RPGTurk

Sabah kalktığımdan beri yağıyor, gece yattığımda da yağıyordu. Hiç durmadı, sesinden nefret etmeye başladım ancak durmuyor. İnsanların bereket olarak baktığı bir şeydi geldiğim yerde. Orada çok yağmazdı ancak burada durmuyor, delirtiyor beni bu durum. Sürekli olarak sesler duyuyorum, evde olmam ya da başka bir yerde olmamın bir anlamı yok. Suyun sesi kesilmiyor, uyku uyuyamıyorum artık. Yoruyor beni, evde kalmak bile istemiyorum çoğu zaman. Islanmaya alışmak çok daha kolay. Islandığımı hissediyorsam yaşıyorum demektir değil mi, sürekli olarak ıslanıyorsam ölmüş müyümdür. Nereye kaçarsam o da peşimden geliyor. Gök yüzünü sevmiyorum. Güneşi, yağmuru hiç birisini sevmiyorum ben. Gök yüzü bu ülkede sürekli ağlıyor, başka bir yerde gülüyor başka bir yerde kendini göstermiyor bile. Bu adil değil, insanlara benziyor. Güzelliğini göstermek için önce acı çektiriyor. Ortasını bulamıyor.

Eve dün gece gitmedim yine, bir yerlerde sızdım galiba. Belki de artık seslerden bıktığım için bayılmışımdır. Kim bilir, ben bile hatırlayamıyorum artık bu uykusuzluk yüzünden. Güçlü birilerini bulup onlarla dövüşmeyi isterdim ancak öyle bir bakışta bunu anlayabilecek kadar kabiliyetli de değilim. Köyde kavga çıkartıp konumumu riske atmakta istemiyorum, sadece yürüdüm. Şemsiyemi açıp yürüdüm, biraz kurumam gerekiyordu. Yağmur dinince belki adam akıllı bir şekilde uyuyabilirim diye düşünmekten kendimi alamadım.

İnsanlar kapşonlarını kapamış etrafındakilere bakmadan koşuşturuyor, herkes kendi işini bir an önce halledip eve dönmek için çabalıyor. Bu köy hiç bir zaman değişmiyor. Bazen kesilen yağmur insanların etrafa bakmasını sağlıyor ancak her zaman aynı. Kör gibi geziyorlar. Bu iğrençliğe o kadar alışmışlar ki değiştirmek için çaba bile göstermiyorlar. Büyük bir çarşı kurulsa mesela ne güzel olur. İnsanlar koşuşturmak zorunda kalmadan işlerini yapabilir ve etraflarına bakabilir; tabi benim için iyi olmaz. Benim gibi meteliğe sıkacak kurşunu olmayan insanlar için koşuşturan inek sürüleri daha güzel. Nerede olursam olayım uyuyabilirim, yemek yiyebilirim. Umurunların da olmaz. Kimsenin umurunda olmadım zaten. Çünkü kulakları doldurulmuş, gözleri kapanmış. Her yeri saran yağmur ve ardından gelen sis onları üç maymuna çevirmiş. Kendilerini düşünen yaratıklar. Ben de onlardanım ancak arada bir etrafa bakanlardanım. Az da olsa farklıyım sanırım.

Sonunda yağmur durmaya başladığında güneş yine kendini gösterememişti. Bir sonraki yağmura hazırlanan bulutların arkasında saklanmıştı. Gök yüzü yine gülüyordu, bize istediğimiz şeyleri hiç bir zaman gerektiğinde vermeyecekti. Oradan durmuş gülüyordu, eminim arkasındaki kişi de kahkaha atıyordur ancak bu benim için kafi. Artık kulağımı dolduran su sesi yok. Etraf bir anda sessizleşti, uyuyabilirim.

Sokak aralarından birine girip çöplerin üstüne atmak kendimi. Her türlü yataktan daha iyi hissettirir. Kokusuna biraz alışınca rahat bir yatak ve açık havada yağmursuz bir şekilde uyuyabilirim. Rüya görmeyeceğim belki ancak biraz olsun rahat bir şekilde uyuyabilirim içmeden.

Göğsümde bir şey var. Fare mi? Hayır istemli bir şekilde dürtüyor. Köpek mi yoksa. Kaç dakika oldu sızalı? Belki bir köpektir, onun yerine mi geldim acaba? Öyleyse birlikte uyuyabiliriz sarılıp değil mi? Gözlerimi açıp bakmamla bir kız görmem bir oldu. İlk defa başıma geliyordu, bir kadınla bu kadar yakınlaşmak. Güzel denilebilirdi. Gözlerimi onunkilere dikip "Hanım efendi eliniz pislenecek." diyecektim. Sonrasında doğrulup yüzüne iyice yaklaşacaktım. Gözlerine bakıp "Her gün böyle uyanabilirim aslında. Hoşuma gitti." diyecektim. Evet hoşuma gitmişti birinin beni böyle ürkek bir şekilde uyandırması; ancak neden buradaydı? İnsanlar kafasını çevirip gitmez miydi? Bu kafamı karıştırıyor "Yardım edebileceğim bir şey mi var yoksa kavga etmek için mi geldiniz?" diye soracaktım gayet saf bir şekilde. Aklıma başka bir seçenek gelmiyordu. Saç örgünümü iyice büküp sıkarken cevabını bekleyecektim. Ne oldu aba?

Hanım efendi eliniz kirlenecek lafı benim için çokça üzücü bir laf, ancak doğru olan bir şey. Genelde görmezden gelinen kişi oldum ve her zaman dışarıda yatıp kalktığım için dış görünüşüm sebebiyle insanlar benden kaçardı. Kaçmayanlar da olmuştu tabi ki, mesela Natsu, beş yaşında olan küçük bir kız. Babamın amcasının bir şeyinin bir şeyi.Aynı benim gibi güneşten çok fazla etkileniyo ve çöplüklerde geziniyo ya da Kirie gibi. Buranın yerlileri beni genelde ikat garibesi ve pislik olarak görürler bu yüzden alıştım bu duruma. Muhtemelen bu kız da beni öyle görecek, hatta geriye kaçmasından da bunu anlıyorum. Tiksinmesi gayet normal, ben olsam onun yerinde ben de kendimden tiksinirdim.

Ayağa kalkıp saçımı sıktığım sırada bile beni izliyordu, ben de ona gülümseyerek karşılık vermiştim. Bana burada yatmamam gerektiğini söylemişti. Ona dönüp tekrar gülümsedim ve bana kalacak bir yerimin olup olmadığını sordu. Başımı kaşıyıp çöplerin arasından güzelim şemsiyemi aramaya başladım. Bir yandan da ona cevap verecektim elbette "Burada böyle yatmamda bir sakınca yok. Bu köydeki kimse etrafına bakmıyor, kimse açık havada gezmeyi bile düşünmüyor. Yağmurun altında insanlar o kadar fazla ıslanmış ki nasıl bir his verdiğini bile düşünmüyorlar. Herkesin üstünde, seninki gibi yağmurluklar var. Yağmura külfet olarak bakıyorlar sadece pislenmekten kirlenmekten korkuyorlar. Geceleri bulutları izleyip uykuya dalmak akıllarından bile geçmiyor. Kimse kapüşonları yüzünden etrafı bile görmüyor. Sadece önlerine bakıp geçiyorlar." dedikten sonra nihayetinde şemsiyemi altında kaldığı çöpler arasından çıkarmıştım. Gülseyerek kıza gösterdim sanki çok büyük bir hazine bulmuş gibi, hoş benim tek hazinem buydu. Sonrasında bozulmuş örgülerimi açıp saçımı sağa sola salladım.

Yere oturup "Kalacak bir yerim var aslında. Sadece, aileme daha fazla yük olmak istemiyorum. Kendi yerime geçebilecek kadar param da yok. Ayrıca buranın yerlileri nasıl sürekli olarak bu yağmurun sesine dayanabiliyor anlamıyorum." dedikten sonra elimi uzatmıştım tokalaşmak için "Ama sen farklısın, etrafında ki birini gördün. Ben çöplüklerde yaşayan süper elit chuunin Yukimura Yabuko.Tanıştığımıza memnun oldum, senin gibi iyi insanları her gün görmüyorum. İstediğin zaman uyandırabilirsin beni, pek akıllı değilimdir ama işe yararım hahaha!" diyecektim, adını duyduktan sonra "Saçımı örebilir misin?" diyecektim gayet saf bir şekilde.

Söylediklerimden sonra hayalimdeki bir an gerçekleşiyordu sanki, tabi çöplükte olmak değildi. Bir gün beni kabul edecek birinin saçlarımı öreceğini ve yaralarımı saracağını düşünmüştüm her zaman. Hızlı titrek elleriyle o da aynı şeyi yapıyordu şu anda tepemdeki sokak lambasına bakar bir şekilde bulmuştum kendimi. Jin Ori ismindeki bu kız bana hayatım boyunca beklediğim bir şeyin hissini vermişti. Ailem dışında yanında gülüp ağlayabileceğim bir insana sahip olmak istemişim her zaman, hikayelerde anlatılan eşler gibi aynı. Hiç sahip olmadığım bir dostta olabilir, her şekilde bu beklediğim bir şeydi ancak en beklemediğim zamanda gerçekleşmişti.

Bana yağmur hakkında yanıldığımı söylemişti. Doğrudur belki, herkesin farklı düşünceleri olabilirdi. Ben sadece gök yüzünü genel olarak sevmiyorum, insanlara kahpe bir şekilde yaklaşıyor gibi geliyor. Yağmur hakkında belki de bu yüzden sürekli düşünüyorum. İstemsizce ileri geri çocuklar gibi hareketliydim, mutluydum bu durumdan. Hiç böyle bir arkadaşım olmamıştı bu köyde, genin takımımdaki insanlar bile zayıf olduğumu söylemişti beni küçümsemişlerdi. Belki de bana öyle gelmişti, güçsüz olmamla ilgili bu kadar takıntılıyken insanların bana doğru düzgün bir şey söyleceğini bile hayal edemiyorum. En derin yerlerim güçsüzsün diyor adeta.

Saçımı örerken kız bende havayı ve ışığı izlemeye dalmışım, söylediğine hiç bir cevap vermemiştim. Söylediklerine cevaben "Herkesin kendi fikirleri var tabi ki... Ancak ben buralı bile değilim. Uzun süredir Amegakure shinobisiyim ancak çocukken yaşadığım yerle burası çok farklı, belki de alışamadım." diyecektim. Bunu söylemek belki bir hata olur, yabancılar her yerde yabancıdır ve dışlanırlar. Sonrasında sözüme "İnsanların pek çoğu için böyle, gerçi insanların beni umursamamasına ve ya yermesine alıştım. Benim gibi alkolik yabancı bir shinobiyi kimse kabul etmez. Sanki istediğimden içiyormuşum gibi görüyorlar beni. Benim için alkol almak bir zorunluluk ancak insanlara açıklayamıyorum bile..." dedikten sonra saçımın örülmesinin bitişine gelmiştik.

Ben de hızlı bir şekilde kıza dönüp "Arkadaşım olur musun?" diyecektim. Çok yakın durmuştum ancak benim için normaldi bu. Biraz daha ilerlesem öpüşecektik. Hoş olurdu benim için ancak o kadar cesur değilim. Belki o cesurdur, hayır sanmıyorum. Arkadaş olmak benim için yeterli. Gözlerinin içine bakıyordum çocuk gibi belki kabul ederdi. Kabul etmesi için "Benimle arkadaş olursan seni her şeyden korurum." diyecektim. Bunu gayet ciddi bir şekilde söylüyorum, sevdiğim insanları her şeyden korumam gerekli.

İnsanlar pek çok yönden incelenebilecek yaratıklar, hayalleriyle düşünceleriyle her şeyleriyle. Bedenleri, sahip oldukları ve olmadıklarıyla bu yüzden bir kişiyi tek seferde yargılamak gibi bir saçmalığa düşmek için hayat çok karmaşık ancak pek çok garip olayın birleşimiyle de bir o kadar kolay. Göz açıp kapıyıncaya kadar ivmesi değişen bu garip girdapta insanlar bir şekilde kendilerine yakın olanları çekiyorlar etraflarına. Korkutucu bir gerçeklik olsa da, bir kişinin etrafında ona benzerleri bulunuyor. Ori ise benim benzerim değildi, belki bazı yönlerden benziyoruzdur ancak arkadaş olmak için fazlasına ihtiyacımız yok. Onu dinlemek eğlenceli gelmeye başlamıştı, çöplükte yaşayan birisiyle konuşmak istemez insanlar çünkü kendilerinin daha fazlasına sahip olduklarını düşünürler.

Güneş hala yerindeydi, çok uzun süre kalmayacaktı belki de ancak tek başıma olmadığım için mutluydum. Yağmurun kesildiği o kısacık anlardan birisini kendi abartımla olsa da birisiyle paylaşmak beni mutlu ediyor. Her ne kadar kendi abartım olsa da burada tek başıma güneşin ışıklarıyla ıslanmıyorum. Bulutlar hala orada biliyorum, hatta kuşlar kaçışmayı kesmedi bile. Etrafta ki azıcık güneş bile onlara yağmurun yeniden geleceğini söylüyormuşcasına bir aşağı bir yukarı uçuyorlar ve bana şemsiyesini unutmuş bu kızı korumamı haykırıyorlardı. Mutlu olmuştum, onunla birlikte yıkanmak beni mutlu etmişti, ıslanmakta edecektir elbet. Her ne kadar yağmur sadece onun pınarlarında toplanmış olsa da.

Onun hikayesi de üzücüydü, herkesin kendi derdi vardı. Her ne kadar benimkiler onlarınkiler kadar büyütülecek şeyler olmasa ve sadece dışarıdan bakan bir göz olarak onları yargılasam da insan duyunca kendinin ne kadar hatalı olduğunu görüyordu. Tüylerim diken diken olmuştu istemsizce, ailem olmasa ben nasıl birisi olurdum bilemiyordum. İnsanın ailesi etrafındaki sevdiği kişilerdir ancak benim öz ailem olmasa nasıl hissederdim kendimi. Nereden geldiğini bilmeyen bir tohumun nerede açtığı önemsiz midir, diğer herkes bir birine benzerken etrafında bulunan diğerlerinin zıttı olduğunu hisseder mi? Onlara uyum sağlayıp yapraklarını döker ve yenileriyle mi geri döner? Hepsi olsa bile kökleri onun geldiği dallardaki gibi tutunabilir mi toprağa...

Söyledikleri bittikten sonra her ne kadar ara sıra kızaran yüzünü okşayasım gelse de onun yüzüne aptal bir şekilde bakıp dolmuş gözleri için ne yapabileceğimi düşünmem gerekiyordu. Git gide dolan sular yüzünden büyüyüp küçülen göz bebeklerini ilk defa gülen yüzünü görmek için yapabileceğim en basit şeyi yapmak istedim. Bende onu gıdıklamak için elimi beline atıp, gıdıklamaya başladım. Hemen ardından da "Köklerini bilmeyen bir çiçek bile diğerlerinin yanında kendi güzelliğini parlatabilir." diyecektim.