Hasta değilim ben!

[Kagayakashī Kame]

Yine zamanı gelmiş ve evden adımımı atmıştım arkadaş. Evden hastaneye kadar gelirken ne küfürler ettim bir ben biliyorum, zaten nefret ettiğim bu yere her seferinde nasıl geliyorum anlamıyorum. Tamam, gelme zorunluluğum var bunu biliyorum, eğer gelmezsem neler olacağının da farkındayım. Bu manyak karı beni daha önceden tıktığı iğrenç yere tıkar ve Benjolardan bihaber yaşardım. Tamam Kame efendi bunlar önemli problemler, yeminle hayatını değiştirir bu saydığım etkenler ama hani senin asiliğin, hani senin duvara okuma yazmayı öğreten inadın oğlum? Bana söylesene, hani marjinaldin ibne?

Bende şişirilmiş bir balonum ha, hiç bakmayın öyle. Yol boyunca ettiğim küfürler, hani asidin tembihleri hep götümde patladı. Öyle mal gibi girdim karının odasına, uslu bir köpek yavrusu gibi kafamı uzatıp Kami-nin selamının üzerine olmasından, istiyorsa kendisini de üstüme yapabileceğimden falan bahsettim. Sonra o anlattı ben dinledim. İçimden bağırdım da halbuki bu işte bir terslik var diye. Psikolog ben miyim ulan? Madem sen anlatıyon ben dinliyom, senin diplomayı da ben alayım evde güzel bir yere çerçeveletip asarım pezevenk. Neyse bana gelen nadir konuşma sıralarında, güne gelmiş ama aklı ocakta ki yemeğinde olan şişko teyze gibi sürekli konuyu geçiştirdim. Ütüyü fişte unutup unutmadığım da aklımı yokladı bir ara, sonra aklımı yoklayıp ütünün ne olduğunu da düşündüm. Benjoların bilinçaltımı zedelemek için zorla aklıma soktuğu bir kelime olduğuna kanaat getirdim. Aksini iddia eden MALDIR! Tabi bu arada karıyı hiç dinlemedim. Bana ne ki, siktir olsun gitsin. UMRUM DIŞI!!!

Sonunda beynimi fişte unutmuş bir şekilde dışarı çıktım, hep yakmışım hücreleri mücreleri. Karı sikti tabi beynimizi. O kadar gereksiz kelime soludum ki düzgün nefes alamıyorum, kırk yıllık ben solunum problemi çekiyor, kendime akciğer kanseri muamelesi yapıp öleceğimi zannediyordum. Pardon çok bilinen bir yanlışı düzeltiyim, ben ölmem ama küçük bir anlığına kalbim durabilir. Bence şu an kalbim durmaya çalışıyor. Acil yardım almam lazım. Şu karşıdan gelen pembe saçlı kızdan yardım mı istesem acaba? "PARDON BEN ÖLÜYORUM DA, SÜNİ TENEFFÜS PİLİZ!!!"

[Uehara Megumi]

Son bir kaç haftadır hastaneye gele gele alışmaya başlamıştı ortama, başta korkutucu gelen iri hemşireler artık daha sevimli geliyordu gözüne, ya da sürekli ciddi duran medic' lerin bakışlarının daha çok yorgunluktan öyle olduklarını yavaş yavaş kavramaya başlamıştı. Alışamadığı bir kaç şey vardı, sürekli rahatsız edici derece temiz kokan, tek bir leke olmayan bembeyaz koridorlar gibi. Uzun, akşamları korkutucu bile diyebileceği koridorlar, arada duyduğu inleme ve ağlama sesleriyle birleşince -ne kadar nadir olsalar bile- gerçekten onun için hoş bir deneyim olmuyordu. Neyse ki bu sefer akşamüstü gelmek yerine gün içinde basmıştı beyaz topraklara. Aydınlık koridorlar daha az korkutucuydu, biraz da bu sefer buraya gelme sebebinin annesinin değil, kendisi olduğu için biraz daha sakindi. Uehara Terumi, "deli" olmayı başardığından beri, kadının evine gelen doktoru ara sıra deneyeceği ilaçları alması için sıkıntılı kadının yanına gitmek yerine Megumi' yi çağırır, ilaçlarını ona bırakır, dozlarını söyledikten sonra minik kabusunun yanına geri yollardı. Ama bugün farklıydı.

Hastaneye ne zaman gelse, annesinin yanından çıktığı ya da yanına gideceği için üstünde hep pembe-mavi kimonosu olurdu. Bugünse genellikle dışarıya çıkarken, güzel havalarda görevlerine giderken giydiği siyah omzu açık üstü ve pembe eteği vardı. Beyaz botlarını giymişti o gün, normal şeylerdi yani. Tabi, üstündeki her şeyin bir şekilde garip duruyor olması dışında. Botlarının ikisi de tam kapanmamıştı, çoraplarının ikisi de farklı boylardaydı, saçları her zaman düzgün olmasına rağmen bugün olabildiğine dağınıktı. Ve orada, botlarını beyaz tabana sürterken bir yandan sarılı sol elini tutuyordu, sağlam sağ eliyle. Sargı ince değil, aksine olabildiğine kalın ve dolu doluydu, Megumi ise endişeyle sargısına bakmaktan kendini alamıyordu. Bir dahakine daha ince daikonlar seçecekti, ya da daha gözlerini açamadığı hali ile uykulu uykulu en keskin bıçağını eline almayacaktı. Sağ elinin ıslak olmamasına dikkat edecekti ya da, çünkü tahmin ettiğinden çok daha büyük ve derin bir kesik olmuştu.

Neyse ki akan kan ve keskin acı sayesinde uyanmıştı.

Ve eline sardığı bir bez parçasıyla -bir önceki gece giydiği atleti üstünden çıkardığı gibi eline sarmak gibi inanılmaz akıllıca bir şey yapmıştı- hastaneye koşturmuştu. Şimdi ise eve dönme vaktiydi. Doktor bir kaç güne kesiğin tamamen toparlayacağını söylemişti.

Derin bir iç çekti kız, ayaklarını sürümeye devam ederken. En azından artık annesini ziyarete gitmemek için bir sebebi vardı. Hala elindeki sargıya bakarken otomatik olarak ana kapıya doğru giden koridorlardan birine döndü ve bir anda kulaklarına dolan bağrışla yerine çakılıverdi. "PARDON BEN ÖLÜYORUM DA, SÜNİ TENEFFÜS PİLİZ!!!" Gözlerini hızlı bir şekilde sargılı elinden gelen sese çevirdi, elindeki o sinir bozucu sızı aklından çoktan çıkmıştı. Nedense söylenen kelimelerin birlikte ne kadar saçma olabileceğini algılamamıştı, otomatik olarak en önemli bir kaç kelimeyi çekmişti beyni, yani biri ona "ÖLÜYORUM", "SUNİ TENEFFÜS" diye bağırıyordu. Sağlam yumruğunu sıkıp karşında bağıranın kim olup olmadığına bakmadan adımlarını hızlandırdı ve çocuğa doğru koşturmaya başladı, bir kaç saniye sonra yüzünde dehşet dolu bir ifade ile çocuğu omuzlarından tutmuştu, ağzı açık bir şekilde suni tenefüsün nasıl yapılacağını düşünüyordu.

*Eh?*

Beyni bir anda kısık kısık gülmeye başladı aptal algı gücüne. Ne zamandır bu kadar panikti, ya da ne zamandır bazı şeyleri bu kadar güç algılıyordu? Omuzlarını tuttuğu çocuk, onun kadar panik bir görünüme sahip olsa bile gayet sağlıklı duruyordu, suni teneffüs diye bağırmasına rağmen -sıkıntı da suni teneffüse ihtiyacı olduğunu bağırmasıydı zaten- gayet hızlı hızlı nefes alıyor, omuzları inip kalkıyordu elleri arasında. Yutkunup bir adım geri çekildi çocuğu bırakmadan, başını hafifçe yana yatırdı, bu sırada yüz ifadesi panik ve dehşet akıtmayı bırakmış, şaşkın ve afallamış bir hale bürünmüştü. Kaşlarını çok hafifçe çattıktan sonra kafasını sağa doğru devirdi, çocuğa neler oluyor demeye çalışırcasına. Bir kaç saniye içinde ellerini çocuğun omzundan çekti, kafasındaki küçük bir bölüm onun bayılmayacağından neredeyse emin olduğunu söylüyordu.

[Kagayakashī Kame]

"VUHUUUU" kalbimin kendi kendini yönetmesine cumhuriyet denir."Sûni değil bu, gerçek deri." Kalbim kendi kendine bu hastalığımı aradan çıkarmıştı. Buna sahip olduğum insanüstü, doğaüstü, kalburüstü güçlere borçluydum. Kamicim bu nasıl bir beden? Ben bunu hak edecek ne yaptım? Kendiliğinden yenilenen bir bedenim var dostlar. Bir sıkıntı belledi mi vücudumda, hemen kolluk güçlerini harekete geçiriyor ve sıkıntıya bir "Destur" çekiyor. Sistem en basitinden böyle anlatılır, bir de sizin anlayamayacağınız akademik dil versiyonu var ama bu versiyonu güncellemenize hiç gerek yok, çok kasıyor.

Kız da Kami razı olsun çok hızlı yetişti imdat çağrılarıma. Şöyle bir geldiği gibi omuzlarımdan sıktı beni, canım acıdı yeminle. Acı beni kendime getirdi, hızlı soluk alıp vermeye başladım bu hareket vesilesiyle. Yüzüne bakma vesilesine eriştim kızın. Küçük ve tatlı bir yüzü vardı vesselam. İyi kalpli biri olduğu da bana yardıma koşusundan belliydi. Nihayetinde insandı işte. İnsan dediğim bu varlıklar çok garip oluyor. Ne benim kadar müthiş, ne de Benjolar kadar iğrenç oluyorlar. Daha çok bana yakınlar gibi, anam babam insan oradan biliyorum. Dakikada çok kez kafa karıştırıp, gerçekleri inkar edebiliyorlar. Garipler yeminle, ne diyeyim?

Neyse, karşımdaki beşer sonunda omuzlarımı bırakmıştı, bende soluk alıp verişimi düzene soktum. Dedim ki "iki dakika bi rahat dur, kaç yaşına geldin hala aynı hareketler. Komşunun çocuğu üstün başarılı, bizim neyimiz eksik?". Hemen sus pus, un ufak oldu. Yer yarıldı o an aldı bunu içine, sonra geri çıkınca bir baktım ruhumun önünde diz çöküyor. Çok garip bir halet-i ruhiyeye düşüverdim; utandım, sıkıldım. Sonra onu bunu boş verip önümde ki kıza bakmaya karar verdim. Güzele bakmak Gp'dir diye bir deyim var, uygulamaya döktüm bende. Kafasını böyle eğmişti, önce ağlayacak zannettim. Hemen teselli becerilerimi raftan çıkartıp, geniş omzumu kıza sunmak için hazırlandım. Sonra baktım bir gram yaş yok gözünde, haliyle bende işkillendim. Bu ne garip ağlama? Şimdi şimdi çözüyorum olayı, soru sorar gibi bakıyor. Galiba benden neden bu duruma düştüğümün ve nasıl iyileştiğimin sorusunun cevabını istiyor.

Dikkatli olmalıyım karşımda bir profesyonel var, benden bilgi almaya çalışıyorlar. Yer miyim? Yemem. Bu yüzden ona inandırıcı bir hikaye anlatmam gerekiyor, ayrıca bu hikaye içerisinde kendi kendini yenileyen bedenimin sıralarından hiç bahsetmemem gerekiyor. " Demincek doktordaydım, içeride bir haller oldu buna. İlk bir yüzü falan ekşidi, sonra büsbütün rengini kaybetti." Buraya kadar iyi gittim, olayı doktor üstünden anlatmam ve tüm suçu ona atmam işe yarar umarım. "Sonra böyle yüzünde bazı noktalar, vücudunda belirli yerler değişmeye başladı. Manyak karı " REJENERASYOOOON" diye bağırmaya başladı sonra. Hızla değişti gözümün önünde, iyice taş bebek oldu. Bende insanım korktum tabi. Bu en son zaman makinesine binip, evreni gezmekten bahsederken zor tüydüm odadan, bir de deli doktoru olacak. Benden daha deli lan!" Ulan aklımı seviyim be, ne yalan uydurdum? Böylesi ne görülmüş, ne de duyulmuş bir şey. Harbi yalan dünyasına anarşist bir yaklaşım kazandırdım.

"Kagayakashî Kame, kurtarıcınız. Perde arkasında ki adam, mutfak çalışanı, süperkahraman, Benjodövücü, mutlak varlık. Sen?"

[Uehara Megumi]

Gayet iyi duran çocuk, silkelenmiş ve kendinden emin bir şekilde Megumi' ye konuşmaya başlamıştı.

"Demincek doktordaydım, içeride bir haller oldu buna. İlk bir yüzü falan ekşidi, sonra büsbütün rengini kaybetti." Megumi indirdiği kollarını iki yanına bırakırken duyduklarının karşısında gözlerini kaldırdı. Doktor iyi miydi? Gözlerini bir şey aramışçasına hafifçe çocuğun arkasına doğru kaydırdı, fakat çok belli etmemeye çalışarak tekrar çocuğa geri baktı. Kaşları endişeli bir şekilde bükülmüştü. "Sonra böyle yüzünde bazı noktalar, vücudunda belirli yerler değişmeye başladı."

Tamam, işler gittikçe garipleşmeye başlamıştı. Birinin hastalandığından vücudunda bir yerlerinin değişmeye başlayacağını düşünmüyordu. Belki şakalaşmak için değişik bir jutsu falan yapmıştı. Yani dedikleri doğru ise, öyle olmalıydı. Sessizce çocuğu dinlemeye devam etti. "Manyak karı " REJENERASYOOOON" diye bağırmaya başladı sonra. Hızla değişti gözümün önünde, iyice taş bebek oldu." O an pembe saçlı kız yüzünü buruşturdu. Beyninde küçük bir kısmı *kesinlikle bir tür jutsu olmalı* derken başka bir kısmı daha şüpheli yaklaşıyordu *Benimle dalga mı geçiyor?* "Bende insanım korktum tabi. Bu en son zaman makinesine binip, evreni gezmekten bahsederken zor tüydüm odadan, bir de deli doktoru olacak. Benden daha deli lan!"

Yüzündeki şaşkınlık ifadesi bir anlığına inanılmaz bir şekilde belirginleşti kızın. Gözlerini açtı, kaşlarını kaldırdı ve beyni *Ne!?* diye bağırırken çocuğa bakakaldı. Son cümleyi irdelemeyi başardığında ise, şaşkın suratı yumuşadı bir miktar, fakat hala çocuğun üstünde yarattığı değişik etkiyi atamadığından komik, şaşkın bir gülümseme koydurdu yüzüne.

"Kagayakashî Kame, kurtarıcınız. Perde arkasında ki adam, mutfak çalışanı, süperkahraman, Benjodövücü, mutlak varlık. Sen?"

Deli kelimesini duyduktan sonra gittikçe yumuşamıştı yüz ifadesi. İndirmişti kaşlarını, gülümsemesini yaymıştı biraz daha yüzüne. Arka arkaya sıraladığı insanlık görevlerinin bazılarını pek anlayabilmiş değildi ama... Sanırsa cevap vermesi gereken bir soru vardı. Çocuğun sorusunun hemen arkasından sağ ve sağlam olan elini çantasına daldırdı. Çok zorlanmadan kalem ve minik defterini çıkardı. Defterin ilk sayfasında daha önceden yazılı olan kısmı yırtıp çıkardı defterden. Bir daha yazabilirdi onu başka bir zaman.

"Uehara Megumi
Memnun oldum."

Yazan kağıt parçasını çocuğa uzattı sessizce. Ardından sol elini çok acıtmamaya çalışarak, defteri sargılarının üstüne koydu, sağ eliyle elinde kalan defterin boş, yeni sayfasına bir kaç şey daha karaladı. Kısa sürede yazmasını bitiren kız, bitirir bitirmez bu sefer defteri çocuğa doğru uzattı.

"Mutfak çalışanı demek! Kahraman olduğuna göre güzel yemekler yapıyor olmalısın."

Yazdığı şeyi uzatırken biraz tereddüt etti. Modu aniden değişiyor gibi duran çocuk karşısında dikkatli davranması gerekip gerekmeyeceğini hala kestirememişti. Ya da yazdığı şeylere dikkat edip etmemesi gerektiğine.

[Kagayakashī Kame]

Cümlelerimi peş peşe sıralarken kızın yüzünde sakinlik ifadesi hissedilebilir derecede yayılmaya başlamıştı. Anlattığım olağanüstü yalanlara inanmaya başlamıştı herhalde. Gerçi inanmayıp da ne yapacak ki? İnsan söylediklerimin yalan olduğunu anlasa bile; performansımı, üstün yalan yeteneğimi tebrik etmek için inanmalı. Kami-chan beni ne kadar zeki yaratmış ya, harbi adil düzen sistemine tepki olarak doğmuşum.

Ben çok zekiyim de, insanlar öyle değil. Hepsi aynı zekaya sahip benim gözümde, peki neden? Çünkü şu ana kadar güvenip de benjolardan bahsettiğim tüm insanlar beni anlamadı ve bana deli muamelesi yaptılar. Şu zamana kadar üstün yetenekli bir insanoğluna rastlamadığıma göre de hepsi aynı zekada bence. Hem ne demiş birisi? "Bir şeyin eşit paylaşıldığının en büyük kanıtı nedir? Herkesin kendi payından memnun olması." Affedersiniz de ben kendini zeki sanmayan insan görmedim. Aman bir kerede şu insan konusu açılmasa olmuyor.

Ben bu salak düşüncelerle boğuşurken kızda elini çantasına atmış bir şeyler çıkarmıştı. Küçük bir kağıda bir şeyler yazıp elime tutuşturdu. Önce telefon numarasını verdi sandım, fakat sonra henüz telefonun icat edilmediğini benim plastik kapaktan sonra icat etmek için hazırda tuttuğum bir düşünüşüm olduğunun farkına geldim. O zaman neydi bu kağıt kalem hocam? Ben çok işkillenirim böyle şeylerden, acaba o da mı Benjoların farkında?

Kağıda bakınca her şeyi anladım ama. Kağıdın üstünde memnun oldum dilekleri ve kızın ismi yazıyormuş. Megumi, güzel isim. Gerçi benimki kadar değil, epey hoş bir isme sahibim bence. Anam babam bir tek o işe yaramış galiba, bir de şimdi evi terk ettiler o da fena olmadı. Harbi neredeler acaba insafsızlar? Neyse Benjo görsün yüzlerini onla mı uğraşacağım, yoksa kızın elime tutuşturduğu yeni kağıtla mı? Tabi ki de kağıtla. Heh, kahraman olduğumu hemen kabullenen bu güzel kızla iyi anlaşıcağız gibi duruyor. Hem diğer insanlardan biraz daha zeki mi ne? Valla hemen yıktı genellemelerimi. "Hıh, tabi ki de öyle. Neredeyse her şeyi üst düzey bir şekilde yaparım. Eğer bir şeyi iyi yapmıyorsam, yapmadığımdan değil yapmak istemediğimdendir." diye cevabımı yapıştırdım hemen. Aman tanrım, ne kadar da mütevaziyim.

Fakat bir iki saniye durunca başka bir şeyi idrak edebilme sırrına eriştim. Kız konuşamıyordu ağalar, söyleyeceklerini kağıda yazıp vermesinin başka bir açıklaması olamaz çünkü. Siz daha önce hiç bu bilgiyi duydunuz mu bilmiyorum ama eğer konuşamayan birisiyle karşılaşırsam her zaman aklıma aynı şey gelir. Her zaman derken de kanmayın ilk defa başıma geldi, ama yine de çok kuulum. "Konuşamıyor musun?" Bunu gayet normal bir şekilde soracaktım kıza, ne yüzümde bir acıma ifadesi ne de farklı bir yüz ifadesi olacaktı. Her zaman ki gibi soracaktım işte ama bundan sonra söyleceklerim biraz daha utanç ve sinir içerecekti. "Özür dilerim hepsi benim suçum. Daha önceden ses çalan benjoların varlığı kulağıma erişti ama ben bunlara önem vermemiştim." Küçük bir kaç göz yaşı da damlatırsam, drama tamamlanmış olur. "Sesini kaybetmenin sorumlusu benim. Ama emin ol senin sesini geri alacağım, tekrar kırlarda koşabileceğin günlere geri döneceksin Megumi, sakın ümidini kaybetme." KESTİK, çok iyiydim.

[Uehara Megumi]

"Hıh, tabi ki de öyle. Neredeyse her şeyi üst düzey bir şekilde yaparım. Eğer bir şeyi iyi yapmıyorsam, yapmadığımdan değil yapmak istemediğimdendir."

*Etkileyici* der gibi büzdü dudaklarını, kaşlarını hafifçe kaldırırken. Ben mükemmelim diye bağırıyordu çocuk, hastanede olmasalar ve o, az önce "deli" bölümünden çıktığını söylemese, muhtemelen böyle şeyler söyleyen birine kafa sallar, başka zaman görüşmek üzere yazar ve sessizce evine gider, kitap okur, belki tekrar gördüğünde sadece selam verir geçerdi. Ama işler burada az da olsa etkileyici bir şekilde ilerliyordu. Belki geldiğini söylediği yer yüzünden aynı muhabbete girmeliydi, ama yine de riske girmek istiyordu, çünkü söylediklerinin garip olması kızın bunları eğlenceli olarak algılamasına sebep oluyordu. Biraz eğlenceden kim ölmüştü? "Konuşamıyor musun?" Klasik soru gelmişti bir kaç saniye sonra. Kafasını eğip yavaşça iki yana salladı hayır manasında. Yüz ifadesini hafifçe düşürmüştü. Fakat çocuğun daha sonra dedikleri, onu hem kendisine getirmişti, hem de inanılmaz şaşırtmıştı. "Özür dilerim hepsi benim suçum. Daha önceden ses çalan benjoların varlığı kulağıma erişti ama ben bunlara önem vermemiştim." Kafasını kaldırdı. Başta ne dediğini anlamaya çalışırken hafifçe kaşları çatıldı. Yüzü hafifçe gerildi. Hepsi benim suçum kısmı, bir anda beyninde *Ne?* sorusunu çaktırtmıştı. Çaktırtmıştı derken, baya, bütün düşüncelerinden sıyrılmış ve kocaman bir *Ne?* belirmişti sadece kafasında. Bu çok sık olmaya başlamıştı, en azından sonra iki dakikadır. Sonra, şu benjo meselesi vardı. Çok karıştırmak istemiyordu, benjo dediği şeyler konusunda hassastı belli ki, ama ne olduğunu hala tam olarak çözememişti. Onun yarattığı bir şey olarak tahmin ediyordu, belki de... Belki gerçekten gördüğü şeylerdi!? Belki karşısında sadece jutsulara benjo diyen bi çılgın vardı. Ne dediğini anlamaya dair mini düşünce seline boğulurken, çocuk devam etti. "Sesini kaybetmenin sorumlusu benim. Ama emin ol senin sesini geri alacağım, tekrar kırlarda koşabileceğin günlere geri döneceksin Megumi, sakın ümidini kaybetme." Ne sorusu, bir anda nedene dönüşmüştü. Ama onu böyle basit soruları düşünmemesi gerektiğine iten bir şeyler çarpmıştı gözüne. Yani, ona bakan bu çocuğun gözleri mi sulanmıştı, yoksa ona öyle mi geliyordu? Yok hayır, baya gözleri sulanmıştı. Biraz dalga geçilmiyor gibi hissetmiyor değildi, fakat alınıp oradan gideceğine, işe kendisini karıştırmaya ikan etti kendini. Hem, benjoların tam olarak ne olduğunu direk sormaktansa, işleri karmaşık yolundan öğrenmek daha eğlenceli olabilirdi.

Kafasını biraz daha kaldırdı. Kaşlarını indirdi ve gözlerini büyüttü büyütebildiği kadar. Neredeyse parmak ucunda kalkacaktı dikleşmeye çalışmaktan. Hani, biri bir anda konuşamayacak kadar mutlu olur, heyecandan kasılır... Rolüne kendini fazla kaptırıyordu belki ama, dediklerinin gerçek olma ihtimaline şakacıktan inanmak bile kalbinin küçük bir kısmının pırpırlanmasına sebep oluyordu. Ellerini teşşekür edermiş gibi göğsünün önünde kavuşturudu, gülümseyip hızlıca başını eğdi. İmgesel merasimi bittikten sonra tekrar defterine bir şeyler yazmak için eski şekline büründü. Bir dakikayı bulmadan, düzgün harflerle yazılmış yeni iki kağıt iletti çocuğa. "Ne kadar müteşşekkür olduğumu bilemezsin!"

"Yardım edebilir miyim?"

[Kagayakashī Kame]

Gerçekten de bu benjolar artık çok olmaya başlamıştı. Hiç kimseye zararı dokunmayacak, tatlı küçük bir kızın sesini çalmakta ne demekti? Bu kadar ağır olaylar dönüyorsa ortada, onları artık bulup yok etmeye başlamalıyım. Gerçi hala onları nasıl farkedebileceğimi bilmiyorum, eminim ki şerefsizler insan şekline falan girmişlerdir. Onları o şekilde aramak gerçekten zor olur, kolay kolay bulamam. Fakat Megumi'ye de söz verdim, onları bulup sesini onlardan geri almam lazım. Peki ya sesini çoktan harcadılarsa, bu hırsız benjoları bulsam bile ortada Megumi'nin sesi kalmamış olursa? Yine de önümdeki bu kıza yardım sözleri verdim, bu sözümden geri dönemem. Ne olursa olsun, istiyorsam başka yöntemler kullanayım; MEGUMİNİN SESİNİ GERİ ALACAĞIM.

Megumi yine kağıda bir şeyler karalamayı başlamıştı bu da benim dikkatimi ona çekmişti haliyle. Çok müteşekkir olduğundan falan bahsediyordu ve "Yardım edebilir miyim?" diye soruyordu. Ne yapmalıydın, ondan yardım alamazdım, benjolar sayıca üstün ve güçlü kişiler sonuçta. Bu kız onlara karşı ne yapabilir ki. "Müteşekkir olacak bir durum yok Megumi, bunun sorumlusu zaten benim. Bu yüzden sana yardım etmem lazım zaten." Deyip şu yardım konusuna söyleyeceğim şeyler için biraz zaman kazanmış oldum. Kızı ikna edici konuşmam lazım. O yüzden biraz benjolardan bahsetmem lazım, yoksa başka türlü bunu ikna edemem. "Bu Benjo denen hıyarlar çok güçlü Megumi. Öyle normal bir varlık değiller onlar, senin onlara karşı mücadele vermen çok zor olabilir. Fakat yine de mücadele dışındaki konularda bana yardımcı olabilirsin. Ne dersin?"

Allahım yine müthiş bir geri dönüş yaptım, hem kızın kalbini kırmadım hem de onun daha fazla zarar görmemesi için onu mücadele sahasından uzaklaştırdım. Kami-han gerçekten bana müthiş bir beyin vermiş. Olmayan kardeşlerime de amin. Umarım Megumi mücadele dışında yardım etmeye kabul eder, yine amin.

[Uehara Megumi]

"Müteşekkir olacak bir durum yok Megumi, bunun sorumlusu zaten benim. Bu yüzden sana yardım etmem lazım zaten."
Minik defterine sarılıp hafifçe kafasını eğdi. Belki de işleri gerçekten kahramanlara bırakmak gerekiyordu. Sonuçta onlar işlerini biliyorlardı, değil mi? Hem Megumi daha benjoların ne olduğuna kafa yoruyordu. Muhtemelen o çözmeye başlarken bu çocuk kahramanlığını çoktan gerçekleştirecekti. Kafasını kaldırıp çocuğun düşünceli yüzüne baktı. İkna ediciydi. Gerçekten ciddi ciddi bu konu üzerine düşünüyormuş gibi yapıyordu, ya da gerçekten, bu konu üzerine düşünüyordu bu kadar, bilmiyordu. "Bu Benjo denen hıyarlar çok güçlü Megumi. Öyle normal bir varlık değiller onlar, senin onlara karşı mücadele vermen çok zor olabilir. Fakat yine de mücadele dışındaki konularda bana yardımcı olabilirsin. Ne dersin?" Ayaklarının topuklarını sertçe birbirine vurdu. Sol eliyle defterini tutmaya devam ederken sağ elini sertçe havaya kaldırıp aynı sertlikte dirseğini bükerek düzleştirdiği elini alnına doğru götürdü. Asker hazırdı. Kaşlarını çattı ve kafasını iki kere aşağı yukarı salladı. Komut bekliyorum ifadesini takındıktan bir kaç saniye sonra durakladı, ve kolunu gevşetip tekrar defterine bir şeyler çizmek için kalemini sallamaya başladı. "Ben hazırım! Ne yapmalı?" yazıp çocuğa uzattı, ardından bir sayfaya daha bir şeyler yazmaya başladı. "Burada da varlar mı?-" Kafasını kaldırıp sessizce etrafına bakındı meraklı gözlerle, ardından yazmaya devam etti son sayfasına. "Parkta? Evlerde? Nerede olabilirler?" Çocuğun onu işin dışında bırakmaya çalışması gözle görülebilirdi, yani, mücadele dışından yardım onu ima ediyordu sadece. Fakat heyecanlı modundan çıkamadığından meraklı meraklı ekstra bir kaç şey yazıp, onları da uzatmadan duramamıştı...

[Kagayakashī Kame]

Aman tanrım, birisi benjolara inanıyor. O benim tamam da başka birisi daha var dostlar. Baksanıza önümdeki bu kız insan olmasına rağmen benjolara inanabiliyor. Müthiş zeki olmalı. Gerçi insan doğası bir sürü saçmalığa inanmak için dizayn edilmiş gibi. Bir sürü batıl inançları var, kara kediler, ayna lanetleri ve bilimum über saçma olaylar silsilesi; bunlara inanıp da benjolar gibi gerçekliği kanıtlanmış varlıklara inamamaları çok saçma olurdu zaten. Ama kami belamı versin ki bu kız haricinde kime anlattıysam inanmadılar. Sadece bu kız, sadece megumi. Megumi'nin değeri şu an benim için çok önemli bir seviyede, öyle ki en değer verdiğim insandır kendisi. Neden diye sorarsanız, afedersiniz de soruyu bir yerinize sokarım. Düşünsenize az biraz, annem ve babamın bile inanmadığı bu olaya şimdiden inanmıştı. Zekası ve heyecanı gözlerinden okunabiliyor. Daha demin akıttığım yaşlardan biraz daha geliyor galiba, bu duygu selinin vasıtasıyla Megumiye sarılmam lazım, EN YAKIN ARKADAŞIMA.

Sarıldıktan sonra damlattığım bir kaç göz yaşı sevinç gözyaşıydı, hemen kurudular zaten. Megumi'nin etrafa saldığı heyecan dalgasından bende nasibimi almıştım. Bağırmaya başladım "ORADA" hemen yakındaki bir insanı gösterip, sonra hedefi gösterdiğim işaret parmağımı başka bir yere çevirip "ŞURADA" hemen başka bir hedefe yöneldim "BURADA" Ellerimi açarak her yeri gösteriyormuş gibi yaparak "HER YERDE OLABİLİRLER MEGUMİ" diyerek heyecanımı yatıştırdım. "Onların olmadığı bir yerde konuşmalıyız megumi, daha sakin bir yerde." diyerek, Megumi"nin elinden tutarak koşmaya başlayacaktım,nereye gideceğimizi bende bilmiyordum. En iyisi hastanenin bahçesinde kuytu bir yer bulup orada konuşmak. Böyle bir yer bulunca ona "Şimdi sorularını yanıtlayabilirim." diyebilirdim artık.

[Uehara Megumi]

Gözlerini açıp çocuğa baktı, meraklı modundan düşmeyerek. Çocuk bir anlığına sessizleşti. Kafasını hafifçe yana yatardı tekrar, ne düşündüğünü, kafasından neler geçtiğini inanılmaz merak ediyordu. Tahmin yürütmeyi düşündü bir an, fakat çocuğun hafifçe dolan gözlerini görünce, tahmin etmekten de vazgeçti. Neler düşündüğünü anlayamazdı, o beyinde çok ama çok farklı şeyler dönüyor olmalıydı. Bir anda ona sarılan çocukla sarsıldı. Meraklı, sevimli ifadesi gidip, yerine az da olsa rahatsız olmuş, ama daha çok inanılmaz şaşırmış bir ifade bıraktı. Bir an elleri titredi, ne yapacağını şaşırdı, geri sarılmalı mıydı? İyi de, çocuğu hiç tanımıyordu. Koujo ya da Haru ile sarılabilmesi bile haftalarını, hatta aylarını almıştı, neden şimdi..

Beyni patladı, ve etrafa saçıldı.

Kıpkırmızı kesildi. Zaten soluk bir teni vardı, kulaklarına doğru ilerleyen kanı, yanaklarına sıçrayan o garip şeyi hissedebiliyordu. Sıcak basmıştı. Bir kaç saniyeliğine sarılmıştı çocuk ona, fakat ona yıllar gibi gelmişti. Tam elleri havaydeyken Megumi' nin çocuk sarılma seansını bitirip geri çekildi. Yüzünden garip bir mutluluk akıyordu. Megumi ise... Bakakaldı. Kıpkırmızı suratı ile çocuğa bakakaldı. Kafasını eğdi. Kulaklarından buhar fışkırıyordu sanki. Yanaklarını tuttu havada kalan elleriyle, soğuk parmaklarını sıcak yanaklarını soğutmak için kullanmaya çalıştı. Şaşırdığını görmesini isteyip istemediğinden emin değildi. Hayır, hayır, istemiyordu. Beyninin patladığı kısmı silebilirdi, güzel olurdu bu, evet. Kendi sessizliğine gömüldüğünden, çocuk bağırmaya başladığı an yerinden zıpladı. Kollarını açtı. Kulaklarından çıkan hayali buhar, çocuğu duymasını engelliyordu. Ne diye bağırdığını biraz geç anlamıştı, en azından... Anlamıştı. "Onların olmadığı bir yerde konuşmalıyız Megumi, daha sakin bir yerde." İsmiyle hitap etmişti ona. Tamam, artık neredeyse utancından bayılabilirdi. Karşısındaki çocuk ise, bunu engelleyecek gibi duruyordu. Hızla elini tuttu ve onu çekiştirerek hastane kapısına doğru yöneldiler. Hastane bahçesinin kuytu bir köşesine nefes alana kadar pembe saçlı kızın kafasında sadece bir boşluk vardı. Çimlere oturduklarında, içi boş bir bebek gibi hissediyordu hala. "Şimdi sorularını yanıtlayabilirim." Kendine geldi. Nerede olduğunu farketti. Ne yaptığını hatırladı, fakat yine de toparlanması için bir kaç saniyeye ihtiyacı vardı. Çocuğun gözlerine bir süre bakabileceğini düşünmüyordu. Elini sanki boğazını temizlemek istermişçesine gevşek bir yumruk yapıpı dudaklarına doğru götürdü, gözlerini yumdu, utangaç modundan çıkmak için elinden geleni yaptı, ve diğer elindeki deftere baktı. Defter titriyor muydu? Eli mi titriyordu? Hayır hayır. Gayet iyiydi, iyi olmalıydı. Kafasını, çocuğun benjo dediği şeylere yöneltmeye çalıştı. Böylesi daha iyiydi. "Onları nasıl yenebiliriz?" yazdı hızlı hızlı. Biraz daha titrekti yazısı, yamuk yumuk olmuştu bu sefer. Utanmasından çok, korkuyormuş izlenimi vermişti belki de. Eh, çocuğun söylediği varlıklar gerçekse, gerçekten korkabilirdi. Çocuğun gözlerine bakmaktan kaçınarak kağıdı uzattı. Hala kırmızı olduğunu hissedebiliyordu, yanlış anlamaması için kaşlarını çattı. Ciddiyetini korumalıydı.

Zordu.