Kansız Canlı Beden

[Yui Yuichi]

Şip, şip, şip... Kalkın ey ahali sabah oldu yağmur başladı. Gerçi buralarda yağmurun pek durduğu söylenemez. Galiba kalkın ey ahali yağmur durdu dersem insanların ilgisini çekebilirim. Sabahın ilk karanlığıyla, tabi karanlık amuha goyim. Yağmurun getiren bulutlar etrafı karanlığa boğduğundan dolayı güneş yüzü göremez, iki çiçek koklayamaz olduk. Çiçeklerin pek sikimde olduğu da söylenemez. Hem o cins hem bu cins çiçekler. Sonuçta bu dünya üzerinde çiçek sadece renkli, güzel görünen bazen afilli bazen şekilsiz kokan bitkilere verilen bir isim değil. Yumuşak bedenleri, anlaşılmaz duyguları ve erkeklere verdikleri büyük haz ve aşk için kadınların da çiçeğe benzetildiği gerçeğinden bahsediyorum elbette. Bu çiçekleri her ne kadar koklasam da burnum onlar üzerindeki tüm işlevselliğini kaybettiğinden bu haz ve zevkten mahrum kalmış bir adamım. Bu hazzı ve zevki ise sadece sağda, solda duyduklarım vasıtasıyla biliyorum. Yoksa benim bunu tecrübe etme imkanım yok.

Ame yağmuru ile hatırlanıyorsa insanları öncelikle yetenekleri veya yüzleri ile hatırlanmaz burada. Uzak diyarlardan gelen gezginler, shinobiler, hayvanlar ve tüm canlı- cansız mahlukatın aklına kazınabilecek şey kesinlikle yağmurluklardır. Yağmurun bizleri suçlu olarak gösterip, zindana atma şekli diyebilirim yağmurluklara. Yağmur bir yargıçsa, yağmurluk onun verdiği cezadır. Müebbet bir ceza değildir bu! Köyden ayrıldığınız da cezanızın kefaretini ödemiş sayılırsınız ve bu yüzden serbest bırakılıp üzerinizdeki yağmurluğu çıkarabilirsiniz. Ancak yargıç sizleri her yerde bulabilir, bineğine binip izinizi tüm dünya üzerinde sürebilir. Ben Yui, şimdiye kadar yağmur yağmayan bir yer görmedim ve duymadım. Her ne kadar yıllardır yağmurun, mahkumlarından birisi olsam da...

Bu doğa olayı ancak ve ancak bizim gibi insanları yani bununla yaşamaya alışmış olanlara makul ve mantıklı gelebilir. Uzak diyarlardan gelen yabancılar için bu durum oldukça saçma ve itici gelse bile o da bununla yaşamaya alıştığında bu konu hakkındaki sorgulamalarını rafa kaldırıp, mahkum olmayı kabul eder.

Geçenlerde bir mahkum ile tanıştım. Üzerinde yağmurluğu olmayan ayrıcalıklı bir mahkum. Ayrıcalığının kansız bedeninden geldiğine inandığım ve ismini bile bilmediğim ancak benimle konuşmak yerine beni dinlemeyi seçmiş bir adam. Adam diyorum adamlığın anlamını tam olarak kavrama onuruna ulaşamamış olsam bile. Ame' nin kasvetine aykırı, Ame' nin insanları için baş belası olan Yui' yi dinleyen tek kişi. Taştan yapılmış, kansız ancak birçoğundan canlı bedeni ile dikkatimi çekmeyi başarabilen nadir kişi.

Yağmurluğum üzerimde, ellerim cebimde klasik yürüyüş tempomu bozmadan etrafımda olup bitene pek aldırmadan köy meydanına kadar yürümüştüm. Bugün üzerime anlamsız bir ağırlık çökmüştü. Gelip bir yerimi elleseler, ellerini ve ayaklarını her yerime sürseler dahi tepki vermeyebilirdim.

Hey, hey inanmadınız değil mi! Kesinlikle bu ben değilim! Düşüncelerimin bu yönde olduğuna güvenebilirsiniz. Eksik kolunu gizlemek yerine onu sergilemeyi seçen ve yağmurun ıslattığı yere emin bir şekilde temas eden kişi benim. Yönetim, üst rütbeli olanlar, siktiğimin salakları ve basit geninler. Bir de akademi öğrencileri var tabi! Kim olursanız olun eksik yerinize bir şeyleri sokmanız için birkaç tahta, kütük falan sizlere hemen temin edilir. Ben bunları sürekli kullanmayı seçen birisiyim. Soğuk ve yağmurlu bu havada yakmak için kullanıyorum. Verdikleri tahta ateşin dansını başlatmak için oldukça uygun. Arkamdaki ve yanımdan ayrılmayan tek kişi, yine peşime düşmüş durumda.

''Lan, sikik üzerine bir şeyler giy. Soğuk havada üşümez, yağmur da ıslanmaz mı sanıyorsun kendini''bağırışlarım boş sokağa bu şekildeydi. Diğer insanlar her ne kadar sesimi duysalar da seslendiğim kişiyi göremiyorlardı. Orospu çocuğu kendisini gizlemeyi çok iyi başarıyordu ve köpeğimmiş gibi peşimi asla bırakmıyordu.

Adımlarımın beni götürdüğü yer, gitmek istediğim yer olunca yüzüm ister istemez gülme refleksine tepki vermişti. Arkamdan gelen puşt hemen yanıma oturmuş ve o da gülüyordu. Çok konuşmaz, pek ağlamaz, olanı kabul eden birisi. Arada kafasına vursam da pek dövüşmeyi bilmediğinden diye düşünüyorum tepki vermez.

Taştan çocuğun önüne dikilmiş, burnum burnuna temas ederken gözlerinin içine bakıyordum. Dün geldiğim vakitlerde de gözlerinin konumu bu şekildeydi ve kesinlikle kıpırdatmamıştı. Bir süre göz temasını bozmadan, gözlerimi kırpmadan onu izledim. Nasıl dayandığını pek anlamasam da ben bunu beceremiyoum.

''Kansız beden, sikerim bak seni.''. Argo, küfür sayılabilecek bu kelimenin taşıdığı anlam hakkında bir bilgim olmasa bile işleniş şeklini çok iyi biliyorum. ''Dün geldim, buradaydın. Dün gittim yine burada mıydın lan? Hee, bu karışık bir mevzu. Bilemiyorum bu konuda fikir belirtemem. Oğlum, senin yağmurluğun yok mu. Islanacaksın piç! Görme yteneğini falan mı kaybettin, gözlerin hiç kıpırdamadan duruyor. Gözlerini hiç kapatmazsan her saldırıyı savuşturursun. Bir gün senin kafanı keseceğim o zaman olup bitecek.''.

Her ne kadar bağırıp çağırsam da bana hiç cevap vermemişti şimdiye kadar. Bugün cevap vermesini umut ederek mi gelmiştim buraya? Hayır, ama ona bu şekilde davranmayı seviyordum. Bana cevap vermiyor, karşıt bir hareket girişiminde dahi bulunamıyordu. Bu yüzden o aciz ben yüceydim! Bu duygu beni mutlu ediyor olmasına rağmen bu çocuğa da acımıyor değilim. Bir yağmurluğu bile yok. Belki de soğuktan buz kesmişti.


OUT: Karaktere ısınma, alışma için açılmış bir başlıktır. Girmek isteyen olursa girsin, beraber takılırız.