RPGTurk

Görevde Bulunan Kişiler: Masaru Riku, Bishamon Hachiman, Hasegawa Daichi
Öngörülen Seviye: B Rank
Pasiflik Sınırı: İlk tur için 48, sonraki turlar için 24 saat.

İki günlük sorunsuz bir yolculuğun ardından ülkenizin başkenti Minami Şehri'ne ulaştınız. Bir at arabasıyla geldiniz buraya. Hanginiz sürdü, hangileriniz kasasında oturdu siz karar verin ama araba sayesinde bu kadar hızlı bir şekilde gelebildiniz. Normalde başkente gönderilen shinobilere at arabası falan fıstık gibi ayrıcalıklar pek tanınmaz ama olay mühim biraz. Paketlerin sağlamlığı ve aceleniz epey önemli bu görevinizde.

Köyünüzde bir kaç haftadır inatçı bir grip salgını var. Köy doktorları ve medikal ninjalarının bir türlü tedavisini başaramadığı bu salgına başkent el atmış durumda. Köy mü başkentten yardım istedi, yoksa salgının farkına varıp civar köylere ve şehirlere de yayılmasını istemeyen başkent mi olaya kendi kendine el attı, bilmiyorsunuz. Bildiğiniz tek şey tedavide kullanılacak özel ilaçları bir an önce köyünüze ulaştırmanız gerektiği.

Köyünüzden olup başkentte görev yapan bir iki shinobinin de refakatiyle hastaneye ulaştınız ve paketleri özel formalı 3 görevliden teslim aldınız. Yaklaşık 50x50 boyutlarında üç adet paket var. Ahşap oluşlarından mütevellit sandık da deseniz olurmuş aslında. Geldiğiniz arabanın kasasına özenle yerleştirdiniz, görevlilerin tembihlemelerini dinleyip, tekrar şehir kapısına döndünüz.

Kapıdan çıkmaya ve köyünüze dönen yola koyulmaya hazırsınız.

Buraya kadar ve yola tekrar çıkışınızı kapsayan RP'lerinizi alayım.

Daichi'nin hayalleri gerçekleşiyor.

Riku'nunkiler ise tam tersi, yıkılıyor.

Hachiman ise kendini, yerde buluyor.

Neden mi?

Şehirden çıkalı daha 1 saat olmasına rağmen özellikle Riku ve Daichi damarlarında akan monotonluğu fazlasıyla hissetmeye başlıyor. Riku pusuya düşürülme hayalleriyle yanıp tutuşup, alev almak üzereyken, Daichi daha çok herhangi bir atraksiyona tav olacak bir ruh hali içerisinde denilebilir. Maskeden dolayı daha da komik bir sesle çığırtmaya başlayan çocuğun volümünden ürken at, aniden şaha kalkıyor ve üzerindeki Hachiman'ı atıyor. Neyseki shinobi refleksleri onun doğrudan kasada oturan ikilinin üzerine uçmasını engelliyor. Dengesini korumaya çalışan Hachiman atla az biraz debelendikten sonra yere popo üstü bir iniş yapıyor. Hem üstündeki yükü atan atın sakinleşmesi, hem de biraz şanstan dolayı herhangi bir yaralanma yaşamayan Hachiman hemen doğruluyor.

Onun doğrulmasıyla da arabanın sağ ön tekeri pıt diye çıkıyor, üzgün üzgün yuvarlanarak yolda uzaklaşıyor. Bir iki metre gittikten sonra da aynı hüzünle hareketini sonlandırıyor.

Kasadaki elemanlar tekerin koptuğu yönde kaymaya başlamışken, bu sefer de sol teker pıt diye fırlayıveriyor. Kardeşinin aksine sinirli olan bu teker, uçmayı ve yere konduktan sonra sürüklenerek durmayı tercih ediyor. Kasanın öndeki iki köşesinin de zemine oturmuş olması sebebiyle bu sefer öne doğru kaymaya başlıyorsunuz. Bir süre sonra da kasanın önündeki tahtaya dayanıp duruyorsunuz.

At bir şey olmamışcasına yüzsüzce duruyor. Sizler ise birbirinize öylece bakıyorsunuz; atın yanında ayakta duran Hachiman ve yamuk kasadan ona bakan Riku-Daichi ikilisi. Yolun ortasındasınız ve arabanız artık kullanılamaz halde.

Kapalı konu

At sürmeyi de at arabası kullanmayı da biliyorsunuz. Çalışan bir at arabasını yani.

Hachiman: Tekerlerin ikisi de görülebilir mesafede olduklarından telekinetik yeteneklerini kullanmana gerek kalmıyor. O yüzden normal normal yürüyerek varıyorsun kendi halinde takılmış olan tekere, alıyorsun onu yerden, geri kasanın yanına geliyorsun ama... Nasıl takacağına dair bir fikrin yok. O değil de şu sarılı var ya... Lan gene mi bu sarılı? Harbiden ne şans varmış sende! Yo yo! Hayır, şansla falan alakalı değil, bayağı bayağı komplo gene işte bu! Kesin bu ibnenin seni bir mağaraya falan kapatıp üzerine beton dökme planları falan var. Zaten diyor kutuları diyor alıp gidicem ben diyor. Hayır yani köy için bu kadar önemli olan ilaçları alacakmış beyefendi kendi başına gidecekmiş, siz de ne bok yerseniz yiyecekmişsiniz öyle mi? Yanlış duymadın. Tüm şüphen ve negatif duyguların şiddetli bir şekilde sarılı çocuğun üzerinde toplanıyor. Onun kutulara yaklaşmasını ve dokunmasını istemediğin için onunla aynı anda kutulara hamle yapıyorsun.

Riku: Atarını atıp giderini gidermek niyetiyle kutulara yöneliyorsun, üç kutuyu nasıl taşıyacağını düşünmeden. Alnındaki damarları çatlatırcasına sövüp sayaken ellerin kutulara ilerliyor. Sonra donup kalıyorsun. Seni donduran şey, kutuların boyutu ve adetlerini tekrar görmen değil. Ahşap kutulardan biri dağılmış, diğeri ise ha yıkıldım ha yıkılacağım modunda duruyor ama o da gidici, belli. Dağılan kutunun içinden araba kasasına sayamayacağın kadar çok miktarda minik minik ilaç ampülleri, flakonlar dağılmış durumda. Görebildiğin kadarıyla kırılan ilaç yok ama, arabasız veya kutusuz bunları götürmeye imkanının olmadığından da eminsin. Bu manzarayı seninle birlikte Hachiman da görüyor.

Daichi: Sarılı elemanı kovalamana gerek kalmıyor, zira adamın tam gaza gelip kasaya ilerlediğinde bir şeyleri sırtlanamadan donup kalıyor. Hatta, arkadaşın da elemanın yanına gidiyor, donup kalmasına eşlik ediyor. Sırtları sana dönük ve ortam birden sessizleşmiş olduğu için iç güdüsel olarak sen de kasaya doğru kafanı bir uzatıyorsun, manzarayı görüyorsun.


Dile getirin veya getirmeyin, bu kadar ampülü arabasız ve de kutusuz taşıyamayacağınız konusunda hemfikir olduğunuzun farkındasınız. Sağlam kalan kutuya dağılan ampülleri sığdırma gibi bir şansınız yok. Yuvarlanıp giden tekerlek, hala gittiği yerde yatıyor. Görüş mesafenizde. Diğer teker ise hachimanda. Ne çok ağır, ne çok hafif. Ne çok büyük, ne çok küçük birer ahşap teker bunlar, bu detaylarına fazla takılmanıza gerek yok o yüzden.