[Kusa] Rutin Eskort I

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Izumi Katsuo, Yukishiro Sasaki, Shikarin Mitsuko
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Daichou'nun emirlerini, Daichou binası girişinde bulunan başka bir Chuunin'den aldınız. Bu emirler, ufak parşömenlere yazılmış ve gerekli kişilerce açılmak üzere mühürlenmiş durumda. Her birinizde bir kaç parşömen var. Total olarak 4 yere uğrayacaksınız, bu uğrayacağınız yerler genel olarak köy meydanı çevresinde olacak. Hava, her Kusa günü gibi, açık ve serin. Ne çok sıcak, ne çok soğuk. Genelde gök yüzünde bulut göremiyorsunuz. Rahat bir gün olacak gibi.

[Izumi Katsuo]

Günün ilk ışıkları odasına vurur vurmaz uyanmıştı. Güneşten nefret ediyordu diğer herkesten nefret ettiği gibi. Nefretinin bir nedeni yoktu. Doğuştan gelen bir nefretti. Biraz anlamaya çalıştığında birkaç cevap bulmuştu fakat bu cevaplar onu pek doyurmamıştı. Yine de bir cevabı vardı. Güneş hep tepedeydi. Ulaşılamaz ve yok edilemez. Bu özelliklerse onun tek istediği şeydi. Bu yüzden nefret ettiğini düşünüyordu. Kendine tek yakıştırdığı rakibi her daim tepesindeydi. Sürekli yüzünü gösteriyor, Katsuo'ya meydan okuyordu. Bunun bilincinde olan Katsuo, her defasında güneşe ulaşmak için yemin ediyordu. En az onun kadar yok edilemez ve ulaşılamaz olmak için. Günün birinde bir güneş olacağına inanıyordu. İnsanları aydınlatan, onlara yol gösteren ve kimsenin ulaşamayacağı kadar uzakta olan birisi olabilmek istiyordu. Fakat bu kibri ve öfkesi onu istediği bu noktaya götürebilir miydi? Tarih kitaplarında hep duyduğumuz gibi, kibrin ve öfkenin sonu ölümdü. Kimsenin saygı duymadığı insanlar bu özelliklere sahipti. Kötülüğe hükmeden insanların içindeki duygulardı bunlar. Katsuo ise iyiliğin ve kötülüğün ortasındaydı. Yolunda ilerlemek için ne yapması gerekiyorsa ona hazırdı.

Bugün bir göreve gidecekti. Daha doğrusu merak ettiği bir şeyi açığa kavuşturacaktı. İstese gitmezdi. Çünkü Daichou'nun emirleri onu ilgilendirmiyordu. Köyün başında olduğu için ondan da nefret ediyordu. O rütbeyi hak eden tek kişi kendisiydi. Tabi onun gözünde. Sözlerini umursamadığı bu adamın emirlerini gerçekleştirecekti çünkü bir şans elde edebileceğini düşünüyordu. Onlara verilecek parşömenlerin bu kadar sıkı korunmasının bir sebebi olmalıydı. Normal bir gün olmayacağına adı gibi emindi. Bu yüzden elindeki tüm şansları değerlendirip korudukları şeyin ne olduğunu öğrenmek için çaba gösterecekti. O parşömenlerin içinde ne yazdığını merak ediyordu. Anlatılanların aksine bir şeyler olduğuna adı gibi emindi.

Görevi alacakları yere vardıklarında kendi rütbesinden bir eleman onlara parşömenleri vermişlerdi. Gidecekleri yere yürürken yanındaki elemanların kendisine ayak bağı olacağını aklından çıkaramıyordu. Böylesine saçma ve basit bir görevde tek başına yer alması gerekiyordu. Daichou'dan nefret etmesini sağlayan bir neden daha ortaya çıkmıştı. O "salak" herif Katsuo'nun farkındaydı. Böylesi bir görevde tek başına rol almasını sağlamalıydı. Belki bu sayede parşömenlerde ne yazdığını merak etmezdi ve görevi tehlikeye atmazdı. Gerçi her halükarda görev onun umurunda değildi. Bu yüzden bunlar sadece basit bahanelerdi onun için.

Yanındakilerle konuşmaya tenezzül edecek birisi değildi. Ne de olsa onları birer çöp olarak görüyordu. Bu yüzden yoluna devam edecek ve saldırıya uğramaları için dua etmeye başlayacaktı. İnandığı bir tanrı yoktu. Sadece tehlikeyi çağırabileceğine inanıyordu. Ne de olsa o bir tanrı olmak istiyordu.

[Yukishiro Sasaki]

Herkes uyur. Sonra uyanır, sonra gününü geçirir, sıcak yatakları olanlar üstüne bir şeyler örter. Benim tarzım değil pek üstümü örtmek, belimin bir kısmını kaplayan bir kumaş parçası yeterli olur. Ayaklarım çıplak ve açıkta. Genelde pek kıyafette gitmem, sadece altıma bir şeyler giyerim. Belli bir uyuma düzenimde hiç bir zaman olmadı ama uyuyamadığım yer sayısı çok fazla oldu. Yerden yüksekte olan yataklarda hiç uyuyamam. Çocukluktan kalan bir alışkanlık, sırtınız kuru tahtaya çok fazla temas eder, çünkü bir atın çektiği arabadasınızdır. Yerden garip sesler gelir, ses at arabasının tekerlerindeki demirlerden eski tahtalardan ve suntalardan yapılma kuru odun çatlaklarının arasından geçer; hızla çatlakları aşar kulağında alışkanlık yaratacak o garip güven verici sesi uyandırır. Güven veriyor, çünkü bu şekilde yolun devam ettiğini unutmuyorsun. At hala arabayı çekiyor. Bir sorun yok.

Uyumak için pek çok yatış şekli var ancak uyanmak için benim çocukluğumdan bu güne kadar gelmiş tek bir basit uyanış söz konusu. Kolunu yere koyarsın, üstüne ince bir yastık. Kolun biraz ağrır sonrasında boynun bir kaç saniye içerisindeyse uyursun. Önce gözlerini kapadığında hafif bi miden bulanır sabit değilsin gibi gelir. Sonra uyumak için gözlerini daha da sıkıca kaparsın. Hayal kurarsın, kurarsın ve sonra karanlıktasındır. Seni evin gibi her gün karşılayan karanlık, bazen gözündeki sıvı yüzünden ilginç şeyler görürsün, beyaz halkalar içi boş daireler. Etrafı buzlu beyazla sarılı başka halkalar yada dünyada bir tek sen görmüşsün gibi gelen şeyler. Karanlıkta sonra gözlerin dönmeye başlar. Buna ritmik jem adı veriliyor. Rüya gördüğünde zihninin tepki vermesi sonucu oluşmuş geri tepme, bu noktada insanlar rem denilen bir uykuda oluyorlar. Bilinç altları direk olarak görselliği etkiliyor ve bir kaç farklı renkte rüya görüyorsunuz. Genelde siyah ve beyaz karması olan bu rüyaları sizin beyninizdeki anılarla birlikte renklenişini fark edebilirsiniz biraz düşünürseniz. Benim uykumsa şafak yeni yeni sökerken hatta gün daha doğmamış denebilirken bitmişti.

Rüyamda eskiye dair artık görmeye alıştığım şeyler görmüştüm yine. Nefes alış verişim hızlanmıştı. Bu noktadaysa panik atak geçirirsin. Kabuslardan kalktıktan sonra terlemiş olma sebebiniz bu dur. Çok fazla nefes alıp verirsin ve oksijen zehirlenmesi geçirirsin. Bedenin bir şekilde yumuşar ama zihnin kararır. Sakin duramazsın ve yüzün kas katı kesilir. Fazla oksijen insanı sarhoş etmez, tersine yüz felci geçirtir.
Rüyamda olansa bıçağın ağzıma girişi, annemin boynundan fışkıran kanın gözüme kaçıp hafif bir yanma ile gözümü kapattırması, yavaşça bıçağın dudağımı sıyırması. Bu sırada kalbim çok hızlı atar. Rüya değildir bu gerçektir. Gerçekte uyuyan bedenimdeki kalp atışları canımı acıtır.
Üç, iki, bir... Kafam koptu ve havada dönüyor bu sırada ben yatakta yerimden zıplıyorum ve önümdeki boşluğa yumruk sallıyorum bir tane. Terlemişim, hala yorgunum. Bu alışılmış duyguyla ayağa kalktım, ağzımda gece atıştıdığım fıstıkların acı tadı var. Sonrasında banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım hemen ardındansa aynada bir iki saniye kendimi izledim. Bu gibi zamanlarda uyku ilaçlarından almak istiyorum ancak çok fazla psikosempatik etkisi olduğu için almak doğru değil; ama bazen olur ya şu ruj kırmızısı küresel olanlardan veya buz mavisi ezilmiş elips tabletlerden istersiniz rahat bir uyku için.

Kendimi izlemem bittikten sonra kıyafetlerimi giydim, küçük çantamı belime taktıktan sonra atkımı boynuma sardım. Gecenin uykusuzluğu hala üstümdeydi. Buz dolabını açtığımdaysa bulduğum tek şey süt ve bir iki yumurta olmuştu. Sütü kendime alıp biraz yürüyüş yapıp sabah ayazının şamarını bir güzel yemek için elimde süt paketi dışarı çıktım ancak ne yazıktır ki hafızam yerine tam gelmemiş, dün gece yarısını mideme indirdiğimi unutmuşum.

Kısa bir yürüyüşün sonundaysa bir parkta buldum kendimi, etrafta kimsecikler yoktu. Bir iki kuş uöuyor etrafta hafif cıvıltıları. Kusa'nın güneşi eksik olmasın hafif beni mayıştırmıştı, bir ağacın gölgesinde uyumak isterdim ancak bana verilen bilgilerde görev için hazır olmam gerektiği söyleniyordu. Öyle yapalım madem, ayağa kalkıp bir iki kere silkindim sağ kolumun bileiğini tutup kendimi bir güzel gerdim yukarıya doğru sonrasında kendi kendime gülümseyerek "Belki bu gün." dedim, belki bu gün gideceğim görevde insanlar beni kabul edecekti. Sonunda buraya ait olacaktım.

Görevi alacağı yere gittiğinde onun gibi üç chuunin'in daha bu göreve katıldığını görmüştüm, yanlış birisi sadece parşömenleri vermek için gelmiş. Diğer ikiliyse bir kadın ve bir erkekti. Daha öncesinde bu köyde görmediği iki kişiydi, belki de görmüştüm ancak hatırlayamıyordum. Üç chuunin bu görevdeyse kesinlikle bir şeyler var demekti, sadece bir getir götür olsaydı daha düşük rütbeli insanlar da yollanabilirdi ancak bu sefer durum belki biraz daha farklıydı. Ne çıkabileceği meçhuldü. Derin bir nefes aldıktan sonra üçlünün arasındaki yerimde diğer ikisini hafif bir gözle kestim. Sonrasında iki elimi ensemde toplayarak "Ben Yukishiro Sasaki tanıştığımıza memnun oldum. Bir birimizi biraz tanımak yararlı olur diye düşündüm en azından isimlerimizi bilsek." diyecektim, bakalım ne olacaktı. Oğlanın hiç konuşmaya niyeti yok gibi görünüyordu gerçi ama şansımı deneyeyim, beki bir iki arkadaş bulurum kendime.

[Shikarin Mitsuko]

Evimizde yer alan en küçük ve köşe oda benimki. Bu konuda kesinlikle rahatım, çünkü Fuka ve Haze'nin gürültülü dönemlerini tam olarak işitmiyorum. Haze görevlerden sabaha karşı döner ve genelde yeni uyanmış olan Fuka ile çay içerek bir sabah uykusuna geçer. Ben ise genellikle uykusuz geçirdiğim gecelerin sabahına, onların çay keyfine katılır ve en azından sabahları kendime gelmeyi başardığım için, bu saatleri bir mucize sayarım. O ikisini gerçekten çok seviyorum; ikisi de benim gözümde imrenilmesi gereken büyük birer shinobi, bu düşüncemden kesinlikle eminim.

Aynanın karşısına çıplak olarak geçiyor ve göğüslerimi aşağıdan yukarıya doğru hafifçe oynatarak tartıyorum. Saat sabahın yedisi ve ben ise görevime gidebilmek için kendimi az da olsa hazır hissediyorum. Birazdan üzerimi giyinecek ve köyüme özgü olan, çok da sevdiğim shinobi üniformamı üzerime takınacağım; fakat kendimi biraz daha incelemeyi yeğliyor ve göz altlarım da yer alan morluklar için üzülüyorum... Hastalıklı bir insan örneği olduğumun farkındayım ve bu uykusuzluk beni deli ediyor; ben ise yine de ayakta kalmayı hedefleyerek birkaç adım atıyorum. En iyisi mi elimi yüzümü yıkayayım...

Islak bıraktığım tenimle birlikte üniformamı giyiyor, belini biraz sıkıyor ve görev için hazırlanıyorum. İsimlerini daha önce duymadığım iki shinobi ile buluşuyor olmam beni biraz endişelendiriyor; o ikisini az biraz merak ediyor olsam da, esnerken bu düşünceden kurtuluyorum. "Sıradan iki insan... Başka ne olabilir ki." diyerek içimden geçirmeden edemiyorum.

Buz dolabından aldığım, Haze'nin favori bisküvisi olan Yonjaku Bisküvileri'nden ağzıma tıktığımda, çoktan ayakkabılarımı takıyor ve kalan bisküvileri paketi ile birlikte cebime atıyorum. Bisküvilerin kesinlikle lazım olacağından eminim; arada sırada onlardan atıştırmanın fena olmayacağını düşünüyorum. Belki görevden sonra beni kendime getirecek birkaç takoyaki güzel gidebilir.

Uzun bir süre yürüdükten ve parşömenimi bir Chuunin'den aldıktan sonra, yanımda bulunan kızılımsı saçlı shinobiye bakıyorum. Kendi kendine bir şeyler düşündüğünü ya da hiç bir şey düşünmeden durduğunu tam olarak kestiremesem de, onun benimle birlikte göreve çıkacağını tahmin ediyorum; bu pek de zeka gerektirmeyen bir konu olacak ki, elimizdeki parşömenlerin benzer olması, görevi beraber geçireceğimizin bir kanıtı oluyor. "Selam!" diyorum uykusuzca, ardından ise kocaman esniyorum. Umarım ne kadar yorgun olduğumu anlayabiliyordur. Bugüne kadar hiç kimsenin hasta bir insanı anlayabildiğini düşünmedim; çünkü anlayamayacaklarından kesinlikle eminim...

Söylediğim kelimenin cevabını alamadıktan sonra yanımıza yaklaşan çocuk daha tatlı duruyor, en azından söze girerek bir şeyler geveleyebilecek bir yapıya sahip. Kollarını ensesinde birleştirerek yeterince hoş duran bir görüntü oluşturuyor. O konuştuktan hemen sonra, sakin bir edayla kelimelerimi aktarıyorum. Sözlerim biraz donuk ve yorgun bir şekilde açığa çıkıyor; her zaman olduğu gibi...

"Anoo..." Biraz utandığımı söyleyebilirim; ailem dışında kalan herkesle olan iletişim kopukluğu da tam buradan kaynaklanıyor. Bir de... Diğer hastalığım... Her nedense erkeklerle iletişim kurmakta zorlanıyorum. Hayatım boyunca gördüğüm birkaç zevk dolu rüyanın dışında, hiç kimse ile güzel bir ilişki yaşayamadım; kızlarla bile... Bunun üzerinde durmamaya çalışsam da, aklımdan çıkmıyor işte... Bir başka yere bakarak ismimi söylüyorum. "Ben... Shikarin, Mitsuko." Sesim kısık çıkıyor, hiç bir zaman istemediğim kadar kısık. Sanki bir şeylerden yoksun, ezik birisi gibi... Neden her seferinde böyle oluyor? Neden insanların benimle zevkin doruğuna ulaşmalarını arzuluyor ve her seferinde başarısız oluyorum? Neden sadece küçük birkaç rüya? Uyuyabildiğim kısacık anların hazzı? Anlam veremiyorum bir kez daha, sadece gökyüzüne bakıyorum... Ne kadar da berrak ve tuhaf... Halbuki benim en sevdiğim zaman, sağanak yağmurun zemine düştüğü andır. Rüzgarsız ve diri, sanki arzuların kaderi...

[GM - Naruto]

Tanışma, konuşma ve olası tartışma merasiminizin ardından, isteyerek ya da istemeyerek, ilk hedefinize doğru ilerlemeye başlıyorsunuz. Görev aşırı rutin, vaktinde size bu parşömenleri getirdiler de, siz bunları defalarca başkalarına götürdünüz de. İçinde genel olarak o güvenlik noktasında kimlerin duracağı, günlük rutin beklenen olaylar (örneğin, bir kervanın o sokaktan geçeceği bilgisi) gibi şeyler bulunuyor. Bazenleri, ekstra emirler.

Gitmeniz gereken yerler ise, içinde bir kaç kişinin oturabileceği kiosklar. Ufak bir kulube gibi de düşünebilirsiniz, şehrin çeşitli yerlerine konuşlandırılan, çevreyi korumakla görevlendirilenlerin bulunduğu şeyler. Genelde gelene geçene karışmazlar, kulubede oturup etrafta sorun çıkmamasını sağlarlar. Veya, eğer bir sorun varsa, olaya müdahale ederler. Bir şekilde yürüyen bir sistem.

İlk kiosk bir kaç sokak ileride, köy meydanının arka sokaklarına bağlanan bir anayolda. Sıkıntısız bir gün olacağını öngörüyorsunuz.

[Shikarin Mitsuko]

Not: Tüm gün kimse yazmadı, ben yazayım dedim. Biraz alkollüyüm kusura bakmayın.

"Umm... En yakın bölgeden başlamamız yararımıza olur." diyorum diğer ikiliye; kızıl saçlı olan çok ters bir yapıya sahip, diğeri ise konuşkan fakat biraz şapşal gibi görünüyor... Onlarla göreve çıktığıma inanamıyorum. Onlara, yorgun olan bedenime ağırlık katan iki insan gözüyle bakıyorum. Güçsüz bedenim ve hastalıklarıma rağmen onlardan daha iyi olabileceğim konusunda ise kendimden eminim... ve işin ilginç yanı, bu düşüncelerimin hepsinin uykusuzluğumdan dolayı kaynaklandığını biliyorum. Uykusuzluk beni ters ve çekilmez birisi yapıyor, bazen buna ben dahi katlanamıyorum.

Parşömeni alıyor ve cebime atıyorum; sadece bir tanesini alarak kendi üstüme düşen görevi harekete geçiriyorum. İkinci bir parşömenin, zaten yorgun olan bedenime ağır geleceğinden eminim. O parşömeni en iyisi mi kızıl saçlı alsın; ne de olsa kendisi patron rolünü oynuyor, bu her halinden belli, diye düşünüyorum. Onu hiç sevmedim, diğer çocuk ise daha cana yakın görünüyor... Olası bir tehlike anında kimin baskın rolü oynayacağını merak ediyorum, sert çocuk mu? Yoksa rahat görünen diğeri mi?.. Belki de ben? Hayır... Kesinlikle baskın rolde olmayacağımı biliyorum...

Fuka ve Haze'nin şu an başka bir görevde olduğu düşüncesi zihnime giriyor ve ben buna talihsizlik olarak bakıyorum. O ikisi ile birlikte göreve çıkmak kadar keyiflisi yok; her şeyi onlar hallediyor ve ben ise genelde yanlarında gezinen ufak bir varlık olarak takılıyorum. Aslında yeterli güce sahip olduğumu bilsem de, ağabeylerimin her olayda başarılı olması, benim herhangi bir hamle yapmamı engelliyor; zaten buna gerek de kalmıyor. O ikisinin görevlerini kesinlikle başarıyla tamamlayacağını biliyorum lakin bizim takımımız gereğinden fazla saçma... Bu görevi çabuk bitirmeyi amaçlıyor ve evime giderek, uyuyamıyor olsam bile yatağımda uzanmayı istiyorum. Gerçekten yorgunum ve bu ikisinin yorgunluk namına hiç bir şey bilmediğine adım gibi eminim...

"İlginç bir adın var Sasaki-san, belki de ikinci parşömeni sen üstlenmelisin. Parşömenlerin başına kötü bir şey gelmesini istemeyiz değil mi?" Gülümsüyor ve içten olmaya çalışıyorum; insanlarla yaşadığım iletişim sıkıntısı her daim beni sırtımdan vursa da, en azından ona karşı içten olabileceğimi düşünüyorum. Kızıl saçlı ise bana meçhul görünüyor, sert insanlardan hiç bir zaman hoşlanmamışımdır; onların ters yapılarını çekici bulmak tam da hayat kadınlarına göre olmalı... Ben ise bir hayat kadınından çok ötede, cinsel yoksunlukların farkında olan birisiyim... Daha önce yaşadığım hiç bir ilişkide zevkin doruklarına ulaşamadım; zevk demek benim için rüyalarımda yaşadığım kısa bir an, daha fazlası değil...

İkisinden birisinin önden gitmesini ön görüyorum ve söylediklerimin üzerine bir tepki verip vermeyeceklerini merak ediyorum; burada liderlik durumunu üstlenmesi gereken kişi ben değilim ve hiç bir zaman da olmayacağım. Ben kendimi sadece sıkıntılar dünyasında, acı çeken birisi olarak tanımlıyorum; lakin şu an yeterince mutluyum. Tüm yorgunluğuma ve zayıf bedenime rağmen mutluluğu yakalamanın sırrını biliyorum. Bir görevdeyim ve bunun kesinlikle bilincindeyim; işin tek ciddi yanı ise bu görevi başarıyla tamamlayacağım... Daha ötesi değil...

[Yukishiro Sasaki]

Yürümeye devam ederken diğer ikisinin adını öğrenmek için kendimi tanıttıktan sonra yanımızdaki kız bana neredeyse hiç bakmadan yere gözlerini kenetlemiş ve adını söylemişti cılız bir sesle Mitsuki miydi? Yok yok Mitsuko. Havada yükselen güneş dibe vurmadan önce kemiklerimi iyice ıstıyordu bu duyguyu seviyordum, geniş çimenlik yerler ve ovalara sahip bu köyde en sevdiğim şey yükselen güneşiydi.

Gecenin yorgunluğu biraz üstümde kala güneşin parlaklığının tek sorunu gözlerimi yakmasıydı bu yüzden biraz kısık gözlerle ilerliyordum ancak çokta abartılacak bir şey değildi. Arada sırada gözlerimi ovuşturuyordum, sonra hafif bir nefes alıp verme sonrasında sırtımın kamburlaşması hemen ardından da dik yürüyüşüme devam etmek. Güzel uyuduğum zamanlarda bunların hiç birisi olmazdı bu nedenle o zamanlara hep özenirim. Güzel bir uykunun alt edemeyeceği hiç bir acı yoktur.

Yürüyüşümüz devam ederken henüz yanımızdaki diğer oğlanın adını öğrenememiştim bu düşünce benimle insanların konuşmak istemediğini düşündürüyordu. Bunun pek çok sebebi vardı belki kendimi fazla küçük görmem belki de falzasıyla buraya ait olmadığımı kafama yazmış olmamla ilgili bir durumdu bu. Benim bir ailem ve beni seven bir kaç insan vardı ancak insanların hiç birisi gerçekten de benim gibi birisini sever miydi? Bu ülkenin bayrağını taşımayan bir yerden gelen insanları kabullenebilirler miydi? Kendime belirli şeyler seçmiştim hayatta ancak önümdeki resim beni hiç memnun etmiyordu. Bu işin parçası olmaya çalışıyordum ancak insanlar beni neden ciddiye alır bir tavırla karşılamyorlardı?

Elimizdeki bilgilendirmelere göre ilerliyorduk ancak hangisinden başlanacağına karar vermemişti kimse. Gitmemiz gerkeen yerlerse Kiosklar buralara yollanan parşömenlerin içeriği büyük ihtimalle devriyeler veya genel bilgilendirmeler olacaktır. İçerisinde tam olarak ne yazdığını merak etmiyor da değilim ancak açıp bakılmaması için mühürlenmiş yazılar bunlar. Bu nedenle çok fazla sorgulamam gerek. Derken Mitsuko'nun sesini duymuştum en yakın yere gitmemizi önermişti. Mantıklıydı tabi ancak önemli olan nokta bir yerde de gidilecek yolun seçimiydi. Oğlansa hala sessiz görünüyordu bu durum biraz sinir bozucuydu bu görev sonuçta hepimize verilmişti ve başarısızlık aynı şekilde hepimizin olacaktı ne kadar basit veya önemli olduğu hiç önemli değil. Bir şeyleri başarmak için bir fırsat sonuçta her yeni görev. Her birinde diğer insanlar senin sesini biraz daha duyabilir. Her yol yeni bir olasılık...

Yürümeye devam ederken sinir bozucu sessizlik devam ediyordu, bu durum sinir bozucuydu çünkü kardeşimle çıktığım hiç bir görevde bu tarz bir şey olmazdı. Ağzını yamultarak garip ses tonlarıyla "Anikii!?" derdi bir şey demek amacıyla değil sadece söylemiş olmak için; derken utangaç gibi görünen biraz önceki cılız sesin sahibi olan kız benim adımın ilginç olduğunu söylemişti. Parşömenin başına bir şey gelmesini istemediğini söylemişti sonrasında ve bana vermeyi teklif etmişti. Bu durumda söylenecek pek fazla bir şey yoktu, kızın yüzünü dikkatlice süzüp gözlerinin altına biraz takıldıktan sonra "Ben Kusagakureden değilim belki ismim o yüzden yabancı gelmiştir." diyecektim bir elimi enseme atıp gülümserken sonrasında aynı elimi kıza uzatacaktım sonrasında ikinci parşömenine bakarak "Tabi alırım." diyecektim sonrasında ikincisini de diğeriyle aynı yere yani pantolonumun iç kısmındaki cebine koyduktan sonra kıza dönüp "Eminim Shikrain-chan'ın yardımıma ihtiyacı yoktur. Eminim onun da elinde benim yanımda olduğu kadar hatta daha bile fazla güvende olacaktır; ancak yorgun görünüyorsun. Yardıma ihtiyacın olursa söylemekten çekinme. Gücümü olabildiğince ödünç veririm." diyecektim ve yine gülümsedikten sonra yanımızdaki diğer oğlana bakıp "Birimizin çatılardan ilerlemesi mantıklı olur mu? Etrafı daha net görebilir bu şekilde." diyecektim sonrasında Mitsuko'ya dönecektim onun da fikrini almak için. Bu sırada sokağın tavanına bakar bir şekilde bir kere daha derin bir nefes alacaktım ardından da çatılarda bir gözümü gezdirecektim.

[Izumi Katsuo]

Out: Pasiflik için herkesten özür dilerim.

Görevden şimdiden sıkılmaya başlamıştı. Ne bir heyecan ne de bir rakip vardı. Birlikte görevlendirdiği insanlar ise sıradanlık kusuyorlardı. Hiç de düşündüğü gibi geçmiyordu. Pişmanlık henüz hakim olmamıştı. Kolay kolay olamazdı da. Çünkü günün birinde herkes tarafından saygı gören, düşmanı bile olmayan bir insan olacaktı. Bu yüzden kararlarından hemen pişmanlık duyup hata yaptığını kolay kolay kabullenemezdi. Fakat ne yazık ki şuan yanındaki onu önemsemiyordu bile. Öne çıkması gerektiğini ilk bu sırada hissetti. Parşömenlerin dağılımı konuşulurken ismi bile geçmemişti. Bundan dolayı bir hayli sinirlenmiş ve bir şeyler düşünmeye başlamıştı. Görevi kendince şekillendirmişti. Kendi planıyla birlikte parşömenleri okuma fırsatı olacaktı. Bu planı hemen oluşturmasıyla üstüne daha çok tehlikeyi çekebileceğini düşünüyordu. Tehlike içinde olursa parşömenlerin başına gelen zarardan sorumlu olmayacaktı. Zaten dünyada bulunan hiçbir insan ondan hesap soramazdı. Ne kadar konuşursa konuşsun umurunda bile olmazdı Katsuo'nun. Çünkü o zihninde zaten dünyanın kralıydı. Ne güç ne de tecrübe önemliydi onun için. En birinci zaten oydu.

Planı basitti. Diğer iki parşömeni alacak ve diğer noktalara doğru ilerlemeye başlayacaktı. Böylece iki noktaya tek başına gidecek ve yalnız başına kalacaktı. Bununla birlikte iki noktaya gideceği için tehlike içine girme olasılığı artacaktı. Hazır tek başınayken parşömenleri inceleyebilirdi. Bu olasılık aklından geçmişti fakat parşömenleri korumak üzere bir mühür olabilirdi. Parşömenlerin peşinde olan her kimse onu elbet okuyacaktı. Böylece Katsuo içinde güvenlik önlemi olup olmayacağını anlayacaktı. Tabi bu ilk düşüncesiydi. Planın biraz daha üstünden geçtikten sonra ilk duraklarında parşömenin zaten açılacağını ve her şeyi görebileceğini düşündü. Diğerlerine planı anlatmak için biraz daha beklemesi gerekiyordu. Gerçi onların içinde bulunduğu bir planın varlığı söz konusu değildi. Bu yüzden parşömenleri alacak ve hiçbir şey demeden ilerleyecekti. Onların onaylarına ihtiyacı yoktu.

İlk durağa varmadan önce "Diğer iki parşömen bende kalıyor." demişti. Gayet emredici bir ses tonunda konuşmaya özen gösterecekti. Liderliğin elinde olduğunu göstermek istiyordu. Çünkü o dünyanın lideri olacak adamdı. Üç kişilik bir ekibin başına geçemeyecek niteliklere bile sahip değilse yaşamanın ne anlamı vardı? Dünya onun için çoktan bitmiş olurdu. Hayalleri yoksa o da yoktu. Grubun lideri o olmalıydı. Bu yüzden ilk emrinden sonra konuşmaya devam etti. "İlk durağımıza birlikte gireceğiz. Sonra siz ikinci durağa devam ederken ben üçüncü ve dördüncü yerlere uğrayacağım. Benimle gelmenize gerek yok. Ne kadar çabuk bitirirsek o kadar iyi." Bir lider güven, cesaret ve güven aşılamalıydı. Bunların hepsine sahipti Katsuo. Bu sözleriyle de böceklerine bazı duygular aşılayarak liderliğini kesin olarak ortaya koymuştu.

[GM - Naruto]

Katsuo:

Bu emirler, ufak parşömenlere yazılmış ve gerekli kişilerce açılmak üzere mühürlenmiş durumda.

Parşömenlerin üzerlerinde birer mühür var ancak bunlar açılmasını engellemek için değil, daha önceden açılıp açılmadığını anlamak ve kimin tarafından yazıldığını teyit etmek için var. Tek bakışta bunu anlayabiliyorsun sadece, başka güvenlik önlemi olduğundan da şüphelisiniz.

Katsuo'nun planını aranızda tartışırken -veya tartışmazken- yolunuza koyuluyor ve meydana varıyorsunuz. Köy meydanı cıvıl cıvıl bir park ve çembersel bir şekli var. Çevredeki yüksek katlı binalar tarafından gölgelenmiş olsa da bazı kısımları, yine de hayat dolu. Parkta ufak çocukların oynadığını görebiliyorsunuz.

Ancak en çok dikkatinizi çeken şey ise, parkın merkezindeki ağaç. Bu ağacı tanıyorsunuz, o "Matsuoka-sama." Feyzli bir abimizdir. Ve oldukça odundur da. İnsanlar bu ağacı çok severler. Ayrıca Kusagakure'nin shinobileri bu ağacın bakımını yaparlar ve görevin seviyesi de B-Rank gibi yüksek bir şeydir, zira köy için önem teşkil eder. Aranızda bununla görevlendirilen birisi daha yok ne yazık ki.

Köy meydanını geçip ilerlemeye devam ediyorsunuz. Biraz ileride ilk kiosk olacak.

[Shikarin Mitsuko]

Kızıl saçlının söyledikleri içten içe bir gülümseme bırakıyor bedenimde, yorgunluğun etkisinden biraz da olsa kurtuluyorum. Onun söylediklerine fazla önem vermiyor ve iki parşömeni de elinde bulunduran Sasaki-san'a doğru yöneliyorum; en azından onunla az da olsa iletişim kurabileceğim bir sıcaklık yakalıyorum. Yine de ona karşı herkese olduğum kadar mesafeliyim, ailem dışında hiç kimseye tam olarak güvenemiyorum. "Anoo..." Sesim kısık bir şekilde açığa çıkıyor, usulca Sasaki-san'a sesleniyorum. Onun bir yabancı olması ilgimi çekmiyor; doğrusu tam olarak kim olduğunu da önemsemiyorum, benim tek istediğim görevimi hızlı ve başarılı bir şekilde tamamlamak. "Diğer iki parşömenin sende kalması yararımıza olacaktır. Ayrıca..." Diğer ikiliden birazcık uzaklaşıyor ve Sasaki-san'ın önerdiği düşünceyi harekete geçiriyorum. Sakin bir şekilde ayaklarımda chakra biriktiriyor ve sol tarafta bulunan yapıların üzerine çıkmadan önce son bir kez söze giriyorum. "Çatı görevini devralıyorum. Hem belki siz ikiniz konuşacak bir şeyler bulursunuz. Sizleri uzaktan takip ediyor olacağım. Böylelikle... Son olarak bendeki parşömeni ulaştırmamız yararımıza olacaktır." Kelimelerim takım arkadaşlarıma ulaştıktan kısa bir an sonra sür'atle yapıların üzerine doğru koşuyor ve binaların tepesine çıkıyorum. Belki böylesi yararıma olacaktır, diye düşünmeden edemiyorum; biraz yorgunluğumu bastırmak ve üzerimde olan iletişim baskısından kurtulmak... Bu gerçekten iyi bir fikir...

Yapıların üzerinde, aşağıda siluetlerini gördüğüm ikiliyi kaçırmadan ilerliyorum. Biraz biraz etrafıma bakıyor ve esneme iç güdümü bastırmaya çalışıyorum. Tüm gün boyunca çok az bir süre uyumak ve tüm geceyi neredeyse ayakta geçirmek zihnimi köreltiyor; her şeyin çabuk son bulmasını istiyorum. En azından kızıl saçlıdan uzaklaşıyor olmak beni rahatlatıyor; kendimi rahatsız eden insanlardan uzaklaşmayı gerçekten seviyorum. Bu doğru olanı...

Çevrede herhangi bir olası tehlike var mı diye bakınmaya çalışıyor ve olabildiğince tüm konsantrasyonumu görevime odaklıyorum. Zayıflıklarımı ve yorgun bedenimi istediğim şekilde yönlendirmeye çalışıyor, elimden gelen en iyisini yapmak için çaba sarf ediyorum. "Ah Haze... Sende var olan gücün çok az bir kısmını tam şu an da istiyorum. Bu gerçekten güzel olurdu..." Ağabeyimi anımsıyorum; Fuka'nın ise bu sıralar bastonuna epey yüklendiğinden eminim. Bugün onların da bir görevi vardı ve o ikisinin bir takım olması, o görevi başarıyla tamamlayacaklarının bir kanıtıdır; en azından ben bunu biliyorum. O ikisini şimdiden özledim. Belki eve gittiğimde Fuka'nın leziz çaylarından içer ve kendime gelirim. Böylesi basit bir görev bile benim için yüksek bir önem taşıyor, tüm bunlar bir sınav, diyerek kendimi odaklamaya çalışıyorum. Diğer ikiliyi ise kendi hallerine bırakmak işime geliyor... Kendi cebimde yer alan parşömeni çıkarıyor ve inceliyorum. "Lütfen sonuncu olan bu olsun..." diyerek rulo halindeki parşömeni yeniden cebime atıyorum...