RPGTurk

Doğru! Bu hastalık hislerimi keskinleştirdi. Eskisinden daha iyi görüyor, daha iyi duyuyor, daha iyi hissediyordum. Peki neden hastalık dendiğini düşündünüz mü peki? Çünkü bu hastalık insanı gerçeklerle daha erken buluşturuyor. Güneşin önünde ve gölgelerin arksında saklanan iltihaplanmayı daha iyi görebiliyor. Yağmur damlalarının yere değişin de çıkardığı sesin altındaki savaş davullarını işitebiliyordum. İşte bu yüzden hastayım gerçekle karşılaştığım için.

Bir hamam böceği olarak uyanıp tüm bu sorunlardan kurtulmak istediğim bir gün yeniden gelmişti. Bunu yapma şansım olmamıştı çünkü uyumamıştım yine. Yağmurun hakim olduğu sokaklarda korkak adımlar atılmaya başlanmış ve her kes bir böcek gibi kaçışmaya başlamıştı. Kimse durmuyor, kimse düşünmüyordu. Neden bunu yapıyorum? Neden her gün kaçıyorum yaşadığım yerden? Ve en önemlisi de neden geri dönüyorum mutlak karanlık tekrar çektiğinde.

Cam pervazının önünden kalkıp mutfağa doğru ilerledim ve kiler buzdolabı karışık yerden kapağı açılmamış bir su şişesi aldım. Tek bir seferde kapağı kendi eksenin de çevirip soğuk suyun boğazımdan aşağı ilerlemesine izin verdim.

Bir amacım vardı. Bu salaklar gibi olmamak. Uzaklaşmak, kaçmak kurtulmak. Beni hayata getiren adamı bulmak. Fakat artık emin değilim. Acıyı ilk defa vücudumun dışı dışında bir kere hissettim galiba. Bir insanın vücudunun yarısının bir anda yok olduğunda çıkardığı çığlığı hissettim. Namiyo... yüzündeki bilmiş ifade ve şımarık hareketleri ile iyi bir arkadaş olabilirdi benim için. Fakat geriye bir tek kitap kalmıştı. Daha önceden de kaldığı gibi. Zaman yine kendini tekrar etmişti. İşte ben de bundan bahsediyordum. Aslında aynı olayları tekrar tekrar yaşıyoruz. Ve bunun farkında değiliz.

Pijamalarımı çıkarıp esnek ve biraz da kalın bir tayt ve üzerine de köy üniformasını geçirdim. Botların su geçirme ihtimalini bildiğim için iki kat çorap giyip botlarımı üzerine geçirdim. Askıda asılı duran yağmurluğu üzerime aldım ve tek tek kollarımı içinden geçirdim. Son olarak da Mei-Oh ile alakalı olan kitabı paltomun yağmurluğum içindeki bir cebe, kuru kalacağından emin olacağım, soktum. Birkaç kat aşağı indikten sonra gaz dükkanların gaz lambalarından çıkan sarı ışık kaçamak güneş ışınları ile aydınlanan sokağın girişindeydim. Kapüşonu kafama geçirip hızlı adımlarla akademiye doğru ilerledim. Aradığım şeyle ilgili olan biri olup karşısına kısa hikaye kitabını da gösterip ''Mei-Oh ile ilgili bir şeyler öğrenmek istiyorum?.. 5 Rituel'de olarak bilinebilir... Belki'' gibi kaçamak soru ve cevaplarla fırlayacaktım.

Akademiye gittiğinde nedense garip bir baş ağrısı hissediyorsun. Mezun olmadan önce, küçük bir kızken koridorlarında koştuğun bu bina şuan daha küçük geliyor gözüne. Geçmişi hatırlamak sevimli bir şey de olsa, nedense bu gün rahatsızlık duyuyorsun. Sanki bir şeyler içine oturmuyor gibi, belki de havanda değilsin... İçeri giriyorsun ama pek soru yöneltebileceğin biri yok. Koridorlar bomboş, büyük ihtimal ile ders var içeride. Arka bahçede ders yapan bir sınıfı seslerinden anlayabiliyorsun.

Mei-oh konusunda soru yönelteceğin, bu kesin biliyordur diyeceğin biri yok etrafta. İlk katta öğretmenlerin bulunduğu bir oda olduğunu biliyorsun. Belki de oraya gitmelisin ancak onlar arasında da senden kıdemli adam 1 ya da 2 tanedir.

Tamamen yabancı olan ama her köşesinde tanıdık bir parça görmek geçmişine ait. Böyleydi benim için akademi. Güzel rüyalar ve korkunç kabuslarımın hepsi burada geçiyordu. Rüyalarımda ilk defa bir kargayı bu binanın içinde yaşatmıştım. Geçmişin kötü izleri mi dersiniz ne dersiniz bilmiyorum ama kendimi bu bina içinde güvende hissetmiyordum. Paranoyak diyebilirsiniz belki bana. Evet kesinlikle demelisiniz hatta. Ama basık tavan, bunaltıcı hava ve her ne kadar yağmur geçirmez dense de hiç bir zaman bu özelliğini görmediğim kıyafetlerin ıslaklığının rahatsızlığı.

Koridor genel olanın aksine alabildiğince boştu. Kapıda durması gereken görevli resepsiyonda beklemesi gereken kişi ve sınıflardan yükselmesi gereken yüksek hayal gücü yeteneğine sahip çocukların gürültüleri. Bunların hepsi benim geçmişime aitti ve geçmişim gibi onlarda burada değildi artık. Dışarıdan gelen kısık bir ses ve öğretmenlerin dinlenmek için kullandığı odadan iki veya üç kişiye ait ses tüm binada var olan tek yaşam belirtisiydi.

Tüm rahatsız ediciliği ile öğretmenler odasının açık kapısından içeri ilerlemiştim. Adımlarımın çıkardığı ritmik yankılarla birlikte ilerliyordum ki bu daha da rahatsız ediyordu. Birinin tam arkamda eline ki bıçağı sırtımdan saplamak için hazırlandığı düşündürüyordu. Her ne kadar nefret etsem de bu yüzden kalabalığa ve gürültüye ilerliyordum demek ki. Kendi sesimden bile korkacak kadar aciz bir varlık olduğum için bu sesleri diğerlerinin iğrenç sesleri ile kamuflaj etmeyi deniyordum.

Eskiden kalma alışkanlıklardan biri ile kapıya bir iki kere tıklatıp bir iki saniyelik boşluktan sonra içeriye dalacaktım. Ama yüzümün iyice görünür olduğundan emin olmak istediğim için ilk önce kapüşonumu arkaya doğru açıp yüzümü tüm meraklı bakışlara karşı savunmasız bırakacak. Görsel tacizlerinin bir parçası olacaktım. Sorularım ve merak ettiklerim hala geçerliydi ve merak ediyordum. Ama içeride ilk olarak tanıdık birilerini varlığını araştırmak daha iyiydi. Yoksa özgürce bağırabilirdim az önce içimde kalan soruyu. ''Mei-Oh'u bilen birileri var mı burada? 5 Rituel'de olabilir?.. Her neyse işte yardım edebilecek biri var mı?'' Ama dediğim gibi eğer eski yıllardan tanıdık birileri varsa içeride önce onun yanına ilerlemekti hedefim. Ve bu soruyu biraz daha samimi şekle sokup biraz da muhtaç havası katarak iletmek daha iyi bir yöntem olurdu.

Kapıyı tıklatıp içeriye giriyorsun. Şöyle bir içeri bakarsan iki tane genç shinobinin oturduğunu görüyorsun. İkisi de chuunin, Jounin olsalar tanırdın. İçerisi oldukça rahat döşenmiş ancak ders olduğu için sadece iki kişi var içeride. Bunlar da oldukça genç görünen shinobiler, hatta erkek olan shinobi senin yaşında, belki de senden genç olabilir. Kadın olan camları açmış, dışarıda oynayan çocuklara bakıyorken, erkek olan da bir köşeye çekilmiş kitap okuyor. Şöyle bir bakıyorsun içeriye ve sonunu yönetebileceğin kişiler olduğunu görünce dile getiriyorsun. İkisi de yaptıkları işleri bırakıp sana dönüyorlar. Lafın bitince erkek olan "Çocuk hikayesi dinlemeyecek kadar büyük değil misin?" diye takılıyor sana. Sonra da "Eskiden annem hep anlatırdı o hikayeyi de... 5 ritüel versiyonunu bilmiyorum. Neden arıyorsun ki?" diye soruyor. Tam o sırada içerideki sigara kokusu geliyor burnuna. Belki de kadın shinobi bu koku çıksın diye camları açmıştı. Ancak nedense bir anda burnuna dolan bu koku senin kendini daha kötü hissetmeni sağlıyor.

Sigara kokusu, yanında sanki çok tanıdığın bir kokuyu hatırlatıyor sana. Başın dönüyor ve kapının eşiğine tutunmak zorunda kalıyorsun. Sigara ile karışık o koku içinde bir sıcaklık hissettiriyor ve sanki bir güven duygusu veriyor. Peki ya bu güzel duygular neden bu kadar boş hissettiriyor sana? Bir anda anlam veremediğin duygular ile kalakalıyorsun. Sendeki garipliği fark etmiş olacak ki kadın shinobi oda boyunca hızla koşup yanına geliyor ve tutuyor seni. "İyi misin?" diyerek içerideki en yakın koltuğa oturtuyor. Sigaranın canlandırdığı diğer duygular bir anlık gelip kaybolduğu için iyi durumdasın ama gene de anlamlandıramadığın bir durum olduğu kesin. Kadın shinobi sana su getiriyor. Erkek olan da kitabını kenara kaldırıp yerinde doğruluyor endişeli gözlerle.

Kadın shinobi

Erkek shinobi

Yanlış yoldayım, yanlış yerdeyim. Burada olmamam gerek. Yardım edebilecek kimse yok burada. Hala masal sanıyorlar şeytanın kendisini. Belki kendileri ile yüzleşmedikleri için gülüp geçebiliyorlar ama katrana bulanmış canavar karşılarına çıktığında onlar da anlayacak beni ve insan güçlerinin onları yenmenin yetmediğini öğrenecek. İnsandan daha üstün bir varlık olmayı dileyecekler hazırlıksız oldukları için.

İçeriye girmiştim. Benden yüksek rütbeye sahip biri yok gibi gözüküyordu. Benim yaşımdaydı içerideki kişiler, belki biraz fazla biraz da az. Ama hiç bir şey şuan burnuma ve oradan da ak ciğerlerime hücum eden bu kokudan önemli değil. İlk başta ufak bir yabancılık sonra da yeni başladığım günlere götüren kokusu. Gördüğüm her tenha köşede bir türlü başaramadığım çakmakla savaşıyordum ve de hiç bitmek bilmeyen basılmayalım paronayası.

Ben mini bir ziyaret yaparken fiziksel olarak bedenimi kotrol etmeyi aksatmış olmalıyım ki devası bir baş dönmesi ile karşı karşıya kaldım. İstemsizce elimi arkamda kalan kapının koluna destek almak için fırlatmıştım. Neden bu hale gelmiştim ki? En son ne zaman içmiştim acaba? Bozuk bir bedene sahip olmanın yan etkilerinden olsa gerek anca.

Bir boşluğun içinde süzülürken koluma girmiş bir kadın görüyorum sonra. Sıkı sıkı koluma sokulmuş ve düşmemem için sıkıca çekiyor kendine, koltuğa oturtuyor. Biri bir bardak su getirip elime tutuşturuyor diğeri de acıyan gözlerle beni süzüyor. Kapatmak istiyorum gözlerimi ve acındığını hissetmek istemiyorum ama hiçbir şansım yok. Bardağı ağzıma götürüp sonuna kadar içiyorum ve karşımda dikilenlerden birine geri veriyorum. İstemsizce sayıklıyorum sonra kendi kendime. ''Burda olmamam gerek.... Burda olmamam gerek... Neler oluyor bana?..'' Dediğim her şey duygularımın özeti zaten. Ama her şeyin tek bir sigara kokusu ile gerçekleşmesi de hiç normal gelmiyor kulağıma bir sebebi olmalı. Hala çözemediğim bir sebebi olmalı.