RPGTurk

'Gudubet..'

Az çok etkileyebildiğini düşünüyordu.Yahut ilgi çektiğini.Her ikiside yararınaydı nasıl olsa.Unutulmuş,uyuyan varlıkları tekrar dillendirmişti.Korkuyla doldu zihni,yüreği nefrete bulandı.Gözleri siyah silüetlerle doluydu.Hareket eden,konuşan,saldıran..Özümsedi Giin.Hepsini kabul edip bir bütünlüğe vardı.İçindeki ışıltıda onlara da yer verdi.Sonuçta...Bir bütün olması gerekiyordu, değil mi ? En uç noktalara bulunmasını önemsemeden,her birini kucaklaması gerekiyordu.Ve bunu yaparken...Öyle bir sınır belirlemeliydi ki Giin,içindeki siyah ve beyaz bir an için bile olsa karışmamalıydı.Bir nefes süresi kadar bile,birbirlerinden üstün olmamalıydı.

Bu çift kişilik gibi klişe bir tanım olmamıştı asla.İnsanlar basit varlıklardı.Giin basit bir varlıktı.Tek bir karaktere,yönlendirdiği bütün halde tek bir zihne sahipti.Bu zihinde iki tezat şeyi yaşatmakla yükümlüydü.Giin'in kendini özel olmaya zorladığı nokta buydu.Tanrıların arzusu hiçbir zaman basit olmamıştı sonuçta.Ne hakikilerin ne de yeni tanrıların.Tatmin etmesi hayli zor varlıklardı.Giin bugün ilk takdirini almıştı.Bir tanrıyı mutlu etmişti.

Hislerini tarif etmek gerekirse..Elde ettiği güç, sapmış insanlara ne sunuyorsa Giin'de aynı şeylerin esiri olmuştu.Odasındaki gölge daha koyuydu.Ve daha canlıydı..Her an birşeyler doğuracakmış gibi gözüküyordu hatta.Giin bu duygudan kaçamazdı.Perdeyi aralayıp o karanlığı yok edemezdi.İnançsız insanların savaşma yöntemiydi bu.Bir lanette denebilirdi, sınav da.Giin o gölgelerde birşeylerin saklandığını bilmekle lanetlenmişti.O karanlıkla bütünleşmesi için de bir sınava tabii tutulmuştu.Aldığı derin nefesle birlikte, o korkuyu huzur olarak vücuduna zerk etmeliydi.

Sağ eli taze acıyla kaplanmış göğsünde,sol eli kitabın üstünde...Gün ışığıyla kaplı sayfalarda dolandı parmakları.Her bir çizik,her bir çukur milenyumlara tanıklık etmiş anılarla doluydu.Hissedebiliyordu bunu Giin.Onu karanlığa gömebilecek karanlık bir auraya sahipti.Aynı zamanda kendisini insanların cennet diye bahsettikleri yerde olmasını düşündürecek kadar da aydınlık...

Denge Giin.Her şeye hüküm sürmesi gereken denge.

Kitapla temas anında içindeki varlığa odaklandı.Benliğine bir ortak almıştı.Tanrısının kendi vücudunda tekrar yeryüzüne inmesine aracı olmuştu.Ve bu, geri dönmeden önceki son duraktı.Artık inancından vazgeçemezdi Giin.Tanrıları doğru şeyi yaptığında cömert,şefkatli oluyorlardı.Yanlış davranışlarında ise kendilerini sahip oldukları kudreti göstermekten alıkoymayacaklardı.

Artık o kudreti temsil ediyordu.İnsanların eylemleri sonucunda onlara birşey sunmayacaktı.Cezalandırıcı bir göreve atanmıştı Giin.Kuralları tamamen bilmiyordu.Elinde inancı hakkında o kadar çok az kaynak vardı ki...Zihnine odaklanmalıydı..Kendi vücudunda yer alana tanrısına güvenmeliydi.Gerekli olduğu yerde,onunla iletişim kurabileceğini biliyordu.Doğru ve yanlışı hata payı olmaksızın ayıracaktı.

Artık cezalandıracaktı Giin.Cinayet işleyen birini nefessiz bırakacaktı.Sebepsiz zararlara neden olanları karanlığa boğacaktı.Kibiri yok edecek,nefretin anlamsızlığını yayacaktı.Bunları bir maske ihtiyacı gütmeden yapabilirdi.Sonuçta...Bedeni iki varlığa ev sahipliği ediyordu.İkisi de bir denge içerisinde ortaya çıktığında onu kim tanıyabilirdi ki ?

Bir kez denemişti.Göğsünden yayılan karanlığı serbest bıraktığı anı hatırladı.Bir an için bilicini kaybettiğini sanmıştı Giin.Bu yüzden yarattığı sorunları anımsadı.Oradan canlı çıktığı için şükredebilirdi.Ame sınırlarını araştırmaları için izinsiz aşmak,cezalandırılması gereken birkaç yol keseni karanlığa gömmek..Kimliğini gizlemek isteyen Giin'in yapmaması gereken şeylerdi.Ancak içindeki isteği durduramamıştı,pişman olduğunu da düşünmüyordu.

O anı hatırladı.Görüntüsündeki değişimden ziyade çevreye yaydığı dehşetle dolu aura...Nefesini kesiyor,beynindeki çığlıkları canlandırıyordu.Garip olan Giin'in bunlara karşı olan tutumuydu.Bunları tekrar yaşamayı arzuluyordu.Tekrar bir bütün olmayı,o hisleri tekrar kucaklamayı..Bu da ayrı bir sınavdı.Nefsini korumalıydı.

Sargılı bacağını kaldırarak yastığın üzerine koydu.Aldığı kesikten ziyade kemiklerle ilgili birşey...O anki heyecanıyla tedavi olurken ona söylenenleri zihnine yazmamıştı.Ağrısı hafifti ancak dinlenmesi gerekiyordu.Bu, Giin'e neden Ame'de bulunduğunu hakkında kurmaca bir senaryo oluşturması için gerekli zamanı verecekti.Camdan içeri esen rüzgarın göğsündeki sızıyı dindirmesine izin verdi.Hiç olmadığı kadar keyifliydi Giin.Bir sonuç almıştı ve bu tüm şüphelerini siliyordu.Şimdilik tek amacı bacağı iyileşene dek bu cam kenarında geçen zamanın zevkini çıkarmaktı.

Ölümüm bu tonton sultanın elinden olacak.

N'oldu biliyonuz mu? Tam böyle açtım gözlerimi sert sedyenin üzerinde, azıcık şöyle bir tavandaki beyaz ışıkları izledim. Dün akşam oluyor bu. Dedim ben en iyisi gideyim lan, evim var, barkım var. Hayır ev benim değil, babam zamanında almış işte, yaşıyoruz orada on beş kişi ama konu bu değil. Buraları neden anlatıyorum, onu da bilmiyorum. Sanki aşırı ciddiyetli tavırlarla bir şeyler yaşamaya çalışan biri kız biri oğlan beni hikaye anlatmaya zorlamış da, ben de laf olsun torba dolsun diye buralardan giriyormuşum gibi hissettim bir an. Sanki... Sanki onları 5 gündür de bekletiyordum bu hikaye için... O değil, kafam karıştı.

Ha, ne diyordum? Tonton diyordum, yanaklarını sıktığımın kevaşesi diyordum, ay bici bici diyordum ama tonton benim hakkımda hiç de güzel şeyler demiyordu. Taktım koluma elin adam-ay sırt çantamı diye demediğini bırakmadı bana. Vay efendim işler bitmemişmiş nereye gidiyormuşum, çabuk bırakacakmışım çantamı geri nöbet odasına dönecekmişim. Zaten herkes görevdeymiş bir de elimdeki hasta mamasını geri dolaba koyacak bir daha bir şey çalmayacakmışım. Arkadaşım ben o mamayı içip içip evde dambıl çekiyorum. Kaldırıyor da olabilirim bilmiyorum ama bu koyduğumun küflü kalbini durdurma riski olmayan tek aktivitem bu. Arkasını dönüp çıkmadığı gibi bana mamaları sırt çantama saklamalık vakti de vermeden geri sürükledi beni içeri.

Hayır o değil görevden döner dönmez atıldım bir de bu hastaneye. Kontrol alanında azıcık dinleneyim diyorum arkadan bacağı yaralı biri çıkıyor, nehirden geçiyoruz biri boğuluyor, dağa çıkıyoruz aşırı rastgele bir çoban önümüze düşüyor derken Deniz Feneri misali yardıma muhtaç herkesi topladığımız kalabalık bir görevdeydim bir kaç haftadır. Naka'dan uzaklaşmayı sevmediğim yetmiyormuş gibi köyümden, Kaya Ülkesi'nden epey uzağa yollanmıştım, gönderilen bir diğer birliğe destek olarak. Tam Naka'ma, evime yatağıma geri kavuştum derken de, bu lanet hastanede geri görevlendirilmiştim. Neymiş efendim, hem görevde topladığımız millete ben bakacakmışım, hem de gazlı bez stoğu bitmiş, onları katlayacakmışım. Gazlı bezlerin gerçekten gazlı olmadığını öğrendiğim günden beri nöbetlerimin uzamasına da üzülmez oldum ancak ikizimden uzak iki haneli bir kaç dakika daha geçirirsem çıldırabilirmişim gibi hissediyorum.

Katladığım bezlerle etüve ilerleme niyetine erişmiş, etüvün olması gerektiği yerde olmadığını fark etmemle de niyetimi, danışmadaki hain sekreteri azarlamak doğrultusunda değiştirmiştim. "Gene mi etüvde patates haşladınız lan Natsugillerlen? OĞLUM BU BEZLERİ HEMEN STERİLİZE ETMEM LAZIM!" diyememiştim ya la, böğürememiştim. Hem "Ge-" dediğim anda ergenliğin getirisi olarak sesimi istemsiz çatallandırmış, bir iki öksürmüştüm. Hem de kafasını kelleştirmeye ant içmişçesine saçlarını sıkı sıkı toplamış beyaz bir hadun çoktan lafları dizme sırasını almıştı benden. Şey demişti, neydi? Yağmurlu diyarlar demişti, al bu da arama izni demişti. Rulo yapmamı ve bi yerlerime tıkmamı dilememişti neyse ki. Yaralı varmış bir tane bize lazım o, yap bir güzellik demişti. Öyle bir şeylerdi. "Valla bacım..." dememiştim çünkü hem valla ne demek bilmiyordum hem de bacım seviyesinde bir ucuzluğa henüz erişememiştim.

Şimdi bir oturup düşünmeliydim değil mi? Kolay kolay kendimi ve şu bacağı gondiklenmiş gizemli bebeyi teslim etmemeli, direnmeliydim. Öyle ucuza satmamalıydım köyümün bir shinobisini. O yüzden derin bir nefes almıştım "Haaa...." diyerekten. "402'de yatıyo' biri ya, al şunların yarısını yardım et de bana götüreyim seni odasına." demiştim. Çünkü... Çünkü ben... Katıksız bir orospu çocuğuydum ve dedikoduyu severdim. Hem karı arama izniyle falan fıstığıyla gelmiş ya la! Boyu omzuma hemen hemen yetişen kıza gazlı bezlerin yarısını uzatırken danışmadaki diğer bebeye de "Bak o etüvü iki saate hazır edin." diye tembihlemiş ve kızla beraber yola koyulmuştum. "Hastane hem çok karışık, hem değil, o yüzden ben geleyim senle." diye dördüncü kata giden yolu biraz olsun dolu geçirmeye çalışmıştım. 2 numaralı odanın kapı kolunu dirseğimle indirip, kapıyı da ayağımla ittirerek açarken "Hem sargı bezlerini değiştirecektim bu odanın, iyi denk geldi sayılır." diye içeri girmemize izin vermiştim.

" Nerede doğduğumu bilmiyorum.Hafızam bu karanlık bir mağarada,cılız mum ışığının önünde başlıyor.Sonrası...Pek açık değil aslında.

Şuradaki koridorları hatırlıyorum.Elimi duvara yasladıkça ufalanan taşları.Nem denen şeye orada dokunabilir,sarılabilirsin.İnan bana.

Farklı bir hava var burada Giin.Her yerde ermişlerin ölülerini hissediyorum...Onların nefes aldığını duyuyorum.Ve ben onların saldığı havayı soludum.Ben bu şekilde oluştum.

Kendi anılarım yok.Kendi çocukluğum yok.Ancak binbir tane tarihim var benim.O ölüler ne yaşadıysa, her birini tekrar tekrar tecrübe ettim.

Yalan söylemiyorum, bunları asla sönmeyen o mum ışığının dibinde yaşadım.Karanlık beni o ışığa itti.Ona mecbur kıldı.

Zaman geçtikçe...Ne kadar olduğunu sorma..Konuşmaya başladılar.Önce ışık konuştu benimle ardından tüm tünelleri ele geçirmiş karanlık.

Delirdiğimi düşündüm Giin.Ne yapacağımı sordum.Nasıl çıkacağımı sordum.Önce başarmam gerektiğini söylediler.Eğer başarırsam karanlık tekrar geleceğini söyledi.Eğer başarırsam...Aydınlık beni kucaklayacağını söyledi.

Ama hiçbiri neyi başarmam gerektiğini söylemedi.

Sanırım bugün bitti.Senin gelişinle bitti.

Görevim buydu sanırım.Beynime zerk eden herşeyi karanlıkla gelip aydınlığa gidene bırakmak."

Esen rüzgar düşüncelerini harladı.Giin o hastalıklı,bitkin adamın göz kapaklarını kapadığı anı hatırlıyordu.Belki bir deliydi.Elinde tuttuğu şeyleri didikleyen birinin delirmesini garip karşılamazdı.Diğer ihtimalse söylediği herşeyin doğru olmasıydı.Buna da şaşırmazdı.Tanrıları bir insandan bunu isteyecek kadar çaresiz ve acımasız olabilirdi.Her iki şekilde bu hikaye mutlu sonla bitmişti.Asla tanıyamadığı o adamın ruhunu huzura kavuşturmuştu.Aydınlığın onu kucaklamış olmasını umdu.

Hafızasını biraz didikleyince...Kendisi de adamla aynı kaderi paylaşıyordu bir bakıma.O mağarada bir ritüeli gerçekleştirmek zorunda kalmıştı Giin.Adamın asla sönmediğini söylediği mumu söndürmüştü..Ve asla bitmeyecek gibi gözüken karanlığa bırakmıştı kendini.Orada ne yaşadığını bilmiyordu.Ne yaptığını, neyle karşılaştığını da.Her biri kaybolmadan önce bu hatıralarını yazmak isterdi.Yok olamayacak kadar değerli bir tarihti bu.

Düşüncelerden sıyrılırken kapı kolundaki sesi hissetti.İlk önce bakışları hareketlendi,sonra canını sakınırmışçasına elleri kitabı sakladı.Kapı önündeki silüetler kendini belli ettiğinde kitabı nasıl sakladığını anlamamıştı bile.Asabiyetini silemediği gözleri içeri giren iki kişiye kilitlendi.

Meha...Maha..Miha..Evet, Miha. Onunla ilgilenen görevli.Elindeki bez yığınına bakarken önce rahatladı.Sonrası içindeki endişe ve mimiklerinin bununla verdiği savaştan ibaretti.Amegakure alınbandı beklemediği birşeydi.Ve beklenmedik birşey için henüz hazır değildi Giin.

Ayağını hafifçe kıpırdatarak odağı oraya kaydırmaya çalıştı.Bu sırada ifadesiz tutmaya çalıştığı suratı Amegakure shinobisine dönüktü.Kucağına yığılmış ikinci bir bez kütlesi.Bilmemezlikten geleceği sebebin ona bu kadar çabuk ulaşması garipti.Bir Amegakure shinobisinin bu kadar rahat görüşme ayarlaması kadar hemde.

Kontrolü,baskınlığını kaybetmeyecekti.Çarşafın altındaki kitabın üzerine kolunu koyarak gizliliği garantiye almaya çalıştı. "Miha.Amegakure shinobisinin burada olma nedeni ne ?" İlk diyalogu görevliyle kurarak köy dışı bir shinobiyle konuşmaya hevesli olmadığını belli etmek istiyordu.

" Parmakları göz hizasında kilitlendi.

Karşısındaki iki haydutumsunun onursuzluğunu koklayabiliyordu.Taşıdıkları nefret ve hin ise bir an için kanını kaynattı.

Sabrı üstündeki kontrolü çoktan yitirmişti Giin.Aldığı her nefesle birlikte iradesindeki son kırıntıları harcıyordu.

"Onur duymalısınız."

Duymalılardı.İşlenen suç cezalandırmayı gerektiriyordu.Ve bu cezalandırma, Tanrı'nın eliyle yerini bulmalıydı.

Parmakları chakrayla doldu.Derisi karıncalanırken içten bir yanma hissetti.

Zemine yayılan gölgeleri özümsedi.Chakra ile kavrulan parmaklarını tırnaklarına kadar göğsüne batırdı.

Siyah rünler kızardı.Dolunaya kilitlenen gözlerini kararttı Giin.

Saldığı hastalıklı nefesle birlikte kendisini düşüncesizce ileri attı.

İlk defa yaşıyordu bu hissi..Tanrı'nın gölgesi olmaktan çok uzaktı.Daha çok bilinçsiz,vahşi bir hayvan gibiydi.

Ve bu hayvan hırsı nedeniyle birşeyi gözden kaçırmıştı. Ölü kocasını kucağında tutan,korkuyla açılan gözlerinden yaşlar salan kadını.

Daha en başından saklı kalma ilkesini çiğnemişti."

Amegakure kelimesini her andığında Giin'in kafasında mistik şeyler canlanıyordu.Bu orada yaşadıkları yahut bulduklarından dolayı değildi.Genel olarak coğrafyası,hava durumu vesaire.Karanlığın,gölgelerin her zaman birşeyleri gizlediğine inanıyordu.Ame'de ise karanlıktan bol ne vardı ki ?

Zaten araştırmalarını düşününce elde ettiği rota genelde Ame'ye çıkıyordu.Birazda seviyordu orayı.Ishi'de maruz kaldığı sıcak hava her zaman bir yorgunluk yüklüyordu üzerine.Burada doğmuş olmanında bir faydası yoktu.Loş hava Giin'i fazlasıyla rahatlatıyordu.

Şu anda bulunduğu ortamsa ne loştu ne de karanlık.Kurulan üçgende onu endişelendiren bir gerilim vardı.Giin'in gözleri Miha'dan ayrılmıyordu.Ancak bakışları daha farklı anlamlara kaymıştı.Sorgulama ifadesinden çıkmış,daha hin bir his salıyordu.Tüm belgeleri eksiksiz olsa dahi, bir Amegakureli bu denli şen şakrak ulaşmamalıydı odasına.

İfadesini değiştirmeden diğer shinobiye yöneldi.Hislerini yüzüne yansıtmadığından emindi.Fakat içindeki dalgalanmayı durduramıyordu Giin. Kadın konuşmuş olabilir miydi ? Tabii ki konuşmuştu.Normal bir insanın,herhangi bir yerde tecrübe edinemeyeceği şeyleri yaşamıştı.Ve bundan sağ çıkmıştı. Giin bir masumu öldüremezdi.Gizliliğini bozmak uğruna bile olsa,bu tüm kurallarına aykırıydı.

Kendi hatasıydı.Biri onu gerçek halinde görüyorsa,görmesi gereken son şeyde bu olmalıydı.Tanrıları gibi sürülmek istemiyorsa hayati bir önem taşıyordu bu.

Zihnen üstünlük kurmaktan çok uzaktı.Karşısındaki shinobinin soğukkanlılığını ses tonundan,bakışlarından anlayabiliyordu.Önemli olan neyi, ne kadar bildiğiydi. Giin'in daha önce de Ame'de bulunduğundan haberdar mıydı ?

Yahut gerçek formuna girdiğinde görüldüğünden ?

"Evet,doğru." Bakışlarının rahatsız edici etkisinden haberdardı.Ne var ki karşısındaki shinobi bundan etkilenecek birine benzemiyordu. "Boş vaktimde takip ettiğim birkaç olayı izledim.Bunlar beni Ame taraflarına yönlendirdi." Gerçekleri çarpıtarak olayı kendi lehine çekemezdi.Çünkü gerçekler, çarpıtılmaktan çok uzaktı.Yaşattığı iğrençliği, korkuyu neye çevirecekti ki.Bu yüzden yalanlar üzerinden gidecekti.Elinde sadece izin belgesi olan birinin, Giin'in köyden ayrıldığı ve geri döndüğü tarihi öğrenebileceğine ihtimal vermiyordu. Yandaki hemşire kılıklı çocuk boşboğazlık yapmadığı müddetçe...Gardı sağlamdı.

"Ame tarafı için endişe edecek birşey yok.İki haydut öldü,memnun olmalısınız."