[Ishi] Rutin Eskort I

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Sawajiri Ryuuhei, Shiomiya Kiyo, Taoka Asuka
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Daichou'nun emirlerini, Daichou binası girişinde bulunan başka bir Chuunin'den aldınız. Bu emirler, ufak parşömenlere yazılmış ve gerekli kişilerce açılmak üzere mühürlenmiş durumda. Her birinizde bir kaç parşömen var. Total olarak 4 yere uğrayacaksınız, bu uğrayacağınız yerler genel olarak köy meydanı çevresinde olacak. Hava, her Ishi günü gibi, açık ve sıcak. Nemli. Esmiyor. Estimi de sizi çok etkilemiyor.

[Shiomiya Kiyo]

Olaylı ve pislik içinde geçen bir izin gününe taş çıkarırcasına, mesaime jilet gibi bir şekilde başlamıştım. Köyüme ait, bol cepli ve bölmeli chuunin yeleğimi, sıfır kol siyah bir body üzerine giymiştim, altımda dar paçalı siyah bir pantolon ile siyah, önü açık ayakkabılarım vardı. Köyün kuru sıcağında aslında şortla sandalet giymek lazım biliyor musunuz? Ama pek resmi olmuyor işte velet gibi şort giyince köy forması altına. İdare etmek gerek.

Köy meydanında hızlı adımlarla Daichou binasına doğru ilerlemeye başladım, esnaf dükkanını yeni yeni açıyordu. Mesai dışında, yakın zamanda piçlik yapıp gönlünü bozmadıklarıma selam vermeyi ihmal etmedim. Daha vaktim olduğu için, yaşıtım sayılabilecek bir gencin işlettiği manavın önünde durdum ve bir adet elma rica ettim. Geç kaldığımı zannedip kahvaltı yapmadan çıkmıştım. Hoş, istesem de yapamazdım, benim pedro bütün çirkefliğiyle yine evdeydi. Göreve falan da göndermiyorlar şunu bir kaç aylığına yahu.

Çocukla laflamaya başladık, söylediğine göre babası ticaret için köy dışına çıkmış ve buna bırakmış dükkanı. Çocuk "sizin işiniz de zor be abi"den girdi, Sarubia'nin poposundan çıktı şerefsizim. Cidden güzel kızdı aslında ama hemen hemen bütün esnaf dükkanlarını açmış, cadde de yavaştan hareketlenmeye başlamıştı, saatime baktım. Henüz mesaime vardı neyse ki, çok lafa dalmamıştım. Elmanın çöpünü attım ve iyi günler dileyerek yoluma devam ettim.

Bina önünde sigara içen bir chuunin dışında kimsecikler yoktu etrafta. Beni görünce ağzında sigarası ile, "Sen hayırdır?" bakışı attı bana. "Shiomiya Kiyo, mesaime geldim, bugün görevimi bina önünden alacağım söylenmişti" dedim bütün resmiyetimle. Sigaradan bir fırt çekti, ama nasıl bir çekmek, sanırsın akademide bu, baş ve işaret parmağı arasında sıkıştırarak tutuyor bir de, nasıl dövesim geldi bir bilseniz. Neyse bir yandan fırtlatırken diğer eliyle bana bir belge uzattı. Belgede bugün ki görevim ve takım arkadaşlarım hakkında detaylar bulunuyordu. Okuduktan sonra payıma düşen parşömenleri uzattı, sigarasını atmıştı. Yarısını içmemişti, ulan kaç yetimin hakkı var o sigarada? Neyse, parşömenleri özenle rulo haline getirdim ve chuunin yeleğimin parşömen/rulo koymak için ayrılmış özel ceplerine, bir arada olmamalarına dikkat ederek ayırıp yerleştirdim. Bir sigara da benim yakasım geldi, duman altı olmasın diye diğer chuuninden uzaklaşıp sigaramı yaktım ve takım arkadaşlarımı beklemeye başladım.

[Toako Asuka]

Radyoda çalan saçma sapan müziğe aldırış vermemeye çalışarak kahvaltısını ediyordu. Pek müzik dinleyen birisi değildi. Belli tınılar kulağına hoş geliyordu ve çok seçiçiydi bu konuda. Cırtlak sesli bir kadının bu sıcacık havada kulağını tırmalaması ise kesinlikle rahatsızlıktan ibaretti. Yumurtalı ekmeğinin son lokmasınıda yedi ve yarım bardak kalmış soğuk sütünü hızlıca bitirdi. Sağ eliyle sütten bıyığını silerek kalktı ve görevine hazırlanmak için hızlı adımlarla odasına gitti. Yaptığı bir işi her zaman ciddiye alan birisi olmuştu Asuka. Ne zaman bir şeye başlasa hakkıyla ve yapılabilecek en güzel şekilde yapmaya çalışırdı.

Çok az kıyafeti barındıran dolabını açtığında bu sıcak havada ona rahat gelebilecek bir şeyler aradı. Sıcakları oldum olası sevmezdi. Kapalı havalar, hatta yağmuru taparcasına severdi. Vücudunun vıcık vıcık ter kokmasındansa yağmurun altında saatlerce ıslanmayı tercih ederdi. Lakin elinde bu vardı ve oda uyum sağlayacaktı. Dolabının derinlerinde kısa siyah bir şort buldu. Bu tür kıyafetleri pek giymezdi. Hatta giyimine önem vererek dışarı çıktığı anlardan birisiydi bu. Şortu giydikten sonra bacaklarına baktı. Güzel bacakları olduğunu düşündü bir süreliğine. Ninja ekipmanlarını bacaklarına yerleştirdi ve üstüne klasik üniformasının geri kalanını giydi.

Tabiki sıcaktı onu karşılayan ilk şey kapının dışında. Hemen yakınındaki bir çatının üstüne zıpladı. Ter kokan insanların ve kalabalığın içinden yürümek istememişti. Hem binalardan atlarken oluşan anlık hava akımı birazda olsun rahatlatıyordu sıcaktan hoşlanmayan bedenini. Bir Ishi'li olarak hiç bir zaman anlam verememişti sıcağa karşı olan bu aykırı duruşunu. Hoş halkın bu denli kör oluşuna ve eşitsizliğe, sınıf ayrımına da karşıydı. Her insanın eşit şartlar altında muamele görmesini, parası olanın sırf mal varlığı var diye söz sahibi olmasına katlanamıyordu hatta. Lakin bu düşüncelerini dışarı vurmamıştı henüz. Çünkü ne o düşüncesini anlatabilir, ne de dinleyenler onu anlayabilirdi. Sisteme bağlı robotlara ağır gelirdi bu.

Öte yandan kısa bir süreye kadar oda kölesiydi sistemin. Denilen her şeyi sorgusuz yapıyor ve toz pembe görüyordu dünyayı. Bu pembeliği ise yine sistem kendi kendine karartmış ve Asuka'yı tutan zincirleri çözmüştü. Zihni artık her şeyi sorguluyor ve kendi sorduğu sorularına yine kendisi cevap arıyordu. Tabi bazı sorularının cevabıda vadinin derinlerinde, zindanda yatıyordu. Bizzat abisinin cevaplayacağı sorular. 2 sene boyunca nereye gittiğini öğrenmek istiyordu. Hapse girecek ne suç işlediğini bilmek zorunda hissediyordu. Ancak bu bir süre daha beklemeliydi. Daichou binasına varmıştı. Hatta ondan önce birisinin daha geldiğini görmüştü. Hızlıca görevli Chuuninin yanına gitti. Başıyla bir selam verdikten sonra payına düşen parşömenleri aldı. Parşömenleri yerleştirdikten sonra biraz ileride sigara içen kişinin takım arkadaşı olduğunu düşünerek yanına yanaşacaktı. Ancak sigara dumanını görünce olduğu yerde üçüncü kişiyi beklemeyi tercih etti.

[Sawajiri Ryuuhei]

Kağıttaki yazılara bir kez daha göz geçirdi akademi binasına girmeden önce. Bugün olağan bir görev için tekrardan kapısı çalınmıştı günler öncesinden ve edindiği bilgileri bir kağıt parçasına aktarmıştı. Doğru zamanda görev yerine gittiğine emin olduktan sonra kağıtı cebine tıkıştırmıştı ve çevik bir sıçrama ile daichou binasının kapısına inmişti. Kapıda gördüğü tanıdık yüzlere selamını verdikten sonra içeri girmiş ve görevini almak için ilgili bölüme doğru ilerlemeye başlamıştı.

Görevi temin etmek için sorumlu chuuninin yanına geldiğinde kendisini tanıtmış ve kendisine ayrılan parşomenleri almıştı. Parşomenleri alıp, onları göğsündeki cebine koyduktan sonra etrafına bakınmıştı. Sabahın bu saatlerinde bile işlek olan bu yerde bu sabah pek fazla kişi yoktu. Göreve çıkacağı isimleri bilse de kendilerini daha önce görmemişti. Bu nedenle çevresindeki bir kaç kişinin yanına gidecek ve kendisini tanıtarak takım arkadaşı olup olmadıklarını soracaktı.

Out: Arkadaşlar aceleyle yazmam gerekti. Bugün ve yarın bir daha bilgisayara giremeyeceğim. Beklettiğim için özür dilerim.

[GM - Naruto]

Güneş’in ve doğanın harmanlandığı topraklar olarak bilinir Ishigakure. Vadinin içinde kurulmuş olması sebebiyle yakıcı Güneş’ten kendini doğal bir yolla koruyan Ishigakure’ye bir de yeşillik eklendiği zaman görsel bir şölen tadındadır yaşam. Tezatlığın mükemmeliyete dönüşebileceğinin bir kanıtıdır adeta. Burada yaşayan Ishigakureli insanlar da farkındadırlar neye sahip olduklarının. Hepsi de Güneş’in ve yeşilin peşinden giderler. İçsel yapıda kurallara bağlanmamış bir statüko var olsa da, köyün her bir bireyine öncekilerden mirastır bu iki şaheser. Kahverenginin hakim olduğu toprakların arasına yayılmış yeşillikler sanki bir harabeyi malikaneye çevirmektedir. Yeşilliğin olmadığı bir Ishigakure düşünüldüğünde, her yerin kahverengi tonlarına emanet edildiği, insanları boğan bir yer olması muhtemeldir. Ne var ki Ishigakure yeşiline sahiptir ve bu yeşil köye otantik bir hava da katmaktadır. Bu hali ile Kaya Ülkesi içerisinde görsel olarak en güzel noktalardan biridir Ishigakure. Zaten Ishigakureli insanlar da neye sahip olduklarını bildikleri için bu güzelliği yok etmek yerine, onu taçlandıracak faaliyetlerin içerisine girmiştir. Bunun en basiti, evlerin içinde bulunduğu düzendir. Ishigakure'de ev demek sadece barınma ihtiyacının karşılandığı yer anlamına gelmemektedir. Ev demek, Ishigakure'yi güzelleştirmek demektir. Köyün sembolik haline aykırı gelmeyen taş ağırlıklı binalar, öyle güzel dokunuşlara maruz kalmıştırlar ki, Ishigakure dışından sadece bu evleri görmeye gelen insanlar bile bulunmaktadır. Bu haliyle de güzelliğine güzellik katan bir yapıya sahiptir Ishigakure.

Stratejik yapısı adeta bir yaşam tarzına dönüşmüştür bu topraklarda. Güneş'in yakıcılığının arttığı sırada seyrekleşen sokaklar, sadece birkaç saatin ardından insanlarla dolmaya başlamaktadır. Esmer tenli insanların ağırlıklı olduğu sokaklarda ise kaybolmak neredeyse imkansızdır. Her sokağın başlangıcı ve sonlandığı yer köy meydanı olarak ayarlanmıştır. Evlerin güzelliğinden nasibini alan yolların bazı noktaları eşsiz birer hazine gibidir. Bu yüzden de köy içerisinde temizlik önemli bir hal almaktadır. Tozun çok olduğu Ishigakure'de temizlik faaliyeti ise köyün ciddi bütçeler ayırdığı bir noktadır. Ne var ki daha hiçbir insan bu bütçeye itiraz etmemiş, hatta bundan şikayetçi bile olmamıştır. Zaten bu giderin büyük kısmını zanaatkarların karşıladığı düşünüldüğünde, halkın pek de söz söylemesi söz konusu olmamaktadır.

Görevinizin belki de en can sıkan kısmı, öğle vaktine denk gelmiş olması. Bu etki sadece size değil, köy meydanına da yansımış durumda. Daha yarım saat önce insanlarla dolu olan meydan, şu anda kendini bir tenhalığa bırakmış halde. İnsanlar dükkanlarının içlerine ve evlerine çekilirken, bu durumun birkaç saat süreceğinin siz de farkındasınız. Ne var ki bu çekiliş çalışmama, ense yapma anlamını da taşımıyor. İnsanlar hala daha çalışıyor ve günün bu sıcağında bile faaliyetler devam ediyor köy içerisinde. Meydandaki az sayıda insanın yanından geçip gidip Ishi-chou binasına geldiğinizde sırayla parşömenleri alıyorsunuz. Göreve ilk gelen Kiyo iki parşömeni alıyor ve kıyafetine yerleştiriyor. Ardından Asuka ve Ryuuhei de birer parşömen alıyorlar. Aslında nereye gideceğini sormanız gerekiyor, fakat daha önce bu tarz görevleri yapmış olduğunuz için bu sefer nereye gideceğinizi sorma gereği duymuyorsunuz. Köyün etrafına dikkatle yerleştirilmiş ve Ishigakure’ye yakışan bir biçimde taşlardan olan kulübeler hedefiniz. Burada parşömenleri görevli shinobilere teslim edeceksiniz. Basit, sıradan, kolay ve belki de biraz can sıkıcı. Daha öncekilerden farksız. Bu haliyle de ilerleme formasyonunuzu oluşturuyor ve ilerlemeye başlıyorsunuz. İlk karar vermeniz gereken şey ise hangi kulübeye ilk olarak gideceğiniz. Köyün kuzeyinde, güneyinde, doğusunda ve batısında olmak üzere dört kulübeye gideceksiniz. Bulunduğunuz noktaya en yakın kulübe doğuda, ikinci en yakın kuzeyde, üçüncü en yakın batıda ve en uzak olanı güneyde yer almakta.

[Shiomiya Kiyo]

Takım arkadaşlarımın gelmesi bir sigara kadar vakit tutmuştu. İlk olarak benden daha uzun boylu bir kunoichi geldi, belki yaşıtlarına göre normal sayılabilirdi ama bana göre uzundu yani. Bana bir baktı, beni bir gördü, sonra olduğu yere mıhladı kendini, aha diğer shinobi gelene kadar da kıpraşmadı bir daha. Diğeri de tam ben sigaramı ayak ucumla katlederken geldi. Bu da baya baya uzundu. Belki yaşıtlarına göre normaldi ama ulan kodumun köyünde bana göre herkes uzun zaten! Ne uzatıyorum. Bu arada ikisini de sima olarak tanıdığım ve chuunin olduklarını bildiğim için bugün ki görev arkadaşlarım olduklarına şüphem yoktu. Yanlarına gittim, kısa süre, hemen ayak üstü tanıştık kaynaştık. Sıcak insanlara benziyorlardı, suratlarında hinlik yoktu, çirkeflik yapacak olsalar hisseder kıl olurdum hemen, hatta kızın yaklaşmama sebebine kendimce masumane bir sebep de buldum; canını yediğim utanmıştı herhalde. Tabi, koca köyde tek bıyıksız kız ben olsam ben de öyle her erkeğe yaklaşmam. Hele o erkek bensem...

Tanıştıktan sonra yolda detayları konuşmak üzere ilerlemeye başladık. Bakın normalde strateji insanı değilimdir, shinobi olmak "vur kır parçala, bu maçı kazan"dır benim için, ama basit görev de olsa formasyonlara sadık kalacak, basit stratejik kuralları bileceksin abi; defansçı önden gider, atakçı arkadan! Daichou binası hala görünürde ve yön kararı almamız için erken olan bir sırada sorduğum kadarıyla da hepimiz atakçıydık. Olacağı yoktur da, önümüze biri çıkacak olursa, 13 yaşına yeni basmış, yastığından alev çıkaran abaza ergen hırçınlığı ile adamı karambole getirip paramparça ettiğimizi hayal edip kıkırdamadan edemedim. Keyfim oldukça yerine gelmişti, aynı zamanda üçümüz de aynı hiza ve mesafede gitmeyi tercih etmiştik.

Yönümüze karar verme vakti geldiğinde en uzak kulübe olan Güney Kulübesine gitmeyi önerdim.

-Asuka-san, Ryuuhei-San, size ilk olarak Güney'e gitmemizi öneriyorum. Şu öğlen sıcağını da kulağa biraz zahmetli gelecek ama ardından Batı, Kuzey, Doğu şeklinde daire çizerek kulubeleri gezersek gerisi çorap söküğü gibi gelir, Daichou binasına dönüşümüz rahat olur. İlk olarak en yakını seçmek isterseniz de itirazım olmaz ama bu sıcakta yakından uzağa gidip o yorgunlukla en uzak kulubeden tekrar Daichou binasına dönmek sıkıcı olabilir.

Dedim ve cevaplarını bekledim.


rp out:
1- Ryuuhei iki gün giremeyecekse pasiflik verilecek mi?
2- Verilecekse, Asuka, itiraz edecek olursan mesaj sonunda benim kabul ettiğimi ve senin istediğin yöne geldiğimi farzet ^^

[Toako Asuka]

Öğle vaktinin sıcağı tüm köye yayılmıştı. Bedeninin her yerinde hissedebiliyordu bu umarsız ve durmak bilmeyen sıcaklığı. Alnında oluşan vıcık vıcık, boncuk boncuk terin farkındaydı. Koluyla silme zahmetine girdi bir kaç dakika sonra tekrar oluşacağını bile bile. Bu sıcak sürdüğü sürece bu eylem tekrarlanacaktı sayısız kere. O ter kollarına tekrar tekrar bulaşacaktı, ta ki güneş sıcağını göndermekten vazgeçene kadar. Başını kaldırıp güneşe baktı gözlerini kısmak zorunda kalarak. Bir kaç saniyeliğine ne kadar mükemmel bir varlık olduğunu düşündü güneşin. Lakin güneş uzaktan güzeldi. Yakınına yaklaşmak ihtimal dahilinde bile değildi. Saniyesinde eritirdi sizi. Varlığınızdan eser kalmazdı. Anılarda, hikayelerde yaşayan bir hayalette dönüştürürdü. Ishigakure gibi düşündü kendi kendine. Bu köyde çok ama çok güzeldi. Doğa ana bu köyü kutsamış gibiydi. Kusursuz bir tabloya benziyordu köyü. Taşların, kayaların, çimenlerin birlikte oluşturduğu muazzam bir tablo. Son rötuşları da bizzat insanoğlu kendisi yapmıştı. Zanaatkarların, mimarların inanılmaz el işçilikleriyle bezediği bu tablo böyle mükemmel oluyordu işte. Fakat sistem bu güzelliğide batırmayı beceriyordu. Ne kadar güzel göründüğünün önemi yoktu Asuka için.

Abisi yanında değildi. Bildiği her şeyi öğreten. Onu bir nevi bu pembe diziden uyandıran abisi şimdi parmaklıkların ardındaydı sonsuza kadar. O ise onu hapsedenlerin ayak işlerini yapıyordu. Devriyeye çıkıyor, anlamsız belgeleri dağıtıyordu. Ne farkı vardı ki basit bir makineden ? Bir köleden. Sisteme ve onun arkasındakilere boyun eğmiş bir başka bireyden fazla neyi vardı ki ? Savaştığı şeyin bizzat kendisi olmaktan öteye gidememişti. Bir saniye öteye gitmekten aciz bir saatti sadece. Yerinde sayan. İçini bir öfke kapladı. Bu öfke çift taraflıydı. Hem kendisine kızıyordu, hem de insanlığı bu denli pislik bir kavim haline getirenlere. Kendisine olan öfkesi hiç bir farklılık yaratamamasından ötürüydü. Bunun için yeteri kadar güçlü olamadığı için kızıyordu kendisine. Başka insanlar ezilirken susmasından dolayıydı. Fikirleri neye yarardı başka insanlara aktarmadıktan sonra. Her şeyin farkında olan bir köleydi sadece.

Sıktığı yumruklarını yavaşça açtı. Kendini toplaması gerektiğinin farkındaydı. Basit bir görevi vardı yapması gereken ve onu yaptıktan sonra bir kaç çikolata ve biraz kahve almaya gidecekti. Şimdilik kendi rızasıyla kölelik yapmaya devam etti. Görev arkadaşlarından birisi gitmeleri gereken yerlere bir rota çizmişti. Asuka çocuğun fikrini beğenmişti. Tek seferde bitirebilirlerdi görevlerini. Daha çok kalmaya takati yoktu bu anlamsız sıcağın altında. " Haklısın öyle yapalım." dedi ve Ryuuhei'nin yanıtını bekleme nezaketini göstermeden güneye doğru yürümeye başladı. İpleri eline almaktan hoşlanıyordu.

[Sawajiri Ryuuhei]

Ryuuhei chou binasına geldikten sonra gerekli bilgilendirmeyi görevli olan chuuninden almış ve takım arkadaşı olarak tahmin ettiği iki kişinin arasına geçerek yanındaki kişileri göz ucuyla süzmüştü. Bakışlarını ikilinin daha çok yüzlerinde gezdirmişti simadan birisini tanıyabilmek için ancak iki yüzde kendisine yabancı gelmişti. İnsanları analiz etme gibi bir başarısı olmasa da ikilinin yaşça kendisinden küçük olduğunu söyleyebilirdi. Yetenekleri konusuna gelince ise hiç bir tahmini yoktu. Görmesine gerek kalacakları bir göreve çıktıklarını düşünmese de hiç tanışmamış shinobilerin konuşacakları da yine ninja tecrübe ve yetenekleri olurdu elbette.

İçinde olduğu bekleyiş fazla sürmeden de takım toplanmıştı. Takımın birbirini tanıtmasıyla yavaştan ilerlemeye koyulmuşlardı.Kiyo isimli takımın diğer elemanı yol hakkında bir öneride bulunmuştu. Bu esnada aynısını Ryuuhei' de düşündüğü için hiç bekletmeden cevabını olumlu bir mırıldanma ile vermiş ve söze girmişti. " Gidelim öyleyse " demiş ve adımlarını hızlandırıp grubun önüne geçmişti. Köyün neresinde olduklarını anlamak için sokakta gözlerini çevirdikten sonra yüzünü güneye çevirmiş ve arkadaşlarının kendisine yetişmesini beklemişti.

[GM - Naruto]

Güneş’in tüm sıcaklığı sizi selamlamaya yeminli gibiyken ilerlemeye başlıyorsunuz güneye doğru. Yolunuz çok uzun sayılmasa da Güneş üzerinize ekstra bir yük konduruyor. Her ne kadar Ishigakure’de yaşıyor olsanız da Güneş’in etkilerine alışmak gibi bir sorununuz olduğunu söylemek mümkün. Aslına bakılırsa bu sadece sizlerin değil, tüm köyün genel bir sorunu da denebilir. Zaten sırf bu yüzden en tenha zamanlar Güneş’in ortalığı kavurduğu zamanlar olmuştur Ishigakure’de. Sizinkine de olsa olsa şansızlık denebilir herhalde.

Her biriniz sahip olduğu parşömenleri vücutlarınızda hissediyorsunuz. İster istemez kıyafetinizde bir kabarıklık yaratan bu parşömenleri içindeki bilgileri genel hatları ile biliyorsunuz. Ancak Daicho’nun vermiş olduğu emirlerin neden parşömenler vasıtası ile gittiğini de düşünmüyor değilsiniz bir yandan da. Bunu gayet de güvenilir adamlarla yapılabileceği inancını barındırmaktasınız. Ayrıca dingin denilebilecek bu devirde, C-Rank olarak nitelendirilen bir görevin içerisinde parşömenlerin var olması da ilginç bir olay olsa gerek. Veyahut öyle değildir? İçinizi kemirmeyen, fakat düşündüren bu bilgi eşliğinde ilerleyişiniz devam ediyor.

Bir diğer konu ise, sizler ilerlemeye başladığınız anda yanınızdan geçen bazı kişilerin sizlere yan gözle baktığını fark ediyorsunuz. Aslında bunu ilk fark eden Ryuuhei oluyor, kısa bir süre sonra da Asuka bu durumu idrak ediyor. Kişiler farklı olsa da, insanların size bu şekilde bakması da shinobi hislerinizi uyandırıyor. Olayın farkında olmayan tek kişi ise iki parşömen taşıyan Kiyo oluyor.

[Sawajiri Ryuuhei]

Kayaların ülkesinde yaşamanın zorluklarından birisi de gündüzleri seyahat etmekti. Güneş değildi burada insanı bunaltan yada ısıtan. Burada güneş ile ısınan kayalar sıcaklığı her yönden dağıtıyorlardı. Bu sayede esen rüzgarlar bile insanı serinletemiyordu. Ancak Koca kayaların gölgesinde dinlenmeninde keyfi bir başkaydı. Belki yalnız gelip dinlenme imkanı olduğu zaman diye düşündü Ryuuhei elinin tersiyle yüzünün önüne gelen ıslak saçlarını atarken bir kaç metre ötesindeki gölgeliğe imrenen gözlerle bakarken.

Seri adımlarla sokakta yürürken bakışlarını genelde insanların yüzünde gezdiriyordu Ryuuhei. Buradaki insanlar sert mizaçlarıyla bilinse de şuan yaşadığı farklı bir şeydi. İnsanlar gerçek anlamda kendilerine rahatsız edici bakışlarla bakıyorlardı. Bunu başta tesadüf olarak düşünse de biraz daha ilerleyince burada bu üç ninjanın hoş karşılanmadığını anlamıştı. Gerçekten de düşünmemiş değildi görevleri hakkındaki detayları. Bu tarz kısa mesafedeki parşömen teslimleri genelde daha deneyimsiz olan geninler tarafından yapılmaktaydı. Ancak şuan olanları yorumlayabilmek için yeterince bilgiye sahip değildi.

Olanların farkına varınca düşüncelerini davranışlarına yansıtmamış ve yavaşlayarak takım arkadaşlarına biraz daha yaklaşmıştı. Bakışlarını etrafında gezdirirken sadece ikisinin duyabileceği bir ses tonunda " Siz de fark ettiniz değil mi? Gardınızı düşürmeyin. Hızlanalım. " diye mırıldanmıştı.

Köylülerin böyle davranması için bir çok sebepten kendisine en yakın geleni kısa bir süre önce sivil halk ile shinobilerin çatışmasıydı. Böyle olaylar buralarda muhtemeldi. Bu nedenle bakışlarını yere çevirip hızlıca burayı geçmeleri en mantıklısı olacaktı. Grubun önünde olduğu için adımlarını belirgin bir şekilde hızlandırıp ilerlemeye devam etti. Takım arkadaşlarının da olanların farkına varıp kendisini takip etmelerini bekliyordu.