[Kusa] Rutin Devriye II

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Darai Osui, Bakuhatsu Taiyou, Yukishiro Benjiro
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Kusa-chou binasına, görevinize başlamak için varıyorsunuz. Rutin devriye görevinizi, konutlar bölgesini turladıktan sonra Daichou binasına geri dönerek tamamlayacaksınız.. Herhangi bir olaya müdahale edecek, karışıklık çıkmasını önleyeceksiniz. Hava, olabildiğince açık ve güzel, gökyüzünde pek fazla bulut görülmüyor. Sıcaklık normal. Standart bir Kusagakure günü.

[Bakuhatsu Taiyou]

"Kusagakure'nin altın çocuğu göreve hazır !"

Görev vakti gelip çakmıştı. Artık koca kıçını güzel Kusagakure toprağından kaldırıp azcık terletmesi gerekiyordu. Bu tam olarak onun istediği şey miydi ? Hım, pek sayılmaz. Lakin arkadaşlarının da yanında olması ona sohbet edecek, çene çalacak birilerini sağlıyordu.

Hafifçe gözlerini kıpraştırdı ve dışarıda uyuya kaldığını fark etti. Bir çığlık atarak ayağa fırladı ve etrafına baktı. Etrafını tanıyamamıştı. Lakin altında uyuduğu ağacı hatırlamıştı. Rüyasındaki ağaçtı bu ! ne yani rüyasında yürüyüp buraya mı gelmişti ? Saçmalık. Kendiyle çatışmayı bırakıp bir an önce işine koyulması gerekiyordu. Kaslarını oynatıyor ,sabah egzersizini yapıyordu. Kalın gövdeli devasa ağaca bir kaç yumruk atıp ellerindeki ve parmaklarındaki tuhaf uyuşukluğu almaya çalışıyordu. Zıplayarak küçük bir dalı tuttu ve kendini ince ve cansız dalın üzerine çekti. Biraz caba ve başarısızlık ile birlikte sonunda çıkabilmişti. Etrafına baktığında Kusa-chou binasının biraz uzakta olduğunu fark etmişti. Karnı da bayağı acıkmıştı. Bir şeyler yiyebilmesi için bir yer var mı diye biraz daha yakından bakacaktı. Fazla asılıp dengesini kaybetmişti ve vücudunun ağırlığını tek ayağına vermiş dalın üzerinde kalma çabasındaydı. Sonunda kendini geri itip devasa ağacın kalın gövdesine güzel bir toslamıştı. Sanırım biraz fazla hızlı toslamıştı ki ağacın üzerinde durduğu dalı kırılmıştı. Şaşkın çocuk Bakuhatsu önce kırılmak üzere olan dala bakmış ve ardından "İşte şimdi yandık." diyerek kırılmak üzere olan daldan atlamıştı. Atlarken dala tutunmuş ve kendini yavaşlatmıştı. Bu şekilde hiç yok denecek kadar küçük bir hasar ile başarılı bir iniş yapmıştı.

İndiğinde gözlerinin önününde bir paket görüvermişti. Ramen ! Tabi ya dün akşam ramen dükkanından dana etli ramen almış ve eve dönerken bacaklarının kahrolası ağrısı yüzünden bir yere çömmek zorunda kalmıştı. Ardından da uyumuş olmalıydı. "Hım, çok mantıklı." Hemen ramen paketinin üzerine saldırmıştı. "Itadakimashu !" Tahta çubuklarını almış ve hızlı bir şekilde silip süpürmüştü. Ardından kalın ağacın gövdesine bir kez daha uzanmıştı. Hava orta sıcaklıktaydı. Ne çok sıcak, ne de çok soğuk. Uyku için güzel bir hava. Kesinlikle görev için değil ama ! Gökyüzü de masmavi görünüyordu. "Mavi ; özgürlüğü, huzuru ve sonsuzluğu ifade eder. "

Yemeğini yemiş, sabah egzersizini yapmış ve artık yola koyulmaması için geriye hiçbir sebep kalmamıştı. "Bir adım ve ikinci adım, bir adım ve ikinci adım ..." Adımlarına bakarak bu sözleri geveliyordu. Hiçbir şeyin farkında olmadan varmıştı Kusa-chou binasına. Etrafına bakınıyordu. Acaba ona görevinde kimler eşlik edecekti. Günün büyük sorusu ; Bakuhatsu'nun çene çalarak işten alıkoyacağı mahkum Kusagakureliler kimdi ?!

[Darai Osui]

Nihayet sabaha gözlerini açmıtı Osui. Evindeydi. Yatağındaydı. Odası her zamanki gibi kokuyor dağınık halde ve pislik içindeydi. Çamur izleri bile vardı odada. Yani odaya gerçekten bir büyük abdestini yapmaadığı kalmıştı. Fakat kim bilir belki de çamur gibi görünen şeyleri biraz dayanıp da yakından incelersek onu bile bulabilme ihtimali vardı bu odada. Beraber yaşadığı annesi dahi temizlemek için gelemiyordu bu odaya. Temizlemeyi geçtim kapısının açık olmasına bile dayanamıyor hatta kapalıyken bile yaklaşamıyordu.

Her gün olduğu gibi bugün deşte bu odada gözlerini açmıştı Osui yeni güne. Yatağında doğrulduktan sonra yüzünü temizleeye başlamıştı. Temizlemek dedim fakat yanlış anlamayın. Sadece orta parmaklarıyla gözündeki çapakleri alıyor ve ağzına götürüyordu. Onun "Yüzünü yıkamak"tan anladığı buydu. Temizlenme işi bittikten sonra önce yataktan, sonra da annsine çıktığını söyleyip evden çıkmıştı. "Ben çıkıyorum anne devriye görevi var."

Kusa-chou binasına giderken ise gözüne hep sokaktaki pislikler takılıyordu. Fakat o çöplerle ilgilenmeden Doğruca binaya gidecekti Osui. İğrenç çocuk görevine geç kalmak istemezdi. Binaya gittiğinde ise Orada olanlara selam verecekti. Eğer kimse yoksa yerdeki her hangi bir çöple oynayabilirdi birileri gelene kadar.

[GM - Naruto]

Üç büyük tepeden biri olan tepelerden doğuya düşeninin tam arkasından doğmakta olan Güneş Kusagakure’ye has, ancak Kusagakureliler için rutin olacak bir günü müjdeliyor. Sabahın o mahmur serinliği henüz kendini kaybetmemişken, Kusagakureli birçok kişi yorganlarına iyice sarılmış uyumakta. Hafif esen rüzgar ağaçların yapraklarına değerken hoş bir hışırtı çıkarmakta, ne var ki Kusagakure için en tehlikeli rüzgarlardan biri de bu tür rüzgarlar. Soğuk esen bu tip rüzgarlar önlemini almayanlar için doğrudan bir hastalanma sebebi oluşturmakta. Zaten bu yüzden Kusagakure’de çoğu kişi camlarını açmadan uyur ve pike gibi ince örtünme eşyaları yerine yorganları tercih eder.

Güneş ile rüzgarın oluşturduğu bu derin kombinasyon diğer insanların için bir Cennet imgesi , Kusagakureliler için ise günün en saf hali olduğunu söylemek de mümkün. Genellikle boş sokakların varlığı ile şenlenen bu havaya eşlik eden bir diğer şey ise taze ekmek kokusu. Her ne kadar klasik bir yaşam tarzı seçilmiş olsa da Kusagakure’de de bazı insanlar kahvaltılarında bir dilim de olsa ekmek yemeyi adet edinmişlerdir. Bu sebeple de köyün bu anlamdaki tek fırının çalışmaya başladığı bu saatlerde ekmek kokusu rüzgarla birlikte adeta tüm köye yayılır.

Havanın bu dinginliği sayesinde kolay kolay uyku problemi çekmeyen halk, erken saatlerde uyansa da evlerinden kahvaltılarını etmeden çıkmamaya özen gösterirler. Topluca yenen yemekler Kusagakure’de ayrı bir öneme sahiptir. Ancak yine de tek tük de olsa bazı insanlar dükkanlarını açmak için sokaklara çıkar. Fakat bir öğle vakti ile kıyaslandığında, şu anda sokakta insanların gerçek anlamda olmadığını söylemek bile mümkündür. İşte böyle bir sabahtı olayların başladığı sabah da. Güneş’in ilk ışıkları, serin bir rüzgar, dağılan ekmek kokusu ve birkaç insan…

Devriye görevinizi bir önceki devriyelerden devralmak için hazırda bekliyorsunuz. Ancak göreve katılacak üçüncü shinobinin henüz daha kendisini göstermemiş olması sebebi ile sizden önce görevi yapmakta olan diğer üç shinobi görev teslimi yapma konusunda kararsız kalıyorlar. İçlerinden en uzun boylu olanı diğerlerine “Bu hali ile görev devri yapamayız arkadaşlar. Sorumluluk bizim üzerimizde kalabilir.” diyor. Bu cümlelerin üzerine en kısa boylu ve biraz lakayıt bir tip olduğunu her halinden belli eden adam “Yok daha neler! Biz görevimizi yaptık, bundan sonrası onların sorunu. Hem ayrıca bu basit bir devriye işin, ne olabilir ki?” diyor. Geriye kalan son shinobi ise sessiz ancak tedirgin bir şekilde beklemekte. Bu olayın içine dahil olmayacağı, ancak hangi karar verilirse ona katılacağı belli gibi denebilir. Fakat uzun adamın ikna edilmeye ihtiyacı var gibi. Bazen dudaklarının iç kısımlarını ısırarak düşünüyor olması sizde böyle bir izlenim uyandırmakta. Kısa bir düşünmenin ardından ise sözü ilk kez size veriyor adam. “İki kişi idare edebilecek misiniz? Ve ene önemlisi, bir problem çıkarsa topu bize atmazsınız değil mi?” diye soruyor ikinize birden.

Kapalı konu

Yukishiro Benjiro ilk pasiflik uyarısını almıştır. Göreve geç katıldığını belli edecek bir RP ile konuya devam edecektir.

[Yukishiro Benjiro]

Saat gecenin ikisi iken uyanık olmak pek hoş olmasa gerek... Özellikle sonraki gün devriyeye çıkmanız gerekiyorsa. Ancak uykusuzluk Benshiro'nun gözünü korkutmamıştı anlaşılan. Kafasını boşaltmak istercesine gökyüzüne baktı. Yıldızlar, alabildiğine yıldız ve Benshiro'nun geceye aşık olmasını sağlayabilecek bir dolunay. Manzaraya hayran kalmış ve göz bebekleri istemsizce büyümüştü. Gecelerini bu güzel manzarayla doldurmak gibi bir huyu vardır Benshiro'nun. Anlam veremediği bir şekilde huzur ile doldurur içini geceler. Anlaşılan sessiz geceler içindeki karanlığı bastırabilmesi için en uygun ortam. "Karanlığa karşı karanlık..." dedi ve yüzünde ufak bir tebessüm oluştu. Fazla uzun sürmeyen bu ufak tebessümün yerini geçmişini düşünen tedirgin Benshiro almıştı ve bu iyiye işaret değildi. Her gece, her gün, her zaman aklına o gözler gelmek zorunda mıydı? Nefret dolu gözler daima onu izliyormuş gibi yaşamaya tahammül edemiyordu. "Yeter.." diyebildi sadece... Acı içinde gözlerini sıkıca kapattı ve defalarca annesinden özür diledi. Ama artık yeni bir ailesi var. Kendi insanlarını korumalı ve bu amaçta tereddüt etmeye ya da geçmişin acısıyla korkmaya yer yok. Acıya dayanmak yersizdi elbette onu kabul etmeli ve üstesinden gelmeli. Sadece sevdiklerini korumak için. Bu yolda kaybedemez. Daha güçlü olmalı, düşmanından fazlasını bilmeli... Aslında her şeyi bilmeli...


İlerlemesine en büyük desteği sağlayan bu güç ve bilgelik açlığının yarattığı manzaraya uygun olmayan düşüncelerini derin bir guruldama kesti. "He tam vaktini buldum acıkacak." dedi ve aklına gecesini daha çekilir kılabilecek mükemmel bir ramen yeme fikri geldi. Neden bu fikrini zaten uyuyamayan abisiyle paylaşmasın ki? Abisinin odasına elinden geldiğince sessiz bir şekilde kendi tabiriyle süzüldü. Sesini dalga geçer bir tona ayarladı ve "Anikiiiiii" diyerek odaya dalmasıyla abisini odasında olmadığını farketti. Ancak banyodan gelen kusmaya yakın öksürük seslerini duymasıyla banyonun kapısını yanaşıp "Anikiciğim ramen yemeye gidiyorum sende istermisin ?" demesi neredeyse aynı anda olmuştu. Sevgili anikiciği onu kibar bir şekilde reddettikten sonra sıcak bir ramen ile arasında bir şey kalmamıştı hatta ramenini dudakları yanarken keyif içinde yemiş ve "İyi yedim lan" benzeri cümleler kurmuştu evine dönüş yolunda. Tekrar uykuya dalmadan önceyse belki hala yaşamaya değer bir dünyadır diye düşünürken bir anda yaptığı bu gereksiz acıtasyonun uykusundan dolayı olduğunu fark etti ve gözlerini Kusa'nın bu güzel gecesine kapattı.


Sabah... Uykulu bir şekilde uyanmasının ardından hemen yanına koyduğu saatini daha vaktinin olduğunu umut ederek eline alması ile "Laaan!" şeklinde bir tepki vermesi ardarda gerçekleşti. Yerinden ona göre bir şimşek hızıyla zıpladı ve en sevdiği beyaz gömleğinin altına o kadar da çok sevmediği siyah kotunu giymesiyle beraber ninja çantasını uzanıp kaptığı gibi yola çıktı. Ona göre biraz temkinli, abisi ve diğer yakınlarına göreyse aşırı çekingen bir yapısı olmasına rağmen diğer insanları unutmuş evinden görev devrini yapacakları konut bölgesine doğru olabildiğince hız bir şekilde koşuyordu. Bu güzel ve güneşli Kusa gününe yapılabilecek en kötü başlangıcı yaptığını düşünüyordu. O gelmeden önce değişimi yapmış ve dağılmış olabileceklerini düşündükçe içi içini yiyordu. Korumak istediği insanlar için yapması gereken basit bir fedakarlığı yapamamış ve görevine geç kalmış olmak onu derinden yaralamış olacak ki başından ayrılmayan o gözler tekrar tepesindeydi. Korkunun ve güçsüzlüğün, çaresizlik ve yalnızlığın en keskin hissedildiği an Benjiro için o andı. İçinden "Koş aptal velet daha hızlı koş.." diye haykırsa da daha fazla hızlanamazdı. Nöbet değişiminin yapılacağı yeri artık görebiliyordu. Başlamadan en azıdan biraz nefesinin açıldığını düşünmüştü ve sonunda varmak üzereydi. Gelirken gördüğü beş shinobi biraz da olsa içini rahatlatmış olacak ki ona bakan korkunç gözler kaybolmuştu. Aralarında birşeyler konuşuyorlardı ve konunun onun gecikmesi olduğunu bütün hücrelerinde hissedebiliyordu. Yan yana durmalarından yola çıkarak üçünün görevi devretmeyi bekleyenler olduğunu tahmin etti ve diğer ikisine varıp nefes nefese kalmadan önce bir anlığına bakabildi. Biri hemen hemen onun boyunda biri de biraz kısa dost canlısı tiplerdi. Onun boyunda olanın kıyafetleri deyim yerindeyse leş gibiydi. Gelmeden başına bir iş mi gelmişti orası meçhul. Kılıkları ilgi çekiciydi sonuçta kendisi gömlek-kot giyen biri olarak yarı çıplak ve altına şort giymiş biri ona göre değişik sayılabilir. Diğer görev arkadaşı olduğunu düşündüğü shinobiye ise pek yorum yapmak istemedi. Sadece garip olduğunu düşünüyordu. Nihayet onlara ulaşmış ve yavaşlayarak görev arkadaşları olduğuna inandığı ikilinin yanında durmuştu. Nefes nefese konuşmaya çalışıyordu ve ağzından güç bela şunlar döküldü."Ben... Yukishiro... Benjiro... Gerçekten özür dilerim geç kaldım ve göreve hazırım."

[Bakuhatsu Taiyou]

"Bir yılan kadar sinsi, bir ejderha kadar güçlü !"


Görev arkadaşlarımdan biri Darai Osui idi. Ah dostum gerçekten uzun bir görev olacak. Her yeri pislik içinde biri ve benim gibi bir centilmen ... Oh kahretsin ! Niye yanına yakışıklı, saygılı, beyefendi tipler yada sevimli, zeki bayanlar gelmez ki ? Pof, kaderin darbesi olsa gerek. Ayvanın iyisini ayılar yer. Darai'de Bakuhatsu''yu yiyecek gibi ! Kimseye çaktırmadan bir "Pof" çıktı ağzından. Lakin kritik bir görevde onun kokusu sayesinde gizlenebiliriz. Bu da iyi bir yön. Bu sırada bir şey fark etmişti. Göreve 2 kişi gidemeyiz ki ? Diğer eleman neredeydi ? Eğer bir an önce gelmezse gerçekten Darai ile baş başa göreve çıkacaktı. Pis şeylere ilgisi olmasa gerçekten iyi biri olabilir. Belkide yaşadıkları yüzünden bu hale gelmiştir, dönüşmüştür. Hakkında pek bilgisi olmadan böyle düşünmesi pek doğru muydu emin olamadı. Acaba öncelerden nasıl biriydi ?

Bakuhatsu düşüncülere daldıktan bir süre sonra 3 shinobi onlara yaklaşıyorlardı. Görevi onlara teslim edecekler miydi ? Etmemeleri lazımdı. Ya başlarına bir şey gelirse n'olacaktı ? Gerçekte kritik bir durumdu. Bakuhatsu'da Darai ile göreve çıkmamak için dua ediyordu. En uzun boylu shinobi kendi çıkarlarını düşünerek onları göreve göndermemek gerektiğini söylüyordu. Onların başına bir şey gelirse hesabını vermek zorunda kalabilirlerdi. En kısa boylu olan adam saçma sapan cümleler kuruyordu ve böyle büyük bir sorumluluğu üstlenmekten bir şey olmayacağını söylüyordu. Diğer shinobi ise sokak süsü gibi duruyordu. Hiç bir zaman farkedilmeyen bir sokak süsü ...

Bu konuşmalar arasında Bakuhatsu'nun beyni kısa devre yapmıştı. Ardından beynini beklemeye almıştı. Bedeni orda ama ruhu beyin için yedek parça arıyordu. Bu sırada söz ilk kez onlara verilmişti ve ruhu tekrar bedenine dönmüştü. Bakuhatsu tam ağzını açıp konuşacaktı ki bir ses geldi. Bu diğer görev arkadaşıydı. Koşuşturmuş ve yorulmuştu. Nefes almaya çalışıyordu. Adını söylemiş ve geç kaldığı özür dilemişti. Yukishiro Benjiro demişti yanlış duyulmadıysa. Bakuhatsu gülerek eliyle sırtına vuracaktı."Hey sakin ol ve nefes al koca oğlan ! Kiskiskis !" Ardından adamlara dönerek "Artık işe koyulabiliriz. Öyle değil mi ?" diyecekti.

Uzun boyluydu görünüyordu. Lakin boyuna göre kısa gibiydi. Tuhaf kesimli sarı saçları ve gözleri, özellikle gözleri çok tuhaftı. Sarımsı ve turuncumsu renklerin karışımından bal gibi, bala benzeyen ama tam olarak bal rengi de olmayan tuhaf gözleri vardı. Aynı onun gözleri gibiydi, Ejderhanın gözleri ! Şeytan her yerde onu izliyordu. Belkide onun kılığına girmişti. Bu yüzden geç kalmış olabilirdi. Gayet şüpheli gözüküyordu. Tüm görev boyunca gözlerini onun üzerinden ayırmayacaktı. Yanlış bir hareketi olursa yapılması gerekeni yapacaktı. Ejderhadan kurtulmanın tek çözümü ölüm olabilirdi. Lakin Darai'ye bundan bahsetmeliydi. Anlayacağını umuyordu. Daha önce ejderhayı ona anlatmıştı. Bu sefer söylediklerine niye inanmasın ki ? Darai'yi kolundan çekecekti ve kulağına fısıldayacaktı. "Darai bu o. Bu o ejderha ! Yanlış bir şey yada çok normal bir şey fark edersen bana bildir. Ondan kurtulmamız gerekebilir."

[Darai Osui]

Osui yani pis çocuk görevi devralacakları yere gittiğinde arkadaşı Bakuhatsu da oradaydı. Her zaman olduğu gibi giyinmişti. Daha doğrusu giyinmemişt. Vücudunun üst kısmı çıplaktı her zamanki gibi. Osui'nin aksine temiz görünüyordu. Bu durum hoşuna gitmişti Osui'nin. Suratında muzurca bir gülümseme belirmeyye başladı. Bir hinlik düşündüğü belli oluyordu. İnsanları gıcık etmeyi, Onları sinirlendirmeyi seviyordu nede olsa. Bu onun sevgisini gösteriş şekliydi aslında.

Sinsice gülerek Bakuhatsu'nun yanına yaklaştığı sırada henüz daha bir i*nelik yapamamışken görevi devralacakları Shinobiler gelmişti. Brnunu karıştırırken dinliyordu karşısındaki üçlüden en uzzun olanını ve diğerlerini. Konuşmaları bittikten sonra ise Yine aynı gülümsemeyle yanıt vermişti üçlüye."Eğer kötü bir şeyler olursa tüm suç sizindir." Tabi aslında ciddi değildi bunu derken Osui. Sadece adamlarla biraz eğlenmek istiyordu.

Cümlesini bitirdikten sonra Burnundan çıkardığı sümüğü ağzına götürürken Takımlarının üçüncü üyesi de gelmişti. Bu çock Bakuhatsu'dan farklı biri giyime sahipti ve çok düzgün kıyafetleri vardı. Onları kirletince nasıl tepki vereceğini merak etmeye başlamıştı Osui. Aklında bu çocğu kirletmekle ilgili fanteziler kurmaya başlamıştı. Onun gömleğini kirletmek istiyordu. Am önce kendini tanıtmak için selam verdi. "Ben Darai Osui. Geç kaldığın için özrünü kabul etmiyorum." Elbette son cümlesini kurarken ciddi olmadığını belli etmek için dil çıkartırken atnı zamanda göz kırpmıştı.

Görevi devraldıktan sonra ise Bakuhatsu Osui'nin yanına gelip endişelendiği bir konuda onu uyarmıştı. Osui Biliyordu. Bakuhatsu hastaydı Ve olmayan şeyler görüyordu. Normalde onu sinirlendirmek için bunu Direk Bakuhatsunun yüzüne vururdu ama eline Benjiro'yu Kirletmek için bir fırsat geçtiğini düşünmüştü. Bakuhatsuya cevabı ise iğrenç bir şekilde geğirirken "TAMAM" sesi çıkartarak olmuştu.

[Yukishiro Benjiro]

Benshiro zar zor nefesini toplamıştı. Sırtına inen el ve dostça bulduğu bir selamlama onu mutlu etmiş olacak ki yüzünde bir gülümseme oluşmuştu. Ancak hala ismini bilmiyordu takım arkadaşının ve merakla kendisini tanıtmasını bekliyordu. "Ben Darai Osui. Geç kaldığın için özrünü kabul etmiyorum." cümlesini duyduğunda korkmuştu ancak Darai'nin çıkarttığı dilini gördüğünde yüreğine su serpilmişti. Ancak önceki görüşlerini değiştirmeye yetmemişti bu sıcak tavır. Açıkcası hala başına bir iş geldiğini ya da gerçekten garip biri olduğunu düşünüyordu ki "Sana... Ne oldu? İyimisin?" demeye yeltendi.

Aslında yüzündeki yara böyle düşünmesi için kendi adına geçerli bir sebepti. O bu cümleyi söylemeye çalışırken kendi içinde ismini bilmediği için yarı çıplak görev arkadaşım olarak adlandırdığı yarı çıplak görev arkadaşı Darai'yi kendine çekmiş ve sessiz ama bir yandan Benshiro'yu heyecanlandıracak ve aklında komplo teorileri kurduracak bir şekilde anlaşılması Benshiro için imkansız bir şeyler fısıldıyordu.


Anlayamadığı kısım ise ona anlatmak istemedikleri ne olabilirdi? Görüntüsünde bir gariplik mi vardı? Kıyafetleri yırtıldı da haberimi olmadı diye üstünü yokladı hafifçe. Tedirginlik ona göre değildi. Olayları değerlendirmesi gerekirdi ve basit bir fısıldamaya gereğinden fazla anlam yüklemişti. Yanlış bir şey mi söylemişti diye düşündü ancak henüz fazla konuşma fırsatları olmamıştı bile... "Sadece sakinleş Benshiro, basit bir fısıldama o kadar en fazla görünümümle dalga geçmişlerdir.." dedi içinden. Devriye süresince onları tanıma şansı olabilirdi. Sonuçta aynı köyden aynı amaçlar etrafında birleşmiş insanlar bir birlerinin ardından suikast düzenlemeye tenezzül edecek değillerdi ya! Bu tabi ki saçma bir ihtimaldi ve üstüne düşmeye gerek bile duymadan görevine odaklanmaya karar verdi. Ardından gelen iğrenç bir geğirme ve bu geğirmenin sahibi olan Darai'nin yüksek bir sesle "TAMAM" demesi açıkcası şevkini biraz kırmış olsa da arkadaşlarıyla arasında bir sıcaklık oluşturabilmek adına küçük bir gülümseme yerleştirdi yüzüne.

[GM - Naruto]

Benjiro’nun devir teslim bölgesine geç olsa da gelmesi ile birlikte uzun boylu adam da rahatlamış bir halde görevi devralabileceğinizi söylüyor. Kısa boylu adam ise “Ben demiştim.” tarzı bakışlar ile arkasını dönüp uzaklaşıyor. Siz de daha fazla beklemeden görevinize başlıyorsunuz.

Bilindik yollardan ilerlemeye başlıyorsunuz üçünüz birlikte. Geneli tek katlı olan evlerin arasından geçip giderken blokları çevreleyen duvarlar evleri de sarıyor adeta. Görsel olarak çok da şekilli durmasa da köyün yapısı itibari ile gerekli olan bu duvarların bazılarından boyaların dökülmüş olduğunu da görebiliyorsunuz. Ne var ki evlerin içlerini camlara çekilen perdelerden dolayı pek göremiyorsunuz. Ancak yine de bazı evlerdeki hayat belirtilerini çıkan seslerden anlayabiliyorsunuz. Özellik çocuk ağırlık bu sesler sabahın köründe kalkıp dışarıya çıkmak isteyen çocukların sesi oluyor. Arada bir de bir annenin çocuğuna yemek yedirmek veya yaramazlık yapmasını engellemek için bağırdığını duyuyorsunuz. Tek tük çıkan seslerin arasında hiçbir yetişkin erkek sesi olmaması ise biraz garip bir durum oluşturuyor.

Görevinizin ilk dakikaları bu sesler eşliğinde geçip gidiyor. Siz, görev için belirlenmiş olan güzergahta ilerlemeye devam ediyorsunuz. Elbette sıkılmalar da kendini göstermiyor değil.

Kapalı konu

Halüsinasyon ve Çift Kişilik Sendromu, GM'li konularda sizin istediniz gibi gelip gitmez, bunu GM kontrol eder. Bu tür durumlarda GM'in tam hükmü vardır. Buna dayanarak Taiyou'nun son konuşması iptal edilmiştir, halüsinasyon görmemektedir. Ayrıca bu bir uyarı değildir, sadece, dezavantaj ile alakalı durumlarda turları yok sayma hakkımı kullanıyorum. normal olarak devam ediniz.

[Bakuhatsu Taiyou]

3 shinobiden ayrıldıktan sonra 3 silahşörler olarak görevlerine başlamışlardı. Üçlü silahşör; Athos, Porthos ve Aramis yada Bakuhatsu Taiyo, Darai Osui, Yukishiro Benjiro Etrafa baktığımızda anormal bir durum yok gibiydi. Şekilli şemalsiz evler ve şekilli şemalli evlerden oluşuyordu. Dışarıda hiç kimse yoktu. Gayet normaldi. Bir kaç çığlık ve ağlama duyuyordum. Biraz biraz daha dinleyince bunların aslında çocuk çığlıkları ve ağlamaları olduğunu anlamak daha da kolay oluyordu. Ayrıca bir ses daha vardı bağırıyordu. Sanki kızıyor gibiydi. Lakin sinirlenmiş ve başka birine kızıyor gibi değildi. Çok şefkatli bir sinirdi. Aynı bir anne gibiydi. Yemeğini ye bakayım ! Dışarıda ne yapacaksın ? Üzerine kalın bir şeyler giy. Kendine dikkat et. Hasta olup üşütme ... Hemen Bakuhatsu'nun yüzünden bir gülümseme oluşmuştu.( )

Duvarların çoğunun yıpranmış ve boyasının dökük olduğunu fark ediliyordu. Ayrıca etrafta hiç kalın ses yoktu. " Hey beyler, sizce köydeki tüm erkekleri toplamış ve katletmiş olabilirler mi ? Yoksa biri burada neden hiç erkek olmadığını açıklayabilir mi ?" Bu sözleri söylerken yüksek sesle söyleyecek ve gözleriyle etrafı incelerken vücudunu da oynatacaktı. Ayrıca etraf ona göre fazlasıyla normal gibiydi. Belki de saçma sapan bir düşünceydi. O her şeyi takıntı haline getiriyordu.