin içinden sıyrılacaktı. Ben bu numaralara kanmam kızım! Sen beni kim sanıyorsun? Biz senin gibileri cebimizden çıkarırız. Şimdilik geri çekilecektim. Hafiften emekleyerek kıza doğru ilerledim. "Tamam be zırlama. Yapmadık bir şey. Şşt. Baksana. Adın ne kız senin? Adını söyle sonra defolup git hadi. HADİSENE!" Yine sabırsız davranıyorum. Ben sesimi yükseltince oğlan bana biraz yanaştı. Bak şimdi. Niye koruyor ki şu kızı bana karşı? Neyse. Cılız bir ses duydum ben o sırada. "Takahashi Nagisa." Takahashi Nagisa. Yazdım bunu ben. Yaktım kızım senin çıranı. Görürsün sen. Elimle kızın poposuna geçirdim şaplağı. "De haydi defol git!" Kız adeta aslanın pençesinden kaçmış bir fare hızıyla, az önce çıktığı dersliğe değil de merdivenlere yöneldi ve iki saniye sonra gözden kayboldu.

Dibimdeki çocuğa baktım. Hala yerdeydim yani. Belki bi' el uzatır, gel bacım kalk der. Sinirli galiba bana. Neyse ben tuttuğum çocuğun kolunu zorla, destek alarak kalktım. Biraz da kalkma bahanesine hafifçe tırnaklarımı geçirerek cimciklemiş olabilirim oğlanı. Benim de kendimce bir adalet yöntemim var. "Saçları çok güzel kokuyordu biliyor musun?" Tepkisini görmek için çocuğa döndüm. Ortam epey gergin ve sessizdi. Bunun suçlusu da ben oluyordum sanırım. O halde bir şeyler yapmalıydım. Çocuğun önüne geçtim. Hafifçe öne eğildim. "Özür dilerim. Seni de saçma sapan bir olayın içine soktum. Gerçekten üzgünüm." O kadar da terbiyesiz bir kız değilim ben. Yanlış tanımayın yani beni. Ruh halim de değişti hemen. "Şey. Benim adım Ueno. Ueno Riko. Senin ismin ne?" Ortamı sakinleştirmek için şirinlik mi yapsam ne yapsam? Bilmiyorum ki. Bulunduğumuz koridorda bir ikimizin nefes sesleri bir de yan taraftaki derslikten gelen kikirdeşmeler duyuluyordu.

Ben ortamın havasını değiştirmeye ve karşımdaki atarlı çocuğun etrafında dört dönmeye başlamışken koridordan gelen cırtlak bir ses işittim. O cırtlak ses bütün koridor boyunca yankılandı. "İşte beni korkutanlar şu ikisi!" Az önceki kaşar kızın sesiydi bu. Nemli gözlerini silip burnunu çekmeye devam ederken kızın her iki omzunun kenarında dikilen, kasları artık vücutlarından çıkıp bağımsızlıklarını ilan edecek herifler belirdi. Kız işaret parmağıyla ikimizi işaret ediyordu. Kaslı herifler kollarını sıvazlayıp parmaklarını çıtırdatarak bize doğru ilerlemeye başladılar. "Hass..."