[Ame] Rutin Devriye II

[GM - Naruto]

Görevde Bulunan Kişiler: Kikaru Daiki, Kazuki Hisoka, Benjiro Kane
Öngörülen Seviye: C Rank
Pasiflik Sınırı: 24 saat

Ame-chou binasına, görevinize başlamak için varıyorsunuz. Rutin devriyenizi gerçekleştirmek için, şehrin devriye platformlarını kullanacaksınız. Bu platformlar yerden 20 metre kadar yukarıda. Bu platformda bulunmanız için gereken izinler ayarlanmış durumda. Ağır bir sağanak mevcut, her Ame günü olduğu gibi. Kara bulutlar gök yüzünü kapatmış durumda. Platformdan aşağıdaki sokağı ve insanları rahatça görebiliyorsunuz, ancak onların sizi farkettiklerinden şüphelisiniz.

[Kikaru Daiki]

Gözlerini evinde açmıştı Daiki. Hayır, zihninde evi olarak gördüğü yer olan Yahiko ormanı değildi burası. Çiftçi, cahil ailesinin eviydi. Büyük ihtimalle yufka yürekli babası Yahiko ormanına korkusuzca girmiş, Daiki'yi uyurken bulmuş ve eve getirmişti. Yatağın sıcak ve rahatlatıcı yapısına aşık olmuştu Daiki. Yahiko ormanının ıslak zemininde dinlenmeyi her ne kadar sevse de zihni, bedeni hala bu yatağı tercih ediyordu. Elini havaya kaldırdı ve suda yüzen bir balık gibi sakince süzülen elini izledi. Yarım saat boyunca ailesinin şefkati kadar sıcak olan bu yatakta yattı. Bedeni kal, zihni kaç diyordu. "Bu size ilk ve son teşekkürüm olacak. Duysun şu duvarlar teşekkürümü ve iletsinler sizin saf zihinlerinize. Beni düşündüğünüz için teşekkürler." demiş ve yatağının yanındaki camdan dışarıya çıkmıştı. Babası kapının başında durmuştu ve Daiki'nin sözlerini işitmişti kulakları. Gözünden bir damla yaş akmıştı Daiki'nin babasının.

Yağmurun altında yürüyordu Daiki. Alışmıştı artık yağmura. Yukarıdan düşen her bir damla Daiki'nin dostuydu ve dostlarından kaçmazdı Daiki. Bir yağmurluğun altında saklanmaktansa bin ateşin arasında erimeyi yeğlerdi. Islak toprağın üzerine bırakılmış ayak izlerini izleyerek sakince ve bir o kadarda huzurlu bir şekilde Ame-chou binasına doğru yürümeye başlamıştı. Üşenip gitmek istemediği görevlerden biriydi bu ama shinobilik yolunda gelişmek için bu tarz görevlere hiç üşenmeden gitmeliydi. Devriye saatini aklında tutmamış ve bu yüzden bir hayli erken varmıştı Ame-chou binasına. Birlikte görev yapacağı iki kişininde yüzlerini, seslerini kısacası benliklerini hatırlamıyordu. Sadece Benjiro Kane ismine alışıktı Daiki'nin kulakları. Ama nereden aşinaydı bu isme Daiki? İşte bu büyük bir soru işaretiydi. Yine de Daiki'nin aklında kalan isimler genellikle zeki olarak gördüğü insanlar olduğu için Kane hakkında zeki olduğu yorumu getirilebilirdi.

Elleri cebinde göklerdeki kara bulutların oynadığı bir oyunu izleyecekti Daiki. Diğer iki kişinin gelmesiyle devriyeye başlamayı planlıyordu. Fakat o zamana dek izleyebilirdi bu eşsiz tiyatro şovunu. Karısı tarafından ihanete uğramış bir kralın şefkatli yüreğinin, yavaşça acımadan yoksun hale gelişini anlatıyordu bugün bulutlar...

[Benjiro Kane]

Sağanak bir yağmur, tene deyince hafiften oluşan acı his. Islanmış sarı saçları, yavaşça günü selamlıyor. Elinde bir kitap, ilginç bir şekilde neredeyse hiç ıslanmamış. Klasik bir Amegakure günü, yağmurlu sessiz ve huzursuz bir ortam, etraf toprak belki de yağmur kokmakta.

Yürümekte. Basit bir devriye görevi için görevlendirilmiş üç shinobiden biri... Başka bir gün daha bu yalancı oyuna devam etmek zorunda. Basit bir iç çekiyor, ama bu içi çekme sebebi kesinlikle bir sıkıntısı olduğundan değil, sadece biraz bunaldığından. Yarısından fazlasını, hatta sonuna gelmesine son 10 sayfa kalan kitabını sert bir şekilde kapatıyor. Muhakkak okumaktan sıkılmadı, hatta sonu epey bir merak ediyor ama bu bir devriye görevi... Kapattığı kitabını, ileriye bakarken eli ile açtığı ceketinin iç cebine koymuş bir vaziyette yürümesine devam ediyor.

"Daiki ve Hisoka"

Saç telleri yavaşça anlına doğru düşerken aniden çıkan bu iki isimi düşünceli bir şekilde söylemiş olması tam olarak ne yaptığını belli ediyordu. Akademi döneminden hatırladığı bu iki şahsiyeti, fiziksel görünüşlerinden tut ilk gördüğü anlara kadar hatırlıyordu. Zira, Kane yalnız bir insandı ve bu yüzden düşünebileceği epey bir zaman vardı. Ve bu iki insan gibi, çoğu kişiyi zihnin de net bir şekilde kalmasını sağlayabilmişti.

Düşünürken akıp giden zamanı fark etmek pek kolay olmaz ve bu yüzden genç adam varması gereken yere varınca, hafif bir şaşkın ifade sonrası kendine gelebilmişti. Önce süzmüş etrafını sonra Daiki'ye hafif bir göz atıp, tekrardan dönmüştü önüne. Her zaman ki gibi, kendisine yönelik bir şey olmadığı sürece sessizliğini koruyup görevine, insanları izlemeye başlayacaktı.

[Kazuki Hisoka]

Yeşil cübbesinin kapüşonu yüzünün üst kısmını örtecek kadar aşağı, her zaman boynunda bulundurduğu kırmızı atkı burnunun biraz üzerine gelecek kadar yukarı çekilmiş. Delici bakışlarıyla gözleri yüzünden belli olan tek parça durumunda. Yağmurdan ıslanan cübbe olması gerektiğinden daha koyu bir yeşile dönmüş. Islanmaktan memnun olmasa da rahatsız olmayacak kadar alışık bu duruma. Alnında hafif bir ter hissi var. Çoğu zaman yağmur yağdığında terlerdi, bugün de pek farklı değildi.

Kalabalığın arasından hızlı adımlarla ilerlerken hedefine bir an önce varmaktan daha çok istediği bir şey yoktu aklında. Bir anlığına kablolara baktı. Gözlerine damlayan yağmur damlaları gözünü rahatsız edince tekrar önüne döndü. Bir an önce kalabalıktan sıyrılıp kabloların diğer tarafında olmayı diledi. Adımlarını hızlandırdı. Dar sokaklardan geçerken birkaç kişiye çarpmak zorunda kalmış olması kendini kötü hissettirdi. Biraz daha ilerledikten sonra kalabalıktan sıyrılarak başka bir yola saptı. Yolu biraz uzamış olsa da kalabalıktan kurtulmanın verdiği mutluluk ona yeterdi. Hem devriyeye birkaç dakika geç kalsa kıyamet kopacak değildi.

''Biraz yürüyüş için harika bir gün değil mi, beyler? Biraz temiz hava ve spor.'' Buluşma noktasına geldiğinde öylesine ağzından çıkıvermişti sözler. Selamlaşmak ve hal hatır sormak ona göre değildi. Beceremezdi de zaten. Onun yerine böyle aklına gelen ilk cümleyi söyler. Kimi zaman ortamı yumuşatır, çoğu zaman acayip görülmesine neden olurdu. Bir eliyle atkısını çekiştirerek yüzünün kapşüşonun altında kalan kısmını açığa çıkardı. Yüzünde hafif bir gülümseme, bakışları biraz alaycı, adamların yüzlerine teker teker baktı. Mor saçlı olanı fazla uzun, diğerine ise fazla depresif buldu. İlk izlenim genelde önemli olurdu onun için ancak asıl görüşünü biraz konuştuktan sonra oturturdu. Izumiyle de aynısı olmuştu. İlk görüştü 'beyaz suratlı ve acayip' bir insanken daha sonrasında 'biraz tatlı ve acayip' bir insan olmuştu.

[GM - Naruto]

Yağmurun mutlak hakimiyetinde olan bu topraklarda insanların nasıl yaşayabildiği hala bir muammadır. Öyle ki Amegakure'de yaşayan bazı yetişkin insanlar bile henüz daha yağmurun yağmadığı bir gün görmemişlerdir. Elbette gün içerisinde zaman zaman yağmur kesilmektedir, ancak Amegakure için yağmurun kesilmesidir akıl bulandıran. O kadar iç içedirler ki yağmur ile, gökten düşmeyen su damlalarını kıyamet alameti olarak gören bile çıkabilir bu kasvetli köyde. İnsanlar hemen hemen her şeyini yağmura göre ayarlamıştır. Diğer köylere nazaran varlığını sürdüren bu kasvet yığını içinde mutlu yaşamak imkansız görünebilir, oysa bu çok da doğru değildir. Amegakureli insanların derdi ne yağmurdur ne de yağmurun hükümdarlığı. Onlar başka sebeplerle imkansızlıkları yenmektedir. Yaşamayanların anlayamayacağı türden imkansızlıklar...

Tüm yaşam su damlalarına bağlı denebilir. Kıyafetinden evine, işinden gezmesine kadar her şey yağmurun egemenliği altındadır. Ağır işçilik ürünü evler bile yağmurdan ve yağmurun etkilerinden korunabilmek için özel dizayna sahiptir. En basitinden bir evin vazgeçilmezi olan camlarda bile bu etki görülmektedir. Kimi evlerdeki camlar yok denecek kadar küçüktür. Zaten camın açılması olayına çok alışık değildir halk ve bu yüzden özellikle dar gelirli ailelerin evlerinde küçük camlar göze çarpmaktadır. Metal ve beton yığınına dönüşmüş bir köy ve sanki bu yapıları bile eritmeye kararlı bir yağmur... Akşam vakitleri olduğunda ise loş ışıklar ile aydınlanan bir köy... Yüksek yapıların neredeyse her bir katında görülür ışıklar. Çoğu insan akşam vakitlerinde evden çıkmaz. Zaten gün içerisinde yeteri kadar haşır neşir olmuştur yağmur ile ve bu yüzden daha fazla tahammül edemez düşen su damlacıklarına. Ayrıca zaman zaman Güneş'in varlığını sonlandırmaya kararlı bir şekilde yağan yağmur, insanların iliklerine kadar üşümesine sebep olur. Bu yüzden akşam vakitleri ısınma vakitleri olarak da nitelendirilebilir.

Güneş'in pek varlığını göstermediği günün sonlarında başlamakta sizin de göreviniz. Güneş'in batışı ile devralacağını devriye görevini yerin getirmek için hazırsınız hepiniz. Daha önce de zaten yapmış olduğunuz bu tarz görevlere alışıksınız. Çoğu shinobi bu görevi yaparken yağmur yağmaması için dua etmektedir, ne var ki sizin için bu tarz duaların kabul olmadığı bir günün içinde bulunmaktasınız. Yağmurun metale çarpan sesi eşliğinde, kulağınızın alışmış olduğu bu tını ile göreviniz başlamakta. Hepiniz de yerden yaklaşık 20 metre yükseklikte olan platformun üstüne çıkarak ağır ağır ilerlemeye başlıyorsunuz. Neredeyse tüm köyün saran bir ağ olarak görülen bu platformda ilerlemek can sıkıcı bir özelliğe de sahip. Çünkü sırf bu tarz işler için planlanmış olan platformu yağmurdan koruyan hiçbir şey bulunmamakta. Doğrudan yağmurun altında ilerlemek ise her ne kadar alışık olduğunuz bir durum olsa da, zaman zaman sinir bozucu bir hal de alabilmekte. Kendinizi şanslı sayabileceğiniz iki nokta bulunmakta. Bunlardan ilki yağmurun şiddeti. Normal bir yağışa nazaran daha az etkisini göstermekte yağmur. Diğer şanslı olduğunuz konu ise görevinizin akşam saatlerine denk geliyor olması. Bu zamanlarda sokaklarda az sayıda insanın olması, görevinizin daha rahat geçmesine vesile olmakta. Sizi tek korkutan şey ise, yer yer hemen yan tarafınıza denk gelen binaların paratonerlerine düşen yıldırım oluyor. Bu şekilde bu rutin göreve başlamış oluyorsunuz.

[Kikaru Daiki]

Yakıp, yıktı bulutlar... Gürledi coştu bulutlar... Kralın acımasızlığına ağlamaktan soldu bulutlar... Göklerde eşsiz bir ahenkle süzülüyordu siyah ve grinin iç içe olduğu bulutlar. Oynadıkları gösteri o kadar muazzamdı ki, Daiki kadar hayal gücü olmayan insanlar bile görebilirdi şovlarının etkilerini. Düşüp duran yıldırımlar, gökleri yaran patlamalar ve acıdan bezmişliğin hafif göz yaşları...

Tabi bunlar usandırmazdı Daiki'yi ancak eğlendirirdi onu. Göklerden yerlere kadar hızla tek bir amaçla inen yağmur damlaları onu sevindirirdi. Damlaların amacı gösteriyi izleyenleri, olayın içine daha da sokabilmek için arka fon müziği çalmaktı. Piyanonun her bir tuşuna nazikçe değen üstatlar gibi narin bir kuşu tutarmışcasına yaklaşıyor ve değiyordu yere o ince damlalar. Bu da kulaklara bu güzelliği getiriyordu. En azından Daiki için böyleydi bu.

İzleyin youtube.com

Yaklaşık yarım saat sonra dehşete kapılmıştı Daiki. Kral yavaş yavaş dönüştüğü canavarla göz göze gelmiş, öldürmüştü kendini. Gözyaşları hala geliyordu göklerden ama biraz şiddetlenmişlerdi sanki. Daiki ise biten bir gösterinin hüznüyle göklere bakmayı kesmişti. İşte o anda gördü karşısındaki şaheseri. Pamuk beyazı bir yüz ve üzerinde zeytin yeşili bir çift göz. Daiki'nin hayatında hiç görmediği kadar sarı saçlar ve sağ elin her parmağında farklı birer yüzük. Benjiro Kane'ydi bu ve Daiki bunu tahmin edebiliyordu. Bu soluk ama bir o kadarda ihtişamlı görüntü ancak zekasının dış görünüşüne yansımasıyla oluşabilirdi. İnsanları, tıpkı Daiki'nin bulutları izlediği şekilde izlemeye dalmıştı Kane. Daiki bu karşısındaki şaheseri tanımak ve yaratıcıya bir kez daha teşekkür etmek istiyordu. Yinede Daiki'ye göre kimse ondan üstün olamazdı, ilk konuşmayı o başlatmadıkça kimseyle konuşmazdı. Tam o sırada bir başkası geldi. Diğer tüm cahil insanlardan farksız bir şekilde yağmurdan sakınan bir görüntüsü vardı. Daiki'nin hatırlayamadığı diğer kişi olmalıydı bu. İnce bir çizginin iki ucunun kıvrılması gibi sakin bir gülümseme ve alaycı bakışlarla ortamdaki havayı ısıtmaya diğer görev arkadaşlarını konuşturmaya çalışıyordu. Havadan, sudan bahsederek harika sadelikte bir giriş yapmıştı konuşmaya. Bu konuşmanın estetik bir hale gelmesi gerekiyordu. İşte sırf bu yüzden ve birazda karşısındaki cahil olarak gördüğü insan hakkında yanılma payı olabilitesini araştırma isteğinin verdiği hevesle cevap verecekti Hisoka'ya. "Öyle elbet. Baksanıza bulutların şöleni bitmesine rağmen etkileri hala sürüyor. İnce göz yaşları ve yerleri sarsan gök gürültüleri... Sanki yüzlerce kuşun kanat çırpmasından çıkıyormuşcasına oluşan hafif bir esinti de sizin bahsettiğiniz temiz havayı beraberinde getiriyor." diyecekti. Aynı anda 20 metrelik platformun üstüne de çıkacaktı, bu sayede görevi başlatacaktı kendisi için. "Bu arada ben Daiki." diyede ekleyecekti konuşmasına. Normalde cahil bir zihne sahip insanlarla konuşmazdı fakat uzun zamandır görmediği bu kişi belkide değişmiştir ümidiyle konuşmuştu Daiki.

[GM - Naruto]

İlerlemeniz dingin bir şekilde devam etmekte. Köyü aydınlatan az sayıda sokak lambalarından bazıları arada bir yanıp sönmekte. Yıldırımlar ise köyü lambalardan daha fazla aydınlatmakta. Ancak elbette bu aydınlatma sadece saniyeler sürdüğü için bir korku filmi sahnesi havası da yok değil. İlk kez bu göreve çıkacak biri için oldukça ürkütücü bu manzarada tek eksiğin bir çığlık olduğunu düşünüyorsunuz. Hatta içinizden bunu geçirip ufak bir gülümseme de yerleşmiyor değil yüzünüze. Fakat kaderin bir oyunu olsa gerek, zihninizde canlandırdığınız çığlık sesi birden yükseliyor karanlık gecenin içinde! Yerini net bir şekilde tespit edemiyor olsanız da çığlık sesinin sizden pek de uzak olmadığını fark edebiliyorsunuz. Ayrıca sesin önünüze düşecek bir pozisyondan geldiğine de eminsiniz.

Kapalı konu

Kazuki Hisoka ve Benjiro Kane ilk pasiflik uyarılarını almıştır.

[Kikaru Daiki]

Yağmur normale göre sakin ve dingindi. Siyah köyü aydınlatan sokak lambaları acı içinde kıvranıyor, bir yanıp bir sönüyorlardı. Üzerinde su toplanmış yumuşak zemine Daiki her bastığında, su kendi adını sayıklıyordu. Vücudu okşayan ve her seferinde tüyleri ürperten o ufak esintiler, yağmurdan ıslanmış Daiki'nin bedeninde dahada yoğun bir şekilde hissediliyordu. Paratonerlere inen yıldırımların karizmatik ışıltısı ve korkutucu havası Daiki'nin ruhuna kadar işlenmişti. Alışık olduğu bir şey olmasına rağmen her görüşünde daha da büyüleyici oluyordu bu yıldırımlar. Korku filmlerindeki yaratıkların halka gözüktüğü sahnelerde yere çakılan yıldırımlara benzetmişti bunları Daiki. Ufak bir tebessüm yüzünde belirmişti. Komik bir düşünceydi bu. Korku filmleri gerçek olamaz diye düşündüğünden gülümserdi bir çok zihin ama Daiki aksine korku filmlerinin aslında hayatın tam kendisini anlattığını düşünen bir insandı ve bu ironi onu gülümsetmişti.

Tam o sırada korku dolu bir çığlık atılmıştı göklerdeki bulutlara. Ani çığlığın etkisiyle Daiki kılıcına atmıştı elini. Ne elini kesecek kadar hızlı ne de geç kalacak kadar yavaş bir şekilde kılıcının bir kısmını kınından çıkarmıştı. Ani bir refleksle yapmıştı bu hareketi. Kılıcının metali yağmurda biraz ıslanmıştı ve o sırada Daiki gereğinden daha temkinli davrandığını fark edip kılıcını kınına sokmuştu. Temkinli olmak güzel bir şeydi fakat fazlası zarardı, Daiki böyle düşünüyordu.

"Ben bir kontrol edeceğim."

Diyerek sesin geldiğini düşündüğü yöne doğru hızlı ve hafifte olsa temkinli adımlarla ilerleyecekti. Görev yoldaşlarının ne diyeceklerini veya ne düşüneceklerini önemsemeden koşmaya başlamıştı Daiki. Zaten böyle davranmaması Daiki'yi tanıyan biri için gerçekten garip bir durum olurdu.

Daiki temkinli adımlarla koşacaktı. Duyduğu çığlığa koşacaktı. Bu çığlık belki gerizekalı bir kızın böcek görmesi nedeniyle atılmıştı belki de ölümle yüzleşmenin korkunç etkisiyle. İşte bu soruyu sonuçlandırmak için koşacaktı Daiki. Genellikle cahil insanlarla dolu bu dünyadaki insanlardan birine yardım etme amacıyla değil, eğlenceyle dolu görevler peşinde harap olana dek yürümek için koşacaktı.

[GM - Naruto]

Gecenin tüm karanlığı içinde Daiki yıldırımlara nispet edermiş gibi fırlıyor yerinden! Takım arkadaşlarını umursamadan koşmaya başlıyor sesin geldiği noktaya doğru. Kısa bir süre ilerlemesinin ardından ise ikinci bir çığlık sesi daha duyuyor ki, bu da yönünü belirlemesine epey yardımcı oluyor. Yaklaşık bir 30 metre önünden gelen sese doğru platformdan hızla ilerlerken, birden platformun alt kısmından geçen, yüzlerini seçemediği, ellerinde sallanan bir cisim tutan iki adamı görüyor. İkisi de epey hızlı bir şekilde Daiki’nin tam tersi yönüne doğru koşmakta. Karanlık sebebi ile adamları teşhis etmesi imkansız olan Daiki, çığlıkları mı yoksa adamları mı takip edeceği konusunda kararsızlaşıyor. Sonuçta çığlık ve koşan adam kombinasyonu epey popüler bir konuya yönlendiriyor kendisini. Ancak bu iki şeyin alakasız durumlar olma ihtimalini de göz ardı edemiyor. Öyle olsa bile, masumları sakinleştirmek mi yoksa suçluları yakalamak mı? Bir shinobinin her zaman çatışmalarla geçen bir yaşamı olduğu söylenir. İşte bu ufak durumda bile Daiki bu çatışmayı yaşıyor içinde.

Kapalı konu

Kazuki Hisoka ve Benjiro Kane ikinci pasiflik uyarılarını almıştır. Bir dahaki pasifliklerinden görevden çıkarılacaklardır. Şu an için kendilerini öylece durduğu varsayılacaktır.

[Kikaru Daiki]

Ufuk çizgisine bakmaya çalışan bir sanatçının görüşünü engelleyen kara görüntüyle kaplı gökleri ve her daim, yılmayan yağmurlarıyla insanları hisseden bulutlarıyla Amegakure, karizmatik tanrıları bile kıskandırıyordu. İşte bu mucizevi yerde bir çığlık atılmıştı. En kalabalık alanlardan en dar sokaklara kadar iletilmişti bu çığlık yağmur damlalarıyla. Görev heyecanıyla yanıp tutuşan, vücuduna değen her yağmur damlasını bu heyecanla buharlaştıran Daiki ise atılmıştı bu heyecan dolu olaya.

İkinci bir çığlık çıkmıştı ortaya. Bu ikinci çığlık Daiki'nin işine yaratmıştı çünkü olayı kafasında daha iyi kurabilmişti. Birisi öldürülmüştü. Ölmeden önce atılan çığlık, Daiki'nin kulağına ilk giden çığlıktı ve bu duyduğu ikinci çığlık ise cesedi gören bir başkasından gelmeliydi. Ölüm nedeni üç farklı sebepten ötürü çıkmış olabilirdi. Bir kaza yüzünden yanlışlıkla öldürülmüş olabilirdi. İntikam arzusuyla yanıp tutuşan biri tarafından öldürülmüş olabilirdi veya basit bir hırsızlık olabilirdi. Bu üç neden dışında bir başkasını düşünmek saçma olurdu çünkü bu cinayet sokak ortasında işlenmişti.

Daiki kafasında kurduğu tüm senaryolarla birlikte olayın cinayet olduğunu düşünmeye çoktan başlamış ve hatta katilin neden bu cinayeti işlediğinin nedenlerini bile tartışmıştı kendisiyle. Tam o sırada sanki Daiki'yi doğrularmışcasına iki kişi koşarak geçmişti ellerindeki bir cisimle. Daiki bir ikilemde kalmıştı o anda. Kimin için koşacaktı. Kendi kafasındaki teorinin doğruluğu için mi yoksa çığlıkların nedenini gözleri ile görebilmek için mi? Cevap basitti, tabi kide teorisi için koşacaktı. Çığlığı atana ne olduğu zerre kadar umrunda değildi Daiki'nin. Hatta Daiki'ye göre ilk çığlığı atan kişi çoktan ölmüştü. Bu nedenle koştuğu yönü değiştirecek ve hırsız olduklarını düşündüğü iki kişiyi yakalamaya çalışacaktı.