RPGTurk

Of! Yeter göt büyüttüğüm. Hapisten çıktığımdan beri yat yat nereye kadar? Ne bir göreve çıktım ne bir iş yaptım boş boş yatıyorum evde. Bu işsizliği de hapishaneden yeni çıktım kendime zaman ayırayım falan bahanesiyle örtbas ettim ama olayın aslına bakacak olursak yaptığım şey uyuşukluktan başka bir şey değildi. Çünkü benim öyle kendime zaman ayırayım falan tarzı düşüncelerim, alışkanlıklarım yok. Ben işi gücü güçlenmek, görev yapmak, rütbe atlamak falan olan biriyim. Kitap okumam, bir zanaat, sanat bilmem, hobi desen o da yok. Antrenman falan yaparım anca. İşte onu bile yapmadım.

Bir kere o düzenden çıktı mı bir daha yeniden düzene girmesi zor ipi baştan sıkı tutacaksın. Neyse ki geçen gün köy meydanındaki adam gaza getirici bir konuşma yaptı da kendime gelebildim. Hatırladıkça hala tüylerim diken diken oluyor. Pis gaza geldim.

O yüzden bugün gidip jutsu parşömeni falan bulacağım. Sonra da jutsuları öğrenirim herhalde. Şöyle bir hafızamı yokladım da birkaç tane öğrenmek istediğim jutsu vardı. Bugün nların parşömenlerini bulsam kafi. Öyle istediğim gibi vereceklerini de sanmıyorum ama bir deneyelim bakalım. Görev mörev bir şeyler yaparız olmadı. Ishi-Chou Binası'nı gidip bir yoklayayım başlangıç olarak. Oranın girişinde danışma falan vardı oradan öğrenirim ne yapacağımı.

Nazik kahverengi poponu en sonunda kaldırıyor ve verimli bir gün geçirme hayaliyle Daichou Binası'na doğru yola koyuluyorsun. Hava her zamanki inadında, sıcak mı sıcak. Güneş pek de en tepedeki yerinden inmeye niyeti varmış gibi durmuyor. Sıcağı bir an önce es geçmek için adımlarını hızlandırsan da, hararet aksine daha da çok artıyor. Neyse ki, köyünün mükemmel adresleme sistemi sağolsun, bir yere falan takılıp oyalanmadan kısa sürede geçiyor yolculuğun. Meydanın hemen ortasında bitivermiş olan heybetli binaya girişinle, hafif bir serinlik seni rahatlatmaya başlıyor.

İçeride düşündüğün gibi danışma karşılıyor seni. Basit bir masada oturan iki Chuunin görüyorsun. İsimlerini bilmesen de yüzleri senin için yabancı olmayan bu iki meslektaşın, gayet keyif alır bir şekilde birbirleriyle sohbet ediyorlar. Eh, senin de daha önce burada bu görevi yapmışlığın var zaten. Bilirsin ne kadar sıkıcıdır burada yanında birileri yoksa beklemek, deftere gelenin geçenin ismini yazmak, milletin derdini dinleyip onları uygun birimlere yönlendirmek, laf anlatmak... Hak vermiyor değilsin yani. Yanlarına yaklaşmanla, pek dikkatli olmayan bir şekilde öylesine bir bakıp gülümseyerek "Buyur." diyor sana bir tanesi ve önüne defterini çekiyor. Ardından, kafasını aniden tekrar sana çevirip, dikkatlice bakıyor bu sefer. Kaşlarını çatıyor, diğer arkadaşı da aynı ifadeye bürünüyor eş zamanlı olarak. Bir süre bir sessizlik oluyor böyle; sana çatık çatık bakan iki görevli ve ayaktaki sen... "Panoyu taşıdılar. Görev istiyorsan 242 numaralı odaya git." diyor bu sefer diğeri ve sessizliği bozuyor. Az önce birbirleriyle sohbet ederkenki neşeli ton yok bunda ne yazık ki; gayet soğuk, gayet ters. Hapisten çıktığından beri duymaya alışık olduğun, herkesin takınmakta ısrar ettiği bir ton... Bir cevap vermeni beklemeden tekrar birbirleriyle konuşmaya başlıyor karşındakiler ama senin hala etraflarında olmandan dolayı yaşadıkları gerginliği hissedebiliyorsun. Gidersen rahat edeceklerine ve az önceki mutlu hallerine döneceklerine şüphe yok.

Eheh, bu tepkilere alışmam lazım sanırım. Fazla da koymuyor aslına bakarsan. Yani zaten beni tanıyan insanlar tanıyor geri kalanıyla da pek bir işim olacağını sanmıyorum. Burada kendi kendime işin aslını bilmeyip beni suçlu görüyorlar diye intikamcıya da dönebilirim ama o tarz bir kuyruk acım yok. Hani bazılarının olur ya tüm köyü yok edeceğim, bunu bana nasıl yaparlar falan diye havalara girerler. Banane amına koyim, o kadar da arsızım. Hatta itliğine işimi hallettikten sonra da bu heriflerin başında biraz daha dikilsem mi diye düşünüyorum. İşim gücüm olmasa yapardım aslında, zevkli iş.

Ya bir de, bu konuyu kapatacaktım da konuşasım geldi, yani benimki gibi bir konumdaysan yüzsüz olacaksın. Yani daha gelip "Bu kardeşinizin topluma kazandırılmasına yardımcı olmayacak mısınız?" falan mı diyeceğim ne yapacağım? YARRAĞIM! Yapacağın şey, yüzsüz yüzsüz gram utanma olmadan işini görmek, yaptığın şeyden pişman olmadan yoluna devam etmek. Pişman da değilim zaten. Göt herif köyün verdiği görevi sabote etmeye çalışıyor! Senin kimsin lan!? Senin ne haddine köyün verdiği emri yerine getirmemek hatta üstüne bir de görevini yerine getirmeye çalışan memuru işinden alıkoymaya çalışmak!? O memurun düğmesini koparmak 6 aydan başlıyor lan! İşin kötü yanı o eleman da memurdu. Ehehehe... Neyse, bu konuya burada bir açıklık getirdiğim iyi oldu. Kendim için de kısa bir özet geçmiş, yol belirlemiş oldum. İşin kötüsü sicilimdeki bu leke,bana göre leke falan değil gerçi, ileride yoluma taş koyacak. Neyse, atlatacağız bir şekilde.

Bu elemanlara da gitmeden diş göstereyim, ibneliğimi yapayım. Yani, kötülük anlamında. Cık cık cık... Ne yapıyorum? Hemen dirseklerimi masaya dayayıp deftere bakacak gibi üst gövdemi öne çıkardım. Kami-sama'nın verdiği bir boyumuz posumuz var, kullanalım yani. Horoz gibi kabardıktan sonra da horoz gibi ötmeye geldi sıra. Önce bir öksürdüm, hem elemanların dikkatini toplamak için hem de sesimi yoklamak için. O kadar kabardık falan, detone olursak fena rezil oluruz. Sonra da sıraladım diyeceklerimi. "Görev almak için gelmedim. İşin sonunda görev almam gerekebilir tabi, orası ayrı mesele." Uzattıkça uzatacaksın, inatlarına! Bu tavırlarının bir amacı var ve ben onların amaçlarına ulaşmasını pek istemiyorum. Bu kısmı ne kadar doğru bilmiyorum ama bu tavırlar amacına ulaşırsa toplumdan soyutlanma ya da onlar tarafından sindirilme gibi bir tehlikeyle karşı karşıya kalabilirim. Benim fikrim tabi bu, belki de paranoyam. Sadece pişman olduğumu belli etsem böyle şeylere gerek kalmaz belki ama işe bak, pişman değilim! "Birkaç jutsunun parşömenini arıyorum. Jutsuyu bilip bana öğretebilecek birileri de olabilir, ikisine de razıyım ben. Var mı bildiğiniz şöyle taşakları birkaç okka gelen suiton elementi ustası?" Yüzsüzlük yetmez, uzat uzat! "Etinden suyundan faydalanalım adamın. Hahahaha! Suiton kullanıyor ya, anladınız mı?" Bu taşak, et, su kombinasyonundan laf sokarlar kesin ama pft! Yeterince sinir olurlar herhalde.

Ama bir dakika... Ya onlar da benim taktiğimi uygulayıp sinir olmazlar ve hiçbir şey yokmuş gibi devam ederek beni çatlatmaya çalışırlarsa? Belli olmaz ha, çatlarım belki. Gıcık durum yani. Sonra da iplenmediği için şımaran veletlere dönmeyelim! Abooov! O da intikamcı olmak kadar kötü ha! Dur bakayım, bu konuyu böyle hemen kestirip atmayayım. Önemli konu bu, benim de bir tavır belirlemem lazım. Boş oldukça bu konu hakkında düşünmek lazım. Tamamdır, not ettim bunu.

Dirseklerini dayayıp masaya eğilmenle, elemanlar gözlerini devirip dönüyorlar tekrar sana. Defteri kapatıp önüne çekmeyi ihmal etmiyor bir tanesi bunu yaparken. Diğeri de "Ne diye geldin madem ya?" diye soruyor önce bir iç çekerek. Ardından dinliyorlar seni. Dandik esprin beyinlerini acıtmış olacak ki defteri önüne çeken eleman baş ve işaret parmağıyla burnunun çatını şöyle bir sıkıp bekliyor, diğeri de kafasını sağa sola sallıyor. "Yahu..." diye söze giriyor kafa sallayan, "Burada parşömen neyim ne arasın? Bir şeyler öğrenmek istiyorsan akademiye gideceksin, Chuunin olmuş adamsın burada Suiton öğretmeni bulamayacağını bilmiyor musun?" diye traşlıyor bir güzel. Aslında, tam ağız dalaşına başlamalık an da oluşturmuş oluyor ama üzerindeki dik bakışları birden bire arkandaki bir noktaya dikiliyor. İkisinin de morali anında iyice bozuluyor. "Haydaa... Gene mi bu manyağı getirmişler?" demeleriyle, arkandan yükselmeye başlayan sesler senin de dikkatini çekiyor. Dönüp bakıyorsun haliyle. Başka iki Chuunin, siyah tişört ve pantolonlu bir adamı tutuklamış getiriyorlar... Bir saniye?! Bu dün meydanın ortasında avaz avaz bağırıp seni gaza getiren eleman değil mi? Ay cidden o! Hala daha "HAYALLERİNİZİN HAYAL OLARAK KALMASINA İZİN VERMEYİN!" diye böğürüp etrafa gaz basmayı da ihmal etmiyor şu halinde bile. "Vay be!" diyorsun bir güzel, az önce konuştuğun Chuuninlerin getirilen adamın kayıt ve ıvır zıvırlarıyla ilgilenmeye başlamasından dolayı da, ağız dalaşı falan fıstık yapamayacağını anlıyor, el mecbur dedikleri gibi akademiye yöneliyorsun.

Yani, yöneliyordun. Hani tam kapıdan çıkarken biriyle hayvan gibi kafa kafaya çarpışmış olmasaydın mutlu mutlu akademiye, mini mini birlerin yanına gitmeye devam edecektin. Kafa kafaya dediysek, o kadar da değil aslında. Çarpıştığın herifin kafası çenene falan geliyor, bayağı da sert kafalı biri herhalde ki hala acıyor çenen. Karşındaki adamın alnını ovalayan elleri arasından, seninkine benzer renkteki hafif uzun saçları görüyorsun. Ellerini alnından çekip senin yakana yapıştırmayı tercih ettiğinde, ela gözlü bu veledin bir diğer meslektaşın olan Koichi Takumi olduğunu fark ediyorsun. Hani şu, aşırı ciddili olan çocuk.

Koichi Takumi

Bir yandan yakandan tutarak seni sarsmaya çalışırken, bir yandan da suratına suratına bağırıyor velet "ULAN ÖNÜNE BAKSANA BE! HAYVAN MISIN?!" diye, kızarmış bir alınla. Hani, şu an haklı sebeplerle sinirli olabilir ama, normal bir zamanda da konuşmaya çalışsan pek de nazik, pek de ılımlı bir ses tonu seçmeyeceğini biliyorsun. Sadece sana değil, herkese soğuk davranması, onu diğer insanlardan farklı kılan yanı. Bunun dışında hakkında pek fazla bilmiyorsun, az biraz çalışmayla kafasını bozmuşluğunu duymuştun bir de, o kadar... Mekan olarak girdiğin kapının hemen önündesiniz. Danışmadaki veya kapıdaki görevliler ise tutukluyla ilgilenmekte, onu zaptetmeye ve susturmaya çalışmakta.